gmavro75
Member
- Μηνύματα
- 436
- Likes
- 563
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ταξίδι στο χρόνο
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1. Chicago: NBA, I love this Game!
- 2. Νέα Ορλεάνη: All that Jazz…
- 3. Τέξας και Νέο Μεξικό: America is our playground man…][I]Τα επιδέξια χέρια της μητέρας πρόσθεταν την τελευταία πινελιά στα μάγουλα και στο μέτωπο του μικρού αγοριού… «λίγο ρουζ για να δείχνεις ηλιοκαμένος από τον ήλιο εκεί στην άγρια δύση!… τώρα είσαι κανονικός καουμπόης!» έλεγε… και εγώ δεν ξέρω τι απολάμβανα πιο πολύ εκείνη την ώρα. Το μασκάρεμα, το χαμόγελό της ή που ασχολιόταν μόνο μαζί μου… [/I
- 4. Αριζόνα: The Grand Deserts][I]Κυνηγώντας τον ορίζοντα σε ατέλειωτες ευθείες μέσα σε τοπία κόκκινης ανυπαρξίας… σκέφτεσαι, θυμάσαι, οι μνήμες σε προσπερνάνε καβάλα σε μια Κάντιλακ ξεσκέπαστη και συ τις κυνηγάς. Η πιο πιστή παρέα, το ανάπηρο σκυλί σου, ο πανταχού παρών εαυτός σου με όλο το τεράστιο κενό του παραγεμισμένο με το παρελθόν σου, σε ακολουθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, σε κοιτά στα μάτια σα να σε περιμένει να τραβήξεις από το στόμα του το μπαλάκι που του πέταξες… χαζό σκυλί, του δείχνεις τα αστέρια και αυτό κοιτάει το δάχτυλο. Ο Ντίνος σκεφτόταν, η Ανίτα αναρωτιόταν τι να εννοούσε ο μάγος στη Νέα Ορλεάνη -εκείνος ο χειρομάντης που της είπε ότι σε λίγο θα πεθάνει για να ξαναγεννηθεί- εγώ πάλι θυμόμουν. Είχαμε ώρα, είχαμε χρόνο πίσω μας και μπρος. Είχαμε χρόνο μιας ζωής… σα μια γουλιά ωκεανός: αρκετός για να πνιγείς, λίγος για να ξεδιψάσεις.[/I
- 5. Νεβάδα: The Sin City…][I]Θα τζογάρω στη πλάτη του Θάνατου. Όσοι έζησαν προσπαθώντας να Tον γλυτώσουν, απλά πέθαναν χωρίς να ζήσουνε τίποτε. Είναι η φύση μας τόσο σκληρή ώστε να μας καταραστεί με την σχιζοφρένεια -την επίγνωση της προσωρινότητάς μας από τη μια και από την άλλη με το ισχυρό ένστικτο επιβίωσης. Εγώ θα αδιαφορήσω και θα ζήσω αιώνια -μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Θα αγαπάω για πάντα, θα υπόσχομαι για πάντα, θα θυμάμαι για πάντα, θα ερωτεύομαι για πάντα, και κάθε μου στιγμή θα απολαμβάνει τις τιμές που πρέπουν σε πιθανές αιώνιες αναμνήσεις. Θα σπαταλάω χρόνο δεξιά και αριστερά, με βήματα αργά σα να πηγαίνω βόλτα αφήνοντας τα απρόσμενα να με φτάσουν, θα περάσω από τις γειτονιές που μου «έγραψε» να περάσω, χωρίς άλλη βιασύνη. Όσοι πέρασαν προσπαθώντας να προλάβουν, απλά τερμάτισαν χωρίς να προλάβουν τίποτε. [/I
- 6. Καλιφόρνια National Parks: "Good Bye Death Valley"][I]Έρημος… Ανυπαρξία και ανοιχτοί ορίζοντες, λίγα σύννεφα αραχνοΰφαντα σα να προσπαθούν να αγγίξουν απαλά το παρθένο τίποτα. Γενναιόδωρο αρπαχτικό, έρημος… αλήθεια τι χρώμα θα της έβαζες σε μια αφήγηση, τι ήχος της ταιριάζει, ποιες λέξεις; Πώς θα την περιέγραφες σε έναν τυφλό ταξιδιώτη, σε αυτή που θα ήθελες δίπλα σου αλλά είναι τόσο μακριά; Η κοιλάδα του Θανάτου ζωντανή και σαρκοφάγος, έρημος… η τελευταία ερημιά, η τελευταία έρημος, η τελευταία… [/I
