ΕΡΣΗ
Member
Και ξημέρωσε η τελευταία ημέρα. Αποφασίσαμε να επισκεφθούμε επιτέλους στην Νέα Πινακοθήκη, να απολαύσουμε αγαπημένους ζωγράφους που δεν τους συναντάς εύκολα εκτός Γερμανίας: τους καλλιτέχνες του κινήματος die Brucke, τον Otto Dix, τον George Grosz, και τον κατοπινό αλλά πολύ αγαπημένο μου Gerhard Richter.
Μαζέψαμε γρήγορα τα πράγματα, πληρώσαμε τον λογαριασμό και πήραμε δρόμο: Χαρά μεγάλη: χιόνιζε! Χιόνιζε τόσο πολύ που φαινόταν ότι θα το έστρωνε! Νιώσαμε χαρά και ενθουσιασμό! Φτάσαμε λοιπόν στην Neue Nationalgalerie, η οποία είναι κατασκευασμένη από τον Mies van der Rohe και βρίσκεται κοντά στο Kulturforum, όπου μας υποδέχθηκε ένας ύποπτα πολύ χαμογελαστός φύλακας που μας πληροφόρησε ότι δε θα βλέπαμε τη μόνιμη συλλογή, αλλά αν επιθυμούσαμε θα μπορούσαμε να περιηγηθούμε σε δυο εκθέσεις:
Η μια αφορούσε την προσωπική συλλογή έργων τέχνης του ζεύγους Ulla und Heiner Pietzsch με τίτλο Bilderträume και η άλλη έκθεση αφορούσε έναν νέο- σχετικά- καλλιτέχνη τον Thomas Demand.
Όταν κάνει κάτι η Λαμπράκη Πλάκα τέτοια- και μάλλον πολύ λιγότερα: δεν έχει αδειάσει ποτέ όλη την Εθνική Πινακοθήκη για μια έκθεση- τα ακούει από όλους: τον ημερήσιο και περιοδικό τύπο και τους καλλιτέχνες και τους συν αυτοίς. Από ότι φαίνεται αντίστοιχα φαινόμενα συμβαίνουν και εις εσπερίας. Αναρωτιέμαι ο γερμανός καλλιτεχνικός διευθυντής της Neue Nationalgalerie δεν τα άκουσε από κανέναν που έστειλε τη μόνιμη συλλογή στις αποθήκες; Και τέλος πάντων η Πινακοθήκη δεν είχε κάποιον ειδικό χώρο μόνο για τις περιοδικές της εκθέσεις; Έπρεπε να κατεβάσουν τη μόνιμη συλλογή τους στα υπόγεια τους; Μου φάνηκε κομμάτι ανήκουστο. Τέλος πάντων εκείνη την ώρα δεν προλαβαίναμε να φύγουμε και να πάμε στο Hamburger Bahnhof να χαζέψουμε τουλάχιστον τα έργα του Beuys και του Warhol, όποτε και εισήλθαμε. Δε μπορώ να πω ότι η ιδιωτική συλλογή δεν είχε ενδιαφέρον, ήταν πράγματι εξαιρετική και πολύ πλούσια συλλογή, με πολλά έργα του Max Ernst, Picasso, Calder, όμως εγώ ήμουν για αλλά ψημένη.
Περισσότερο ενδιαφέρουσα βρήκα την έκθεση του Thomas Demand. Ο καλλιτέχνης κατασκεύαζε από χαρτόνι, κυρίως, εσωτερικούς χώρους τους οποίους τους φώτιζε και τους φωτογράφιζε. Μετά κατέστρεφε το σκηνικό που είχε δημιουργήσει. Πολύ ιδιαίτερη δουλειά και το αποτέλεσμα άξιζε τον κόπο.
Αφού τελειώσαμε με τις εκθέσεις, βγαίνοντας έξω διαπιστώσαμε ότι είχε μεν σταματήσει να χιονίζει, αλλά το είχε ψιλοστρώσει. Βιαστικά πήραμε το u bahn για το Kreuzberg. Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο πλέον για το Ιουδαϊκό Μουσείο, μια άλλη φορά. Μόλις που προφταίναμε να ρίξουμε μια ματιά σε άλλο ένα υπόλειμμα του παρελθόντος: στο Riehmers Hofgarten. Πρόκειται για ένα σύνολο κτιρίων το οποίο βρίσκεται στην Yorkstrasse απέναντι από το Δημαρχείο του Kreuzberg. Κτίστηκε από τον βερολινέζους αρχιτέκτονες και κατασκευαστές Wilhelm Riehmer και Otto Mrosk το 1891/92 και έχει πρόσοψη σε τρεις δρόμους. Κέντρο του συγκροτήματος αυτού είναι η εσωτερική αυλή του υπό τη μορφή αλέας. Ο κήπος αυτός είναι αθέατος από την εξωτερική πλευρά του συγκροτήματος, το οποίο έχει έναν εκλεκτικιστικο ρυθμό: διακρίνονται στοιχεία ρομανικά, αναγεννησιακά και μπαρόκ. Το συγκρότημα αυτό κατοικιών απευθυνόταν στη μικροαστική τάξη των εμπόρων, τεχνιτών και των χαμηλόβαθμων αξιωματικών του πρωσικού Στράτου οι οποίοι έδρευαν στο παρακείμενο στρατόπεδο. Σήμερα παρέχει στέγη σε ένα ξενοδοχείο, δυο κινηματογράφους, ένα σουπερμαρκετ, εστιατόρια, καφέ, ιατρεία, γραφεία και καταστήματα και 198 κατοικίες και φυσικά γκαράζ. Δίπλα του υπαρχει η νεογοτθική εκκλησία του Άγιου Βονιφατιου-μεγάλη η χάρη του. Και δίπλα τους μια άλλη σειρά διαμερισμάτων νεογοτθικού στυλ. Το συγκρότημα ανακαινίστηκε το 1980 και σήμερα βρίσκεται σε αρκετά καλή κατάσταση. Αφού χαζέψαμε και εντυπωσιαστήκαμε με το που έμεναν οι μικροαστοί του εικοστού αιώνα (πριν τους παγκόσμιους πολέμους φυσικά) γυρίσαμε πίσω στο ξενοδοχείο. Δε θα αποχωρούσαμε από το Βερολίνο χωρίς να φάμε το τελευταίο βρώμικο: ευτυχώς η χριστουγεννιάτικη αγορά που λάμβανε χώρα απέναντι από το ξενοδοχείο ήταν ανοικτή οπότε και την τιμήσαμε δεόντως με ένα αποχαιρετιστήριο λουκάνικο. (Εγώ πάντως χτύπησα γύρο).
Ταξί και δρόμο! Καθώς περνούσαμε από το Tiergarten μου δόθηκε η ευκαιρία να θαυμάσω το μνημείο στη μνήμη του σοβιετικού στρατιώτη. Είναι όμορφο; με ρώτησαν όταν γύρισα πίσω. Δε μπορώ να πω αν όντως αισθητικά αξίζει. Είναι όμως συναρπαστικό. Στο μέσον μιας μαρμάρινης ημικυκλικής στοάς υψώνεται μια στήλη. Πάνω στην στήλη στέκει το ορειχάλκινο άγαλμα του σοβιετικού στρατιώτη. Στις νοητές προεκτάσεις του ημικύκλιου στέκουν δυο ρωσικά τανκ σαν αυτά που έλαβαν μέρος στη μάχη του Βερολίνου. Πρέπει να πω ότι το μάρμαρο του μνημείου είναι παρμένο από την γκρεμισμένη καγκελαρία του Χίτλερ. (Στην ερωτηση "ποιος πληρωσε για το μαρμαρο;" η ξεκαθαρη απαντησει ειναι "ο Χιτλερ"). Το μνημείο ανεγέρθηκε το 1945 λίγους μήνες μετά την πτώση του Βερολίνου.
Ίσως επειδή έχω δει κινηματογραφικά επίκαιρα σε σχέση με την νικηφόρα είσοδο των σοβιετικών στο Βερολίνο, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν περίμενα να μου φανούν τόσο μικρά τα σοβιετικά τανκ. Τα περίμενα μεγαλύτερα. Αυτή τουλάχιστον την εντύπωση είχα αποκομίσει από τα επίκαιρα της εποχής. Εντύπωση επίσης μου έκανε ότι στο μνημείο υπήρχαν φρέσκα λουλούδια. Κάποιοι, φαίνεται, εξακολουθούν να το επισκέπτονται για να αποτίσουν φόρο τιμής. Κατά τη διάρκεια της περιόδου που το Βερολίνο ήταν χωρισμένο στα δυο, παρόλο που το τμήμα αυτό άνηκε στον δυτικό τομέα, υπήρχαν συμφωνίες βάσει των οποίων υπήρχε σοβιετική φρουρά στο μνημείο και ένα άγημα του σοβιετικού Στράτου, άλλαζε τη φρουρά, παρουσίαζε τα όπλα και επέδιδε τις απαιτούμενες τιμές στο μνημείο.
Τα υπόλοιπα είναι πολύ απλά: φθάσαμε στο Hegel, το αεροπλάνο της Lufthansa έφυγε στην ώρα του και έφθασε και στην ώρα του στο Μόναχο, είπαμε να τρέξουμε για να προλάβουμε την ανταπόκριση μας στο Μόναχο, είχαμε μόνο σαράντα λεπτά ανάμεσα στις πτήσεις- risky, το ξέρω- αλλά ευτυχώς η Aegean μας έφτιαξε την ημέρα καθυστερώντας μιάμιση ώρα όποτε και προσήλθαμε με το πάσο μας, και τελικά στις 11.30 το βράδυ προσγειωθήκαμε στη Θεσσαλονίκη.
Τώρα πάμε γι άλλα!
Μαζέψαμε γρήγορα τα πράγματα, πληρώσαμε τον λογαριασμό και πήραμε δρόμο: Χαρά μεγάλη: χιόνιζε! Χιόνιζε τόσο πολύ που φαινόταν ότι θα το έστρωνε! Νιώσαμε χαρά και ενθουσιασμό! Φτάσαμε λοιπόν στην Neue Nationalgalerie, η οποία είναι κατασκευασμένη από τον Mies van der Rohe και βρίσκεται κοντά στο Kulturforum, όπου μας υποδέχθηκε ένας ύποπτα πολύ χαμογελαστός φύλακας που μας πληροφόρησε ότι δε θα βλέπαμε τη μόνιμη συλλογή, αλλά αν επιθυμούσαμε θα μπορούσαμε να περιηγηθούμε σε δυο εκθέσεις:
Η μια αφορούσε την προσωπική συλλογή έργων τέχνης του ζεύγους Ulla und Heiner Pietzsch με τίτλο Bilderträume και η άλλη έκθεση αφορούσε έναν νέο- σχετικά- καλλιτέχνη τον Thomas Demand.
