Τανζανία Pole pole και hakuna matata!

[antonis_b]

Ημέρα 1η
Το ρολόι δείχνει 07:00 και ο γλυκός ήχος του ξυπνητηριού αντηχεί σαν φθινοπωρινή μελωδία στα αυτιά μας. Μάζεμα στα τελευταία, κλείσιμο βαλίτσας, πρωινό στο πόδι και συνάντηση με τον οδηγό μας, τον Luther για την έναρξη της περιπέτειας. Πρώτος σταθμός το Tarangire national park κοντά στη λίμνη Manyara. Εξερχόμενοι από την πόλη της Arusha αντικρίζουμε ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο με κοινό παρονομαστή από το βράδυ την ακατάπαυστη κίνηση των κατοίκων. Μια ηρεμία μέσα στον πανικό της πολυκοσμίας και παράλληλα μια εμφανής γλύκα και ευτυχία στα μάτια των ντόπιων, παρόλη την φτώχια και τις δύσκολες για εμάς συνθήκες ζωής τους. Πολλά τα ταξί- λεωφορεία τους όπως αυτό:

και αυτά:

Οι παραπάνω μηχανές εποχής Μπίλια, Χάλια και Κορτέση ήταν αμέτρητες, τόσο παρκαρισμένες όσο και εν κινήσει, οι οποίες τελικά έμαθα ότι χρησιμοποιούνται για μετακινήσεις σε μικρές αποστάσεις, κυρίως με αφετηρία τις στάσεις των λεωφορείων. Κρίμα που δεν το γνώριζα από το προηγούμενο βράδυ για να πω ότι έκανα και τον μηχανόβιο στην Τανζανία.
Στάση σε ένα τοπικό μάρκετ για προμήθειες, σνακς, μπύρες, καφέ και ό,τι άλλο ήθελε ο καθένας. Εδώ να πω ότι το τζιπ μας είχε ένα "ψυγείο" για συντήρηση του νερού αλλά οι μπύρες που έβαλα ακόμα και μετά από 5 ημέρες ζεστές φαίνονταν. Οπότε μην έχετε τρελές απαιτήσεις και μπυράκια μπορείτε να βρείτε στους περισσότερους χώρους στάσης για φαγητό- η αλήθεια είναι πως τραβιούνται λόγω κλίματος. Όσον αφορά τον καφέ τώρα, περίμενα πως σαν παραγωγός χώρα οι τανζανοί θα ήταν δυνατοί σε αυτό το κομμάτι αλλά μάταια. Η καλλιέργεια γίνεται υπό την επίβλεψη του κράτους, με τους ντόπιους να μην έχουν στην καθημερινότητά τους τον καφέ. Κατά τη διάρκεια του σαφάρι πήρα καφέ από 5 διαφορετικά σημεία χωρίς επιτυχία. Δεν ήξερα ακόμα ότι θα έπρεπε να πατήσω Ζανζιβάρη για να δοκιμάσω τον καλό καφέ τους.
Στην διαδρομή περάσαμε από 2-3 παζάρια:

και συναντήσαμε παιδιά που ξεκινούσαν για το σχολείο, με ορισμένα από αυτά να διασχίζουν πολλά χιλιόμετρα καθημερινά. Αλλά αυτά κυρίως, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη.

Με τα πολλά φτάνουμε στην είσοδο του πάρκου Tarangire, ο οδηγός βγάζει τις άδεις εισόδου, βλέπουμε τα baobab trees, περνάει από μπροστά μας ένας βιαστικός πούμπαα (lion king) και ξεκινάμε.

Το τοπίο ιδιαίτερα ξηρό και πρώτη επαφή μας με ένα κοπάδι γκνου:

και με τον πούμπαα φυσικά:

Σε μία μικρή λίμνη ζώα προσπαθούν να δροσιστούν:

παρέα με μερικούς ελέφαντες:

Πιο κάτω γύπες περιμένουν το θήραμά τους:

και άπειρες γαζέλες κάνουν βόλτες:

Στάση για μεσημεριανό σε έναν χώρο όπου καραδοκούσαν οι μαϊμούδες για να κλέψουν ό,τι μπορούν (αποχωρώντας μια μου πήρε τα μπισκότα μέσα από τα χέρια), και συνέχεια της ημέρας. Αποκορύφωμα της ημέρας ήταν το κυνήγι μιας αντιλόπης από ένα λιοντάρι μπροστά μας, η οποία τελικά όμως κατάφερε να ξεφύγει. Περί τις 17:30 ξεκινάμε το δρόμο προς το κατάλυμα. Να ενημερώσω εδώ ότι προσφέρονται 2 επιλογές, camping και lodge. Έχοντας ακούσει τα καλύτερα και για τα δύο, αποφασίσαμε (honeymoon βλέπετε και με πίεση της κυράς) να επιλέξουμε τα lodges, μένοντας εν τέλει κατευχαριστημένοι.
Πρώτη διανυκτέρευση λοιπόν στη λίμνη Manyara, όπου το τοπίο δε θύμιζε σε τίποτα κάθε τι που είδαμε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Νερά, βλάστηση, δροσιά και ένα τέλειο κατάλυμα. Αφήνουμε αποσκευές, μπάνιο και σφαίρα για το εστιατόριο, με τον εξαιρετικό μπουφέ του. Το σιγουράκι τους όσον αφορά το φαγητό είναι κοκκινιστό κοτόπουλο ή μοσχάρι ή χοιρινό με ρύζι αλλά το πιο νόστιμο πιάτο σε όλο το ταξίδι μας ήταν το ψάρι πανέ από την κοντινή λίμνη. Ήπιαμε την παγωμένη μπύρα μας, τα είπαμε με τον οδηγό οργανώνοντας παράλληλα και το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας (ο οδηγός είναι μαζί σας στη διάρκεια του φαγητού σε όλα τα καταλύματα) και πήραμε το δρόμο για το δωμάτιο, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το επόμενο πρωί.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

