Ρωσία Pωσία 2009 - Η Οδύσσεια συνεχίζεται

[Ivanna Petrovna]

Διανύαμε πλέον την τελευταία μας μέρα στα ρωσικά εδάφη κι έτσι ήμασταν επί ποδός για να ολοκληρώσουμε και τις τελευταίες μας εργασίες (= ψώνια). 'Επρεπε όμως χωριστά να τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητές μας: η Ξερξούσκα να παραδώσει το αυτοκίνητο στην εταιρεία ενοικιάσεων, η Ιβάννα να αγοράσει μια μπαλαλάικα που είχαμε βάλει στο μάτι, κι η Αντιγκόνα για σιγουριά, να περιμένει κάπου στο ενδιάμεσο για να ελαχιστοποιήσουμε την πιθανότητα να χαθεί, μιας και δεν διάβαζε καθόλου το ρωσικό αλφάβητο.

Aκόμα κι η τελευταία μέρα που θα 'πρεπε να ΄ταν χαλαρή, ήταν και πάλι αγχωτική σε τούτη την πόλη, που μπήκε για πάντα στο πετσί και στο μυαλό μας, ως συνώνυμη του στρες και της αγωνίας...

Η Ιβάννα έφτασε έγκαιρα στο μαγαζί με τα μουσικά όργανα. Χάρηκε μόλις είδε ότι η ζωγραφιστή μπαλαλάικα που έψαχνε ήταν ακόμα εκεί και δοκίμασε να κάνει παζάρι με τον νεαρό μακρυμάλλη υπάλληλο, που φαινόταν ροκ τύπος. Η προσπάθεια έπεσε στο κενό γιατί ο χαριτωμένος ξανθός μαλλιάς δεν μιλούσε αγγλικά.

Τα λεφτά όμως δεν της ήταν αρκετά, η προσπάθεια για αλισβερίσι είχε κι εκείνη ναυαγήσει, κι έτσι άρχισε να ψάχνει από δω κι από κει μηχάνημα για ανάληψη μετρητών. Όλο αυτό, καθώς κι η προβληματική συνεννόηση με τον νεαρό υπάλληλο την καθυστέρησαν, αλλά κυρίως την εκνεύρισαν, γιατί ο τύπος ήταν απελπιστικά αργός...

Για καλή της τύχη ξεπέρασε γρήγορα όλα τα εμπόδια (σαν την Πατουλίδου) και μέσα σε λίγη ώρα έκοψε το νήμα στον σιδηροδρομικό σταθμό, όπου την περίμεναν ήδη η Ξερξούσκα με την Αντιγκόνα, κι αφού προηγουμένως εφοδιάστηκε με βότκες και τρόφιμα για το ταξίδι.

Το ταξίδι.... τι να μας περίμενε άραγε στα σύνορα; Κανείς δεν ήξερε ούτε μπορούσε να φανταστεί, μετά από τις τόσες αναποδιές που μας είχαν τύχει μέχρι τότε. Το τρένο που θα μας πήγαινε στην πρωτεύουσα της Φινλανδίας, το Ελσίνκι, ήταν ευτυχώς φινλανδικό, το περίφημο τρένο Sibelius.

Δε μπορεί, το τρένο αυτό θα είχε σίγουρα μπαρ και νερά! Ακόμα κι η έκδοση των εισιτηρίων για το Ελσίνκι είχε γίνει πιο εύκολα, αν και στο γκισέ για ακόμα μια φορά, αγγλικά γιοκ...


Αυτό είναι τo αξιαγάπητο τρενάκι Sibelius, που θα μας πήγαινε στη γη της ελευθερίας!
(..αν περνούσαμε αισίως τα σύνορα)


..και τα δρομολόγιά του, αλέ ρετούρ.

Ευτυχώς, κανένας Κατιόνακ δε μας υποδέχτηκε! Το βαγονέτο στο οποίο βρίσκονταν οι θέσεις μας ήταν απλό, χωρίς κάποια ιδιαιτερότητα. Το highlight όμως ήταν στο βάθος του βαγονέτου μας...


Ψύκτης με νερό Eden. Όαση όνομα και πράγμα!


Από νερό πάντως ήμασταν κομπλέ, γιατί όπως λέει κι η παροιμία, "όποιος καεί απ' τον χυλό φυσάει και την γιαούρτη". Αυτή τη φορά είχαμε περίσσεια νερού, γιατί κουβαλούσαμε μπουκάλι-νταμιτζάνα γίγας, εξάλιτρο παρακαλώ. Ήταν κλασική συσκευασία των νερών στη Ρωσία. Κάτι θα ξέρουν αυτοί από δίψα!!