Όταν κάνει κάτι η Λαμπράκη Πλάκα τέτοια- και μάλλον πολύ λιγότερα: δεν έχει αδειάσει ποτέ όλη την Εθνική Πινακοθήκη για μια έκθεση- τα ακούει από όλους: τον ημερήσιο και περιοδικό τύπο και τους καλλιτέχνες και τους συν αυτοίς. Από ότι φαίνεται αντίστοιχα φαινόμενα συμβαίνουν και εις εσπερίας. Αναρωτιέμαι ο γερμανός καλλιτεχνικός διευθυντής της Neue Nationalgalerie δεν τα άκουσε από κανέναν που έστειλε τη μόνιμη συλλογή στις αποθήκες; Και τέλος πάντων η Πινακοθήκη δεν είχε κάποιον ειδικό χώρο μόνο για τις περιοδικές της εκθέσεις; Έπρεπε να κατεβάσουν τη μόνιμη συλλογή τους στα υπόγεια τους; Μου φάνηκε κομμάτι ανήκουστο. Τέλος πάντων εκείνη την ώρα δεν προλαβαίναμε να φύγουμε και να πάμε στο Hamburger Bahnhof να χαζέψουμε τουλάχιστον τα έργα του Beuys και του Warhol, όποτε και εισήλθαμε. Δε μπορώ να πω ότι η ιδιωτική συλλογή δεν είχε ενδιαφέρον, ήταν πράγματι εξαιρετική και πολύ πλούσια συλλογή, με πολλά έργα του Max Ernst, Picasso, Calder, όμως εγώ ήμουν για αλλά ψημένη.
Περισσότερο ενδιαφέρουσα βρήκα την έκθεση του Thomas Demand. Ο καλλιτέχνης κατασκεύαζε από χαρτόνι, κυρίως, εσωτερικούς χώρους τους οποίους τους φώτιζε και τους φωτογράφιζε. Μετά κατέστρεφε το σκηνικό που είχε δημιουργήσει. Πολύ ιδιαίτερη δουλειά και το αποτέλεσμα άξιζε τον κόπο.
Αφού τελειώσαμε με τις εκθέσεις, βγαίνοντας έξω διαπιστώσαμε ότι είχε μεν σταματήσει να χιονίζει, αλλά το είχε ψιλοστρώσει. Βιαστικά πήραμε το u bahn για το Kreuzberg. Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο πλέον για το Ιουδαϊκό Μουσείο, μια άλλη φορά. Μόλις που προφταίναμε να ρίξουμε μια ματιά σε άλλο ένα υπόλειμμα του παρελθόντος: στο Riehmers Hofgarten. Πρόκειται για ένα σύνολο κτιρίων το οποίο βρίσκεται στην Yorkstrasse απέναντι από το Δημαρχείο του Kreuzberg. Κτίστηκε από τον βερολινέζους αρχιτέκτονες και κατασκευαστές Wilhelm Riehmer και Otto Mrosk το 1891/92 και έχει πρόσοψη σε τρεις δρόμους. Κέντρο του συγκροτήματος αυτού είναι η εσωτερική αυλή του υπό τη μορφή αλέας. Ο κήπος αυτός είναι αθέατος από την εξωτερική πλευρά του συγκροτήματος, το οποίο έχει έναν εκλεκτικιστικο ρυθμό: διακρίνονται στοιχεία ρομανικά, αναγεννησιακά και μπαρόκ. Το συγκρότημα αυτό κατοικιών απευθυνόταν στη μικροαστική τάξη των εμπόρων, τεχνιτών και των χαμηλόβαθμων αξιωματικών του πρωσικού Στράτου οι οποίοι έδρευαν στο παρακείμενο στρατόπεδο. Σήμερα παρέχει στέγη σε ένα ξενοδοχείο, δυο κινηματογράφους, ένα σουπερμαρκετ, εστιατόρια, καφέ, ιατρεία, γραφεία και καταστήματα και 198 κατοικίες και φυσικά γκαράζ. Δίπλα του υπαρχει η νεογοτθική εκκλησία του Άγιου Βονιφατιου-μεγάλη η χάρη του. Και δίπλα τους μια άλλη σειρά διαμερισμάτων νεογοτθικού στυλ. Το συγκρότημα ανακαινίστηκε το 1980 και σήμερα βρίσκεται σε αρκετά καλή κατάσταση. Αφού χαζέψαμε και εντυπωσιαστήκαμε με το που έμεναν οι μικροαστοί του εικοστού αιώνα (πριν τους παγκόσμιους πολέμους φυσικά) γυρίσαμε πίσω στο ξενοδοχείο. Δε θα αποχωρούσαμε από το Βερολίνο χωρίς να φάμε το τελευταίο βρώμικο: ευτυχώς η χριστουγεννιάτικη αγορά που λάμβανε χώρα απέναντι από το ξενοδοχείο ήταν ανοικτή οπότε και την τιμήσαμε δεόντως με ένα αποχαιρετιστήριο λουκάνικο. (Εγώ πάντως χτύπησα γύρο).
Ταξί και δρόμο! Καθώς περνούσαμε από το Tiergarten μου δόθηκε η ευκαιρία να θαυμάσω το μνημείο στη μνήμη του σοβιετικού στρατιώτη. Είναι όμορφο; με ρώτησαν όταν γύρισα πίσω. Δε μπορώ να πω αν όντως αισθητικά αξίζει. Είναι όμως συναρπαστικό. Στο μέσον μιας μαρμάρινης ημικυκλικής στοάς υψώνεται μια στήλη. Πάνω στην στήλη στέκει το ορειχάλκινο άγαλμα του σοβιετικού στρατιώτη. Στις νοητές προεκτάσεις του ημικύκλιου στέκουν δυο ρωσικά τανκ σαν αυτά που έλαβαν μέρος στη μάχη του Βερολίνου. Πρέπει να πω ότι το μάρμαρο του μνημείου είναι παρμένο από την γκρεμισμένη καγκελαρία του Χίτλερ. (Στην ερωτηση "ποιος πληρωσε για το μαρμαρο;" η ξεκαθαρη απαντησει ειναι "ο Χιτλερ"). Το μνημείο ανεγέρθηκε το 1945 λίγους μήνες μετά την πτώση του Βερολίνου.
Ίσως επειδή έχω δει κινηματογραφικά επίκαιρα σε σχέση με την νικηφόρα είσοδο των σοβιετικών στο Βερολίνο, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν περίμενα να μου φανούν τόσο μικρά τα σοβιετικά τανκ. Τα περίμενα μεγαλύτερα. Αυτή τουλάχιστον την εντύπωση είχα αποκομίσει από τα επίκαιρα της εποχής. Εντύπωση επίσης μου έκανε ότι στο μνημείο υπήρχαν φρέσκα λουλούδια. Κάποιοι, φαίνεται, εξακολουθούν να το επισκέπτονται για να αποτίσουν φόρο τιμής. Κατά τη διάρκεια της περιόδου που το Βερολίνο ήταν χωρισμένο στα δυο, παρόλο που το τμήμα αυτό άνηκε στον δυτικό τομέα, υπήρχαν συμφωνίες βάσει των οποίων υπήρχε σοβιετική φρουρά στο μνημείο και ένα άγημα του σοβιετικού Στράτου, άλλαζε τη φρουρά, παρουσίαζε τα όπλα και επέδιδε τις απαιτούμενες τιμές στο μνημείο.
Τα υπόλοιπα είναι πολύ απλά: φθάσαμε στο Hegel, το αεροπλάνο της Lufthansa έφυγε στην ώρα του και έφθασε και στην ώρα του στο Μόναχο, είπαμε να τρέξουμε για να προλάβουμε την ανταπόκριση μας στο Μόναχο, είχαμε μόνο σαράντα λεπτά ανάμεσα στις πτήσεις- risky, το ξέρω- αλλά ευτυχώς η Aegean μας έφτιαξε την ημέρα καθυστερώντας μιάμιση ώρα όποτε και προσήλθαμε με το πάσο μας, και τελικά στις 11.30 το βράδυ προσγειωθήκαμε στη Θεσσαλονίκη.
Τώρα πάμε γι άλλα!
χριστουγεννιάτικες αγορές:xmas_eek:, νησί των Μουσείων.
.
, α βρε trendy travelstories, τι μας κάνεις...
