Ρωσία Pωσία 2009 - Η Οδύσσεια συνεχίζεται

[Ivanna Petrovna]

Για ακόμα μια φορά, επιβιβαστήκαμε στο -λαβωμένο μας πλέον- αυτοκίνητο, ξεκινώντας μια νέα αναζήτηση: σκοπός μας ήταν να βρούμε ένα μέρος να την αράξουμε, μιας κι όλη η μέρα ήδη είχε πάει χαμένη και διάθεση δεν υπήρχε να επισκεπτούμε κάποιο αξιοθέατο. Σημειωτέον, διανύαμε την τρίτη μέρα άστεγες, ταλαιπωρημένες σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά. Δεν ήταν και λίγες οι πάσης φύσεως κακοτοπιές που είχαμε συναντήσει μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Ακόμα κι η αναζήτηση όμως αυτή, δεν προμηνυόταν καθόλου εύκολη: μπαινοβγαίναμε σε διάφορα εστιατόρια, ανικανοποίητες, γιατί είτε αυτά δεν μας ενέπνεαν καθόλου σαν περιβάλλον, είτε δε μας άρεσαν τα μενού που πρόσφεραν.

Εκεί που είχαμε αρχίσει να χάνουμε όση υπομονή μας είχε απομείνει κι ήμασταν έτοιμες να συμβιβαστούμε με ό,τι βρίσκαμε μπροστά μας, επιτέλους, το εντοπίσαμε:



Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς καν να το συζητήσουμε μεταξύ μας, μπήκαμε στα ενδότερα αυτού του υπέροχου, εκ πρώτης όψεως ρεστοράν. Και εκ δεύτερης, όπως αποδείχθηκε...

Ήταν νωρίς το απόγευμα κι ο χώρος ήταν ακόμα σχεδόν άδειος από κόσμο. Αμέσως κατευθυνθήκαμε στο βάθος της αίθουσας, στο γωνιακό τραπέζι κοντά στο μεγάλο παράθυρο. Η αύρα του ρεστοράν ήταν άκρως καλλιτεχνική κι ατμοσφαιρική και σε προδιάθετε για το καλύτερο. Εισβάλλαμε σχεδόν σαν τους Ούνους γιατί από τη χαρά μας μας είχε πιάσει νευρικό γέλιο. Το ρεστοράν Ακτέρ μας θύμιζε έντονα ένα παλιό, αθηναϊκό μας στέκι, που εδώ και χρόνια αποτελεί ιστορία.

Στους πάνω ορόφους, υπήρχε ένα μικρό ξενοδοχείο. Στην σάλα του εστιατορίου, την ημέρα, σερβιρόταν το πρωινό.


Την κυρίως σάλα κοσμούσαν φωτογραφίες παλαιών
-και άγνωστων σε μας- ηθοποιών...

Η δεύτερη μεγάλη έκπληξη ήταν οι τουαλέτες του ρεστοράν. Τέτοια καθαριότητα δεν είχαμε ξαναδεί πουθενά. Τα πάντα άστραφταν. Ήταν η τρίτη μέρα της ταλαιπώριας (και φυσικά απλυσιάς) και μόνο μπάνιο δεν κάναμε στην φοβερή εκείνη τουαλέτα.

Μπάνιο! ένα φλέγον ζήτημα και για τις τρεις μας. Κι όμως, υπήρχε λύση.

Η Ξερξούσκα, με το μάτι της το γερακίσιο, είχε εντοπίσει ήδη από την άφιξή μας στην Πετρούπολη, ένα σημείο στον σιδηροδρομικό σταθμό, στο οποίο βρίσκονταν κατά πάσα πιθανότητα ντουζ. Έτσι αφού ολοκληρώσαμε το γεύμα μας, ήπιαμε, γελάσαμε ξένοιαστες (επιτέλους και λίγη ευθυμία σ' αυτό το φρικιαστικό μέρος), είπαμε να κινήσουμε προς το σταθμό, σε αναζήτηση του πολυπόθητου μπάνιου.

Η Ξερξούσκα, επειδή είχε κουραστεί από την ταλαιπώρια της ημέρας και τη συνεχόμενη οδήγηση, έστειλε την Ιβάννα στον σταθμό για να εντοπίσει τα ντουζ, να ρωτήσει τιμούλες και γενικά να κόψει κίνηση. Η Ιβάννα -αν και νόμιζε ότι ήξερε που βαδίζει- τελικά δεν είχε καταλάβει που βρισκόταν το ντουζ, κι έτσι έψαχνε στον σταθμό σχεδόν στα τυφλά. Κατέληξε στα έγκατά του, σε μια άσχετη πτέρυγα, όπου υπήρχε ένα ξενοδοχείο του σταθμού, στο οποίο προσφερόταν φτηνό κατάλυμα και φυσικά μπάνιο. Δεν επρόκειτο όμως για τα μπάνια που έψαχνε κι έτσι γύρισε άπραγη στο αυτοκίνητο.

Η Ξερξούσκα, απηυδισμένη, αποφάσισε να βρει η ίδια την άκρη κι έτσι κίνησε μόνη της προς τον σταθμό. Το μπάνιο βρισκόταν τελικά -όπως θυμόταν- δίπλα στο ίντερνετ καφέ,
που το είχαμε ήδη επισκεπτεί αρκετές φορές.


Επαναστατικά ουράνια μοτίβα, στην οροφή του σταθμού...

Δαιδαλώδης, αλλά πάντα δελεαστικός, ο χάρτης των σιδηροδρομικών προορισμών της αχανούς τούτης χώρας.

Το μπάνιο του σταθμού, ήταν το δεύτερο καλύτερο πράγμα που μας έτυχε εκείνη τη μέρα! Η τύχη μας φαινόταν να γυρίζει, και τα πράγματα πήγαιναν όλο και πιο ευνοϊκά. Ο άνεμος φύσαγε ούριος για μας στο τρισκατάρατο (ex)Λένινγκραντ...

Έναντι αντίτιμου, εκτός από την χρήση του μπάνιου προσφέρονταν πετσέτες, παντόφλες, οδοντόβουρτσα, χτενάκι, όλα ατομικά και μιας χρήσεως. Ο χώρος ήταν πολύ προσεγμένος και την επιμέλειά του είχε μια ευγενέστατη κυρία, πολύ ευχάριστη και εξυπηρετική. Επιτέλους ξεπλύθηκε από πάνω μας όλη η μπίχλα κι η γκαντεμιά των τελευταίων ημερών!

Για ακόμη μια φορά, μετά το τρένο του Κατιόνακ, συνειδητοποιήσαμε τι απέραντη χλιδή προσφέρει στη ζωή η πρόσβαση σε καθαρό, τρεχούμενο νερό...

Mετά από το ξεβρώμισμα και την ριζική αναδόμηση στα μπάνια του σταθμού, ήλθε η ώρα για τον τελευταίο μας ύπνο σε τούτη την πόλη, που τόσο μας είχε τυραννήσει για 5 μέρες. Τα αισθήματά μας τελικά για αυτήν; Ήταν ανάμικτα θα έλεγα. Για την ειδική αυτή περίσταση, το τελευταίο (εκτός απροόπτου) βράδυ στη Ρωσία, επιλέξαμε να προσαράξουμε στην καλύτερη τοποθεσία της πόλης:

Αφήσαμε το πιο εντυπωσιακό κτίσμα για το τέλος, σαν κερασάκι στην τούρτα!

Όπως και στη Μόσχα, έτσι και στην Αγ.Πετρούπολη υπήρχαν τα αντίστοιχα "παγωτά":
επρόκειτο για τον περίφημο ναό "του Χυμένου Αίματος"
- επίσημή του ονομασία όμως είναι ναός της Ανάστασης.

Κτίστηκε αμέσως μετά τη δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου του Β' στη συγκεκριμένη τοποθεσία (δίπλα στο κανάλι Griboedov) κι είναι αφιερωμένος στη μνήμη του. Η ανέγερση του ναού ξεκίνησε το 1883, ολοκληρώθηκε το 1907 κι έχει επηρροές από τη μεσαιωνική αρχιτεκτονική της Ρωσίας. Πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες της εποχής συνεργάστηκαν στην ανέγερση και διακόσμησή του, όμως ο ηθύνων νους της κατασκευής ήταν ο αρχιτέκτονας Alfred Alexandrovich Parland. Σχετικά άγνωστος, ήταν πάντως ειδήμων στην εκκλησιαστική αρχιτεκτονική, με σχεδιασμό αλλά και αποκαταστάσεις πολλών ναών στο ενεργητικό του.