- 7. Καλιφόρνια Pacific Coast: "End of the Trail"][B]18 και 19/4 2011[/B
8 & 9/4/2011
New Orleans, Louisiana
Φαντάσου αυτό, σαν αλληγορία για τη ζωή… Μια τεράστια μαύρη τρύπα που όμως αντί να σε ρουφάει προς το σημειακό της άπειρο σε απωθεί προς παραμορφωμένες χωροχρονικές διακυμάνσεις του μηδενός… και καθώς απομακρυνόμουν λέει ένα χρυσοχάλκινο στεφάνι πλαισίωνε το συμπαγές κενό της… πιο μακριά-πιο μακριά… πήρε το σχήμα μιας τρομπέτας που φτύνει δαιμονικό χάλκινο ήχο… ακόμη πιο μακριά μια μπάντα παίζει μελωδίες και swing ρυθμούς, μια γιορτή έχει στηθεί, και γύρω-γύρω κόσμος να χορεύει άλλοι ξέφρενα άλλοι αισθησιακά… πιο μακριά… πετάω πάνω από μια πόλη του Νότου και πιο μακριά ακόμη μέχρι να ξαναχωθώ στο βολικό σκότος του απείρου… Ας υποθέσουμε πως ήμουν κοιμισμένος…
Στο αεροπλάνο, κοιμόμασταν με τα κεφάλια γερμένα σχηματίζοντας άβολες γωνίες στο σβέρκο μας, με τα στόματα να χάσκουν… και οι τρεις. Μάλλον η επαφή των τροχών του αεροσκάφους με το διάδρομο μας ξύπνησε… δυόμιση-τρεις ωρίτσες η πτήση από Σικάγο μέχρι Νέα Ορλεάνη και ο ύπνος αυτός ήταν απαραίτητο συμπλήρωμα για να ξεριζώσουμε και το τελευταίο ίχνος κούρασης από τη χθεσινή μέρα που για μας κράτησε… δυο μέρες. Η πτήση που ξεκίνησε κάπου στις 08:00 από Σικάγο με συνέπεια μας διακτίνισε στο Louis Armstrong Int Airport της πρωτεύουσας της Louisiana. Το βροχερό και ψυχρό πρωινό στο Chicago είχε διαδεχθεί η ζέστη και η υγρασία, στα όρια του αφόρητου, της πόλης που είναι χτισμένη στις όχθες του Μισισίπι. Πήραμε ταξί από το αεροδρόμιο προς το ξενοδοχείο, κάπου στα 15$ στοίχισε, check in, pit stop και στο δρόμο.
Ο επισκέπτης στη Νέα Ορλεάνη ξεκινάει και τελειώνει τη μέρα του στη French Quarter District, την περιοχή δηλαδή που οριοθετούν η Canal Str από τη μια και η Esplanade Ave από την άλλη, η Burgundy Str από πάνω και ο Μισισιπής από κάτω. Η καλύτερη φάση, η πρώτη βόλτα σε άγνωστες πόλεις! Σα να είσαι νεογέννητο και να κάνεις τα πρώτα σου βήματα εντυπωσιασμένος από τίποτα άλλο πλην του αγνώστου! Δεν υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο πτήσης στο ατμοσφαιρικό κέντρο της πόλης. Ο Γαλλικός αποικιοκρατικός ρυθμός κυριαρχεί με τα χαρακτηριστικά σιδερένια μπαλκόνια που πλαισιώνουν κτήρια από τουβλάκι, ο δρόμος είναι γεμάτος με μπάντες όπου βιρτουόζοι του δρόμου στήνουν αυτοσχέδιες συναυλίες εξαιρετικά υψηλού επιπέδου, ανακατεύεσαι με τον κόσμο, αράζεις για μια μπύρα σε κάποιο από τα θρυλικά μπαράκια έτσι για να δροσιστείς λίγο κάτω από τους ανεμιστήρες οροφής, και πάλι έξω, μάγοι, ταχυδακτυλουργοί, ζωγράφοι, πλανόδιοι μουσικοί, αρτίστες του δρόμου, ζητιάνοι, ξωτικά, νεράιδες σε καλοδέχονται στο μαγεμένο κόσμο τους ώσπου και συ σιγά-σιγά μεταλλάσσεσαι και γίνεσαι μέρος αυτής της αλλόκοτης πανίδας.