Τα απόλυτα must του ταξιδιού προς την ελευθερία.
(όπως λέμε ψωμί, ελιά...)


Καθήσαμε στις θέσεις μας και περιμέναμε υπομονετικά. 'Ωσπου το τρένο ξεκίνησε.
Την πορεία του στο άγνωστο...

Η Ιβάννα έπιασε την κουβέντα με τον ξανθό άνδρα που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα. 'Ηταν Ρώσος γιάπις, κάτι επεξεργαζόταν παράλληλα στο λαπτοπ του κι απ' ό,τι μας είπε πηγαινοερχόταν στην Φινλανδία για δουλειά. 'Οταν τον ρωτήσαμε τι κατάσταση επικρατούσε εκεί, μας μίλησε με τα καλύτερα λόγια, κυρίως για το οδικό δίκτυο που ήταν άρτιο και δεν είχε καθόλου διόδια.

Ακόμα κι οι δύσκολες στιγμές θέλουν καλοπέραση κι έτσι για ξορκίσουμε το κακό, γεμίσαμε τα πλαστικά ποτήρια μας με βότκα, ήπιαμε γερές δόσεις νερού και βγάλαμε από τη θήκη της την μπαλαλάικα, πειραματιζόμενες με το καινούργιο όργανο...

Η στιγμή που τρέμαμε, δεν άργησε να έλθει. Τα όργανα της τάξης και των συνόρων, έκαναν την εμφάνισή τους, περιφερόμενα κατά μήκος του τρένου και ζητώντας από όλους τους επιβάτες να παραδώσουν τα διαβατήριά τους. Στο τρένο είχαν επιβιβαστεί και οι Φινλανδοί συνάδελφοί τους, φορούσαν στολή που έγραφε "TULLI" στην πλάτη και διενεργούσαν κι αυτοί τους τυπικούς ελέγχους...

Η Ιβάννα, νιώθοντας άνετα με τον Ρώσο συνεπιβάτη μας, άρχισε να τον ρωτάει πληροφορίες που αφορούσαν τον έλεγχο στα σύνορα και το πόσο αυστηρός ήταν αυτός. Προς μεγάλη έκπληξή μας, ο Ρώσος γιάπις, μας εκμυστηρεύτηκε ότι είχε "προφίλ εγκληματία" (χαρακτηριστικά που θύμιζαν εγκληματία; δεν καταλάβαμε..) και γι' αυτό κάθε φορά που περνούσε τα σύνορα, τον σταματούσαν και του έκαναν εξονυχιστικό έλεγχο.

Όταν ο πιο προσωπικός έλεγχος, έφτασε και σ'εκείνον, τα λόγια του επιβεβαιώθηκαν και στην πράξη: οι Ρώσοι Τulli άρχισαν διάφορες ερωτήσεις και του είπαν να ανοίξει την τσάντα του. Αν και στάθηκαν αρκετή ώρα σ'αυτόν, δεν βρήκαν κάτι επιλήψιμο κι έτσι ο έλεγχος συνεχίστηκε στους αμέσως επόμενους επιβάτες, δηλαδή σ' εμάς...


Η πρώτη ερώτηση ήταν αν έχουμε κάτι να δηλώσουμε. Ιδιαίτερη έμφαση έδιναν σε περιπτώσεις παλιών οργάνων, ή αντικειμένων - αντίκα, γιατί υπήρχαν περιορισμοί, ίσως και απαγόρευση, στο να βγάζεις παλαιά αντικείμενα από τη χώρα. Εμείς απαντήσαμε ότι το μόνο που έχουμε είναι μια μπαλαλάικα.

"Old balalaica"? ρώτησε ο Ρώσος Tulli με άγριο -και καλά- ύφος. "Όχι", του απαντήσαμε μονολεκτικά και για καλή μας τύχη δεν ασχολήθηκε άλλο μαζί μας. Με τις αποσκευές μας δεν είχαμε θέμα, άλλο μας έκαιγε, κι αυτό ήταν τα διαβατήρια, που τα κρατούσαν ακόμα αυτοί κι άγνωστο πότε και υπό ποιες συνθήκες θα μας τα επέστρεφαν...