Το εσωτερικό της εκκλησίας, -τοίχοι, οροφές και τρούλοι- είναι καλυμμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου από ψηφιδωτά απαράμιλλης τέχνης. Προκαλεί φρίκη και αποτροπιασμό επομένως το γεγονός ότι ο ναός, το 1938, μετά την επικράτηση του κομμουνιστικού καθεστώτος, το κλείσιμο και μετατροπή πολλών εκκλησιών, κι αφού ήδη είχε υποστεί τρομερές ζημιές και είχε λεηλατηθεί, παρά τρίχα γλίτωσε την κατεδάφιση!

Μετά από εργασίες συντήρησης που κράτησαν 27 χρόνια, ο Ναός άνοιξε και πάλι για το κοινό το 1997. Τελετές όμως γίνονται σπάνια κι ο χώρος χρησιμοποιείται ως μουσείο ψηφιδωτών.

Τι ωραίο ξύπνημα, να αντικρύζεις αυτό το υπέροχο θέαμα
σε απόσταση λίγων μόλις μέτρων!

Μερική άποψη της περιοχής γύρω από τα παγωτά: κοντά στο ναό υπήρχε τουριστικό παζάρι αντίστοιχο μ' αυτό της Κόκκινης Πλατείας. Αμέσως μετά το πρωινό ξύπνημα, πριν καν ακόμα πιούμε καφέ, σπεύσαμε για να αγοράσουμε τα τελευταία σουβενίρ και δώρα για φίλους και συγγενείς. Για μας, αναρίθμητες καρφίτσες- pins της Σοβιετικής εποχής. Πολύ πιθανόν ορισμένα να ήταν αντίγραφα φτιαγμένα για τους αδαείς τουρίστες, σίγουρα όμως δεν μπορούσες να τους αντισταθείς...

Τα έργα συντήρησης των παγωτών, συνεχίζονται απ' ό,τι φαίνεται ακάθεκτα (εν έτει 2009).
Χρυσάφια και στολίδια σε εκτυφλωτικό μπλε φόντο...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 18
• 19
• 20
• 21
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 20 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Travelstoryteller]

Μπράβο ρε κορίτσια!!! Τι όμορφη, φρέσκια ιστοριά για έναν αρκετά δύσκολο προορισμό! Με έχετε κολλήσει με τις περιγραφές σας, αναμένουμε συνέχεια από τις περιπέτειες σας!!! Поздравляю!

 

[chris7]

Πολύ ωραία.
Ήρθε και η συνέχεια.

 

[nickzark]

ωραια.ηρθε και η συνεχεια

 

[sourloulou]

Ειλικρινα χαρα στο κουραγιο κ την υπομονη σας!!!Μπορει κ να ειχα παρει το πρωτο αεροπλανο για Ελλαδα απο τις πρωτες μερες ακομα!!χαχαχα!!Μπραβο κ παλι μπραβο!

 

[Ivanna Petrovna]

Ειλικρινα χαρα στο κουραγιο κ την υπομονη σας!!!Μπορει κ να ειχα παρει το πρωτο αεροπλανο για Ελλαδα απο τις πρωτες μερες ακομα!!χαχαχα!!Μπραβο κ παλι μπραβο!

Τώρα να φύγουμε, που φτάσαμε στη Μόσχα;...μα τώρα αρχίζει το καλύτερο! Εφόσον ξεπεράσαμε τη δίψα και τις κακουχίες στο τρένο του Κατιόνακ και δεν λακίσαμε τότε στη Βιέννη, δεν υπήρχε πλέον τέτοιο θέμα. Άλλωστε η ταλαιπωρία στο ταξίδι (όπως και στη ζωή γενικότερα) είναι το αλατοπίπερο που σε κάνει να βλέπεις τα θετικά, ακόμα θετικότερα! Βέβαια κάτι τάσεις φυγής με αεροπλάνο τις είχαμε, αλλά ήταν πολύυυυ πιο μετά...(spoiler)

Ivanna

 

[Ivanna Petrovna]