Αν και η ξακουστή Bourbon Str έχει μετατραπεί σε μια τουριστική παγίδα που στηρίζεται στο πιόμα, τα στριπτιτζάδικα, και σε λαϊβάδικα από όπου ακούγονται σουξέ αμερικανοροκιές οι οποίες δεν ταιριάζουν και πολύ με το κλίμα της πόλης, αρκεί να στρίψεις στη γωνία για να ξεφύγεις από την τουριστικίλα που έχει στηθεί με target group την ξεφρενιασμένη πιτσιρικαρία. Η Voodoo κουλτούρα της πόλης επιβεβαιώνεται από τα μαγαζιά που πουλάνε σύνεργα μαγείας… φίλτρα, δαχτυλίδια με μυστικές δυνάμεις, φυλακτά, ξόρκια, και αληθινές κούκλες για τελετές voodoo, είναι ομολογουμένως μια ασυνήθιστη πραμάτεια. Η βόλτες κάποια στιγμή μέσα από αυτό το αλλόκοτο καρναβαλικό σινάφι σε φέρνουν στη Jackson Square και μετά λίγο πιο κάτω στο ποτάμι, ωραία μέρη για λίγο άραγμα, πάντα και παντού υπό τους ήχους κάποιας μπάντας που κάπου πιο πέρα με πνευστά, κρουστά και έγχορδα έχει ξεσηκώσει μαύρες χορεύτριες οι οποίες λικνίζονται λάγνα με μάτια κλειστά…
Το μενού για φαγητό έχει κρεολέζικη κουζίνα και μας πληροφόρησαν πως καλή κρεολέζικη θα βρεις στο «K Paul». Οι επιρροές της συγκεκριμένης κουζίνας από τη γαλλική, την αφρικανική, την ισπανική, την κουβανέζικη και την τοπική παράδοση υπόσχονται να ταξιδέψουν την γεύση, την τελευταία αίσθηση που είχε μείνει ανεπηρέαστη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σε ένα πιάτο τζαμπαλάγια, είδος ριζότο με θαλασσινά, ανακατεύονται τα γούστα από τις φυλές που κατοικίσανε την περιοχή… μέσα σε ένα πιάτο μπορείς να «διαβάσεις» την ιστορία της πόλης… θεωρείται το πιο χαρακτηριστικό πιάτο και συνοδεύεται με παγωμένη lager ή pilsner…
Η πόλη που γέννησε την Jazz, έχει και το ναό της Jazz. Πρόκειται για το Preservation Hall, το ιστορικό τζαζάδικο που στέκει στη St Peters St σχεδόν στη διασταύρωσή της με την Bourbon St, για 60 χρόνια συνεχούς λειτουργίας. 60 χρόνια ακριβώς στις 9/4/2011, τη μέρα που βρεθήκαμε εκεί! Δωρεάν είσοδος και ολοήμερη λειτουργία με μπάντες από όλο τον κόσμο να διαδέχονται η μια την άλλη! Το εσωτερικό λυτό, φθαρμένοι τοίχοι από τα χρόνια και την υγρασία -ταιριαστό ντεκόρ-, δεν προσφέρει ποτό ή φαγητό, απλά κάθεσαι στο ημίφως στους ξύλινους πάγκους σε απόσταση αναπνοής από την σκηνή και αφήνεσαι στο ταξίδι της αποθεωτικής μελωδίας και των ρυθμών…
