gmavro75
Member
- Μηνύματα
- 436
- Likes
- 563
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ταξίδι στο χρόνο
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1. Chicago: NBA, I love this Game!
- 2. Νέα Ορλεάνη: All that Jazz…
- 3. Τέξας και Νέο Μεξικό: America is our playground man…][I]Τα επιδέξια χέρια της μητέρας πρόσθεταν την τελευταία πινελιά στα μάγουλα και στο μέτωπο του μικρού αγοριού… «λίγο ρουζ για να δείχνεις ηλιοκαμένος από τον ήλιο εκεί στην άγρια δύση!… τώρα είσαι κανονικός καουμπόης!» έλεγε… και εγώ δεν ξέρω τι απολάμβανα πιο πολύ εκείνη την ώρα. Το μασκάρεμα, το χαμόγελό της ή που ασχολιόταν μόνο μαζί μου… [/I
- 4. Αριζόνα: The Grand Deserts][I]Κυνηγώντας τον ορίζοντα σε ατέλειωτες ευθείες μέσα σε τοπία κόκκινης ανυπαρξίας… σκέφτεσαι, θυμάσαι, οι μνήμες σε προσπερνάνε καβάλα σε μια Κάντιλακ ξεσκέπαστη και συ τις κυνηγάς. Η πιο πιστή παρέα, το ανάπηρο σκυλί σου, ο πανταχού παρών εαυτός σου με όλο το τεράστιο κενό του παραγεμισμένο με το παρελθόν σου, σε ακολουθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, σε κοιτά στα μάτια σα να σε περιμένει να τραβήξεις από το στόμα του το μπαλάκι που του πέταξες… χαζό σκυλί, του δείχνεις τα αστέρια και αυτό κοιτάει το δάχτυλο. Ο Ντίνος σκεφτόταν, η Ανίτα αναρωτιόταν τι να εννοούσε ο μάγος στη Νέα Ορλεάνη -εκείνος ο χειρομάντης που της είπε ότι σε λίγο θα πεθάνει για να ξαναγεννηθεί- εγώ πάλι θυμόμουν. Είχαμε ώρα, είχαμε χρόνο πίσω μας και μπρος. Είχαμε χρόνο μιας ζωής… σα μια γουλιά ωκεανός: αρκετός για να πνιγείς, λίγος για να ξεδιψάσεις.[/I
- 5. Νεβάδα: The Sin City…][I]Θα τζογάρω στη πλάτη του Θάνατου. Όσοι έζησαν προσπαθώντας να Tον γλυτώσουν, απλά πέθαναν χωρίς να ζήσουνε τίποτε. Είναι η φύση μας τόσο σκληρή ώστε να μας καταραστεί με την σχιζοφρένεια -την επίγνωση της προσωρινότητάς μας από τη μια και από την άλλη με το ισχυρό ένστικτο επιβίωσης. Εγώ θα αδιαφορήσω και θα ζήσω αιώνια -μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Θα αγαπάω για πάντα, θα υπόσχομαι για πάντα, θα θυμάμαι για πάντα, θα ερωτεύομαι για πάντα, και κάθε μου στιγμή θα απολαμβάνει τις τιμές που πρέπουν σε πιθανές αιώνιες αναμνήσεις. Θα σπαταλάω χρόνο δεξιά και αριστερά, με βήματα αργά σα να πηγαίνω βόλτα αφήνοντας τα απρόσμενα να με φτάσουν, θα περάσω από τις γειτονιές που μου «έγραψε» να περάσω, χωρίς άλλη βιασύνη. Όσοι πέρασαν προσπαθώντας να προλάβουν, απλά τερμάτισαν χωρίς να προλάβουν τίποτε. [/I
