alma viajer@
Member
- Μηνύματα
- 14
- Likes
- 101
Περιεχόμενα
4η ΗΜΕΡΑ
Αποφασίσαμε ότι εκείνη την ημέρα θα επισκεπτόμαστε σίγουρα το Pueblo espanol και το Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Καταλονίας. Αν μας βαστούσαν τα πόδια μας και είχαμε χρόνο, ίσως κάναμε βόλτα στους βοτανικούς κήπους ή πηγαίναμε σε κάποιο άλλο μουσείο όπως το Miro. Επομένως, πήγαμε να φάμε πρωινό στο μαγαζάκι κοντά στο ξενοδοχείο μας για να ξεκινήσει όμορφα η μέρα. Πήραμε το μετρό και κατεβήκαμε στη Plaza d Espanya. Αυτή ήταν μια πλατεία που αντικρύσαμε από τις πρώτες στιγμές μας στην πόλη, αλλά δεν χαρήκαμε φορτωμένοι με τις βαλίτσες. Τώρα, μπορούσαμε να χαρούμε την ομορφιά της. Αυτή την κυκλική πλατεία με το πανέμορφο γλυπτό- δημιούργημα στο κέντρο της. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται η αρένα που παλαιότερα γίνονταν οι ταυρομαχίες. Σήμερα έχει μετατραπεί σε εμπορικό κέντρο. Στο βάθος διακρίνει κανείς δύο βενετσιάνικους πύργους να στέκονται αγέρωχοι και πίσω τους το εντυπωσιακό κτίριο του Εθνικού Μουσείου Τέχνης της Καταλονίας. Αν δεν γνωρίζεις ότι είναι μουσείο, άνετα μπορείς να πιστέψεις ότι είναι κάποιο παλάτι. Κι όμως το κτίριο αυτό όπως και πολλά άλλα σημερινά αξιοθέατα της πόλης, κατασκευάστηκαν για τις ανάγκες της Διεθνούς έκθεσης του 1929 που φιλοξένησε η Βαρκελώνη. Πρόκειται για ένα πραγματικά πολύ ωραίο κτίριο με συντριβάνια στον εξωτερικό του χώρο. Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες στην Plaza d Espanya και κατευθυνθήκαμε προς το μουσείο Τέχνης της Καταλονίας. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες με φόντο το κτίριο, ωστόσο επειδή θα επιστρέφαμε εκεί αργότερα το μεσημέρι δεν αναλωθήκαμε περισσότερο. Βλέπετε μετά τις 15. 00 το μεσημέρι υπήρχε δωρεάν είσοδος για όλους τους επισκέπτες, για αυτό άλλωστε αποφασίσαμε να πάμε πρώτα στο ισπανικό χωριό. Επομένως, κατά την επίσκεψή σας στη Βαρκελώνη, έχετε στο νου σας ότι κάποιες ώρες συγκεκριμένες ημέρες την εβδομάδα κάποια μουσεία ή σημεία ενδιαφέροντος μπορεί να έχουν δωρεάν είσοδο. Όσον αφορά το εντυπωσιακό συντριβάνι του Montjuic δεν ήταν ανοιχτό την περίοδο που πήγαμε λόγω ξηρασίας. Επομένως, δεν γνωρίζω αν αξίζει να δει κανείς το σόου. Υπήρχαν κάποιοι μικροπωλητές γύρω από το συντριβάνι που πουλούσαν την πραμάτεια τους. Ο Χ. πήρε μια σφυρίχτρα που ακουγόταν σαν εξωτικό πουλί, καναρίνι ή κάτι τέτοιο. Μην με ρωτήσετε τι να το κάνει. Δε ξέρω. Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το ισπανικό χωριό. Περάσαμε και δίπλα από προτεινόμενα αξιοθέατα όπως το CaixaForum της Βαρκελώνης.