Το βράδυ ξεχύθηκε στους δρόμους και εμείς αφήσαμε πίσω μας την ξέφρενη κιτσαρία της Bourbon St και κατευθυνθήκαμε προς τα κει που μάθαμε ότι διασκεδάζουν οι ντόπιοι… λίγο έξω από την French Quarter, στη Frenchman St. Στις συστάσεις για το συγκεκριμένο δρόμο πάντα περιλαμβάνεται η φράση «Music Everywhere!»… πράγματι η εμπειρία της νύχτας στη Frenchman St υπόσχεται μια δυνατή, όμορφη, αυθεντική και ανεξίτηλη ανάμνηση. Οι μπάντες στους δρόμους, οι αφροαμερικάνοι του Νότου που χορεύουν ιδρωμένοι με μάτια κλειστά, τα σκοτεινά τζαζάδικα… μερικές μπύρες στο d.b.a. χαζεύοντας την μπάντα σε ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας, ακόμα λίγες στο seven muses, πολλές-πολλές βόλτες, κουβεντούλα στα αυτοσχέδια πηγαδάκια με τους ντόπιους που στήνονται και διαλύονται…
Ένα μεγάλο μέρος του ταξιδιού είναι αυτό που τελικά λαμβάνουν οι αισθήσεις μας και αυτό κάνει τη Νέα Ορλεάνη μια ξεχωριστή πόλη. Το καλωσόρισμα της αφής από την θαλπωρή της υγρής της ζέστης, της όρασης από το πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό ψηφιδωτό των φυλών, χαρακτηριστικών και χρωμάτων που απαρτίζουν τους κατοίκους της, της ακοής από μουσικές, φωνές και γέλια, της όσφρησης από την ποταμίσια αύρα και τέλος της γεύσης από τα κρεολέζικα πιάτα της, συνθέτουν μια μοναδική μορφή ανάμνησης, αυτή της «αίσθησης», που όσο περνάει ο καιρός δε σβήνει, απλά γλυκαίνει στο μυαλό σου και όσα χρόνια κι αν περάσουν σε κάνει να χαμογελάς νοσταλγικά…
:: 
:: 
New Orleans, Louisiana
Φαντάσου αυτό, σαν αλληγορία για τη ζωή… Μια τεράστια μαύρη τρύπα που όμως αντί να σε ρουφάει προς το σημειακό της άπειρο σε απωθεί προς παραμορφωμένες χωροχρονικές διακυμάνσεις του μηδενός… και καθώς απομακρυνόμουν λέει ένα χρυσοχάλκινο στεφάνι πλαισίωνε το συμπαγές κενό της… πιο μακριά-πιο μακριά… πήρε το σχήμα μιας τρομπέτας που φτύνει δαιμονικό χάλκινο ήχο… ακόμη πιο μακριά μια μπάντα παίζει μελωδίες και swing ρυθμούς, μια γιορτή έχει στηθεί, και γύρω-γύρω κόσμος να χορεύει άλλοι ξέφρενα άλλοι αισθησιακά… πιο μακριά… πετάω πάνω από μια πόλη του Νότου και πιο μακριά ακόμη μέχρι να ξαναχωθώ στο βολικό σκότος του απείρου… Ας υποθέσουμε πως ήμουν κοιμισμένος…
Στο αεροπλάνο, κοιμόμασταν με τα κεφάλια γερμένα σχηματίζοντας άβολες γωνίες στο σβέρκο μας, με τα στόματα να χάσκουν… και οι τρεις. Μάλλον η επαφή των τροχών του αεροσκάφους με το διάδρομο μας ξύπνησε… δυόμιση-τρεις ωρίτσες η πτήση από Σικάγο μέχρι Νέα Ορλεάνη και ο ύπνος αυτός ήταν απαραίτητο συμπλήρωμα για να ξεριζώσουμε και το τελευταίο ίχνος κούρασης από τη χθεσινή μέρα που για μας κράτησε… δυο μέρες. Η πτήση που ξεκίνησε κάπου στις 08:00 από Σικάγο με συνέπεια μας διακτίνισε στο Louis Armstrong Int Airport της πρωτεύουσας της Louisiana. Το βροχερό και ψυχρό πρωινό στο Chicago είχε διαδεχθεί η ζέστη και η υγρασία, στα όρια του αφόρητου, της πόλης που είναι χτισμένη στις όχθες του Μισισίπι. Πήραμε ταξί από το αεροδρόμιο προς το ξενοδοχείο, κάπου στα 15$ στοίχισε, check in, pit stop και στο δρόμο.