- 6. Καλιφόρνια National Parks: "Good Bye Death Valley"][I]Έρημος… Ανυπαρξία και ανοιχτοί ορίζοντες, λίγα σύννεφα αραχνοΰφαντα σα να προσπαθούν να αγγίξουν απαλά το παρθένο τίποτα. Γενναιόδωρο αρπαχτικό, έρημος… αλήθεια τι χρώμα θα της έβαζες σε μια αφήγηση, τι ήχος της ταιριάζει, ποιες λέξεις; Πώς θα την περιέγραφες σε έναν τυφλό ταξιδιώτη, σε αυτή που θα ήθελες δίπλα σου αλλά είναι τόσο μακριά; Η κοιλάδα του Θανάτου ζωντανή και σαρκοφάγος, έρημος… η τελευταία ερημιά, η τελευταία έρημος, η τελευταία… [/I
- 7. Καλιφόρνια Pacific Coast: "End of the Trail"][B]18 και 19/4 2011[/B
Θα πιώ το ποτό μου με την ησυχία μου και μετά θα φύγω, τι θα πει «κλείνει το μαγαζί»;
15 & 16/4/2011
Las Vegas (Nevada)
Αν είναι να πας οδικώς στο Las Vegas πρέπει να φτάσεις μετά τη δύση του ηλίου. Η πρώτη εικόνα που θα πάρεις από την πόλη πρέπει να είναι νυχτερινή. Μια πόλη με δισεκατομμύρια λαμπιόνια να αναβοσβήνουν, κάτι μεταξύ γαλαξία και Luna Park, απλωμένη στην επίπεδη έρημο που την περιβάλει μια φωτεινή πληγή στο πηχτό σκοτάδι! Τα χιλιόμετρα τρέχουν κάτω από τις ρόδες, στο cd-player το viva Las Vegas από ΖΖ-Top το υπέρλαμπρο μπουρδέλο διογκώνεται και ετοιμάζεται να μας καταπιεί… και ξαφνικά, σχεδόν όσο ξαφνικά τo αντικρίσαμε, βρεθήκαμε μέσα του, στη λεωφόρο Las Vegas με πρώτο μεγαλειώδες ξενοδοχείο στο δρόμο μας το Stratosphere... κατεβαίνοντας τη λεωφόρο, γίνεσαι μέρος ενός αδιάκοπου και αναίτιου πάρτι που ξεχύνεται στους δρόμους, ανάμεσα σε κάμπριο λιμουζίνες, ποτάμια κόσμου και κοσμάκη, εξωγήινες ενδυμασίες, μουσικές, θορύβους, κορναρίσματα, φώτα νέον, φουσκωτούς, ξεφούσκωτους, γκόμενες πλαστικές, το πύργο του Άιφελ, και κάτι πυραμίδες πιο κει, ταπεινά εκκλησάκια για γάμους express, σιντριβάνια να χορεύουν σε ύψος δεκάδων μέτρων, τριπαρισμένους αταξίδευτους… η ψυχολογία σου, ειδικά αν έχεις περάσει μια βδομάδα στις ερημιές της Αμερικάνικης επαρχίας του Νότου, τα παίζει… Μιας και στο Las Vegas φτάσαμε μια νύχτα πιο νωρίς και δωμάτιο είχαμε κλείσει για την επόμενη στο MGM grand, ψάξαμε αρχικά για ένα δωμάτιο να παρκάρουμε για τη νύχτα, να παρατήσουμε αυτοκίνητο και πράγματα, και να βγούμε βόλτα. Βρήκαμε αυτό που ψάχναμε σε ένα Motel6 για 80$ το τρίκλινο. Μόλις λίγα μέτρα πιο κει από το μεγαλειώδες MGM Grand Hotel (το μεγαλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου λένε), και από την απαστράπτουσα λεωφόρο, το σκηνικό άλλαζε άρδην! Σκοτάδι, άστεγοι, πουτάνες και τζάνκια, ζητιάνοι, μεθυσμένοι, σπίτια χαμηλά, φάτσες ύποπτες που κοιτούν καχύποπτα… τόσο φώς στη λεωφόρο δε μπορεί παρά να δημιουργεί μια τεράστια σκιά… Και φυσικά μιας και η πλειοψηφία των επισκεπτών της αμαρτωλής πόλης επιλέγουν να μείνουν σε ένα από τα διάσημά της και πιο ακριβά