από τον Ασκληπιό στον Διόνυσο
Όταν είπαμε στους γνωστούς μας για το ταξίδι αυτό , η πρώτη τους κουβέντα ήταν για το Ασκληπιείο.
Αυτό έχει σειρά σήμερα . Περνώντας το Πλατάνι σε κοντινή απόσταση βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος.
Στα εκδοτήρια υπάρχει προσφορά ενιαίου εισιτηρίου για το Ασκληπιείο, την Ρωμαϊκή οικία και το μουσείο στην τιμή των 15Ε με ισχύ 3 ημερών, το οποίο επιλέγουμε.
Απλώνεται σε επίπεδα μέσα σε μια κατάφυτη πλαγιά. Όσο ανεβαίνεις η θέα σε εντυπωσιάζει.
Παρά την έντονη ζέστη περνάμε αρκετή ώρα στον χώρο .Οι ενημερωτικές ταμπέλες βοηθάνε τόσο στην κατανόηση της ιστορίας του μέρους αλλά και της εποχής που κτίστηκε και λειτούργησε.
Φεύγουμε έχοντας πάρει μια Πρώτη ιδέα της σημασίας που έδινε η αρχαία ιατρική, στην αρμονία του ανθρώπου με την φύση και αυτής για την υγεία του.
Και συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε το βουνό . Επόμενη στάση :το χωριό Χαϊχουτες. Το χωριό φάντασμα. Νιώθουμε περίεργα περπατώντας ανάμεσα στα χαλάσματα. Κανα δυο σπίτια έχουν αναπαλαιωθεί και η εκκλησία του χωριού στέκει στην γωνιά με την καλύτερη θέα. Αργότερα το βράδυ ,ψάχνοντας στο διαδύκτιο ,βρήκα αυτή την ανάρτηση με φωτογραφίες του χωριού από προηγούμενα χρόνια.
ΟΙ ΧΑΪΧΟΥΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Συνεχίζοντας και σε μικρή απόσταση ξαναφτάνουμε στην Ζια. Ένα όμορφο και γραφικό χωριό που θυσίασε την αυθεντικότητα του στο βωμό του τουρισμού.
Και συνεχίζουμε για Λινοτόπι.Η ιστορία του κρασιού στην Κω ξεκινάει από τα αρχαία χρόνια. Εκεί γύρω στο 80 ,η κερδοφόρα συνεταιριστική επιχείρηση VINCO ,κλείνει λόγω έλλειψης σταφυλιών. Οι αμπελουργοί στρέφονται μαζικά προς τον τουρισμό .Την τελευταία δεκαετία όμως γίνονται αξιόλογες προσπάθειες αναβίωσης του ντόπιου αμπελώνα.
Οι αμπελώνες Τριανταφυλλόπουλου είναι ένα από τα δυο οινοποιεία που έχουμε ξεχωρίσει για επίσκεψη .
Οι εγκαταστάσεις του είναι νεόκτιστες ,σύγχρονες και μέσα στον αμπελώνα.
Την στιγμή που φτάνουμε έχει ήδη ξεκινήσει γευσιγνωσία με μια μεγάλη οικογένεια Άγγλων. Άλλες χρονιές θα απαιτούταν ραντεβού, ας όψεται ο ιος. Περνάμε σε διπλανό τραπέζι ,καθόμαστε και ξεκινάει η γευσιγνωσία. Όπως περνάνε τα μπουκάλια από μπροστά μας, έτσι περνάνε και πολλά θέματα συζήτησης. Αθλητικά ,οικονομικά, τοπική αυτοδιοίκηση, τουρισμός, υγεία, κορονοϊός. Μπροστά στα μάτια μας είχαμε απλωμένο τον αμπελώνα και στο βάθος την θάλλασα . Το κρασί γέμιζε τα ποτήρια μας και έμοιαζε ύβρις να μην το πιούμε.
Η συζήτηση κράτησε και μετά το τέλος της γευσιγνωσίας. Ένα τρίωρο γεμάτο που πέρασε πολύ ευχάριστα .
Είναι ώρα για μπάνιο αλλά με το κρασί που έχουμε καταναλώσει το μόνο που θέλουμε είναι ύπνος.
Καταλήγουμε για μπάνιο αργά το απόγευμα στην άδεια από ξένους τουρίστες παραλία της Λάμπης.
Με βαριά καρδιά φεύγουμε λίγο πριν ανάψουν τα φώτα του δρόμου.
Όταν είπαμε στους γνωστούς μας για το ταξίδι αυτό , η πρώτη τους κουβέντα ήταν για το Ασκληπιείο.
Αυτό έχει σειρά σήμερα . Περνώντας το Πλατάνι σε κοντινή απόσταση βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος.
Στα εκδοτήρια υπάρχει προσφορά ενιαίου εισιτηρίου για το Ασκληπιείο, την Ρωμαϊκή οικία και το μουσείο στην τιμή των 15Ε με ισχύ 3 ημερών, το οποίο επιλέγουμε.
Απλώνεται σε επίπεδα μέσα σε μια κατάφυτη πλαγιά. Όσο ανεβαίνεις η θέα σε εντυπωσιάζει.
Παρά την έντονη ζέστη περνάμε αρκετή ώρα στον χώρο .Οι ενημερωτικές ταμπέλες βοηθάνε τόσο στην κατανόηση της ιστορίας του μέρους αλλά και της εποχής που κτίστηκε και λειτούργησε.
Φεύγουμε έχοντας πάρει μια Πρώτη ιδέα της σημασίας που έδινε η αρχαία ιατρική, στην αρμονία του ανθρώπου με την φύση και αυτής για την υγεία του.
Και συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε το βουνό . Επόμενη στάση :το χωριό Χαϊχουτες. Το χωριό φάντασμα. Νιώθουμε περίεργα περπατώντας ανάμεσα στα χαλάσματα. Κανα δυο σπίτια έχουν αναπαλαιωθεί και η εκκλησία του χωριού στέκει στην γωνιά με την καλύτερη θέα. Αργότερα το βράδυ ,ψάχνοντας στο διαδύκτιο ,βρήκα αυτή την ανάρτηση με φωτογραφίες του χωριού από προηγούμενα χρόνια.
ΟΙ ΧΑΪΧΟΥΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Συνεχίζοντας και σε μικρή απόσταση ξαναφτάνουμε στην Ζια. Ένα όμορφο και γραφικό χωριό που θυσίασε την αυθεντικότητα του στο βωμό του τουρισμού.
Και συνεχίζουμε για Λινοτόπι.Η ιστορία του κρασιού στην Κω ξεκινάει από τα αρχαία χρόνια. Εκεί γύρω στο 80 ,η κερδοφόρα συνεταιριστική επιχείρηση VINCO ,κλείνει λόγω έλλειψης σταφυλιών. Οι αμπελουργοί στρέφονται μαζικά προς τον τουρισμό .Την τελευταία δεκαετία όμως γίνονται αξιόλογες προσπάθειες αναβίωσης του ντόπιου αμπελώνα.
Οι αμπελώνες Τριανταφυλλόπουλου είναι ένα από τα δυο οινοποιεία που έχουμε ξεχωρίσει για επίσκεψη .
Οι εγκαταστάσεις του είναι νεόκτιστες ,σύγχρονες και μέσα στον αμπελώνα.
Την στιγμή που φτάνουμε έχει ήδη ξεκινήσει γευσιγνωσία με μια μεγάλη οικογένεια Άγγλων. Άλλες χρονιές θα απαιτούταν ραντεβού, ας όψεται ο ιος. Περνάμε σε διπλανό τραπέζι ,καθόμαστε και ξεκινάει η γευσιγνωσία. Όπως περνάνε τα μπουκάλια από μπροστά μας, έτσι περνάνε και πολλά θέματα συζήτησης. Αθλητικά ,οικονομικά, τοπική αυτοδιοίκηση, τουρισμός, υγεία, κορονοϊός. Μπροστά στα μάτια μας είχαμε απλωμένο τον αμπελώνα και στο βάθος την θάλλασα . Το κρασί γέμιζε τα ποτήρια μας και έμοιαζε ύβρις να μην το πιούμε.
Η συζήτηση κράτησε και μετά το τέλος της γευσιγνωσίας. Ένα τρίωρο γεμάτο που πέρασε πολύ ευχάριστα .
Είναι ώρα για μπάνιο αλλά με το κρασί που έχουμε καταναλώσει το μόνο που θέλουμε είναι ύπνος.
Καταλήγουμε για μπάνιο αργά το απόγευμα στην άδεια από ξένους τουρίστες παραλία της Λάμπης.
Με βαριά καρδιά φεύγουμε λίγο πριν ανάψουν τα φώτα του δρόμου.
.Μελίσια και αιγοπρόβατα αλλά ελεύθερα αλλά σε περιφραγμένους χώρους. Πολλά ξωκλήσια σε άσπρο και γαλάζιο .Υπάρχουν και κάποια χαμηλά μικρά σπίτια ,νέες οικοδομές.