Ο επισκέπτης στη Νέα Ορλεάνη ξεκινάει και τελειώνει τη μέρα του στη French Quarter District, την περιοχή δηλαδή που οριοθετούν η Canal Str από τη μια και η Esplanade Ave από την άλλη, η Burgundy Str από πάνω και ο Μισισιπής από κάτω. Η καλύτερη φάση, η πρώτη βόλτα σε άγνωστες πόλεις! Σα να είσαι νεογέννητο και να κάνεις τα πρώτα σου βήματα εντυπωσιασμένος από τίποτα άλλο πλην του αγνώστου! Δεν υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο πτήσης στο ατμοσφαιρικό κέντρο της πόλης. Ο Γαλλικός αποικιοκρατικός ρυθμός κυριαρχεί με τα χαρακτηριστικά σιδερένια μπαλκόνια που πλαισιώνουν κτήρια από τουβλάκι, ο δρόμος είναι γεμάτος με μπάντες όπου βιρτουόζοι του δρόμου στήνουν αυτοσχέδιες συναυλίες εξαιρετικά υψηλού επιπέδου, ανακατεύεσαι με τον κόσμο, αράζεις για μια μπύρα σε κάποιο από τα θρυλικά μπαράκια έτσι για να δροσιστείς λίγο κάτω από τους ανεμιστήρες οροφής, και πάλι έξω, μάγοι, ταχυδακτυλουργοί, ζωγράφοι, πλανόδιοι μουσικοί, αρτίστες του δρόμου, ζητιάνοι, ξωτικά, νεράιδες σε καλοδέχονται στο μαγεμένο κόσμο τους ώσπου και συ σιγά-σιγά μεταλλάσσεσαι και γίνεσαι μέρος αυτής της αλλόκοτης πανίδας.
Αν και η ξακουστή Bourbon Str έχει μετατραπεί σε μια τουριστική παγίδα που στηρίζεται στο πιόμα, τα στριπτιτζάδικα, και σε λαϊβάδικα από όπου ακούγονται σουξέ αμερικανοροκιές οι οποίες δεν ταιριάζουν και πολύ με το κλίμα της πόλης, αρκεί να στρίψεις στη γωνία για να ξεφύγεις από την τουριστικίλα που έχει στηθεί με target group την ξεφρενιασμένη πιτσιρικαρία. Η Voodoo κουλτούρα της πόλης επιβεβαιώνεται από τα μαγαζιά που πουλάνε σύνεργα μαγείας… φίλτρα, δαχτυλίδια με μυστικές δυνάμεις, φυλακτά, ξόρκια, και αληθινές κούκλες για τελετές voodoo, είναι ομολογουμένως μια ασυνήθιστη πραμάτεια. Η βόλτες κάποια στιγμή μέσα από αυτό το αλλόκοτο καρναβαλικό σινάφι σε φέρνουν στη Jackson Square και μετά λίγο πιο κάτω στο ποτάμι, ωραία μέρη για λίγο άραγμα, πάντα και παντού υπό τους ήχους κάποιας μπάντας που κάπου πιο πέρα με πνευστά, κρουστά και έγχορδα έχει ξεσηκώσει μαύρες χορεύτριες οι οποίες λικνίζονται λάγνα με μάτια κλειστά…
Το μενού για φαγητό έχει κρεολέζικη κουζίνα και μας πληροφόρησαν πως καλή κρεολέζικη θα βρεις στο «K Paul». Οι επιρροές της συγκεκριμένης κουζίνας από τη γαλλική, την αφρικανική, την ισπανική, την κουβανέζικη και την τοπική παράδοση υπόσχονται να ταξιδέψουν την γεύση, την τελευταία αίσθηση που είχε μείνει ανεπηρέαστη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σε ένα πιάτο τζαμπαλάγια, είδος ριζότο με θαλασσινά, ανακατεύονται τα γούστα από τις φυλές που κατοικίσανε την περιοχή… μέσα σε ένα πιάτο μπορείς να «διαβάσεις» την ιστορία της πόλης… θεωρείται το πιο χαρακτηριστικό πιάτο και συνοδεύεται με παγωμένη lager ή pilsner…