ξενοδοχεία-πολιτείες (Luxor, MGM Grand, New York-New York, Paris, Bellagio, Venetian, Caesars, Flamingo, Circus-Circus, Stratosphere και πολλά-πολλά άλλα… ) το Motel 6 ήταν γεμάτο με -πώς να το πούμε…- πιο μπασκλάς πελατεία όπως για παράδειγμα έγχρωμοι γκάνγκστα και πορτορικανοί σφίχτες με ουλές στο πρόσωπο και οδοντογλυφίδα ανάμεσα στα δόντια και γυναίκες ασορτί αξεσουάρ, που μιλάγανε δυνατά, τόσο δυνατά που ήταν δύσκολο να ξεχωρίζεις αν συζητάνε η τσακώνονται. Ναι, λίγα μέτρα μόνο πιο κει από την ξέφρενη λεωφόρο. Ό,τι έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια στις ταινίες και τα σίριαλ για το λαμπερό Las Vegas αφορά την Las Vegas Boulevard ή αλλιώς “the Strip” και μόνο, μια λεωφόρο δηλαδή μήκους 6,5 χιλιομέτρων στις δυο όχθες της οποίας έχει χτιστεί η σύγχρονη Βαβέλ. Πίσω από τα τεράστια ξενοδοχεία όμως, ξεχρεώνεται τη δανεισμένη λάμψη της λεωφόρου και στοιβάζεται πρόχειρα και ασφυκτικά το παραπροϊόν του Αμερικάνικου ονείρου.
Αν και η πόλη ιδρύθηκε το 1905, η σημερινή της μορφή είναι το όνειρο του οραματιστή αρχιμαφιόζου Bugsy Siegel, ο οποίος κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’40 θέλοντας να εκμεταλλευτεί το ότι ο τζόγος ήταν νόμιμος στην πολιτεία έχτισε «επενδύοντας» χρήμα της μαφίας το περίφημο Flamingo Hotel, όνομα που το εμπνεύστηκε από το χαϊδευτικό της γκόμενάς του Βιρτζίνια Χιλ , η οποία είχε μακριά και λεπτά πόδια… σα φλαμίνγκο. Το κόστος ολοκλήρωσης του έργου όμως ξεπέρασε τον προϋπολογισμό πάνω από δέκα φορές και έτσι λίγο καιρό μετά τα εγκαίνια του «πολυτελέστερου ξενοδοχείου στο κόσμο» όπως το είχε διαφημίσει, δολοφονήθηκε από τη συμμορία του. Φυσικά η μαφία εκμεταλλεύτηκε την παραοικονομία του Vegas στο έπακρο στα χρόνια που ακολούθησαν, και ακόμα και σήμερα αρκεί μια βόλτα για να καταλάβεις ότι στο Vegas βασιλεύει η πορνεία, τα ναρκωτικά και ο τζόγος είναι η βασική οικονομία της πόλης.
Ώρα για βόλτα όμως στη λαμπερή πλευρά της πόλης. Τα θεματικά ξενοδοχεία είναι και το βασικό της αξιοθέατο. Όταν μιλάμε για ξενοδοχεία βέβαια, μη φανταστείτε κτήριο με δωμάτια, αλλά μια έκταση που διαθέτει μαγαζιά, συναυλιακούς χώρους (χωρητικότητας δεκάδων χιλιάδων) φυσικά casino ακόμα και τρενάκια, λίμνες… η αρχιτεκτονική τους και η εσωτερική διακόσμηση σου δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι έξω, ακόμα και στους κλειστούς χώρους, αφού περπατάς σε καλντερίμια, που δεξιά-αριστερά μπορεί να έχουν παγκάκια και φώτα δρόμου ενώ από πάνω από το κεφάλι σου κρέμεται ένας καταγάλανος ουρανός, με λίγα λευκά συννεφάκια φυσικά ζωγραφιά σε θολωτό ταβάνι.
Ξεκινάμε με το MGM Grand που θεωρείται το μεγαλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου με περίπου 5.000 δωμάτια. Σε ένα από αυτά μείναμε και εμείς το δεύτερο βράδυ μας στο Vegas. Ανήκει στην γνωστή εταιρεία παραγωγής ταινιών Metro Goldwyn Mayer και σήμα κατατεθέν είναι τα λιοντάρια που βρίσκονται σε αγάλματα εκτός και ζωντανά εντός του hotel. Εκεί είδαμε και την καταπληκτική παράσταση Ka από Cirque du Soleil, με εντυπωσιακά σκηνικά και τους παγκοσμίου φήμης ακροβάτες- χορευτές…
Το New York-New York έχει εξωτερικά τους ουρανοξύστες του Manhattan και εσωτερικό που θυμίζει τους δρόμους και τις συνοικίες του Manhattan, μπορείς να γευθείς γνήσια Νεοϋορκέζικα πιάτα όπως Pizza και πρέτσελ, αλλά κυρίως να κάνεις μια βόλτα με το φοβερό και τρομερό roller coaster το τρενάκι που σε γυρνάει ανάποδα. Αν είναι να την κάνετε αυτή τη ρημάδα τη βόλτα να το σκεφτείτε καλά γιατί μετά την αναχώρηση είσαστε καταδικασμένοι να το ζήσετε… αν το αποφασίσετε, να κάτσετε στο πιο μπροστά βαγόνι. Θα χεστείτε που θα χεστείτε, τουλάχιστον ας τα δείτε όλα. Αυτό κάναμε εμείς τουλάχιστον.
Στο Bellagio μπορείτε να χαζέψετε το σόου με το σιντριβάνι του, όπου πίδακες νερού ύψους 40 μέτρων χορεύουν συνοδεύοντας κομμάτια κλασσικής και ποπ μουσικής. Η λίμνη δε, παραπέμπει στην ομώνυμη ρομαντική πόλης που βρίσκεται στις όχθες της Κόμο στη βόρεια Ιταλία…
Το Paris-Paris έχει έναν Πύργο του Άιφελ απέξω ύψους 165 μέτρων δηλαδή το μισό του κανονικού, και την πρόσοψη από το μουσείου του Λούβρου και μια αψίδα του Θριάμβου, ενώ μέσα έχασα εκατό δολάρια στη ρουλέτα μέσα σε πέντε λεπτά και δεν έκατσα πολύ για να σας πω τι έχει. Επίσης αυτά από τζόγο, πρώτη μου φορά σε καζίνο, δε ξανατράβηξα ούτε κουλοχέρη, ούτως ή άλλως δε το έχω και πολύ…
Περνώντας την Fontana di Trevi (όχι δε πήγαμε Ρώμη, απλά η διάσημη σύνθεση με το γλυπτό του Ποσειδώνα ανάμεσα στους Τρίτωνες έχει στηθεί για το Caesars Hotel σχεδόν σε φυσικό μέγεθος) φτάνεις στο Venetian όπου φυσικά το πιο χαρακτηριστικό του αξιοθέατο είναι τα κανάλια και οι γόνδολες μέσα στο ξενοδοχείο και μάλιστα στον πρώτο όροφο (ούτε καν στο ισόγειο). Και όταν λέμε γόνδολες εννοούμε σε φυσικό μέγεθος με γονδολιέρηδες που σε παίρνουν αν θες και σε πάνε βαρκάδα και τραγουδάνε κιόλας. Χαριτωμένο. Και γεφυράκια αναγεννησιακού στυλ έχει, και βαμμένο ταβάνι σε καταγάλανο ουράνιο, αυθεντικές Ιταλικές τζελατερίες, αγάλματα που είναι άνθρωποι που κάνουν τα αγάλματα, πάρα πολύ ωραία!
Αν θέλετε να πάλι ένα πάρκο με τραινάκια που σας γυρνάνε ανάποδα και τα μέσα έξω, και γύρω-γύρω όλοι, και καράβια που τουμπάρουν και όλα αυτά, κατευθυνθείτε στο Circus-Circus, ενώ για ένα μπάτζιν τζάμπινγκ από τα εκατόν τόσα μέτρα και άλλες δραστηριότητες που τεστάρουν την ακροφοβία σας υπάρχει το Stratosphere στο βόρειο άκρο της λεωφόρου. Είναι και το Luxor στο νότιο άκρο της λεωφόρου με τις αιγυπτιακές του πυραμίδες και τη Σφήκα όπου αν δεν έχετε πάρει αρκετή δόση αρτιφίσιαλ μαγείας από την πόλη την ίδια, φιλοξενεί μόνιμο σόου του διάσημου μάγου Chris Angel.
Εκτός από βόλτες, τζόγο, σίγουρα μια επίσκεψη σε ένα από τα σόου (προτείνεται πάντως κάποια από τις παραστάσεις του Cirque du Soleil και Hotel seeing το άλλο που πρέπει να κάνετε στο Vegas είναι να ψωνίσετε. Όχι όμως στην πανάκριβη αγορά που έχει η πόλη, αλλά στα mall που βρίσκονται λίγα χιλιόμετρα εκτός. Υπάρχει ένα στοκάδικο στη Νότια έξοδο αμέσως μετά το αεροδρόμιο, και κάποια άλλα στη βόρεια. Οι τιμές και οι προσφορές τα σπάνε, και επειδή η φτήνια τρώει το παρά, ετοιμαστείτε να τα σκάσετε χοντρά, από την άλλη δε θα ξαναχρειαστείτε shopping για χρόνια παρά μόνο για ψυχολογικούς λόγους.
Κάπως έτσι περάσαμε δυο βράδια και μια μέρα στο Vegas. Αν δεν είσαι βαθύτατα διψασμένος για κραιπάλες και πάρτι μέχρι τελικής πτώσεως, ή αν δεν έχεις κάνει τάμα να μπεις σε όλα τα ξενοδοχεία, δυο νύχτες και μια μέρα φτάνουν για να πάρεις γραμμή τι παίζει εκεί πέρα...
Την επόμενη, στις 17/4, αφήσαμε πίσω μας το δονούμενο Vegas νωρίς το πρωί και βάλαμε πλώρη για Καλιφόρνια. Όχι από τον εύκολο δρόμο όμως…
15 & 16/4/2011
Las Vegas (Nevada)
Αν είναι να πας οδικώς στο Las Vegas πρέπει να φτάσεις μετά τη δύση του ηλίου. Η πρώτη εικόνα που θα πάρεις από την πόλη πρέπει να είναι νυχτερινή. Μια πόλη με δισεκατομμύρια λαμπιόνια να αναβοσβήνουν, κάτι μεταξύ γαλαξία και Luna Park, απλωμένη στην επίπεδη έρημο που την περιβάλει μια φωτεινή πληγή στο πηχτό σκοτάδι! Τα χιλιόμετρα τρέχουν κάτω από τις ρόδες, στο cd-player το viva Las Vegas από ΖΖ-Top το υπέρλαμπρο μπουρδέλο διογκώνεται και ετοιμάζεται να μας καταπιεί… και ξαφνικά, σχεδόν όσο ξαφνικά τo αντικρίσαμε, βρεθήκαμε μέσα του, στη λεωφόρο Las Vegas με πρώτο μεγαλειώδες ξενοδοχείο στο δρόμο μας το Stratosphere... κατεβαίνοντας τη λεωφόρο, γίνεσαι μέρος ενός αδιάκοπου και αναίτιου πάρτι που ξεχύνεται στους δρόμους, ανάμεσα σε κάμπριο λιμουζίνες, ποτάμια κόσμου και κοσμάκη, εξωγήινες ενδυμασίες, μουσικές, θορύβους, κορναρίσματα, φώτα νέον, φουσκωτούς, ξεφούσκωτους, γκόμενες πλαστικές, το πύργο του Άιφελ, και κάτι πυραμίδες πιο κει, ταπεινά εκκλησάκια για γάμους express, σιντριβάνια να χορεύουν σε ύψος δεκάδων μέτρων, τριπαρισμένους αταξίδευτους… η ψυχολογία σου, ειδικά αν έχεις περάσει μια βδομάδα