Ivanna Petrovna
Member
- Μηνύματα
- 152
- Likes
- 1.104
(Το τρένο για τον Βορρά.)
Το τρένο για τον Βορρά, τελικά καμία σχέση δεν είχε με το βαγονέτο του Κατιόνακ. Η διαρρύθμισή του ήταν όπως περίπου το βαγονέτο που είχε δει η Ιβάννα, που θύμιζε νοσοκομειακό κοινόβιο, τότε στο τρένο του τρόμου. Υπό κανονικές συνθήκες, το τρένο που μας φιλοξενούσε τώρα, αποτελούταν από απλά βαγονέτα με καθίσματα - πολυθρόνες και στη μέση τους διάδρομο, που όμως ήταν πτυσσόμενες και γίνονταν κρεβάτια.
Το κάπνισμα απαγορευόταν σε όλο το τρένο. Στα μοναδικά σημεία που φαινόταν ότι μπορούσες να καπνίσεις, ήταν ανάμεσα στα βαγόνια. Εκεί η Αντιγκόνα την άραξε αρκετή ώρα, ακούγοντας μουσική που ηχούσε από τα μεγάφωνα του τρένου, και παρακολουθούσε το πηγαιν' έλα των ανθρώπων. Συνέβαινε κάτι πρωτόγνωρο σ'αυτό το τρένο: o κόσμος περίμενε υπομονετικά στην ουρά για να κάνει την τουαλέτα του, να πλύνει τα δόντια, να αλλάξει τα ρούχα και να φορέσει πιτζάμες, σαν να ήταν στο σπίτι του! Η Ιβάννα μετά από αυτό ένιωσε σαν τον λέτσο, που είχε ανέβει στην κουκέτα της και δεν είχε βγάλει καν τα παπούτσια της...
Η μουσική ήταν ιδανική για την περίπτωση, έπαιζαν σε δυνατή ένταση ανάλαφρα σουξέ άλλων δεκαετιών. Όπως διαπιστώσαμε αργότερα, στην περιπλάνησή μας στην Ρωσία, ήταν ο μεγάλης εμβέλειας σταθμός Retro Fm, που είχε στο πρόγραμμά του αποκλειστικά πιο ρετρό μουσική, κι αμέσως τον αγαπήσαμε.
(Ρώσικη disco on board!)
Επειδή ήμασταν πολύ κουρασμένες, δεν κάναμε βόλτες για εξερεύνηση στο τρένο και ξεραθήκαμε αμέσως στον ύπνο. Όταν πλέον ξημέρωσε, ήταν όλοι στο πόδι, με τα κανονικά τους ρούχα, πάντα πλυμένοι και καθαροί, είχαν μαζέψει τα κρεβάτια τους και τα είχαν ξανακάνει πολυθρόνα. Πολλοί από αυτούς κρατούσαν το χαρακτηριστικό ρώσικο μεταλλικό κύπελλο για ζεστά ποτά, και απολάμβαναν το πρωινό τσάι τους. Μετά από ένα ολονύκτιο ταξίδι, είχαμε φτάσει στον επόμενο προορισμό μας, την πόλη των τσάρων, Αγ. Πετρούπολη, πρώην Λένινγκραντ.
(Eπιτέλους (?) Αγία Πετρούπολη-
οι πρώτες εντυπώσεις.)
Μετά από το ολονύκτιό μας ταξίδι φτάσαμε πολύ νωρίς στον σταθμό, κατά τις 6μιση το πρωί, και αναγκαστικά περιμέναμε προτού να πάμε στο κέντρο.
Αυτή τη φορά είχαμε προνοήσει να κλείσουμε ένα διαμέρισμα, για τις λίγες μέρες που θα μέναμε στην πόλη. 'Οταν οργανώναμε το ταξίδι, είχαμε διαπιστώσει ότι ήταν πιο οικονομικό και άνετο, σε σχέση με τα ξενοδοχεία. Σχεδιάζαμε λοιπόν να μείνουμε 3 μέρες στο σπίτι και μετά, όπως το συνηθίζουμε και σε άλλες μας εξορμήσεις, να περιπλανηθούμε στην ευρύτερη περιοχή, και συγκεκριμένα γύρω από την τεράστια λίμνη Λάντογκα, κι όπου μας έβγαζε ο δρόμος. Η Ξερξούσκα κι η Αντιγκόνα είχαν εντυπωσιαστεί από το κατάμαυρο χρώμα της λίμνης, έτσι όπως την κοιτούσαν στο Google Earth...
Ευτυχώς υπήρχε κάτι ανοικτό εκείνη την ώρα και μεταφέροντας τα μπαγκάζια μας, ήπιαμε τον πρώτο μας πρωινό καφέ στον καινούργιο μας προορισμό. Ο σταθμός ήταν κι αυτός πολύ μεγάλος, όπως ο αντίστοιχος στη Μόσχα (και με έξτρα υπηρεσίες που ανακαλύψαμε στη συνέχεια του ταξιδιού μας και που μας φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες!)
Περιμένοντας κανένα δίωρο νυσταγμένες, ανυπομονούσαμε να περάσει η ώρα για επισκεπτούμε επιτέλους το καινούργιο μας σπίτι και την πόλη. Πήραμε ένα λεωφορείο το οποίο μας άφησε ακριβώς μπροστά στο σημείο που ήταν η μελλοντική μας κατοικία κι εκεί περιμέναμε την κοπέλα που θα μας έδινε τα κλειδιά και τον κωδικό που θα χρησιμοποιούσαμε στην εξώπορτα, αντί για κλειδί.
Αν και το εσωτερικό της πολυκατοικίας μας τρόμαξε λίγο (συνηθισμένο φαινόμενο σε κτίρια του 19ου αιώνα) το σπίτι τελικά ήταν ό,τι έπρεπε για 3 άτομα, ανακαινισμένο, με διπλό κρεβάτι, άνετο καναπέ, κουζίνα, μπάνιο κι όλες τις ηλεκτρικές συσκευές. Βρισκόταν στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης και σε πολύ νορμάλ τιμή.
Η πόλη ναι μεν ήταν πολύ εντυπωσιακή, αλλά επικρατούσε πολύ διαφορετική ατμόσφαιρα σε σχέση με τη Μόσχα. Είχε πολλή κίνηση, οι δρόμοι ήταν συνέχεια γεμάτοι, πιο στενοί και θορυβώδεις, κι επικρατούσε κάτι που άγχωνε την Ιβάννα, που αν και Πετρόβνα, η Πετρούπολη δεν της γέμιζε το μάτι. Πολλά από τα πιο γνωστά κτίρια είχαν σχεδιαστεί από τους Ιταλούς αρχιτέκτονες Bartolomeo Rastrelli και Carlo Rossi και γι'αυτό της θύμιζαν πιο πολύ οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα εκτός από τη Ρωσία. Υπήρχαν πλωτά κανάλια, που με λίγη φαντασία σου θύμιζαν Βενετία[/I]. Ακόμα κι οι φάτσες των κατοίκων δεν ήταν οι τυπικές ρώσικες φάτσες, κι αυτό της προκαλούσε σύγχυση, και νοσταλγία για τη Μόσχα που πριν λίγο είχαν αφήσει πίσω τους.
Το πρώτο μέλημά μας ήταν να βγάλουμε κάρτα απεριορίστων διαδρομών για το μετρό. Ο πρώτος σταθμός που επισκεφτήκαμε μας σόκαρε, γιατί σε αντίθεση με οποιοδήποτε άλλο μετρό είχαμε δει μέχρι τότε, οι αποβάθρες ήταν σαν μπουντρούμια, γιατί τα βαγόνια και ο τοίχος ήταν ένα. Βρισκόταν κι αυτό πάρα πολλά μέτρα κάτω από τη γη, αντενδείκνυται επομένως πλήρως για τους κλειστοφοβικούς. Ευτυχώς μόνο τις πρώτες μέρες το χρησιμοποιήσαμε, γιατί αργότερα νοικιάσαμε αυτοκίνητο.
Ίλιγγος στην κατηφορικό -σχεδόν κατακόρυφο- πηγαιμό για το Μετρό, διαφημίσεις πέρα δώθε για να ξεχνιέσαι
Φτάνοντας στο τέρμα του ολέθρου, προς στιγμήν το μάτι ησυχάζει. Κοιτώντας όμως λίγο καλύτερα...
Αν πάσχετε από κρίσεις πανικού, βρίσκεστε σίγουρα στο λάθος μέρος...
Ευτυχώς υπήρχαν και τέτοιοι, χρυσοποίκιλτοι σταθμοί, για να μας θυμίζουν κάτι από τη χαμένη Μόσχα.
Η πόλη αν και εντυπωσιακή και στολισμένη, μετά τη Μόσχα δε μας έκανε καμία εντύπωση. Εξακολουθούσαμε να μην έχουμε δηλώσει τον τόπο διαμονής μας, γιατί μας έλειπαν τα χαρτιά που δε μας έδωσαν κατά την είσοδό μας στη χώρα. Παρ'όλα αυτά μέχρι τότε δεν είχαμε νιώσει φόβο, γιατί κανείς είχε ασχοληθεί μαζί μας, κανείς δε μας έδινε σημασία και κινούμασταν ανενόχλητες. Η Ιβάννα όμως είχε μια ανησυχία για την κατάσταση ημι-παρανομίας μας και δοκίμασε να απευθυνθεί στο τοπικό ελληνικό προξενείο, για αναζήτηση πληροφοριών και βοήθειας, στο φλέγον ζήτημά μας . Μάλλον δε θα πρεπε να το χε κάνει γιατί έφαγε ένα ολόκληρο πρωινό να το ψάχνει. Όταν τελικά το βρήκε, ήταν κλειστό. ΄Αδικος κόπος... (Eλλάς το μεγαλείο σου, ακόμα και στη Ρωσία, βεβαίως!)
Άποψη της Ανακτορικής Πλατείας, μπροστά στο περίφημο μουσείο Ερμιτάζ. (Είναι το πρώην Χειμερινό Παλάτι, παλιά επίσημη κατοικία των τσάρων, πριν την καθαίρεσή τους.)
Το πρώτο βράδυ βγήκαμε βόλτα στην τεράστια πλατεία που βρισκόταν το Ερμιτάζ, καθήσαμε στον προαύλιο χώρο, ποζάροντας δίπλα στα τεράστια αγάλματα στην είσοδο. Αυτή ήταν κι η μόνη μας επαφή με το Ερμιτάζ, γιατί δεν το επισκεφτήκαμε ποτέ. 'Ομως πήγαμε σε άλλα "αξιοθέατα" που πρότεινε ο ταξιδιωτικός μας οδηγός.
Το ένα από αυτά ήταν το Μουσείο Υγιεινής, με μερικά ανατριχιαστικά εκθέματα. Ο ταξιδιωτικός μας οδηγός, έγραφε: " Τα μακάβρια εκθέματά του είναι ανθρώπινα όργανα. Ιδρύθηκε το 1919 για να διδάξει στο λαό τα οφέλη της υγιεινής". Η λήψη φωτογραφιών απαγορευόταν, όμως βγάλαμε κάποιες στη ζούλα, όχι πάρα πολλές, γιατί παρ' όλη την ιντριγκαδόρικη περιγραφή του ταξιδιωτικού οδηγού, τα περισσότερα εκθέματα ήταν αδιάφορα.
(Κάποια από τα διαλεχτά εκθέματα του μουσείου...)
(Νυκτερινές βόλτες στην Αγία Πετρούπολη.)
Ήρθε η ώρα για νυκτερινή βόλτα. Πότε όμως θα πέσει η νύχτα;
Η ώρα είναι 10. Το βράδυ...
11 και μισή το βράδυ. Μάλλον ήγγικεν η ώρα...
Παρ' όλο που το σκοτάδι έπεσε επιτέλους, η πόλη εξακολουθεί να επιμένει στους ρυθμούς της μέρας και του φωτός, όντας υπέρλαμπρη και φωταγωγημένη στο φουλ.
Το απόλυτο must για βραδινή βόλτα και ρομαντζάδα, είναι νυκτερινός διάπλους των καναλιών με πλοιάριο.
Αφού υπάρχουν κανάλια, υπάρχουν και πολλά γιοφύρια. Κάποια από αυτά ανοίγουν στα δύο, για να περάσουν τα πλοία από τα κανάλια. Η κίνηση σταματάει υποχρεωτικά
για κάποια ώρα, στα σημεία εκείνα. Είναι άλλη μια χαρακτηριστική ατραξιόν της Πετρούπολης.
Όπως και στη Μόσχα, έτσι και στην Πετρούπολη δεν κάναμε ούτε clubbing ούτε το τρελό nightlife, οπότε δεν μπορούμε να εκφέρουμε ολοκληρωμένη άποψη για τη νυχτερινή ζωή της πόλης. Το πρώτο βράδυ ήπιαμε ένα χαλαρό ποτάκι κοντά στο σπίτι, όμως η εμπειρία ήταν κάπως απογοητευτική, γιατί τα ποτά ήταν νερωμένα, (η Αντιγκόνα μάλιστα βρήκε κι ένα μυγάκι στο ποτό της) με συνέπεια να ξενερώσουμε κι εμείς...
Φυσικά περπατούσαμε πολύ, με σκοπό να εντοπίσουμε πιο αυθεντικές και διασκεδαστικές καταστάσεις. Κάτι τέτοιο δυστυχώς, δεν προέκυψε. Το περιστατικό όμως που πραγματικά μας πανικόβαλλε ήταν όταν ένα βράδυ, η Ιβάννα προσέλκυσε την προσοχή ενός μελαχρινού ταξιτζή, που μας ακολουθούσε επίμονα, κατά μήκος τoυ πιο κεντρικού δρόμου της πόλης, της Nevsky Prospect.
Ο ταξιτζής δεν ξεκολλούσε το βλέμμα του από πάνω της, της χαμογελούσε αινιγματικά και με ερωτισμό, κάνοντάς της νεύμα να πλησιάσει στο αυτοκίνητο για να μιλήσουν. Φαινόταν Καυκάσιος και πολύ παθιάρης, αλλά συνάμα πολύ τρομακτικός, μες στη μαύρη μαυρίλα και στο Lada της δεκαετίας του '80. Εκεί που προς στιγμή τον χάσαμε, και λέμε ησυχάσαμε, ξαφνικά τον ξαναείδαμε μπροστά μας, αυτή τη φορά από το αντίθετο ρεύμα! Αρχίσαμε να τρέχουμε, φρικαρισμένες! Για καλή μας τύχη, πέσαμε πάνω σε μια υπόγεια διάβαση, και τρυπώσαμε για να γλιτώσουμε, σαν τους μετροπόντικες...
Το τρένο για τον Βορρά, τελικά καμία σχέση δεν είχε με το βαγονέτο του Κατιόνακ. Η διαρρύθμισή του ήταν όπως περίπου το βαγονέτο που είχε δει η Ιβάννα, που θύμιζε νοσοκομειακό κοινόβιο, τότε στο τρένο του τρόμου. Υπό κανονικές συνθήκες, το τρένο που μας φιλοξενούσε τώρα, αποτελούταν από απλά βαγονέτα με καθίσματα - πολυθρόνες και στη μέση τους διάδρομο, που όμως ήταν πτυσσόμενες και γίνονταν κρεβάτια.
Το κάπνισμα απαγορευόταν σε όλο το τρένο. Στα μοναδικά σημεία που φαινόταν ότι μπορούσες να καπνίσεις, ήταν ανάμεσα στα βαγόνια. Εκεί η Αντιγκόνα την άραξε αρκετή ώρα, ακούγοντας μουσική που ηχούσε από τα μεγάφωνα του τρένου, και παρακολουθούσε το πηγαιν' έλα των ανθρώπων. Συνέβαινε κάτι πρωτόγνωρο σ'αυτό το τρένο: o κόσμος περίμενε υπομονετικά στην ουρά για να κάνει την τουαλέτα του, να πλύνει τα δόντια, να αλλάξει τα ρούχα και να φορέσει πιτζάμες, σαν να ήταν στο σπίτι του! Η Ιβάννα μετά από αυτό ένιωσε σαν τον λέτσο, που είχε ανέβει στην κουκέτα της και δεν είχε βγάλει καν τα παπούτσια της...
Η μουσική ήταν ιδανική για την περίπτωση, έπαιζαν σε δυνατή ένταση ανάλαφρα σουξέ άλλων δεκαετιών. Όπως διαπιστώσαμε αργότερα, στην περιπλάνησή μας στην Ρωσία, ήταν ο μεγάλης εμβέλειας σταθμός Retro Fm, που είχε στο πρόγραμμά του αποκλειστικά πιο ρετρό μουσική, κι αμέσως τον αγαπήσαμε.
(Ρώσικη disco on board!)
Επειδή ήμασταν πολύ κουρασμένες, δεν κάναμε βόλτες για εξερεύνηση στο τρένο και ξεραθήκαμε αμέσως στον ύπνο. Όταν πλέον ξημέρωσε, ήταν όλοι στο πόδι, με τα κανονικά τους ρούχα, πάντα πλυμένοι και καθαροί, είχαν μαζέψει τα κρεβάτια τους και τα είχαν ξανακάνει πολυθρόνα. Πολλοί από αυτούς κρατούσαν το χαρακτηριστικό ρώσικο μεταλλικό κύπελλο για ζεστά ποτά, και απολάμβαναν το πρωινό τσάι τους. Μετά από ένα ολονύκτιο ταξίδι, είχαμε φτάσει στον επόμενο προορισμό μας, την πόλη των τσάρων, Αγ. Πετρούπολη, πρώην Λένινγκραντ.
(Eπιτέλους (?) Αγία Πετρούπολη-
οι πρώτες εντυπώσεις.)
Μετά από το ολονύκτιό μας ταξίδι φτάσαμε πολύ νωρίς στον σταθμό, κατά τις 6μιση το πρωί, και αναγκαστικά περιμέναμε προτού να πάμε στο κέντρο.
Αυτή τη φορά είχαμε προνοήσει να κλείσουμε ένα διαμέρισμα, για τις λίγες μέρες που θα μέναμε στην πόλη. 'Οταν οργανώναμε το ταξίδι, είχαμε διαπιστώσει ότι ήταν πιο οικονομικό και άνετο, σε σχέση με τα ξενοδοχεία. Σχεδιάζαμε λοιπόν να μείνουμε 3 μέρες στο σπίτι και μετά, όπως το συνηθίζουμε και σε άλλες μας εξορμήσεις, να περιπλανηθούμε στην ευρύτερη περιοχή, και συγκεκριμένα γύρω από την τεράστια λίμνη Λάντογκα, κι όπου μας έβγαζε ο δρόμος. Η Ξερξούσκα κι η Αντιγκόνα είχαν εντυπωσιαστεί από το κατάμαυρο χρώμα της λίμνης, έτσι όπως την κοιτούσαν στο Google Earth...
Ευτυχώς υπήρχε κάτι ανοικτό εκείνη την ώρα και μεταφέροντας τα μπαγκάζια μας, ήπιαμε τον πρώτο μας πρωινό καφέ στον καινούργιο μας προορισμό. Ο σταθμός ήταν κι αυτός πολύ μεγάλος, όπως ο αντίστοιχος στη Μόσχα (και με έξτρα υπηρεσίες που ανακαλύψαμε στη συνέχεια του ταξιδιού μας και που μας φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες!)
Περιμένοντας κανένα δίωρο νυσταγμένες, ανυπομονούσαμε να περάσει η ώρα για επισκεπτούμε επιτέλους το καινούργιο μας σπίτι και την πόλη. Πήραμε ένα λεωφορείο το οποίο μας άφησε ακριβώς μπροστά στο σημείο που ήταν η μελλοντική μας κατοικία κι εκεί περιμέναμε την κοπέλα που θα μας έδινε τα κλειδιά και τον κωδικό που θα χρησιμοποιούσαμε στην εξώπορτα, αντί για κλειδί.
Αν και το εσωτερικό της πολυκατοικίας μας τρόμαξε λίγο (συνηθισμένο φαινόμενο σε κτίρια του 19ου αιώνα) το σπίτι τελικά ήταν ό,τι έπρεπε για 3 άτομα, ανακαινισμένο, με διπλό κρεβάτι, άνετο καναπέ, κουζίνα, μπάνιο κι όλες τις ηλεκτρικές συσκευές. Βρισκόταν στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης και σε πολύ νορμάλ τιμή.
Η πόλη ναι μεν ήταν πολύ εντυπωσιακή, αλλά επικρατούσε πολύ διαφορετική ατμόσφαιρα σε σχέση με τη Μόσχα. Είχε πολλή κίνηση, οι δρόμοι ήταν συνέχεια γεμάτοι, πιο στενοί και θορυβώδεις, κι επικρατούσε κάτι που άγχωνε την Ιβάννα, που αν και Πετρόβνα, η Πετρούπολη δεν της γέμιζε το μάτι. Πολλά από τα πιο γνωστά κτίρια είχαν σχεδιαστεί από τους Ιταλούς αρχιτέκτονες Bartolomeo Rastrelli και Carlo Rossi και γι'αυτό της θύμιζαν πιο πολύ οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα εκτός από τη Ρωσία. Υπήρχαν πλωτά κανάλια, που με λίγη φαντασία σου θύμιζαν Βενετία[/I]. Ακόμα κι οι φάτσες των κατοίκων δεν ήταν οι τυπικές ρώσικες φάτσες, κι αυτό της προκαλούσε σύγχυση, και νοσταλγία για τη Μόσχα που πριν λίγο είχαν αφήσει πίσω τους.
Το πρώτο μέλημά μας ήταν να βγάλουμε κάρτα απεριορίστων διαδρομών για το μετρό. Ο πρώτος σταθμός που επισκεφτήκαμε μας σόκαρε, γιατί σε αντίθεση με οποιοδήποτε άλλο μετρό είχαμε δει μέχρι τότε, οι αποβάθρες ήταν σαν μπουντρούμια, γιατί τα βαγόνια και ο τοίχος ήταν ένα. Βρισκόταν κι αυτό πάρα πολλά μέτρα κάτω από τη γη, αντενδείκνυται επομένως πλήρως για τους κλειστοφοβικούς. Ευτυχώς μόνο τις πρώτες μέρες το χρησιμοποιήσαμε, γιατί αργότερα νοικιάσαμε αυτοκίνητο.
Ίλιγγος στην κατηφορικό -σχεδόν κατακόρυφο- πηγαιμό για το Μετρό, διαφημίσεις πέρα δώθε για να ξεχνιέσαι
Φτάνοντας στο τέρμα του ολέθρου, προς στιγμήν το μάτι ησυχάζει. Κοιτώντας όμως λίγο καλύτερα...
Αν πάσχετε από κρίσεις πανικού, βρίσκεστε σίγουρα στο λάθος μέρος...
Ευτυχώς υπήρχαν και τέτοιοι, χρυσοποίκιλτοι σταθμοί, για να μας θυμίζουν κάτι από τη χαμένη Μόσχα.
Η πόλη αν και εντυπωσιακή και στολισμένη, μετά τη Μόσχα δε μας έκανε καμία εντύπωση. Εξακολουθούσαμε να μην έχουμε δηλώσει τον τόπο διαμονής μας, γιατί μας έλειπαν τα χαρτιά που δε μας έδωσαν κατά την είσοδό μας στη χώρα. Παρ'όλα αυτά μέχρι τότε δεν είχαμε νιώσει φόβο, γιατί κανείς είχε ασχοληθεί μαζί μας, κανείς δε μας έδινε σημασία και κινούμασταν ανενόχλητες. Η Ιβάννα όμως είχε μια ανησυχία για την κατάσταση ημι-παρανομίας μας και δοκίμασε να απευθυνθεί στο τοπικό ελληνικό προξενείο, για αναζήτηση πληροφοριών και βοήθειας, στο φλέγον ζήτημά μας . Μάλλον δε θα πρεπε να το χε κάνει γιατί έφαγε ένα ολόκληρο πρωινό να το ψάχνει. Όταν τελικά το βρήκε, ήταν κλειστό. ΄Αδικος κόπος... (Eλλάς το μεγαλείο σου, ακόμα και στη Ρωσία, βεβαίως!)
Άποψη της Ανακτορικής Πλατείας, μπροστά στο περίφημο μουσείο Ερμιτάζ. (Είναι το πρώην Χειμερινό Παλάτι, παλιά επίσημη κατοικία των τσάρων, πριν την καθαίρεσή τους.)
Το πρώτο βράδυ βγήκαμε βόλτα στην τεράστια πλατεία που βρισκόταν το Ερμιτάζ, καθήσαμε στον προαύλιο χώρο, ποζάροντας δίπλα στα τεράστια αγάλματα στην είσοδο. Αυτή ήταν κι η μόνη μας επαφή με το Ερμιτάζ, γιατί δεν το επισκεφτήκαμε ποτέ. 'Ομως πήγαμε σε άλλα "αξιοθέατα" που πρότεινε ο ταξιδιωτικός μας οδηγός.
Το ένα από αυτά ήταν το Μουσείο Υγιεινής, με μερικά ανατριχιαστικά εκθέματα. Ο ταξιδιωτικός μας οδηγός, έγραφε: " Τα μακάβρια εκθέματά του είναι ανθρώπινα όργανα. Ιδρύθηκε το 1919 για να διδάξει στο λαό τα οφέλη της υγιεινής". Η λήψη φωτογραφιών απαγορευόταν, όμως βγάλαμε κάποιες στη ζούλα, όχι πάρα πολλές, γιατί παρ' όλη την ιντριγκαδόρικη περιγραφή του ταξιδιωτικού οδηγού, τα περισσότερα εκθέματα ήταν αδιάφορα.
(Κάποια από τα διαλεχτά εκθέματα του μουσείου...)
(Νυκτερινές βόλτες στην Αγία Πετρούπολη.)
Ήρθε η ώρα για νυκτερινή βόλτα. Πότε όμως θα πέσει η νύχτα;
Η ώρα είναι 10. Το βράδυ...
11 και μισή το βράδυ. Μάλλον ήγγικεν η ώρα...
Παρ' όλο που το σκοτάδι έπεσε επιτέλους, η πόλη εξακολουθεί να επιμένει στους ρυθμούς της μέρας και του φωτός, όντας υπέρλαμπρη και φωταγωγημένη στο φουλ.
Το απόλυτο must για βραδινή βόλτα και ρομαντζάδα, είναι νυκτερινός διάπλους των καναλιών με πλοιάριο.
Αφού υπάρχουν κανάλια, υπάρχουν και πολλά γιοφύρια. Κάποια από αυτά ανοίγουν στα δύο, για να περάσουν τα πλοία από τα κανάλια. Η κίνηση σταματάει υποχρεωτικά
για κάποια ώρα, στα σημεία εκείνα. Είναι άλλη μια χαρακτηριστική ατραξιόν της Πετρούπολης.
Όπως και στη Μόσχα, έτσι και στην Πετρούπολη δεν κάναμε ούτε clubbing ούτε το τρελό nightlife, οπότε δεν μπορούμε να εκφέρουμε ολοκληρωμένη άποψη για τη νυχτερινή ζωή της πόλης. Το πρώτο βράδυ ήπιαμε ένα χαλαρό ποτάκι κοντά στο σπίτι, όμως η εμπειρία ήταν κάπως απογοητευτική, γιατί τα ποτά ήταν νερωμένα, (η Αντιγκόνα μάλιστα βρήκε κι ένα μυγάκι στο ποτό της) με συνέπεια να ξενερώσουμε κι εμείς...
Φυσικά περπατούσαμε πολύ, με σκοπό να εντοπίσουμε πιο αυθεντικές και διασκεδαστικές καταστάσεις. Κάτι τέτοιο δυστυχώς, δεν προέκυψε. Το περιστατικό όμως που πραγματικά μας πανικόβαλλε ήταν όταν ένα βράδυ, η Ιβάννα προσέλκυσε την προσοχή ενός μελαχρινού ταξιτζή, που μας ακολουθούσε επίμονα, κατά μήκος τoυ πιο κεντρικού δρόμου της πόλης, της Nevsky Prospect.
Ο ταξιτζής δεν ξεκολλούσε το βλέμμα του από πάνω της, της χαμογελούσε αινιγματικά και με ερωτισμό, κάνοντάς της νεύμα να πλησιάσει στο αυτοκίνητο για να μιλήσουν. Φαινόταν Καυκάσιος και πολύ παθιάρης, αλλά συνάμα πολύ τρομακτικός, μες στη μαύρη μαυρίλα και στο Lada της δεκαετίας του '80. Εκεί που προς στιγμή τον χάσαμε, και λέμε ησυχάσαμε, ξαφνικά τον ξαναείδαμε μπροστά μας, αυτή τη φορά από το αντίθετο ρεύμα! Αρχίσαμε να τρέχουμε, φρικαρισμένες! Για καλή μας τύχη, πέσαμε πάνω σε μια υπόγεια διάβαση, και τρυπώσαμε για να γλιτώσουμε, σαν τους μετροπόντικες...
Поздравляю!