Το τρένο ήταν ακινητοποιημένο για αρκετή ώρα, βρισκόμασταν στο μεταίχμιο μεταξύ των δύο χωρών. Σε ποια από τις δύο όμως; Σιγά σιγά άρχισε να μετακινείται, ώσπου μετά από λίγο ξανασταμάτησε. Η ώρα περνούσε και η κατάσταση ήταν ήρεμη, χωρίς αναταραχές. Αν και δεν είχαμε πάρει ακόμα πίσω τα διαβατήρια, η ελπίδα άρχισε να αχνοφεγγίζει και να μας κλείνει το μάτι συνομωτικά... μάλλον την είχαμε σκαπουλάρει. Αν ήταν να μας μπαγλαρώσουν, δεν θα το είχαν κάνει τόση ώρα;

To ηθικό μας αναπτερώθηκε στη σκέψη ότι ακόμα κι αν υπήρχε πρόβλημα στα χαρτιά μας, ήμασταν σε πολιτισμένο περιβάλλον και θα μπορούσαμε να ελπίζουμε στη στήριξη των Φινλανδών Tulli -που σίγουρα θα ήταν πιο νορμάλ και συζητήσιμοι σε σχέση με τους Ρώσους συναδέλφους τους. Ακόμα κι αν μας σταματούσαν, θα είχαμε τουλάχιστον αυτόπτες μάρτυρες
(όχι σαν το τρένο του Κατιόνακ, που αυτός ήταν ικανός από μόνος του να μας ρίξει στα σαγόνια του καρχαρία...)


..Ωσπου η μεγάλη ώρα επιτέλους έφτασε, όταν πήραμε και πάλι τα διαβατήρια στα χέρια μας. Στο διαβατήριο της Ξερξούσκα μάλιστα, υπήρχε ακόμα άθικτο στη θέση του, το συνοριακό καυτό έγγραφο. Η φυγή μας από τη Ρωσία ήταν πλέον γεγονός!

Αν και μόλις είχαμε περάσει ένα από τα πιο αγχωτικά και δύσκολα σημεία του ταξιδιού μας, η χαρά μας ήταν πολύ πιο συγκρατημένη, σε σχέση με άλλες φορές. Οι κακουχίες που είχαμε περάσει μέχρι τότε μας είχαν κάνει κι ένα καλό, μας είχαν σκληραγωγήσει.

Με πλέον πιο γιορτινή, χαλαρή και free διάθεση, αρχίσαμε να κόβουμε βόλτες στο τρενάκι της ελευθερίας. Πρώτη στάση φυσικά στο μπαρέτο του τρένου, για ελαφρύ τσιμπολόγημα και ζεστό ρόφημα. Αμέσως νιώσαμε οικεία σ'αυτό το μπαρ, γιατί οι χαρακτήρες ήταν λατινικοί, το περιβάλλον δυτικοευρωπαϊκό και το νόμισμα, ευρώ. Οι τιμές ήταν λίγο ανεβασμένες, αλλά δε δώσαμε και πολλή σημασία (θα 'πρεπε, μιας κι ήταν προάγγελος του τι θα αντιμετωπίζαμε...) αφού σε όλα λίγο πολύ τα μπαρ των τρένων υπάρχει ακρίβεια.

Οι πρώτες εντυπώσεις από το παραθυράκι μας, πίνοντας τα ποτά μας χαρωπά και κάνοντας όνειρα για τον νέο μας προορισμό (για τον οποίο δεν ξέραμε σχεδόν τίποτα):
μπαίνοντας για τα καλά στη Φινλανδία, διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι ότι πρόκειται πράγματι για την χώρα των χιλίων λιμνών...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 19
• 20
• 21
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 21 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Travelstoryteller]

Μπράβο ρε κορίτσια!!! Τι όμορφη, φρέσκια ιστοριά για έναν αρκετά δύσκολο προορισμό! Με έχετε κολλήσει με τις περιγραφές σας, αναμένουμε συνέχεια από τις περιπέτειες σας!!! Поздравляю!

 

[chris7]

Πολύ ωραία.
Ήρθε και η συνέχεια.

 

[nickzark]

ωραια.ηρθε και η συνεχεια

 

[sourloulou]

Ειλικρινα χαρα στο κουραγιο κ την υπομονη σας!!!Μπορει κ να ειχα παρει το πρωτο αεροπλανο για Ελλαδα απο τις πρωτες μερες ακομα!!χαχαχα!!Μπραβο κ παλι μπραβο!