Δε χάσαμε πολύ χρόνο στο δωμάτιο, αμέσως πήραμε τους δρόμους με πρώτη στάση στην Κόκκινη Πλατεία, που από εκείνη τη στιγμή έγινε η αγαπημένη μας πλατεία. Κι οι τρεις αναρωτιόμασταν από την αρχή του ταξιδιού, πώς να είναι.
Η Αντιγκόνα την φανταζόταν κυκλική, μεγάλη με ενα τρίτο- τέταρτο επίπεδο προς τα πάνω σαν εξέδρα. Η Ιβάννα την είχε δει στον ύπνο της κι έμοιαζε με μια πλατεία που είχε δει στη Ρώμη. Η πραγματικότητα, ενθουσίασε και τις τρεις.

Το αξιοθέατο που τράβηξε πιο πολύ την προσοχή στην Ξερξούσκα και στην Ιβάννα κι ήθελαν οπωσδήποτε να επισκεφτούν ήταν το μαυσωλείο του Λένιν, ενώ την Αντιγκόνα δεν την ένοιαζε τίποτ'άλλο εκτός από το Μουσείο με τα Διαμάντια, που ήταν κι αυτό εκεί κοντά.

Τριγύρω απ' την πλατεία υπήρχαν πάγκοι με διάφορα χαρακτηριστικά σουβενίρ της Ρωσίας, κυρίως ματριόσκες, γούνινα καπέλα, στρατιωτικά είδη,αντικείμενα - υποτίθεται- της Σοβιετικής εποχής, χαρταετοί που από τον αέρα πετούσαν χαριτωμένα, και διάφορα άλλα μπιχλιμπίδια.
Η ατμόσφαιρα ήταν μουντή και συννεφιασμένη. Ήμασταν ναι μεν προετοιμασμένες για τον ψυχρό καιρό, αλλά μετά τον καύσωνα στην Ελλάδα και στη διαδρομή, μας φάνηκε πολικός.

(To πιο hot και ακριβό μοντέλο ήταν με τον Michael Jackson, που μόλις είχε αποβιώσει)

Ο έρωτας για την Κόκκινη Πλατεία ήταν κεραυνοβόλος και ταυτόχρονος κι από τις τρεις μας, μια πλατεία που είναι κυριολεκτικά σαν να έχει βγει από παραμύθι. Τη λατρεύουμε και τη νοσταλγούμε ακόμα. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια!

Τα κτίρια στην είσοδο της πλατείας, κατακόκκινα σε αντίθεση με τον γαλάζιο, σχεδόν μπλε ουρανό. Οι σκεπές κάτασπρες σαν να έχει χιονίσει, κι ας ήταν Αύγουστος μήνας.

(Είσοδος στην πλατεία...)

(Μπροστά στα τείχη του Κρεμλίνου, φιγουράρει το "πυραμιδοειδές", φρικαλέο μαυσωλείο του Λένιν.)

(Ο Πύργος του Σωτήρος, εκεί που βρισκόταν παλιά η κύρια είσοδος του Κρεμλίνου. Είναι ένας από τους 20 πύργους, που βρίσκονται περιμετρικά των τειχών του.)

(Άλλος ένας πυργίσκος, πάνω στο τείχος...)

(Βόρεια όψη της Κόκκινης Πλατείας: στα αριστερά διακρίνεται το Ιστορικό Μουσείο, στο κέντρο η Πύλη της Ανάστασης, ενώ στα δεξιά ο Καθεδρικός Ναός του Καζάν.)

(Η Πύλη της Ανάστασης: είχε κατεδαφιστεί το 1931 και ξαναχτίστηκε με βάση την αρχική πύλη του 1680. Φιλοξενεί πίσω από τους τοίχους της, το παρεκκλήσιο της Ιβηριανής Παρθένου.)

(Ο Καθεδρικός Ναός του Καζάν, πιστό αντίγραφο του αρχικού ναού, που κατεδαφίστηκε το 1936.)

[To μεγαλύτερο πολυκατάστημα της Ρωσίας, το Γκουμ (Γκοσουνταρστβένι Ουνιβερσάλνι Μαγκαζίν η ονομασία του, ολογράφως)]

(Ακόμα και στη Μόσχα υπήρχαν παραδοσιακά ντυμένοι - ατραξιόν με Ρώσικες χαρακτηριστικές στολές.)

