Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Ιαπωνία Νότια Κορέα 2 εβδομάδες στην Σεούλ και την Ιαπωνία με μια στάση στο Αμπού Ντάμπι

[Kostas78]

Οσάκα
Στην συνέχεια πήραμε τραίνο από το Kintetsu nara για το κάστρο της Οσάκα (στάση Moronomiya), και σε 30 λεπτά ήμασταν εκεί, το κάστρο ήταν πολύ ωραίο απέξω αλλά αδιάφορο εσωτερικά, είχε όμως ωραία θέα (τιμή εισιτηρίου 1200 γεν).

Πήραμε μετρό για τον σταθμό Namba, αρχικά πήγαμε να πάρουμε cheesecake Rikuro (αναμονή 10 λεπτά), μας άρεσε αρκετά αλλά είχε έντονη την γεύση του αυγού. Πήραμε 4, τα 2 έφυγαν αμέσως (ήμασταν 6 άτομα), τα άλλα 2 μας έμειναν για πρωινό.

Συνεχίσαμε περπατώντας για την περιοχή του Dotonbori, γινόταν ΠΑ-ΝΙ-ΚΟΣ από κόσμο, δοκιμάσαμε street food takoyaki (χταποδοκεφτέδες) και θέλαμε να πάμε κάπου για okonomiyaki, δυσκολευτήκαμε αρκετά να βρούμε να κάτσουμε για φαγητό αφού οι αρχικές μας επιλογές είχαν μεγάλες ουρές (μεγαλύτερες της ώρας), ήμασταν όμως τυχεροί σε μια από αυτές όπου η αναμονή ήταν σε λογικά πλαίσια (20 λεπτά), το OKO, όπου το okonomiyaki ήταν υπέροχο και τεράστια μερίδα, το μαγαζί είχε ωραία διακόσμηση και τα self service ποτά είχαν 200 γεν, έβαζες μόνος σου ότι ποτό ήθελες και όταν έριχνες τα λεφτά σε ένα κουμπαρά έπρεπε να πιέσεις ένα πλαστικό παπάκι το οποίο έκανε θόρυβο. Τελειώσαμε το φαγητό κάναμε και μια τελευταία βόλτα στην πόλη και φύγαμε με τραίνο για Κιότο (rapid, από τον σταθμό Osaka, υπάρχει και ο Shin Osaka, ο οποίος εξυπηρετεί τα σίνκανσεν).

Την επόμενη ημέρα πήγαμε στον κεντρικό σταθμό όπου θα παίρναμε τοπικό τραίνο για να πάμε στο Fushimi Inari, περάσαμε από τις μπάρες του σταθμού αλλά όταν φτάσαμε στις αποβάθρες είχε άπειρο κόσμο και για να μην ταλαιπωρηθούμε αποφασίσαμε να βγούμε και να πάρουμε λεωφορείο ή ταξί, όμως όταν πήγαμε να βγούμε από τον σταθμό στις μπάρες μας έβγαζε σφάλμα η ic card και δεν άνοιγαν. Το πρόβλημα το έλυσαν οι υπάλληλοι του σταθμού που είναι δίπλα στα μηχανήματα. Φτάσαμε στο Fushimi inari περίπου στις 8.30 και είχε ήδη πολύ κόσμο, τόσο πολύ που μέσα στα Tori gates περπατούσαμε αργά. Ευτυχώς σε αυτά τη καθόδου η κατάσταση ήταν καλύτερη.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να πάρουμε τα πράγματα και ξαναπήγαμε στον σταθμό για να πάρουμε το σίνκανσεν για Τόκυο. Ψωνίσαμε bento για να φάμε στο τραίνο και φυσικά αναχωρήσαμε στην ώρα μας. Το ταξίδι θα διαρκούσε δύο ώρες και δέκα λεπτά.

Περίπου σαράντα λεπτά πριν φτάσουμε ξύπνησα όλους τους άλλους για να δούμε στα αριστερά μας το Φούτζι, ευτυχώς φαινόταν πολύ καλά και το απολαύσαμε για λίγα λεπτά.

Φτάσαμε στο Τόκυο όπου θα καθόμασταν για τις επόμενες 6 ημέρες.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 10
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[evaT]

Τέλεια!
Ταξίδι που ετοιμάζω και γω, μάλιστα έχω ψηλά την Etihad για το λόγο ότι κάνει το στοπόβερ στο Αμπου Ντάμπι, αν και η Junayao έχει πιο ελκυστικό αεροπορικό.
Παρακολουθώ με προσοχή!

 

[Kostas78]

Σεούλ διάφορες πληροφορίες

Έχουν ίδιες πρίζες με εμάς. Τα περισσότερα εμπορικά μαγαζιά ανοίγουν στις 10 το πρωί. Οι οδοί έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, σε μια περιοχή υπάρχουν αρκετοί οδοί με το ίδιο όνομα και διαφοροποιούνται με αριθμούς. Δηλαδή είναι άλλη οδός η Myeong-dong 8, και άλλη οδός η Myeong-dong 6. Η αρίθμηση της οδού είναι στην αρχή.

Υπάρχουν συνολικά 23 γραμμές μετρό και προαστιακού. Κάποιες έχουν αριθμούς και κάποιες ονόματα. Όλες έχουν διαφορετικά χρώματα. Κάθε στάση έχει και ένα Αγγλικό όνομα όπως και έναν μοναδικό αριθμό. Δηλαδή η στάση του ξενοδοχείου μας ήταν η Myeong-dong, η οποία είναι στην γραμμή 4 (μπλε), και έχει και τον μοναδικό αριθμό 424. Όταν θέλουμε να πάμε κάπου, αφού επιλέξουμε βάση του χρώματος την γραμμή, θα δούμε στην πλατφόρμα να μας δείχνει τους επόμενους σταθμούς προς κάθε κατεύθυνση. Προσοχή αν πάρεις λεωφορείο πρέπει να ξαναχτυπήσεις την κάρτα πριν βγεις. Στις στάσεις λεωφορείου σου λέει εκτός από ποιο λεωφορείο έρχεται και πόσες κενές θέσεις έχει.

Χρήσιμες εφαρμογές είναι:

Η kakao maps ή η naver maps, γιατί η google maps δεν σου βγάζει διαδρομές με τα πόδια, σου βγάζει όμως σωστά τις διαδρομές με το μετρό. Κατέβασα αρχικά και τις δύο εφαρμογές, μου φάνηκε καλύτερη η naver maps.

H k ride η οποία έχει μεγάλη διαθεσιμότητα ταξί, τα οποία για μικρές αποστάσεις έχουν λογική τιμή, υπάρχει Uber αλλά έχει λιγότερα ταξί διαθέσιμα.

Papago app, πολύ καλή για μετάφραση κειμένου ήχου και εικόνας (την χρησιμοποιήσαμε και στην Ιαπωνία).

Άφιξη στο Incheon airport

Αυτή την στιγμή η Ελλάδα εξαιρείται από την διαδικασία της ΚΕΤΑ VISA, αυτό έχει ισχύ μέχρι 31/12/2025, αλλά λογικά θα επεκταθεί. Υπήρχε στο αεροδρόμιο ένα πρώτο σημείο ελέγχου, στο οποίο έπρεπε να σκανάρεις το q code, το οποίο βγάζεις μέσω της ιστοσελίδας 입력 : HOME > 입력 입력. Μας το έστειλε με e-mail η αεροπορική και η διαδικασία διαρκεί λίγα λεπτά. Μπορείς να το κάνεις στο αεροδρόμιο εάν το ξεχάσεις. Μετά περιμέναμε περίπου 40 λεπτά για να περάσουμε τον έλεγχο και μας χορηγήθηκε η δωρεάν visa. Μαζί με το διαβατήριο καταθέτεις και ένα ροζ καρτελάκι το οποίο συμπληρώσαμε στο αεροπλάνο. Τοπικό νόμισμα το Γουάν (krw), κάναμε ανάληψη με revolut (χρησιμοποιήσαμε atm της KB το οποίο έλεγε “global atm”, δεν δοκιμάσαμε σε άλλο και δεν χρειάστηκε να βγάλουμε ξανά μετρητά, υπήρχε προμήθεια αλλά ήταν μικρή).