 

[Ivanna Petrovna]

Ειλικρινα χαρα στο κουραγιο κ την υπομονη σας!!!Μπορει κ να ειχα παρει το πρωτο αεροπλανο για Ελλαδα απο τις πρωτες μερες ακομα!!χαχαχα!!Μπραβο κ παλι μπραβο!

Τώρα να φύγουμε, που φτάσαμε στη Μόσχα;...μα τώρα αρχίζει το καλύτερο! Εφόσον ξεπεράσαμε τη δίψα και τις κακουχίες στο τρένο του Κατιόνακ και δεν λακίσαμε τότε στη Βιέννη, δεν υπήρχε πλέον τέτοιο θέμα. Άλλωστε η ταλαιπωρία στο ταξίδι (όπως και στη ζωή γενικότερα) είναι το αλατοπίπερο που σε κάνει να βλέπεις τα θετικά, ακόμα θετικότερα! Βέβαια κάτι τάσεις φυγής με αεροπλάνο τις είχαμε, αλλά ήταν πολύυυυ πιο μετά...(spoiler)

Ivanna

 

[Ivanna Petrovna]

Δε χάσαμε πολύ χρόνο στο δωμάτιο, αμέσως πήραμε τους δρόμους με πρώτη στάση στην Κόκκινη Πλατεία, που από εκείνη τη στιγμή έγινε η αγαπημένη μας πλατεία. Κι οι τρεις αναρωτιόμασταν από την αρχή του ταξιδιού, πώς να είναι.
Η Αντιγκόνα την φανταζόταν κυκλική, μεγάλη με ενα τρίτο- τέταρτο επίπεδο προς τα πάνω σαν εξέδρα. Η Ιβάννα την είχε δει στον ύπνο της κι έμοιαζε με μια πλατεία που είχε δει στη Ρώμη. Η πραγματικότητα, ενθουσίασε και τις τρεις.

Το αξιοθέατο που τράβηξε πιο πολύ την προσοχή στην Ξερξούσκα και στην Ιβάννα κι ήθελαν οπωσδήποτε να επισκεφτούν ήταν το μαυσωλείο του Λένιν, ενώ την Αντιγκόνα δεν την ένοιαζε τίποτ'άλλο εκτός από το Μουσείο με τα Διαμάντια, που ήταν κι αυτό εκεί κοντά.

Τριγύρω απ' την πλατεία υπήρχαν πάγκοι με διάφορα χαρακτηριστικά σουβενίρ της Ρωσίας, κυρίως ματριόσκες, γούνινα καπέλα, στρατιωτικά είδη,αντικείμενα - υποτίθεται- της Σοβιετικής εποχής, χαρταετοί που από τον αέρα πετούσαν χαριτωμένα, και διάφορα άλλα μπιχλιμπίδια.
Η ατμόσφαιρα ήταν μουντή και συννεφιασμένη. Ήμασταν ναι μεν προετοιμασμένες για τον ψυχρό καιρό, αλλά μετά τον καύσωνα στην Ελλάδα και στη διαδρομή, μας φάνηκε πολικός.

(To πιο hot και ακριβό μοντέλο ήταν με τον Michael Jackson, που μόλις είχε αποβιώσει)

Ο έρωτας για την Κόκκινη Πλατεία ήταν κεραυνοβόλος και ταυτόχρονος κι από τις τρεις μας, μια πλατεία που είναι κυριολεκτικά σαν να έχει βγει από παραμύθι. Τη λατρεύουμε και τη νοσταλγούμε ακόμα. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια!

Τα κτίρια στην είσοδο της πλατείας, κατακόκκινα σε αντίθεση με τον γαλάζιο, σχεδόν μπλε ουρανό. Οι σκεπές κάτασπρες σαν να έχει χιονίσει, κι ας ήταν Αύγουστος μήνας.

(Είσοδος στην πλατεία...)

(Μπροστά στα τείχη του Κρεμλίνου, φιγουράρει το "πυραμιδοειδές", φρικαλέο μαυσωλείο του Λένιν.)

(Ο Πύργος του Σωτήρος, εκεί που βρισκόταν παλιά η κύρια είσοδος του Κρεμλίνου. Είναι ένας από τους 20 πύργους, που βρίσκονται περιμετρικά των τειχών του.)

(Άλλος ένας πυργίσκος, πάνω στο τείχος...)

(Βόρεια όψη της Κόκκινης Πλατείας: στα αριστερά διακρίνεται το Ιστορικό Μουσείο, στο κέντρο η Πύλη της Ανάστασης, ενώ στα δεξιά ο Καθεδρικός Ναός του Καζάν.)

(Η Πύλη της Ανάστασης: είχε κατεδαφιστεί το 1931 και ξαναχτίστηκε με βάση την αρχική πύλη του 1680. Φιλοξενεί πίσω από τους τοίχους της, το παρεκκλήσιο της Ιβηριανής Παρθένου.)

(Ο Καθεδρικός Ναός του Καζάν, πιστό αντίγραφο του αρχικού ναού, που κατεδαφίστηκε το 1936.)

[To μεγαλύτερο πολυκατάστημα της Ρωσίας, το Γκουμ (Γκοσουνταρστβένι Ουνιβερσάλνι Μαγκαζίν η ονομασία του, ολογράφως)]

(Ακόμα και στη Μόσχα υπήρχαν παραδοσιακά ντυμένοι - ατραξιόν με Ρώσικες χαρακτηριστικές στολές.)

(Και το καλύτερο...)

Για μας, μακράν το πιο εντυπωσιακό κτίριο, ήταν ο ναός του Αγίου Βασιλείου!

Παίζει να ήταν το πιο πολύχρωμο κτίριο που είχαμε δει ποτέ. Αυτό που δεν ξέραμε ήταν ότι τους χρωματισμούς αυτούς, δεν τους είχε εξ' αρχής. Διαβάζοντας την ιστορία του ναού, μάθαμε ότι οι τρούλοι, όταν πρωτοφτιάχτηκαν, δεν είχαν αυτό το σχήμα, αλλά ήταν ημικυκλικοί. 'Ομως μετά από μια πυρκαγιά καταστράφηκαν, ξαναφτιάχτηκαν κι απέκτησαν έκτοτε τη σημερινή τους μορφή, σε σχήμα παγωτού μηχανής. Τα αρχικά τους χρώματα ήταν λευκό και χρυσό.
Ο ναός χτίστηκε το 1561, από τον αρχιτέκτονα Πόστνικ Γιάκοβλεφ. 'Αλλη κορυφαία μορφή αυτός!

(Χρωματική πανδαισία και χρυσοποίκιλτες λεπτομέρειες...)

(Η κεντρική είσοδος του ναού.)

Κάθε παγωτό αντιστοιχούσε και σε διαφορετικό παρεκκλήσιο! Κάτω αριστερά, ίσα ίσα που διακρίνεται, ο πρασινοκιτρινοκόκκινος τρούλος του παρεκκλησίου του Αγίου Βασιλείου. Ο κυανόλευκος τρούλος, αντιστοιχεί στο παρεκκλήσιο του Αγίου Κυπριανού, ενώ ο κιτρινοπράσινος
ακριβώς από πίσω του, στο παρεκκλήσι της Αγίας Τριάδας. Η μεσαία και πιο ψηλή κορυφή, αντιστοιχεί στο κεντρικό παρεκκλήσι. Ο ναός χτίστηκε μετά από παραγγελία του Ιβάν του Τρομερού, για να γιορτάσει τη νίκη εναντίον των Μογγόλων, στην πόλη του Καζάν.
Γι' αυτό άλλωστε και μια μικρή έκθεση στην είσοδο του ναού είναι αφιερωμένη σ' αυτόν.

Ο ήλιος αρχίζει να πέφτει σιγά σιγά στην Κόκκινη Πλατεία. Τα χρώματά της αρχίζουν να ξεθωριάζουν, όμως μόνο προσωρινά ...

 

[skoumpi]

Για άλλη μια φορά....κυρίες μου συγχαρητήρια!!!

 

[chris7]

Πολύ εντυπωσιακή η Κόκκινη Πλατεία.
Πανέμορφες οι φωτογραφίες.

 

[nickzark]

πολυ καλη πλατεια.φοβερη

 

[Ivanna Petrovna]

(H ξέφρενη γιορτή)

Στο μετρό είχε πολλά μαγαζάκια που μας τράβηξαν αμέσως την προσοχή, με τις ασουλούπωτες, πηγμένες βιτρίνες τους. Η Ιβάννα είχε ενθουσιαστεί με τα τοπικά φορέματα, made in Kirgistan, με τα πολύχρωμα συνθετικά τους υφάσματα και το παρωχημένο design. Αγόρασε αρκετά από αυτά και τα φορούσε συνέχεια.

