Γερμανία Berlin, όπως ‘’Bar’’, όπως ‘’Beer’’

[psilos3]

Μέρα 1: Άφιξη, ταλαιπωρία και πρώτη γνωριμία με τη πόλη:



Μία ώρα και λίγα λεπτά μετά πετούσαμε πάνω απ’ τη πόλη και προσεγγίζαμε το αεροδρόμιο Tegel (TXL):

Δεν αργήσαμε να κατέβουμε και να βρεθούμε εκτός αεροδρομίου, ενός αεροδρομίου που απ’ όσο το είδα δε μπορώ να πω ότι μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση:

Χωρίς να χάσω χρόνο άνοιξα το Google για να δω με ποιο τρόπο θα φτάσουμε στο hostel μας. Υπήρχαν πολλοί διαθέσιμοι συνδυασμοί μέσων για να επιτευχθεί αυτό. Εμείς επιλέξαμε αυτόν με το λεωφορείο Χ9 αρχικά και το τρένο S5 στη συνέχεια.


Να αναφέρω εδώ κάτι πολύ σημαντικό. Όλα μα όλα τα μέσα μεταφοράς στο Βερολίνο είναι απόλυτα εναρμονισμένα με το Google Maps, κάτι που μπορεί να κάνει τη μετακίνηση σας πανεύκολη και τις μεταφορές από το ένα μέρος στο άλλο ακριβέστερες και συνεπέστατες. Ορίζοντας τις παραμέτρους στην εφαρμογή του maps, βλέπετε όλους τους διαθέσιμους τρόπους μετάβασης και τους συνδυασμούς αυτής: Τρένα, λεωφορεία, μετρό, ταξί, Uber, πόδια, πατίνια (!), καθώς επίσης και πόση ώρα θα χρειαστείτε, από ποια στάση / πλατφόρμα πρέπει να πάρετε το εκάστοτε μέσο, πόσες στάσεις ακολουθούν, ακόμα και μελλοντικά δρομολόγια.

Είναι πολύ εύκολο με τον τρόπο αυτό να μετακινηθείτε στη πόλη. Ακόμα κι εμείς οι επαρχιώτες που κακά τα ψέματα δεν έχουμε καθόλου εμπειρία από τέτοιας υψηλής ποιότητας δημόσιες συγκοινωνίες καθώς στη Σαλονίκη εκτός από πόδια, ταξί και τα αμαξάκια μας δεν υπάρχει τίποτα άλλο πλέον (άλλη συζήτηση) δε δυσκολευτήκαμε στο παραμικρό! Συγκοινωνίες μεγάλης Ευρωπαϊκής πόλης!

Βγάλαμε εισιτήρια από το αυτόματο μηχάνημα σε κόστος 2,90€ και μπήκαμε στο λεωφορείο. Δεν είχα εξοικειωθεί ακόμα κι έτσι επέλεξα τα εισιτήρια με το μεγαλύτερο κόστος για να μην έχω θέμα, καθώς τα πρόστιμα από τους ελεγκτές εκεί πέφτουν για πλάκα, ασχέτως αν είσαι τουρίστας και δεν έχεις καταλάβει κάτι καλά. Όλα τα λεωφορεία πάντως ερχόντουσαν στο Tegel με μεγάλη συχνότητα:



Λίγη ώρα μετά φτάσαμε στο ‘’Berlin Zoologischer Garten’’ το μεγάλο ζωολογικό κήπο της πόλης, όπου έπρεπε να αλλάξουμε μέσο. Βρήκαμε τη πλατφόρμα σχετικά εύκολα και εκδώσαμε εισιτήριο κόστους 3,60€. Φυσικά και ξεχάσαμε να το ακυρώσουμε στα μηχανήματα που βρίσκονται πριν την επιβίβαση, με αποτέλεσμα να κατέβουμε στην επόμενη στάση για να το κάνουμε παίρνοντας το επόμενο. Είπαμε, από τη μία η ‘’αμπαλοσύνη’’ μας με τέτοια μέσα, από την άλλη ο φόβος των ελεγκτών!



Μερικές στάσεις μετά κατεβήκαμε στο σταθμό μας, τον ‘’Warschauer Straße’’ ο οποίος όπως προανέφερα ήταν ιδιαίτερα κομβικός:

Περπατήσαμε περίπου 250 μέτρα και βρεθήκαμε μπροστά στη πόρτα του Hostel μας. Μπήκαμε και ολοκληρώσαμε τις διαδικασίες του τσεκ ιν, διαπιστώνοντας όμως ότι δε μπορούμε να μπούμε στο δωμάτιο πριν τις 14:00, ενώ η ώρα ήταν ακόμα 11:00. Η ταλαιπωρία είχε συνέχεια λοιπόν, οπότε και πήραμε 2 καφεδάκια περιμένοντας σε ένα από τα διαθέσιμα τραπέζια. Το ‘’Industriepalast Hostel’’ διέθετε καφέ μπαρ δίπλα στη ρεσεψιόν, ψυγεία γεμάτα παγωμένες λαχταριστές μπύρες, εσωτερική αίθουσα για τσιγάρο, τραπεζοκαθίσματα, μπιλιάρδο, γρήγορο και δωρεάν ίντερνετ, με αποτέλεσμα να μας αισθανθούμε ακόμα πιο δικαιωμένοι για την επιλογή μας. Όλες τις ώρες της ημέρας συναντούσες κόσμο μπαίνοντας, κάτι που ήταν πολύ ωραίο.

Αφού δούλεψα μια ώρα απομακρυσμένα (το κακό των πληροφορικάριων) όσο ο Νικολάκης εξερευνούσε το διπλανό East Side Mall και ήπια τον καφέ μου, μάζεψα ότι κουράγια μου είχαν απομείνει, άρπαξα τη φωτογραφική μηχανή και βγήκα μια σύντομη κοντινή βόλτα στο κρύο του Βερολίνου. Έφτασα σε λιγότερο από ένα λεπτό στη περίφημη ‘’east side gallery’’ και ακούμπησα με το χέρι μου το τείχος, το ιστορικό τείχος που χώριζε τη πόλη μέχρι σχετικά πρόσφατα:

Συνέχισα απέναντι για λίγα λεπτά βλέποντας τη γέφυρα ‘’Oberbaum’’, μια πολύ όμορφη γέφυρα που οδηγεί στην άλλη πλευρά της πόλης και περνάει πάνω από το ποταμό Spree:

Γύρισα στο Hostel μετά από λίγο καθώς το κρύο ήταν ανυπόφορο και η κούραση τεράστια. Η ώρα έφτασε και το δωμάτιο ήταν στη διάθεση μας, ωστόσο έπρεπε να περιμένω λίγο ακόμα μέχρι να έρθει ο Νίκος που πετούσε από Αθήνα, και έφτανε από την αντίθετη κατεύθυνση του αεροδρομίου Schönefeld. Ασχοληθήκαμε λίγο με τα διαδικαστικά, ήπιαμε μια μπύρα στο μπαρ, και αφιερωθήκαμε σε ένα βαθύ ύπνο μέχρι το βραδάκι, καθώς και οι τρεις είχαμε γράψει ήδη κοντά στις 28 ώρες ξύπνιοι…



Σηκωθήκαμε κοντά στις 21:00 μη θέλοντας να σπαταλήσουμε άλλο χρόνο έτσι, ετοιμαστήκαμε και ξεχυθήκαμε στους δρόμους του νυχτερινού Βερολίνου. Κατεύθυνση μας ήταν η άνω περιοχή του Kreuzberg η οποία ήταν δίπλα μας, έτσι περάσαμε για πρώτη φορά τη γέφυρα Oberbaum και συνεχίσαμε προς τα κάτω.

Δε χρειάστηκε να περπατήσουμε παρά λίγα μόνο μέτρα, καθώς βρήκαμε μπροστά μας το "O.b.e. Bar'', ένα ροκάδικο που μας έκανε αμέσως το κλικ και ήταν απέναντι περίπου από το σταθμό του μετρό Schlesisches Tor. Η μεταξύ μας συνεννόηση ήταν αστραπιαία, και ελάχιστα λεπτά μετά είχαμε στρωθεί σε ένα σταντ απέναντι από το πολύ ωραίο μπαρ παραγγέλνοντας τη πρώτη γύρα από μπύρες:

Το μπαρ ήταν δίχωρο και το ένα του κομμάτι ήταν καπνιστών.

Ας κάνω μια διακοπή ακόμα στη ροή της ιστορίας, προκειμένου να αναφέρω δύο πολύ σημαντικά στοιχεία για τα Bar του Βερολίνου:

• Το κάπνισμα επιτρέπεται παντού. ΠΑΝΤΟΥ! Μιλάω για καταστήματα που δεν έχουν φαγητό αλλά μόνο αλκοόλ, κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση καθώς το τελευταίο δίμηνο στη χώρα μας αποτελεί μείζον θέμα συζήτησης & αντιπαράθεσης. Να σημειωθεί ότι προσωπικά δε καπνίζω εδώ και αρκετά χρόνια…
• Το αλκοόλ είναι αισθητά φθηνότερο από τη χώρα μας. Βρήκαμε μέχρι και μπύρα 0,5l με 1,5€ και η μέση τιμή ήταν περίπου 3€ με 3,5€.

Δε καθίσαμε πολλή ώρα αν και θα το θέλαμε. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε λίγο τη περιοχή και να δούμε και κάποιο άλλο bar. Περπατήσαμε λοιπόν χωρίς ιδιαίτερο πλάνο στα στενάκια του Kreuzberg φτάνοντας σε κάποια φάση μέχρι την είσοδο του πάρκου ‘’Görlitzer Park’’. Εκεί δίπλα βρήκαμε το σπάνιας ομορφιάς ‘’Mano Cafe’’ στο οποίο μπήκαμε αμέσως:

Χωρισμένο σε διάφορα δωμάτια, με επίπεδα και μικρές πλατφόρμες στις οποίες μπορούσες να ανέβεις με τη παρέα σου για να πιείς το ποτό σου:

Βρήκαμε θέση στο μπαρ το οποίο βρίσκονταν στο κέντρο, και ξεκινήσαμε τις δοκιμές στις ντόπιες μπύρες, αρχικά με μία Lager:

Και στη συνέχεια με μία Weis:

Κάπου εκεί μας έκοψε η πείνα, οπότε και κάναμε μία σύντομη στάση απέναντι στο κατάστημα με τα doner που βρίσκονταν στην είσοδο του σταθμού ‘’U Görlitzer Bahnhof’’ :

Μετά τη χρήσιμη παρέμβαση του Τούρκικου φαγητού, το οποίο μπορεί να βρει κανείς σε αφθονία στο Βερολίνο, συνεχίσαμε για μερικά ποτάκια στο ‘’Travolta bar’’ και αφού διαπιστώσαμε ότι πεινάμε κι άλλο πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Είχαμε σταμπάρει ακόμα ένα ντονεράδικο με το όνομα ‘’Bagdad Bistro’’ το οποίο δεν είχε καμία σχέση με τη Βαγδάτη (άλλαξε ιδιοκτήτη και κράτησε το όνομα) αλλά με τη Τουρκία. Φάγαμε ακόμα ένα εξαιρετικό ντονερ σε ψωμάκι σαν λαγάνα:

