ΕΡΣΗ
Member
Ξυπνήσαμε αργά αργά βαριά βαριά και ευτυχώς που το σαββατοκύριακο το πρωινό του ξενοδοχείου σερβιριζόταν μέχρι τις 13.00 οπότε και δεν το χάσαμε. Ο καιρός είχε αλλάξει. Ότι είδαμε από ηλιόλουστο Βερολίνο είδαμε. Τώρα τέρμα τα μεγαλεία. Συννεφιά και ομίχλη. Ο πύργος της τηλεόρασης να μην φαίνεται καθόλου. Ξεκινήσαμε προς το νησί των Μουσείων. Ανάμεσα στο Deutsches Museum και στο ποτάμι είχε στηθεί άλλη μια χριστουγεννιάτικη αγορά, μου φάνηκε λίγο πιο κουλτουριάρικη σε σχέση με το τι πουλούσε. Στο μουσείο της Περγάμου μεγάλες ουρές μέχρι έξω στο πεζοδρόμιο.
Tip: Αν πηγαίνοντας στο μουσείο της Πέργαμου βρείτε τεράστιες ουρές, πηγαίνετε στο διπλανό στο Bode Museum όπου δεν έχει καθόλου κόσμο και αγοράστε μια τριήμερη κάρτα για τα μουσεία με 19 ευρω. Εφόσον επισκεφθείτε τρία μουσεία έχετε βγάλει με το παραπάνω τα έξοδα της. Θα σας κλείσουν και το ραντεβού σας με την υπέροχη Νεφερτίτη στο Neues Museum όπου και εκεί έχει τρελές ουρές. Θα σας δώσουν δηλαδή μια κάρτα με συγκεκριμένη ώρα στην οποία μπορείτε να παρουσιαστείτε στην είσοδο του Μουσείου και εκεί θα σας βάλουν μέσα χωρίς να χρειαστεί να περιμένετε. Επίσης επειδή κάνουν εργασίες ανακαίνισης το Μουσείο της Περγάμου έχει ένα εξωτερικό καφέ χάλια μαύρα. Αν θέλετε πιο όμορφο περιβάλλον θα πάτε στο Bode Museum(ακόμη και αν δεν έχετε βγάλει την τριήμερη κάρτα η περιοχή του καφέ και των τουαλετών είναι εκτός έλεγχου εισιτηρίων) και πίνετε το καφέ σας σε ένα υπέροχο μπαρόκ παλάτι.
Το ίδιο το Bode Museum, ενώ είναι πανέμορφο κτίριο και μέσα και έξω δεν έχει και πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να δει κανείς, παρά μόνο μια βυζαντινή συλλογή έργων τέχνης. Αν έχετε αγοράσει την τριήμερη κάρτα αφιερώστε ένα τέταρτο και σε αυτήν πριν η μετά τον καφέ σας. Αλλιώς μόνο καφέ.
Έχοντας δει το Bode Museum βαρεθήκαμε να πάμε εκείνη τη ημέρα στο Μουσείο της Πέργαμου και προχωρήσαμε στην απέναντι πλευρά του ποταμού στην Oranienburger Strasse η οποία μας γοήτευσε αμέσως. Ο χρυσογαλανος τρούλος της Νέας Συναγωγής φάνταζε παραμυθένιος. Τα μαγαζιά και τα μπαράκια κάθε λογής έδιναν ζωντάνια στο δρόμο ακόμη και αν είχε αρχίσει να βρέχει με το τουλούμι και εγώ είχα ξεχάσει τις ομπρέλες στο ξενοδοχείο. Προχωρήσαμε ως την κατάληψη Tacheles όπου περιπλανηθήκαμε λίγο ανάμεσα στους καλλιτέχνες. Δεν την είδαμε εκτεταμένα, ελπίζουμε την επόμενη φορά που θα βρεθούμε στο Βερολίνο να υπάρχει ακόμη καθότι αντιμετωπίζει προβλήματα και το μέλλον της κάθε άλλο παρά ευοίωνο φαίνεται. kunsthaus tacheles
Αφού φτάσαμε στο τέρμα της Oranienburger Strasse εκεί που συναντάται με τη Friedrichstrasse πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Περάσαμε από ένα τεράστιο κτίριο που κατά τον 19ο αιώνα ήταν το κεντρικό ταχυδρομικό κτίριο και στην τεραστία εσωτερική αυλή του (άλλωστε όπως τα κτίρια του Βερολίνου καταλαμβάνει ένα πελώριο τετράγωνο) τα παλιά χρόνια σταυλιζονταν τα ταχυδρομικά άλογα και ήταν ο χώρος που βρισκόντουσαν οι ταχυδρομικές άμαξες. Το κτίριο πιο πολύ με παλάτι μοιάζει εξωτερικά παρά με ταχυδρομείο. Τώρα έχει γίνει χώρος πολιτισμού, κυρίως χώρος φωτογραφικών εκθέσεων. Επίσης λειτουργεί και ως χώρος όπου εξοικειώνονται με την τέχνη μέσα από διάφορα projectτα παιδιά. Όταν είμαστε εμείς εκεί μια και ήταν Σάββατο απόγευμα πια βλέπαμε παρά πολλές μαμάδες να πηγαίνουν εκεί τα παιδιά τους ως εξωσχολική δραστηριότητα.
Ο χώρος μέσα σου δίνει την αίσθηση του μίζερου δημόσιου χώρου. Μια χαρά θα μπορούσε να γυριστεί εκεί μια ταινία η οποία να αφορά τη Δίκη του Κάφκα σε περιβάλλον DDR. Όμως και αυτό είχε τη γοητεία του. Νομίζω ότι ήταν επιλογή να παραμείνουν ως έχουν τα πράγματα. Υπάρχει ένα είδος σεβασμού για την ιστορία που φέρει το κάθε κτίριο.
Την που ήμασταν εμείς εκεί ξεκινούσε μια έκθεση φωτογραφίας του Don Mc Cullin με τίτλο The impossible peace. Την είδαμε και μας άρεσε πολύ.
CO Berlin Aktuell
Είχε και άλλες εκθέσεις φωτογραφίας, αλλά είπαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Βγαίνοντας έξω η βροχή είχε σταματήσει και είχε αρχίσει να χιονίζει! Ήταν τέλεια! Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην Oranienburger Strasse και μπαινοβγαίναμε σε διάφορες εσωτερικές αυλές που σχηματίζουν τα κτίρια μεταξύ τους. Υπήρχαν εστιατόρια και καφέ, μαγαζάκια ακόμη και ένα θέατρο υπηρχε, καθώς και γκαλερί. Ήταν τόσο όμορφες οι αυλές αυτές! Προχωρώντας πιο κάτω φθάσαμε στο τέλος της Oranienburger Strasse στο σημείο που συναναντα την Rosenthaler Strasse. Εκεί στη Hackesher Markt γινόταν ξανά χαμός από εστιατόρια κάθε κουζίνας, καφέ, κάναμε βόλτα στις αυλές των σπιτιών τις περίφημες Hackeshe Hoefe, όπου γινόταν του χάμου από καταστήματα. Πολλά από τα ρούχα τους μου φαινόντουσαν πολύ ενδιαφέροντα αλλά μόνο στην ιδέα ότι έπρεπε να βγάλω από πάνω μου όλα όσα φορούσα, προκειμένου να τα δοκιμάσω, μου φαινόταν αφόρητο. Οπότε περιορίστηκα μόνο στο window-shopping. Κουρασμένοι καθίσαμε σε ένα πολύ όμορφο και παλαιομοδίτικο καφέ το Hackesher Hof -μου θύμιζε λίγο τον Ζοναρς όπως ήταν παλιά πριν την ανακαίνιση του, για να πιούμε καφεδάκι και να πάρουμε δυνάμεις για τη συνεχεία. Περπατώντας στη συνεχεία κατευθυνθήκαμε στην Alexanderplatz. Εκεί μας έπιασε μια άλλη λαιμαργία και βρίσκοντας εμπρός μας μια αλυσίδα ψαροφαγίας της σειράς Nordsee ορμήσαμε μέσα και τιμήσαμε κάθε ρέγκα βόρειου θαλάσσης και Βαλτικής που ηύραμε μπροστά μας. Στη συνεχεία αποφασίσαμε να δούμε την Χριστουγεννιάτικη αγορά στην Gendarmenmarkt. Όντως μαγική αγορά. Τα γύρω κτίρια της προσδίδουν ατμόσφαιρα. Για να πάμε σε ένα ενδότερο τμήμα της έπρεπε να πληρώσουμε ένα ευρω. Δεν ξέρω γιατί συνέβη αυτό; Ίσως γιατί εκείνη την ώρα είχε μια παράσταση για παιδάκια με ακροβάτες. Κρυώσαμε και φάγαμε σούπες κούλας και ένα είδος γλυκού που το αγοράσαμε από ιταλικό περίπτερο που έμοιαζε με μαντολάτο η με χαλβά εμπορίου και το πουλούσαν σε διάφορες γεύσεις. Ήταν υπέροχο και δυστυχώς δεν το ξαναβρήκα αλλού.
Στη συνεχεία ήμασταν εντελώς πτώματα και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας όπου ευτυχώς είχαμε τη δυνατότητα του room service, γιατί μετά το απολαυστικό μπάνιο δεν υπήρχε περίπτωση να ντυθούμε και κατεβούμε για δείπνο. Ξανά σε κατάσταση ημιλιποθυμίας καταφέραμε και βρήκαμε το κρεβάτι μας.
Tip: Αν πηγαίνοντας στο μουσείο της Πέργαμου βρείτε τεράστιες ουρές, πηγαίνετε στο διπλανό στο Bode Museum όπου δεν έχει καθόλου κόσμο και αγοράστε μια τριήμερη κάρτα για τα μουσεία με 19 ευρω. Εφόσον επισκεφθείτε τρία μουσεία έχετε βγάλει με το παραπάνω τα έξοδα της. Θα σας κλείσουν και το ραντεβού σας με την υπέροχη Νεφερτίτη στο Neues Museum όπου και εκεί έχει τρελές ουρές. Θα σας δώσουν δηλαδή μια κάρτα με συγκεκριμένη ώρα στην οποία μπορείτε να παρουσιαστείτε στην είσοδο του Μουσείου και εκεί θα σας βάλουν μέσα χωρίς να χρειαστεί να περιμένετε. Επίσης επειδή κάνουν εργασίες ανακαίνισης το Μουσείο της Περγάμου έχει ένα εξωτερικό καφέ χάλια μαύρα. Αν θέλετε πιο όμορφο περιβάλλον θα πάτε στο Bode Museum(ακόμη και αν δεν έχετε βγάλει την τριήμερη κάρτα η περιοχή του καφέ και των τουαλετών είναι εκτός έλεγχου εισιτηρίων) και πίνετε το καφέ σας σε ένα υπέροχο μπαρόκ παλάτι.
Το ίδιο το Bode Museum, ενώ είναι πανέμορφο κτίριο και μέσα και έξω δεν έχει και πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να δει κανείς, παρά μόνο μια βυζαντινή συλλογή έργων τέχνης. Αν έχετε αγοράσει την τριήμερη κάρτα αφιερώστε ένα τέταρτο και σε αυτήν πριν η μετά τον καφέ σας. Αλλιώς μόνο καφέ.
Έχοντας δει το Bode Museum βαρεθήκαμε να πάμε εκείνη τη ημέρα στο Μουσείο της Πέργαμου και προχωρήσαμε στην απέναντι πλευρά του ποταμού στην Oranienburger Strasse η οποία μας γοήτευσε αμέσως. Ο χρυσογαλανος τρούλος της Νέας Συναγωγής φάνταζε παραμυθένιος. Τα μαγαζιά και τα μπαράκια κάθε λογής έδιναν ζωντάνια στο δρόμο ακόμη και αν είχε αρχίσει να βρέχει με το τουλούμι και εγώ είχα ξεχάσει τις ομπρέλες στο ξενοδοχείο. Προχωρήσαμε ως την κατάληψη Tacheles όπου περιπλανηθήκαμε λίγο ανάμεσα στους καλλιτέχνες. Δεν την είδαμε εκτεταμένα, ελπίζουμε την επόμενη φορά που θα βρεθούμε στο Βερολίνο να υπάρχει ακόμη καθότι αντιμετωπίζει προβλήματα και το μέλλον της κάθε άλλο παρά ευοίωνο φαίνεται. kunsthaus tacheles
Αφού φτάσαμε στο τέρμα της Oranienburger Strasse εκεί που συναντάται με τη Friedrichstrasse πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Περάσαμε από ένα τεράστιο κτίριο που κατά τον 19ο αιώνα ήταν το κεντρικό ταχυδρομικό κτίριο και στην τεραστία εσωτερική αυλή του (άλλωστε όπως τα κτίρια του Βερολίνου καταλαμβάνει ένα πελώριο τετράγωνο) τα παλιά χρόνια σταυλιζονταν τα ταχυδρομικά άλογα και ήταν ο χώρος που βρισκόντουσαν οι ταχυδρομικές άμαξες. Το κτίριο πιο πολύ με παλάτι μοιάζει εξωτερικά παρά με ταχυδρομείο. Τώρα έχει γίνει χώρος πολιτισμού, κυρίως χώρος φωτογραφικών εκθέσεων. Επίσης λειτουργεί και ως χώρος όπου εξοικειώνονται με την τέχνη μέσα από διάφορα projectτα παιδιά. Όταν είμαστε εμείς εκεί μια και ήταν Σάββατο απόγευμα πια βλέπαμε παρά πολλές μαμάδες να πηγαίνουν εκεί τα παιδιά τους ως εξωσχολική δραστηριότητα.
Ο χώρος μέσα σου δίνει την αίσθηση του μίζερου δημόσιου χώρου. Μια χαρά θα μπορούσε να γυριστεί εκεί μια ταινία η οποία να αφορά τη Δίκη του Κάφκα σε περιβάλλον DDR. Όμως και αυτό είχε τη γοητεία του. Νομίζω ότι ήταν επιλογή να παραμείνουν ως έχουν τα πράγματα. Υπάρχει ένα είδος σεβασμού για την ιστορία που φέρει το κάθε κτίριο.
Την που ήμασταν εμείς εκεί ξεκινούσε μια έκθεση φωτογραφίας του Don Mc Cullin με τίτλο The impossible peace. Την είδαμε και μας άρεσε πολύ.
CO Berlin Aktuell
Είχε και άλλες εκθέσεις φωτογραφίας, αλλά είπαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Βγαίνοντας έξω η βροχή είχε σταματήσει και είχε αρχίσει να χιονίζει! Ήταν τέλεια! Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην Oranienburger Strasse και μπαινοβγαίναμε σε διάφορες εσωτερικές αυλές που σχηματίζουν τα κτίρια μεταξύ τους. Υπήρχαν εστιατόρια και καφέ, μαγαζάκια ακόμη και ένα θέατρο υπηρχε, καθώς και γκαλερί. Ήταν τόσο όμορφες οι αυλές αυτές! Προχωρώντας πιο κάτω φθάσαμε στο τέλος της Oranienburger Strasse στο σημείο που συναναντα την Rosenthaler Strasse. Εκεί στη Hackesher Markt γινόταν ξανά χαμός από εστιατόρια κάθε κουζίνας, καφέ, κάναμε βόλτα στις αυλές των σπιτιών τις περίφημες Hackeshe Hoefe, όπου γινόταν του χάμου από καταστήματα. Πολλά από τα ρούχα τους μου φαινόντουσαν πολύ ενδιαφέροντα αλλά μόνο στην ιδέα ότι έπρεπε να βγάλω από πάνω μου όλα όσα φορούσα, προκειμένου να τα δοκιμάσω, μου φαινόταν αφόρητο. Οπότε περιορίστηκα μόνο στο window-shopping. Κουρασμένοι καθίσαμε σε ένα πολύ όμορφο και παλαιομοδίτικο καφέ το Hackesher Hof -μου θύμιζε λίγο τον Ζοναρς όπως ήταν παλιά πριν την ανακαίνιση του, για να πιούμε καφεδάκι και να πάρουμε δυνάμεις για τη συνεχεία. Περπατώντας στη συνεχεία κατευθυνθήκαμε στην Alexanderplatz. Εκεί μας έπιασε μια άλλη λαιμαργία και βρίσκοντας εμπρός μας μια αλυσίδα ψαροφαγίας της σειράς Nordsee ορμήσαμε μέσα και τιμήσαμε κάθε ρέγκα βόρειου θαλάσσης και Βαλτικής που ηύραμε μπροστά μας. Στη συνεχεία αποφασίσαμε να δούμε την Χριστουγεννιάτικη αγορά στην Gendarmenmarkt. Όντως μαγική αγορά. Τα γύρω κτίρια της προσδίδουν ατμόσφαιρα. Για να πάμε σε ένα ενδότερο τμήμα της έπρεπε να πληρώσουμε ένα ευρω. Δεν ξέρω γιατί συνέβη αυτό; Ίσως γιατί εκείνη την ώρα είχε μια παράσταση για παιδάκια με ακροβάτες. Κρυώσαμε και φάγαμε σούπες κούλας και ένα είδος γλυκού που το αγοράσαμε από ιταλικό περίπτερο που έμοιαζε με μαντολάτο η με χαλβά εμπορίου και το πουλούσαν σε διάφορες γεύσεις. Ήταν υπέροχο και δυστυχώς δεν το ξαναβρήκα αλλού.
Στη συνεχεία ήμασταν εντελώς πτώματα και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας όπου ευτυχώς είχαμε τη δυνατότητα του room service, γιατί μετά το απολαυστικό μπάνιο δεν υπήρχε περίπτωση να ντυθούμε και κατεβούμε για δείπνο. Ξανά σε κατάσταση ημιλιποθυμίας καταφέραμε και βρήκαμε το κρεβάτι μας.
χριστουγεννιάτικες αγορές:xmas_eek:, νησί των Μουσείων.
.
, α βρε trendy travelstories, τι μας κάνεις...