(Και το καλύτερο...)

Για μας, μακράν το πιο εντυπωσιακό κτίριο, ήταν ο ναός του Αγίου Βασιλείου!

Παίζει να ήταν το πιο πολύχρωμο κτίριο που είχαμε δει ποτέ. Αυτό που δεν ξέραμε ήταν ότι τους χρωματισμούς αυτούς, δεν τους είχε εξ' αρχής. Διαβάζοντας την ιστορία του ναού, μάθαμε ότι οι τρούλοι, όταν πρωτοφτιάχτηκαν, δεν είχαν αυτό το σχήμα, αλλά ήταν ημικυκλικοί. 'Ομως μετά από μια πυρκαγιά καταστράφηκαν, ξαναφτιάχτηκαν κι απέκτησαν έκτοτε τη σημερινή τους μορφή, σε σχήμα παγωτού μηχανής. Τα αρχικά τους χρώματα ήταν λευκό και χρυσό.
Ο ναός χτίστηκε το 1561, από τον αρχιτέκτονα Πόστνικ Γιάκοβλεφ. 'Αλλη κορυφαία μορφή αυτός!

(Χρωματική πανδαισία και χρυσοποίκιλτες λεπτομέρειες...)

(Η κεντρική είσοδος του ναού.)

Κάθε παγωτό αντιστοιχούσε και σε διαφορετικό παρεκκλήσιο! Κάτω αριστερά, ίσα ίσα που διακρίνεται, ο πρασινοκιτρινοκόκκινος τρούλος του παρεκκλησίου του Αγίου Βασιλείου. Ο κυανόλευκος τρούλος, αντιστοιχεί στο παρεκκλήσιο του Αγίου Κυπριανού, ενώ ο κιτρινοπράσινος
ακριβώς από πίσω του, στο παρεκκλήσι της Αγίας Τριάδας. Η μεσαία και πιο ψηλή κορυφή, αντιστοιχεί στο κεντρικό παρεκκλήσι. Ο ναός χτίστηκε μετά από παραγγελία του Ιβάν του Τρομερού, για να γιορτάσει τη νίκη εναντίον των Μογγόλων, στην πόλη του Καζάν.
Γι' αυτό άλλωστε και μια μικρή έκθεση στην είσοδο του ναού είναι αφιερωμένη σ' αυτόν.

Ο ήλιος αρχίζει να πέφτει σιγά σιγά στην Κόκκινη Πλατεία. Τα χρώματά της αρχίζουν να ξεθωριάζουν, όμως μόνο προσωρινά ...

 

[skoumpi]

Για άλλη μια φορά....κυρίες μου συγχαρητήρια!!!

 

[chris7]

Πολύ εντυπωσιακή η Κόκκινη Πλατεία.
Πανέμορφες οι φωτογραφίες.

 

[nickzark]

πολυ καλη πλατεια.φοβερη

 

[Ivanna Petrovna]

(H ξέφρενη γιορτή)

Στο μετρό είχε πολλά μαγαζάκια που μας τράβηξαν αμέσως την προσοχή, με τις ασουλούπωτες, πηγμένες βιτρίνες τους. Η Ιβάννα είχε ενθουσιαστεί με τα τοπικά φορέματα, made in Kirgistan, με τα πολύχρωμα συνθετικά τους υφάσματα και το παρωχημένο design. Αγόρασε αρκετά από αυτά και τα φορούσε συνέχεια.

Ένα πρωινό που βρισκόταν μαζί με την Ξερξούσκα εκεί κάτω, εντυπωσιάστηκε από μια ομάδα νεαρών αντρών, που ήταν ντυμένοι πανομοιότυπα, με ριγέ μπλουζάκια και μπερέδες και φαίνονταν πολύ χαρούμενοι, σχεδόν μεθυσμένοι.

Συνεχίζοντας τη βόλτα τους, διαπίστωσαν ότι όλη η γύρω περιοχή είχε κατακλυστεί από άντρες της ίδιας ομάδας, με τα ίδια ρούχα και τα ίδια καπέλα. Όλοι ξασπρισμένοι και βουτυρένιοι. Ορισμένοι κρατούσαν και λάβαρα, τα οποία τα ανέμιζαν κιόλας. 'Ηταν φανερό πλέον ότι επρόκειτο για μια μεγάλη γιορτή, που δεν ήξεραν όμως τι ακριβώς ήταν. Προσπαθούσαν να καταλάβουν, κοιτάζοντας τις εορταστικές εκδηλώσεις.

Ακόμα και ηλικιωμένες κυρίες συμμετείχαν χορεύοντας τανγκό και τσα τσα γύρω από το σημείο που υπήρχε το περισσότερο κέφι. 'Oπως τελικά μάθαμε αργότερα, ήταν η γιορτή των αλεξιπτωτιστών, σε όλη τη Ρωσία, και γι'αυτό έκαναν "πτήσεις" στο κενό, σε ένα μεγάλο συντριβάνι, μεθυσμένοι και με ανοιγμένες μύτες, κουτσαίνοντας και παραληρώντας...

Τέτοιο γλέντι δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ, να γιορτάζει όλη η πλατεία. Οι πιο τολμηροί είχαν βγάλει και τα κορμιά τους στη φόρα και για μας ήταν μια καλή ευκαιρία να χαζέψουμε την κορμοστασιά των Ρώσων.

(Το υπαίθριο πάρτυ.)
Στη Μόσχα, παρ'όλο που εκ πρώτης όψεως οι άνθρωποι φαίνονται ψυχροί, σε διαψεύδουν ώρες ώρες. Δύο φορές πετύχαμε αυτοσχέδιο πάρτυ - live σε πλατεία έξω από σταθμό του μετρό, με τη βροχή να δυναμώνει. Ένας μακρυμάλλης χωρίς μπλουζάκι, ζήτησε από την Ξερξούσκα να του χαρίσει ένα χορό. Προηγουμένως, στους ρυθμούς του twist, λικνίζονταν χωρίς κόμπλεξ κοστουμαρισμένοι κυριλέ τύποι, ενώ δύο γκόμενες στο κέντρο του πλήθους χόρευαν αισθησιακά. Το πλήθος φυσικά επευφημούσε, κι αυτές χόρευαν όλο και πιο τολμηρά...

Και τις δύο φορές που πετύχαμε το αυτοσχέδιο πάρτυ, -που περιφερόταν σε διάφορες πλατείες, απ' ότι φαίνεται- ήταν στο προσκήνιο αυτές οι ίδιες γκόμενες. Μάλλον αυτές το έστηναν το πανηγύρι, μαζί με τη μπάντα που τις συνόδευε, πίνοντας αλκοόλ και καπνίζοντας σαν φουγάρα...

 

[Ivanna Petrovna]

Tα βράδια περιπλανιόμασταν στους δρόμους της Μόσχας, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Μόνο το πρώτο βράδυ, πήγαμε από περιέργεια στο διάσημο θέατρο Ταγκάνκα (μόνο απ'έξω) γιατί για πολλά χρόνια, ακούγαμε το ομώνυμο τραγούδι Ταγκάνκα, και θέλαμε να οπτικοποιήσουμε τη μελωδία του...

To θέατρο εκείνη τη σεζόν, ανέβαζε πολλά κλασικά έργα του ρώσικου αλλά και παγκόσμιου ρεπερτορίου, μεταξύ άλλων την Αντιγκόνα του Σοφοκλή...

Αυτό που μας έκανε εντύπωση και δεν το είχαμε ξαναδεί σε άλλη χώρα, ήταν ότι υπήρχαν μαγαζιά με ηλεκτρονικές συσκευές, που έμεναν ανοιχτά όλο το 24ωρο. Από εκεί η Ιβάννα, ένα βράδυ κατά τις 2 η ώρα, αγόρασε μια κάρτα για το κινητό της κι έπιασε την κουβέντα με τον νεαρό υπάλληλο που την εξυπηρέτησε, σε πολύ φιλικό κλίμα.

Τις επόμενες μέρες, σ' αυτό τον αριθμό που δεν τον είχε κανείς, δεχόταν άσχετα τηλεφωνήματα από κάποιον άγνωστο, που ποιός ξέρει πού, εντόπισε το τηλέφωνό της. Όταν η Ιβάννα απαντούσε, ο άγνωστος δεν έλεγε κάτι συγκεκριμένο, κι αν έλεγε, δεν τον καταλάβαινε. 'Ο,τι ώρα κι αν έπαιρνε, κι αναλόγως το πού βρισκόμασταν, του δίναμε το στίγμα μας για να έρθει να μας βρει και να δούμε επιτέλους τη φάτσα του, αλλά ποτέ δεν ερχόταν, ο δειλός...


Ένα βράδυ που καθήσαμε για φαγητό σ' ένα εστιατόριο, στον έξω χώρο, σκεπασμένες με λεπτά κουβερτάκια που πρόσφερε το ίδιο το εστιατόριο, η Αντιγκόνα με την αρχαιοελληνική ομορφιά της, έκλεψε την καρδιά ενός Αιγύπτιου σερβιτόρου, που είχε μάτια μόνο για εκείνη και για καμία άλλη. 'Οσο εξελισσόταν αυτό το love story, πέρασε μπροστά από το τραπέζι μας μια κοπέλα που είχε βγει βόλτα με το άλογό της, λεπτούλα και κοντούλα, με καυτό σορτσάκι και μπότες.

Στράφηκε προς το μέρος μας, αφού προηγούμενως είχε απευθυνθεί στα άλλα τραπέζια, και μας μίλησε με απόλυτη φυσικότητα πάνω στο άλογό της, όπου η μούρη του σχεδόν έγλειψε τη σαλάτα μας. Αρχικά μίλησε σε εμάς, κατόπιν με τον Αιγύπτιο και μετά χάθηκε. Τότε αυτός μας είπε ότι η κοπέλα μας ζήτησε λεφτά κι εκείνος της απάντησε ότι είμαστε τουρίστριες.

Την ίδια κοπέλα την πετύχαμε το ίδιο βράδυ, πολύ αργότερα, πάντα με το άλογό της, κοντά στην έρημη εκείνη την ώρα, Κόκκινη πλατεία. Ποιος ξέρει, τι έψαχνε στις μοναχικές της περιπλανήσεις; Ελπίζω να βρήκε αυτό που αναζητούσε, εκείνο το βράδυ.


(Στο ποταμόπλοιο Αλεξάντερ Μπλοκ)

Η Ξερξούσκα και η Αντιγκόνα ήταν μεγάλες καζινόβιες κι ήθελαν οπωσδήποτε να κάνουν μια επίσκεψη στα καζίνο της πόλης, "για την καλή τύχη" όπως έλεγαν μεταξύ τους γελώντας συνομωτικά, καπνίζοντας τσιγάρα Sobranie, με χρωματιστό τσιγαρόχαρτο...

Eίχαμε ήδη εντοπίσει μέσω ίντερνετ, όταν κάναμε την αναζήτηση για ξενοδοχείο, ένα πολύ ιδιαίτερο καράβι, με αισθητική '80ς και παλιού καλού σοβιετικού design, που φιλοξενούσε εκτός από ξενοδοχείο, ξακουστό μπαρ, καμαρότους καμαρωτούς, αλλά το κυριότερο, καζίνο, που ήταν και το πιο μεγάλο θέλγητρο για να το επισκεφθούμε.

Ένα βράδυ λοιπόν ξεκινήσαμε προς τα κει, παίρνοντας το μετρό. Περάσαμε δίπλα από ένα σκοτεινό μεγάλο πάρκο, υγρό, και φτάσαμε στο ποτάμι, όπου ήταν αραγμένο το καράβι.

Η θέα τριγύρω ήταν εντυπωσιακή γιατί υπήρχαν μεγάλα κτίρια και φώτα. Περνώντας στο εσωτερικό του ποταμόπλοιου, διαπιστώσαμε με έκπληξη, ότι καζίνο δεν υπήρχε, γιατί είχε σταματήσει πριν έναν - δύο μήνες να λειτουργεί. Παρ' όλα αυτά, επειδή θέλαμε να εξερευνήσουμε τον χώρο, αποφασίσαμε να καθήσουμε για ένα drink.

Στο πάνω επίπεδο που βρισκόταν κάτι σαν αίθουσα δεξιώσεων, υπήρχε εικόνα διάλυσης, μάλλον μόλις είχε τελειώσει κάποια τελετή κι οι υπάλληλοι τακτοποιούσαν τον χώρο. Μας παρέπεμψαν με αγένεια στο κάτω stage, όπου υπήρχε ντίσκο- μπαρ και βραδιά karaoke.

To περιβάλλον ήταν πολύ άνετο, με πολύ χαμηλό φωτισμό, μπλε σποτάκια που αναβόσβηναν στο ρυθμό της μουσικής και μια πολύ ευχάριστη παρέα στο κέντρο, που καθόταν σε ένα κυκλικό τραπέζι, κι έπινε ουίσκι. Δύο μεγάλες οθόνες έπαιζαν τα βιντεοκλίπ και τα τραγούδια που διάλεγε το κοινό για να τραγουδήσει.

Τα δύσκολα άρχισαν και πάλι, όταν ήρθε η ώρα να παραγγείλουμε. Ο κατάλογος φυσικά ήταν στα ρώσικα, όμως η Ιβάννα βρήκε (πίστευε) τη λύση: έβαλε το δάχτυλό της τυχαία πάνω του κι έτσι διάλεξε για καλή της τύχη (νόμιζε) ένα από τα πιο απλά ποτά, το Black Russian. Με νοήματα και μοστράροντας τον κατάλογο στη σερβιτόρα, χωρίς να χρειαστεί να της μιλήσει, παρήγγειλε.

Μετά από δέκα λεπτά, κατέφτασε ένα πράγμα που μόνο Black Russian δε θύμιζε, ήταν σαν γαλατάκι σε γυάλινο χαμηλό ποτήρι, με πάγο. Η συνεννόηση είχε αποβεί άκαρπη, για άλλη μια φορά...
Ξανά με νοήματα προσπάθησε να της ζητήσει το λόγο, αλλά η σερβιτόρα ήταν εντελώς χαϊβάνι κι έτσι η Ιβάννα, αγανακτισμένη, πήγε κατευθείαν στον μπάρμαν, όπου λύθηκε το πρόβλημα - αν κι όχι αμέσως, γιατί κι αυτός ήταν ούφο. Με γεμάτα τα ποτήρια πλέον με αλκοόλ, αρχίσαμε επιτέλους να το διασκεδάζουμε. Ηχούσαν τοπικά dance hits και το κέφι ξεχείλιζε στην κεντρική παρέα.

Αποφασίσαμε να πάρουμε το μικρόφωνο, όμως το μενού των τραγουδιών όπως ήταν αναμενόμενο, σε μεγάλο ποσοστό ήταν στα ρώσικα. Το πήραμε στο χαβαλέ και παραχωρήσαμε το μικρόφωνο στην Αντιγκόνα, που δεν ήξερε καθόλου το ρώσικο αλφάβητο. Περιμέναμε να ακούσουμε πώς θα ηχήσει αυτή η ερμηνεία, αλλά και να δούμε τις αντιδράσεις των θαμώνων.

Τα ρώσικα ακούστηκαν από το στόμα της σαν λατινικά, το ακροατήριο αρχικά γέλασε συγκαταβατικά μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει, αλλά μετά πάγωσε. Γι' αυτό και το ρίξαμε στο διεθνές ρεπερτόριο, που το συνοδεύσαμε και με χορευτικό λίκνισμα στο χώρο.

'Ηταν μια πολύ όμορφη βραδιά, κι ας ήπιαμε ό,τι να 'ναι ...

Όταν πια φύγαμε η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη, το μετρό δεν κυκλοφορούσε κι έτσι η μόνη λύση για να επιστρέψουμε στο δωμάτιό μας ήταν να πάρουμε ταξί. Η κατάσταση με τα ταξί στη Ρωσία είναι πολύ ιδιαίτερη, γιατί εκτός από τα κανονικά ταξί, κυκλοφορούσαν και απλά ΙΧ χωρίς άδεια, κυρίως Lada, τα οποία σε προσέγγιζαν και έπαιρναν κούρσες. Ταξίμετρο φυσικά δεν υπήρχε κι η συνεννόηση γινόταν προφορικά στην αρχή της διαδρομής. Φαινόταν κάπως τρομακτικό μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, αλλά ήταν η μόνη λύση...