soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.700
- Likes
- 6.314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Κουλτούρα)]Βρισκόμαστε στη χώρα της αλεγρίας, της φιέστας. Εδώ αν δεν είσαι χαρούμενος, χαμογελαστός, εύθυμος, είσαι εκτός κλίματος. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των κατοίκων της πολιτείας Βέρακρουζ, είναι η ζεστή φιλική συμπεριφορά που δείχνουν στους ξένους επισκέπτες. Καταδεχτικοί, εξυπηρετικοί, ευχάριστοι, σε κάνουν αμέσως φίλο. Εδώ αισθάνεται ότι βρίσκεται σε οικείο περιβάλλον[I]. [/I
- Κεφάλαιο 3ο (Κοινωνικά !!)] Απαραίτητη ήταν η εμφάνιση μας στο Café de la Parroquia, για τον αρωματικό αυτόν καφέ με τον πρότυπο τρόπο [URL="[media=youtube]0LbtVpt81xM[/media
- Κεφάλαιο 4ο]Κι΄ όμως ξανθοί ή μελαχρινοί, Άδωνις και μη, σε μια εβδομάδα οι περισσότεροι «είχαν το αμάξι τους». Σκορπίστηκαν, εξαφανίστηκαν. Πότε-πότε τους συναντούσες στo café ή στο μισοσκόταδο της malecon, να βολτάρουν στη ζέστη νύχτα, μαζί με τη μεξικάνικη νεολαία να λέει μπαλάντες ρομαντικές [URL="[media=youtube]9VZX5YvkutQ[/media] ή στα μπαράκια των ξενοδοχείων να πίνουν σκέτη τεκίλα και να δαγκάνουν μετά ένα κομμάτι λεμόνι , ή να πίνουν μπύρα ρίχνοντας μέσα σταγόνες από χυμό λεμονιού, και να [URL="[media=youtube]aRlUlj3fWWU[/media
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο (Επίλογος)] Όλα έχουν ένα τέλος. Έφτασε η μέρα της αναχώρησης. Τότε άλλοι [URL="[media=youtube]Oip9wD-IBZY[/media] όμως άλλοι αποχαιρέτισαν [URL="[media=youtube]MZ0DeGIyW1I[/media] .[/URL
και για να συναντηθούμε με τους φίλους, ντόπιους και δικούς μας Εδώ θα δείτε πόσο κλειστή ήταν η κοινωνία, στη πόλη αυτή των 500 χιλιάδων κατοίκων. Γνωρίσαμε ένα Βερακρουζιάνο το Μάριο Μ…., γύρω στα 35, ελεύθερος, οικονομικά ευκατάστατος, μορφωμένος, το χρώμα του λευκό, καλή θέση στη κοινωνία της πόλης. Είχε τουριστικό γραφείο στην πόλη, καθώς κι΄ ένα ακόμη στην Αθήνα στην Ερμού. Μίλαγε άπταιστα ελληνικά, και γι ΄ αυτό είχε επαφές και με τη Μεξικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα. Τώρα έχει τουριστικό γραφείο κοντά στην πλαζ Mocambo. Ήταν αυτός και η παρέα του, που συνάντησα στο αεροδρόμιο της Αβάνας. Όταν πήγαιναν, εγώ έφευγα. («Η Κούβα πριν το άνοιγμα στον τουρισμό») Οι ιστορίες μας για την Κούβα, τους έκαναν να πάνε για τουρισμό στο νησί. (Εδώ αξίζει να κάνω μια παρένθεση. Το Μάριο το συνάντησα στην Αθήνα δυο χρόνια μετά τη συνάντηση. Πίναμε καφέ στου τότε Παπασπύρου στο Σύνταγμα, κι΄ επόμενο ήταν να αναφερθούμε σ΄ αυτή τη σπάνια συνάντηση. Μου λέει λοιπόν: – εμείς περάσαμε πολύ ωραία στην Κούβα, δεν είδαμε αυτά που λέγατε, μάλιστα είπα στη ξεναγό μας, ότι έχουμε φίλους Έλληνες που ταξιδεύουν συχνά εδώ, και μας λένε αρνητικά πράματα για την Κούβα. Κι’ αυτή μας λεέι:-Ααα οι Έλληνες; αυτοί κάνουν όργια εδώ, και δεν αφήνουν σε ησυχία τις γυναίκες μας… Μάριε του λέω, αυτοί φοβούνταν μην τους κολλούσαμε κανένα καπιταλιστικό μικρόβιο, και σου είπαν δήθεν για όργια. Γιατί εμείς δεν πηγαίναμε πακέτο όπως εσείς, δεν μπορούσαν να μας πακετάρουν και μας στρίμωχναν αλλιώς. Εξ‘ άλλου μήπως κάνανε οι δικοί μας τίποτα όργια στη Βερακρούζ; - Μας αναστατώσατε. –Πωωως;!! Έτσι είναι οι σχέσεις, ούτε ζορίσανε τα παιδιά, ούτε τάξανε, μάλιστα αποκαταστήσανε και δυο κοριτσάκια!!)