και χαζεύαμε τον καμένο δίπλα μας που τάιζε τα φρουτάκια:

Ναι, φρουτάκια σε γυράδικο, το είδαμε κι αυτό. Βέβαια μετά καταλάβαμε ότι φρουτάκια έχουν σε πολλά καταστήματα, όχι μόνο σε φαγάδικα, ακόμα και σε μπαρ. Φοβερή κουλτούρα τζόγου…

Χορτασμένοι και κατάκοποι περάσαμε τη γέφυρα κατευθυνόμενοι προς το χόστελ μας:

Δεδομένης της κούρασης που κουβαλούσαμε μπορώ να πω ότι ήταν ικανοποιητική η πρώτη μέρα. Εξάλλου ακολουθούσαν άλλες τρεις γεμάτες.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Προετοιμασία του ταξιδιού



Καθισμένοι σε ένα πεζούλι στη παραλία της Ψερίμου στις 22 Αυγούστου, συνοδείας καλής μουσικής και ενάμισι λίτρου ψημένης ρακής Αμοργού, μετά από το βραδινό βουτίδι στη θάλασσα, κλείσαμε το εισιτήριο επιστροφής αρχικά με κόστος περίπου 37€ συνυπολογίζοντας και την extra αποσκευή που χρεώνει η Ryanair. Αυτό που αγαπάμε να κάνουμε τέτοιες στιγμές είναι να κλείνουμε εισιτήρια για επόμενες εκδρομές άλλωστε, το έχω αναφέρει ουκ ολίγες φορές.



Δυστυχώς το εισιτήριο αναχώρησης δεν ήταν το ίδιο φθηνό, καθώς για κάποιο ανεξήγητο λόγο ανέβαινε περί τα 30€/ημέρα και μου την έδωσε. Έτσι, αφού προστέθηκε και ο τρίτος φίλος της παρέας δύο μήνες μετά κλείσαμε και την αναχώρηση με δύο πτήσεις, αρχικά Θεσσαλονίκη – Βιέννη με τη Laudamotion και κατόπιν τη πτήση Βιέννη – Βερολίνο (Tegel) με την Austria, στη συνολική τιμή των 80€. Με τον τρόπο αυτό δε ξεφύγαμε από το μπάτζετ που είχαμε οριοθετήσει (100-120€), είχαμε όμως να αντιμετωπίσουμε οι δύο από τους τρείς το πρόβλημα της μετεπιβίβασης με μεγάλη αναμονή, καθώς ο τρίτος πετούσε απευθείας από Αθήνα. Μικρό το κακό, καθώς δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πληρώσω τα 180 περίπου ευρώ που ήθελε η Ryan για μονή διαδρομή.

Σε ότι αφορά τη διαμονή, αφού αλλάξαμε δύο φορές τα πλάνα μας, καθώς από την αρχική μας προσέγγιση να μείνουμε κοντά στην Alexanderplatz, αλλά και την επόμενη να μείνουμε κοντά στο κανάλι και στο σταθμό του Hallesches Tor, ακολουθήσαμε τις προτροπές των φίλων μας που είχαν πάει στο Βερολίνο να μείνουμε στο διαμέρισμα του Kreuzberg, αλλά και πιο συγκεκριμένα τη πολύ σωστή πληροφόρηση του taver (ευχαριστώ θερμά) για διαμονή κοντά στο σταθμό Schlesisches Tor.

Έτσι μετά από αρκετή έρευνα καταλήξαμε στο «Industriepalast Hostel» που βρίσκεται στη περιοχή Friedrichshain το οποίο εν τέλει θεωρώ ιδανική επιλογή για πολλούς λόγους:

Αρχικά είναι ανάμεσα σε 2 κομβικούς σταθμούς τρένων/μετρό τον προαναφερθέντα «Schlesisches Tor» και τον κομβικότερο «S+U Warschauer Str», κάτι που βόλεψε απίστευτα ιδιαίτερα στην απευθείας σύνδεση με το αεροδρόμιο του «Schönefeld» το ξημέρωμα της επιστροφής μας με το τρένο S9.

Δεύτερον και πολύ σημαντικό, ήταν αρκετά κοντά με τα πόδια σε σημεία που συγκεντρώνουν αρκετό κόσμο τη νύχτα, περιοχές δηλαδή με πολλά μπαρ, σημεία για φαγητό κ.α. Από τη μία λοιπόν η βόρεια περιοχή του Kreuzberg, από την άλλη η περιοχή γύρω από τη «Boxhagener Platz» για την οποία δεν είχαμε καμιά πληροφορία και τη μάθαμε από σπόντα επιτόπου και έχει εξίσου έντονη νυχτερινή ζωή. Τυχεροί και σ’ αυτό λοιπόν!

Τέλος ήταν ούτε 200 μέτρα απόσταση από την ‘’East side Gallery’’ τη πασίγνωστη δηλαδή υπαίθρια έκθεση graffiti στο τείχος του Βερολίνου, το “Wall museum” και τη πολύ όμορφη γέφυρα ‘’Oberbaum Bridge’’. Σίγουρα και στη επόμενη μου επίσκεψη στη πόλη θα προτιμήσω την ίδια περιοχή.

Το κόστος διαμονής με απευθείας πληρωμή (χωρίς δωρεάν ακύρωση) στη πλατφόρμα της booking ένα μήνα πριν το ταξίδι μας, ήταν 225€ για τέσσερις νύχτες σε ιδιωτικό δωμάτιο με μπάνιο, κάτι που έριξε το κόστος στα 75€/άτομο, τιμή αρκετά καλή λαμβάνοντας υπόψιν τη περίοδο των εορτών.

Από αξιοθέατα το μόνο που φρόντισα να κλείσω πριν την άφιξη μας, ήταν η επίσκεψη στο κτήριο του κοινοβουλίου ‘’Reichstag Building’’ για την οποία απαιτείται να προηγηθεί ηλεκτρονική κράτηση – διαπίστευση των ατόμων που θα τη πραγματοποιήσουν μέσω της επίσημης ιστοσελίδας:

Visiting the Bundestag

Εκεί διαλέγεις τις τρεις προτεινόμενες ώρες που μπορούν να σε δεχτούν, και αφού υποβάλλεις την αίτηση σου έρχεται απαντητικό email το οποίο πρέπει να εκτυπώσεις και να επιδείξεις κατά την είσοδο σου:

Περιττό να αναφέρω νομίζω ότι προηγήθηκε επιπλέον διάβασμα στο φόρουμ όσο πλησίαζαν οι μέρες του ταξιδιού.

 

[interted]

Εξαιρετικά! Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον.

 

[psilos3]

Αναχώρηση μέσω Βιέννης…



Έχοντας όλες τις πληροφορίες στη διάθεση μου λοιπόν και εν μέσω εορταστικών ημερών ακατάσχετης πολυφαγίας και αλκοολισμού, έφτασε η πολυπόθητη μέρα του νέου έτους 2020 κατά την οποία κυριολεκτικά σηκώθηκα από το τραπέζι για να πάω στ’ αεροδρόμιο.

Παρέλαβα το φίλο μου και αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο στο παρκινγκ πλησίον του αεροδρομίου Μακεδονία, κατευθυνθήκαμε στον έλεγχο και τη πύλη της αναχώρησης. Δε θα μας χαλούσε μια καθυστέρηση καθώς είχαμε αρκετές ώρες μπροστά μας να σκοτώσουμε, κάτι το οποίο δε συνέβη όμως, έτσι με εξαιρετική συνέπεια αναχωρήσαμε στις 21:00 το βράδυ για Βιέννη.

Το αεροσκάφος της Laudamotion ήταν παρόμοιο με αυτό της ryan, εξάλλου σχετίζονται άμεσα οι δύο εταιρείες μεταξύ τους, αν και με λίγο πιο άβολα (σκληρά) καθίσματα. Μη τα θέλουμε βέβαια και όλα δικά μας, με 30€ για Βιέννη δε πρέπει να υπάρχει παράπονο. Ο χαμός με τις χειραποσκευές όμως ήταν μεγάλος, και για πρώτη φορά σε πτήση άκουσα το πιλότο να φωνάζει ‘’Please sit down now’’ καθώς το αεροπλάνο είχε μεν ξεκινήσει αλλά αρκετοί προσπαθούσαν ακόμα να βολέψουν την αποσκευή τους…

Πλέον οι εταιρείες που πετάνε από τη Θεσσαλονίκη για Αυστρία είναι τρεις, μαζί με τη Austria και τη Wizz Air, κάτι που μόνο καλό κάνει καθώς οι τιμές των εισιτηρίων έχουν μειωθεί αρκετά.

Περίπου μιάμιση ώρα μετά προσγειωνόμασταν στο διεθνές αεροδρόμιο της Βιέννης, όπου θα ξεκινούσε η μικρή περιπέτεια της -σχεδόν οκτάωρης- παραμονής μας. Είχαμε όλη τη καλή διάθεση να πληρώσουμε Lounge αλλά δυστυχώς είχαμε ενημερωθεί πρωτύτερα ότι κλείνουν το βράδυ. Επίσης κάθε σκέψη να κάνουμε βόλτα στη Βιέννη τη νύχτα με τέτοιο κρύο είχε απορριφθεί εδώ και καιρό, με την αφοπλιστική ατάκα της @paefstra ‘’ Βιεννη ειναι μανα μου, οχι Μυκονος. Στις 11 ειναι στον δευτερο υπνο...’’ δεν άφηνε οποιοδήποτε περιθώριο αμφισβήτησης…

Έτσι το πρώτο πράγμα που φροντίσαμε ήταν να εξερευνήσουμε αυτό το κατά τα άλλα πολύ όμορφο και καθαρό αεροδρόμιο προκειμένου να είμαστε κοντά στο terminal αναχώρησης μας το πρωί:

Γρήγορα διαπιστώσαμε ότι πολύ δύσκολα θα βρίσκαμε έστω καρέκλα να βγάλουμε το βράδυ, αφού σε όλα τα terminal επικρατούσε το αδιαχώρητο. Νομίζαμε ότι θα είμαστε ελάχιστοι που θα περιμένουμε πρωινή πτήση τόσες ώρες νωρίτερα, κακώς όπως αποδείχτηκε. Όσο καλό και να ήταν το αεροδρόμιο δεν υπήρχε πρόβλεψη γι’ αυτό δυστυχώς. Πάλι καλά που το πολύ ωραίο μπαρ κοντά στην είσοδο των αναχωρήσεων, βοήθησε να σκοτώσουμε τις πρώτες ώρες αρκετά ευχάριστα:

Η συνέχεια μας βρήκε καθισμένους στο πάτωμα για ώρες, καθώς ήταν το μόνο διαθέσιμο σημείο που μπορούσε πλέον να περάσει κανείς το βράδυ του. Μεγάλο μειονέκτημα αυτό για ένα τέτοιο αεροδρόμιο, ωστόσο καθόλου ικανό να μας χαλάσει την εκδρομή που μόλις ξεκινούσε. Όλοι όσοι ταξιδεύουμε με συνέπεια γνωρίζουμε ότι καμιά φορά η ταλαιπωρία είναι μέρος του ταξιδιού, δε γίνεται αλλιώς. Βρήκα μάλιστα την ευκαιρία να ανοίξω το laptop και να συνεχίσω την ιστορία μου «Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή» καθώς το ίντερνετ του αεροδρομίου ήταν πολύ καλό και ταχύ.