Ένα πρωινό που βρισκόταν μαζί με την Ξερξούσκα εκεί κάτω, εντυπωσιάστηκε από μια ομάδα νεαρών αντρών, που ήταν ντυμένοι πανομοιότυπα, με ριγέ μπλουζάκια και μπερέδες και φαίνονταν πολύ χαρούμενοι, σχεδόν μεθυσμένοι.

Συνεχίζοντας τη βόλτα τους, διαπίστωσαν ότι όλη η γύρω περιοχή είχε κατακλυστεί από άντρες της ίδιας ομάδας, με τα ίδια ρούχα και τα ίδια καπέλα. Όλοι ξασπρισμένοι και βουτυρένιοι. Ορισμένοι κρατούσαν και λάβαρα, τα οποία τα ανέμιζαν κιόλας. 'Ηταν φανερό πλέον ότι επρόκειτο για μια μεγάλη γιορτή, που δεν ήξεραν όμως τι ακριβώς ήταν. Προσπαθούσαν να καταλάβουν, κοιτάζοντας τις εορταστικές εκδηλώσεις.

Ακόμα και ηλικιωμένες κυρίες συμμετείχαν χορεύοντας τανγκό και τσα τσα γύρω από το σημείο που υπήρχε το περισσότερο κέφι. 'Oπως τελικά μάθαμε αργότερα, ήταν η γιορτή των αλεξιπτωτιστών, σε όλη τη Ρωσία, και γι'αυτό έκαναν "πτήσεις" στο κενό, σε ένα μεγάλο συντριβάνι, μεθυσμένοι και με ανοιγμένες μύτες, κουτσαίνοντας και παραληρώντας...

Τέτοιο γλέντι δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ, να γιορτάζει όλη η πλατεία. Οι πιο τολμηροί είχαν βγάλει και τα κορμιά τους στη φόρα και για μας ήταν μια καλή ευκαιρία να χαζέψουμε την κορμοστασιά των Ρώσων.

(Το υπαίθριο πάρτυ.)
Στη Μόσχα, παρ'όλο που εκ πρώτης όψεως οι άνθρωποι φαίνονται ψυχροί, σε διαψεύδουν ώρες ώρες. Δύο φορές πετύχαμε αυτοσχέδιο πάρτυ - live σε πλατεία έξω από σταθμό του μετρό, με τη βροχή να δυναμώνει. Ένας μακρυμάλλης χωρίς μπλουζάκι, ζήτησε από την Ξερξούσκα να του χαρίσει ένα χορό. Προηγουμένως, στους ρυθμούς του twist, λικνίζονταν χωρίς κόμπλεξ κοστουμαρισμένοι κυριλέ τύποι, ενώ δύο γκόμενες στο κέντρο του πλήθους χόρευαν αισθησιακά. Το πλήθος φυσικά επευφημούσε, κι αυτές χόρευαν όλο και πιο τολμηρά...

Και τις δύο φορές που πετύχαμε το αυτοσχέδιο πάρτυ, -που περιφερόταν σε διάφορες πλατείες, απ' ότι φαίνεται- ήταν στο προσκήνιο αυτές οι ίδιες γκόμενες. Μάλλον αυτές το έστηναν το πανηγύρι, μαζί με τη μπάντα που τις συνόδευε, πίνοντας αλκοόλ και καπνίζοντας σαν φουγάρα...

 

[Ivanna Petrovna]

Tα βράδια περιπλανιόμασταν στους δρόμους της Μόσχας, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Μόνο το πρώτο βράδυ, πήγαμε από περιέργεια στο διάσημο θέατρο Ταγκάνκα (μόνο απ'έξω) γιατί για πολλά χρόνια, ακούγαμε το ομώνυμο τραγούδι Ταγκάνκα, και θέλαμε να οπτικοποιήσουμε τη μελωδία του...

To θέατρο εκείνη τη σεζόν, ανέβαζε πολλά κλασικά έργα του ρώσικου αλλά και παγκόσμιου ρεπερτορίου, μεταξύ άλλων την Αντιγκόνα του Σοφοκλή...

Αυτό που μας έκανε εντύπωση και δεν το είχαμε ξαναδεί σε άλλη χώρα, ήταν ότι υπήρχαν μαγαζιά με ηλεκτρονικές συσκευές, που έμεναν ανοιχτά όλο το 24ωρο. Από εκεί η Ιβάννα, ένα βράδυ κατά τις 2 η ώρα, αγόρασε μια κάρτα για το κινητό της κι έπιασε την κουβέντα με τον νεαρό υπάλληλο που την εξυπηρέτησε, σε πολύ φιλικό κλίμα.