Τις πρώτες μέρες λοιπόν κάνανε μερικοί από εμάς την εμφάνιση τους στο Parroquia μαζί με τον φίλο μας και την παρέα του. Εκεί που όπως ανέφερα χτυπά η καρδιά της κοινωνικής ζωής της πόλης. Αυτή η παρουσία των ολίγων ξένων με ένα γνωστό άτομο της εκεί κοινωνίας προξένησε περιέργια… Η είσοδος στην τοπική κοινωνία είχε πραγματοποιηθεί. Από κει και πέρα όμως ο καθ΄ ένας ενήργησε μόνος του, μάλιστα σε διαφορετικό τόπο και χρόνο.
‘Ένα Σάββατο απόγευμα, ήμασταν μόλις τέσσερεις μέρες στην πόλη, και καθόμασταν στο σαλόνι του πλοίου, στη δροσιά του air condition, περιμένοντας να βραδιάσει να φύγει η πολύ ζέστη και να βγούμε έξω. Ξαφνικά ακούμε κορναρίσματα. Βγαίνουμε και βλέπουμε στην προβλήτα δύο αυτοκίνητα πολυτελείας. Το ένα είχε ηλικιωμένα άτομα και το άλλο νεαρές κοπέλες. –Τι θέλετε καλέ; -Τον Άδωνη!! Άδωνη ; ποιος είναι αυτός ο Άδωνης ; Εκείνη τη στιγμή βλέπουμε το σερβιτόρο μας τον Αντωνάκι 18 ετών, καλοντυμένο μ΄ ένα τσαντάκι στον ώμο να μας λέει: παιδιά γεια σας θα σας δω τη Δευτέρα. -Που πας καλέ; -Αυτοί που βλέπετε είναι η αρραβωνιαστικιά μου και η οικογένεια της και πάμε ΣΚ έξω από την πόλη.- Καλά ρε πότε πρόλαβες κι αρραβωνιάστηκες; - Έτσι το λένε εδώ.. θα τα πούμε τη Δευτέρα.
Εμείς μείναμε κόκαλο. Βρε το μπαγάσα τον Αντωνάκη!!! πότε πρόλαβε και δικτυώθηκε!! Η σιγανοπαπαδιά-μας έβαλε τα γυαλάκια..-και τι αμαξάρες!!!.-κι΄ ούτε ισπανικά να μιλά!!
Εδώ όμως συμβαίνει αυτό που συμβαίνει, σ’ όλες τις λατινοαμερικάνικες χώρες . Όταν λες στις κοπέλες ότι είστε Greco, σε κοιτάζουν με θαυμασμό γιατί γνωρίζουν καλά την ελληνική μυθολογία και αρχαία ιστορία, (πολλοί παίρνουν μάλιστα αρχαιοελληνικά ονόματα}, σου αναφέρουν λοιπόν ένα σωρό ονόματα της μυθολογίας, και σένα τρέμει το φυλλοκάρδι σου μπας και σε ρωτήσει ποιος ήταν ο Ιαπετός ή η Ιοκάστη και σε πιάσει αγράμματο!! Αν τύχει δε να είσαι καστανός, ή ξανθός και με ανοιχτόχρωμα μάτια, χρώμα σπάνιο γι’ αυτούς, τότε σε κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα σαν να έχουν μπροστά τους το θεό Απόλλωνα. Αν πάλι τύχει και σε λένε Αντώνη και αντί Αntonio, τους πεις Άdonis -τον ωραίο ερωτύλο νέο της μυθολογίας - ε!! τότε δίνουν τα ρέστα τους!!!! Κάπως έτσι λοιπόν έγιναν τα πράγματα με το φίλο μας.