Η πόλη που γέννησε την Jazz, έχει και το ναό της Jazz. Πρόκειται για το Preservation Hall, το ιστορικό τζαζάδικο που στέκει στη St Peters St σχεδόν στη διασταύρωσή της με την Bourbon St, για 60 χρόνια συνεχούς λειτουργίας. 60 χρόνια ακριβώς στις 9/4/2011, τη μέρα που βρεθήκαμε εκεί! Δωρεάν είσοδος και ολοήμερη λειτουργία με μπάντες από όλο τον κόσμο να διαδέχονται η μια την άλλη! Το εσωτερικό λυτό, φθαρμένοι τοίχοι από τα χρόνια και την υγρασία -ταιριαστό ντεκόρ-, δεν προσφέρει ποτό ή φαγητό, απλά κάθεσαι στο ημίφως στους ξύλινους πάγκους σε απόσταση αναπνοής από την σκηνή και αφήνεσαι στο ταξίδι της αποθεωτικής μελωδίας και των ρυθμών…
Το βράδυ ξεχύθηκε στους δρόμους και εμείς αφήσαμε πίσω μας την ξέφρενη κιτσαρία της Bourbon St και κατευθυνθήκαμε προς τα κει που μάθαμε ότι διασκεδάζουν οι ντόπιοι… λίγο έξω από την French Quarter, στη Frenchman St. Στις συστάσεις για το συγκεκριμένο δρόμο πάντα περιλαμβάνεται η φράση «Music Everywhere!»… πράγματι η εμπειρία της νύχτας στη Frenchman St υπόσχεται μια δυνατή, όμορφη, αυθεντική και ανεξίτηλη ανάμνηση. Οι μπάντες στους δρόμους, οι αφροαμερικάνοι του Νότου που χορεύουν ιδρωμένοι με μάτια κλειστά, τα σκοτεινά τζαζάδικα… μερικές μπύρες στο d.b.a. χαζεύοντας την μπάντα σε ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας, ακόμα λίγες στο seven muses, πολλές-πολλές βόλτες, κουβεντούλα στα αυτοσχέδια πηγαδάκια με τους ντόπιους που στήνονται και διαλύονται…
Ένα μεγάλο μέρος του ταξιδιού είναι αυτό που τελικά λαμβάνουν οι αισθήσεις μας και αυτό κάνει τη Νέα Ορλεάνη μια ξεχωριστή πόλη. Το καλωσόρισμα της αφής από την θαλπωρή της υγρής της ζέστης, της όρασης από το πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό ψηφιδωτό των φυλών, χαρακτηριστικών και χρωμάτων που απαρτίζουν τους κατοίκους της, της ακοής από μουσικές, φωνές και γέλια, της όσφρησης από την ποταμίσια αύρα και τέλος της γεύσης από τα κρεολέζικα πιάτα της, συνθέτουν μια μοναδική μορφή ανάμνησης, αυτή της «αίσθησης», που όσο περνάει ο καιρός δε σβήνει, απλά γλυκαίνει στο μυαλό σου και όσα χρόνια κι αν περάσουν σε κάνει να χαμογελάς νοσταλγικά…