Καλώς ήρθες! Περιμένω την συνέχεια, γιατί την Τανζανία την έχω πρώτο στόχο για Αφρική και γιατί αγαπάμε βουνά και θέλω να δω το Κιλιμάτζαρο για ζέσταμα!!!! Ανέβασε όμως και καμια φωτογραφία, μη μείνω με την όρεξη και την βγάλουμε ξεροσφύρι, ναι;;;

 

[psilos3]

Ντεμπούτο με δυνατή ιστορία, αυτά είναι τα ωραία, μπράβο!
Είμαι πολύ περίεργος για τη συνέχεια.

 

[EviTan]

Την Τανζανία την έχω στο νου μου σαν μια χωρα που τα έχει όλα!
Περιμενω την συνέχεια της ιστορία σου και φωτογραφίες βεβαίως βεβαίως!!

 

[antonis_b]

Η οργάνωση
Google, youtube και διάφορα forums είχαν ήδη πάρει φωτιά, όταν έφτασε η ώρα για κλείσιμο εισιτηρίων, διαμονής και οποιασδήποτε δραστηριότητας. Δεν μπορώ να πω ότι αντιμετωπίσαμε ιδιαίτερο πρόβλημα (εγώ δηλαδή γιατί η σύζυγος σφύριζε αδιάφορα), αλλά οι αρκετές πτήσεις και εσωτερικές μετακινήσεις απαιτούσαν το χρόνο τους. Αεροπορικά από και προς Dar es Salaam με aithiopian airlines με μία στάση στην Αντίς Αμπέμπα στο πήγαινε και δύο στο έλα, στην Αντίς Αμπέμπα και στο Κάιρο. Από δραστηριότητες το μόνο που είχε κανονιστεί από πριν ήταν το σαφάρι και αυτό γιατί θα φτάναμε βράδυ και το να ψάχνω στα τυφλά σε έναν καινούργιο τόπο δεν ήταν και το καλύτερο. Επίσης σημαντική ήταν και η βοήθεια των όσων διάβασα επί του θέματος, τόσο εδώ όσο και αλλού. Οι τρείς εσωτερικές πτήσεις και τα τρία ξενοδοχεία κανονίστηκαν, ένα ποσό μετατράπηκε σε dollars (τα δέχονται κανονικότατα μαζί με το δικό τους νόμισμα), τα PCR tests αρνητικά και φύγαμε για αεροδρόμιο. Εδώ να πω ότι το PCR είναι απαραίτητο για την είσοδο στη χώρα όπως επίσης η Health Surveillance form από εδώ: Ministry of Health - Traveller's Health Portal 24 ώρες πριν την είσοδο. Τέλος σημαντική είναι και μια επίσκεψη στην αρμόδια υγειονομική υπηρεσία (ίσως το μόνο που ασχολήθηκε αποκλειστικά η σύζυγος) και ο εμβολιασμός. Εμείς από εμβόλια κάναμε του κίτρινου πυρετού και του τύφου και πήραμε χάπια για την ελονοσία για τη διαμονή μας εκεί αλλά και για μία ακόμη εβδομάδα μετά την άφιξη στην πατρίδα.

Αναχώρηση
Μαγιό, αντηλιακό, σαγιονάρα, παπούτσι για περπάτημα αντάπτορας, jungle spray, φωτογραφική και φύγαμε. Προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης 01:00 τα ξημερώματα και έξι ώρες πριν την αναχώρηση αλλαγή πτήσης για τις 02:00. Αρχίζει μια μικρή ανησυχία γιατί σύμφωνα με την έρευνά μου αλλαγές και ακυρώσεις στις εσωτερικές πτήσεις της Τανζανίας είναι συχνό φαινόμενο αλλά το να ξεκινάμε τόσο νωρίς δεν ήταν καλό σημάδι. Επιβίβαση και μετά από περίπου πέντε ώρες άφιξη στην Αιθιοπία, με μειωμένο χρόνο παραμονής εκεί κατά μια ώρα λόγω της αλλαγής. Έλεγχος διαβατηρίων και PCR και έπειτα από δυόμιση ώρες αναχώρησh για Dar es Salaam.