Οι ώρες πέρασαν γρήγορα ευτυχώς και έτσι λίγο πριν τις έξι ξεκινήσαμε για τη πύλη. Πρώτα όμως περάσαμε από τους υπαλλήλους της Austria οι οποίοι ζύγισαν τις αποσκευές μας προκειμένου να διαπιστώσουν ότι δε ξεπερνούν κατά πολύ τα 8 κιλά, κάτι που δε μπορούσε να αποφύγει κανείς!

Πέρασα με καθυστέρηση τον πολύ εκνευριστικό έλεγχο (πως μου τυχαίνει κάθε φορά στη κεντρική Ευρώπη), με τη γλυκύτατη ομολογουμένως υπάλληλο που με τσέκαρε ξανά και ξανά για πυρίτιδα, πυρομαχικά ή και πυρηνικά ίσως, να με ρωτάει αν είμαστε Έλληνες, καθώς μου είπε ότι καταλαβαίνει λίγο από τη γλώσσα μας. Μάλιστα.. Αφού τελείωσε κι αυτό λίγα λεπτά μετά ήμασταν έτοιμοι να επιβιβαστούμε στο Airbus A319 της Austrian Airlines, με τη θερμοκρασία εκείνη την ώρα να είναι στους -2 βαθμούς, καθώς δεν είχε ξημερώσει:

Το αεροσκάφος μου θύμισε παλαιότερα χρόνια - προ Low cost εποχής - και η θέση μου (ολομόναχος στη τριάδα με τον αριθμό 3) μου άρεσε πολύ καθώς ήταν άνετη:

Πριν ξεκινήσει η απογείωση βρεθήκαμε σε ένα σημείο που περνούσαν υποχρεωτικά όλα τα αεροσκάφη και επί δεκαπέντε περίπου λεπτά δεχόντουσαν από ειδικά οχήματα ψεκασμό στα φτερά και την ουρά, κάτι που δεν είχα ξαναδεί και μου έκανε εντύπωση:

Αργότερα στη μέρα έμαθα ότι πρόκειται για προληπτικό μέτρο προκειμένου να μη παγώσουν τα πτερύγια του αεροσκάφους στον αέρα...

Με καφεδάκι, ένα πολύ ωραίο κρουασάν και τα πόδια απλωμένα, η πτήση μας προς το Βερολίνο είχε ξεκινήσει, βλέποντας παράλληλα την ανατολή από το παράθυρο:

 

[psilos3]

Μέρα 1: Άφιξη, ταλαιπωρία και πρώτη γνωριμία με τη πόλη:



Μία ώρα και λίγα λεπτά μετά πετούσαμε πάνω απ’ τη πόλη και προσεγγίζαμε το αεροδρόμιο Tegel (TXL):

Δεν αργήσαμε να κατέβουμε και να βρεθούμε εκτός αεροδρομίου, ενός αεροδρομίου που απ’ όσο το είδα δε μπορώ να πω ότι μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση:

Χωρίς να χάσω χρόνο άνοιξα το Google για να δω με ποιο τρόπο θα φτάσουμε στο hostel μας. Υπήρχαν πολλοί διαθέσιμοι συνδυασμοί μέσων για να επιτευχθεί αυτό. Εμείς επιλέξαμε αυτόν με το λεωφορείο Χ9 αρχικά και το τρένο S5 στη συνέχεια.


Να αναφέρω εδώ κάτι πολύ σημαντικό. Όλα μα όλα τα μέσα μεταφοράς στο Βερολίνο είναι απόλυτα εναρμονισμένα με το Google Maps, κάτι που μπορεί να κάνει τη μετακίνηση σας πανεύκολη και τις μεταφορές από το ένα μέρος στο άλλο ακριβέστερες και συνεπέστατες. Ορίζοντας τις παραμέτρους στην εφαρμογή του maps, βλέπετε όλους τους διαθέσιμους τρόπους μετάβασης και τους συνδυασμούς αυτής: Τρένα, λεωφορεία, μετρό, ταξί, Uber, πόδια, πατίνια (!), καθώς επίσης και πόση ώρα θα χρειαστείτε, από ποια στάση / πλατφόρμα πρέπει να πάρετε το εκάστοτε μέσο, πόσες στάσεις ακολουθούν, ακόμα και μελλοντικά δρομολόγια.

Είναι πολύ εύκολο με τον τρόπο αυτό να μετακινηθείτε στη πόλη. Ακόμα κι εμείς οι επαρχιώτες που κακά τα ψέματα δεν έχουμε καθόλου εμπειρία από τέτοιας υψηλής ποιότητας δημόσιες συγκοινωνίες καθώς στη Σαλονίκη εκτός από πόδια, ταξί και τα αμαξάκια μας δεν υπάρχει τίποτα άλλο πλέον (άλλη συζήτηση) δε δυσκολευτήκαμε στο παραμικρό! Συγκοινωνίες μεγάλης Ευρωπαϊκής πόλης!

Βγάλαμε εισιτήρια από το αυτόματο μηχάνημα σε κόστος 2,90€ και μπήκαμε στο λεωφορείο. Δεν είχα εξοικειωθεί ακόμα κι έτσι επέλεξα τα εισιτήρια με το μεγαλύτερο κόστος για να μην έχω θέμα, καθώς τα πρόστιμα από τους ελεγκτές εκεί πέφτουν για πλάκα, ασχέτως αν είσαι τουρίστας και δεν έχεις καταλάβει κάτι καλά. Όλα τα λεωφορεία πάντως ερχόντουσαν στο Tegel με μεγάλη συχνότητα:



Λίγη ώρα μετά φτάσαμε στο ‘’Berlin Zoologischer Garten’’ το μεγάλο ζωολογικό κήπο της πόλης, όπου έπρεπε να αλλάξουμε μέσο. Βρήκαμε τη πλατφόρμα σχετικά εύκολα και εκδώσαμε εισιτήριο κόστους 3,60€. Φυσικά και ξεχάσαμε να το ακυρώσουμε στα μηχανήματα που βρίσκονται πριν την επιβίβαση, με αποτέλεσμα να κατέβουμε στην επόμενη στάση για να το κάνουμε παίρνοντας το επόμενο. Είπαμε, από τη μία η ‘’αμπαλοσύνη’’ μας με τέτοια μέσα, από την άλλη ο φόβος των ελεγκτών!



Μερικές στάσεις μετά κατεβήκαμε στο σταθμό μας, τον ‘’Warschauer Straße’’ ο οποίος όπως προανέφερα ήταν ιδιαίτερα κομβικός:

Περπατήσαμε περίπου 250 μέτρα και βρεθήκαμε μπροστά στη πόρτα του Hostel μας. Μπήκαμε και ολοκληρώσαμε τις διαδικασίες του τσεκ ιν, διαπιστώνοντας όμως ότι δε μπορούμε να μπούμε στο δωμάτιο πριν τις 14:00, ενώ η ώρα ήταν ακόμα 11:00. Η ταλαιπωρία είχε συνέχεια λοιπόν, οπότε και πήραμε 2 καφεδάκια περιμένοντας σε ένα από τα διαθέσιμα τραπέζια. Το ‘’Industriepalast Hostel’’ διέθετε καφέ μπαρ δίπλα στη ρεσεψιόν, ψυγεία γεμάτα παγωμένες λαχταριστές μπύρες, εσωτερική αίθουσα για τσιγάρο, τραπεζοκαθίσματα, μπιλιάρδο, γρήγορο και δωρεάν ίντερνετ, με αποτέλεσμα να μας αισθανθούμε ακόμα πιο δικαιωμένοι για την επιλογή μας. Όλες τις ώρες της ημέρας συναντούσες κόσμο μπαίνοντας, κάτι που ήταν πολύ ωραίο.

Αφού δούλεψα μια ώρα απομακρυσμένα (το κακό των πληροφορικάριων) όσο ο Νικολάκης εξερευνούσε το διπλανό East Side Mall και ήπια τον καφέ μου, μάζεψα ότι κουράγια μου είχαν απομείνει, άρπαξα τη φωτογραφική μηχανή και βγήκα μια σύντομη κοντινή βόλτα στο κρύο του Βερολίνου. Έφτασα σε λιγότερο από ένα λεπτό στη περίφημη ‘’east side gallery’’ και ακούμπησα με το χέρι μου το τείχος, το ιστορικό τείχος που χώριζε τη πόλη μέχρι σχετικά πρόσφατα:

Συνέχισα απέναντι για λίγα λεπτά βλέποντας τη γέφυρα ‘’Oberbaum’’, μια πολύ όμορφη γέφυρα που οδηγεί στην άλλη πλευρά της πόλης και περνάει πάνω από το ποταμό Spree:

Γύρισα στο Hostel μετά από λίγο καθώς το κρύο ήταν ανυπόφορο και η κούραση τεράστια. Η ώρα έφτασε και το δωμάτιο ήταν στη διάθεση μας, ωστόσο έπρεπε να περιμένω λίγο ακόμα μέχρι να έρθει ο Νίκος που πετούσε από Αθήνα, και έφτανε από την αντίθετη κατεύθυνση του αεροδρομίου Schönefeld. Ασχοληθήκαμε λίγο με τα διαδικαστικά, ήπιαμε μια μπύρα στο μπαρ, και αφιερωθήκαμε σε ένα βαθύ ύπνο μέχρι το βραδάκι, καθώς και οι τρεις είχαμε γράψει ήδη κοντά στις 28 ώρες ξύπνιοι…



Σηκωθήκαμε κοντά στις 21:00 μη θέλοντας να σπαταλήσουμε άλλο χρόνο έτσι, ετοιμαστήκαμε και ξεχυθήκαμε στους δρόμους του νυχτερινού Βερολίνου. Κατεύθυνση μας ήταν η άνω περιοχή του Kreuzberg η οποία ήταν δίπλα μας, έτσι περάσαμε για πρώτη φορά τη γέφυρα Oberbaum και συνεχίσαμε προς τα κάτω.