Φτάσαμε στην είσοδο του Ισπανικού Χωριού (Pueblo Espanol) που θύμιζε κάστρο. Και το χωριό αυτό δημιουργήθηκε στα πλαίσια της Διεθνούς έκθεσης του 1929 με σκοπό να παρουσιάσουν στους επισκέπτες που δε θα είχαν την ευκαιρία να πάνε σε άλλη πόλη της χώρας, τα σημαντικότερα και ομορφότερα μέρη της Ισπανίας. Παρουσίασαν δηλαδή σε αυτό το χώρο πανομοιότυπα κτίρια και τοπία της Ισπανίας. Είχε κόσμο, αλλά ευτυχώς δεν περιμέναμε στην ουρά για πάνω από 15 λεπτά. Στο ταμείο ο νεαρός όταν είδε ελληνικά πάσο, μας καλωσόρισε στα ελληνικά. Απρόσμενο και ευχάριστο! Πήραμε το χάρτη του χωριού και περιηγηθήκαμε στο χώρο. Είχαμε μια υπέροχη βόλτα σε όλες τις ισπανικές επαρχίες βλέποντας την αρχιτεκτονική στα κτίρια τους. Πήγαμε από την Καταλονία, στην Καστίλλη, στην Ανδαλουσία, στη χώρα των Βάσκων, στην Κανταβρία και σε όλες τις άλλες επαρχίες και είδαμε εμβληματικά τους κτίρια και σπίτια με την τυπική αρχιτεκτονική τους. Σε κάποια επαρχία υπήρχε χώρος όπου είδαμε και ένα μικρό βιντεάκι με τις ομορφιές της. Επιπλέον, μέσα στο χωριό είχε μια περιοδική έκθεση με πίνακες διαφόρων καλλιτεχνών όπως Miro, El Greco, Velasquez κ.α. Την επισκεφθήκαμε και αυτή, ενώ είδαμε και ένα πολύ ωραίο βίντεο με ήθη και έθιμα από όλη την Ισπανία. Πραγματικά πολύ ωραίο και κατατοπιστικό βίντεο για να έρθουμε κοντά στην ισπανική κουλτούρα και παράδοση!!! Ήταν μια πάρα πολύ ωραία βόλτα. Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να δούμε ολοκληρωμένη την κεντρική πλατείας της Μαδρίτης. Ελπίζω να τη δούμε κάποια στιγμή live βέβαια παρά σε απομίμηση. Φυσικά, να πω ότι αν αγοράσεις ή θες να τσιμπήσεις κάτι θα είναι υπερκοστολογημένο εντός του χωριού. Αναμενόμενο.
Εμείς είχαμε φάει πρωινό, οπότε αφού τελειώσαμε τη βόλτα μας γυρίσαμε πίσω στο συντριβάνι του Montjuic και το μουσείο Καταλανικής Τέχνης για να βγάλουμε τις φωτογραφίες μας και να χαρούμε το τοπίο. Είχαμε αρκετή ώρα μέχρι τις 15,00 που θα μπαίναμε στο μουσείο.Οι φωτογραφίες έδιναν και έπαιρναν. Κοντινές, μακρινές και σε κάθε επίπεδο. Γιατί για να φτάσεις να μπεις στο μουσείο πρέπει να ανέβεις πολύ σκαλί. Αχ ποδαράκια μου καημένα σκέφτομαι! Αλλά, ευτυχώς το ίδιο σκέφτηκαν και οι Βαρκελωνέζοι και έφτιαξαν στα περισσότερα επίπεδα δίπλα από τις εντυπωσιακές σκάλες και κυλιόμενες για εμάς τους τσακωμένους με τη γυμναστική. Τόσες μέρες ποδαρόδρομος, πολλή κούραση βρε παιδί μου. Πόση ανάβαση να αντέξω η δόλια! Πως περπατούσε ο Χ. με κάλο στα πόδια από την πρώτη ημέρα απορώ. Εγώ θα τρελαινόμουν! Ώσπου φτάσαμε στο τελευταίο επίπεδο και στην είσοδο του μουσείου. Ε παιδιά, εκεί πάνω είχε επίσης ωραία θέα. Τόσο σκαλί ανεβήκαμε. Και πέρα από ωραία θέα είχε επίσης ουρά. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να μπει. Περιμέναμε λοιπόν στην σειρά μας. Ευτυχώς, η ώρα κύλησε ευχάριστα. Το μουσείο ήταν χωρισμένο ανά συλλογές. Μπορούσες να δεις ρωμανικά, τοιχογραφίες, χριστιανικά, μοντέρνα τέχνη. Είχε μεγάλη ποικιλία. Είδαμε έργα σπουδαίων ζωγράφων όπως του Μiro ή του El Greco. Ήταν ωραίο μουσείο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά κάποιοι χώροι του ήταν εντυπωσιακοί. Γενικά, από την προηγούμενη μέρα με τον Picasso, στο ισπανικό χωριό με την περιοδική έκθεση και ειδικά σε αυτό το μουσείο χορτάσαμε τέχνη και πίνακες. Επομένως, όταν ρώτησα τον Χ. αν θα επισκεφτούμε το μουσείο Miro και με την κούραση που είχαμε η απάντηση ήταν αρνητική. Ομολογώ ότι ούτε εγώ είχα όρεξη. Εξάλλου ήδη είχαμε πάρει γεύση από πίνακες του σε όλα τα μουσεία και η κούραση μας από την περιήγηση στο μουσείο ήταν αφάνταστη, όπως άλλωστε και η πείνα μας.
Έπρεπε επειγόντως να πάμε κάπου για φαγητό. Ψάχνοντας κάποιο κατάστημα εστίασης με καλές κριτικές κάπου σχετικά κοντά καταλήξαμε στο La Terraza Mirό απέναντι από το πάρκο Juan Mirό που θα δείτε και ένα πολύχρωμο γλυπτό του. Το μαγαζί ήταν αρκετά μικρό, στενόμακρο, όμως οι υπάλληλοι ήταν φιλικοί και εξυπηρετικότατοι. Ο κατάλογος περιείχε διάφορες ενδείξεις όπως για χορτοφάγους, με ή χωρίς γλουτένη κ.α. Το φαγητό δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ήταν νόστιμο. Μας αποχαιρέτησαν δίνοντας μας μια cart postal και φέρνοντας τον λογαριασμό μαζί με ένα μουσικό κουτί. Είχαμε ένα πολύ ωραίο γεύμα, καθώς η ατμόσφαιρα αυτού του μικρού εστιατορίου ήταν υπέροχη. Με αυτά και με αυτά η ώρα είχε περάσει. Βγήκαμε από το μαγαζί μετά τις 18.00 ξεκούραστοι και έτοιμοι να κάνουμε βόλτα σε δρόμους που δεν είχαμε περπατήσει μέχρι αργά το απογευματάκι. Περάσαμε στενάκια, λεωφόρους, μέχρι και μπροστά από το πανεπιστήμιο. Συγκρίναμε τα δικά μας πανεπιστημιακά κτίρια με εκείνο, μέχρι που φτάσαμε στην Plaza Cataluna.
Ψάξαμε που βρισκόταν το City Hall Barcelona (αν δεν κάνω λάθος). Εκεί είχε παράσταση flamenco. Είχα ψάξει περί flamenco από την Ελλάδα και είχα διαβάσει ότι αυθεντικό flamenco θα δεις σε άλλες περιοχές της Ισπανίας και όχι στη Βαρκελώνη. Οι πάμπολλες παραστάσεις που υπάρχουν στην πόλη είναι άκρως τουριστικές, ενώ συνιστάται να δει κανείς παραστάσεις καταλανικών χορών όπως της rumba catalana ή να παρακολουθήσει τους Βαρκελωνέζους να χορεύουν τον λαϊκό χορό sardana κάθε Κυριακή στην πλατεία μπροστά από τον καθεδρικό ναό. Το 2ο το είχα στο νου μου, αλλά δεν το θυμήθηκα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Ενώ τα είχα διαβάσει όλα αυτά είχα την επιθυμία να δω μια παράσταση flamenco. Δεν ήξερα αν θα είχα την τύχη να επισκεφθώ ξανά την Ισπανία άλλωστε. Έτσι, από το προηγούμενο βράδυ και την ώρα του μεσημεριανού κοιτάξαμε λίγο ποιες παραστάσεις flamenco υπάρχουν στην πόλη. Ο Χ. προφανώς και δεν καιγόταν να δει ένα τέτοιο θέαμα, αλλά δεν ήθελε να μου χαλάσει χατήρι. Διαλέξαμε την πιο value for money σε σχέση με την τιμή, τη διάρκεια και την τοποθεσία. Το εισιτήριο κόστιζε 20 ευρώ/άτομο για 1 ώρα παράσταση χωρίς ποτό, αλλά σε γενικές γραμμές συνειδητοποίησα ότι οι τιμές μπορούν να σκαρφαλώσουν πολύ ψηλά για τέτοια θεάματα. Όταν φτάσαμε απέξω υπήρχε μια τεράστια ουρά. Όλοι ήταν τουρίστες από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Κάποιοι είχαν κλείσει εισιτήριο και κάποιοι όχι. Αγχώθηκα ότι δε θα μπαίναμε μέσα. Κι όμως μπήκαμε και μάλιστα ο χώρος γέμισε ασφυκτικά. Ευτυχώς, που δεν είχαμε πληρώσει ακριβότερο εισιτήριο όσον αφορά τη θέση και τις παροχές. Δεν είδα και καμία μεγάλη διαφορά. Η αίθουσα της εκδήλωσης ήταν αίθουσα θεάτρου, αλλά με άβολες καρέκλες. Επικρατούσε το κόκκινο χρώμα σε όλη τη διακόσμηση και στο πίσω μέρος της αίθουσας υπήρχε μπαρ. Πραγματικά πιστεύω ότι σε εκείνη την αίθουσα δεν υπήρχε ούτε ένας Ισπανός. Ήταν πραγματικά άνθρωποι από οποιοδήποτε μέρος της γης μπορείτε να φανταστείτε. Πιο τουριστικό δε γίνεται ! Ώσπου να χαζέψουμε το χώρο, ξεκίνησε και η παράσταση. Εμφανίστηκαν οι μουσικοί- τραγουδιστές της παράστασης, κάθισαν στις καρέκλες τους και άρχισαν να παίζουν το σκοπό τους. Στη συνέχεια ακολούθησαν και οι χορευτές. Παραξενεύτηκα όταν μπήκε και χόρεψε πρώτα ένας άντρας και μάλιστα μόνος του. Δεν έχω ασχοληθεί με το flamenco, αλλά όσες εικόνες είχα από τέτοιο θέαμα ήταν από γυναίκες με πανέμορφα φορέματα. Χόρεψε αρκετή ώρα μόνος του. Για την ακρίβεια χόρεψε αυτός και 2-3 κοπέλες ακόμα μόνες τους η καθεμία για αρκετή ώρα. Προφανώς βέβαια χόρεψαν και παρέα και άλλαξαν και φορέματα κατά τη διάρκεια της παράστασης. Δεν κατάλαβα για πότε τελείωσε . Ήταν κάτι πρωτόγνωρο που δεν είχα ξαναδεί. Βέβαια είχα το flamenco διαφορετικά στο μυαλό μου. Περίμενα περισσότερο χορό από γυναίκες, περισσότερα φορέματα και περισσότερες ομαδικές χορογραφίες. Η αίσθησή μου ήταν ότι η παράσταση που παρουσίασαν ήθελε περισσότερη δουλειά. Ήταν όντως ένα τουριστικό θέαμα! Ωστόσο, δεν μετάνιωσα τα 20 ευρώ. Ούτε ο Χ. ενθουσιάστηκε, αλλά και εκείνος το είδε σαν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Είχαμε δει flamenco !
Μόλις τελείωσε η παράσταση αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία βόλτα πριν γυρίσουμε στο ξενοδοχείο.Θέλαμε απλώς να περπατήσουμε. Έριξα την ιδέα αντί να πάμε ξανά στη γοτθική συνοικία ή στο El Born, να κατευθυνθούμε προς το Raval που σύμφωνα με όσα είχα διαβάσει μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν το συνιστούσαν στους τουρίστες, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί η νυχτερινή ζωή και έχουν ξεφυτρώσει ξενοδοχεία και γκαλερί. Και όλα αυτά σε μια περιοχή που αρχίζει στα τετράγωνα δεξιά της Las Ramblas. Επειδή είχε βραδιάσει προφανώς είχαν ρολά τα εμπορικά καταστήματα και δεν υπήρχε αρκετή κίνηση. Στους δρόμους κυκλοφορούσαν κατά κύριο λόγο μετανάστες και πρόσφυγες και όχι τουρίστες. Περπατούσαμε σε μικρούς δρόμους ή σοκάκια κάποια από τα οποία δεν ήταν και καλοφωτισμένα μέχρι να βγούμε σε πιο κεντρικούς δρόμους και πλατείες με κίνηση και νυχτερινά μαγαζιά όπως τη Rambla del Raval. Δε φοβήθηκα, εξάλλου τέτοιες εικόνες είναι γνώριμες για όποιον ζει σε μεγαλουπόλεις όπως η Αθήνα. Όμως ήταν βράδυ και κάποιες στιγμές ένιωσα ανασφάλεια όταν σε κάποια σοκάκια δεν υπήρχε επαρκής φωτισμός και κίνηση. Ήταν ένα άλλο πρόσωπο της Βαρκελώνης, μη τουριστικό που δεν είχαμε δει ως τώρα. Όμως, ακόμα και αυτή η περιοχή της πόλης είχε νεοκλασικά με όμορφη αρχιτεκτονική και μεγάλες πλατείες με φαρδείς δρόμους για περπάτημα. Μετά από μια μεγάλη βόλτα επιστρέψαμε στην Las Ramblas, η οποία θέλει επίσης προσοχή το βράδυ.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής χαζεύοντας τα μπαράκια και τα εστιατόρια στην La Rambla de Catalunya. Είχαμε στο νου μας να πάμε στο ξενοδοχείο,αλλά τελικά αποφασίσαμε να πάμε για ποτό κάπου κοντά στο ξενοδοχείο. Ο δρόμος μας οδήγησε σε ένα tapas bar δύο τετράγωνα από το ξενοδοχείο, το La Pepita. Ήταν ένα μακρόστενο μαγαζί με με μεγάλη μπάρα, όπως και η πλειοψηφία των tapas bar και εστιατορίων που συναντήσαμε στη Βαρκελώνη. Ήταν κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ωστόσο, δεν φαινόταν να στριμώχνεται κανείς και όλοι φαίνονταν να απολαμβάνουν την παραμονή τους εκεί. Έτσι και εμείς απολαύσαμε την ατμόσφαιρα της La Pepita. Οι τοίχοι του μαγαζιού ήταν όλοι γραμμένοι με σχόλια πελατών. Κάτσαμε σε ένα ψηλό τραπεζάκι κολλητά με τη μπάρα. Μας υποδέχθηκε και μας σέρβιρε ένας φιλικότατος, εξυπηρετικός και χαμογελαστός νεαρός. Παραγγείλαμε τα ποτά μας και κάποια tapas συνοδευτικά. Ήταν όλα εξαιρετικά, όπως και η παρεΐστικη ατμόσφαιρα του μαγαζιού. Όλοι ήταν λες και ήταν παρέα. Μάλιστα αργότερα μπήκε και μια παρέα Ιταλών γύρω στα 8 άτομα. Ε αυτό ήταν! Δεν ήταν σίγουρα διακριτικές παρουσίες.Ήταν ζωηρότατοι όπως καταλαβαίνετε ! Έδωσαν άλλη πνοή σε αυτό το μικρό μαγαζί. Είχε πλάκα. Τώρα τουρίστες που βρίσκονταν εκεί από ασιατικές χώρες όπως Ιάπωνες που είναι γενικά πιο ήσυχοι δεν ξέρω αν απόλαυσαν αυτή την συνύπαρξη. Τέλος πάντων. Το βράδυ ήθελα να λήξει και με ένα γλυκό. Δεν είχα δοκιμάσει churros ποτέ και όταν είδα λίγο παρακάτω churreria, την έκανα βραδιάτικο την αμαρτία! Ε πήρα να δοκιμάσω. Είναι ισπανικοί λουκουμάδες με σοκολάτα ! Δεν ξέρω αν είστε λάτρεις αυτού του γλυκού. Εμένα πάντως αυτό που γεύτηκα δεν μου άρεσε. Ίσως στο μέλλον δώσω μια ευκαιρία ακόμα. Ωστόσο, θεωρώ ότι οι δικοί μας λουκουμάδες είναι χίλιες φορές καλύτεροι. Και με τη συζήτηση περί λουκουμάδων ήρθε η ώρα για ύπνο.