Άφιξη
Η πολυπόθητη στιγμή έφτασε και εντός ολίγου θα πατάγαμε τα ηρωικά χώματα (ναι χώματα-οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι είναι ένα μικρό ποσοστό του συνολικού οδικού δικτύου) της Τανζανίας. Άφιξη, επανέλεγχος διαβατηρίων και PCR, συμπλήρωση του ειδικού εντύπου με προσωπικά στοιχεία, λόγω ταξιδιού κλπ και ολοταχώς για την έκδοση βίζα, διαδικασία που αποδείχτηκε ταχύτατη με σωστή την επιλογή μου να μην κάνουμε ηλεκτρονική αίτηση από πριν. Το μόνο που απαιτείται για τη διαδικασία είναι 50 δολάρια, κατά προτίμηση μετρητά γιατί οι κάρτες δεν τους πολυαρέσουν από ξένους όπως κατάλαβα. Πρώτη εντύπωση από τους Τανζανούς θετικότατη, διακρίνοντας μια χαλαρότητα, χαρακτηριστική της κουλτούρας τους (pole pole= σιγά σιγά).
Βάση προγράμματος θα ξεκινούσαμε με τετραήμερο σαφάρι και θα καταλήγαμε στην εξωτική Ζανζιβάρη. Μετά από τετράωρη αναμονή επιβιβαζόμαστε στην πτήση της Air Tanzania για Κιλιμαντζάρο και όχι Κιλιμάντζαρο όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε. Με αφορμή αυτό να αναφέρω και ότι η ομώνυμη μπύρα ήταν και η καλύτερη κατ' εμέ από τις τοπικές που δοκίμασα. Προσγείωση με τελευταία εναέρια εικόνα την παρακάτω:

Η πλειονότητα των εξορμήσεων για σαφάρι ξεκινούν από Αρούσα, η οποία απέχει κάτι παραπάνω από μια ώρα οδικώς από Κιλιμαντζάρο, οπότε καλύτερη επιλογή είναι η άφιξη στο αεροδρόμιο της πόλης. Επίσης υπάρχει δυνατότητα για άφιξη στο διεθνές αεροδρόμιο του Kilimanjaro και αποφυγή μιας εσωτερικής πτήσης, αλλά δυστυχώς στην περίπτωσή μας δεν βόλευε καμία από τις παραπάνω επιλογές.
Στο αεροδρόμιο βλέποντας μια ταμπέλα να γράφει ΑΝΤΟΝΙΟS και αφού βεβαιώθηκα ότι δεν βρίσκεται κάποιος συνονόματος στα πέριξ λέω στο φίλο- οδηγό στο σαφάρι εδώ είμαστε. Επιβίβαση στο αμάξι και βούρ για Αρούσα, με τη διαδρομή αυτή να αποτελεί ουσιαστικά και την πρώτη γνωριμία μας με τη χώρα. Αν και όλοι όσοι έχουν βρεθεί στη χώρα διαβεβαιώνουν κατηγορηματικά ότι δεν τίθεται θέμα ασφάλειας, οι εικόνες που είδαμε στη διαδρομή μας προβλημάτισαν κάπως, άδικα βέβαια όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια. Στην μια ώρα και κάτι διαδρομής είναι ζήτημα να μην βλέπαμε κόσμο στην άκρη και πάνω (ναι πάνω) στο δρόμο για περισσότερο από ένα τέταρτο. Λίγο οι Τανζανοί, οι οποίοι δεν κατάλαβα γιατί, περπατούν όλη μέρα και νύχτα, λίγο η παντελής έλλειψη φωτισμού στο δρόμο και λίγο οι φωτιές και τα μυστήρια μπαράκια- καφέ- κομμωτήρια- λαϊκές κάθε 1000 μέτρα δημιουργούσαν ένα ιδιαίτερο σκηνικό. Αυτό το σκηνικό, μαζί με την κούραση από το σχεδόν 24ωρο ταξίδι μας απέτρεψαν από το να βγούμε από το ξενοδοχείο προς αναζήτηση τροφής.
Άφιξη στο ξενοδοχείο, λίγη γκρίνια από τη γυναίκα για το δωμάτιο (εμένα μου φάνηκε οκ) και αμέσως στο εστιατόριο. Καλτ σκηνή με το μπάρμπα-σεφ να βλέπει μπάλα με φίλους και να στραβώνει ελαφρώς μόλις αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να πατήσει pause. Η ευγενέστατη σερβιτόρα σε άπταιστα τανζανικά μας καλωσορίζει και ξεκινά ο Γολγοθάς της παραγγελίας μας. Με τα πολλά μας φέρνει αναψυκτικό και μπύρα και λέμε πρώτη μέρα, δεν έχουμε δει την κουζίνα, οπότε θα παίξουμε safe με κοτοπουλακι. Της δείχνω στον κατάλογο ένα μπέργκερ, νάγκετς και το λόκαλ τσίκεν για τη δοκιμή. Μετά από σύσκεψη με τον σεφ τον πείθει να σηκωθεί και να αναλάβει δράση. Πίνοντας τη μπύρα μου ακούω ένα "Καλημέρα", λέω ώρα είναι να πετύχουμε πατριώτες. Τελικά ήταν ένας από τους φίλους του σεφ, ο οποίος είχε Κύπριο αφεντικό, και άρχισε να μας μιλάει για σουβλάκια, μουσακά κλπ ενώ στο τέλος σηκώθηκε για μια σβούρα για να μου δείξει ότι ήταν δυνατός στο ζεϊμπέκικο. Μετά από καμιά ώρα έρχονται τα φαγητά, δηλαδή δύο πιάτα λόκαλ τσίκεν, το οποίο ήταν κοκκινιστό με τηγανητές πατάτες και τα οποία εκτός από λίγες πατάτες καταναλώθηκαν από τον υποφαινόμενο. Για τα υπόλοιπα πιάτα ούτε λόγος βέβαια. Κόντευαν μεσάνυχτα και το επόμενο πρωί το εγερτήριο ήταν σκληρό, οπότε πήραμε το δρόμο για το δωμάτιο.

 

[antonis_b]

Από το επόμενο κεφάλαιο και την έναρξη ουσιαστικά του ταξιδιού ξεκινά και το φωτογραφικό υλικό!!

Καλώς ήρθες! Περιμένω την συνέχεια, γιατί την Τανζανία την έχω πρώτο στόχο για Αφρική και γιατί αγαπάμε βουνά και θέλω να δω το Κιλιμάτζαρο για ζέσταμα!!!! Ανέβασε όμως και καμια φωτογραφία, μη μείνω με την όρεξη και την βγάλουμε ξεροσφύρι, ναι;;;

Οι φωτογραφίες έρχονται. Το Κιλιμάντζαρο επιβλητικό απλά θέλει καλό καιρό για να το δεις από απόσταση. Δυστυχώς όταν πήγαμε δεν ήταν προς την κατεύθυνσή μας και λόγω συννεφιάς είδαμε μόνο ένα μέρος του.

 

[antonis_b]

Ημέρα 1η
Το ρολόι δείχνει 07:00 και ο γλυκός ήχος του ξυπνητηριού αντηχεί σαν φθινοπωρινή μελωδία στα αυτιά μας. Μάζεμα στα τελευταία, κλείσιμο βαλίτσας, πρωινό στο πόδι και συνάντηση με τον οδηγό μας, τον Luther για την έναρξη της περιπέτειας. Πρώτος σταθμός το Tarangire national park κοντά στη λίμνη Manyara. Εξερχόμενοι από την πόλη της Arusha αντικρίζουμε ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο με κοινό παρονομαστή από το βράδυ την ακατάπαυστη κίνηση των κατοίκων. Μια ηρεμία μέσα στον πανικό της πολυκοσμίας και παράλληλα μια εμφανής γλύκα και ευτυχία στα μάτια των ντόπιων, παρόλη την φτώχια και τις δύσκολες για εμάς συνθήκες ζωής τους. Πολλά τα ταξί- λεωφορεία τους όπως αυτό:

και αυτά:

Οι παραπάνω μηχανές εποχής Μπίλια, Χάλια και Κορτέση ήταν αμέτρητες, τόσο παρκαρισμένες όσο και εν κινήσει, οι οποίες τελικά έμαθα ότι χρησιμοποιούνται για μετακινήσεις σε μικρές αποστάσεις, κυρίως με αφετηρία τις στάσεις των λεωφορείων. Κρίμα που δεν το γνώριζα από το προηγούμενο βράδυ για να πω ότι έκανα και τον μηχανόβιο στην Τανζανία.
Στάση σε ένα τοπικό μάρκετ για προμήθειες, σνακς, μπύρες, καφέ και ό,τι άλλο ήθελε ο καθένας. Εδώ να πω ότι το τζιπ μας είχε ένα "ψυγείο" για συντήρηση του νερού αλλά οι μπύρες που έβαλα ακόμα και μετά από 5 ημέρες ζεστές φαίνονταν. Οπότε μην έχετε τρελές απαιτήσεις και μπυράκια μπορείτε να βρείτε στους περισσότερους χώρους στάσης για φαγητό- η αλήθεια είναι πως τραβιούνται λόγω κλίματος. Όσον αφορά τον καφέ τώρα, περίμενα πως σαν παραγωγός χώρα οι τανζανοί θα ήταν δυνατοί σε αυτό το κομμάτι αλλά μάταια. Η καλλιέργεια γίνεται υπό την επίβλεψη του κράτους, με τους ντόπιους να μην έχουν στην καθημερινότητά τους τον καφέ. Κατά τη διάρκεια του σαφάρι πήρα καφέ από 5 διαφορετικά σημεία χωρίς επιτυχία. Δεν ήξερα ακόμα ότι θα έπρεπε να πατήσω Ζανζιβάρη για να δοκιμάσω τον καλό καφέ τους.
Στην διαδρομή περάσαμε από 2-3 παζάρια:

και συναντήσαμε παιδιά που ξεκινούσαν για το σχολείο, με ορισμένα από αυτά να διασχίζουν πολλά χιλιόμετρα καθημερινά. Αλλά αυτά κυρίως, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη.

Με τα πολλά φτάνουμε στην είσοδο του πάρκου Tarangire, ο οδηγός βγάζει τις άδεις εισόδου, βλέπουμε τα baobab trees, περνάει από μπροστά μας ένας βιαστικός πούμπαα (lion king) και ξεκινάμε.

Το τοπίο ιδιαίτερα ξηρό και πρώτη επαφή μας με ένα κοπάδι γκνου:

και με τον πούμπαα φυσικά:

Σε μία μικρή λίμνη ζώα προσπαθούν να δροσιστούν:

παρέα με μερικούς ελέφαντες:

Πιο κάτω γύπες περιμένουν το θήραμά τους:

και άπειρες γαζέλες κάνουν βόλτες:

Στάση για μεσημεριανό σε έναν χώρο όπου καραδοκούσαν οι μαϊμούδες για να κλέψουν ό,τι μπορούν (αποχωρώντας μια μου πήρε τα μπισκότα μέσα από τα χέρια), και συνέχεια της ημέρας. Αποκορύφωμα της ημέρας ήταν το κυνήγι μιας αντιλόπης από ένα λιοντάρι μπροστά μας, η οποία τελικά όμως κατάφερε να ξεφύγει. Περί τις 17:30 ξεκινάμε το δρόμο προς το κατάλυμα. Να ενημερώσω εδώ ότι προσφέρονται 2 επιλογές, camping και lodge. Έχοντας ακούσει τα καλύτερα και για τα δύο, αποφασίσαμε (honeymoon βλέπετε και με πίεση της κυράς) να επιλέξουμε τα lodges, μένοντας εν τέλει κατευχαριστημένοι.
Πρώτη διανυκτέρευση λοιπόν στη λίμνη Manyara, όπου το τοπίο δε θύμιζε σε τίποτα κάθε τι που είδαμε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Νερά, βλάστηση, δροσιά και ένα τέλειο κατάλυμα. Αφήνουμε αποσκευές, μπάνιο και σφαίρα για το εστιατόριο, με τον εξαιρετικό μπουφέ του. Το σιγουράκι τους όσον αφορά το φαγητό είναι κοκκινιστό κοτόπουλο ή μοσχάρι ή χοιρινό με ρύζι αλλά το πιο νόστιμο πιάτο σε όλο το ταξίδι μας ήταν το ψάρι πανέ από την κοντινή λίμνη. Ήπιαμε την παγωμένη μπύρα μας, τα είπαμε με τον οδηγό οργανώνοντας παράλληλα και το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας (ο οδηγός είναι μαζί σας στη διάρκεια του φαγητού σε όλα τα καταλύματα) και πήραμε το δρόμο για το δωμάτιο, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το επόμενο πρωί.

 

[antonis_b]

Ημέρα 2η
Το ραντεβού είχε δοθεί, στις 7:00 δεύτερη επίσκεψη στο εστιατόριο για πρωινό, καφεδάκι της κακιάς ώρας και ξεκινάμε. Η συνέχεια της περιπέτειας διαδραματίζεται στο Serengeti national park, το τρεις φορές στη σειρά ψηφισμένο ως καλύτερο εθνικό πάρκο της Αφρικής από τους ίδιους τους Αφρικανούς. Απέραντη έκταση σε σχέση με το Tarangire, όπου θα περνούσαμε τις δύο επόμενες μέρες μας. Πριν την είσοδο στο πάρκο, σταματήσαμε να αγναντέψουμε τον κρατήρα Ngorongoro, εντυπωσιακό τοπίο, το οποίο θα χορταίναμε την τελευταία μας μέρα.

Για άλλη μια μέρα ήρθαμε σε επαφή με την ξεχωριστή πανίδα της περιοχής:

Γεμάτη ημέρα με μόνο αρνητικό ότι δε θα βλέπαμε ούτε σήμερα ρινόκερο, καθώς δεν υπήρχαν στο συγκεκριμένο πάρκο. Μοναδική μας ελπίδα να μπορέσουμε να τον εντοπίσουμε την τελευταία μας ημέρα στον κρατήρα Ngorongoro. Σταθήκαμε όμως τυχεροί, καθώς γίναμε αυτόπτες μάρτυρες κυνηγιού μιας αντιλόπης από ένα λιοντάρι, με την αξιόμαχη αντιλόπη όμως να αντιστέκεται και εν τέλει να ξεφεύγει. Από την άλλη, λίγο μετά συναντήσαμε μια ζέβρα που δεν είχε σταθεί τόσο τυχερή και δύο λιοντάρια να χορταίνουν με τη λεία τους, ενώ παρακάτω ένα κοπάδι από ίαινες να περιμένουν τη σειρά τους. Μεσημεριανό, συνέχεια του σαφάρι και τελικά οδεύουμε για το επόμενό μας κατάλυμα , το οποίο θα μας φιλοξενούσε για τα επόμενα δύο βράδια.

Με τη θέα των σκηνών ακούω το πρώτο κράξιμο από την κυρά γιατί είχαμε κανονίσει να μην διανυκτερεύσουμε σε σκηνή κλπ. Εδώ να πω ότι η οικοδόμηση εντός των εθνικών πάρκων απαγορεύεται αυστηρά, με τα μόνα κτίσματα να είναι κάποια παλιότερα καταλύματα. Όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας, ήταν είτε σκηνές, είτε προκάτ, τα οποία χρησιμοποιούσαν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και θέρμανση με φωτιά. Θετικότατη πολιτική του κράτους για την την διατήρηση του φυσικού τοπίου όσο το δυνατόν στην παρθένα μορφή του. Το κράξιμο τελικά μετατράπηκε σε ενθουσιασμό, μπαίνοντας στη σκηνή μας, αλλά το σκοτσέζικο ντουζ συνεχίστηκε με τον εντοπισμό από την κυρά μια τεράστιας για τα ελληνικά δεδομένα σαρανταποδαρούσας. Μη θέλοντας εννοείται να την πατήσω σκεφτόμουν πως να την βγάλω εκτός, με το καλύτερο σχέδιό μου να είναι να πάρω ένα κλαδί/ φύλλο από έξω, να τη φορτώσω και να την αφήσω ελεύθερη. Σχέδιο που απορρίφθηκε γρήγορα, αφού σκέφτηκα ότι ίσως μπορούσε να γίνει απειλητική αλλά κυρίως γιατί είχε ήδη βραδιάσει και μας είχαν κατηγορηματικά τονίσει να μην κυκλοφορούμε έξω χωρίς συνοδεία. Να σημειώσω ότι δεν υπήρχε περίφραξη στο χώρο και βρισκόμασταν κανονικότατα εντός του περιβάλλοντος των ζώων. Τελικά ο συνοδός μας για το φαγητό εμφανίστηκε πάνω στην ώρα, τον ενημέρωσα, πήρε το κατοικίδιό μας στην παλάμη του και πήγαμε κανονικά για βραδινό, λέγοντάς μας ότι ήταν εντελώς ακίνδυνο. Τελειώνοντας με το φαγητό, επιστρέψαμε στη σκηνή μας, αφού πρώτα είδαμε δύο γκνού να τσιμπολογούν σε ένα θάμνο, όπου θα περνούσαμε το βράδυ μας υπό τους ήχους ζεβρών, λιονταριών και άλλων ζώων. Πραγματικά αξέχαστη εμπειρία!

 

[antonis_b]

Ημέρα 3η
Μετά το καθιερωμένο πρωινό ξύπνημα κατευθυνόμαστε προς το χώρο του πρωινού, αυτή τη φορά χωρίς συνοδεία, καθώς είχε ήδη ξημερώσει. τρώμε, κάνουμε την καθιερωμένη πλάκα με τον υπεύθυνο του καταλύματος και ξεκινάμε την ημέρα μας και τη συνέχεια της περιπέτειας στο πάρκο Serengeti. Πλούσια πανίδα με αποκορύφωμα της ημέρας τον καυγά μιας αγέλης λιονταριών και ενός κοπαδιού βουβαλιών. Παραμείναμε στο σημείο για αρκετή ώρα και προς έκπληξή μας είδαμε τα βουβάλια να "ξεσπιτώνουν" τα λιοντάρια, αναγκάζοντάς τα να μετακινηθούν ώστε να περάσουν τα πρώτα.

Τα λιοντάρια βέβαια πρέπει να ήταν χορτάτα και γι' αυτό δεν ασχολήθηκαν πολύ με το θέμα. Δεν σπαταλούν ενέργεια για τέτοιες περιπτώσεις, με τις κινήσεις τους να αφορούν αποκλειστικά τον εντοπισμό λείας και το κυνήγι. Κοιμούνται και ξεκουράζονται για περίπου πέντε ημέρες μέχρι να ξεκινήσει η πείνα και να ψάξουν για τροφή.
Στο σημείο που σταματήσαμε για μεσημεριανό, πάλι είχαμε παρέα μαϊμούδες αλλά και κάποιες εντυπωσιακές tricolore σαύρες:

Συνέχεια της ημέρας και οπτική επαφή με όλα σχεδόν τα ζώα της σαβάνας και κατεύθυνση πάλι πίσω στο κατάλυμα.

Να πω εδώ ότι γίνονται και νυχτερινά σαφάρι, τα οποία δίνουν τη δυνατότητα να δεις τα νυχτόβια ζώα της περιοχής. Δεν το έψαξα αλλά νομίζω θα είχε ενδιαφέρον, έχοντας δει ντοκιμαντέρ με βραδινές λήψεις και θέλοντας να δω διάφορα ζώα αλλά και το porcupine από κοντά, ένα ζώο το οποίο λόγω των αγκαθιών που έχει στο σώμα του τα βάζει ακόμα και με λιοντάρια (ψάξτε το αξίζει). Το μενού λίγο διαφορετικό περιλαμβάνοντας αρνίσιο παϊδάκι με γλυκιά σάλτσα, ομολογουμένως ευχάριστη αλλαγή για μένα σαν γνήσιος λάτρης των κοψιδίων. Στο δρόμο για τη σκηνή μας σταθήκαμε περισσότερο τυχεροί αυτή τη φορά, βλέποντας δύο λιοντάρια, αρχικά τα μάτια τους και μετά με τον φακό του συνοδού και γεμάτοι εικόνες πέσαμε για ύπνο.

 

[antonis_b]

Ημέρα 4η
Μια καινούρια μέρα ξεκινάει με μεγάλη προσμονή μιας και σήμερα κατευθυνόμαστε προς τον κρατήρα Ngorongoro, τοπίο από τη μια εντελώς διαφορετικό από το Serengeti, με νερά και πυκνή βλάστηση περιμετρικά θυμίζοντας περισσότερο ζούγκλα. Από την άλλη η τελευταία μας ελπίδα να δούμε τον ρινόκερο, ένα ζώο του οποίου ο πληθυσμός έχει μειωθεί δραματικά αλλά χάρη στις προσπάθειες των αρχών δείχνει ότι ανακάμπτει.
Αποχαιρετούμε λοιπόν το κατάλυμα και το ευγενέστατο προσωπικό του αλλά και το καλύτερο εθνικό πάρκο της Αφρικής:

για να περάσουμε στο:

Πλούσια πανίδα με ένα πραγματικά εκπληκτικό τοπίο. Στο συγκεκριμένο σημείο πριν από περίπου 4.000 χρόνια βρισκόταν ένα πανύψηλο βουνό, μεγαλύτερο του Κιλιμάντζαρο, το οποίο μετά από μια ηφαιστειακή έκρηξη "κόπηκε" από τη μέση και πάνω, με το εναπομείναν κομμάτι να έχει ύψος κάτι περισσότερο από 2.000m. Εν συνεχεία λόγω καθίζησης το εσωτερικό του κρατήρα έπεσε με απότέλεσμα να δημιουργηθεί αυτή η μορφολογία, με βλάστηση, λίμνες και όλα σχεδόν τα ζώα της σαβάνας.

και μια καλλιτεχνική:

Εν τέλει είδαμε τον ρινόκερο από μεγάλη απόσταση και μόνο με κιάλια, μιας και ακόμα δεν έχει εγκλιματιστεί πλήρως όπως τα υπόλοιπα ζώα, τα οποία συνέχιζαν την ημέρα τους σαν να μην είμαστε εκεί. Με το πέρας της ημέρας κατευθυνθήκαμε για το τελευταίο κατάλυμα, το οποίο έμελλε να είναι και το καλύτερο. Τρομερή αίσθηση να γυρνάς όλη μέρα στη ζέστη παρέα με αμέτρητες μύγες (πέσαμε στην εποχή της μετανάστευσης των ζώων και το πρόβλημα ήταν πολύ έντονο) και το βράδυ να κοιμάσαι στα 2κάτι km υψόμετρο με σόμπα και κουβέρτα παρέα με την εκπληκτική θέα του κρατήρα.

Ημέρα 5η
Μαζεύουμε αποσκευές και τις τοποθετούμε για τελευταία φορά στο τζιπ στο οποίο περάσαμε την περισσότερη ώρα κάθε ημέρας. Στη διαδρομή συναντήσαμε Μασάι βοσκούς, άλλους που πουλούσαν μέλι και άλλους που απλά άραζαν ή βρίσκονταν σε κομβικά σημεία για να βγάλεις μαζί τους κάποια φωτογραφία με το ανάλογο αντάλλαγμα.

σ

Εντύπωση μου έκαναν οι μέλισσες των ντόπιων που βρίσκονταν σε κουτιά πάνω σε δέντρα αλλά και οι αγελάδες των Μασάι που ήταν κάτι λιγότερο από τις μισές από αυτές που βλέπει κανείς στην ελληνική ύπαιθρο. Λογικό αν αναλογιστεί κανείς την ξηρασία που υπάρχει και την έλλειψη τροφής, αλλά και το ότι πολλές φορές οι βοσκοί αναγκάζονται να μεταφέρουν τα ζώα ακόμα και 10km μακριά προκειμένου να βρουν νερό.
Στο δρόμο της επιστροφής κανονίσαμε να επισκεφτούμε έναν οικισμό Μασάι, κάνοντάς μου αρνητική εντύπωση τουριστικοποίηση του όλου σκηνικού. Δε λέω ότι οι άνθρωποι είναι ηθοποιοί απλά ζητούν τρελά ποσά για τα δεδομένα της ζωής τους για είσοδο και αγορά αναμνηστικών. Τελικά θα τη χαρακτήριζα ωραία εμπειρία με τη φυλή να μας καλωσορίζει με τραγούδι και χορό με το χαρακτηριστικό επιτόπιο πήδημα. Μπήκαμε στο σπίτι της μίας εκ των τεσσάρων γυναικών του γιού του αρχηγού, μας μίλησε για τα προβλήματά τους σε νερό και εκπαίδευση των παιδιών, μας κάλεσε να διανυκτερεύσουμε μαζί τους και μετά από την αγορά κάποιων αναμνηστικών επιβιβαστήκαμε πάλι στο τζιπ. Επίσης εδώ θέλει υπομονή και πολύ πολύ παζάρι τόσο για την είσοδο όσο και για τα αναμνηστικά.

Οι άνθρωποι όντως ζουν σε δύσκολες συνθήκες με κύριο πρόβλημά τους το νερό. Το γαϊδούρι παραπάνω ή αλλιώς ταξί των Μασάι με τα μπιτόνια χρησιμεύει για τη μεταφορά νερού σε απόσταση αρκετών χιλιομέτρων. Τα έσοδα από τουρίστες αλλά και από την πώληση του κρέατος των ζώων χρησιμεύουν για το συγκεκριμένο σκοπό. Εδώ να πω ότι οι Μασάι δεν είναι κυνηγοί, σε αντίθεση με άλλες φυλές της χώρας και τρέφονται αποκλειστικά από τα ζώα τους και ό,τι άλλο αγοράσουν. Αυτός είναι και ο λόγος που τους επιτρέπεται η διαμονή εντός των εθνικών πάρκων, μιας και δεν διαταράσσουν το οικοσύστημα.
Στη συνέχεια κάναμε μια στάση σε ένα τοπικό κατάστημα με αναμνηστικά, όπου καταφέραμε να πάρουμε ένα συγκεκριμένο αναμνηστικό που είχαμε βάλει στο μάτι πριν το ταξίδι σε πολύ καλή τιμή, μιας και πλέον είχα γίνει πολύ δυνατός στις διαπραγματεύσεις. Εντύπωση μας έκανε η επόμενη στάση όμως σε ένα μαγαζί "δυτικών" προδιαγραφών, κατοχής κάποιου ξένου, για να δούμε το πολύτιμο πετράδι του Κιλιμάντζαρο, τον τανζανίτη. Παρά την μεγαλοπρέπεια και τους πολλούς πωλητές, ο υπεύθυνος μας ενημέρωσε ότι και εκεί οι τιμές είναι διαπραγματεύσιμες. Είδαμε τον τανζανίτη, δεν ψήθηκα για δεύτερο δαχτυλίδι και πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο του Κιλιμάντζαρο.
Στο δρόμο τα είπαμε με τον οδηγό, κρατώντας δύο πράγματα από τη συζήτησή μας. Πρώτον ακόμα και σήμερα υπάρχει δυνατότητα για όποιον θέλει και έχει την οικονομική δυνατότητα να κυνηγήσει και να σκοτώσει συγκεκριμένα ζώα στη σαβάνα. Για παράδειγμα μια ζέβρα κοστίζει περίπου 3.000 δολάρια, ενώ αν σκοτώσει κάποιο ζώο που δεν επιτρέπεται λογικά θα τη γλιτώσει πληρώνοντας απλά κάποιο μεγάλο πρόστιμο. Δεύτερον, ρώτησα τον οδηγό αν οι Μασάι και οι άλλες φυλές ψηφίζουν, μαθαίνοντας ότι η διαδικασία δεν διαφέρει και πολύ από τη δικιά μας. Πριν τις εκλογές, οι υποψήφιοι επισκέπτονται τις φυλές τάζουν και δίνουν κάτι με την ψήφο τελικά να πέφτει μονοκούκι. Το δίνουν κάτι σε αποκομμένες φυλές όπως οι Hadzabe, οι οποίοι έχουν δικιά τους γλώσσα με σφυρίγματα, είναι απλά κάποια κομμάτια κρέατος.
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο, χαιρετίσαμε τον Luther και επιβίβαση με επόμενο σταθμό τη Ζανζιβάρη.

 

[Sassenach77]

για όποιον θέλει και έχει την οικονομική δυνατότητα να κυνηγήσει και να σκοτώσει συγκεκριμένα ζώα στη σαβάνα. Για παράδειγμα μια ζέβρα κοστίζει περίπου 3.000 δολάρια,

Για να φτάσει κάποιος να πληρώνει τόσα χρήματα για να σκοτώσει ένα ζωντανό, φαντάσου τη ένστικτα έχει.....τι ανωμαλίες είναι αυτές;!

 

[travelbreak]

Ωραίο ταξίδι που εύχομαι να κάνω σύντομα.
Οι περιγραφές σου λιτές και ουσιαστικές.
Και οι φωτογραφίες δείχνουν το θέμα με σαφήνεια.
Η ερώτησή μου είναι αν κάνατε και επί πλέον τεστ κορωνοϊού για τις εσωτερικές πτήσεις.
Περιμένουμε Ζανζιβάρη. Ελπίζω να κάνατε ενδιαφέρουσες δραστηριότητες και όχι μόνο μπάνια.