Τις πρώτες μέρες λοιπόν κάνανε μερικοί από εμάς την εμφάνιση τους στο Parroquia μαζί με τον φίλο μας και την παρέα του. Εκεί που όπως ανέφερα χτυπά η καρδιά της κοινωνικής ζωής της πόλης. Αυτή η παρουσία των ολίγων ξένων με ένα γνωστό άτομο της εκεί κοινωνίας προξένησε περιέργια… Η είσοδος στην τοπική κοινωνία είχε πραγματοποιηθεί. Από κει και πέρα όμως ο καθ΄ ένας ενήργησε μόνος του, μάλιστα σε διαφορετικό τόπο και χρόνο.
‘Ένα Σάββατο απόγευμα, ήμασταν μόλις τέσσερεις μέρες στην πόλη, και καθόμασταν στο σαλόνι του πλοίου, στη δροσιά του air condition, περιμένοντας να βραδιάσει να φύγει η πολύ ζέστη και να βγούμε έξω. Ξαφνικά ακούμε κορναρίσματα. Βγαίνουμε και βλέπουμε στην προβλήτα δύο αυτοκίνητα πολυτελείας. Το ένα είχε ηλικιωμένα άτομα και το άλλο νεαρές κοπέλες. –Τι θέλετε καλέ; -Τον Άδωνη!! Άδωνη ; ποιος είναι αυτός ο Άδωνης ; Εκείνη τη στιγμή βλέπουμε το σερβιτόρο μας τον Αντωνάκι 18 ετών, καλοντυμένο μ΄ ένα τσαντάκι στον ώμο να μας λέει: παιδιά γεια σας θα σας δω τη Δευτέρα. -Που πας καλέ; -Αυτοί που βλέπετε είναι η αρραβωνιαστικιά μου και η οικογένεια της και πάμε ΣΚ έξω από την πόλη.- Καλά ρε πότε πρόλαβες κι αρραβωνιάστηκες; - Έτσι το λένε εδώ.. θα τα πούμε τη Δευτέρα.
Εμείς μείναμε κόκαλο. Βρε το μπαγάσα τον Αντωνάκη!!! πότε πρόλαβε και δικτυώθηκε!! Η σιγανοπαπαδιά-μας έβαλε τα γυαλάκια..-και τι αμαξάρες!!!.-κι΄ ούτε ισπανικά να μιλά!!
Εδώ όμως συμβαίνει αυτό που συμβαίνει, σ’ όλες τις λατινοαμερικάνικες χώρες . Όταν λες στις κοπέλες ότι είστε Greco, σε κοιτάζουν με θαυμασμό γιατί γνωρίζουν καλά την ελληνική μυθολογία και αρχαία ιστορία, (πολλοί παίρνουν μάλιστα αρχαιοελληνικά ονόματα}, σου αναφέρουν λοιπόν ένα σωρό ονόματα της μυθολογίας, και σένα τρέμει το φυλλοκάρδι σου μπας και σε ρωτήσει ποιος ήταν ο Ιαπετός ή η Ιοκάστη και σε πιάσει αγράμματο!! Αν τύχει δε να είσαι καστανός, ή ξανθός και με ανοιχτόχρωμα μάτια, χρώμα σπάνιο γι’ αυτούς, τότε σε κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα σαν να έχουν μπροστά τους το θεό Απόλλωνα. Αν πάλι τύχει και σε λένε Αντώνη και αντί Αntonio, τους πεις Άdonis -τον ωραίο ερωτύλο νέο της μυθολογίας - ε!! τότε δίνουν τα ρέστα τους!!!! Κάπως έτσι λοιπόν έγιναν τα πράγματα με το φίλο μας.
Attachments
-
72,9 KB Προβολές: 4.635
Last edited by a moderator: