ΕΡΣΗ
Member
Μια και είχαμε πέσει νωρίς για ύπνο ξυπνήσαμε και νωρίς, ετοιμαστήκαμε και νωρίς και ξεχυθήκαμε για τις νέες μας ανακαλύψεις πουρνό πουρνό. Οκτώμισι το πρωί της Κυριακής, μόνοι μας στο δρόμο να ακούμε τα βήματα μας κατευθυνόμαστε προς το μέτρο με κατεύθυνση την Potsdamer Platz!
«Αρκετά με τον κομουνισμό!» δήλωσε ο αφέντης «θέλω να δω και λίγο δυτικό Βερολίνο!». Και εννοείται ότι δεν του χάλασα χατίρι. Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε να περιεργαζόμαστε το μηχάνημα αυτόματης πώλησης εισιτηρίων, ευτυχώς που πρωί μια κοπελίτσα βρέθηκε να περνά από εκεί και μας εξήγησε τον τρόπο λειτουργίας το μηχανήματος, μας εξήγησε επιπλέον ότι την Κυριακή αρκούσε ένα εισιτήριο ολόκληρη την ημέρα. Μας έβαλε να περιμένουμε και στη σωστή richtung –κατεύθυνση. Σε πέντε λεφτά είχαμε φθάσει στη Potsdamer Platz!
Αααα! Είναι η φωνή που βγαίνει μόλις βγει κανείς στην επιφάνεια και αυτομάτως σηκώσει το κεφάλι ψηλά και αντικρίσει τα θεόρατα κτίρια! Αααα και εμείς λοιπόν! Και ααα ξανά γιατί είχε λιακάδα και πολύ κρύο! Και η ανοιχτωσια του Tiergarten έφερνε παγερές πνοές αέρα! «Μα πότε θα σηκωθεί ο ήλιος λίγο ψηλότερα;» τουρτούρισε ο αφέντης. «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ! Θέλει νεκροί χιλιάδες νάνε στους τροχούς θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους» απαντώ εγώ και κερδίζω ένα βλέμμα οικτιρμού. Ξάφνου αντιλαμβανόμαστε ότι εκεί στα βόρεια χώματα ο ήλιος δεν πολυσηκώνεται ψηλά. Ενώ είναι περασμένες εννιά ο ήλιος μόλις φαίνεται στον ορίζοντα και με διαθέσεις να πάρει το συντομότερο δρόμο για ο σπίτι του. Μια μικρή περιφορά θα κάνει όλη και όλη, εκεί κατά τον ορίζοντα, και πολύ μας είναι.
Περιεργαζόμαστε με δέος το άδειο και έρημο Sony Center. Κοντεύουμε να πάθουμε αυχενικό από τη στάση του κεφαλιού μας να χαζεύει αυτή την περίεργη οροφή. Ο αφέντης αναλύει επιστημονικά το θέμα: τάσεις, ροπές κλπ. Το χειρότερο είναι ότι πρέπει να μου εξηγήσει κιόλας πως καταφέρνει η στέγη και στέκεται και γιατί δε μας πλακώνει. «Θα πέσει;» ρωτώ. «Όχι» άπαντα εκείνος «γιατί η ροπή που ασκείται εξισορροπείται από …» «δε θέλω να ξέρω τις λεπτομέρειες» ανταπαντώ. «Αρκεί που δε θα πέσει».
Συνεχίζουμε να περιδιαβαίνουμε το έρημο Sony Center. Θαυμάσαμε την ενσωματωμένη σε αυτό ερειπιωδη πρόσοψη του άλλοτε πολυτελούς ξενοδοχείου Esplanade. Ξάφνου κάποιες μαμάδες εμφανίζονται κουβαλώντας τα βλαστάρια τους στη Legoland του SonyCenter, προχριστουγεννιάτικες αγορές και φανφάρες. Η ώρα έχει προχωρήσει και προχωρούμε και εμείς προς το Kulturforum. Καθοδόν περιεργαζόμαστε το κτίριο της περίφημης Φιλανθρωπικής του Βερολίνου. Φθάνουμε στο Kulturforum προκείμενου να επισκεφθούμε την περίφημη πινακοθήκη του. Και όντως ήταν περίφημη. Πέντε ώρες αργότερα και αφού έχουμε θαυμάσει υπέροχους πίνακες του Κράναχ, του Ντυρερ, του PetrusChristus, του Ρούμπενς, του Χολμπαιν, του Αλτντορφερ, του Μπρυγκελ, του Βεερμερ, του Φρανς Χαλ, του Καραβατζιο, του Μποτιτσελι, του Τζιοττο, του Τιτσιανο και αφού μας βγήκε ο πάτος, βγήκαμε έξω στον καθαρό και κρύο αέρα.
Η ιδέα να συνεχίσουμε με την Νέα Πινακοθήκη εννοείται ότι απορρίφθηκε ταχέως και με γρήγορες και ομόφωνες διαδικασίες. Πόσο αχταρμά να τα κανείς όλα στο κεφάλι του κανείς;
Ξαναπροχωρήσαμε προς την Potdamer Platz. Αυτή τη φορά είχε κόσμο και κίνηση. Βρεθήκαμε εμπρός στις Potsdamer Arcaden και χωθήκαμε μέσα. Ο χριστουγεννιάτικος στολισμός ήταν μαγευτικός, αλλά τα μαγαζιά είναι τα γνωστά που συναντά κανείς παντού πια. Όποτε και φύγαμε γρήγορα με κατεύθυνση τη Savigny Platz. Όπου στην πλατειά αυτή το καλοκαίρι γίνεται κακός χαμός από τραπεζοκαθίσματα από τα παρακείμενα μπαράκια καφέ και εστιατόρια. Επειδή υπάρχει σταθμός του μέτρο εκεί και μια γέφυρα, συμβαίνει αυτό που συμβαίνει σε κάθε σημείο του Βερολίνου που υπάρχει γέφυρα: κάτω από τις καμάρες της υπάρχουν καφέ, εστιατόρια και μπαράκια. Σε ένα τέτοιο ονόματι Aedes, καθίσαμε και ήπια μια ζεστή λεμονάδα(!). Περίεργη αλλά ενδιαφέρουσα γεύση! Σα να είχα ρίξει παρά πολύ λεμόνι στο τσάι μου, ένα πράγμα! Μετά συνεχίσαμε προς τη Fesanenstrasse η οποία είναι ένας μικρός δρόμος κάθετος στη Kudamm, αλλά έχει μείνει ανέπαφος από τους φρικαλέους βομβαρδισμούς, όποτε βλέπει κανείς και δυο επαύλεις με τους κήπους τους έτσι όπως σώθηκαν από πριν τον πόλεμο. Ο δρόμος αυτός, τουλάχιστον το τετράγωνο το οποίο βρίσκεται μεταξύ της Kurfurstendamm Strasse και της Lietzenburger Strasse είναι πολύ γραφικός και αξίζει τον κόπο μια μικρή βολτουλα αν βρίσκεται κανείς in der naehe.
Η μια από τις επαύλεις είναι γκαλερί τέχνης (καλά ένα τετράγωνο δρόμος και μετρήσαμε ένα σωρό γκαλερί) αλλά ένα μέρος της είναι ένα ιδιωτικό μουσείο αφιερωμένο στην Kaethe Kolwitz, μια υπέροχη καλλιτέχνης, χαράκτρια, γλύπτρια και ζωγράφος, εμβληματική μορφή του ειρηνιστικού κινήματος (και πώς να μην ήταν άλλωστε με ένα γιο σκοτωμένο στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και έναν εγγονό στο δεύτερο; ). Η εξαιρετική χαράκτρια Βάσω Κατράκη οφείλει πολλά στην Kaethe Kolwitz. Μετά από αυτή την έκθεση ήπιαμε η μάλλον φάγαμε το κατιτί μας στην παρακείμενη έπαυλη η οποία στεγάζει το Literaturhaus. Μια στέγη όπου γίνονται ομιλίες και παρουσιάσεις βιβλίων. Υπάρχει όμως και ένα υπέροχο καφέ (όπου μπορεί κανείς και να φάει κάτι) και φαντάζομαι ότι το καλοκαίρι στον υπέροχο κήπο θα είναι ακόμη καλύτερο.
Literaturhaus-Berlin
Στη συνεχεία περπατήσαμε την περίφημη Kudamm μέχρι που φτάσαμε στη Kaiser Wilhelm Gedaechnis Kirche η οποία πλέον αποτελεί ορόσημο του Βερολίνου έτσι όπως στέκει με την οξυκόρυφη στέγη της μισογκρεμισμένη και το βιτρο της ροζέτας της σπασμένο. Η εκκλησία ήταν κλειστή για το κοινό λόγω εργασιών συντήρησης. Ωστόσο βλέποντας την βράδυ (είχε στο μεταξύ νυχτώσει-τέτοια εποχή του χρόνου νυκτώνει δυστυχώς πολύ νωρίς) μας εντυπωσίασε πολύ ο φωτισμός της. Τριγύρω της ήταν στημένα τα γνωστά πλέον μαγαζάκια της Χριστουγεννιάτικης αγοράς, αλλά αυτά δεν είχαν καμία γραφικότητα.
Στη συνεχεία προχωρήσαμε να δούμε το περίφημο Europa Center. Πρόκειται για ένα εμπορικό κέντρο από τα πρώτα του είδους το οποίο εγκαινιάστηκε το 1965. Δεν αμφιβάλλω ότι τότε θα έδειχνε πρωτοποριακό και για πολλά χρόνια ακόμη θα δέσποζε στη συνειδηση του κοσμου. Ωστόσο σαράντα χρόνια σχεδόν αργότερα, εμάς τουλάχιστον μας φάνηκε, αν όχι παρωχημένο, τουλάχιστον κουρασμένο, ιδιαίτερα μετά την πρωινή επίσκεψη μας στο Sony Center.
Γυρνώντας προς το ξενοδοχείο είπαμε αυτή τη φορά να δοκιμάσουμε κάτι άλλο και τυχαία και συμπτωματικά καταλήξαμε στο εστιατόριο Borchardt το οποίο βρίσκεται στη Franzosische Strasse 47. Μας εντυπωσίασε το εσωτερικό του με τις ψηλές κολώνες, το αίθριο του, το ενδιαφέρον μωσαϊκό πάτωμα του, το ότι γινόταν κακός χαμός από κόσμο και σχεδόν όλα τα τραπέζια ήταν πιασμένα «Μα Κυριακή βράδυ βγαίνουν οι γερμανοί;» απόρησε ο αφέντης. Όμορφες και περιποιημένες γυναίκες- εγώ μετά από δώδεκα ώρες στο δρόμο και με τις UGG μπότες μου, το παντελόνι με την επένδυση (αυτό που έχω για τις βόλτες στα βουνά) και το μπουφάν μου (πάλι αυτό που έχω για τα βουνά), τα ισοθερμικά εσώρουχα που και αυτά τα έχω για τα βουνά (τουλάχιστον αυτά δε φαινόντουσαν) ένιωθα τη θηλυκότητα μου αντίστοιχη με του λήσταρχου Γιαγκούλα. Τέλος πάντων, σάμπως θα με ξανάβλεπαν; Όποτε αδιαφόρησα και περίμενα το τραπέζι δίπλα σε μια απαστράπτουσα καλλονή με μίνι (καλά δεν κρυώνουν αυτές; ) Πως βλέπουμε σε κάτι διαφημίσεις το πριν και το μετά; Ε εγώ ήμουν το πριν. Στο μεταξύ το μετά είχε βάλει και δέκα πόντους (αφεαυτης και δώδεκα λόγω δωδεκαποντης μαύρης γόβας) και είχε χάσει είκοσι κιλά, φορούσε δερμάτινη στενή μαύρη μίνι φούστα και αβυσσαλέο ντεκολτέ, μέσα από δαντελένια μαύρη μπλούζα, (καλά δεν κρυώνουν αυτές; ) και φυσικά περιποιημένο χτένισμα. Από φρεσκάδα, μην το συζητάτε: εγώ σαν μπαγιάτικο μύδι ένα πράγμα. Ένιωθα σαν την σύγχρονη εκδοχή της Χαιντι που κατέβηκε από τα βουνά, χωρις την αλπικη δροσια. Αφού καθίσαμε στο μπαρ και αφού βέβαια η σύγκλιση έγινε εμφανής σε όλο της το μεγαλείο και σε όλο το εστιατόριο, τακτοποιηθήκαμε σε τραπέζι γαλλικού μπιστρό: δηλαδή τράβηξε το γκαρσόνι το τραπέζι προκείμενου να κάτσω στον καναπέ και το ξαναέφερε στη θέση του. Ο πλήρης εγκλωβισμός: Αν δηλαδή σε πιάσει κάτι επειγόντως (κάτι απλό κιόλας π.χ. τσισα) την ώρα του φαγητού και πρέπει να πας στην τουαλέτα την έβαψες: όλα τα σερβίτσια με το φαγητό μέσα θα πάνε και θα έρθουν μέχρι να τραβηχτεί το τραπέζι και να επανέλθει στη θέση του.
Το εστιατόριο είχε ύφος Όλυμπος Νάουσα ( αυτό το αναφέρω για τους παλαιοτέρους Θεσσαλονικείς) χωρίς όμως την ευρυχωρία στα τραπέζια που είχε το μυθικό αυτό εστιατόριο.
Τέλος πάντων πιθωθήκαμε, παραγγείλαμε σε ένα κεφάτο γκαρσόνι μιας κάποιας ηλικίας και σιγά γίναμε φίλοι με όλα τα γκαρσόνια. Το αποτέλεσμα αυτής της υπέροχης για τον αφέντη μου φίλιας ήταν ότι κατάφερε να καπνίσει σε ένα υπόγειο σαλονάκι έμπροσθεν των τουαλετών και ουχί έξω στο ύπαιθρο όπως έκανε μέχρι τώρα. Αχ που είσαι Ρενάτα μου από μια μεριά να τον δεις να τον καμαρώσεις και να κάνετε και ένα τσιγαράκι παρέα! Φεύγοντας, τα γκαρσόνια (ένας μάλιστα είναι και έλληνας) μας πληροφόρησαν ότι το σαββατόβραδο μετά τα μεσάνυχτα τα τσιγάρα βγαίνουν απροκάλυπτα στα τραπέζι και το μαγαζί ντουμανιάζει μέχρι πρωίας. Α! Μάλιστα! Όλα αυτά οι νομοταγείς γερμανοί! Τέλος πάντων σας έδωσα τη διεύθυνση, αν ενδιαφέρεστε για ένα στεγασμένο τσιγαράκι…
«Αρκετά με τον κομουνισμό!» δήλωσε ο αφέντης «θέλω να δω και λίγο δυτικό Βερολίνο!». Και εννοείται ότι δεν του χάλασα χατίρι. Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε να περιεργαζόμαστε το μηχάνημα αυτόματης πώλησης εισιτηρίων, ευτυχώς που πρωί μια κοπελίτσα βρέθηκε να περνά από εκεί και μας εξήγησε τον τρόπο λειτουργίας το μηχανήματος, μας εξήγησε επιπλέον ότι την Κυριακή αρκούσε ένα εισιτήριο ολόκληρη την ημέρα. Μας έβαλε να περιμένουμε και στη σωστή richtung –κατεύθυνση. Σε πέντε λεφτά είχαμε φθάσει στη Potsdamer Platz!
Αααα! Είναι η φωνή που βγαίνει μόλις βγει κανείς στην επιφάνεια και αυτομάτως σηκώσει το κεφάλι ψηλά και αντικρίσει τα θεόρατα κτίρια! Αααα και εμείς λοιπόν! Και ααα ξανά γιατί είχε λιακάδα και πολύ κρύο! Και η ανοιχτωσια του Tiergarten έφερνε παγερές πνοές αέρα! «Μα πότε θα σηκωθεί ο ήλιος λίγο ψηλότερα;» τουρτούρισε ο αφέντης. «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ! Θέλει νεκροί χιλιάδες νάνε στους τροχούς θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους» απαντώ εγώ και κερδίζω ένα βλέμμα οικτιρμού. Ξάφνου αντιλαμβανόμαστε ότι εκεί στα βόρεια χώματα ο ήλιος δεν πολυσηκώνεται ψηλά. Ενώ είναι περασμένες εννιά ο ήλιος μόλις φαίνεται στον ορίζοντα και με διαθέσεις να πάρει το συντομότερο δρόμο για ο σπίτι του. Μια μικρή περιφορά θα κάνει όλη και όλη, εκεί κατά τον ορίζοντα, και πολύ μας είναι.
Περιεργαζόμαστε με δέος το άδειο και έρημο Sony Center. Κοντεύουμε να πάθουμε αυχενικό από τη στάση του κεφαλιού μας να χαζεύει αυτή την περίεργη οροφή. Ο αφέντης αναλύει επιστημονικά το θέμα: τάσεις, ροπές κλπ. Το χειρότερο είναι ότι πρέπει να μου εξηγήσει κιόλας πως καταφέρνει η στέγη και στέκεται και γιατί δε μας πλακώνει. «Θα πέσει;» ρωτώ. «Όχι» άπαντα εκείνος «γιατί η ροπή που ασκείται εξισορροπείται από …» «δε θέλω να ξέρω τις λεπτομέρειες» ανταπαντώ. «Αρκεί που δε θα πέσει».
Συνεχίζουμε να περιδιαβαίνουμε το έρημο Sony Center. Θαυμάσαμε την ενσωματωμένη σε αυτό ερειπιωδη πρόσοψη του άλλοτε πολυτελούς ξενοδοχείου Esplanade. Ξάφνου κάποιες μαμάδες εμφανίζονται κουβαλώντας τα βλαστάρια τους στη Legoland του SonyCenter, προχριστουγεννιάτικες αγορές και φανφάρες. Η ώρα έχει προχωρήσει και προχωρούμε και εμείς προς το Kulturforum. Καθοδόν περιεργαζόμαστε το κτίριο της περίφημης Φιλανθρωπικής του Βερολίνου. Φθάνουμε στο Kulturforum προκείμενου να επισκεφθούμε την περίφημη πινακοθήκη του. Και όντως ήταν περίφημη. Πέντε ώρες αργότερα και αφού έχουμε θαυμάσει υπέροχους πίνακες του Κράναχ, του Ντυρερ, του PetrusChristus, του Ρούμπενς, του Χολμπαιν, του Αλτντορφερ, του Μπρυγκελ, του Βεερμερ, του Φρανς Χαλ, του Καραβατζιο, του Μποτιτσελι, του Τζιοττο, του Τιτσιανο και αφού μας βγήκε ο πάτος, βγήκαμε έξω στον καθαρό και κρύο αέρα.
Η ιδέα να συνεχίσουμε με την Νέα Πινακοθήκη εννοείται ότι απορρίφθηκε ταχέως και με γρήγορες και ομόφωνες διαδικασίες. Πόσο αχταρμά να τα κανείς όλα στο κεφάλι του κανείς;
Ξαναπροχωρήσαμε προς την Potdamer Platz. Αυτή τη φορά είχε κόσμο και κίνηση. Βρεθήκαμε εμπρός στις Potsdamer Arcaden και χωθήκαμε μέσα. Ο χριστουγεννιάτικος στολισμός ήταν μαγευτικός, αλλά τα μαγαζιά είναι τα γνωστά που συναντά κανείς παντού πια. Όποτε και φύγαμε γρήγορα με κατεύθυνση τη Savigny Platz. Όπου στην πλατειά αυτή το καλοκαίρι γίνεται κακός χαμός από τραπεζοκαθίσματα από τα παρακείμενα μπαράκια καφέ και εστιατόρια. Επειδή υπάρχει σταθμός του μέτρο εκεί και μια γέφυρα, συμβαίνει αυτό που συμβαίνει σε κάθε σημείο του Βερολίνου που υπάρχει γέφυρα: κάτω από τις καμάρες της υπάρχουν καφέ, εστιατόρια και μπαράκια. Σε ένα τέτοιο ονόματι Aedes, καθίσαμε και ήπια μια ζεστή λεμονάδα(!). Περίεργη αλλά ενδιαφέρουσα γεύση! Σα να είχα ρίξει παρά πολύ λεμόνι στο τσάι μου, ένα πράγμα! Μετά συνεχίσαμε προς τη Fesanenstrasse η οποία είναι ένας μικρός δρόμος κάθετος στη Kudamm, αλλά έχει μείνει ανέπαφος από τους φρικαλέους βομβαρδισμούς, όποτε βλέπει κανείς και δυο επαύλεις με τους κήπους τους έτσι όπως σώθηκαν από πριν τον πόλεμο. Ο δρόμος αυτός, τουλάχιστον το τετράγωνο το οποίο βρίσκεται μεταξύ της Kurfurstendamm Strasse και της Lietzenburger Strasse είναι πολύ γραφικός και αξίζει τον κόπο μια μικρή βολτουλα αν βρίσκεται κανείς in der naehe.
Η μια από τις επαύλεις είναι γκαλερί τέχνης (καλά ένα τετράγωνο δρόμος και μετρήσαμε ένα σωρό γκαλερί) αλλά ένα μέρος της είναι ένα ιδιωτικό μουσείο αφιερωμένο στην Kaethe Kolwitz, μια υπέροχη καλλιτέχνης, χαράκτρια, γλύπτρια και ζωγράφος, εμβληματική μορφή του ειρηνιστικού κινήματος (και πώς να μην ήταν άλλωστε με ένα γιο σκοτωμένο στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και έναν εγγονό στο δεύτερο; ). Η εξαιρετική χαράκτρια Βάσω Κατράκη οφείλει πολλά στην Kaethe Kolwitz. Μετά από αυτή την έκθεση ήπιαμε η μάλλον φάγαμε το κατιτί μας στην παρακείμενη έπαυλη η οποία στεγάζει το Literaturhaus. Μια στέγη όπου γίνονται ομιλίες και παρουσιάσεις βιβλίων. Υπάρχει όμως και ένα υπέροχο καφέ (όπου μπορεί κανείς και να φάει κάτι) και φαντάζομαι ότι το καλοκαίρι στον υπέροχο κήπο θα είναι ακόμη καλύτερο.
Literaturhaus-Berlin
Στη συνεχεία περπατήσαμε την περίφημη Kudamm μέχρι που φτάσαμε στη Kaiser Wilhelm Gedaechnis Kirche η οποία πλέον αποτελεί ορόσημο του Βερολίνου έτσι όπως στέκει με την οξυκόρυφη στέγη της μισογκρεμισμένη και το βιτρο της ροζέτας της σπασμένο. Η εκκλησία ήταν κλειστή για το κοινό λόγω εργασιών συντήρησης. Ωστόσο βλέποντας την βράδυ (είχε στο μεταξύ νυχτώσει-τέτοια εποχή του χρόνου νυκτώνει δυστυχώς πολύ νωρίς) μας εντυπωσίασε πολύ ο φωτισμός της. Τριγύρω της ήταν στημένα τα γνωστά πλέον μαγαζάκια της Χριστουγεννιάτικης αγοράς, αλλά αυτά δεν είχαν καμία γραφικότητα.
Στη συνεχεία προχωρήσαμε να δούμε το περίφημο Europa Center. Πρόκειται για ένα εμπορικό κέντρο από τα πρώτα του είδους το οποίο εγκαινιάστηκε το 1965. Δεν αμφιβάλλω ότι τότε θα έδειχνε πρωτοποριακό και για πολλά χρόνια ακόμη θα δέσποζε στη συνειδηση του κοσμου. Ωστόσο σαράντα χρόνια σχεδόν αργότερα, εμάς τουλάχιστον μας φάνηκε, αν όχι παρωχημένο, τουλάχιστον κουρασμένο, ιδιαίτερα μετά την πρωινή επίσκεψη μας στο Sony Center.
Γυρνώντας προς το ξενοδοχείο είπαμε αυτή τη φορά να δοκιμάσουμε κάτι άλλο και τυχαία και συμπτωματικά καταλήξαμε στο εστιατόριο Borchardt το οποίο βρίσκεται στη Franzosische Strasse 47. Μας εντυπωσίασε το εσωτερικό του με τις ψηλές κολώνες, το αίθριο του, το ενδιαφέρον μωσαϊκό πάτωμα του, το ότι γινόταν κακός χαμός από κόσμο και σχεδόν όλα τα τραπέζια ήταν πιασμένα «Μα Κυριακή βράδυ βγαίνουν οι γερμανοί;» απόρησε ο αφέντης. Όμορφες και περιποιημένες γυναίκες- εγώ μετά από δώδεκα ώρες στο δρόμο και με τις UGG μπότες μου, το παντελόνι με την επένδυση (αυτό που έχω για τις βόλτες στα βουνά) και το μπουφάν μου (πάλι αυτό που έχω για τα βουνά), τα ισοθερμικά εσώρουχα που και αυτά τα έχω για τα βουνά (τουλάχιστον αυτά δε φαινόντουσαν) ένιωθα τη θηλυκότητα μου αντίστοιχη με του λήσταρχου Γιαγκούλα. Τέλος πάντων, σάμπως θα με ξανάβλεπαν; Όποτε αδιαφόρησα και περίμενα το τραπέζι δίπλα σε μια απαστράπτουσα καλλονή με μίνι (καλά δεν κρυώνουν αυτές; ) Πως βλέπουμε σε κάτι διαφημίσεις το πριν και το μετά; Ε εγώ ήμουν το πριν. Στο μεταξύ το μετά είχε βάλει και δέκα πόντους (αφεαυτης και δώδεκα λόγω δωδεκαποντης μαύρης γόβας) και είχε χάσει είκοσι κιλά, φορούσε δερμάτινη στενή μαύρη μίνι φούστα και αβυσσαλέο ντεκολτέ, μέσα από δαντελένια μαύρη μπλούζα, (καλά δεν κρυώνουν αυτές; ) και φυσικά περιποιημένο χτένισμα. Από φρεσκάδα, μην το συζητάτε: εγώ σαν μπαγιάτικο μύδι ένα πράγμα. Ένιωθα σαν την σύγχρονη εκδοχή της Χαιντι που κατέβηκε από τα βουνά, χωρις την αλπικη δροσια. Αφού καθίσαμε στο μπαρ και αφού βέβαια η σύγκλιση έγινε εμφανής σε όλο της το μεγαλείο και σε όλο το εστιατόριο, τακτοποιηθήκαμε σε τραπέζι γαλλικού μπιστρό: δηλαδή τράβηξε το γκαρσόνι το τραπέζι προκείμενου να κάτσω στον καναπέ και το ξαναέφερε στη θέση του. Ο πλήρης εγκλωβισμός: Αν δηλαδή σε πιάσει κάτι επειγόντως (κάτι απλό κιόλας π.χ. τσισα) την ώρα του φαγητού και πρέπει να πας στην τουαλέτα την έβαψες: όλα τα σερβίτσια με το φαγητό μέσα θα πάνε και θα έρθουν μέχρι να τραβηχτεί το τραπέζι και να επανέλθει στη θέση του.
Το εστιατόριο είχε ύφος Όλυμπος Νάουσα ( αυτό το αναφέρω για τους παλαιοτέρους Θεσσαλονικείς) χωρίς όμως την ευρυχωρία στα τραπέζια που είχε το μυθικό αυτό εστιατόριο.
Τέλος πάντων πιθωθήκαμε, παραγγείλαμε σε ένα κεφάτο γκαρσόνι μιας κάποιας ηλικίας και σιγά γίναμε φίλοι με όλα τα γκαρσόνια. Το αποτέλεσμα αυτής της υπέροχης για τον αφέντη μου φίλιας ήταν ότι κατάφερε να καπνίσει σε ένα υπόγειο σαλονάκι έμπροσθεν των τουαλετών και ουχί έξω στο ύπαιθρο όπως έκανε μέχρι τώρα. Αχ που είσαι Ρενάτα μου από μια μεριά να τον δεις να τον καμαρώσεις και να κάνετε και ένα τσιγαράκι παρέα! Φεύγοντας, τα γκαρσόνια (ένας μάλιστα είναι και έλληνας) μας πληροφόρησαν ότι το σαββατόβραδο μετά τα μεσάνυχτα τα τσιγάρα βγαίνουν απροκάλυπτα στα τραπέζι και το μαγαζί ντουμανιάζει μέχρι πρωίας. Α! Μάλιστα! Όλα αυτά οι νομοταγείς γερμανοί! Τέλος πάντων σας έδωσα τη διεύθυνση, αν ενδιαφέρεστε για ένα στεγασμένο τσιγαράκι…
χριστουγεννιάτικες αγορές:xmas_eek:, νησί των Μουσείων.
.
, α βρε trendy travelstories, τι μας κάνεις...