Τις επόμενες μέρες, σ' αυτό τον αριθμό που δεν τον είχε κανείς, δεχόταν άσχετα τηλεφωνήματα από κάποιον άγνωστο, που ποιός ξέρει πού, εντόπισε το τηλέφωνό της. Όταν η Ιβάννα απαντούσε, ο άγνωστος δεν έλεγε κάτι συγκεκριμένο, κι αν έλεγε, δεν τον καταλάβαινε. 'Ο,τι ώρα κι αν έπαιρνε, κι αναλόγως το πού βρισκόμασταν, του δίναμε το στίγμα μας για να έρθει να μας βρει και να δούμε επιτέλους τη φάτσα του, αλλά ποτέ δεν ερχόταν, ο δειλός...


Ένα βράδυ που καθήσαμε για φαγητό σ' ένα εστιατόριο, στον έξω χώρο, σκεπασμένες με λεπτά κουβερτάκια που πρόσφερε το ίδιο το εστιατόριο, η Αντιγκόνα με την αρχαιοελληνική ομορφιά της, έκλεψε την καρδιά ενός Αιγύπτιου σερβιτόρου, που είχε μάτια μόνο για εκείνη και για καμία άλλη. 'Οσο εξελισσόταν αυτό το love story, πέρασε μπροστά από το τραπέζι μας μια κοπέλα που είχε βγει βόλτα με το άλογό της, λεπτούλα και κοντούλα, με καυτό σορτσάκι και μπότες.

Στράφηκε προς το μέρος μας, αφού προηγούμενως είχε απευθυνθεί στα άλλα τραπέζια, και μας μίλησε με απόλυτη φυσικότητα πάνω στο άλογό της, όπου η μούρη του σχεδόν έγλειψε τη σαλάτα μας. Αρχικά μίλησε σε εμάς, κατόπιν με τον Αιγύπτιο και μετά χάθηκε. Τότε αυτός μας είπε ότι η κοπέλα μας ζήτησε λεφτά κι εκείνος της απάντησε ότι είμαστε τουρίστριες.

Την ίδια κοπέλα την πετύχαμε το ίδιο βράδυ, πολύ αργότερα, πάντα με το άλογό της, κοντά στην έρημη εκείνη την ώρα, Κόκκινη πλατεία. Ποιος ξέρει, τι έψαχνε στις μοναχικές της περιπλανήσεις; Ελπίζω να βρήκε αυτό που αναζητούσε, εκείνο το βράδυ.


(Στο ποταμόπλοιο Αλεξάντερ Μπλοκ)

Η Ξερξούσκα και η Αντιγκόνα ήταν μεγάλες καζινόβιες κι ήθελαν οπωσδήποτε να κάνουν μια επίσκεψη στα καζίνο της πόλης, "για την καλή τύχη" όπως έλεγαν μεταξύ τους γελώντας συνομωτικά, καπνίζοντας τσιγάρα Sobranie, με χρωματιστό τσιγαρόχαρτο...

Eίχαμε ήδη εντοπίσει μέσω ίντερνετ, όταν κάναμε την αναζήτηση για ξενοδοχείο, ένα πολύ ιδιαίτερο καράβι, με αισθητική '80ς και παλιού καλού σοβιετικού design, που φιλοξενούσε εκτός από ξενοδοχείο, ξακουστό μπαρ, καμαρότους καμαρωτούς, αλλά το κυριότερο, καζίνο, που ήταν και το πιο μεγάλο θέλγητρο για να το επισκεφθούμε.

Ένα βράδυ λοιπόν ξεκινήσαμε προς τα κει, παίρνοντας το μετρό. Περάσαμε δίπλα από ένα σκοτεινό μεγάλο πάρκο, υγρό, και φτάσαμε στο ποτάμι, όπου ήταν αραγμένο το καράβι.

Η θέα τριγύρω ήταν εντυπωσιακή γιατί υπήρχαν μεγάλα κτίρια και φώτα. Περνώντας στο εσωτερικό του ποταμόπλοιου, διαπιστώσαμε με έκπληξη, ότι καζίνο δεν υπήρχε, γιατί είχε σταματήσει πριν έναν - δύο μήνες να λειτουργεί. Παρ' όλα αυτά, επειδή θέλαμε να εξερευνήσουμε τον χώρο, αποφασίσαμε να καθήσουμε για ένα drink.