στις ερημιές της Αμερικάνικης επαρχίας του Νότου, τα παίζει… Μιας και στο Las Vegas φτάσαμε μια νύχτα πιο νωρίς και δωμάτιο είχαμε κλείσει για την επόμενη στο MGM grand, ψάξαμε αρχικά για ένα δωμάτιο να παρκάρουμε για τη νύχτα, να παρατήσουμε αυτοκίνητο και πράγματα, και να βγούμε βόλτα. Βρήκαμε αυτό που ψάχναμε σε ένα Motel6 για 80$ το τρίκλινο. Μόλις λίγα μέτρα πιο κει από το μεγαλειώδες MGM Grand Hotel (το μεγαλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου λένε), και από την απαστράπτουσα λεωφόρο, το σκηνικό άλλαζε άρδην! Σκοτάδι, άστεγοι, πουτάνες και τζάνκια, ζητιάνοι, μεθυσμένοι, σπίτια χαμηλά, φάτσες ύποπτες που κοιτούν καχύποπτα… τόσο φώς στη λεωφόρο δε μπορεί παρά να δημιουργεί μια τεράστια σκιά… Και φυσικά μιας και η πλειοψηφία των επισκεπτών της αμαρτωλής πόλης επιλέγουν να μείνουν σε ένα από τα διάσημά της και πιο ακριβά ξενοδοχεία-πολιτείες (Luxor, MGM Grand, New York-New York, Paris, Bellagio, Venetian, Caesars, Flamingo, Circus-Circus, Stratosphere και πολλά-πολλά άλλα… ) το Motel 6 ήταν γεμάτο με -πώς να το πούμε…- πιο μπασκλάς πελατεία όπως για παράδειγμα έγχρωμοι γκάνγκστα και πορτορικανοί σφίχτες με ουλές στο πρόσωπο και οδοντογλυφίδα ανάμεσα στα δόντια και γυναίκες ασορτί αξεσουάρ, που μιλάγανε δυνατά, τόσο δυνατά που ήταν δύσκολο να ξεχωρίζεις αν συζητάνε η τσακώνονται. Ναι, λίγα μέτρα μόνο πιο κει από την ξέφρενη λεωφόρο. Ό,τι έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια στις ταινίες και τα σίριαλ για το λαμπερό Las Vegas αφορά την Las Vegas Boulevard ή αλλιώς “the Strip” και μόνο, μια λεωφόρο δηλαδή μήκους 6,5 χιλιομέτρων στις δυο όχθες της οποίας έχει χτιστεί η σύγχρονη Βαβέλ. Πίσω από τα τεράστια ξενοδοχεία όμως, ξεχρεώνεται τη δανεισμένη λάμψη της λεωφόρου και στοιβάζεται πρόχειρα και ασφυκτικά το παραπροϊόν του Αμερικάνικου ονείρου.
Αν και η πόλη ιδρύθηκε το 1905, η σημερινή της μορφή είναι το όνειρο του οραματιστή αρχιμαφιόζου Bugsy Siegel, ο οποίος κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’40 θέλοντας να εκμεταλλευτεί το ότι ο τζόγος ήταν νόμιμος στην πολιτεία έχτισε «επενδύοντας» χρήμα της μαφίας το περίφημο Flamingo Hotel, όνομα που το εμπνεύστηκε από το χαϊδευτικό της γκόμενάς του Βιρτζίνια Χιλ , η οποία είχε μακριά και λεπτά πόδια… σα φλαμίνγκο. Το κόστος ολοκλήρωσης του έργου όμως ξεπέρασε τον προϋπολογισμό πάνω από δέκα φορές και έτσι λίγο καιρό μετά τα εγκαίνια του «πολυτελέστερου ξενοδοχείου στο κόσμο» όπως το είχε διαφημίσει, δολοφονήθηκε από τη συμμορία του. Φυσικά η μαφία εκμεταλλεύτηκε την παραοικονομία του Vegas στο έπακρο στα χρόνια που ακολούθησαν, και ακόμα και σήμερα αρκεί μια βόλτα για να καταλάβεις ότι στο Vegas βασιλεύει η πορνεία, τα ναρκωτικά και ο τζόγος είναι η βασική οικονομία της πόλης.
Ώρα για βόλτα όμως στη λαμπερή πλευρά της πόλης. Τα θεματικά ξενοδοχεία είναι και το βασικό της αξιοθέατο. Όταν μιλάμε για ξενοδοχεία βέβαια, μη φανταστείτε κτήριο με δωμάτια, αλλά μια έκταση που διαθέτει μαγαζιά, συναυλιακούς χώρους (χωρητικότητας δεκάδων χιλιάδων) φυσικά casino ακόμα και τρενάκια, λίμνες… η αρχιτεκτονική τους και η εσωτερική διακόσμηση σου δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι έξω, ακόμα και στους κλειστούς χώρους, αφού περπατάς σε καλντερίμια, που δεξιά-αριστερά μπορεί να έχουν παγκάκια και φώτα δρόμου ενώ από πάνω από το κεφάλι σου κρέμεται ένας καταγάλανος ουρανός, με λίγα λευκά συννεφάκια φυσικά ζωγραφιά σε θολωτό ταβάνι.
Ξεκινάμε με το MGM Grand που θεωρείται το μεγαλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου με περίπου 5.000 δωμάτια. Σε ένα από αυτά μείναμε και εμείς το δεύτερο βράδυ μας στο Vegas. Ανήκει στην γνωστή εταιρεία παραγωγής ταινιών Metro Goldwyn Mayer και σήμα κατατεθέν είναι τα λιοντάρια που βρίσκονται σε αγάλματα εκτός και ζωντανά εντός του hotel. Εκεί είδαμε και την καταπληκτική παράσταση Ka από Cirque du Soleil, με εντυπωσιακά σκηνικά και τους παγκοσμίου φήμης ακροβάτες- χορευτές…
Το New York-New York έχει εξωτερικά τους ουρανοξύστες του Manhattan και εσωτερικό που θυμίζει τους δρόμους και τις συνοικίες του Manhattan, μπορείς να γευθείς γνήσια Νεοϋορκέζικα πιάτα όπως Pizza και πρέτσελ, αλλά κυρίως να κάνεις μια βόλτα με το φοβερό και τρομερό roller coaster το τρενάκι που σε γυρνάει ανάποδα. Αν είναι να την κάνετε αυτή τη ρημάδα τη βόλτα να το σκεφτείτε καλά γιατί μετά την αναχώρηση είσαστε καταδικασμένοι να το ζήσετε… αν το αποφασίσετε, να κάτσετε στο πιο μπροστά βαγόνι. Θα χεστείτε που θα χεστείτε, τουλάχιστον ας τα δείτε όλα. Αυτό κάναμε εμείς τουλάχιστον.
Στο Bellagio μπορείτε να χαζέψετε το σόου με το σιντριβάνι του, όπου πίδακες νερού ύψους 40 μέτρων χορεύουν συνοδεύοντας κομμάτια κλασσικής και ποπ μουσικής. Η λίμνη δε, παραπέμπει στην ομώνυμη ρομαντική πόλης που βρίσκεται στις όχθες της Κόμο στη βόρεια Ιταλία…
Το Paris-Paris έχει έναν Πύργο του Άιφελ απέξω ύψους 165 μέτρων δηλαδή το μισό του κανονικού, και την πρόσοψη από το μουσείου του Λούβρου και μια αψίδα του Θριάμβου, ενώ μέσα έχασα εκατό δολάρια στη ρουλέτα μέσα σε πέντε λεπτά και δεν έκατσα πολύ για να σας πω τι έχει. Επίσης αυτά από τζόγο, πρώτη μου φορά σε καζίνο, δε ξανατράβηξα ούτε κουλοχέρη, ούτως ή άλλως δε το έχω και πολύ…
Περνώντας την Fontana di Trevi (όχι δε πήγαμε Ρώμη, απλά η διάσημη σύνθεση με το γλυπτό του Ποσειδώνα ανάμεσα στους Τρίτωνες έχει στηθεί για το Caesars Hotel σχεδόν σε φυσικό μέγεθος) φτάνεις στο Venetian όπου φυσικά το πιο χαρακτηριστικό του αξιοθέατο είναι τα κανάλια και οι γόνδολες μέσα στο ξενοδοχείο και μάλιστα στον πρώτο όροφο (ούτε καν στο ισόγειο). Και όταν λέμε γόνδολες εννοούμε σε φυσικό μέγεθος με γονδολιέρηδες που σε παίρνουν αν θες και σε πάνε βαρκάδα και τραγουδάνε κιόλας. Χαριτωμένο. Και γεφυράκια αναγεννησιακού στυλ έχει, και βαμμένο ταβάνι σε καταγάλανο ουράνιο, αυθεντικές Ιταλικές τζελατερίες, αγάλματα που είναι άνθρωποι που κάνουν τα αγάλματα, πάρα πολύ ωραία!
Αν θέλετε να πάλι ένα πάρκο με τραινάκια που σας γυρνάνε ανάποδα και τα μέσα έξω, και γύρω-γύρω όλοι, και καράβια που τουμπάρουν και όλα αυτά, κατευθυνθείτε στο Circus-Circus, ενώ για ένα μπάτζιν τζάμπινγκ από τα εκατόν τόσα μέτρα και άλλες δραστηριότητες που τεστάρουν την ακροφοβία σας υπάρχει το Stratosphere στο βόρειο άκρο της λεωφόρου. Είναι και το Luxor στο νότιο άκρο της λεωφόρου με τις αιγυπτιακές του πυραμίδες και τη Σφήκα όπου αν δεν έχετε πάρει αρκετή δόση αρτιφίσιαλ μαγείας από την πόλη την ίδια, φιλοξενεί μόνιμο σόου του διάσημου μάγου Chris Angel.
Εκτός από βόλτες, τζόγο, σίγουρα μια επίσκεψη σε ένα από τα σόου (προτείνεται πάντως κάποια από τις παραστάσεις του Cirque du Soleil και Hotel seeing το άλλο που πρέπει να κάνετε στο Vegas είναι να ψωνίσετε. Όχι όμως στην πανάκριβη αγορά που έχει η πόλη, αλλά στα mall που βρίσκονται λίγα χιλιόμετρα εκτός. Υπάρχει ένα στοκάδικο στη Νότια έξοδο αμέσως μετά το αεροδρόμιο, και κάποια άλλα στη βόρεια. Οι τιμές και οι προσφορές τα σπάνε, και επειδή η φτήνια τρώει το παρά, ετοιμαστείτε να τα σκάσετε χοντρά, από την άλλη δε θα ξαναχρειαστείτε shopping για χρόνια παρά μόνο για ψυχολογικούς λόγους.
Κάπως έτσι περάσαμε δυο βράδια και μια μέρα στο Vegas. Αν δεν είσαι βαθύτατα διψασμένος για κραιπάλες και πάρτι μέχρι τελικής πτώσεως, ή αν δεν έχεις κάνει τάμα να μπεις σε όλα τα ξενοδοχεία, δυο νύχτες και μια μέρα φτάνουν για να πάρεις γραμμή τι παίζει εκεί πέρα...
Την επόμενη, στις 17/4, αφήσαμε πίσω μας το δονούμενο Vegas νωρίς το πρωί και βάλαμε πλώρη για Καλιφόρνια. Όχι από τον εύκολο δρόμο όμως…