Δε χρειάστηκε να περπατήσουμε παρά λίγα μόνο μέτρα, καθώς βρήκαμε μπροστά μας το "O.b.e. Bar'', ένα ροκάδικο που μας έκανε αμέσως το κλικ και ήταν απέναντι περίπου από το σταθμό του μετρό Schlesisches Tor. Η μεταξύ μας συνεννόηση ήταν αστραπιαία, και ελάχιστα λεπτά μετά είχαμε στρωθεί σε ένα σταντ απέναντι από το πολύ ωραίο μπαρ παραγγέλνοντας τη πρώτη γύρα από μπύρες:

Το μπαρ ήταν δίχωρο και το ένα του κομμάτι ήταν καπνιστών.

Ας κάνω μια διακοπή ακόμα στη ροή της ιστορίας, προκειμένου να αναφέρω δύο πολύ σημαντικά στοιχεία για τα Bar του Βερολίνου:

• Το κάπνισμα επιτρέπεται παντού. ΠΑΝΤΟΥ! Μιλάω για καταστήματα που δεν έχουν φαγητό αλλά μόνο αλκοόλ, κάτι που μου φάνηκε πολύ περίεργο για Γερμανία, καθώς το τελευταίο δίμηνο στη χώρα μας αποτελεί μείζον θέμα συζήτησης & αντιπαράθεσης. Να σημειωθεί ότι προσωπικά δε καπνίζω εδώ και αρκετά χρόνια…
• Το αλκοόλ είναι αισθητά φθηνότερο από τη χώρα μας. Βρήκαμε μέχρι και μπύρα 0,5l με 1,5€ και η μέση τιμή ήταν περίπου 3€ με 3,5€.

Δε καθίσαμε πολλή ώρα αν και θα το θέλαμε. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε λίγο τη περιοχή και να δούμε και κάποιο άλλο bar. Περπατήσαμε λοιπόν χωρίς ιδιαίτερο πλάνο στα στενάκια του Kreuzberg φτάνοντας σε κάποια φάση μέχρι την είσοδο του πάρκου ‘’Görlitzer Park’’. Εκεί δίπλα βρήκαμε το σπάνιας ομορφιάς ‘’Mano Cafe’’ στο οποίο μπήκαμε αμέσως:

Χωρισμένο σε διάφορα δωμάτια, με επίπεδα και μικρές πλατφόρμες στις οποίες μπορούσες να ανέβεις με τη παρέα σου για να πιείς το ποτό σου:

Βρήκαμε θέση στο μπαρ το οποίο βρίσκονταν στο κέντρο, και ξεκινήσαμε τις δοκιμές στις ντόπιες μπύρες, αρχικά με μία Lager:

Και στη συνέχεια με μία Weis:

Κάπου εκεί μας έκοψε η πείνα, οπότε και κάναμε μία σύντομη στάση απέναντι στο κατάστημα με τα doner που βρίσκονταν στην είσοδο του σταθμού ‘’U Görlitzer Bahnhof’’ :

Μετά τη χρήσιμη παρέμβαση του Τούρκικου φαγητού, το οποίο μπορεί να βρει κανείς σε αφθονία στο Βερολίνο, συνεχίσαμε για μερικά ποτάκια στο ‘’Travolta bar’’ και αφού διαπιστώσαμε ότι πεινάμε κι άλλο πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Είχαμε σταμπάρει ακόμα ένα ντονεράδικο με το όνομα ‘’Bagdad Bistro’’ το οποίο δεν είχε καμία σχέση με τη Βαγδάτη (άλλαξε ιδιοκτήτη και κράτησε το όνομα) αλλά με τη Τουρκία. Φάγαμε ακόμα ένα εξαιρετικό ντονερ σε ψωμάκι σαν λαγάνα:

και χαζεύαμε τον καμένο δίπλα μας που τάιζε τα φρουτάκια:

Ναι, φρουτάκια σε γυράδικο, το είδαμε κι αυτό. Βέβαια μετά καταλάβαμε ότι φρουτάκια έχουν σε πολλά καταστήματα, όχι μόνο σε φαγάδικα, ακόμα και σε μπαρ. Φοβερή κουλτούρα τζόγου…

Χορτασμένοι και κατάκοποι περάσαμε τη γέφυρα κατευθυνόμενοι προς το χόστελ μας:

Δεδομένης της κούρασης που κουβαλούσαμε μπορώ να πω ότι ήταν ικανοποιητική η πρώτη μέρα. Εξάλλου ακολουθούσαν άλλες τρεις γεμάτες.

 

[paefstra]

Μπορει να ημουν λιγο "τσεκουρατη", αλλα θα ευχηθω ενα κανονικο ταξιδι στη Βιεννη, με τα ολα της!

 

[giannismits]

Έχεις πάρει φόρα και δεν σε σταματά τίποτα!
Εύγε νέε μου! Αγαπάω Βερολινάρα οπότε θα σε διαβάζω!

 

[psilos3]

Μέρα 2. Τείχος, Alexanderplaz, DDR & Museum island



Σηκωθήκαμε συγκρατημένα αισιόδοξοι, καθώς από το μεγάλο παράθυρο του δωματίου βλέπαμε τον καιρό συννεφιασμένο μεν αλλά χωρίς βροχή δε. Ήπιαμε καφέ στο bar και ξεχυθήκαμε στο δρόμο, όπου η αισιοδοξία μας πήγε περίπατο σύντομα, καθώς οι εναλλαγές σε ήπιο και δυνατό ψιλόβροχο ήταν συνεχόμενες.

Συμβαίνουν κι αυτά στις εκδρομές, πόσο μάλλον τις χειμωνιάτικες. Μόνο λόγος να ξενερώνουμε και να προβληματιζόμαστε δεν υπάρχει. Θα ακολουθούσαμε το πρόγραμμα μας κανονικά!

Λίγα μέτρα μετά βρεθήκαμε στη περίφημη ‘’East Side Gallery’’ η οποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από συνεχόμενα graffiti πάνω στο κομμάτι του τείχους, άλλες φορές με κάποιο σχετικό μήνυμα, άλλες πάλι όχι:

Στο σημείο υπάρχει και μουσείο το οποίο δεν επισκεφτήκαμε, αλλά και κατάστημα με σουβενίρ:

Το διασημότερο graffiti όλων βέβαια και κομμάτι της ιστορίας τη πόλης είναι το «αδελφικό φιλί του σοσιαλισμού» το οποίο απεικονίζει το φιλί του πρώην γ.γ της Σοβιετικής Σοβιετικής Ένωσης Λέονιντ Μπρέζνιεφ και του προέδρου της Ανατολικής Γερμανίας Έρικ Χόνεκερ. Κατάφερα να το φωτογραφίσω υπό αντίξοες συνθήκες, βροχή και μεγάλη πολυκοσμία. Όλοι βλέπετε θέλανε μια φωτογραφία κάτω απ’ αυτό:

Συνεχίσαμε το δρόμο μας παράλληλα με το τείχος βλέποντας τις δημιουργίες των καλλιτεχνών κι έχοντας παράλληλα τη ψιλή βροχή να μας σπάει τα νεύρα και να μας μουσκεύει:

Προχωρούσαμε κατά μήκος του ποταμού με κατεύθυνση το κέντρο.

Σε λίγο μπήκαμε σε μια ξύλινη στοά, στην οποία συναντήσαμε και πλανόδιους με αναμνηστικά:

Βγαίνοντας βρεθήκαμε σε ένα ακάλυπτο χώρο στον οποίο είχε μεγαλύτερα κομμάτια του τείχους και διάφορα ακόμα graffiti:

Καταλάβαμε ότι πλησιάζουμε το κέντρο, βλέποντας όλο και πιο κοντά μας το περίφημο πύργο τη τηλεόρασης ‘’Fernsehturm’’. Ο πύργος ύψους 368 μέτρων είναι ορατός σε όλα τα κεντρικά σημεία της πόλης, φτιάχτηκε μεταξύ 1965-1969 και αποτελεί το σύμβολο της:

Λίγα λεπτά μετά και αφού η βροχή κόπασε προσωρινά, ήμασταν ακριβώς κάτω από το πύργο, στο κέντρο δηλαδή της διάσημης πλατείας ‘’Alexanderplatz’’ :

Διαπιστώσαμε ότι ήταν ακόμα σε λειτουργεία η Χριστουγεννιάτικη αγορά κάτι που δε μας χάλασε καθόλου, καθώς ήταν πολύ καλύτερο από το να κάνουμε μόνο μια χειμωνιάτικη βόλτα στη πλατεία. Δεκάδες υπαίθρια καταστήματα με φαγητό, ποτό όπως μπύρες και το περίφημο ζεστό κρασί glühwein, αναμνηστικά,

κι ένα υπαίθριο παγοδρόμιο γύρω από το άγαλμα του Ποσειδώνα:

Ο πύργος και δίπλα του η πολύ ωραία εκκλησία ‘’St. Marienkirche’’ :

Βολτάραμε στην αγορά βλέποντας τα τοπικά εδέσματα και τον τρόπο που μαγειρεύονται:

Και δε χάσαμε την ευκαιρία να τσιμπήσουμε για πρώτη φορά ένα παραδοσιακό Wurst που είχα γανιάσει να φάω από το προηγούμενο βράδυ, φυσικά με τη συνοδεία γερμανικής μπύρας:

Το άγαλμα του Ποσειδώνα και το παγοδρόμιο, με φόντο τη ρόδα του Λουνα παρκ:

Απέναντι ακριβώς διακρίνεται και το κτήριο του δημαρχείου με το επιβλητικό ρολόι του. Πήγαμε μια βόλτα και ως εκεί:

Μερικά ακόμα στιγμιότυπα από τη πλατεία:

Κάπου εκεί ο καιρός άρχισε να μας τα χαλάει για τα καλά και η βροχή να δυναμώνει. Ευτυχώς σε πρώτη φάση δεν είχαμε να διανύσουμε μεγάλη απόσταση, έτσι αφού κάναμε μια μικρή στάση να ψωνίσουμε μερικά σουβενίρ

συνεχίσαμε με κατεύθυνση προς το καθεδρικό ναό και το νησί των μουσείων. Περίπου 600 μέτρα μετά είχαμε φτάσει στο μουσείο που θέλαμε να επισκεφτούμε περισσότερο, το γνωστό σε όλους ‘’DDR Museum’’ και κατεβήκαμε τα σκαλιά προς την όχθη του ποταμού:

Η 20λεπτη περίπου αναμονή κάτω από βροχή μας τσάκισε λίγο ακόμα τα νεύρα, δίνοντας μας την ευκαιρία όμως για φωτογραφίες προς τον καθεδρικό, με τις σταγόνες της βροχής να ξεχωρίζουν πάνω στο φακό της μηχανής, που εκείνη τη μέρα ‘’ήπιε’’ πολύ νεράκι:

Όταν έφτασε επιτέλους η σειρά μας διαπιστώσαμε ότι είχαν ισχύσει ήδη η αυξημένες τιμές, έτσι εκδώσαμε εισιτήριο κόστους 9,60€ αντί οκτώ που ήταν μέχρι πρόσφατα:

Το εισιτήριο δε πρέπει να χαθεί, καθώς πέρα από την είσοδο σου στο μουσείο, το σκανάρεις και κατά την έξοδο:

Το μουσείο της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα διαδραστικό μουσείο το οποίο παρουσιάζει τη καθημερινότητα της ζωής σ’ αυτήν αλλά και διάφορα ακόμη στοιχεία γενικότερης φύσεως για ένα κράτος που δεν υπάρχει πια, μετά την ενοποίηση της Γερμανίας.