Μετά νοικιάσαμε φορητό ρούτερ, οι 2 εταιρίες με την καλύτερη τιμή είναι η SKT και η Korea telecom, έχουν και οι 2 γραφεία στο αεροδρόμιο, με 4.400 krw την ημέρα (περίπου 3€), έχεις έκπτωση αν το κάνεις νωρίτερα μέσω ίντερνετ. Αν κάποιος θέλει κάρτα sim μια καλή εναλλακτική είναι η κάρτα LGU που είναι συνδυασμός κάρτας ΤΜΟΝΕΥ και sim. Οι εταιρίες είναι όλες η μια δίπλα στην άλλη. Δεν το είχαμε νοικιάσει από πριν και η διαδικασία ολοκληρώθηκε σε λίγα λεπτά.

Αφού πήραμε τις αποσκευές, βγάλαμε κάρτα TMONEY (κόστος 4000 krw) την οποία την φορτίζεις με μετρητά σε διπλανό μηχάνημα. Όταν την χρησιμοποιείς σου εμφανίζει δυο ποσά, το πάνω είναι πόσο σε χρεώνει για την διαδρομή και το κάτω για το υπόλοιπο σου. Την χρησιμοποιείς στα μέσα μεταφοράς, σε πολλά ταξί, και σε λίγα μαγαζιά. Υπάρχουν και άλλες κάρτες που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για τις μετακινήσεις σου (wow, climate card) αλλά εμείς επιλέξαμε την TMONEY. Από το αεροδρόμιο στην πόλη υπάρχουν 2 τραίνα που μπορείς να επιλέξεις, το πρώτο είναι το arex all stop train, η διαδρομή είναι μια ώρα και το κόστος περίπου 5000 krw, το τραίνο σταματάει σε 13 στάσεις μέχρι να τερματίσει στον Seoul Station. Έχει συχνά δρομολόγια αλλά αναλόγως την ώρα μπορεί να γεμίσει με κόσμο, όπως και έγινε σε εμάς, ευτυχώς καθόμασταν αλλά ήμασταν σαν σαρδέλες. Η 2η επιλογή είναι το express train, στο οποίο κάθεσαι σε αριθμημένες θέσεις, η διαδρομή διαρκεί 45 λεπτά, δεν έχει τόσο συχνά δρομολόγια όσο το προηγούμενο και κοστίζει 11.000 krw. Υπάρχουν και τα airport limousine bus για να πας στην πόλη αλλά κάνουν περισσότερη ώρα από το τραίνο και δεν το επιλέξαμε, μπορεί όμως κάποιους ανάλογα που μένουν να τους φανούν χρήσιμα.

Από τον Seoul station πήραμε ταξί για το ξενοδοχείο μας (Uhoostay Myeongdong, το οποίο είχε μεν μικρά δωμάτια, αλλά ήταν πεντακάθαρο με χαμηλή τιμή και σε καλό σημείο). Αφήσαμε τις βαλίτσες και ξεχυθήκαμε στην περιοχή της Myeongdong, την πρώτη ημέρα θέλαμε να γυρίσουμε όσα αξιοθέατα μπορούσαμε στην περιοχή κοντά στο ξενοδοχείο (καθεδρικό, παλάτι Deoksugung, Namdaenum market, Insadong) κάποιοι ήθελαν να κάνουν ψώνια στην Olive young (την μεγαλύτερη αλυσίδα καλλυντικών στην χώρα, μου είπαν ότι ήταν περίπου στην μισή τιμή σε σχέση με την Ελλάδα), και σε καταστήματα Kpop, καθώς ήθελαν κάποια δωράκια σε παιδιά φίλων που τους αρέσει η μουσική, τσιμπήσαμε και κάτι στους πάγκους με street food που είχαν ήδη στηθεί από το μεσημέρι στην Μyeongdong, υπάρχει μεγάλη ποικιλία, πολλά θαλασσινά και κρέατα ψητά στα κάρβουνα, tornado potato (τηγανητές πατάτες σε λεπτές ροδέλες περασμένες σε καλαμάκι), καραμελωμένα φρούτα, διάφορα pancakes (Hotteok), red bean fish toast (σαν βαφλάκι σε σχήμα ψαριού με γέμιση γλυκιάς πάστας φασολιού, σε κάποιους άρεσε), Gyeran-ppang (egg bread, μας άρεσε πολύ), mochi.

Στην περιοχή είναι το Lotte department main store, όπου στο ισόγειο έχει food hall, με πολλές επιλογές και σε καλύτερη ποιότητα από το street food της Myeongdong. Μας άρεσε το Gimbap (ρύζι με λαχανικά σε φύκι), το bibimbap (ρύζι με λαχανικά, κρέας και τηγανητό αυγό) ήταν νόστιμο αλλά καυτερό, Samgyeopsal (ψητή χοιρινή κοιλιά). Στο ίδιο σημείο υπάρχει και καλό grocery store.

Πήγαμε στο Daiso και πήραμε Yakgwa (μπισκοτάκια με μέλι και τζίντζερ, πολύ ωραία), περάσαμε από convenience stores (GS25, CU and 7-Eleven είναι οι 3 μεγάλες αλυσίδες), πήραμε honey butter almonds (πολύ ωραία, δοκιμάσαμε διάφορες γεύσεις, θα ήθελα να είχα πάρει παραπάνω), μας άρεσε πολύ το banana milk (έχει διάφορες γεύσεις), το Yonsei (σαν τσουρέκι με γλυκιά γέμιση) ήταν καλό, σοκολάτα Lotte Ghana πολύ καλή, milkis (σόδα με γάλα) πολύ ιδιαίτερο.

Η επόμενη ημέρα θα ήταν πολύ φορτωμένη, οπότε πέσαμε νωρίς για ύπνο για να ξεκινήσουμε νωρίς την περιήγηση μας στην Πόλη.

Σηκωθήκαμε και αφού φάγαμε πρωινό, ξεκινήσαμε για το ναό Joguesa (την ώρα εκείνη είχε προσευχή και δεν μπορέσαμε να μπούμε), περνώντας πρώτα από το πάρκο Cheonggyecheon (το οποίο είναι ένα ρυάκι με μονοπάτια και πράσινο). Εκείνη την ημέρα (Κυριακή) στους δρόμους της πόλης υπήρχε o YMCA Seoul marathon (με ημιμαραθώνιο και αγώνα 10 km), οπότε βλέπαμε πολλούς δρομείς και λίγα αυτοκίνητα. Περάσαμε από τον τερματισμό όπου είχε διάφορα χάπενινγκ.

