soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.700
- Likes
- 6.314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Κουλτούρα)]Βρισκόμαστε στη χώρα της αλεγρίας, της φιέστας. Εδώ αν δεν είσαι χαρούμενος, χαμογελαστός, εύθυμος, είσαι εκτός κλίματος. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των κατοίκων της πολιτείας Βέρακρουζ, είναι η ζεστή φιλική συμπεριφορά που δείχνουν στους ξένους επισκέπτες. Καταδεχτικοί, εξυπηρετικοί, ευχάριστοι, σε κάνουν αμέσως φίλο. Εδώ αισθάνεται ότι βρίσκεται σε οικείο περιβάλλον[I]. [/I
- Κεφάλαιο 3ο (Κοινωνικά !!)] Απαραίτητη ήταν η εμφάνιση μας στο Café de la Parroquia, για τον αρωματικό αυτόν καφέ με τον πρότυπο τρόπο [URL="[media=youtube]0LbtVpt81xM[/media
- Κεφάλαιο 4ο]Κι΄ όμως ξανθοί ή μελαχρινοί, Άδωνις και μη, σε μια εβδομάδα οι περισσότεροι «είχαν το αμάξι τους». Σκορπίστηκαν, εξαφανίστηκαν. Πότε-πότε τους συναντούσες στo café ή στο μισοσκόταδο της malecon, να βολτάρουν στη ζέστη νύχτα, μαζί με τη μεξικάνικη νεολαία να λέει μπαλάντες ρομαντικές [URL="[media=youtube]9VZX5YvkutQ[/media] ή στα μπαράκια των ξενοδοχείων να πίνουν σκέτη τεκίλα και να δαγκάνουν μετά ένα κομμάτι λεμόνι , ή να πίνουν μπύρα ρίχνοντας μέσα σταγόνες από χυμό λεμονιού, και να [URL="[media=youtube]aRlUlj3fWWU[/media
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο (Επίλογος)] Όλα έχουν ένα τέλος. Έφτασε η μέρα της αναχώρησης. Τότε άλλοι [URL="[media=youtube]Oip9wD-IBZY[/media] όμως άλλοι αποχαιρέτισαν [URL="[media=youtube]MZ0DeGIyW1I[/media] .[/URL
Περπατάς στους εμπορικούς δρόμους με την πολλή κίνηση, και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην πατρίδα σου. Δεν ξεχωρίζεις, δεν αισθάνεσαι αποκομμένος όπως αισθανόσουν σε άλλα μέρη.
Δεύτερο χαρακτηριστικό της πολιτείας της Βερακρούζ, είναι η τοπική παραδοσιακή της μουσική. Λέγεται Son Jarocho. Είναι μίγμα κουβανέζικης (λατίνο με άφρο), και μεξικάνικης. Γρήγορη, ελαφρά, και οι κινήσεις του χορού πολύ γρήγορες. Ένα δείγμα [URL="
σε φιέστες στις πλατείες ή με γκρουπ στους δρόμους. Το χαρακτηριστικό ντύσιμο αυτών των γκρούπ είναι η λευκή ενδυμασία, λευκά καπέλα, λευκά παπούτσια. Αυτό τους κάνει να ξεχωρίζουν από τα γκρουπ των Mariachi, οι οποίοι φορούν τις επίσημες μεξικάνικες στολές χρώματος συνήθως γκρι, στενά ρούχα, και μεγάλο σομπρέρο.
Μariachi, ήταν ένα είδος γνήσιων μεξικάνικων γκρουπ που, έπαιζαν στα καφενεία, στα εστιατόρια, στους γάμους, σε κάθε κοινωνική εκδήλωση. Παραμένουν πάντα αρκετά δημοφιλείς, συχνά στις συναυλίες συνοδεύονται στο τραγούδι με κάποιο Ranchero ή ακόμη με κάποιο σταρ της μοντέρνας. Είναι [URL="
[/URL]
Και τα δύο αυτά γκρούπ θα τα βρείτε σίγουρα μπροστά σας, στους δρόμους, στα εστιατόρια, θα περάσουν από το τραπέζι που θα κάθεστε. Σίγουρα θα σας ενθουσιάσει η μουσική και το τραγούδι τους.
Αναμφίβολα στο Μεξικό έχουμε και τη σύγχρονη μουσική latinos όπως και σε όλες της χώρες της λατινικής Αμερικής, και όπως γνωρίζουμε, συχνά καλλιτέχνες από αυτούς ξεφεύγουν τα γεωγραφικά όρια της χώρας τους. Αλλά και αρκετά τραγούδια της εποχής εκείνης συνεχίζουν να ακούγονται ακόμη και σήμερα.
Η Bερακρούζ επίσης, σήμερα αποτελεί την έδρα του παγκοσμίως γνωστού τρίο, του «Τrio Los Panchos) που δημιουργήθηκε το 1944 από Μεξικάνους.
Στο zocalo (πλατεία δημαρχείου), από νωρίς το βράδι οι μπάντες να έχουν πιάσει θέση στα πεζοδρόμια κοντά στα τραπεζάκια που κάθονται οι πελάτες, άλλα γκρουπ με κιθάρες ή πνευστά, να μετακινούνται στα κέντρα της πλατείας και της παραλίας. Στον εξώστη του δημαρχείου κάθε Σαββατοκύριακο να βρίσκονται πιο επαγγελματικά γκρουπ, και από κάτω στην πλατεία ζευγάρια Μεξικάνων, μερικοί με τοπική ενδυμασία, να χορεύουν τους Βερακρουζιάνικους ρυθμούς. [URL="
Τα πρωινά η κίνηση στους εμπορικούς δρόμους θύμιζε Ελλάδα. Τα περισσότερα είναι τα μικρομάγαζα. Φασαρία, φωνές, μαμάδες μαζί με τα ψώνια. να σέρνουν 4-5 παιδιά κάθε μια.. Τέσσερα παιδιά σε κάθε οικογένεια είναι λίγα. Έξη με επτά ήταν πιο συνηθισμένο. Εδώ ακολουθούν τον καθολικισμό περισσότερο από ότι στην Ιταλία ή στην Ισπανία. Το βλέπουμε όταν έρχεται και μιλά ο Πάπας μπροστά σε 100 χιλιάδες κόσμο. Αν ρωτήσεις κοπέλα και σου πει είμαι λίγο καθολική, τότε μπαίνεις στο νόημα…
Το Καρναβάλι της Βερακρούζ είναι ξακουστό στους Μεξικάνους, στις γύρω χώρες αλλά και στους Γκρίνκος, (έτσι λένε τους κατοίκους των ΗΠΑ) οι οποίοι μαζεύονται εδώ κάθε χρόνο στην εποχή του. Πολλοί Ευρωπαίοι το γνωρίζουν και σχεδιάζουν το ταξίδι για την περιοχή εκείνη, την περίοδο του καρναβαλιού στη Βερακρούζ.
Παρόλο που δεν μας έτυχε κάποιο ατυχές γεγονός, δεν αποτελεί μια πόλη χωρίς εγκληματικότητα. Η οδήγηση στους δρόμους έξω από το κέντρο της πόλης μετά τις 11 η ώρα το βράδυ, από γυναίκα χωρίς συνοδό ήταν επικίνδυνη. Το ίδιο επικίνδυνη η οδήγηση στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους, ιδίως προς Mexico City, ακόμη και την ημέρα, όπως μας έλεγαν οι ντόπιοι. Υπήρχαν κακοποιοί μεταμφιεσμένοι σε αστυνομικούς.
Το βιοτικό επίπεδο είναι χαμηλό. Το πέσο υποτιμάται συχνά έναντι του δολαρίου. Οι συλλέκτες νομισμάτων μπορούν από την τράπεζα Banamex να αγοράσουν το χρυσό νόμισμα Atzeca, των 20 πέσος από καθαρό χρυσό. Είναι πολύ όμορφο και στη μια του πλευρά έχει το ημερολόγιο των Ατζέκων. Μπορεί να γίνει και κόσμημα, δώρο κατάλληλο για αγαπημένα πρόσωπα, δεν χάνει την αξία του, και εδώ δεν υπάρχει κέρδος έμπορου. Η τιμή του αυτές τις μέρες είναι 340 ευρώ αγορά.
Η επίσκεψη στην πόλη, άρχιζε πάντα με το βασίλεμα του ήλιου. Πηγαίναμε στα μαγαζάκια με τους jugos (χυμούς), και τις φρουτοσαλάτες από τροπικά φρούτα κάθε είδους, καθότι το μέρος είναι τροπικό, και όσο πιο παράξενη ήταν η ονομασία, τόσο είχαμε την περιέργεια να δοκιμάσουμε. Helados (παγωτά), που είχαν γεύση και άρωμα εξωτικό, ιδίως το guanabana. Κατόπιν στις λίγες ταβέρνες του παραλιακού, με τα άφθονα θαλασσινά τους, με προτίμηση για πρώτο πιάτο τη sopa de mariscos (από θαλασσινά), με κομματάκια μέσα από αστακούς, καραβίδες, και καβούρια. Μετά το φαγητό την ώρα που συνεχίσεις να απολαμβάνεις την παγωμένη μπύρα έξω στο τραπεζάκι στη ζεστή νύχτα, να ξαφνικά Μεξικάνοι με κιθάρες, να γνωρίζουν ότι είσαι Έλληνας, για να σ΄ ευχαριστήσουν να ξεκινούν «τα παιδιά του Πειραιά», και να τους λες:-εεεπ.. στοπ.. musica latina porfavor. Να αρχίζουν τότε, λόγω των κιθάρων, τα αθάνατα κλασικά, όπως του Julio Rodriguez και της παρέας του, ν΄ ακούς ζωντανά αυτά τα τραγούδια και μάλιστα από μεξικάνικα χείλη, και να διεγείρονται οι αισθήσεις σου. Να σε γεμίζουν με κάθε είδους όμορφα συναισθήματα, και να σκέφτεσαι αν υπάρχει πιο ευχάριστη στιγμή απ΄ αυτή. Να λες: Που ήταν «κρυμμένο» αυτό το μέρος τόσα χρόνια που τριγυρνάς τον κόσμο; Να αισθάνομαι τυχερός που παρόλο που άργησε, μπήκε αυτή η θαυμάσια χώρα στον χάρτη μου. Κι΄ αν αυτά που περιέγραψα , τα οποία μόνο όταν τα δεις τα αισθάνεσαι, δεν αρκούν να με πείσουν ότι ήταν ένα από τα καλύτερα μέρη που πήγα, ας συνεχίσω με τα παρακάτω.
Δεύτερο χαρακτηριστικό της πολιτείας της Βερακρούζ, είναι η τοπική παραδοσιακή της μουσική. Λέγεται Son Jarocho. Είναι μίγμα κουβανέζικης (λατίνο με άφρο), και μεξικάνικης. Γρήγορη, ελαφρά, και οι κινήσεις του χορού πολύ γρήγορες. Ένα δείγμα [URL="
Μariachi, ήταν ένα είδος γνήσιων μεξικάνικων γκρουπ που, έπαιζαν στα καφενεία, στα εστιατόρια, στους γάμους, σε κάθε κοινωνική εκδήλωση. Παραμένουν πάντα αρκετά δημοφιλείς, συχνά στις συναυλίες συνοδεύονται στο τραγούδι με κάποιο Ranchero ή ακόμη με κάποιο σταρ της μοντέρνας. Είναι [URL="
Και τα δύο αυτά γκρούπ θα τα βρείτε σίγουρα μπροστά σας, στους δρόμους, στα εστιατόρια, θα περάσουν από το τραπέζι που θα κάθεστε. Σίγουρα θα σας ενθουσιάσει η μουσική και το τραγούδι τους.
Αναμφίβολα στο Μεξικό έχουμε και τη σύγχρονη μουσική latinos όπως και σε όλες της χώρες της λατινικής Αμερικής, και όπως γνωρίζουμε, συχνά καλλιτέχνες από αυτούς ξεφεύγουν τα γεωγραφικά όρια της χώρας τους. Αλλά και αρκετά τραγούδια της εποχής εκείνης συνεχίζουν να ακούγονται ακόμη και σήμερα.
Η Bερακρούζ επίσης, σήμερα αποτελεί την έδρα του παγκοσμίως γνωστού τρίο, του «Τrio Los Panchos) που δημιουργήθηκε το 1944 από Μεξικάνους.
Στο zocalo (πλατεία δημαρχείου), από νωρίς το βράδι οι μπάντες να έχουν πιάσει θέση στα πεζοδρόμια κοντά στα τραπεζάκια που κάθονται οι πελάτες, άλλα γκρουπ με κιθάρες ή πνευστά, να μετακινούνται στα κέντρα της πλατείας και της παραλίας. Στον εξώστη του δημαρχείου κάθε Σαββατοκύριακο να βρίσκονται πιο επαγγελματικά γκρουπ, και από κάτω στην πλατεία ζευγάρια Μεξικάνων, μερικοί με τοπική ενδυμασία, να χορεύουν τους Βερακρουζιάνικους ρυθμούς. [URL="
Τα πρωινά η κίνηση στους εμπορικούς δρόμους θύμιζε Ελλάδα. Τα περισσότερα είναι τα μικρομάγαζα. Φασαρία, φωνές, μαμάδες μαζί με τα ψώνια. να σέρνουν 4-5 παιδιά κάθε μια.. Τέσσερα παιδιά σε κάθε οικογένεια είναι λίγα. Έξη με επτά ήταν πιο συνηθισμένο. Εδώ ακολουθούν τον καθολικισμό περισσότερο από ότι στην Ιταλία ή στην Ισπανία. Το βλέπουμε όταν έρχεται και μιλά ο Πάπας μπροστά σε 100 χιλιάδες κόσμο. Αν ρωτήσεις κοπέλα και σου πει είμαι λίγο καθολική, τότε μπαίνεις στο νόημα…
Το Καρναβάλι της Βερακρούζ είναι ξακουστό στους Μεξικάνους, στις γύρω χώρες αλλά και στους Γκρίνκος, (έτσι λένε τους κατοίκους των ΗΠΑ) οι οποίοι μαζεύονται εδώ κάθε χρόνο στην εποχή του. Πολλοί Ευρωπαίοι το γνωρίζουν και σχεδιάζουν το ταξίδι για την περιοχή εκείνη, την περίοδο του καρναβαλιού στη Βερακρούζ.
Παρόλο που δεν μας έτυχε κάποιο ατυχές γεγονός, δεν αποτελεί μια πόλη χωρίς εγκληματικότητα. Η οδήγηση στους δρόμους έξω από το κέντρο της πόλης μετά τις 11 η ώρα το βράδυ, από γυναίκα χωρίς συνοδό ήταν επικίνδυνη. Το ίδιο επικίνδυνη η οδήγηση στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους, ιδίως προς Mexico City, ακόμη και την ημέρα, όπως μας έλεγαν οι ντόπιοι. Υπήρχαν κακοποιοί μεταμφιεσμένοι σε αστυνομικούς.
Το βιοτικό επίπεδο είναι χαμηλό. Το πέσο υποτιμάται συχνά έναντι του δολαρίου. Οι συλλέκτες νομισμάτων μπορούν από την τράπεζα Banamex να αγοράσουν το χρυσό νόμισμα Atzeca, των 20 πέσος από καθαρό χρυσό. Είναι πολύ όμορφο και στη μια του πλευρά έχει το ημερολόγιο των Ατζέκων. Μπορεί να γίνει και κόσμημα, δώρο κατάλληλο για αγαπημένα πρόσωπα, δεν χάνει την αξία του, και εδώ δεν υπάρχει κέρδος έμπορου. Η τιμή του αυτές τις μέρες είναι 340 ευρώ αγορά.
Η επίσκεψη στην πόλη, άρχιζε πάντα με το βασίλεμα του ήλιου. Πηγαίναμε στα μαγαζάκια με τους jugos (χυμούς), και τις φρουτοσαλάτες από τροπικά φρούτα κάθε είδους, καθότι το μέρος είναι τροπικό, και όσο πιο παράξενη ήταν η ονομασία, τόσο είχαμε την περιέργεια να δοκιμάσουμε. Helados (παγωτά), που είχαν γεύση και άρωμα εξωτικό, ιδίως το guanabana. Κατόπιν στις λίγες ταβέρνες του παραλιακού, με τα άφθονα θαλασσινά τους, με προτίμηση για πρώτο πιάτο τη sopa de mariscos (από θαλασσινά), με κομματάκια μέσα από αστακούς, καραβίδες, και καβούρια. Μετά το φαγητό την ώρα που συνεχίσεις να απολαμβάνεις την παγωμένη μπύρα έξω στο τραπεζάκι στη ζεστή νύχτα, να ξαφνικά Μεξικάνοι με κιθάρες, να γνωρίζουν ότι είσαι Έλληνας, για να σ΄ ευχαριστήσουν να ξεκινούν «τα παιδιά του Πειραιά», και να τους λες:-εεεπ.. στοπ.. musica latina porfavor. Να αρχίζουν τότε, λόγω των κιθάρων, τα αθάνατα κλασικά, όπως του Julio Rodriguez και της παρέας του, ν΄ ακούς ζωντανά αυτά τα τραγούδια και μάλιστα από μεξικάνικα χείλη, και να διεγείρονται οι αισθήσεις σου. Να σε γεμίζουν με κάθε είδους όμορφα συναισθήματα, και να σκέφτεσαι αν υπάρχει πιο ευχάριστη στιγμή απ΄ αυτή. Να λες: Που ήταν «κρυμμένο» αυτό το μέρος τόσα χρόνια που τριγυρνάς τον κόσμο; Να αισθάνομαι τυχερός που παρόλο που άργησε, μπήκε αυτή η θαυμάσια χώρα στον χάρτη μου. Κι΄ αν αυτά που περιέγραψα , τα οποία μόνο όταν τα δεις τα αισθάνεσαι, δεν αρκούν να με πείσουν ότι ήταν ένα από τα καλύτερα μέρη που πήγα, ας συνεχίσω με τα παρακάτω.
Attachments
-
72,9 KB Προβολές: 4.635
Last edited by a moderator: