gmavro75
Member
- Μηνύματα
- 436
- Likes
- 563
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ταξίδι στο χρόνο
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1. Chicago: NBA, I love this Game!
- 2. Νέα Ορλεάνη: All that Jazz…
- 3. Τέξας και Νέο Μεξικό: America is our playground man…][I]Τα επιδέξια χέρια της μητέρας πρόσθεταν την τελευταία πινελιά στα μάγουλα και στο μέτωπο του μικρού αγοριού… «λίγο ρουζ για να δείχνεις ηλιοκαμένος από τον ήλιο εκεί στην άγρια δύση!… τώρα είσαι κανονικός καουμπόης!» έλεγε… και εγώ δεν ξέρω τι απολάμβανα πιο πολύ εκείνη την ώρα. Το μασκάρεμα, το χαμόγελό της ή που ασχολιόταν μόνο μαζί μου… [/I
- 4. Αριζόνα: The Grand Deserts][I]Κυνηγώντας τον ορίζοντα σε ατέλειωτες ευθείες μέσα σε τοπία κόκκινης ανυπαρξίας… σκέφτεσαι, θυμάσαι, οι μνήμες σε προσπερνάνε καβάλα σε μια Κάντιλακ ξεσκέπαστη και συ τις κυνηγάς. Η πιο πιστή παρέα, το ανάπηρο σκυλί σου, ο πανταχού παρών εαυτός σου με όλο το τεράστιο κενό του παραγεμισμένο με το παρελθόν σου, σε ακολουθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, σε κοιτά στα μάτια σα να σε περιμένει να τραβήξεις από το στόμα του το μπαλάκι που του πέταξες… χαζό σκυλί, του δείχνεις τα αστέρια και αυτό κοιτάει το δάχτυλο. Ο Ντίνος σκεφτόταν, η Ανίτα αναρωτιόταν τι να εννοούσε ο μάγος στη Νέα Ορλεάνη -εκείνος ο χειρομάντης που της είπε ότι σε λίγο θα πεθάνει για να ξαναγεννηθεί- εγώ πάλι θυμόμουν. Είχαμε ώρα, είχαμε χρόνο πίσω μας και μπρος. Είχαμε χρόνο μιας ζωής… σα μια γουλιά ωκεανός: αρκετός για να πνιγείς, λίγος για να ξεδιψάσεις.[/I
- 5. Νεβάδα: The Sin City…][I]Θα τζογάρω στη πλάτη του Θάνατου. Όσοι έζησαν προσπαθώντας να Tον γλυτώσουν, απλά πέθαναν χωρίς να ζήσουνε τίποτε. Είναι η φύση μας τόσο σκληρή ώστε να μας καταραστεί με την σχιζοφρένεια -την επίγνωση της προσωρινότητάς μας από τη μια και από την άλλη με το ισχυρό ένστικτο επιβίωσης. Εγώ θα αδιαφορήσω και θα ζήσω αιώνια -μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Θα αγαπάω για πάντα, θα υπόσχομαι για πάντα, θα θυμάμαι για πάντα, θα ερωτεύομαι για πάντα, και κάθε μου στιγμή θα απολαμβάνει τις τιμές που πρέπουν σε πιθανές αιώνιες αναμνήσεις. Θα σπαταλάω χρόνο δεξιά και αριστερά, με βήματα αργά σα να πηγαίνω βόλτα αφήνοντας τα απρόσμενα να με φτάσουν, θα περάσω από τις γειτονιές που μου «έγραψε» να περάσω, χωρίς άλλη βιασύνη. Όσοι πέρασαν προσπαθώντας να προλάβουν, απλά τερμάτισαν χωρίς να προλάβουν τίποτε. [/I
- 6. Καλιφόρνια National Parks: "Good Bye Death Valley"][I]Έρημος… Ανυπαρξία και ανοιχτοί ορίζοντες, λίγα σύννεφα αραχνοΰφαντα σα να προσπαθούν να αγγίξουν απαλά το παρθένο τίποτα. Γενναιόδωρο αρπαχτικό, έρημος… αλήθεια τι χρώμα θα της έβαζες σε μια αφήγηση, τι ήχος της ταιριάζει, ποιες λέξεις; Πώς θα την περιέγραφες σε έναν τυφλό ταξιδιώτη, σε αυτή που θα ήθελες δίπλα σου αλλά είναι τόσο μακριά; Η κοιλάδα του Θανάτου ζωντανή και σαρκοφάγος, έρημος… η τελευταία ερημιά, η τελευταία έρημος, η τελευταία… [/I
- 7. Καλιφόρνια Pacific Coast: "End of the Trail"][B]18 και 19/4 2011[/B
10 /04/2011
Amarillo, The Big Texan
Η πτήση από Νέα Ορλεάνη μέσω Dallas έφτασε στο Amarillo απόγευμα, πρέπει να ήταν περασμένες 17:00 όταν μπήκαμε στο δωμάτιο του Motel 6. Ρωτήσαμε στη reception που θα μπορούσαμε να φάμε, να ακούσουμε λίγη μουσική και να πιούμε μερικές μπύρες και…
Η πόρτα του Saloon άνοιξε με ένα ελαφρύ χαρακτηριστικό τρίξιμο, όπως ταιριάζει στις καθώς πρέπει πόρτες των σαλούν… τρεις σκιές εμφανίστηκαν στο ξύλινο πάτωμα, τρεις μακρόλιγνες σκιές… Κοιτάξαμε διερευνητικά το χώρο και μπήκαμε. Οι σκιές εξαφανίστηκαν καθώς η πόρτα έκλεισε χωρίς τρίξιμο. Στο μπαρ οι Καουμπόηδες και οι Χαρλεάδες, δυο διαφορετικές φυλές, γνώριμες μεταξύ τους αφού συναντιούνται συχνά στα saloon του Τέξας. Οι μόνιμοι και οι περαστικοί, οι αταξίδευτοι και οι ταξιδιώτες, οι μάγκες και οι αλήτες σμιλευμένα πρόσωπα από τα σκληρά στοιχεία της φύσης… τον ήλιο και τον αέρα… Δεν υπάρχουν και πολλά να κάνεις στο Amarillo. Λογικά, άντε να περάσεις εκεί μια μέρα, ε, και θα την περάσεις στο πολυδιαφημισμένο Big Texan παρέα με τους αγελαδάρηδες που περνάνε στο Amarillo μια ζωή. Darts, σκοποβολή, η παγκοσμίως γνωστή 72oz steak παρέα με μια μεγάλη μπύρα, που θα σε βάλει στο νόημα του τι σημαίνει «μεγάλη» για τους Αμερικάνους, και μερικές ακόμη μπύρες στο μπαρ από τα χέρια της καουμπόισσας barwoman μέχρι να τελειώσει η μέρα. Ένα κλασσικό και original saloon, το θρυλικό μπριζολάδικο στο mother road… Και ένα ακόμα tip: αν μένεις στα motel που βρίσκονται πάνω στο δρόμο I 40 η μεταφορά προς το Big Texan και από το Big Texan προς το motel, είναι δωρεάν, προσφορά του καταστήματος, με λιμουζίνα άσπρη, διακοσμημένη με κέρατα ταύρου στο καπό και ντράιβερ καουμπόι…
“are you asking me where are we going? America is our playground man!!!” μας απάντησε ο Jim, ο Χαρλεάς ο half Indian, που κατέβαζε τις κανάτες μπύρας τη μια μετά την άλλη… η συζήτηση με το Jim και την παρέα του για μέρη που έχουν δει τα μάτια τους και για απίστευτα σκηνικά και τις περιπέτειες που έχουν ζήσει on the road παρασέρνει τα ρολόγια προς το τέλος της μέρας…
Εκείνο το βράδυ της 10ης Απριλίου πέσαμε για ύπνο περιμένοντας με αγωνία το ξημέρωμα γιατί την επόμενη μέρα, πρωί-πρωί, θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητό μας και θα ξεκινούσαμε το πολυαναμενόμενο road trip. Ονειρευτήκαμε και οι τρεις -είμαι σίγουρος- τις ατέλειωτες ευθείες, τους ανοιχτούς ορίζοντες, και άγρια άλογα να καλπάζουν στα άνυδρα πεδία αφήνοντας σύννεφα σκόνης πίσω τους…
11/4/2011
Amarillo TX-White Sands NP-Las Cruces NM (700km, 7+ h drive)
Θα ήταν δε θα ήταν εννιά το πρωί όταν είχαμε πλέον επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο και αφήναμε πίσω μας το Amarillo διανύοντας το πρώτα μίλια πάνω στον αυτοκινητόδρομο με κωδικό I 40 και κατεύθυνση δυτική προς τα σύνορα της πολιτείας του Τέξας με το Νέο Μεξικό. Η πρώτη στάση είναι μόλις 11 χλμ έξω από την πόλη στο Cadillac Ranch. Δέκα κουφάρια από Cadillac φυτεμένες στο χώμα αποτελούν αγαπημένο καμβά για graffiti από τους αμέτρητους ταξιδιώτες και ένα πολύ γνωστό σκηνικό του Route 66, ίσως και πιο γνωστό από ότι θα του άξιζε…
Αλλά μιας και πήραμε το δρόμο για τα καλά, αφού έχουμε ήδη περάσει στην πολιτεία του Νέο Μεξικό, ας αναλύσουμε λίγο τι είναι το Route66 και ας αναζητήσουμε στα χιλιόμετρα που ακολουθούν τι τον κάνει τόσο θρυλικό… Καταρχήν το Route66 δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει στους χάρτες, δε σηματοδοτείται, δε συντηρείται, δεν θεωρείται μέρος του οδικού δικτύου της χώρας. Αυτά από το 1985 οπότε και δόθηκε σε πλήρη λειτουργία ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος Interstate 40 (που ήδη έχουμε αναφέρει ως I40) ο οποίος σε μεγάλο ποσοστό ακολουθεί την ίδια διαδρομή, αλλά με σύγχρονες προδιαγραφές για ταχύτερη και ασφαλή μετακίνηση. Ο «πιο γνωστός δρόμος του κόσμου» καταργήθηκε εκείνη τη χρονιά έχοντας προσφέρει στα 58 χρόνια της ζωής του ανάπτυξη στις περιοχές που διέσχιζε, χρήμα στους ιδιοκτήτες motel και diners, άφθονη περιπέτεια σε αυτούς που αναζητούσαν τον εαυτό τους στο τιμόνι της mustang τους, το ιδανικό background για ταινίες, για βιβλία και για ροκ συνθέσεις. Οι ρομαντικοί αναπολούν τις μέρες που το Mother Road αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της Αμερικής και ένωνε το Chicago με το Los Angeles διασχίζοντας 4000 χλμ. μέσα από 8 πολιτείες. Ο σημερινός ταξιδιώτης τρέχει πάνω στον I40 και μπορεί να επισκεφτεί μόνο κομμάτια του 66 που συντηρούνται κάπως ως μουσείο, κομμάτια δρόμου που σε φέρνουν σε πόλεις φαντάσματα, εγκαταλελειμμένα βενζινάδικα, ερειπωμένα ξενοδοχεία με σπασμένα τζάμια, και αυτοκίνητα αντίκες παρατημένα στο χρόνο και στη σκουριά, να αντηχούν το πολύβουο παρελθόν του Mother Road. Σε όποιο σημείο του I 40 κι αν δείτε ταμπέλα που να δείχνει έξοδο προς το Historic Route66 ακολουθήστε το και αφήστε τη φαντασία σας να ξαναζωντανέψει τα περασμένα του μεγαλεία.
Κάπου 280 χλμ. από το Amarillo, στο Νέο Μεξικό (2,5-3 ώρες οδήγηση αν δεν υπολογίσεις τις στάσεις) βρίσκεται μια αδιάφορη επαρχιακή πόλη, μια από τις πολλές, η Santa Rosa. Κάναμε μια σύντομη στάση σε κάποιο super market για να προμηθευτούμε υλικά για σάντουιτς (καθόλου κακή απόφαση μιας και το φαγητό στις νότιες πολιτείες είναι απογοητευτικό στην πλειοψηφία του), και αφήσαμε προσωρινά πίσω μας τον I40 και τo Route 66 με κατεύθυνση νότια προς τα σύνορα με το Μεξικό. Επόμενη στάση το White Sands National Park, η έρημος με το απόκοσμο τοπίο που συνθέτει η κατάλευκη πούδρα άμμου. Μέχρι εκεί άλλες τρεισήμισι ώρες οδήγηση για τα 300 χλμ που μας χωρίζουν. Το τοπίο αρχίζει να θυμίζει γουέστερν, με τη χαμηλή θαμνοειδή βλάστηση, βράχους φυτεμένους διάσπαρτα, και μακρινά όρη να ορίζουν τα σημεία που ή γη συναντά τον ουρανό. Η απεραντοσύνη της άγριας δύσης μας υποδέχτηκε…
Φτάσαμε στην πύλη του Εθνικού πάρκου White Sands κάπου στις 18:00 το απόγευμα. Εισιτήριο στην είσοδο (15$ ανά αυτοκίνητο) και οδηγήσαμε τα λίγα χιλιόμετρα μέχρι οι κατάλευκοι αμμόλοφοι να σκεπάσουν τα πάντα, να επιβληθούν και να σε μεταφέρουν σε εικόνες άλλου πλανήτη. Ο ήλιος είχε πάει προς τη δύση του και η εμπειρία να περπατάς στην κυματιστή κατάλευκη πούδρα που απλώνεται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου και να τη βλέπεις να δανείζεται τα χρώματα του ουρανού είναι μοναδική.
Φεύγοντας από το White Sands NP αποφασίσαμε να οδηγήσουμε καμιά ώρα μέχρι την πόλη Las Cruses, μια πόλη 80 χλμ από τα σύνορα με Μεξικό για φαγητό και διανυκτέρευση. Όταν φτάσαμε κατά τις εννιά είχε πλέον πέσει το βράδυ. Βρήκαμε ένα μεξικάνικο για φαγητό (νομίζω τα τρία αδέρφια) και μετά από λίγο ψάξιμο για στέγη καταλήξαμε στο motel La Quinta, με 90$ το δωμάτιο με πρωινό. Εξαιρετική επιλογή για την τιμή του, με μεγάλα πεντακάθαρα δωμάτια και δυο διπλά αναπαυτικά κρεβάτια, ότι χρειαζόμασταν δηλαδή μετά από 700 χλμ και 8 ώρες καθαρή οδήγηση.
12/4/2011
Las Cruces-Santa Fe-Gallup (900Km, 8+h drive)
Μετά από ένα γερό πρωινό στο motel με προκάτ προϊόντα φορτώσαμε και αφού κάναμε μια σύντομη βόλτα στην πόλη με τα εμφανή Μεξικάνικά στοιχεία στην αρχιτεκτονική και τους κατοίκους της, βρεθήκαμε και πάλι στο δρόμο. Η σημερινή μας πορεία θα ήταν παράλληλη με το Rio Grande και κατεύθυνση βόρεια μέχρι την Santa Fe, την πρωτεύουσα της πολιτείας. Τα τοπίο που καληνυχτίσαμε εχθές μας καλημέρισε, κάναμε λίγες στάσεις σε κάποιες κωμοπόλεις που μας παραξένεψε το όνομά τους (Truth or consequences, ή Elephant Butte) κυρίως για ανεφοδιασμό και ξεμούδιασμα, στην Αλμπουρκέρκη ξαναμπήκαμε στον I 40 με κατεύθυνση ανατολικά, μέχρι να βρούμε το γραφικό αλλά πιο δύσκολο δρόμο για Santa Fe τον Turquoise Trail. Περίπου πέντε ώρες μετά την αναχώρησή μας από Las Cruses φτάσαμε σε ένα μικρό χωριό με το όνομα Μαδρίτη (Madrid) όπου κάναμε μια πιο παρατεταμένη στάση για βολτίτσα στα art shops, και μια μπύρα στο saloon. Οι κάτοικοι είναι λίγο βαρεμένοι σε μεγάλο ποσοστό και όπως μας ενημέρωσε ο μπάρμαν όταν τον ρωτήσαμε πόσους κατοίκους έχει το χωριό μας απάντησε 280 τρελούς, είναι όλοι τρελοί εδώ… Ο γέρος δίπλα μου στη μπάρα μου είπε χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιος διάλογος ότι είχε πολεμήσει στο Βιετνάμ και ότι έχει μια καραμπίνα που είναι έτοιμη να σκοτώσει κιτρινιάρηδες, και κάνα δυο κοπέλες έξω από το saloon μιλάγανε και διαφωνούσανε έντονα αν και μιλάγανε… μόνες τους η κάθε μια. Ας είναι… ο Πίτερ ο μπάρμαν, ένας πενηντάρης ζωγράφος είχε επιλέξει, άγνωστο πώς και γιατί, να περάσει μερικά χρόνια εκεί πριν συνεχίσει η ζωή του σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου. Και εμείς μετά από δυο μπύρες, επιλέξαμε να συνεχίσουμε προς Santa Fe μιας και η ώρα πήγαινε τρεις…
Η Santa Fe είναι πανέμορφη πόλη, με πράσινο, πεζόδρομους, όμορφες πλατείες και σπίτια που παραπέμπουν στις μεξικάνικες ρίζες του Νέου Μεξικού. Η βόλτα είναι ευχάριστη, η αγορά της πολύ ακριβή (δερμάτινα, καπέλα, μπότες, γούνες) και το φαγητό στο Blue Corn Café μια χαρά και σε λογικές τιμές.
Όταν μας βρήκε το βράδυ μετρήσαμε τις δυνάμεις μας και αποφασίσαμε να μην διανυκτερεύσουμε εκεί αλλά να αποτολμήσουμε τα 320 χλμ και τις 3+ ώρες μέχρι το Gallup για να κερδίσουμε λίγα χιλιόμετρα στο αυριανό πρόγραμμα. Τα καταφέραμε. Οριακά αλλά τα καταφέραμε. Φτάσαμε κατά τη μια μπήκαμε στο Beds Inn motel, μέτριο, αλλά που να ψάχνεις… λιώμα.
Amarillo, The Big Texan
Η πτήση από Νέα Ορλεάνη μέσω Dallas έφτασε στο Amarillo απόγευμα, πρέπει να ήταν περασμένες 17:00 όταν μπήκαμε στο δωμάτιο του Motel 6. Ρωτήσαμε στη reception που θα μπορούσαμε να φάμε, να ακούσουμε λίγη μουσική και να πιούμε μερικές μπύρες και…
Η πόρτα του Saloon άνοιξε με ένα ελαφρύ χαρακτηριστικό τρίξιμο, όπως ταιριάζει στις καθώς πρέπει πόρτες των σαλούν… τρεις σκιές εμφανίστηκαν στο ξύλινο πάτωμα, τρεις μακρόλιγνες σκιές… Κοιτάξαμε διερευνητικά το χώρο και μπήκαμε. Οι σκιές εξαφανίστηκαν καθώς η πόρτα έκλεισε χωρίς τρίξιμο. Στο μπαρ οι Καουμπόηδες και οι Χαρλεάδες, δυο διαφορετικές φυλές, γνώριμες μεταξύ τους αφού συναντιούνται συχνά στα saloon του Τέξας. Οι μόνιμοι και οι περαστικοί, οι αταξίδευτοι και οι ταξιδιώτες, οι μάγκες και οι αλήτες σμιλευμένα πρόσωπα από τα σκληρά στοιχεία της φύσης… τον ήλιο και τον αέρα… Δεν υπάρχουν και πολλά να κάνεις στο Amarillo. Λογικά, άντε να περάσεις εκεί μια μέρα, ε, και θα την περάσεις στο πολυδιαφημισμένο Big Texan παρέα με τους αγελαδάρηδες που περνάνε στο Amarillo μια ζωή. Darts, σκοποβολή, η παγκοσμίως γνωστή 72oz steak παρέα με μια μεγάλη μπύρα, που θα σε βάλει στο νόημα του τι σημαίνει «μεγάλη» για τους Αμερικάνους, και μερικές ακόμη μπύρες στο μπαρ από τα χέρια της καουμπόισσας barwoman μέχρι να τελειώσει η μέρα. Ένα κλασσικό και original saloon, το θρυλικό μπριζολάδικο στο mother road… Και ένα ακόμα tip: αν μένεις στα motel που βρίσκονται πάνω στο δρόμο I 40 η μεταφορά προς το Big Texan και από το Big Texan προς το motel, είναι δωρεάν, προσφορά του καταστήματος, με λιμουζίνα άσπρη, διακοσμημένη με κέρατα ταύρου στο καπό και ντράιβερ καουμπόι…
“are you asking me where are we going? America is our playground man!!!” μας απάντησε ο Jim, ο Χαρλεάς ο half Indian, που κατέβαζε τις κανάτες μπύρας τη μια μετά την άλλη… η συζήτηση με το Jim και την παρέα του για μέρη που έχουν δει τα μάτια τους και για απίστευτα σκηνικά και τις περιπέτειες που έχουν ζήσει on the road παρασέρνει τα ρολόγια προς το τέλος της μέρας…
Εκείνο το βράδυ της 10ης Απριλίου πέσαμε για ύπνο περιμένοντας με αγωνία το ξημέρωμα γιατί την επόμενη μέρα, πρωί-πρωί, θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητό μας και θα ξεκινούσαμε το πολυαναμενόμενο road trip. Ονειρευτήκαμε και οι τρεις -είμαι σίγουρος- τις ατέλειωτες ευθείες, τους ανοιχτούς ορίζοντες, και άγρια άλογα να καλπάζουν στα άνυδρα πεδία αφήνοντας σύννεφα σκόνης πίσω τους…
11/4/2011
Amarillo TX-White Sands NP-Las Cruces NM (700km, 7+ h drive)
Θα ήταν δε θα ήταν εννιά το πρωί όταν είχαμε πλέον επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο και αφήναμε πίσω μας το Amarillo διανύοντας το πρώτα μίλια πάνω στον αυτοκινητόδρομο με κωδικό I 40 και κατεύθυνση δυτική προς τα σύνορα της πολιτείας του Τέξας με το Νέο Μεξικό. Η πρώτη στάση είναι μόλις 11 χλμ έξω από την πόλη στο Cadillac Ranch. Δέκα κουφάρια από Cadillac φυτεμένες στο χώμα αποτελούν αγαπημένο καμβά για graffiti από τους αμέτρητους ταξιδιώτες και ένα πολύ γνωστό σκηνικό του Route 66, ίσως και πιο γνωστό από ότι θα του άξιζε…
Αλλά μιας και πήραμε το δρόμο για τα καλά, αφού έχουμε ήδη περάσει στην πολιτεία του Νέο Μεξικό, ας αναλύσουμε λίγο τι είναι το Route66 και ας αναζητήσουμε στα χιλιόμετρα που ακολουθούν τι τον κάνει τόσο θρυλικό… Καταρχήν το Route66 δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει στους χάρτες, δε σηματοδοτείται, δε συντηρείται, δεν θεωρείται μέρος του οδικού δικτύου της χώρας. Αυτά από το 1985 οπότε και δόθηκε σε πλήρη λειτουργία ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος Interstate 40 (που ήδη έχουμε αναφέρει ως I40) ο οποίος σε μεγάλο ποσοστό ακολουθεί την ίδια διαδρομή, αλλά με σύγχρονες προδιαγραφές για ταχύτερη και ασφαλή μετακίνηση. Ο «πιο γνωστός δρόμος του κόσμου» καταργήθηκε εκείνη τη χρονιά έχοντας προσφέρει στα 58 χρόνια της ζωής του ανάπτυξη στις περιοχές που διέσχιζε, χρήμα στους ιδιοκτήτες motel και diners, άφθονη περιπέτεια σε αυτούς που αναζητούσαν τον εαυτό τους στο τιμόνι της mustang τους, το ιδανικό background για ταινίες, για βιβλία και για ροκ συνθέσεις. Οι ρομαντικοί αναπολούν τις μέρες που το Mother Road αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της Αμερικής και ένωνε το Chicago με το Los Angeles διασχίζοντας 4000 χλμ. μέσα από 8 πολιτείες. Ο σημερινός ταξιδιώτης τρέχει πάνω στον I40 και μπορεί να επισκεφτεί μόνο κομμάτια του 66 που συντηρούνται κάπως ως μουσείο, κομμάτια δρόμου που σε φέρνουν σε πόλεις φαντάσματα, εγκαταλελειμμένα βενζινάδικα, ερειπωμένα ξενοδοχεία με σπασμένα τζάμια, και αυτοκίνητα αντίκες παρατημένα στο χρόνο και στη σκουριά, να αντηχούν το πολύβουο παρελθόν του Mother Road. Σε όποιο σημείο του I 40 κι αν δείτε ταμπέλα που να δείχνει έξοδο προς το Historic Route66 ακολουθήστε το και αφήστε τη φαντασία σας να ξαναζωντανέψει τα περασμένα του μεγαλεία.
Κάπου 280 χλμ. από το Amarillo, στο Νέο Μεξικό (2,5-3 ώρες οδήγηση αν δεν υπολογίσεις τις στάσεις) βρίσκεται μια αδιάφορη επαρχιακή πόλη, μια από τις πολλές, η Santa Rosa. Κάναμε μια σύντομη στάση σε κάποιο super market για να προμηθευτούμε υλικά για σάντουιτς (καθόλου κακή απόφαση μιας και το φαγητό στις νότιες πολιτείες είναι απογοητευτικό στην πλειοψηφία του), και αφήσαμε προσωρινά πίσω μας τον I40 και τo Route 66 με κατεύθυνση νότια προς τα σύνορα με το Μεξικό. Επόμενη στάση το White Sands National Park, η έρημος με το απόκοσμο τοπίο που συνθέτει η κατάλευκη πούδρα άμμου. Μέχρι εκεί άλλες τρεισήμισι ώρες οδήγηση για τα 300 χλμ που μας χωρίζουν. Το τοπίο αρχίζει να θυμίζει γουέστερν, με τη χαμηλή θαμνοειδή βλάστηση, βράχους φυτεμένους διάσπαρτα, και μακρινά όρη να ορίζουν τα σημεία που ή γη συναντά τον ουρανό. Η απεραντοσύνη της άγριας δύσης μας υποδέχτηκε…
Φτάσαμε στην πύλη του Εθνικού πάρκου White Sands κάπου στις 18:00 το απόγευμα. Εισιτήριο στην είσοδο (15$ ανά αυτοκίνητο) και οδηγήσαμε τα λίγα χιλιόμετρα μέχρι οι κατάλευκοι αμμόλοφοι να σκεπάσουν τα πάντα, να επιβληθούν και να σε μεταφέρουν σε εικόνες άλλου πλανήτη. Ο ήλιος είχε πάει προς τη δύση του και η εμπειρία να περπατάς στην κυματιστή κατάλευκη πούδρα που απλώνεται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου και να τη βλέπεις να δανείζεται τα χρώματα του ουρανού είναι μοναδική.
Φεύγοντας από το White Sands NP αποφασίσαμε να οδηγήσουμε καμιά ώρα μέχρι την πόλη Las Cruses, μια πόλη 80 χλμ από τα σύνορα με Μεξικό για φαγητό και διανυκτέρευση. Όταν φτάσαμε κατά τις εννιά είχε πλέον πέσει το βράδυ. Βρήκαμε ένα μεξικάνικο για φαγητό (νομίζω τα τρία αδέρφια) και μετά από λίγο ψάξιμο για στέγη καταλήξαμε στο motel La Quinta, με 90$ το δωμάτιο με πρωινό. Εξαιρετική επιλογή για την τιμή του, με μεγάλα πεντακάθαρα δωμάτια και δυο διπλά αναπαυτικά κρεβάτια, ότι χρειαζόμασταν δηλαδή μετά από 700 χλμ και 8 ώρες καθαρή οδήγηση.
12/4/2011
Las Cruces-Santa Fe-Gallup (900Km, 8+h drive)
Μετά από ένα γερό πρωινό στο motel με προκάτ προϊόντα φορτώσαμε και αφού κάναμε μια σύντομη βόλτα στην πόλη με τα εμφανή Μεξικάνικά στοιχεία στην αρχιτεκτονική και τους κατοίκους της, βρεθήκαμε και πάλι στο δρόμο. Η σημερινή μας πορεία θα ήταν παράλληλη με το Rio Grande και κατεύθυνση βόρεια μέχρι την Santa Fe, την πρωτεύουσα της πολιτείας. Τα τοπίο που καληνυχτίσαμε εχθές μας καλημέρισε, κάναμε λίγες στάσεις σε κάποιες κωμοπόλεις που μας παραξένεψε το όνομά τους (Truth or consequences, ή Elephant Butte) κυρίως για ανεφοδιασμό και ξεμούδιασμα, στην Αλμπουρκέρκη ξαναμπήκαμε στον I 40 με κατεύθυνση ανατολικά, μέχρι να βρούμε το γραφικό αλλά πιο δύσκολο δρόμο για Santa Fe τον Turquoise Trail. Περίπου πέντε ώρες μετά την αναχώρησή μας από Las Cruses φτάσαμε σε ένα μικρό χωριό με το όνομα Μαδρίτη (Madrid) όπου κάναμε μια πιο παρατεταμένη στάση για βολτίτσα στα art shops, και μια μπύρα στο saloon. Οι κάτοικοι είναι λίγο βαρεμένοι σε μεγάλο ποσοστό και όπως μας ενημέρωσε ο μπάρμαν όταν τον ρωτήσαμε πόσους κατοίκους έχει το χωριό μας απάντησε 280 τρελούς, είναι όλοι τρελοί εδώ… Ο γέρος δίπλα μου στη μπάρα μου είπε χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιος διάλογος ότι είχε πολεμήσει στο Βιετνάμ και ότι έχει μια καραμπίνα που είναι έτοιμη να σκοτώσει κιτρινιάρηδες, και κάνα δυο κοπέλες έξω από το saloon μιλάγανε και διαφωνούσανε έντονα αν και μιλάγανε… μόνες τους η κάθε μια. Ας είναι… ο Πίτερ ο μπάρμαν, ένας πενηντάρης ζωγράφος είχε επιλέξει, άγνωστο πώς και γιατί, να περάσει μερικά χρόνια εκεί πριν συνεχίσει η ζωή του σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου. Και εμείς μετά από δυο μπύρες, επιλέξαμε να συνεχίσουμε προς Santa Fe μιας και η ώρα πήγαινε τρεις…
Η Santa Fe είναι πανέμορφη πόλη, με πράσινο, πεζόδρομους, όμορφες πλατείες και σπίτια που παραπέμπουν στις μεξικάνικες ρίζες του Νέου Μεξικού. Η βόλτα είναι ευχάριστη, η αγορά της πολύ ακριβή (δερμάτινα, καπέλα, μπότες, γούνες) και το φαγητό στο Blue Corn Café μια χαρά και σε λογικές τιμές.
Όταν μας βρήκε το βράδυ μετρήσαμε τις δυνάμεις μας και αποφασίσαμε να μην διανυκτερεύσουμε εκεί αλλά να αποτολμήσουμε τα 320 χλμ και τις 3+ ώρες μέχρι το Gallup για να κερδίσουμε λίγα χιλιόμετρα στο αυριανό πρόγραμμα. Τα καταφέραμε. Οριακά αλλά τα καταφέραμε. Φτάσαμε κατά τη μια μπήκαμε στο Beds Inn motel, μέτριο, αλλά που να ψάχνεις… λιώμα.