Στο πάνω επίπεδο που βρισκόταν κάτι σαν αίθουσα δεξιώσεων, υπήρχε εικόνα διάλυσης, μάλλον μόλις είχε τελειώσει κάποια τελετή κι οι υπάλληλοι τακτοποιούσαν τον χώρο. Μας παρέπεμψαν με αγένεια στο κάτω stage, όπου υπήρχε ντίσκο- μπαρ και βραδιά karaoke.

To περιβάλλον ήταν πολύ άνετο, με πολύ χαμηλό φωτισμό, μπλε σποτάκια που αναβόσβηναν στο ρυθμό της μουσικής και μια πολύ ευχάριστη παρέα στο κέντρο, που καθόταν σε ένα κυκλικό τραπέζι, κι έπινε ουίσκι. Δύο μεγάλες οθόνες έπαιζαν τα βιντεοκλίπ και τα τραγούδια που διάλεγε το κοινό για να τραγουδήσει.

Τα δύσκολα άρχισαν και πάλι, όταν ήρθε η ώρα να παραγγείλουμε. Ο κατάλογος φυσικά ήταν στα ρώσικα, όμως η Ιβάννα βρήκε (πίστευε) τη λύση: έβαλε το δάχτυλό της τυχαία πάνω του κι έτσι διάλεξε για καλή της τύχη (νόμιζε) ένα από τα πιο απλά ποτά, το Black Russian. Με νοήματα και μοστράροντας τον κατάλογο στη σερβιτόρα, χωρίς να χρειαστεί να της μιλήσει, παρήγγειλε.

Μετά από δέκα λεπτά, κατέφτασε ένα πράγμα που μόνο Black Russian δε θύμιζε, ήταν σαν γαλατάκι σε γυάλινο χαμηλό ποτήρι, με πάγο. Η συνεννόηση είχε αποβεί άκαρπη, για άλλη μια φορά...
Ξανά με νοήματα προσπάθησε να της ζητήσει το λόγο, αλλά η σερβιτόρα ήταν εντελώς χαϊβάνι κι έτσι η Ιβάννα, αγανακτισμένη, πήγε κατευθείαν στον μπάρμαν, όπου λύθηκε το πρόβλημα - αν κι όχι αμέσως, γιατί κι αυτός ήταν ούφο. Με γεμάτα τα ποτήρια πλέον με αλκοόλ, αρχίσαμε επιτέλους να το διασκεδάζουμε. Ηχούσαν τοπικά dance hits και το κέφι ξεχείλιζε στην κεντρική παρέα.

Αποφασίσαμε να πάρουμε το μικρόφωνο, όμως το μενού των τραγουδιών όπως ήταν αναμενόμενο, σε μεγάλο ποσοστό ήταν στα ρώσικα. Το πήραμε στο χαβαλέ και παραχωρήσαμε το μικρόφωνο στην Αντιγκόνα, που δεν ήξερε καθόλου το ρώσικο αλφάβητο. Περιμέναμε να ακούσουμε πώς θα ηχήσει αυτή η ερμηνεία, αλλά και να δούμε τις αντιδράσεις των θαμώνων.

Τα ρώσικα ακούστηκαν από το στόμα της σαν λατινικά, το ακροατήριο αρχικά γέλασε συγκαταβατικά μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει, αλλά μετά πάγωσε. Γι' αυτό και το ρίξαμε στο διεθνές ρεπερτόριο, που το συνοδεύσαμε και με χορευτικό λίκνισμα στο χώρο.

'Ηταν μια πολύ όμορφη βραδιά, κι ας ήπιαμε ό,τι να 'ναι ...

Όταν πια φύγαμε η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη, το μετρό δεν κυκλοφορούσε κι έτσι η μόνη λύση για να επιστρέψουμε στο δωμάτιό μας ήταν να πάρουμε ταξί. Η κατάσταση με τα ταξί στη Ρωσία είναι πολύ ιδιαίτερη, γιατί εκτός από τα κανονικά ταξί, κυκλοφορούσαν και απλά ΙΧ χωρίς άδεια, κυρίως Lada, τα οποία σε προσέγγιζαν και έπαιρναν κούρσες. Ταξίμετρο φυσικά δεν υπήρχε κι η συνεννόηση γινόταν προφορικά στην αρχή της διαδρομής. Φαινόταν κάπως τρομακτικό μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, αλλά ήταν η μόνη λύση...