Maria L.
Member
- Μηνύματα
- 50
- Likes
- 658
- Ταξίδι-Όνειρο
- Χαβάη
Talkeetna - Denali
Η πέμπτη μέρα μας ξημέρωσε και η χαρά μου που θα πηγαίναμε στο Denali ήταν απερίγραπτη!
Η απόσταση ήταν περίπου 5 ώρες βόρεια με τη στάση που θα κάναμε στη μέση της διαδρομής, στην Talkeetna τόσο για να δούμε την πόλη αλλά κυρίως για το air tour που κλείσαμε για να δούμε το Denali από ψηλά!!
Ο καιρός ήταν πολύ βροχερός και δεν έδειχνε να καλυτερεύει καθόλου μέσα στην ημέρα και η αλήθεια είναι πως όσο πιο βόρεια θα πηγαίναμε τόσο χειρότερος θα γινόταν. Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε πως δεν θα κάναμε το tour γιατί με τόσα μαύρα σύννεφα δε νομίζω να μπορούσαμε να δούμε τίποτα από ψηλά…
Ούτως η άλλως όμως θα ανηφορίζαμε για το Denali έτσι δεν πήραμε τηλέφωνο να ρωτήσουμε και είπαμε να το δούμε επί τόπου σε λίγες ώρες που θα είμασταν Talkeetna.
Ο καιρός είναι απρόβλεπτος δε λένε στην Αλάσκα? Μπορεί τελικά να μας έκανε τη χάρη…
Κάναμε check out και ξεκινήσαμε.
Η διαδρομή ήταν αδιάφορη μιας και το μόνο που επέτρεπε ο καιρός να δούμε με τόσα σύννεφα ήταν λίγα μέτρα δίπλα από το δρόμο…
Ευτυχώς μπορούσαμε να δούμε τις πινακίδες κατά μήκος και πάρα πολλές από αυτές ήταν για moose που μπορεί να συναντήσεις.
Λίγο πριν φτάσουμε στην Talkeetna, σταματήσαμε στο γνωστό για την περιοχή Flying Squirrel Bakery Cafe.
Είναι ένα πολύ συμπαθητικό μικρό καφέ με νόστιμες επιλογές για όλους. Χρειάζεται λίγη υπομονή γιατί συνήθως έχει κόσμο άρα αρκετή αναμονή και γιατί γενικά δεν υπάρχει βιασύνη
Το μενού είναι προσεγμένο και με φρέσκα υλικά, και thumbs up που δεν πουλάνε πλαστικά μπουκάλια με νερό!
Νοστιμότατο πρωινό!
Το τιμήσαμε δέοντος, είχαμε κρατήσει την όρεξη για εδώ μιας και νωρίτερα στο ξενοδοχείο δεν φάγαμε.
Μόλις τελειώσαμε με το φαγητό μας ξεκινήσαμε για την εταιρεία Talkeetna Air taxi για να δούμε τι θα γινόταν με το tour…
Δυστυχώς δεν θα ήταν η μέρα μας σήμερα για να κάνουμε την πτήση…
Ο καιρός ήταν πολύ άσχημος και μας είπαν πως για λόγους ασφαλείας δεν πετούσε κανένα αεροπλάνο στην περιοχή.
Ο εξαιρετικά ευγενικός υπάλληλος μας εξήγησε πως είχαμε την επιλογή για full refund ή να επιλέξουμε κάποια άλλη μέρα για το tour.
Η μοναδική ημέρα που είχαμε κενό στο πρόγραμμα μας ήταν σε 4 μέρες και σε αντίθεση με σήμερα ο καιρός προβλεπόταν πολύ καλός για εκείνη την ημέρα.
Κάναμε λοιπόν την αλλαγή και ευχηθήκαμε η πρόβλεψη των καιρικών συνθηκών να παραμείνει ως έχει…
Απογοητεύτηκα πολύ δεν το κρύβω…
Αφενός το περίμενα πως και πως αφετέρου αν ο καιρός χαλούσε τη μέρα που κάναμε τη νέα κράτηση δεν θα υπήρχε άλλο περιθώριο να κάνουμε την πτήση.
Αλλά είπαμε, αυτή είναι η Αλάσκα και πρέπει να προσαρμοζόμαστε.
Με τον καιρό δεν μπορείς να κάνεις κάτι…
Πριν φύγουμε από την ευρύτερη περιοχή της Talkeetna, ανασυγκροτηθήκαμε με μια στάση για μπίρα στην Denali Brewing Company
χρειαζόμασταν ένα μικρό boost αλκοολγια να συνεχίσουμε το ταξίδι για το Denali.
Όσο ανεβαίναμε πιο βόρεια η βροχή δυνάμωνε και τα σύννεφα εξακολουθούσαν να μας κρύβουν το τοπίο.
Θα συναντούσαμε την Hurricane Gultch Bridge στη διαδρομή που συνιστάται να κάνεις στάση για να θαυμάσεις το τοπίο και να βγάλεις φωτογραφίες.
Πρόκειται για μια από τις ψηλότερες γέφυρες της Αλάσκα, όπου το ύψος της το ξεπερνάει μόνο η ομώνυμη γέφυρα τρένων, και σε ωραίες μέρες βλέπεις και το Denali. Εμείς προφανώς δεν πετύχαμε μια από αυτές τις μέρες αλλά παρόλα αυτά σταματήσαμε στο πάρκινγκ της να πάρουμε μια εικόνα.
Έχει σήμανση όπου απαγορεύεται το περπάτημα στη γέφυρα και να σταματήσεις για φωτογραφίες πάνω σε αυτή!
Όσο ανηφορίζαμε οι πινακίδες για τα moose γινόταν όλο και περισσότερες.
Ορίστε και μια λίγο διαφορετική…
Και καθώς πλησιάζαμε στο πάρκο να και μια moose οικογένεια στην απέναντι πλευρά του δρόμου (έτσι εξηγούνται οι συχνές πινακίδες)
Moose
Δεν είχε κίνηση, έτσι κάναμε αναστροφή προσεκτικά και όσο πιο ήσυχα γινόταν για να τα δούμε από πιο κοντά δίχως να τα τρομάξουμε/ενοχλήσουμε.
Μετά από λίγα λεπτά τα μικρά εντόπισαν κάτι που τους τράβηξε την προσοχή και χάθηκαν στο δάσος με τη μαμά τους τα ακολουθεί κατά πόδας
Hooray!!!
Φτάσαμε στο πάρκο!!!
Ήταν 5 το απόγευμα, πολύ νωρίτερα από το αρχικό πλάνο μιας και δεν κάναμε την πτήση, έτσι είχαμε χρόνο να δούμε κάποια σημεία του πάρκου.
Αρχικά πήγαμε στο visitor center να το προλάβουμε πριν κλείσει για να πάρουμε πληροφορίες για το τι θα μπορούσαμε να δούμε στο πάρκο για την επόμενη ώρα περίπου.
Εκτός από ότι μας είπαν οι rangers μαζέψαμε και άλλες πληροφορίες από οτιδήποτε είχαν σε επιγραφές και φυλλάδια αλλά κυρίως από το βίντεο που παρακολουθήσαμε.
Το Denali είναι ένα από τα μεγαλύτερα (8 εκατομμύρια στρέμματα!!) προστατευόμενα πάρκα του κόσμου.
Πόσο τυχεροί είμαστε που μπορούμε όλοι να δούμε από κοντά την άγρια φύση και τα ζώα, που χωρίς αυτά τα πάρκα δεν θα ήταν εφικτό να γίνει με ασφάλεια.
Η έκταση του είναι ασύλληπτη και όπως αναφέρεται τα σύνορα του είναι μόνο για τους χάρτες… η φύση δεν έχει σύνορα!
μια αναπαράσταση των ζώων του δάσους
Κατόπιν περάσαμε από το bus depot για να πάρουμε τα εισητήρια που είχαμε κλείσει για το αυριανό bus tour στο πάρκο.
Να αναφέρω πως το πάρκο έχει μόνο έναν δρόμο που καλύπτει 92 μίλια και σε αυτόν επιτρέπονται προσωπικά αυτοκίνητα στα πρώτα 15 μίλια, από εκεί και μετά μόνο τα λεωφορεία κινούνται στο δρόμο. Άρα το σύνηθες είναι να κάνεις το tour με λεωφορείο.
Εξαιτίας κατολίσθησης τμήματος του δρόμου στο 43ο μίλι έχει απαγορευτεί η διέλευση όλων των αυτοκινήτων από το 43ο ως το 92ο μίλι. Τα έργα που γίνονται για αποκατάσταση προβλέπεται να ολοκληρωθούν το καλοκαίρι του 2026 όπου και θα δωθεί ξανά σε κυκλοφορία.
Στην ουσία είναι κάπου στη μέση του δρόμου η απαγόρευση, γεγονός που μειώνει το χρόνο του tour στις 4 1/2 ώρες. Το δεύτερο μισό λοιπόν της διαδρομής δεν μπορέσαμε να το δούμε και λέγεται πως είναι και το ωραιότερο κομμάτι του πάρκου! Εύχομαι αν κάποιος από εσάς πάει όταν θα έχει ανοίξει ο δρόμος να το απολαύσει!
Όσο για εμάς το κρατάμε σαν εκκρεμότητα για την επόμενη φορά
Υπάρχουν δυο επιλογές να κλείσεις tour:
1. με τα λεωφορεία που παρέχουν αφήγηση κατά τη διαδρομή αλλά πρέπει να παραμείνεις καθ’ όλη τη διάρκεια με το γκρουπ μέχρι το τέλος
2. με τα πράσινα λεωφορεία που δεν παρέχουν αφήγηση και μπορείς να τα αξιοποιήσεις σαν hop on hop off αν θέλεις να κάνεις μόνος κάποια διαδρομή στο δάσος και να πάρεις άλλο λεωφορείο για την επιστροφή σου.
Εμείς διαλέξαμε τα πράσινα λεωφορεία, με κόστος $33/άτομο, για μεγαλύτερη ελευθερία αλλά και γιατί από τα reviews που διαβάσαμε οι οδηγοί έκαναν κανονική ξενάγηση.
Επιπρόσθετα υπάρχει χρέωση για την είσοδο στο πάρκο $15/άτομο (εμείς δεν το πληρώσαμε γιατί έχουμε το αnnual pass που κοστίζει $80/έτος και έχουμε unlimited εισόδους σε όλα τα National Parks.)
Άρα για να κάνω και σύνδεση με τα παραπάνω, έπρεπε να πάμε να μας εκδώσουν σε φυσική μορφή το εισιτήριο της κράτησης για να είμαστε έτοιμοι για αύριο.
Με τα εισιτήρια μας έτοιμα λοιπόν βγήκαμε να κάνουμε μια βόλτα στο πάρκο.
Οι αναλυτικές οδηγίες ασφαλείας βρίσκονται σε πάρα πολλά σημεία
Κάπου εκεί ήταν και το ξενοδοχείο που θα μέναμε για σήμερα
Αφού συνεχίσαμε για λίγο ακόμη τη βόλτα μας σιγά σιγά πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο
Denali
Θα μέναμε στο Denali Park Hotel, όπου το lobby του είναι παλιό βαγόνι τρένου και το βρήκα πολύ χαριτωμένο
Κάναμε check in και φύγαμε κατευθείαν για φαγητό. Θα πηγαίναμε και πάλι στην 49th Brewing Company που έχει και εδώ μαγαζί μιας και είμασταν πολύ ευχαριστημένοι από την εμπειρία του Anchorage.
Ένας ακόμη λόγος που διαλέξαμε αυτό το μέρος είναι γιατί έχει και τη ρέπλικα του λεωφορείου “Magic Bus” από την ταινία Into the Wild.
Πρόκειται για μεταφορά από το ομώνυμο βιβλίο του Jon Krakauer, που είναι η αληθινή ιστορία του Chris McCandless, ο οποίος επέλεξε να ζήσει στην άγρια φύση της Αλάσκα και κατάφερε να μείνει ζωντανός για 112 μέρες.
Στο λεωφορείο μπορείς να ανέβεις να δεις τα memorabilia που έχει και να πάρεις μια εικόνα πως επιβίωσε αυτό το διάστημα στην Αλάσκα.
Το πραγματικό λεωφορείο βρισκόταν 20 μίλια από εκεί σε ένα πολύ δύσβατο σημείο, το έχουν πλέον μεταφέρει στο μουσείο του Πανεπιστημίου του Fairbanks.
Συγκινητική ιστορία και εμπειρία και μπαίνοντας στο λεωφορείο ένιωσα πραγματικά όπως όταν διάβαζα το βιβλίο…
Αλλαγή διάθεσης μέσα σε λίγα λεπτά όπου και κατευθυνθήκαμε μέσα στο μαγαζί για να πάρουμε μια μπίρα και να περιμένουμε να έρθει η σειρά μας για φαγητό… (η γνωστή αναμονή)
Δεν περιμέναμε και πάρα πολύ είναι η αλήθεια περίπου 40’,
άξιζε όμως η αναμονή μιας και μας έβαλαν σε ένα πολύ όμορφο σημείο μπροστά από ένα κεντρικό στρογγυλό τζάκι.
Επιλέξαμε το φαγητό μας και τις μπίρες και απολαύσαμε τη βραδιά μας…
Πολύ νόστιμα τα πιάτα και εξαιρετικά φιλικό προσωπικό, το οποίο το αποτελούσαν νέα παιδιά πάνω κάτω 20 χρόνων.
Έτσι ακριβώς ήταν και το προσωπικό της ίδιας μπυραρίας στο Anchorage και από τα ονόματα τους στο καρτελάκι αλλά και από την προφορά καταλάβαινες πως δεν ήταν αμερικάνοι.
Σε κουβέντα που πιάσαμε με μερικούς, όντως ήταν κατά βάσει από τα Βαλκάνια, με έναν μάλιστα Ελληνα-Βουλγαρο που μιλήσαμε μαζί του στα ελληνικά, μας ανέφεραν πως έχουν έρθει μέσω ενός προγράμματος που υπάρχει για φοιτητές όπου παίρνεις τη J1 - visa η οποία σου επιτρέπει να σπουδασεις και να εργαστείς στην Αμερική.
Μας είπαν πως συνεργάζονται με γραφείο που αναλαμβάνει όλα τα γραφειοκρατικά άρα δεν είναι δύσκολη η όλη διαδικασία.
Τι ωραία να μπορείς να βλέπεις καινούργια μακρινά μέρη σε τόσο νεαρές ηλικίες και παράλληλα να κερδίζεις χρήματα.
Κάποιοι το έκαναν για την εμπειρία κάποιοι μαζεύαν χρήματα για μεταπτυχιακό, κ.α.
Με βάσει τις δικές μου προτιμήσεις η Αλάσκα σαν επιλογή ήταν παράδεισος, τα νέα παιδιά μας είπαν πως θα ήθελαν λίγο περισσότερη ζωή στο μέρος και όχι μόνο φύση…
Απόλυτα κατανόητο!!
Και εγώ σκέφτηκα πως μακάρι να ήξερα όταν ήμουν φοιτήτρια αυτό το πρόγραμμα!!
Με αυτά και με αυτά πέρασε πολύ όμορφα η ώρα μας εκεί και όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε φάει πάρα πολύ και πριν πάμε στο ξενοδοχείο χρειαζόμασταν να περπατήσουμε λίγο για να χωνέψουμε
Κάναμε λοιπόν μια βραδινή βόλτα κατά μήκος του ποταμού Nenana κλείνοντας την ημέρα μας!
Ξημέρωσε η έκτη μας μέρα και όπως κάθε μέρα στην Alaska ήμουν super excited!!
Το bus tour το είχαμε κλείσει για τις 10am γιατί με βάσει το αρχικό πλάνο συμπεριλαμβανομένης της πτήσης θα φτάναμε αργά στο Denali και θέλαμε να έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο για ξεκούραση. Με την ακύρωση της πτήσης όμως κερδίσαμε χρόνο στη χθεσινή ημέρα, σκεφτήκαμε λοιπόν μιας και είχαμε ήδη ξυπνήσει από τις 6 να πάμε στο πάρκο και να δούμε αν υπήρχαν κενές θέσει σε προηγούμενα tours.
Κάναμε check out, πήραμε ένα καφεδάκι από ένα καφέ που ήταν εκείνη την ώρα ανοιχτό και πήγαμε κατευθείαν στο bus depot, όπου για καλή μας τύχη το λεωφορείο των 8 είχε κενές θέσεις!!
Αυτές οι δύο ώρες που κερδίσαμε φάνηκαν πολύ χρήσιμες στην πορεία της ημέρας
Και να ‘μαστέ λοιπόν έτοιμοι να επιβιβαστούμε στο πράσινο μας λεωφορείο
Η οδηγός μας ενημέρωσε από την αρχή πως είναι από αυτούς που μιλάνε πολύ και εξηγούν πολλά και πραγματικά αποδείχθηκε εξαιρετική ξεναγός!
Μας εξήγησε πως θα σταματάμε όποτε συναντάμε ζώο και θα το παρατηρούμε μέσα από το λεωφορείο. Αν κατεβάσουμε παράθυρο θα κρατάμε τα χέρια μας μέσα και σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε δυνατά, ιδανικά καθόλου για να μην τα τρομάζουμε.
Λίγα λεπτά από το ξεκίνημα συναντήσαμε το πρώτο μας ζώο, ένα moose
Moose Denali
Και ήρθε η ώρα για το moose talk…
Moose μπορείς να δεις κυριολεκτικά παντού, στο δάσος, στο δρόμο, στις πόλεις ακόμη και στην αυλή σου στην Αλάσκα.
Τα ατυχήματα από σύγκρουση αυτοκινήτου με moose είναι πολύ συνήθη στην πολιτεία και γι’αυτό άλλωστε υπάρχουν τόσες σημάνσεις στο δρόμο.
Αν συναντήσεις moose προσπάθησε να του δώσεις το χώρο του και να απομακρυνθείς με ήρεμες κινήσεις και χαμηλή ένταση στη φωνή σου.
Αν αρχίσει να σε κυνηγάει τρέξε αλλά όσο γίνεται μην τρέχεις σε ευθεία γραμμή αλλά σε ζικ ζακ γιατί όπως μας είπε η οδηγός ακολουθούν τις πατημασιές σου και αν δεν είναι σε ευθεία τους μπερδεύει και σταματάνε να ασχολούνται μαζί σου.
Αν έχεις σκύλο μαζί σου κράτα τον δεμένο και όσο πιο μακρυά από το moose γίνεται, δεν συμπαθούν καθόλου τα σκυλιά.
Είναι πολύ απρόβλεπτα και αυτό τα καθιστά ορισμένες φορές πιο επικίνδυνα και από τις αρκούδες γιατί δεν υπάρχει καμία λογική στο πως θα αντιδράσουν κάθε φορά.
Αφήσαμε λοιπόν το moose, ή μάλλον καλύτερα μας άφησε αυτό και πήγε πιο μέσα στο δάσος, και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας.
Επόμενη συνάντηση ήταν η οικογένεια των ptarmigan που ήταν στην άκρη του δρόμου
Στη συνέχεια πετύχαμε ένα κοπάδι από caribou, μέλος της οικογενείας των ελαφιών
Caribou
Τα caribou έχουν κέρατα είτε είναι αρσενικά είτε θηλυκά, αντίθετα με ότι ισχύει γενικά στο ζωικό βασίλειο (δηλαδή να έχουν μόνο τα αρσενικά) Τα κέρατά τους μεγαλώνουν με μεγάλη ταχύτητα και έτσι παρόλο που τα ρίχνουν στο τέλος του φθινοπώρου, την άνοιξη αρχίζουν πάλι να μεγαλώνουν και φτάνουν σε μέγεθος κάθε φορά σχεδόν όπως φαίνεται στη φωτογραφία!
Αφήσαμε και τα caribou στην ησυχία τους και συνεχίσαμε με τη συννεφιά να είναι παρέα μας συνεχώς και να μας αλλάζει το φόντο των φωτογραφιών…
Στάση στη rest area και μας τόνισε να κλείνουμε τις πόρτες από τις τουαλέτες γιατί αλλιώς τα porcupine, τα μεγάλα ποντίκια τους, θα μας κάνουν παρέα…
Μετά από 2 και μισή ώρες περίπου φτάσαμε στο East Fork, στο 43 μίλι, που είναι και το τέλος της διαδρομής εκεί που έχει κλείσει ο δρόμος
Εδώ είναι το σημείο που σταματάνε τα λεωφορεία για να κάνουν αναστροφή για την επιστροφή με μια μικρή στάση, που μας έδωσε κάποιο χρόνο να περπατήσουμε στην περιοχή
Έχει και ένα μικρό σπιτάκι του National Park με προσωπικό έναν ranger αν θέλεις πληροφορίες. Υπάρχει επίσης ενημερωτικό υλικό κυρίως για την κατολίσθηση. Το πρόβλημα της κατολίσθησης στο σημείο δεν ήταν κάτι ξαφνικό, γενικά συνέβαινε συνέχεια και το διορθώναν. Αυτή τη φορά όμως ήταν πολύ άσχημη η κατάσταση και έπρεπε να γίνουν πιο μεγάλες παρεμβάσεις για να είναι ασφαλής η διέλευση αυτοκινήτων στο μέλλον.
Όπως αναφέρεται η κλιματική αλλαγή επηρέασε την ταχύτητα με την οποία υποχώρησε το έδαφος…
Μετά την ολιγόλεπτη βόλτα επιστρέψαμε στο λεωφορείο για να συνεχίσουμε ουσιαστικά στον ίδιο δρόμο για πίσω
Και λίγο πριν φτάσουμε σταματήσαμε γιατί είδαμε από αρκετά μακρυά κάτω στο ποτάμι την πρώτη μας αρκούδα.
Blonde bear
ήταν blonde bear, προσωπικά δεν ήξερα πως υπήρχαν τόσο ανοιχτόχρωμες αρκούδες. Η οδηγός μας είπε πως το χρώμα τους διαμορφώνεται ανάλογα με το τι τρώνε.
Η συγκεκριμένη κατά βάσει τρώει ψάρια γι’αυτο και έχει τόσο ανοιχτόχρωμο τρίχωμα.
Την αφήσαμε και αυτή να συνεχίσει την ξεκούραση της και συνεχίσαμε για πίσω.
Στο πάρκο γενικά, όπως πολύ χαρακτηριστικά μας τόνισε η οδηγός, επιτρέπεται και μάλιστα ενθαρρύνεται η ελεύθερη κατασκήνωση και μπορούμε να περιπλανηθούμε στο δάσος φυσικά πάντοτε με γνώμονα τη λογική και την ασφάλεια. Υπάρχουν μέρη που απαγορεύεται να περπατάμε και αυτό γίνεται για να μην επεμβαίνουμε στη ζωή των ζώων κυρίως σε περίοδο αναπαραγωγής, μέρη τα οποία έχουν ευδιάκριτη σήμανση. Αλλά γενικά η λογική είναι να νιώσεις και να αισθανθείς τη μαγεία και την ομορφιά της φύσης.
Μάλιστα στην επιστροφή σε μια στάση πήραμε μια κοπέλα όχι πάνω από 25 χρόνων, που ήταν 2 μέρες μόνη στο δάσος για camping.
Πολλά μπράβο σε όσους έχουν την ικανότητα να το κάνουν αυτό!
Καθώς πλησιάζαμε η οδηγός μας ανέφερε σε τι άλλες δραστηριότητες θα μπορούσαμε να συμμετάσχουμε ή τι επιλογές γενικά είχαμε για τη συνέχεια της ημέρας στο πάρκο.
Και εδώ είναι που μας χρειάστηκαν αυτές οι δύο ώρες που είχαμε κερδίσει το πρωί με την αλλαγή που κάναμε με την ώρα αναχώρησης για το bus tour.
Σε περίπου 1 ώρα από την άφιξη μας θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε την παρουσίαση με τα sled dogs.
Η αλήθεια είναι πως δεν γνώριζα για την ιστορία και τη σημαντικότητα των sled dogs στη ζωή της Αλάσκα. Στο βίντεο που είχαμε παρακολουθήσει χθες στο visitor center μας δόθηκαν πολλές πληροφορίες αλλά ήξερα πως δεν θα προλαβαίναμε να τα δούμε με την αρχική ώρα που είχαμε το tour.
Πολύ χάρηκα όταν κατάλαβα πως θα μπορέσουμε τελικά να τα συμπεριλάβουμε στο πρόγραμμα μας.
Τελικά το ότι ο καιρός μας χάλασε τα σχέδια για την πτήση την προηγούμενη μέρα βοήθησε να γίνουν κάποιες ευνοϊκές τροποποιήσεις σήμερα!!
Ουδέν κακό αμιγές καλού…
Το λίγο χρόνο που είχαμε μέχρι να πάμε στα σκυλάκια τον περάσαμε με βόλτα γύρω τριγύρω από το visitor center μιας και από εκεί θα πέρναμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο κυνοτροφείο τους.
Συναντήσαμε και σκιουράκια που πλέον έχω μια σχέση αγάπης μίσους μαζί τους.
Πραγματικά είναι πολύ χαριτωμένα, δεν διαφωνώ, αλλά όταν τα έχω στο σπίτι να μου τρώνε όλα μου τα τριαντάφυλλα πλέον τα βλέπω αλλιώς…
Παρόλα αυτά ήταν ωραία συνάντηση!
Ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε στα λεωφορεία για να πάμε στα σκυλάκια.
Τα sled dogs είναι Alaskan huskies που στο παρελθόν έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα των native κατοίκων. Τα εκπαιδεύανε από μικρά να μπορούν να τραβούν έλκηθρα ώστε να μπορούν κινούνται στους πάγους και στο χιόνι καθώς παλιά αποτελούσαν το μόνο μέσω μεταφοράς στις ιδιαίτερα απομακρυσμένες περιοχές του αρκτικού.
Πρόκειται για πολύ δυνατά σκυλιά που μπορούν να τραβήξουν πολύ μεγάλο βάρος και το σώμα τους να είναι φτιαγμένο να αντέχει σε πολικές θερμοκρασίες.
Για να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν χρειάζονται από μικρά συγκεκριμένη εκπαίδευση.
Στο Denali βρίσκεται το μοναδικό ενεργό κέντρο εκπαίδευσης sled dogs σε National Park.
Τα εκπαιδεύουν όλο το χρόνο οι rangers που είναι στο εν λόγω κέντρο.
Στο πάρκο υπάρχει νομοθεσία που απαγορεύει οποιαδήποτε χρήση μηχανοκίνητου π.χ snowmobile άρα σε μέρη που είναι δύσβατα και επικίνδυνα μόνο τα σκυλιά μπορούν να πάνε και συνάμα να μεταφέρουν άτομα και πράγματα όπως π.χ. επιστημονικό υλικό για μετρήσεις και μελέτες που γίνονται.
Ορισμένοι λόγοι που καθιστούν τα σκυλιά ιδιαίτερα σημαντικά για το μέρος συγκριτικά με άλλο μέσο μεταφοράς:
Στο κέντρο εκπαίδευσης λοιπόν έχει το καθένα το σπιτάκι του και επιτρέπεται να κυκλοφορήσουμε και μπορούμε ακόμη και να χαϊδέψουμε όσα δείχνουν να το θέλουν
Sled dogs
Πολύ όμορφα πράγματα μάθαμε και το αποκορύφωμα ήταν η επίδειξη που μας έκαναν
Sled dog demonstration
Και με τα σκυλάκια να ολοκληρώνουν την ημέρα μας στο πάρκο δυστυχώς είχε έρθει η ώρα να αφήσουμε το Denali και να επιστρέψουμε για το βράδυ στο Anchorage γιατί την επομένη θα πετούσαμε σε άλλη πόλη και πάρκο.
Στο δρόμο της επιστροφής μας τράβηξε το ενδιαφέρον η ελληνική σημαία που είδαμε
και πιστέψαμε πως θα ήταν κάποιο εστιατόριο να σταματήσουμε αλλά τελικά ήταν ενοικιαζόμενα σπιτάκια…
Έτσι συνεχίσαμε για να κάνουμε στάση ξανά στην Talkeetna για φαγητό.
Πήγαμε στη Denali Brewing Company και για μεγάλη μου τύχη η σούπα της ημέρας ήταν jackfruit soup!! Yay!!
His dish
Our beer flight
Φάγαμε, ήπιαμε, ζεσταθήκαμε και μιας και είχαμε άλλες 2 ώρες δρόμο μέχρι να φτάσουμε στο Anchorage και στο Airbnb που θα μέναμε, σιγά σιγά ξεκινήσαμε για πίσω…
Στο δρόμο είδαμε αυτό το υπέροχο ουράνιο τόξο ανάμεσα στις κορυφές των βουνών
Και κάπως έτσι θα έκλεινε και η σημερινή μας μέρα που για ακόμη μια φορά μας γέμισε με όμορφες εικόνες!
Η πέμπτη μέρα μας ξημέρωσε και η χαρά μου που θα πηγαίναμε στο Denali ήταν απερίγραπτη!
Η απόσταση ήταν περίπου 5 ώρες βόρεια με τη στάση που θα κάναμε στη μέση της διαδρομής, στην Talkeetna τόσο για να δούμε την πόλη αλλά κυρίως για το air tour που κλείσαμε για να δούμε το Denali από ψηλά!!
Ο καιρός ήταν πολύ βροχερός και δεν έδειχνε να καλυτερεύει καθόλου μέσα στην ημέρα και η αλήθεια είναι πως όσο πιο βόρεια θα πηγαίναμε τόσο χειρότερος θα γινόταν. Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε πως δεν θα κάναμε το tour γιατί με τόσα μαύρα σύννεφα δε νομίζω να μπορούσαμε να δούμε τίποτα από ψηλά…
Ούτως η άλλως όμως θα ανηφορίζαμε για το Denali έτσι δεν πήραμε τηλέφωνο να ρωτήσουμε και είπαμε να το δούμε επί τόπου σε λίγες ώρες που θα είμασταν Talkeetna.
Ο καιρός είναι απρόβλεπτος δε λένε στην Αλάσκα? Μπορεί τελικά να μας έκανε τη χάρη…
Κάναμε check out και ξεκινήσαμε.
Η διαδρομή ήταν αδιάφορη μιας και το μόνο που επέτρεπε ο καιρός να δούμε με τόσα σύννεφα ήταν λίγα μέτρα δίπλα από το δρόμο…
Ευτυχώς μπορούσαμε να δούμε τις πινακίδες κατά μήκος και πάρα πολλές από αυτές ήταν για moose που μπορεί να συναντήσεις.
Λίγο πριν φτάσουμε στην Talkeetna, σταματήσαμε στο γνωστό για την περιοχή Flying Squirrel Bakery Cafe.
Είναι ένα πολύ συμπαθητικό μικρό καφέ με νόστιμες επιλογές για όλους. Χρειάζεται λίγη υπομονή γιατί συνήθως έχει κόσμο άρα αρκετή αναμονή και γιατί γενικά δεν υπάρχει βιασύνη
Το μενού είναι προσεγμένο και με φρέσκα υλικά, και thumbs up που δεν πουλάνε πλαστικά μπουκάλια με νερό!
Νοστιμότατο πρωινό!
Το τιμήσαμε δέοντος, είχαμε κρατήσει την όρεξη για εδώ μιας και νωρίτερα στο ξενοδοχείο δεν φάγαμε.
Μόλις τελειώσαμε με το φαγητό μας ξεκινήσαμε για την εταιρεία Talkeetna Air taxi για να δούμε τι θα γινόταν με το tour…
Δυστυχώς δεν θα ήταν η μέρα μας σήμερα για να κάνουμε την πτήση…
Ο καιρός ήταν πολύ άσχημος και μας είπαν πως για λόγους ασφαλείας δεν πετούσε κανένα αεροπλάνο στην περιοχή.
Ο εξαιρετικά ευγενικός υπάλληλος μας εξήγησε πως είχαμε την επιλογή για full refund ή να επιλέξουμε κάποια άλλη μέρα για το tour.
Η μοναδική ημέρα που είχαμε κενό στο πρόγραμμα μας ήταν σε 4 μέρες και σε αντίθεση με σήμερα ο καιρός προβλεπόταν πολύ καλός για εκείνη την ημέρα.
Κάναμε λοιπόν την αλλαγή και ευχηθήκαμε η πρόβλεψη των καιρικών συνθηκών να παραμείνει ως έχει…
Απογοητεύτηκα πολύ δεν το κρύβω…
Αφενός το περίμενα πως και πως αφετέρου αν ο καιρός χαλούσε τη μέρα που κάναμε τη νέα κράτηση δεν θα υπήρχε άλλο περιθώριο να κάνουμε την πτήση.
Αλλά είπαμε, αυτή είναι η Αλάσκα και πρέπει να προσαρμοζόμαστε.
Με τον καιρό δεν μπορείς να κάνεις κάτι…
Πριν φύγουμε από την ευρύτερη περιοχή της Talkeetna, ανασυγκροτηθήκαμε με μια στάση για μπίρα στην Denali Brewing Company
χρειαζόμασταν ένα μικρό boost αλκοολ
για να συνεχίσουμε το ταξίδι για το Denali.Όσο ανεβαίναμε πιο βόρεια η βροχή δυνάμωνε και τα σύννεφα εξακολουθούσαν να μας κρύβουν το τοπίο.
Θα συναντούσαμε την Hurricane Gultch Bridge στη διαδρομή που συνιστάται να κάνεις στάση για να θαυμάσεις το τοπίο και να βγάλεις φωτογραφίες.
Πρόκειται για μια από τις ψηλότερες γέφυρες της Αλάσκα, όπου το ύψος της το ξεπερνάει μόνο η ομώνυμη γέφυρα τρένων, και σε ωραίες μέρες βλέπεις και το Denali. Εμείς προφανώς δεν πετύχαμε μια από αυτές τις μέρες αλλά παρόλα αυτά σταματήσαμε στο πάρκινγκ της να πάρουμε μια εικόνα.
Έχει σήμανση όπου απαγορεύεται το περπάτημα στη γέφυρα και να σταματήσεις για φωτογραφίες πάνω σε αυτή!
Όσο ανηφορίζαμε οι πινακίδες για τα moose γινόταν όλο και περισσότερες.
Ορίστε και μια λίγο διαφορετική…
Και καθώς πλησιάζαμε στο πάρκο να και μια moose οικογένεια στην απέναντι πλευρά του δρόμου (έτσι εξηγούνται οι συχνές πινακίδες)
Moose
Δεν είχε κίνηση, έτσι κάναμε αναστροφή προσεκτικά και όσο πιο ήσυχα γινόταν για να τα δούμε από πιο κοντά δίχως να τα τρομάξουμε/ενοχλήσουμε.
Μετά από λίγα λεπτά τα μικρά εντόπισαν κάτι που τους τράβηξε την προσοχή και χάθηκαν στο δάσος με τη μαμά τους τα ακολουθεί κατά πόδας
Hooray!!!
Φτάσαμε στο πάρκο!!!
Ήταν 5 το απόγευμα, πολύ νωρίτερα από το αρχικό πλάνο μιας και δεν κάναμε την πτήση, έτσι είχαμε χρόνο να δούμε κάποια σημεία του πάρκου.
Αρχικά πήγαμε στο visitor center να το προλάβουμε πριν κλείσει για να πάρουμε πληροφορίες για το τι θα μπορούσαμε να δούμε στο πάρκο για την επόμενη ώρα περίπου.
Εκτός από ότι μας είπαν οι rangers μαζέψαμε και άλλες πληροφορίες από οτιδήποτε είχαν σε επιγραφές και φυλλάδια αλλά κυρίως από το βίντεο που παρακολουθήσαμε.
Το Denali είναι ένα από τα μεγαλύτερα (8 εκατομμύρια στρέμματα!!) προστατευόμενα πάρκα του κόσμου.
Πόσο τυχεροί είμαστε που μπορούμε όλοι να δούμε από κοντά την άγρια φύση και τα ζώα, που χωρίς αυτά τα πάρκα δεν θα ήταν εφικτό να γίνει με ασφάλεια.
Η έκταση του είναι ασύλληπτη και όπως αναφέρεται τα σύνορα του είναι μόνο για τους χάρτες… η φύση δεν έχει σύνορα!
μια αναπαράσταση των ζώων του δάσους
Κατόπιν περάσαμε από το bus depot για να πάρουμε τα εισητήρια που είχαμε κλείσει για το αυριανό bus tour στο πάρκο.
Να αναφέρω πως το πάρκο έχει μόνο έναν δρόμο που καλύπτει 92 μίλια και σε αυτόν επιτρέπονται προσωπικά αυτοκίνητα στα πρώτα 15 μίλια, από εκεί και μετά μόνο τα λεωφορεία κινούνται στο δρόμο. Άρα το σύνηθες είναι να κάνεις το tour με λεωφορείο.
Εξαιτίας κατολίσθησης τμήματος του δρόμου στο 43ο μίλι έχει απαγορευτεί η διέλευση όλων των αυτοκινήτων από το 43ο ως το 92ο μίλι. Τα έργα που γίνονται για αποκατάσταση προβλέπεται να ολοκληρωθούν το καλοκαίρι του 2026 όπου και θα δωθεί ξανά σε κυκλοφορία.
Στην ουσία είναι κάπου στη μέση του δρόμου η απαγόρευση, γεγονός που μειώνει το χρόνο του tour στις 4 1/2 ώρες. Το δεύτερο μισό λοιπόν της διαδρομής δεν μπορέσαμε να το δούμε και λέγεται πως είναι και το ωραιότερο κομμάτι του πάρκου! Εύχομαι αν κάποιος από εσάς πάει όταν θα έχει ανοίξει ο δρόμος να το απολαύσει!
Όσο για εμάς το κρατάμε σαν εκκρεμότητα για την επόμενη φορά
Υπάρχουν δυο επιλογές να κλείσεις tour:
1. με τα λεωφορεία που παρέχουν αφήγηση κατά τη διαδρομή αλλά πρέπει να παραμείνεις καθ’ όλη τη διάρκεια με το γκρουπ μέχρι το τέλος
2. με τα πράσινα λεωφορεία που δεν παρέχουν αφήγηση και μπορείς να τα αξιοποιήσεις σαν hop on hop off αν θέλεις να κάνεις μόνος κάποια διαδρομή στο δάσος και να πάρεις άλλο λεωφορείο για την επιστροφή σου.
Εμείς διαλέξαμε τα πράσινα λεωφορεία, με κόστος $33/άτομο, για μεγαλύτερη ελευθερία αλλά και γιατί από τα reviews που διαβάσαμε οι οδηγοί έκαναν κανονική ξενάγηση.
Επιπρόσθετα υπάρχει χρέωση για την είσοδο στο πάρκο $15/άτομο (εμείς δεν το πληρώσαμε γιατί έχουμε το αnnual pass που κοστίζει $80/έτος και έχουμε unlimited εισόδους σε όλα τα National Parks.)
Άρα για να κάνω και σύνδεση με τα παραπάνω, έπρεπε να πάμε να μας εκδώσουν σε φυσική μορφή το εισιτήριο της κράτησης για να είμαστε έτοιμοι για αύριο.
Με τα εισιτήρια μας έτοιμα λοιπόν βγήκαμε να κάνουμε μια βόλτα στο πάρκο.
Οι αναλυτικές οδηγίες ασφαλείας βρίσκονται σε πάρα πολλά σημεία
Κάπου εκεί ήταν και το ξενοδοχείο που θα μέναμε για σήμερα
Αφού συνεχίσαμε για λίγο ακόμη τη βόλτα μας σιγά σιγά πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο
Denali
Θα μέναμε στο Denali Park Hotel, όπου το lobby του είναι παλιό βαγόνι τρένου και το βρήκα πολύ χαριτωμένο
Κάναμε check in και φύγαμε κατευθείαν για φαγητό. Θα πηγαίναμε και πάλι στην 49th Brewing Company που έχει και εδώ μαγαζί μιας και είμασταν πολύ ευχαριστημένοι από την εμπειρία του Anchorage.
Ένας ακόμη λόγος που διαλέξαμε αυτό το μέρος είναι γιατί έχει και τη ρέπλικα του λεωφορείου “Magic Bus” από την ταινία Into the Wild.
Πρόκειται για μεταφορά από το ομώνυμο βιβλίο του Jon Krakauer, που είναι η αληθινή ιστορία του Chris McCandless, ο οποίος επέλεξε να ζήσει στην άγρια φύση της Αλάσκα και κατάφερε να μείνει ζωντανός για 112 μέρες.
Στο λεωφορείο μπορείς να ανέβεις να δεις τα memorabilia που έχει και να πάρεις μια εικόνα πως επιβίωσε αυτό το διάστημα στην Αλάσκα.
Το πραγματικό λεωφορείο βρισκόταν 20 μίλια από εκεί σε ένα πολύ δύσβατο σημείο, το έχουν πλέον μεταφέρει στο μουσείο του Πανεπιστημίου του Fairbanks.
Συγκινητική ιστορία και εμπειρία και μπαίνοντας στο λεωφορείο ένιωσα πραγματικά όπως όταν διάβαζα το βιβλίο…
Αλλαγή διάθεσης μέσα σε λίγα λεπτά όπου και κατευθυνθήκαμε μέσα στο μαγαζί για να πάρουμε μια μπίρα και να περιμένουμε να έρθει η σειρά μας για φαγητό… (η γνωστή αναμονή)
Δεν περιμέναμε και πάρα πολύ είναι η αλήθεια περίπου 40’,
άξιζε όμως η αναμονή μιας και μας έβαλαν σε ένα πολύ όμορφο σημείο μπροστά από ένα κεντρικό στρογγυλό τζάκι.Επιλέξαμε το φαγητό μας και τις μπίρες και απολαύσαμε τη βραδιά μας…
Πολύ νόστιμα τα πιάτα και εξαιρετικά φιλικό προσωπικό, το οποίο το αποτελούσαν νέα παιδιά πάνω κάτω 20 χρόνων.
Έτσι ακριβώς ήταν και το προσωπικό της ίδιας μπυραρίας στο Anchorage και από τα ονόματα τους στο καρτελάκι αλλά και από την προφορά καταλάβαινες πως δεν ήταν αμερικάνοι.
Σε κουβέντα που πιάσαμε με μερικούς, όντως ήταν κατά βάσει από τα Βαλκάνια, με έναν μάλιστα Ελληνα-Βουλγαρο που μιλήσαμε μαζί του στα ελληνικά, μας ανέφεραν πως έχουν έρθει μέσω ενός προγράμματος που υπάρχει για φοιτητές όπου παίρνεις τη J1 - visa η οποία σου επιτρέπει να σπουδασεις και να εργαστείς στην Αμερική.
Μας είπαν πως συνεργάζονται με γραφείο που αναλαμβάνει όλα τα γραφειοκρατικά άρα δεν είναι δύσκολη η όλη διαδικασία.
Τι ωραία να μπορείς να βλέπεις καινούργια μακρινά μέρη σε τόσο νεαρές ηλικίες και παράλληλα να κερδίζεις χρήματα.
Κάποιοι το έκαναν για την εμπειρία κάποιοι μαζεύαν χρήματα για μεταπτυχιακό, κ.α.
Με βάσει τις δικές μου προτιμήσεις η Αλάσκα σαν επιλογή ήταν παράδεισος, τα νέα παιδιά μας είπαν πως θα ήθελαν λίγο περισσότερη ζωή στο μέρος και όχι μόνο φύση…
Απόλυτα κατανόητο!!
Και εγώ σκέφτηκα πως μακάρι να ήξερα όταν ήμουν φοιτήτρια αυτό το πρόγραμμα!!
Με αυτά και με αυτά πέρασε πολύ όμορφα η ώρα μας εκεί και όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε φάει πάρα πολύ και πριν πάμε στο ξενοδοχείο χρειαζόμασταν να περπατήσουμε λίγο για να χωνέψουμε
Κάναμε λοιπόν μια βραδινή βόλτα κατά μήκος του ποταμού Nenana κλείνοντας την ημέρα μας!
Ξημέρωσε η έκτη μας μέρα και όπως κάθε μέρα στην Alaska ήμουν super excited!!
Το bus tour το είχαμε κλείσει για τις 10am γιατί με βάσει το αρχικό πλάνο συμπεριλαμβανομένης της πτήσης θα φτάναμε αργά στο Denali και θέλαμε να έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο για ξεκούραση. Με την ακύρωση της πτήσης όμως κερδίσαμε χρόνο στη χθεσινή ημέρα, σκεφτήκαμε λοιπόν μιας και είχαμε ήδη ξυπνήσει από τις 6 να πάμε στο πάρκο και να δούμε αν υπήρχαν κενές θέσει σε προηγούμενα tours.
Κάναμε check out, πήραμε ένα καφεδάκι από ένα καφέ που ήταν εκείνη την ώρα ανοιχτό και πήγαμε κατευθείαν στο bus depot, όπου για καλή μας τύχη το λεωφορείο των 8 είχε κενές θέσεις!!
Αυτές οι δύο ώρες που κερδίσαμε φάνηκαν πολύ χρήσιμες στην πορεία της ημέρας
Και να ‘μαστέ λοιπόν έτοιμοι να επιβιβαστούμε στο πράσινο μας λεωφορείο
Η οδηγός μας ενημέρωσε από την αρχή πως είναι από αυτούς που μιλάνε πολύ
και εξηγούν πολλά και πραγματικά αποδείχθηκε εξαιρετική ξεναγός!Μας εξήγησε πως θα σταματάμε όποτε συναντάμε ζώο και θα το παρατηρούμε μέσα από το λεωφορείο. Αν κατεβάσουμε παράθυρο θα κρατάμε τα χέρια μας μέσα και σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε δυνατά, ιδανικά καθόλου για να μην τα τρομάζουμε.
Λίγα λεπτά από το ξεκίνημα συναντήσαμε το πρώτο μας ζώο, ένα moose
Moose Denali
Και ήρθε η ώρα για το moose talk…
Moose μπορείς να δεις κυριολεκτικά παντού, στο δάσος, στο δρόμο, στις πόλεις ακόμη και στην αυλή σου στην Αλάσκα.
Τα ατυχήματα από σύγκρουση αυτοκινήτου με moose είναι πολύ συνήθη στην πολιτεία και γι’αυτό άλλωστε υπάρχουν τόσες σημάνσεις στο δρόμο.
Αν συναντήσεις moose προσπάθησε να του δώσεις το χώρο του και να απομακρυνθείς με ήρεμες κινήσεις και χαμηλή ένταση στη φωνή σου.
Αν αρχίσει να σε κυνηγάει τρέξε αλλά όσο γίνεται μην τρέχεις σε ευθεία γραμμή αλλά σε ζικ ζακ γιατί όπως μας είπε η οδηγός ακολουθούν τις πατημασιές σου και αν δεν είναι σε ευθεία τους μπερδεύει και σταματάνε να ασχολούνται μαζί σου.
Αν έχεις σκύλο μαζί σου κράτα τον δεμένο και όσο πιο μακρυά από το moose γίνεται, δεν συμπαθούν καθόλου τα σκυλιά.
Είναι πολύ απρόβλεπτα και αυτό τα καθιστά ορισμένες φορές πιο επικίνδυνα και από τις αρκούδες γιατί δεν υπάρχει καμία λογική στο πως θα αντιδράσουν κάθε φορά.
Αφήσαμε λοιπόν το moose, ή μάλλον καλύτερα μας άφησε αυτό και πήγε πιο μέσα στο δάσος, και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας.
Επόμενη συνάντηση ήταν η οικογένεια των ptarmigan που ήταν στην άκρη του δρόμου
Στη συνέχεια πετύχαμε ένα κοπάδι από caribou, μέλος της οικογενείας των ελαφιών
Caribou
Τα caribou έχουν κέρατα είτε είναι αρσενικά είτε θηλυκά, αντίθετα με ότι ισχύει γενικά στο ζωικό βασίλειο (δηλαδή να έχουν μόνο τα αρσενικά) Τα κέρατά τους μεγαλώνουν με μεγάλη ταχύτητα και έτσι παρόλο που τα ρίχνουν στο τέλος του φθινοπώρου, την άνοιξη αρχίζουν πάλι να μεγαλώνουν και φτάνουν σε μέγεθος κάθε φορά σχεδόν όπως φαίνεται στη φωτογραφία!
Αφήσαμε και τα caribou στην ησυχία τους και συνεχίσαμε με τη συννεφιά να είναι παρέα μας συνεχώς και να μας αλλάζει το φόντο των φωτογραφιών…
Στάση στη rest area και μας τόνισε να κλείνουμε τις πόρτες από τις τουαλέτες γιατί αλλιώς τα porcupine, τα μεγάλα ποντίκια τους, θα μας κάνουν παρέα…
Μετά από 2 και μισή ώρες περίπου φτάσαμε στο East Fork, στο 43 μίλι, που είναι και το τέλος της διαδρομής εκεί που έχει κλείσει ο δρόμος
Εδώ είναι το σημείο που σταματάνε τα λεωφορεία για να κάνουν αναστροφή για την επιστροφή με μια μικρή στάση, που μας έδωσε κάποιο χρόνο να περπατήσουμε στην περιοχή
Έχει και ένα μικρό σπιτάκι του National Park με προσωπικό έναν ranger αν θέλεις πληροφορίες. Υπάρχει επίσης ενημερωτικό υλικό κυρίως για την κατολίσθηση. Το πρόβλημα της κατολίσθησης στο σημείο δεν ήταν κάτι ξαφνικό, γενικά συνέβαινε συνέχεια και το διορθώναν. Αυτή τη φορά όμως ήταν πολύ άσχημη η κατάσταση και έπρεπε να γίνουν πιο μεγάλες παρεμβάσεις για να είναι ασφαλής η διέλευση αυτοκινήτων στο μέλλον.
Όπως αναφέρεται η κλιματική αλλαγή επηρέασε την ταχύτητα με την οποία υποχώρησε το έδαφος…
Μετά την ολιγόλεπτη βόλτα επιστρέψαμε στο λεωφορείο για να συνεχίσουμε ουσιαστικά στον ίδιο δρόμο για πίσω
Και λίγο πριν φτάσουμε σταματήσαμε γιατί είδαμε από αρκετά μακρυά κάτω στο ποτάμι την πρώτη μας αρκούδα.
Blonde bear
ήταν blonde bear, προσωπικά δεν ήξερα πως υπήρχαν τόσο ανοιχτόχρωμες αρκούδες. Η οδηγός μας είπε πως το χρώμα τους διαμορφώνεται ανάλογα με το τι τρώνε.
Η συγκεκριμένη κατά βάσει τρώει ψάρια γι’αυτο και έχει τόσο ανοιχτόχρωμο τρίχωμα.
Την αφήσαμε και αυτή να συνεχίσει την ξεκούραση της και συνεχίσαμε για πίσω.
Στο πάρκο γενικά, όπως πολύ χαρακτηριστικά μας τόνισε η οδηγός, επιτρέπεται και μάλιστα ενθαρρύνεται η ελεύθερη κατασκήνωση και μπορούμε να περιπλανηθούμε στο δάσος φυσικά πάντοτε με γνώμονα τη λογική και την ασφάλεια. Υπάρχουν μέρη που απαγορεύεται να περπατάμε και αυτό γίνεται για να μην επεμβαίνουμε στη ζωή των ζώων κυρίως σε περίοδο αναπαραγωγής, μέρη τα οποία έχουν ευδιάκριτη σήμανση. Αλλά γενικά η λογική είναι να νιώσεις και να αισθανθείς τη μαγεία και την ομορφιά της φύσης.
Μάλιστα στην επιστροφή σε μια στάση πήραμε μια κοπέλα όχι πάνω από 25 χρόνων, που ήταν 2 μέρες μόνη στο δάσος για camping.
Πολλά μπράβο σε όσους έχουν την ικανότητα να το κάνουν αυτό!
Καθώς πλησιάζαμε η οδηγός μας ανέφερε σε τι άλλες δραστηριότητες θα μπορούσαμε να συμμετάσχουμε ή τι επιλογές γενικά είχαμε για τη συνέχεια της ημέρας στο πάρκο.
Και εδώ είναι που μας χρειάστηκαν αυτές οι δύο ώρες που είχαμε κερδίσει το πρωί με την αλλαγή που κάναμε με την ώρα αναχώρησης για το bus tour.
Σε περίπου 1 ώρα από την άφιξη μας θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε την παρουσίαση με τα sled dogs.
Η αλήθεια είναι πως δεν γνώριζα για την ιστορία και τη σημαντικότητα των sled dogs στη ζωή της Αλάσκα. Στο βίντεο που είχαμε παρακολουθήσει χθες στο visitor center μας δόθηκαν πολλές πληροφορίες αλλά ήξερα πως δεν θα προλαβαίναμε να τα δούμε με την αρχική ώρα που είχαμε το tour.
Πολύ χάρηκα όταν κατάλαβα πως θα μπορέσουμε τελικά να τα συμπεριλάβουμε στο πρόγραμμα μας.
Τελικά το ότι ο καιρός μας χάλασε τα σχέδια για την πτήση την προηγούμενη μέρα βοήθησε να γίνουν κάποιες ευνοϊκές τροποποιήσεις σήμερα!!
Ουδέν κακό αμιγές καλού…
Το λίγο χρόνο που είχαμε μέχρι να πάμε στα σκυλάκια τον περάσαμε με βόλτα γύρω τριγύρω από το visitor center μιας και από εκεί θα πέρναμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο κυνοτροφείο τους.
Συναντήσαμε και σκιουράκια που πλέον έχω μια σχέση αγάπης μίσους μαζί τους.
Πραγματικά είναι πολύ χαριτωμένα, δεν διαφωνώ, αλλά όταν τα έχω στο σπίτι να μου τρώνε όλα μου τα τριαντάφυλλα πλέον τα βλέπω αλλιώς…
Παρόλα αυτά ήταν ωραία συνάντηση!
Ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε στα λεωφορεία για να πάμε στα σκυλάκια.
Τα sled dogs είναι Alaskan huskies που στο παρελθόν έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα των native κατοίκων. Τα εκπαιδεύανε από μικρά να μπορούν να τραβούν έλκηθρα ώστε να μπορούν κινούνται στους πάγους και στο χιόνι καθώς παλιά αποτελούσαν το μόνο μέσω μεταφοράς στις ιδιαίτερα απομακρυσμένες περιοχές του αρκτικού.
Πρόκειται για πολύ δυνατά σκυλιά που μπορούν να τραβήξουν πολύ μεγάλο βάρος και το σώμα τους να είναι φτιαγμένο να αντέχει σε πολικές θερμοκρασίες.
Για να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν χρειάζονται από μικρά συγκεκριμένη εκπαίδευση.
Στο Denali βρίσκεται το μοναδικό ενεργό κέντρο εκπαίδευσης sled dogs σε National Park.
Τα εκπαιδεύουν όλο το χρόνο οι rangers που είναι στο εν λόγω κέντρο.
Στο πάρκο υπάρχει νομοθεσία που απαγορεύει οποιαδήποτε χρήση μηχανοκίνητου π.χ snowmobile άρα σε μέρη που είναι δύσβατα και επικίνδυνα μόνο τα σκυλιά μπορούν να πάνε και συνάμα να μεταφέρουν άτομα και πράγματα όπως π.χ. επιστημονικό υλικό για μετρήσεις και μελέτες που γίνονται.
Ορισμένοι λόγοι που καθιστούν τα σκυλιά ιδιαίτερα σημαντικά για το μέρος συγκριτικά με άλλο μέσο μεταφοράς:
- Ο σκύλος ποτέ δεν θα ξεμείνει από καύσιμα
- Ποτέ δεν θα έχει μηχανική βλάβη ή δεν θα μπορεί να πάρει μπρος λόγω κρύου, και αν έχει κάποιο ατύχημα υπάρχουν τα υπόλοιπα σκυλιά να βοηθήσουν
- Γνωρίζει και αντιλαμβάνεται τον περιβάλλοντα χώρο πολύ καλά με αποτέλεσμα να μπορεί να αναγνωρίσει κίνδυνο και να τον αποφύγει
- Σε ποτάμι που έχει υπερχυλίσει (πολύ σύνηθες στην περιοχή το χειμώνα) μπορεί να το διασχίσει χωρίς κίνδυνο να σβήσει η μηχανή
- Και ένας χαριτωμένος λόγος, τις κρύες νύχτες τον παίρνεις αγκαλιά για να ζεσταθείς!
Στο κέντρο εκπαίδευσης λοιπόν έχει το καθένα το σπιτάκι του και επιτρέπεται να κυκλοφορήσουμε και μπορούμε ακόμη και να χαϊδέψουμε όσα δείχνουν να το θέλουν
Sled dogs
Πολύ όμορφα πράγματα μάθαμε και το αποκορύφωμα ήταν η επίδειξη που μας έκαναν
Sled dog demonstration
Και με τα σκυλάκια να ολοκληρώνουν την ημέρα μας στο πάρκο δυστυχώς είχε έρθει η ώρα να αφήσουμε το Denali και να επιστρέψουμε για το βράδυ στο Anchorage γιατί την επομένη θα πετούσαμε σε άλλη πόλη και πάρκο.
Στο δρόμο της επιστροφής μας τράβηξε το ενδιαφέρον η ελληνική σημαία που είδαμε
και πιστέψαμε πως θα ήταν κάποιο εστιατόριο να σταματήσουμε αλλά τελικά ήταν ενοικιαζόμενα σπιτάκια…
Έτσι συνεχίσαμε για να κάνουμε στάση ξανά στην Talkeetna για φαγητό.
Πήγαμε στη Denali Brewing Company και για μεγάλη μου τύχη η σούπα της ημέρας ήταν jackfruit soup!! Yay!!
His dish
Our beer flight
Φάγαμε, ήπιαμε, ζεσταθήκαμε και μιας και είχαμε άλλες 2 ώρες δρόμο μέχρι να φτάσουμε στο Anchorage και στο Airbnb που θα μέναμε, σιγά σιγά ξεκινήσαμε για πίσω…
Στο δρόμο είδαμε αυτό το υπέροχο ουράνιο τόξο ανάμεσα στις κορυφές των βουνών
Και κάπως έτσι θα έκλεινε και η σημερινή μας μέρα που για ακόμη μια φορά μας γέμισε με όμορφες εικόνες!
… Βρίσκεται φυσικά σε άλλο time zone, 4 ώρες πίσω, και είναι αυτές οι στιγμές που για πολλοστή φορά αντιλαμβάνομαι πόσο μεγάλες είναι οι αποστάσεις στην Αμερική.