Λίγο πιο πάνω είναι το παλάτι Gyeongbogung (στάση μετρό με το ίδιο όνομα, γραμμή 3 πορτοκαλί 327), το σημαντικότερο παλάτι της Σεούλ. Υπάρχει αλλαγή φρουράς στις 10 και στις 2 (για 20 λεπτά) και 2 μικρότερες στις 11 και στη 1 (για 10λεπτά), παρακολουθήσαμε αυτήν στις 10, η οποία έχει ενδιαφέρον. Υπάρχουν στους κήπους σε διάφορα σημεία ανθισμένες κερασιές. Είσοδος 2€, αλλά μπαίνεις δωρεάν αν φοράς παραδοσιακή στολή (HANBOK) τις οποίες μπορείς να νοικιάσεις (ακόμα και για λίγες ώρες, έχει καταστήματα έξω από τον σταθμό). Το παλάτι καταλαμβάνει μεγάλη έκταση και έχει αρκετά κτίρια. Είδαμε το Geunjeongjeon Hall (κεντρικό κτίριο του παλατιού), το National Palace Museum of Korea (Gyeonggugung, κάτω αριστερά), Gyeonghoeru Pavilion, Hyangwonjeong Pavilion και το National Folk Museum Of Korea.

Στα ανατολικά ήταν η έξοδος για να πάμε στο BUCKCHON HANOK VILLAGE, το οποίο είναι μια γειτονιά με παραδοσιακά σπίτια (τα οποία κατοικούνται και πρέπει να κάνεις ησυχία, ενώ η πρόσβαση επιτρέπεται μόνο σε συγκεκριμένες ώρες).

Επειδή μας έπιασε χαλαζόπτωση, καθίσαμε στο snack Seoul Samcheongdong, για να τσιμπήσουμε κάτι και να περιμένουμε να βελτιωθεί ο καιρός. Δοκιμάσαμε πάλι τοπικά πιάτα, κάποια ήταν καλά και κάποια όχι, και πήραμε να δοκιμάσουμε ένα ποτό, το οποίο ήταν σαν οινοπνευματώδη άλμη. Μια γουλιά αρκούσε, κανείς δεν ήπιε 2η.

Ευτυχώς ο καιρός βελτιώθηκε και πήγαμε στο Bukchon Oriental Culture Museum, παραδοσιακό σπίτι με είσοδο 4€ η οποία περιλαμβάνει ένα τσάι και έχει ωραίους κήπους και θέα από τον πάνω όροφο προς το χωριό και την πόλη.

Συνεχίσαμε το περπάτημα μας στο χωριό και πήραμε τον δρόμο για το μετρό, κάνοντας μια στάση στο Jaiso για υπέροχα mochi.

Επόμενος προορισμός το Seoul sky, ουρανοξύστης 550μ, στάση metro Jamsil (γραμμή 2 πράσινη, 216 στάση). Τιμή περίπου 20€, καθόλου αναμονή στην έκδοση εισιτηρίου, 30 λεπτά αναμονή για τον ανελκυστήρα. Μας άρεσε αρκετά, ειδικά σε όσους δεν είχαν ανέβει σε κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν. Φάγαμε σχεδόν μια ώρα, η θέα είναι μεν εντυπωσιακή λόγω ύψους αλλά δεν είναι κοντά στο κέντρο. Στο ισόγειο υπάρχει εμπορικό κέντρο (Lotte world mall) όπου τσιμπήσαμε κάτι στο food hall.

Συνεχίσαμε με την βιβλιοθήκη Starfield library, στάση metro Samseong (γραμμή 2 πράσινη, 216 στάση) η οποία είναι εντυπωσιακή

και φωτογραφηθήκαμε στην έξω πλευρά στο γλυπτό Gagnam style, ενώ πλέον είχε αρχίσει να βραδιάζει,

Το σημερινό πρόγραμμα έκλεινε με την περιοχή Hongdae (σταθμός μετρό Hongkik univ. Πράσινη γραμμή στάση 239), κεντρικός δρόμος είναι η Eoulmandang-ro, στην περιοχή έχει street food και νέα παιδιά που τραγουδάνε KPOP (καθίσαμε και είδαμε 2 νέα παιδιά και αν και δεν είμαστε φαν της KPOP μας άρεσαν αρκετά). H περιοχή μας κέρδισε περισσότερο από την Myeongdong, ήταν η 2η επιλογή που σκεφτόμασταν για διαμονή, αλλά τελικά επιλέξαμε την Myeongdong καθότι ήταν πιο κεντρικά. Στο μαγαζί pear berry banana, δοκιμάσαμε ωραία βαφλάκια σε σχήμα ψαριού με γλυκιά γέμιση.

Αφού περπατήσαμε αρκετά πήραμε το μετρό για την επιστροφή μας στο ξενοδοχείο γιατί, την άλλη ημέρα πετούσαμε για Οσάκα. Το αεροδρόμιο της Σεούλ Incheon (προσοχή υπάρχει και το Gimpo), έχει 2 terminal και πρέπει να τσεκάρετε από ποιο φεύγετε.

Η Σεούλ μας άρεσε πολύ, αν και δεν είναι τόσο εντυπωσιακή όσο οι μεγαλουπόλεις της Ιαπωνίας, και παρότι πολλά πιάτα τους ήταν καυτερά, σαν προορισμός μας κέρδισε και θα θέλαμε να επιστρέψουμε. Θα θέλαμε να έχουμε 2 ημέρες επιπλέον, να επισκεφθούμε κάποιο παλάτι ακόμα, μουσεία, το Ν Seoul tower, το Dongdaemun Design Plaza και την Korean Demilitarized Zone, όμως δεν μπορούσαμε να πάρουμε επιπλέον ημέρες άδεια ενώ δεν γινόταν να κόψουμε ημέρες από την Ιαπωνία.

 

[Sassenach77]

Είσοδος 2€, αλλά μπαίνεις δωρεάν αν φοράς παραδοσιακή στολή (HANBOK) τις οποίες μπορείς να νοικιάσεις (ακόμα και για λίγες ώρες, έχει καταστήματα έξω από τον σταθμό).

Η ενοικίαση των στολών κοστίζει λιγότερα απο 2€ που είναι η είσοδος; Αμφιβάλλω

 

[Kostas78]

Η ενοικίαση των στολών κοστίζει λιγότερα απο 2€ που είναι η είσοδος; Αμφιβάλλω

Το κόστος της ενοικίασης είναι σίγουρα μεγαλύτερο, δεν γνωρίζω όμως πόσο, γιατι δεν θέλαμε να νοικιάσουμε. Δύσκολα θα κανεις απόσβεση ακομα και αν επισκεφθείς και τα άλλα παλάτια, το κάνεις κυρίως για τις φωτογραφίες που θα βγάλεις. Είχε πολύ κόσμο με παραδοσιακή στολή, αρκετοί από αυτούς ήταν Δυτικοί.

 

[Kostas78]

Ιαπωνία διάφορες πληροφορίες

Δεν χρειάζεται visa, αλλά για να κερδίσεις χρόνο μπορείς να έχεις καταχωρήσει τα στοιχεία στο VISIT JAPANWEB Visit Japan Web | Digital Agency Services για να μην καθυστερήσεις στην άφιξη σου.

Χρησιμοποιούν τις ίδιες πρίζες με την Αμερική, έχουν 100V. Χρειαζόμαστε adaptor EU to US, αλλά όχι voltage converter. Αν θέλετε να αγοράσετε ηλεκτρονικά είδη πρέπει να δείτε αν μπορούν να δουλέψουν σε 230V.

Η Go είναι η καλύτερη εφαρμογή για ταξί (τα οποία είναι ακριβά), υπάρχει και uber αλλά με λιγότερα διαθέσιμα ταξί.

Στους αυτόματους πωλητές (οι οποίοι είναι παντού) τα ροφήματα τα ζεστά έχουν κόκκινο χρώμα ενώ τα κρύα γαλάζιο.

Στα εστιατόρια περιμένεις τον σερβιτόρο για να κάτσεις (δεν κάθεσαι από μόνος σου). Αν σου φέρουν βρεγμένη πετσέτα είναι για να καθαρίσεις τα χέρια σου πριν το φαγητό. Στα εστιατόρια πληρώνεις μόνο στο ταμείο και όχι στο τραπέζι. Συχνά στο ίδιο μαγαζί είναι πιο οικονομικό το γεύμα από το δείπνο. 2 ιστοσελίδες που χρησιμοποιείς για να κάνεις κράτηση εστιατορίου είναι η tabelog και η tablecheck.

Το google maps είναι εξαιρετικό και σου δίνει πολλές πληροφορίες για τις μετακινήσεις σου (δρομολόγια, πλατφόρμες, εξόδους, πολυκοσμία-καθυστερήσεις).

Μας φάνηκε πολύ χρήσιμο που είχαμε μαζί μας ένα φορητό ρούτερ και μια e-sim, γιατί χρειαζόμασταν συχνά το internet. Κάναμε μια έρευνα αγοράς βρήκαμε εκπτωτικό κωδικό και τελικά νοικιάσαμε από την japan wireless (περιλαμβάνει φορητό ρούτερ, φορτιστή, power bank, και τον φάκελο για να το επιστρέψεις στο αεροδρόμιο την τελευταία ημέρα, προσοχή αυτό πρέπει να γίνει πριν τον έλεγχο) το συνολικό κόστος ήταν 50€ περίπου για 10 ημέρες (η e-sim ήταν για 7ημέρες). 2 ακόμα μεγάλες εταιρίες είναι η Ninja και η Sakura.

Κάποιες πληροφορίες θα μας τις παρουσιάσει χαριτωμένα η hello Kitty.

Στο πρόσφατο παρελθόν ήταν συμφέρουσα η απόκτηση της Japan Rail Pass, η οποία σου έδινε δωρεάν πολλές μετακινήσεις για συγκεκριμένο διάστημα. Πλέον λόγω της σημαντικής αύξησης της τιμής της, πρέπει να κάνετε υπολογισμό του κόστους των διαδρομών που θέλετε να κάνετε για να δείτε αν σας συμφέρει. Εμείς είδαμε ότι δεν μας συνέφερε. Σε αυτή την περίπτωση είναι χρήσιμο να αγοράσεις μια IC card (κάθε περιοχή έχει την δική της, Suica και Pasmo στο Τόκυο, Icoca στην Οσάκα). H αξία της κάρτας είναι 500γεν, χρησιμοποιείται σε όλη την χώρα, αλλά αν θες να την επιστρέψεις μπορείς μόνο στην περιοχή που εκδόθηκε. Με αυτήν πληρώνεις όλες τις μετακινήσεις σου (εκτός από τα Shinkansen και κάποια limited express trains), ενώ μπορείς να πληρώσεις σε convenience stores, ταξί και σε διάφορα μαγαζιά. Φορτίζει με μετρητά με ελάχιστο τα 1000 γεν (σε σταθμούς και σε convenience stores), μπορείς όμως να φορτίσεις με λιγότερα από 1000 στους υπαλλήλους που υπάρχουν στους σταθμούς πριν τα ακυρωτικά μηχανήματα.

Για τα limited express trains, μπορείς να πληρώσεις ένα μέρος του εισιτηρίου με ic card (basic fare) και να αγοράσεις εισιτήριο για το limited express surcharge. Εμείς μια φορά που χρειαστήκαμε limited express train βγάλαμε ένα ενιαίο εισιτήριο και δεν χρησιμοποιήσαμε την ic card.

Τα εισιτήρια για το Shinkansen τα βγάλαμε μέσω της ιστοσελίδας smart ex (με έναν λογαριασμό βγάλαμε 6 εισιτήρια, υπάρχει και εφαρμογή αλλά δεν είναι διαθέσιμη στην Ελλάδα). Τα βγάλαμε 10 ημέρες πριν το ταξίδι καθώς θέλαμε α) να βγάλουμε τις θέσεις A-B (από Κιότο για Τόκιο για να έχουμε θέα το Φούτζι, στο δρομολόγιο από Τόκιο για Κιότο πρέπει να κλείσεις τις θέσεις C-D-E) και β) θέλαμε να κλείσουμε θέσεις με oversized baggage compartment καθώς οι 2 από τους 6 είχαμε αποσκευή με συνολικές διαστάσεις μεγαλύτερες από 160cm. Τέτοιες θέσεις είναι μόνο η πρώτη και η τελευταία σειρά σε κάθε βαγόνι. Τα σινκανσεν έχουν κάποια βαγόνια (2-3) non reserved seats και τα περισσότερα είναι με αριθμημένες θέσεις. Σε περίπτωση που έχεις εισιτήριο με αριθμημένη θέση και χάσεις το δρομολόγιο σου μπορείς να πάρεις το επόμενο αντίστοιχο τραίνο και να μπεις στα non reserved βαγόνια (μπορείς εναλλακτικά τα ακυρώσεις στα γραφεία της JR με μικρή προμήθεια). Για να κερδίσουμε χρόνο και να μην χρειάζεται να πάμε στα εκδοτήρια ή στα μηχανήματα για να παραλάβουμε τα εισιτήρια μας, συνδέσαμε κάθε κάρτα icoca που είχαμε με ένα εισιτήριο (εύκολη διαδικασία που κάναμε στην ιστοσελίδα smart ex), οπότε όταν πήγαμε στα ακυρωτικά μηχανήματα του σίνκανσεν χτυπήσαμε την icoca και μας έβγαλε το εισιτήριο μας, στην έξοδο από τον σταθμό όταν φτάσαμε Τόκιο χτυπήσαμε πάλι την icoca και βγήκαμε.

Μας άρεσαν πολύ τα παγωμένα smoothies (ειδικά το AKAI) στα seven eleven, αγοράζεις αυτό που θες και μετά σε ένα μηχάνημα πριν την έξοδο το κάνεις ρόφημα.

Στα μεγάλα φαρμακεία (Matsumoto Kiyoshi, Welicia, Tsuruha) πολλά σνακ ήταν πιο οικονομικά από τα donki και τα convenience stores. Από φαρμακείο αγοράσαμε νυχοκόπτες της Green bell, έχουν περίπου 10€ και είναι εξαιρετικοί.

Σνακ που δοκιμάσαμε και μας άρεσαν είναι οι kit kat cheese cake, Hi chew καραμέλες

Umaibo candy (αλμυρό σνακ σαν μεγάλο γαριδάκι),kororo gummies και πατατάκια jacarico της Calbee.

Για όσους τους ταλαιπωρεί η ζέστη έχουν υγρομάντηλα που σε ανακουφίζουν όχι μόνο προσωρινά καθώς η αίσθηση δροσιάς έχει διάρκεια (Biore, Gatsby κα).

Μας άρεσαν πολύ τα τοστ με φρούτα

Δοκιμάσαμε και κάποια παγωτά

Μας έκαναν εντύπωση τα φρεάτια

Αεροδρόμιο Osaka

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Osaka, μας πήρε μισή ώρα ο έλεγχος των διαβατηρίων, παραλάβαμε αποσκευές και κάναμε ανάληψη yen από atm της Seven eleven (χρειάζεσαι μετρητά καθώς δεν γίνονται παντού δεκτές οι κάρτες και για να φορτίζεις την ic card). Βγάλαμε ic card, βγάλαμε και εισιτήρια για το τραίνο Haruka που πάει απευθείας στο Κιότο (η διαδρομή είναι 75 λεπτά, είναι limited express train).

Kyoto

Φτάσαμε Κιότο και πήγαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο μας, Elite inn Kyoto station (5 λεπτά από τον σταθμό, πολύ καλό και σε λογική τιμή), θέλαμε απλά να αφήσουμε τις βαλίτσες και να βγούμε μια βόλτα στην πόλη. Το ένα το δωμάτιο όμως δεν είχε καθαριστεί, οπότε ενημερώσαμε τον σεκιουριτά που βρήκαμε στο lobby (μέσω εφαρμογής καθώς δεν ήξερε Αγγλικά), ενημέρωσε αυτός κατάλληλα και σε 5 λεπτά είχε έρθει μια μικρή Γιαπωνέζα η οποία μίλαγε καλά Αγγλικά, όπου την ενημερώσαμε τι είχε συμβεί, ανεβήκαμε και στο δωμάτιο για να το διαπιστώσει από πρώτο χέρι και να βγάλει φωτογραφίες. Μίλησε με τον ιδιοκτήτη και μας έκανε 2 προτάσεις. Η 1η να μας επιστραφούν τα λεφτά και να βρούμε άλλο κατάλυμα και η 2η να περιμένουμε μερικές ώρες για να καθαριστεί και να μας επιστρέψουν το κόστος της 1ης βραδιάς. Φυσικά επιλέξαμε το 2ο. Ξεκινήσαμε βόλτα στην πόλη και σταματήσαμε για φαγητό σε ένα χαριτωμένο εστιατόριο Aiyo Kyoto station west store (πήραμε και δοκιμάσαμε πολλά μικρά πιάτα, θαλασσινά, κρέατα, λαχανικά κα, ωραία κοκτέιλ και πολύ φιλική εξυπηρέτηση, από τα καλύτερα γεύματα που είχαμε στο ταξίδι, δώσαμε περίπου 12€/ άτομο).

Συνεχίσαμε την περιπλάνηση μας αλλά επειδή πέρασε η ώρα κάποιοι πήραν το δρόμο της επιστροφής και κάποιες πήγαν για τα πρώτα ψώνια στο Donki.

Την επόμενη ημέρα είχαμε ξύπνημα στις 6 για να προλάβουμε να πάμε στην Arashiyama (bamboo forest) πριν φτάσουν τα Ορκ (οι ορδές των Τουριστών), πήραμε τραινάκι (φίσκα) και κατεβήκαμε στον σταθμό Saga-Arashiyama, αν και φτάσαμε στις 7.30 περίπου είχε ήδη αρκετό κόσμο, μπορούσες όμως να περπατήσεις σχετικά άνετα και να βγάλεις και φωτογραφίες χωρίς πολύ κόσμο.

Περπατήσαμε 1-2 ώρες στο δάσος με τα μπαμπού αλλά επειδή ο κόσμος αυξανόταν συνεχώς είπαμε να φύγουμε και με 2 διαφορετικά μέσα μεταφοράς φτάσαμε στον σταθμό higashiyama, επισκεφθήκαμε τον ναό Chionin (υπέροχος), το Yasaka shrine, την Yasaka pagoda (από τα πιο φωνογραφημένα αξιοθέατα της χώρας), και απολαμβάναμε τους γύρω δρόμους (3 πολύ ωραίοι δρόμοι της περιοχής είναι οι Ishibe koji alley, ninen zaka, sannen zaka), είχε όμως πάρα πολύ κόσμο.

Καθίσαμε και πήραμε καλαμάκια μοσχάρι στο Arashiyama Sousuke, και συνεχίσαμε για τον ναό Kiomizu dera (ωραίος και έχει θέα προς την πόλη).

Αφού του αφιερώσαμε αρκετό χρόνο είπαμε να πάρουμε τον δρόμο προς την Gion, πήγαμε στο Shirakawa Canal

δοκιμάσαμε να μπούμε στο premium Matcha & Bar Kashoan, αλλά δεν επιτρεπόταν η είσοδος σε ανήλικους, ο χώρος όμως ήταν ωραίος.

Ψάξαμε να καθίσουμε για ένα ρόφημα σε ένα άλλο μαγαζί και βρήκαμε το café renverse το οποίο τελικά ήταν μια χαρά, το έχει μια Γιαπωνέζα με τον Αλγερινό-Ελβετό σύζυγο της και δουλεύει μια φίλη τους Ισπανό-Γιαπωνέζα (κούκλα), οπότε επειδή δεν είχε πολύ κόσμο απολαύσαμε την συζήτηση μαζί τους. Συνεχίσαμε για Pontocho, δεν είχαμε κάνει κράτηση για φαγητό σε κάποιο εστιατόριο και σε κάποια που είχαμε σημειώσει για φαγητό ήταν γεμάτα ή είχαν μεγάλη αναμονή, οπότε πήγαμε για ράμεν στο kirameki Mirai (αξιοπρεπές) και επιστρέψαμε με λεωφορείο στο ξενοδοχείο.

Την επόμενη ημέρα θα ξεκινάγαμε στις 8 για Νάρα, είχα σηκωθεί όμως νωρίς και πήγα με τα πόδια στον ναό Toji

 

[Kostas78]

Nara
Υπάρχουν 2 σταθμοί που εξυπηρετούν ο Nara και ο Kintetsu-Nara, o 2ος είναι πιο κοντά στο πάρκο. Αφού φτάσαμε στον σταθμό πήραμε τοπικό λεωφορείο και επισκεφθήκαμε τον ναό Todai ji (800 yen) πολύ ωραίος και αρκετά μεγάλος. Αν και είχε κόσμο δεν είχαμε αναμονή.

Στην συνέχεια αφιερώσαμε χρόνο στα ελάφια, τα οποία είναι φιλικά μέχρι να δουν ότι έχεις φαγητό για αυτά (υπάρχουν σε διάφορα σημεία, κιόσκια που αγοράζεις ειδικά μπισκότα για να τα ταΐσεις), όταν δουν φαγητό σου την πέφτουν όλα μαζί και σε δαγκώνουν όπου βρουν (ρούχα, τσάντες) για να τους δώσεις. Οπότε αγοράζαμε μπισκότα, τα κρύβαμε και πηγαίναμε σε σημεία που υπήρχαν μικρά ελάφια για να τα ταΐσουμε με την ησυχία μας

 

[Kostas78]

Οσάκα
Στην συνέχεια πήραμε τραίνο από το Kintetsu nara για το κάστρο της Οσάκα (στάση Moronomiya), και σε 30 λεπτά ήμασταν εκεί, το κάστρο ήταν πολύ ωραίο απέξω αλλά αδιάφορο εσωτερικά, είχε όμως ωραία θέα (τιμή εισιτηρίου 1200 γεν).

Πήραμε μετρό για τον σταθμό Namba, αρχικά πήγαμε να πάρουμε cheesecake Rikuro (αναμονή 10 λεπτά), μας άρεσε αρκετά αλλά είχε έντονη την γεύση του αυγού. Πήραμε 4, τα 2 έφυγαν αμέσως (ήμασταν 6 άτομα), τα άλλα 2 μας έμειναν για πρωινό.

Συνεχίσαμε περπατώντας για την περιοχή του Dotonbori, γινόταν ΠΑ-ΝΙ-ΚΟΣ από κόσμο, δοκιμάσαμε street food takoyaki (χταποδοκεφτέδες) και θέλαμε να πάμε κάπου για okonomiyaki, δυσκολευτήκαμε αρκετά να βρούμε να κάτσουμε για φαγητό αφού οι αρχικές μας επιλογές είχαν μεγάλες ουρές (μεγαλύτερες της ώρας), ήμασταν όμως τυχεροί σε μια από αυτές όπου η αναμονή ήταν σε λογικά πλαίσια (20 λεπτά), το OKO, όπου το okonomiyaki ήταν υπέροχο και τεράστια μερίδα, το μαγαζί είχε ωραία διακόσμηση και τα self service ποτά είχαν 200 γεν, έβαζες μόνος σου ότι ποτό ήθελες και όταν έριχνες τα λεφτά σε ένα κουμπαρά έπρεπε να πιέσεις ένα πλαστικό παπάκι το οποίο έκανε θόρυβο. Τελειώσαμε το φαγητό κάναμε και μια τελευταία βόλτα στην πόλη και φύγαμε με τραίνο για Κιότο (rapid, από τον σταθμό Osaka, υπάρχει και ο Shin Osaka, ο οποίος εξυπηρετεί τα σίνκανσεν).

Την επόμενη ημέρα πήγαμε στον κεντρικό σταθμό όπου θα παίρναμε τοπικό τραίνο για να πάμε στο Fushimi Inari, περάσαμε από τις μπάρες του σταθμού αλλά όταν φτάσαμε στις αποβάθρες είχε άπειρο κόσμο και για να μην ταλαιπωρηθούμε αποφασίσαμε να βγούμε και να πάρουμε λεωφορείο ή ταξί, όμως όταν πήγαμε να βγούμε από τον σταθμό στις μπάρες μας έβγαζε σφάλμα η ic card και δεν άνοιγαν. Το πρόβλημα το έλυσαν οι υπάλληλοι του σταθμού που είναι δίπλα στα μηχανήματα. Φτάσαμε στο Fushimi inari περίπου στις 8.30 και είχε ήδη πολύ κόσμο, τόσο πολύ που μέσα στα Tori gates περπατούσαμε αργά. Ευτυχώς σε αυτά τη καθόδου η κατάσταση ήταν καλύτερη.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να πάρουμε τα πράγματα και ξαναπήγαμε στον σταθμό για να πάρουμε το σίνκανσεν για Τόκυο. Ψωνίσαμε bento για να φάμε στο τραίνο και φυσικά αναχωρήσαμε στην ώρα μας. Το ταξίδι θα διαρκούσε δύο ώρες και δέκα λεπτά.

Περίπου σαράντα λεπτά πριν φτάσουμε ξύπνησα όλους τους άλλους για να δούμε στα αριστερά μας το Φούτζι, ευτυχώς φαινόταν πολύ καλά και το απολαύσαμε για λίγα λεπτά.

Φτάσαμε στο Τόκυο όπου θα καθόμασταν για τις επόμενες 6 ημέρες.

 

[Kostas78]

Τόκιο
Το ξενοδοχείο μας ήταν το APA hotel Kanda Jimbocho (μικρό δωμάτιο αλλά η τιμή του ήταν πολύ καλή και σαν τοποθεσία δεν ήταν άσχημη, αλλά αν δεν είχα περιορισμό χρημάτων θα προτιμούσα να μείνω στο Δυτικό Τόκιο), την πρώτη ημέρα επισκεφθήκαμε την Akihabara η οποία ήταν δέκα λεπτά με τα πόδια, ένα μέλος της παρέας μας ο Δ είναι φαν των Ιαπωνικών μάνγκα και την περιοχή την περίμενε σαν τρελός, υπάρχουν αρκετά μεγάλα καταστήματα με μάνγκα και διάφορα ηλεκτρονικά είδη, τα πρώτα μου φάνηκαν αδιάφορα αλλά στα δεύτερα αφιερώσαμε χρόνο. Βρήκαμε ισιωτικό μαλλιών της Dyson σε καλή τιμή αλλά λόγω της διαφορά της τάσης ανάμεσα σε Ελλάδα και Ιαπωνία τελικά δεν το πήραμε γιατί χρειαζόμασταν και μετατροπέα τάσης. Στο food sector του Yodobashi φάγαμε πολύ καλά. Επειδή ήμασταν 6 άτομα τα food sector μας βόλεψαν αρκετά στο ταξίδι επειδή έχουν μεγάλη ποικιλία και ο καθένας μπορεί να φάει ότι θέλει. Εκτός από το Yodobashi αξιόλογα καταστήματα είναι το Mandarake complex (τεράστια ποικιλία μεταχειρισμένων ειδών), Radio Kaikan (manga, φιγούρες), super potatos (ρετρό videogames), big camera (προϊόντα τεχνολογίας και σουβενίρ) Gigo (video games σύγχρονα και ρετρό, φιγούρες κ.α.).

Η επόμενη ημέρα ξεκίναγε με το πάρκο Ueno, πήραμε ένα μικρό λεωφορείο το οποίο μας μετέφερε και πήγαμε αρκετά νωρίς για να αποφύγουμε την πολυκοσμία. Το πάρκο είναι από τις καλύτερες περιοχές για να δεις τις ανθισμένες κερασιές, στην νότια πλευρά του πάρκου είναι ένα στενό δρομάκι που διασχίζει την λίμνη, λέγεται Shinobazu pond, σε αυτό δυστυχώς λόγω του αέρα όλα τα άνθη είχαν πέσει στην λίμνη, κρίμα γιατί ήταν από τα σημεία που περιμέναμε αλλά δεν ήμασταν τυχεροί, πετύχαμε όμως ανθισμένες κερασιές στην άκρη της λίμνης.

Περπατήσαμε προς τα βόρεια και πήγαμε στο Tokyo national museum (εισιτήριο 1000yen, ελάχιστη αναμονή), το μουσείο είχε κάποια τμήματα που μας άρεσαν (samurai, άμαξες κα).

Συνεχίσαμε με τα πόδια για την οδό Kappabashi, διάσημη για τα προϊόντα κουζίνας. Είχαμε σημειώσει να δούμε τα μαγαζιά Kamata Hakensa (παραδοσιακά μαχαίρια) Seisuke (εντυπωσιακά μαχαίρια αλλά πανάκριβα),τα Tokuzo, Knife shop TDI και Tojiro (ωραία μαχαίρια σε καλές τιμές), το Majimaya έχει τεράστια ποικιλία σχεδίων για κουλουράκια, το Dengama έχει υπέροχες πορσελάνες. Η περιοχή μου άρεσε πάρα πολύ, θα μπορούσα να περάσω πολλές ώρες χαζεύοντας, ειδικά τα μαγαζιά με τα μαχαίρια.

Για να ξεκουραστούμε πήγαμε στο καφέ το Sensing touch of earth, με πολύ ωραία διακόσμηση, πήραμε διάφορα ροφήματα, και τιραμισού μάτσα.

Συνεχίσαμε για Asakusa και περνώντας έξω από το Donki μου είπε η γυναίκα μου «πέντε λεπτάκια να μπούμε μέσα 2 πραγματάκια θέλω να πάρω» τελικά δύο ώρες μετά φύγαμε με 7-8 κιλά στο σακίδιο, το οποίο έπρεπε να κουβαλάω έως το βράδυ. Η Asakusa μας άρεσε πολύ, οι ναοί και η παγόδα είχαν πολύ κόσμο όπως και η οδός Nakamise, δοκιμάσαμε Tokyo curry pan (μεγάλη τυροκροκέτα με κάρι) και στο απέναντι μαγαζί melon bread με παγωτό, και τα 2 μας άρεσαν.

Πήραμε μετρό και πήγαμε στο Dawn Avatar robot café (το οποίο λειτουργεί με ρομπότ τα οποία χειρίζονται άτομα με ειδικές ανάγκες από το σπίτι τους), το χαριτωμένο ρομποτάκι στο ταμείο μας ενημέρωσε πως το μαγαζί έχει δύο τμήματα, το πρώτο που σερβίρουν ρομπότ έχει μεγαλύτερη χρέωση και αναμονή που ξεπερνούσε την δεδομένη στιγμή την μια ώρα, οπότε αναγκαστικά επιλέξαμε το δεύτερο. Δεν εξυπηρετηθήκαμε από ρομπότ σερβιτόρο αλλά τα είδαμε γιατί είναι ο ίδιος χώρος.

Συνεχίσαμε την βόλτα μας στην βόρεια Ginza και στον Tokyo station, στο υπόγειο του οποίου είναι το τμήμα με τα cartoon stores (λέγεται character street), αν έχετε μικρά παιδιά αξίζει η επίσκεψη. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και πήγαμε σε ένα εστιατόριο izakaya στην γειτονιά μας για φαγητό και ποτό.

 

[Kostas78]

Αφού κοιμηθήκαμε καλά ξεκινήσαμε για τον ναό Meiji shrine, υπέροχο το πάρκο και ωραίος ο ναός, αν και είχε ζέστη εκείνη την ημέρα στο πάρκο είχε δροσιά.

Περπατήσαμε αρκετά και συνεχίσαμε για την Takeshita street στην περιοχή Harajuku, συναντήσαμε αρκετά κορίτσια με το ιδιαίτερο ντύσιμο. Φάγαμε μια φανταστική κρέπα στο Tabanenoshi Harajuku crepe, και κάποια street food

περάσαμε έξω από ένα καφέ με γουρουνάκια

και πήγαμε στο Tokyu Plaza Harajuku, εμπορικό το οποίο έχει ωραία υπαίθρια ταράτσα στην οποία αράξαμε και φάγαμε wagyu burgers από το Mor.

Συνεχίσαμε για το Shinjuku, ξεκινώντας από το Tokyo metropolitan building, στο οποίο έχει observation desk στα 202 μέτρα (είναι δωρεάν). Η αναμονή για να ανέβουμε πάνω ήταν γύρω στα 30 λεπτά.

Η θέα από επάνω ήταν ωραία αλλά το καλύτερο το κράτησα για μετά. Είχα πει στην παρέα πως μετά μας περιμένει μια έκπληξη χωρίς να τους ενημερώσω. Όταν κατεβήκαμε είχε νυχτώσει για τα καλά και πήγαμε στο εμπρός μέρος όπου έχει τεχνητό γκαζόν και ξαπλώσαμε κάτω, είχε ήδη πολύ κόσμο και κάθε μισή ώρα ξεκινάει μια προβολή πάνω στο κτίριο η οποία διαρκεί 20 λεπτά. Είναι πολύ εντυπωσιακή και πραγματικά το απολαύσαμε.

Συνεχίσαμε για το στενό δρομάκι Omoide Yokocho στο οποίο δεν είχαμε κάνει κράτηση και αναμενόμενα δεν βρήκαμε να κάτσουμε

βγάλαμε βίντεο το τρισδιάστατο cat board, φωτογραφία το Godzilla head αλλά και την περιοχή και ψάξαμε να βρούμε κάπου να φάμε. Είχε άπειρο κόσμο και την βγάλαμε σε ένα συμπαθητικό μπαρ με αξιοπρεπές φαγητό. Κλείσαμε το βράδυ μας με περιήγηση στο Golden Gai, πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας εξαντλημένοι.

 

[Kostas78]

Η επόμενη ημέρα ξεκίναγε με το Tokyo lab borderless. Υπάρχουν 2 παρόμοια μουσεία στο Τόκυο, το borderless και το planet, βλέποντας βίντεο και από τα 2, ήταν δύσκολο να αποφασίσουμε ποιο προτιμάμε να δούμε, τελικά η μπίλια έκατσε στο borderless, ξέραμε όμως πως σε όποιο από τα 2 και να πηγαίναμε θα μας άρεσε. Είχαμε κάνει κράτηση 2 μήνες πριν (τα εισιτήρια μας ήρθαν μια ημέρα πριν με e-mail) και είχαμε επιλέξει να μπούμε με το άνοιγμα (τιμή 4600yen), το μουσείο ήταν φοβερό, άξιζε με τα χίλια. Πήγαμε και για τσάι (στο tea house, αναμονή γύρω στο 5λεπτο) εκεί μέσω ειδικών προβολέων παρακολουθείς χρωματικές παραστάσεις στο ρόφημα σου. Περάσαμε μέσα 3 ώρες χωρίς να το καταλάβουμε.

Συνεχίσαμε για Tsukiji market, δοκιμάσαμε ψητά καλαμάκια τόνου στο Tonboya (ωραία), ομελέτα σε καλαμάκι στο Marutake (μέτρια), και πήγαμε στο Udon the Birth για νουντλς udon (ωραίο φαγητό).

συνεχίσαμε με τα πόδια, κάναμε στάση στο Jugetsudo tea shop & café, το οποίο είχε και ωραίο εξωτερικό χώρο

και μετά στηθήκαμε στην ουρά στο Age 3 για να δοκιμάσουμε τα γλυκά σάντουιτς, περιμέναμε περίπου 40 λεπτά (μόνος μου, οι άλλοι καθόντουσαν στο διπλανό πάρκο), και τα φάγαμε σε ένα λεπτό, ήταν πολύ ωραία αλλά δεν ξέρω αν η αναμονή άξιζε.

Επειδή ήταν Κυριακή ο κεντρικός δρόμος στην Ginza είχε γίνει πεζόδρομος και είχε τι άλλο….πολύ κόσμο. Σταματήσαμε, στο βιβλιοπωλείο Itoya (έχει αξιόλογη γραφική ύλη) αλλά με τόσο πολύ κόσμο δεν μπορούσες εύκολα να ψωνίσεις, στην έκθεση με τα φουτουριστικά οχήματα της Nissan και στο Onitsuko tiger.

Λόγω εξάντλησης το βραδινό μας το αγοράσαμε από convenience stores και το φάγαμε στο ξενοδοχείο. Την νύχτα μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Άκουγα στον ύπνο μου νερό να τρέχει και φαντάστηκα πως βρέχει, αλλά για κακή μας τύχη τελικά έβρεχε μέσα στο μπάνιο, έσταζε νερό από τον επάνω όροφο και είχε πλημυρίσει το μπάνιο, πήραμε τηλέφωνο στην reception αλλά δεν μίλαγαν Αγγλικά και τελικά πήγαμε εκεί για να συνεννοηθούμε, όταν τους εξηγήσαμε ανέβηκε μια υπάλληλος επάνω και μας ζήτησε να μετακομίσουμε εμείς και τα πράγματα μας σε διπλανό δωμάτιο. Την επόμενη ημέρα πήγα και διαμαρτυρήθηκα και πρότειναν να μας δώσουνε late check out για τα 3 δωμάτια την τελευταία ημέρα (το οποίο φάνηκε χρήσιμο) και μας έδωσαν και διάφορα φαγώσιμα που έχει η αλυσίδα ξενοδοχείου, το οποίο και αποδεχτήκαμε.

 

[Kostas78]

Το πρωί ξεκινήσαμε από Tokyo station για Kamakura (περίπου μια ώρα) φτάνοντας στον σταθμό αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια στο Kotoku in (περίπου 30 λεπτά) και αποδείχτηκε σωστή η επιλογή μας καθώς η διαδρομή είναι ωραία αφού περπατάς σε ωραίες γειτονιές. Η είσοδος στο μεγάλο άγαλμα του Βούδα (300yen) δεν είχε αναμονή παρότι είχε αρκετό κόσμο.

Συνεχίσαμε για την παραλία γιατί κάποιοι ήθελαν να βουτήξαν στα παγωμένα νερά του Ειρηνικού. Η παραλία ήταν τεράστια και την περπατήσαμε.

Όταν μεσημέριασε αποφασίσαμε να φύγουμε για να πάμε στην Shibuya (μια ώρα περίπου με το τραίνο). Φτάνοντας βγάλαμε τον Χάτσικο φωτογραφία και διασχίσαμε μερικές φορές την διάσημη διασταύρωση.

Συνεχίσαμε για το Shibuya parco και το κατάστημα της Nintendo. Πήγαμε στο Shibuya Hikarie για να δούμε την θέα από τα 182μ (δωρεάν).

Επισκεφθήκαμε διάφορα καταστήματα και τριγυρνούσαμε στην περιοχή η οποία μαζί με τo Shinjuku είναι από τις πιο εντυπωσιακές περιοχές του Τόκιο. Φάγαμε στο Shogun Burger, το οποίο ήταν πολύ καλό, δεν καταφέραμε να δοκιμάσουμε fluffy pancakes αφού είχε τεράστια ουρά και κλείσαμε το βράδυ μας με μια τελευταία επίσκεψη στο Donki, πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.

Η επόμενη ήταν η τελευταία ημέρα μας στην Ιαπωνία, ξύπνημα νωρίς για να πάμε να δούμε προπόνηση σούμο στην σχολή Sumo Arashio sumo stable (στην ιστοσελίδα Sumo training schedule: Arashio Beya μπορείς να δεις τις ημέρες των προπονήσεων και των αγώνων), φτάσαμε στις 7.30 και είχε ήδη αρκετό κόσμο απέξω, το διάστημα που ήμασταν Τόκιο δεν υπήρχε αγώνας οπότε αρκεστήκαμε στην παρακολούθηση της προπόνησης.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο να πάρουμε τους υπόλοιπους και να πάμε στο Αυτοκρατορικό παλάτι, δεν είχαμε κάνει κράτηση για να μπούμε μέσα αλλά περπατήσαμε στους όμορφους κήπους.

Συνεχίσαμε για μια παραδοσιακή τελετή τσαγιού στην οποία είχαμε κάνει κράτηση περίπου 2 εβδομάδες πριν το ταξίδι. Επειδή ήταν πολύ οικονομικό (7€) είχαμε χαμηλές προσδοκίες αλλά τελικά τα άξιζε τα λεφτά της.

Κάναμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να πάρουμε τα πράγματα μας. Πήραμε ταξί για τον σταθμό Keisei Ueno από τον οποίο πήραμε το Keisei skyliner για το αεροδρόμιο Narita (2580yen, 40 λεπτά έως το αεροδρόμιο, δεν χρειαζόταν κράτηση από πριν). Φτάσαμε στο Ναρίτα αρκετά νωρίτερα από την πτήση, ευτυχώς γιατί η αναμονή στο γκισέ της Etihad ήταν μισή ώρα, και η αναμονή για τον έλεγχο των χειραποσκευών ξεπερνούσε την μία ώρα. Χαζέψαμε μερικά μαγαζιά και μπήκαμε στο αεροπλάνο για την πτήση των 11 ωρών. Κάποιοι κοιμήθηκαν, άλλοι έβλεπαν ταινίες. Στο αεροδρόμιο του Άμπου Ντάμπι είχαμε κενό 9 ωρών, εδώ κάποιοι έκλεισαν δωμάτιο στο ξενοδοχείο AU hotel που είναι μέσα στο terminal και κάποιοι που είχαν κοιμηθεί αποφάσισαν να περάσουν τον χρόνο τους στα μαγαζιά. Για όσους δεν θέλουν να μείνουν στο ξενοδοχείο υπάρχουν στο terminal καναπέδες και θέσεις με ανάκληση στις οποίες μπορείς να ξαπλώσεις. Ακολούθησε η πτήση των 5 ωρών και μετά από 14 ημέρες επιστρέψαμε σπίτι.

Κόστος ταξιδιού-επίλογος

Αεροπορικά

Αθήνα- Σεούλ και Τόκιο- Αθήνα 755€ με Etihad (στην επιστροφή είχαμε βαλίτσα 30 κιλών), η Etihad μας τα χάλασε στην πτήση της επιστροφής, γιατί από λάθος τους τελείωσαν τα φαγητά στο 2ο γεύμα και η πτήση των 11 ωρών είχε για τους τελευταίους 40-50 επιβάτες μόνο ένα γεύμα.

Σεούλ-Οσάκα 150€ με Korean Air (εξαιρετική η αεροπορική)

Ξενοδοχεία

Στο Άμπου Ντάμπι το πρώτο βράδυ δωρεάν από Etihad, το τελευταίο 100€ το δίκλινο για 6 ώρες

Στην Σεούλ και στο Κυότο 80€/διανυκτέρευση το δίκλινο

Στο Τόκυο 100€/διανυκτέρευση το δίκλινο.

Οι τιμές σε φαγητά ήταν χαμηλότερες από Ελλάδα και στις 2 χώρες (το Άμπου Ντάμπι ήταν ακριβότερο) κάποια αξιοθέατα είναι δωρεάν και σε όσα πληρώναμε το ποσό ήταν χαμηλό. Υπολογίζουμε ότι χαλάσαμε 3 άτομα περίπου 7500-8000€ για 14 ημέρες, κάνοντας όμως διάφορα ψώνια.

Ήταν για εμάς το πρώτο μακρινό ταξίδι μετά από 15 χρόνια και το σημαντικότερο το πρώτο μακρινό ταξίδι με την κόρη μας (13 ετών). Το Αμπού Ντάμπι δεν μου ταιριάζει σαν προορισμός και δεν με ένοιαζε να κάτσω περισσότερο. Στην Σεούλ θα ήθελα να έχω 2 ημέρες ακόμα αλλά δεν θέλαμε να μειώσουμε τις ημέρες από την Ιαπωνία. Θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο στην Ιαπωνία για να επισκεφθώ περισσότερα μέρη (Χιροσίμα, Νίκκο, Χακόνε). Το Κιότο ήταν φανταστικό αλλά λόγω των ορδών των τουριστών δεν ήθελα να καθίσω παραπάνω. Το Τόκυο το απολαύσαμε. Όλα πήγαν καλά και δεν είχαμε απρόοπτα. Η Ιαπωνία ήταν για εμένα μια από τις 3 χώρες που ήθελα περισσότερο να επισκεφθώ (Περού και Ισλανδία οι άλλες 2) και μπήκε στην κορυφή των αγαπημένων μου χωρών (πρώτη στις 37), νομίζω πως θα παραμείνει εκεί εκτός και αν την ρίξει από την κορυφή το Περού. Να είμαστε καλά να ταξιδεύουμε, ευχαριστώ πολύ τα παιδιά που με τις ιστορίες τους και τις πληροφορίες τους στο φόρουμ με βοήθησαν στην οργάνωση του ταξιδιού μου.

Η ιστορία ολοκληρώθηκε.