Είχαμε διαβάσει ότι δε πρέπει να το δούμε τις ώρες αιχμής καθώς πάντα παρουσιάζει ιδιαίτερη κίνηση, ωστόσο λόγω συνθηκών δε μπορούσαμε να το αποφύγουμε. Όντως είχε αρκετό κόσμο κάτι το οποίο δεν ήταν τόσο κακό, όσο τα υπεράριθμα παιδάκια που ποτέ δε μπορώ να καταλάβω τι δουλειά έχουν σε τέτοιους χώρους. Άλλη κουβέντα βέβαια αυτό:

Το μουσείο θα το χαρακτήριζα σαν «χρονοκάψουλα» καθώς όλα σε παραπέμπουν από τι δεκαετία του 80 και πίσω, της οποίας δηλώνω μεγάλος λάτρης. Να αναφέρω ότι είδα το συγκεκριμένο μουσείο καθαρά από τη πλευρά του θεατή - επισκέπτη και μόνο, μη περιμένοντας να βγάλω ιστορικά συμπεράσματα μέσα απ’ αυτό, ιδιαίτερα όταν παρουσιάζονται όλα μονόπλευρα, χωρίς να δείχνονται απαραίτητα με άσχημο ή προπαγανδιστικό τρόπο. Δε χρειάζεται να επεκταθώ μέσα από την ιστορία μου περισσότερο ειδικά σε γεγονότα που έχουν πολιτική χροιά, έχω ωστόσο άποψη και γνώμη.

Είδαμε μπαίνοντας τη γυάλινη προθήκη με το αντίγραφο του σημείου ελέγχου και του τείχους:

Η πρώτη στάση έγινε σε ένα έκθεμα το οποίο συγκέντρωνε και το περισσότερο κόσμο. Ένα μοντέλο αυτοκινήτου Trabant, στο οποίο είχαν ενσωματώσει προσομοιωτή στο παρπριζ του. Φοβερή ιδέα:

Ο μικρός και ο μεγάλος Νίκος απόλαυσαν αντίστοιχα την οδηγική εμπειρία στους δρόμους της Ανατολικής Γερμανίας:

Αμέσως πιο κάτω είδαμε το αφιέρωμα στην Interflug, αεροπορική που αγνοούσα ότι υπήρχε:

Συνεχίσαμε σε ένα μεγάλο έπιπλο στο οποίο άνοιγες συρτάρια και ντουλάπια και έβλεπες αντικείμενα τις καθημερινότητας της ζωής των ανατολικογερμανών. Το ίδιο και παρακάτω, που γινόταν αναφορά στα επαγγέλματα τους, αλλά και σε δημοσιονομικά στοιχεία:

Εντυπωσιακές ήταν οι εργασιακές μισθολογικές αναφορές που αποτύπωναν εμφανώς το υψηλό επίπεδο για την εποχή!

Η βέσπα της ανατολικής Γερμανίας:

Προϊόντα που κυκλοφορούσαν εκεί, με άρωμα δεκαετίας 80:

Εικόνες από το περίφημο ματς που οι ανατολικοί κέρδισαν τους δυτικούς στα πλαίσια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974:

Ξεκάθαρη αναφορά βέβαια γινόταν και στα ολυμπιακά αθλήματα αλλά και στο ντοπινγκ που ήταν πολύ διαδεδομένο τότε.

Μπήκαμε στο θάλαμο ανάκρισης της Stasi, διαβόητης μυστικής αστυνομίας της Α.Γερμανίας:

Στα γραφεία του κόμματος:

Αλλά και στο θάλαμο υποκλοπών:

Ορατός πάντα ο κίνδυνος πυρηνικής απειλής:

Ακούσαμε μουσική ραδιοφωνικών σταθμών Α.Γερμανίας από τα τότε ραδιόφωνα:

Μπήκαμε στην αίθουσα ενός νηπιαγωγείου:

Ήταν απίστευτη η πιστότητα των εκθεμάτων, τα οποία μπορούσες να αγγίξεις και περιεργαστείς. Να φανταστείτε ότι είχαμε ενθουσιαστεί πριν δούμε το καλύτερο κομμάτι.

Αυτό αφορούσε το αντίγραφο ενός σπιτιού της Ανατολικής Γερμανίας. Εκεί, αφού διαβάσαμε μια συνοπτική αναφορά περί ιδιοκτησίας και κατασκευής, ξεκινήσαμε από το ασανσέρ αρχικά:

Και περάσαμε στο καθιστικό:

Το μπάνιο:

Τη κουζίνα:

Το παιδικό δωμάτιο, με την αναφορά στη μεγάλη συναυλία του Bruce springsteen, στην οποία εικάζεται πως παραβρέθηκαν πάνω από 300.000 άτομα, λίγους μήνες πριν τη κατάρρευση του τείχους:

Ακόμα και η θέα από τα παράθυρα δεν ήταν στατική, μέσω κάποιας εικόνας ή ζωγραφιάς, αλλά πολύ έξυπνα προσαρμοσμένη, σχεδόν ρεαλιστική. Απίστευτη λεπτομέρεια:

Τελειώσαμε τη περιήγηση μας στο μουσείο πολύ ευχαριστημένοι με όσα είδαμε. Σκανάραμε το εισιτήριο στην έξοδο από τα τουρνικέ και βρεθήκαμε στο κατάστημα με τα αναμνηστικά το οποίο ήταν ιδιαίτερα ακριβό βέβαια:

Βγαίνοντας, διαπιστώσαμε ότι επιτέλους ο καιρός άρχισε να ανοίγει (αν και η ζημιά είχε γίνει) η μέρα όμως είχε αρχίσει να λιγοστεύει έστω κι αν δεν ήταν ακόμα ούτε τέσσερις. Έτσι περάσαμε γρήγορα τη γέφυρα:

και βρεθήκαμε στο νησί των μουσείων ‘’Museumsinsel’’ του οποίου το βόρειο τμήμα, γνωστό για τα πέντε μουσεία που φιλοξενεί έχει χαρακτηριστεί και ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO. Οι πρώτες εικόνες από τον καθεδρικό ‘’Berliner Dom’’ με φόντο την Alexanderplaz ήταν εντυπωσιακές, και το σούρουπο χάρισε μοναδικά φωτογραφικά στιγμιότυπα:

Δεν είχαμε σκοπό να μπούμε σε κανένα από τα μουσεία. Γνωρίζω ότι το «μουσείο της Περγάμου» είναι κάτι μοναδικό και θα ήθελα να το δω, ωστόσο με το πασίγνωστο βωμό κλειστό λόγω συντήρησης όπως είχα ενημερωθεί, είναι κάτι που θα κάνω στην επόμενη επίσκεψη.

Περάσαμε έξω από το πολύ όμορφο ‘’Altes Museum’’ :

Κάναμε μια μεγάλη βόλτα προς τη James Simon Gallery :

Ώσπου φτάσαμε έξω από την ‘’Alte Nationalgalerie’’:

Πραγματοποιήσαμε στην ουσία ένα μικρό κύκλο περπατώντας πάνω στο νησί, καθώς λίγο μετά βρεθήκαμε πάλι από την άλλη πλευρά του καθεδρικού, με το σκοτάδι να αρχίζει να πέφτει για τα καλά κι ένα μεγάλο σμήνος πουλιά να πετάει πάνω μας, χαρίζοντας ακόμα πιο ωραίες λήψεις με τη κάμερα:

Θέλαμε να βολτάρουμε περισσότερο, πριν επιστρέψουμε στο χοστελ, έτσι αποφασίσαμε να κατέβουμε με τα πόδια μέχρι το kreuzberg σε μια κατά τα άλλα αδιάφορη διαδρομή. Αυτό που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν οι πάμπολλες Τούρκικες συνοικίες με τα αντίστοιχα καταστήματα, σούπερ μαρκετ κτλ. γεγονός που γνωρίζαμε βέβαια, έδινε ωστόσο την εντύπωση ότι δεν είμαστε στο Βερολίνο αλλά στη Κωνσταντινούπολη όπως πριν δύο μήνες… Ενδιαφέρον, όπως και το graffiti που πετύχαμε στο δρόμο μας:

Ένα 40λεπτο περίπου μετά είχαμε φτάσει στο κέντρο του Kreuzberg, δίπλα από το σταθμό ‘’Kottbusser Tor’’ :

Μετά από την ορθοστασία της ημέρας, το κρύο σε συνδυασμό με τη βροχή και το ατελείωτο περπάτημα, ψάχναμε κάτι εναγωνίως για να σβήσουμε τη δίψα μας. Ευτυχώς δεν άργησε να βρεθεί, έτσι καταλήξαμε στο ‘’Kek bar’’ όπου μας περίμενε μια ζεστή γωνιά:

Μερικές γύρες (ή μπύρες) μετά καταλήξαμε να συζητάμε με τον Ινδό (!) μπάρμαν και τη Ρωσίδα (!) σερβιτόρα, παίρνοντας πληροφορίες αρχικά για τη νυχτερινή ζωή στη πόλη, το κάπνισμα, τις δουλειές, το βιοτικό επίπεδο σαν μετανάστες και άλλα πολλά ενδιαφέροντα ζητήματα. Κεραστήκαμε και το σφηνάκι μας και αποχωρήσαμε με κατεύθυνση το Χοστελ.

Έλα που στο δόμο λίγα μέτρα πιο κάτω όμως, στο 19a της Oranienstraße ‘’σκοντάψαμε’’ σε ένα άλλο υπέροχο Bar

με το όνομα ‘’Franken’’ στο οποίο -δικαίως- έφαγα κράξιμο αφού φωτογράφησα χωρίς να ρωτήσω. Παραγγείλαμε μια μπύρα και καθίσαμε στο μπαρ:

Αν κάτι μου έκανε εντύπωση πέρα από το ίδιο το μαγαζί, είναι αυτό καθ’ αυτό είναι οι τουαλέτες, που όπως όλες στα bar του kreuzberg έχουν κάτι από φυλακή σε μίξη με τουαλέτες Trainspotting. Φυσικά δε παρέλειψα να βγάλω μερικές φωτογραφίες:

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής:

και τιμήσαμε για μια ακόμη φορά τον τούρκο με τα ντονέρ:

περάσαμε τη γέφυρα:

και φτάσαμε τελικά στις 9 το βράδυ στο Χοστελ για ανασύνταξη δυνάμεων. Ήταν εξάλλου Σάββατο βράδυ και δε θέλαμε σε καμία περίπτωση να το χάσουμε.


Μετά από το μπάνιο και το σύντομο ύπνο μας λοιπόν, πήραμε την αντίθετη κατεύθυνση προς το σταθμό Warschauer έχοντας στο πλάνο μας τη πολύ ζωντανή και νεανική περιοχή που ονομάζεται ‘’Boxhagener Platz’’ και ήταν αρκετά κοντά μας, την οποία μας είχε συστήσει ο Ινδός μπάρμαν που ανέφερα πιο πάνω και είχα φροντίσει να κρατήσω σε screenshot:

Όντως είδαμε αρκετά νέο κόσμο να κυκλοφορεί και να κατευθύνεται προς τα ‘κει. Επίσης είδαμε σε κάθε γωνία από έναν έγχρωμο ‘’πωλητή’’ ο οποίος πουλούσε ‘’weed, ή ότι άλλο θέλεις’’ κάτι που μ’ έκανε να νομίζω πως βρίσκομαι όχι στο Βερολίνο, αλλά σε μια εικονική πραγματικότητα στα στενά της Βαλτιμόρης, παίζοντας στο αγαπημένο μου ''The Wire'' μια σειρά που όποιος την έχει παρακολουθήσει με καταλαβαίνει…

Η περιοχή όμως ήταν πολύ όμορφη και δραστήρια, γεγονός που μας άρεσε ιδιαίτερα δίνοντας τα εύσημα στον Ινδό μπάρμαν. Το πρώτο μπαρ που σκαλώσαμε εκείνη τη νύχτα ήταν το ‘’RockZ’’ το οποίο είχε όλες τις προϋποθέσεις. Ροκ μουσική, όπως μαρτυρά και τ’ όνομα του, τέλεια διακόσμηση με κρεμασμένες κιθάρες και εξώφυλλα δίσκων κάτι που λατρεύω, ποικιλία σε βαρελίσιες και μηχανή παγώματος Jagger. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Μείναμε περίπου μια ώρα και συνεχίσαμε εξερευνώντας τη περιοχή. Αφού κάναμε μια γύρα καταλήξαμε 20 μέτρα πιο κάτω, σε ένα μεταλάδικο μπαρ με το όνομα ‘’Paules metal eck’’ . Ωραίο και μεγάλο μπαρ, με καλή μουσική στο οποίο τιμήσαμε μερικές ακόμα βαρελίσιες:

Μετά από περιπλάνηση, και άσκοπη αναμονή σε ένα μπαρ που ο μπάρμαν ήταν τόσο κόκκαλο που δε μας είδε επί δέκα λεπτά καταλήξαμε στο ‘’Bier Bar’’ ένα καταγώγι με έντονη κάπνα και μυρωδιές από διάφορα ‘’μυρωδικά’’ που καπνίζονται, το οποίο μάλιστα διέθετε μπύρες που ξεκινούσαν από 1,5€. Μας αρέσουν κάτι τέτοια:

Η ώρα ήταν περασμένες πέντε, έτσι μετά από ένα γρήγορο γεύμα κοτόπουλο σε ένα Τούρκο (που αλλού) της περιοχής, περνούσαμε τη γέφυρα του σιδηροδρομικού σταθμού αυτή τη φορά με κατεύθυνση το Χόστελ.

Μια ακόμα μεγαλύτερη μέρα μας περίμενε…

 

[psilos3]

Μέρα 3. Checkpoint C, Top. de Terrors & Kreuzberg



Ξυπνήσαμε νορμάλ για τα δεδομένα της προηγούμενης νύχτας, και μελετήσαμε το χάρτη πίνοντας καφέ. Αποφασίσαμε να κινηθούμε δυτικά, κατευθυνόμενοι προς το ‘’Checkpoint Charlie’’. Αποφασίσαμε μάλιστα να το πάρουμε περπατώντας, μιας και οι καιρικές συνθήκες το επέτρεπαν, και να χρησιμοποιήσουμε τα μέσα στην επιστροφή, προκειμένου να δούμε καλύτερα και το Kreuzberg υπό το φως της ημέρας. Έτσι, περάσαμε για μια ακόμη φορά τη γνωστή γέφυρα:

Και το ποτάμι:

Προχωρώντας ευθεία κάτω όπως κινείται το τρένο προς το Kreuzberg:

Κινηθήκαμε μέσα από το ‘’Görlitzer Park’’ με την εικόνα του να είναι εντελώς χειμωνιάτικη:

Και συνεχίσαμε περπατώντας στα στενά. Το Kreuzberg πέρα από τη πολυάριθμη παρουσία μεταναστών, κυριότερα Τούρκων, φημίζεται και για τον έντονα επαναστατικό έως ακραίο καμιά φορά χαρακτήρα του. Περάσαμε έξω από μια κατάληψη (δε ξέρω τι γράφει το πανό πέρα από το γνωστό όνομα):

Μας άρεσε η γειτονιά και η εξαιρετική ρυμοτομία της. Μεγάλοι δρόμοι, χώροι για παρκινγκ, ακόμα πιο μεγάλα πεζοδρόμια και πολλά ποδήλατα. Το ακριβώς αντίθετο απ' τη χώρα μας:

Έξω από ένα καφέ μπαρ – βιντεο λέσχη:

Βλέποντας τη βέσπα που είδαμε και τη προηγούμενη μέρα να εκτίθεται στο DDR Museum:

Φτάσαμε σε μία γειτονιά που είχαμε περάσει και το προηγούμενο βράδυ, με τον αγωγό να περνάει επίγεια κάτι που μου έκανε εντύπωση:

Βλέπαμε πλέον το πολύ γνωστό αερόστατο που μπορεί να ανέβει κάποιος για να δει τη πόλη από ψηλά, κάτι που σήμαινε ότι πλησιάζουμε στο προορισμό μας:

Αφού κάναμε μια στάση σε ένα φούρνο να φάμε κάτι:

Περάσαμε στο απέναντι τετράγωνο, μπαίνοντας στο δρόμο ‘’Friedrichstraße’’που βρισκόταν ουσιαστικά το περίφημο σημείο ελέγχου:

Εκεί πρώτα απ’ όλα συναντήσαμε ένα κομμάτι του τείχους με το σύμβολο της Λαοκρατικής δημοκρατίας της Γερμανίας επάνω το οποίο φωτογράφισα σε διάφορες γωνίες:

Το περίφημο σημείο ελέγχου ‘’Checkpoint Charlie’’ δεν είναι τίποτα περισσότερο από το πιο γνωστό σημείο διέλευσης του Τείχους του Βερολίνου μεταξύ του Ανατολικού και του Δυτικού, καθώς και σημείο στο οποίο παραλίγο να υπάρξει ένοπλο επεισόδιο μεταξύ των Αμερικανικών και των Σοβιετικών αρμάτων το 1961.

Προχωρήσαμε προς αυτό, παραβλέποντας το έντονο τουριστικό πανηγυράκι που έχει στηθεί τριγύρω, και το κιτσαριό με τα McDonalds & Kfc δίπλα από το σημείο ελέγχου:

Η εικόνα δείχνει από τη μία το Σοβιετικό στρατιώτη:

Και από την άλλη τον Αμερικανό :

Συμβολίζοντας την εποχή του ψυχρού πολέμου.

Βγάλαμε μερικές ακόμα φωτογραφίες και έξω από το μουσείο που δεν επισκεφτήκαμε:

Τώρα αν γράψω κάτι για τη «πατρίδα» μας την Ευρωπαϊκή ένωση και τα καθάρματα που στηρίζει για κυβέρνηση στην Ουκρανία θα γίνω κακός, τέλος πάντων…



Συνεχίσαμε λίγο πιο κάτω προς το ‘’Checkpoint Charlie blackbox’’ του οποίου ο εξωτερικός χώρος λειτουργεί σαν δωρεάν μουσείο:

Το αερόστατο ήταν ακριβώς από πάνω μας:

Είδαμε κάποιες φωτογραφίες του σημείου όταν αυτό ήταν σε λειτουργία:

και διευκρινιστικές πληροφορίες:

Ακολουθήσαμε το δρόμο περνώντας έξω από το ‘’Trabiworld’’ στο οποίο μπορεί κανείς να θαυμάσει τα αυτοκίνητα αντίκες, αλλά και να κλείσει ένα τουρ με οδηγό σε σημεία ενδιαφέροντος γύρω από το τείχος, μέσα σε ένα αυτοκίνητο Trabant:

Είχαμε αποφασίσει να επισκεφτούμε το μουσείο ‘’Topographie des Terrors’’ το οποίο και συναντήσαμε λίγα μέτρα πιο κάτω. Στην αυλή του συναντάει κανείς τμήμα του τείχους:

Η είσοδος είναι δωρεάν:

Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό μουσείο που εστιάζει στη γιγάντωση του NSDAP και των Ναζί μέσω της προπαγάνδας, τη δράση του Χάινριχ Χίμλερ ο οποίος ήταν το δεξί χέρι του Χίτλερ και ηθικός αυτουργός του Ολοκαυτώματος, αλλά και αρχηγός των SS και στο τέλος και της Γκεστάπο, παρουσιάζοντας μέσα από σκληρές εικόνες και επεξηγηματικά κείμενα τις πτυχές εκείνης της ιστορίας, που όσο και να θέλουν κάποιοι να την αποκρύψουν δε γίνεται... Προσωπικά βρήκα το μέρος συγκλονιστικό και σίγουρα άξιο επίσκεψης, γι’ αυτό προτείνω σε όλους να βρεθούν εκεί.

Η φωτογραφική έκθεση ξεκινάει με την επίδραση είχε το κόμμα των Ναζί στη γερμανική κοινωνία και πως αυτή χρόνο με το χρόνο άρχισε να ανεβαίνει, υιοθετώντας ρητορικές και πρακτικές μίσους αφενός, υποσχέσεις και προνόμια για τους λίγους αφετέρου. Μα τι μου θυμίζει…

Είδαμε χαρακτηριστικές και γνώριμες εικόνες:

Δύσκολες εικόνες:

Παρόμοιες με όσες είχαμε δει στο Άουσβιτς προ λίγων μηνών:

Που δείχνουν τη χειρότερη πτυχή της σύγχρονης ιστορίας:

Αν κάτι μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν το τελείωμα της έκθεσης το οποίο έδειχνε την αυτοκτονία του Χίμλερ, αλλά και τη κατάληξη αρκετών συνεργατών του οι οποίοι είχαν αξιώματα επί ναζιστικής Γερμανίας. Επί της ουσίας παραδέχονταν ότι οι τιμωρίες τους ήταν από μικρές έως ανύπαρκτες για τα εγκλήματα πολέμου (και όχι μόνο) τα οποία προκάλεσαν. Αναπόφευκτα έκανα τη σύγκριση με τη δική μας χώρα στην οποία συνέβη κάτι αντίστοιχο, ίσως και χειρότερο:

Η όλη παρουσίαση είναι πολύ διδακτική και για τις μέρες που διανύουμε γιατί δυστυχώς όπως ξέρουμε η ιστορία κάνει κύκλους, όχι πάντα με τον ίδια μορφή βέβαια. Πιστεύω ότι ελάχιστα έχουμε διδαχτεί απ’ αυτή δυστυχώς…

Βγήκαμε και αποφασίσαμε στην όση ώρα μας είχε απομείνει μέχρι να νυχτώσει να εξερευνήσουμε τη γύρω περιοχή:

Κάναμε ένα μεγάλο γύρο:

Φτάνοντας ως τη πλατεία ‘’Potsdamer Platz’’ η οποία ήταν περιτριγυρισμένη από μεγαλεπήβολα κτήρια και διέθετε ανοιχτή ακόμα Χριστουγεννιάτικη αγορά, την οποία όμως δεν επισκεφτήκαμε:

Περάσαμε και από το ‘’Mall of Berlin’’ το οποίο ήταν ακόμα σε εορταστικό ρυθμό:

Και αφού ολοκληρώσαμε τη βόλτα, επιστρέψαμε ξανά στο Checkpoint Charlie για μερικές φωτογραφίες και το πλάνο της συνέχειας:

Το οποίο πλάνο -εφόσον είχε πλέον νυχτώσει- ήταν καλύτερα να καταστρωθεί στη ‘’Murphy's Irish Pub at Checkpoint Charlie’’ παρέα με μια κόκκινη Murphys. Εξάλλου είναι γνωστό ότι σε οποιαδήποτε σχεδόν πόλη του κόσμου και αν βρίσκεσαι, πάντα θα υπάρχει μια φιλόξενη Ιρλανδική μπυραρία να σου προσφέρει θαλπωρή:

Αποφασίσαμε την επιστροφή στο Kreuzberg με τα μέσα και να περάσουμε χρόνο στα bar μέχρι να χωρίσουν οι δρόμοι μας μιας κι εγώ εκείνο το βράδυ θα έμενα αλλού. Πριν από αυτό όμως μια στάση για ένα παραδοσιακό Wurst και μια μπυρίτσα ήταν απαραίτητη:

Κατόπιν χρησιμοποιήσαμε συνδυαστικά τις γραμμές U6 & U1 προκειμένου να φτάσουμε στο σταθμό του Schlesisches Tor που θα συνεχίζαμε το απόγευμα μας:

Εκεί κάναμε μια βόλτα αρχικά στο ‘’Ramones Museum & Bar’’ το οποίο όπως πολύ καλά καταλαβαίνετε αποτελεί μπαρ, μουσείο και κατάστημα με αναμνηστικά του πολύ γνωστού συγκροτήματος! Όμορφος χώρος με καθιστικό στο οποίο μπορεί κανείς να πιεί ένα ποτό ή ένα τσάι, να φάει ένα γλυκό κτλ:

Το κατάστημα στο οποίο μπορεί να βρει κανείς ότι θέλει σχετικά με το συγκρότημα:

Αλλά και μπαρ με δροσερές μπύρες:

Η είσοδος για όποιον επιθυμούσε να δει το μουσείο κόστιζε 5€ ή 7€ μαζί με μπύρα!

Αφού είδαμε ότι είδαμε μεταφερθήκαμε στο διπλανό στέκι πλέον O.b.e. Bar και παραγγείλαμε τρεις ‘’Astra’’, επειδή είδαμε ότι τις προτιμούσαν όλοι:

Πολλά μπορεί να καταλάβει κανείς για το χαρακτήρα του μαγαζιού από τη διακόσμηση του με αυτοκόλλητα και σημαίες της θρυλικής ομάδας του Αμβούργου St. Pauli

Γρήγορα μας άνοιξε η όρεξη, και πήραμε άλλες τρείς ‘’störtebeker’’ αυτή τη φορά με το ιδιαίτερο ποτήρι:

Κάπου εκεί θυμηθήκαμε ότι η μέρα ήταν εορταστική καθώς ο Νικολάκης είχε γενέθλια, με αποτέλεσμα να συνδυάσουμε τις μπύρες με απανωτές δοκιμές στο ράφι με τα αποστάγματα. Ήπιαμε με τη σειρά ότι Γερμανικό είχε (ή νομίζαμε για Γερμανικό), Jager – Wurzelpeter – Becherovka & Halb-Halb :

Μας άρεσε με μεγάλη διαφορά το παγωμένο Becherovka, που διαπίστωσα όμως δύο μέρες αργότερα στο αεροδρόμιο ότι προέρχεται από τη Τσεχία. Τι να κάνουμε, αναγκαστικά θα πάμε Πράγα για να το δοκιμάσουμε και στο τόπο του!

Φυσικά γνωρίζαμε πάρα πολύ καλά ότι αυτά τα αποστάγματα είναι πάνω απ’ όλα χωνευτικά, οπότε και η στάση για φαγητό κάτω από το Χοστελ μας ήταν επιβεβλημένη. Κάπου εκεί χαιρετηθήκαμε, καθώς εγώ άλλαξα κι έφυγα με το U1 προς τη περιοχή του Tiergarten όπου και θα περνούσα το βράδυ μου. Δώσαμε ραντεβού για την επομένη πολύ γεμάτη μέρα, τη τελευταία μας στο Βερολίνο…

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

Ψηλέ, σε "ζηλεύω" που πας τραίνο! Να σαι καλά να ταξιδεύεις και να μας ταξιδεύεις

 

[katkats]

Εύγε, εκμεταλλευτήκατε με τον καλύτερο τρόπο το ταξίδι σας στο Βερολίνο .
Καλέ στο Friedrichshain μείνατε. Διάβαζα ότι περνάγατε τη γέφυρα Oberbaum για να πάτε ή να έρθετε από Kreuzberg και είχα καταμπερδευτεί μέχρι που το γκούγκλαρα.

 

[psilos3]

Μέρα 4. Gendarmen, Brandeburg, Reichstag & Victory column.



Η άλλη μέρα ξεκίνησε από νωρίς, τρώγοντας πρωινό για έξι άτομα όπως κάθε φορά που τυγχάνει να βρίσκομαι σε καλά ξενοδοχεία. Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα τη πλατφόρμα του Uber καθώς αποτελεί μία από τις διαθέσιμες επιλογές του google maps και στο Βερολίνο, κάτι που ανέφερα και πιο πάνω. Συγκρίναμε τις επιλογές και καταλήξαμε ότι ήταν η πιο συμφέρουσα οικονομικά οπότε και το καλέσαμε. Άριστη εμπειρία γενικά, που μπορεί να χρησιμεύσει και σε επόμενα ταξίδια:



Με κόστος 7,31€ ήμασταν στη ‘’Gendarmenmarkt’’ που πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι η πιο όμορφη πλατεία του Βερολίνου. Αν και δεν έχω δει παρά λίγες, δε θα διαφωνήσω. Επιβλητικά κτήρια περιστοιχίζουν αυτή τη πολύ ιδιαίτερη πλατεία. Το κακό ήταν ότι τη πετύχαμε σε φάση ανασύνταξης, καθώς ξήλωναν τη Χριστουγεννιάτικη αγορά και δε μπορέσαμε να τη δούμε όπως θέλαμε:

Ένας ναός που πρωτοαντικρίσαμε:

Και το Το ‘’deutscher dom’’ :

Το υπέροχο κτήριο ‘’konzerthaus berlin’’ που άνοιξε πρώτη φορά τις πύλες του το 1821 και υποδέχεται ορχηστρικά κονσέρτα και μουσική δωματίου:

Κάναμε δύο φορές το γύρο της πλατείας και πέτυχα μερικές εξαιρετικές λήψεις:

Επειδή είχαμε λίγη ώρα μπροστά μας όμως μέχρι να συναντηθούμε με τα παιδιά, κάναμε μια βόλτα στο διπλανό mall και ήπιαμε ένα καφέ στο ωραίο ‘’Einstein café’’ που βρήκαμε στο ισόγειο ενός όμορφου κτηρίου της οδού ‘’friedrichstraße’’ :

Επιστρέψαμε στη Gendarmenmarkt για να συναντηθούμε με τα παιδιά που έφτασαν με το μετρό:

Κι αναχωρήσαμε όλοι μαζί για το πολύ γνωστό μνημείο για τους δολοφονημένους Εβραίους της Ευρώπης ‘’Denkmal für die ermordeten Juden Europas’’:

Δυστυχώς δε βρήκαμε ανοιχτό το μουσείο εκείνη τη μέρα και αρκεστήκαμε απλά στο να δούμε το μνημείο:

Συνεχίσαμε δεξιότερα όπου φαίνονταν ήδη η πύλη του Βραδεμβούργου και το κτήριο του Κοινοβουλίου στο βάθος:

Περάσαμε κάτω από τη ‘’Brandenburger Tor’’ η οποία ουσιαστικά αποτελούσε παλαιότερα τη πύλη της πόλης, ολοκληρώθηκε το 1791 και είναι ίσως το πιο αναγνωρίσιμο σύμβολο της πόλης (μαζί με το πύργο της τηλεόρασης) καθώς είναι συνδεδεμένη με πολλά ιστορικά γεγονότα:

Φερθήκαμε σαν τουρίστες και βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες:

Βολτάραμε λίγο στη πλατεία ‘’Pariser Platz’’

Και αναχωρήσαμε μετά από μερικές ακόμα λήψεις:

Η ώρα είχε πάει δύο παρά, κάτι που σήμαινε ότι έπρεπε να κατευθυνθούμε προς το ιστορικό κτήριο του κοινοβουλίου ‘’Reichstag’’ στο οποίο είχαμε κλείσει προγραμματισμένη ξενάγηση για τις 14:00, με τη διαδικασία που αναφέρω στην εισαγωγή μου:

Περάσαμε τα διαδικαστικά αφού δώσαμε τις ταυτότητες μας και το τυπωμένο έγγραφο που έλαβα στο email μου και περιμέναμε στο προθάλαμο με τον εξαιρετικά βολικό ψύκτη να συγκεντρωθεί ο απαραίτητος αριθμός επισκεπτών. Λίγα λεπτά μετά ξεκινήσαμε προς το κυρίως κτήριο:

Το Ράιχσταγκ που ολοκληρώθηκε το 1893 έχει πλούσια ιστορία, από τη κατάργηση της μοναρχίας το 1918, τη πυρπόληση του ίσως από τους ναζί το 1933, μέχρι και την 30 Απριλίου του 1945 που ο Σοβιετικός λοχίας Μιχαήλ Μίνιν ύψωσε τη κόκκινη σημαία της νίκης με το σφυροδρέπανο, στη κορυφή του κτηρίου και στη καρδιά του κτήνους, σε μια από τις διασημότερες φωτογραφίες όλων των εποχών. Μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών το 1990 αποφασίστηκε ότι αυτό θα είναι το κτήριο που θα στεγάζει τη βουλή. Τα τελευταία 20 χρόνια λειτουργεί και ως αξιοθέατο, με αποκορύφωμα το περίφημο γυάλινο θόλο του που έχει θέα σε όλο το Βερολίνο.

Περιμέναμε στη σειρά μας μέχρι να επιβιβαστούμε στο ασανσέρ:

Και ανεβήκαμε στο τελευταίο όροφο όπου το κρύο ήταν αρκετά τσουχτερό:

Αλλά άξιζε το κόπο γιατί η θέα ήταν εξαιρετική:

Δε μπήκαμε κατευθείαν στο θόλο:

Αλλά κάναμε το γύρο της οροφής για να βγάλουμε φωτογραφίες:

Έπειτα ξεκινήσαμε από τη φωτογραφική έκθεση που βρίσκεται στη βάση του θόλου, με αντικείμενο την ιστορία του κτηρίου:

Εδώ οι φίλοι Γερμανοί φρόντισαν να μας δείξουν τι έγινε το 1945 με μία ολόκληρη φωτογραφία. ΜΙΑ. Οι υπόλοιπες αφορούσαν την ιστορία του κτηρίου. Ας μη σχολιάσω περαιτέρω:

Ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε στο στριφογυριστό διάδρομο:

Βλέποντας την έκθεση από ψηλά αυτή τη φορά:

Φτάνοντας στο υψηλότερο επίπεδο, όπου με χαρά συναντήσαμε έναν Έλληνα υπάλληλο που ζει στη Γερμανία αρκετά χρόνια και ανταλλάξαμε απόψεις:

Αφού ολοκληρώσαμε την επίσκεψη, πήραμε ξανά το ασανσέρ για να κατέβουμε κάτω:

Και να συνεχίσουμε τη μέρα μας:

Με μία απαραίτητη στάση για ένα Wurst όμως, γιατί μας είχε κόψει η πείνα:

Και το wurst ως γνωστόν δε κατεβαίνει ποτέ σκέτο, αλλά μόνο με μπύρα και θέα στη πύλη του Βραδεμβούργου:

Την οποία αφήσαμε πίσω μας για να συνεχίσουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση:

Για να περπατήσουμε κάτι παραπάνω από 2 χιλιόμετρα όπως είχαμε αρχικά υπολογίσει:

Λίγο μετά όμως βρεθήκαμε μπροστά στο εντυπωσιακό μνημείο ‘’Soviet War Memorial – Tiergarten’’ το οποίο βρίσκεται εκεί τιμώντας τη μνήμη των 80.000 Σοβιετικών που χάθηκαν εκεί κατά τη μάχη του Βερολίνου:

Το μνημείο ανεγέρθηκε το 1945, λίγο μετά τη κατάληψη της πόλης:

Πάλι καλά γιατί με όσα (δεν) είδα στο Ραιχσταγκ προηγουμένως, θα πίστευα ότι στη πόλη αυτή δεν έγινε και κάτι αξιοπρόσεκτο

Συνεχίσαμε προχωρώντας στο δρόμο που ονομάζεται ‘‘Straße des 17. Juni’’ και διασχίζει το πάρκο ‘’Tiergarten’’ που έδωσε το όνομα του και σε όλη τη τοποθεσία, βγάζοντας παράλληλα φωτογραφίες:

Κατευθυνόμασταν προς το αξιοθέατο με το όνομα ‘’Victory column’’ που ήταν μπροστά μας:

Η διαδρομή δε μας προβλημάτισε καθόλου αν και θεωρώ ότι με καλύτερο καιρό θα ήταν πολύ πιο όμορφη, καθώς θα μπορούσε να βολτάρει κανείς και στο μεγάλο πάρκο του Tiergarten. Εμείς αρκεστήκαμε λίγο σ’ αυτό, καθώς το κρύο ήταν αρκετό και είχε αρχίσει να πέφτει και το σκοτάδι:

Φτάνοντας εκεί δε πήγαμε κατευθείαν να δούμε τη στήλη της νίκης, αλλά κάναμε μια παράκαμψη δεξιά για 500 περίπου μέτρα, φτάνοντας στη γέφυρα ‘’Lutherbrücke’’ η οποία φυσικά ήταν αφιερωμένη στο Μαρτίνο Λούθηρο:

Η γέφυρα που κατασκευάστηκε το 1892, μας έδωσε μερικές πολύ όμορφες εικόνες:

Πίσω μας η πλατεία με τη στήλη της νίκης:

Μπορούσε κανείς να κατέβει στις όχθες του ποταμού ανοίγοντας το μεταλλικό πορτάκι, φτάνοντας ακόμα πιο κοντά:

Περάσαμε απέναντι το δρόμο και βρεθήκαμε έξω από το ‘’Bundespräsidialamt’’, την επίσημη κατοικία του προέδρου της Γερμανίας όπως διάβασα αργότερα, γεγονός που εξηγούσε τη παρουσία αρκετών αστυνομικών:

Προχωρήσαμε προς τη στήλη της Νίκης με το σκοτάδι να έχει κάνει πλέον την εμφάνιση του. Αν και δεν ήθελα να νυχτώσει τόσο νωρίς, στάθηκα τυχερός για μία ακόμα φορά με τις φωτογραφίες που κατάφερα να βγάλω:

Η στήλη της νίκης αποτελεί ένα μνημείο το οποίο εγκαινιάστηκε το 1873, για να τιμήσει τη νίκη της Πρωσίας στο Δανό – Πρωσικό πόλεμο. Είναι ύψους περίπου 70 μέτρων και στη κορυφή της βρίσκεται το χρυσό άγαλμα της θεάς Νίκης.

Στο μνημείο για διευκόλυνση της πρόσβασης έχουν δημιουργηθεί υπόγειες στοές περιμετρικά της πλατείας:

Όπου περνώντας από το τούνελ:

Βρίσκεσαι ακριβώς κάτω απ΄αυτό:

Υπάρχει είσοδος κόστους 3 ευρώ για να ανέβει κανείς επάνω και να δει τη θέα, κάτι που δε κάναμε μιας και είχε νυχτώσει για τα καλά.

Συμβουλευτήκαμε γι’ ακόμα μια φορά το google maps και κατευθυνθήκαμε προς τη στάση του τρένου ‘’S’’ με σκοπό να το πάρουμε συνδυαστικά με το μετρό, προκειμένου να γυρίσουμε προς το χόστελ μας:

Λάτρεψα τις μετακινήσεις στο Βερολίνο. Μου έκανε εντύπωση (το αναφέρω ξανά) η ευκολία και η συχνότητα τους:

Αρχικά χρησιμοποιώντας τρένο, κι έπειτα μετρό, κατεβήκαμε στη γνώριμη ‘’Kottbusser Tor’’ όπου ξεκινήσαμε τις βόλτες στη περιοχή:

Βρεθήκαμε μπροστά σε ένα ‘’spati bar’’ του οποίου τα γεμάτα και λαχταριστά συνάμα ψυγεία μας κίνησαν τη περιέργεια και μπήκαμε μέσα:

Επί της ουσίας πρόκειται για κατάστημα πώλησης αλκοόλ στο οποίο μπορείς να καταναλώσεις τα πάντα και όχι για κάποιο μπαρ. Δε μας εμπόδισε να δοκιμάσουμε μερικές τοπικές βέβαια, καθώς τις είχαμε όλες μπροστά μας:

Συνεχίσαμε ανεβαίνοντας με τα πόδια προς το ποτάμι, και αφού φτάσαμε στο πάρκο Görlitzer είδαμε μπροστά μας το ‘’Mano Café’’ που είχαμε πάει και τη πρώτη νύχτα:

Θεωρήσαμε σωστό να μπούμε για να πιούμε μια εκλεκτή weis:

Η βραδιά συνεχίστηκε στο στέκι κατά κάποιο τρόπο της εκδρομής, και αναφέρομαι φυσικά στο ‘’O.b.E. bar’’ όπου και η στάση ήταν προβλεπόμενη με τη συμφωνία μεταξύ μας όμως να φάμε απέναντι αμέσως μετά:

Κι όταν λέω απέναντι, εννοώ το ιδιαίτερο μαγαζί για burger, λυόμενο ουσιαστικά και τοποθετημένο κάτω από τη γέφυρα που περνάνε τα τρένα, στο οποίο γινόταν κάθε μέρα το αδιαχώρητο από κόσμο και θέλαμε να ανακαλύψουμε το γιατί. Έτσι περάσαμε το δρόμο:

Και μπήκαμε στο περίεργο αυτό burgerάδικο με το όνομα «Burgermeister Schlesisches Tor»

Αφού δώσαμε τη παραγγελία, πληρώσαμε και πήραμε το νουμεράκι μας, περιμέναμε να έρθει η σειρά μας:

Το burger αποδείχτηκε παραπάνω από νόστιμο, δικαιώνοντας όσους επιλέγανε το συγκεκριμένο κατάστημα. Φυσικά δε θα μπορούσαμε να μη το συνοδεύσουμε με μία Grevensteiner που σερβίρουν εκεί:

Αφού φάγαμε το εξαιρετικό burger μας συνεχίσαμε προς το Χόστελ. Η ώρα ήταν περασμένες εννιά, γι’ αυτό κι αποφασίσαμε να ανεβούμε να φτιάξουμε τα πράγματα μας να είμαστε έτοιμοι. Τι νομίζετε, ότι επειδή πετάμε τα ξημερώματα θα τη πέσουμε για ξεκούραση; Σε καμία περίπτωση! Μισή ώρα μετά κατηφορίζαμε προς τη Boxhagener Platz φτάνοντας έξω από το Bier Bar (αυτό με τις γνωστές μυρωδιές):

Μπήκαμε χωρίς δισταγμό για να πιούμε μερικές μπύρες, διαπιστώνοντας ότι ο κόσμος είναι αισθητά λιγότερος καθώς ήταν Δευτέρα βράδυ:

Διαπιστώσαμε επίσης τις προθέσεις του, όχι φυσικά ότι είχαμε καμιά αμφιβολία:

Ακολούθησε το Pauls Bar με τις μουσικάρες του για τελευταία φορά:

Καθώς η ώρα ήταν περασμένες μία και η πείνα μας είχε κόψει, αλλάξαμε πεζοδρόμιο για να φάμε ένα ντονέρ κοτόπουλο στο φίλο μας το Τούρκο,

ο οποίος χάρηκε που μας ξαναείδε, μας έβαλε και ΛεΠα να ακούσουμε την ώρα που τρώγαμε το εξαιρετικό ομολογουμένως φαγητό του, σε μεγάλη πίτα με ψητά καρότα, πατάτες και σως:

Κάπως έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το χοστελ προκειμένου να ξεκουραστούμε όσο προλαβαίναμε, κάτι λιγότερο από τρεις ώρες δηλαδή. Είχαμε προνοήσει να πληρώσουμε και τη τελευταία βραδιά φυσικά, κάτι που ήταν αναπόφευκτο με την πολύ πρωινή πτήση: