gmavro75
Member
- Μηνύματα
- 436
- Likes
- 563
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ταξίδι στο χρόνο
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1. Chicago: NBA, I love this Game!
- 2. Νέα Ορλεάνη: All that Jazz…
- 3. Τέξας και Νέο Μεξικό: America is our playground man…][I]Τα επιδέξια χέρια της μητέρας πρόσθεταν την τελευταία πινελιά στα μάγουλα και στο μέτωπο του μικρού αγοριού… «λίγο ρουζ για να δείχνεις ηλιοκαμένος από τον ήλιο εκεί στην άγρια δύση!… τώρα είσαι κανονικός καουμπόης!» έλεγε… και εγώ δεν ξέρω τι απολάμβανα πιο πολύ εκείνη την ώρα. Το μασκάρεμα, το χαμόγελό της ή που ασχολιόταν μόνο μαζί μου… [/I
- 4. Αριζόνα: The Grand Deserts][I]Κυνηγώντας τον ορίζοντα σε ατέλειωτες ευθείες μέσα σε τοπία κόκκινης ανυπαρξίας… σκέφτεσαι, θυμάσαι, οι μνήμες σε προσπερνάνε καβάλα σε μια Κάντιλακ ξεσκέπαστη και συ τις κυνηγάς. Η πιο πιστή παρέα, το ανάπηρο σκυλί σου, ο πανταχού παρών εαυτός σου με όλο το τεράστιο κενό του παραγεμισμένο με το παρελθόν σου, σε ακολουθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, σε κοιτά στα μάτια σα να σε περιμένει να τραβήξεις από το στόμα του το μπαλάκι που του πέταξες… χαζό σκυλί, του δείχνεις τα αστέρια και αυτό κοιτάει το δάχτυλο. Ο Ντίνος σκεφτόταν, η Ανίτα αναρωτιόταν τι να εννοούσε ο μάγος στη Νέα Ορλεάνη -εκείνος ο χειρομάντης που της είπε ότι σε λίγο θα πεθάνει για να ξαναγεννηθεί- εγώ πάλι θυμόμουν. Είχαμε ώρα, είχαμε χρόνο πίσω μας και μπρος. Είχαμε χρόνο μιας ζωής… σα μια γουλιά ωκεανός: αρκετός για να πνιγείς, λίγος για να ξεδιψάσεις.[/I
- 5. Νεβάδα: The Sin City…][I]Θα τζογάρω στη πλάτη του Θάνατου. Όσοι έζησαν προσπαθώντας να Tον γλυτώσουν, απλά πέθαναν χωρίς να ζήσουνε τίποτε. Είναι η φύση μας τόσο σκληρή ώστε να μας καταραστεί με την σχιζοφρένεια -την επίγνωση της προσωρινότητάς μας από τη μια και από την άλλη με το ισχυρό ένστικτο επιβίωσης. Εγώ θα αδιαφορήσω και θα ζήσω αιώνια -μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Θα αγαπάω για πάντα, θα υπόσχομαι για πάντα, θα θυμάμαι για πάντα, θα ερωτεύομαι για πάντα, και κάθε μου στιγμή θα απολαμβάνει τις τιμές που πρέπουν σε πιθανές αιώνιες αναμνήσεις. Θα σπαταλάω χρόνο δεξιά και αριστερά, με βήματα αργά σα να πηγαίνω βόλτα αφήνοντας τα απρόσμενα να με φτάσουν, θα περάσω από τις γειτονιές που μου «έγραψε» να περάσω, χωρίς άλλη βιασύνη. Όσοι πέρασαν προσπαθώντας να προλάβουν, απλά τερμάτισαν χωρίς να προλάβουν τίποτε. [/I
- 6. Καλιφόρνια National Parks: "Good Bye Death Valley"][I]Έρημος… Ανυπαρξία και ανοιχτοί ορίζοντες, λίγα σύννεφα αραχνοΰφαντα σα να προσπαθούν να αγγίξουν απαλά το παρθένο τίποτα. Γενναιόδωρο αρπαχτικό, έρημος… αλήθεια τι χρώμα θα της έβαζες σε μια αφήγηση, τι ήχος της ταιριάζει, ποιες λέξεις; Πώς θα την περιέγραφες σε έναν τυφλό ταξιδιώτη, σε αυτή που θα ήθελες δίπλα σου αλλά είναι τόσο μακριά; Η κοιλάδα του Θανάτου ζωντανή και σαρκοφάγος, έρημος… η τελευταία ερημιά, η τελευταία έρημος, η τελευταία… [/I
- 7. Καλιφόρνια Pacific Coast: "End of the Trail"][B]18 και 19/4 2011[/B
San Francisco
Το San Francisco είναι και γαμώ τις πόλεις!!! Ζωντανή, μαζεμένη, γραφική με Ευρ… αλλά... μισό λεπτό, πριν πάμε στις 18 Απριλίου, να σας πω κάτι για το προηγούμενο βράδυ….
Μπαίνοντας στο San Francisco βρεθήκαμε σε σκηνικό βγαλμένο από αστυνομικό θρίλερ στη σκηνή του φόνου… με τις δυνάμεις μας σε ιστορικό χαμηλό, κάπου στις δυο τα ξημερώματα η ευγενική φωνή του GPS και μερικοί ατυχείς αυτοσχεδιασμοί του οδηγού που εκείνη την ώρα ήμουν εγώ, μας οδήγησαν στην πιο κακόφημη γωνιά της πόλης. Δεξιά και αριστερά σκαμμένες φάτσες καμουφλαρισμένες στο χρώμα της νύχτας, ντίλια σε κοινή θέα και όπλα να ξεπροβάλλουν μέσα από καμπαρντίνες, πουτάνες, άστεγοι, ζητιάνοι, το αμερικάνικο σκοτάδι διάστικτο από άσπρα βλέμματα που γυρνούσαν προς το μέρος μας καθώς το λευκό μας 4Χ4, σαν το γάλα μες στις μύγες, διέσχιζε τα στενά της περιοχής Tenderloin γύρω από την O’ Farel, ανάμεσα σε καπνίζοντες υπονόμους και καχύποπτους παρανόμους. Στη μούγκα εμείς… Βρήκαμε ένα Super 8, κατέβηκα από το αυτοκίνητο, μαζεύτηκαν γύρω-γύρω κάνα δεκαριά ζητιάνοι, μέσα από ένα δάσος απλωμένων χεριών έφτασα στην κλειδαμπαρωμένη είσοδο, χτύπησα το κουδούνι σε λίγα δευτερόλεπτα ένα ζευγάρι μάτια με σκάναρε πίσω από τα σιδερένια κάγκελα, με ρώτησε τι θέλω « δωμάτιο για τρεις και parking για το αυτοκίνητο» του είπα σε στυλ «μια γωνιά για μένα και νερό για το άλογό μου», η πόρτα άνοιξε, τακτοποιήθηκαν όλα, ο τυπάκος, ένας Πορτορικανός, ο Ντάνι, πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και έφυγε και δεν τον ξαναείδαμε εκείνο το βράδυ… Αυτά… Την άλλη μέρα λοιπόν αφού βρήκαμε άλλο δωμάτιο σε άλλη γειτονιά, συγκεκριμένα μείναμε στο Inn on Broadway στη διασταύρωση της λεωφόρου Van Ness με την οδό Broadway, 80 ευρώ το τετράκλινο και δωρεάν parking στο χώρο του motel, ξεκινήσαμε την ανακάλυψη της πόλης.
Πάμε πάλι από την αρχή…
Το San Francisco είναι και γαμώ τις πόλεις!!! Ζωντανή, μαζεμένη, γραφική, με Eυρωπαϊκό αέρα…
Οι βόλτες στην πόλη είναι μια πραγματική απόλαυση! Ξεκινάμε με το Pier 39, την αγορά που έχει στηθεί πάνω στο ξύλινο μόλο. Ευχάριστη βολτίτσα ανάμεσα σε καρουζέλ, φαγάδικα, μαγαζάκια, street artists και πλανόδιους… τη παράσταση όμως κλέβουν οι θαλάσσιοι λέοντες που κάνανε κατάληψη στη μαρίνα από το Σεπτέμβριο του 1989, εκτοπίζοντας τις βάρκες και τους ψαράδες που άραζαν εκεί σε διπλανές μαρίνες…
Η δρόμος σε φέρνει στην παραλιακή και περνάμε από τα ψαράδικα γνωστά με το όνομα Fisherman Wharf, όπου μπορείς να φας σε τιμές φαστφουντάδικου, στο χέρι -ή στο πόδι- λουκούλια γεύματα σε χωνάκι ή πιατάκια από χαρτί, γεμισμένα με γαρίδες, καθαρισμένο καβούρι, μύδια, στρείδια, καραβίδες και άλλα οστρακόδερμα φρεσκοψαρεμένα από τον Ειρηνικό… επιτέλους πραγματικά ιδιαίτερο, εξαιρετικό φαγητό!
Στο τέλος της παραλιακής, βλέπεις ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της πόλης, λίγα χιλιόμετρα από την ακτή της φυτρωμένο λες πάνω στο βράχο, οι φυλακές υψίστης ασφαλείας του Alcatraz που στην κυριολεξία σημαίνει στα αραβο-ισπανικά το νησί των πελεκάνων, το σύμβολο της θέλησης του ανθρώπου για ελευθερία και του φυλακισμένου για απόδραση. Αν προτιμάτε πιο αργκό ονομασία το παρατσούκλι του είναι το «The Rock» και από το 1972 λειτουργεί ως μουσείο και άρα αρκεί να κλείσετε ένα τσουχτερό εισιτήριο για να βρεθείτε εκεί και δε χρειάζεται να κάνετε κάτι πιο σοβαρό, παράνομο ή κάτι πιο ενδιαφέρον τέλος πάντων. Πιο κει, ακόμα ένα Αμερικάνικο σύμβολο στέκει και γεφυρώνει τις όχθες του κόλπου… Η χρυσή πύλη προς τον Ειρηνικό η γέφυρα Golden Gate.
Ο καλύτερος τρόπος για να επισκεφτείς τη Golden Gate, είναι με ποδήλατο. Δε θα δυσκολευτείτε να νοικιάσετε από κει που τελειώνει η Fisherman Wharf προς 20$ περίπου για κάμποσες ώρες… σε λιγότερο από μισή ώρα ποδηλασία βρίσκεσαι να διασχίζεις τη γέφυρα των δυο περίπου χιλιομέτρων. Αν έχεις τύχη στα κουλά, μπορεί να βρεθείς και παρέα με καμιά εικοσαριά γυμνούς ποδηλάτες όλων των ηλικιών (και όλων των φύλων), που κάτι σε στυλ διαμαρτυρίας κάνανε και αν εξαιρέσεις τα παπούτσια και τις κάλτσες τους δε φοράγανε τίποτα άλλο. Άβολο μου φάνηκε όπως το είδα… αλλά σταματήστε να το κάνετε εικόνα -αυτό που κάνετε εικόνα τώρα- και ας ξαναγυρίσουμε στη γέφυρα. Τη γέφυρα λέω, που ξεκίνησε να χτίζεται το 1928 αλλά έπεσε πάνω στο κραχ και λόγω προβλημάτων στη χρηματοδότηση σταμάτησε μέχρι το ’33, και τελικά ήταν έτοιμη το 1937. Έχει χαρακτηριστεί ως κατασκευαστικό θαύμα και αξίζει να αναφερθεί ότι στην εποχή της ήταν η γέφυρα που είχε χρειαστεί περισσότερο χρόνο από κάθε άλλη γέφυρα στο κόσμο για να ολοκληρωθεί, πρωτιά που προφανώς οφείλεται στο γεγονός ότι τότε στην Ελλάδα δε χτίζαμε γέφυρες… ε, και σίγουρα θα πεινάσεις διασχίζοντάς τη με το ποδήλατο, οπότε είναι ώρα να κατευθυνθούμε προς τα μέσα της πόλης και στην China Town, ένα αυθεντικό κομμάτι Κίνας στη καρδιά της πόλης. Κυκλοφορούν κινέζοι, τα μαγαζιά είναι κινέζικα, οι πινακίδες κινέζικες και αυτές, η γλώσσα που μιλιέται κινέζικη… εκεί, σε ένα κινέζικο λοιπόν που δε ξέρω το όνομά του γιατί ήταν γραμμένο στα κινέζικα, αλλά το καταλαβαίνεις από τα κρεμασμένα ροδοψημένα κοτόπουλα και τις πάπιες στη βιτρίνα, σε ένα μαγειρειό χωρίς ντεκόρ και περιττά, με πελάτες αποκλειστικά κινέζους, έφαγα το καλύτερο φαγητό του ταξιδιού, και μάλιστα με 11 ευρώ ανά άτομο… α, μόνο με ξυλάκια τρως εκεί.
Οι βόλτες δε τελειώνουν, και τα βήματά σου σε φέρνουν πότε δίπλα στη θάλασσα και πότε στις κορυφές των λόφων από όπου ένα βλέμμα χωράει όλη την πόλη και τις θάλασσές της, το γραφικό τραμ ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους τις με τις παράλογες κλήσεις, περνάς από ιστορικές πλατείες (όπως η Union Square με βαριά ιστορία γύρω από το εργατικό κίνημα), άλλοτε πάλι απλά αράζεις σε κάποια από τα πάρκα της… υπέροχη η διαμονή στην φιλόξενη πόλη της δύσης, καταπληκτικό το φαγητό και τα κρασιά της από τη Napa Valley, ανοιχτοί οι κάτοικοί της έτοιμοι να ανοίξουν κουβέντα ακόμα και να σε καλέσουν στο σπίτι τους , να σε γνωρίσουν και να τους γνωρίσεις… όταν ξημέρωσε η 20η Απριλίου, οπότε και έπρεπε να φύγουμε, αποχαιρέτισα μια πόλη στην οποία ελπίζω να ξαναβρεθώ…
Αλλά είχαμε δρόμο μπροστά μας… για το τελευταίο μέρος αυτού του ταξιδιού, από το San Francisco στο Los Angeles θα μας οδηγούσε μια από τις πιο γραφικές διαδρομές του κόσμου…
20 με 23/4/2011
San Francisco-Big Sur-Santa Barbara (650 Km, 8h drive) και
Santa Barbara - Los Angeles (170 Km, 2 h drive)
Δυο ώρες νότια από το San Francisco βρίσκεται η παραλιακά πόλη Carmel και εκεί κοντά το Monterey, όμορφα και προσεγμένα παραθαλάσσια θέρετρα, μια χαρά στάση για τον πρώτο καφέ της ημέρας μπροστά στην αχανή αμμουδιά που βρέχουν τα νερά του Ειρηνικού… και μετά και πάλι στο δρόμο…
Δεν έχει χαρακτηριστεί άδικα «γραφική» η διαδρομή του Highway “1” ή αλλιώς το Big Sur, ο δρόμος που διασχίζει την δυτική ακτή της Καλιφόρνια δίπλα από τον Ειρηνικό ωκεανό (μέρος και αυτός του δικτύου αυτοκινητοδρόμων της PanAmericana που ενώνει την Αλάσκα με την Παταγονία).
Καταπράσινες απότομες βουνοπλαγιές σα κομμένες με μαχαίρι γκρεμίζονταν δεκάδες μέτρα μέχρι τα κύματα του ωκεανού, αμμουδερές παραλίες φωλιάζανε μέσα σε βράχια, τοξωτές γέφυρες ενώνανε απότομες εκβολές φαραγγιών, και ο Ωκεανός των Ωκεανών, ο Ειρηνικός, εκεί δίπλα από το δρόμο να βρυχάται και να χάνεται ως το τέλος της δύσης, μέχρι τις παρυφές της μακρινής ανατολής… ώσπου φτάνουμε σε μια ταμπέλα που ορθά κοφτά μας δήλωνε ότι ο δρόμος είναι κλειστός από κει και κάτω και η μόνη εναλλακτική ήταν να ξανασκαρφαλώσουμε τα βουνά, και να βρούμε την εθνική οδό που βρισκόταν ανατολικά αρκετά χιλιόμετρα από δρόμο με δύσκολα ανηφορικά εσάκια… αυτά όμως είναι τα απρόοπτα που αξίζουν σε ένα ταξίδι. Αφήνοντας πίσω μας το Big Sur αρχίσαμε να ανεβαίνουμε ένα φιδίσιο, αγροτικό, στενό δρομάκι γεμάτο γούβες, και μετά από κάποια ώρα (ή ώρες) βρεθήκαμε να διασχίζουμε ένα καταπράσινο οροπέδιο βγαλμένο από παραμύθι, με δέντρα, ποταμάκια να τρέχουν και ελαφάκια να πίνουν νερό στις όχθες να μας κοιτάνε και να το βάζουν στα πόδια… δε θα φτάναμε στο Los Angeles βέβαια εκείνη τη μέρα, αυτό το απρόοπτο πρόσθεσε χιλιόμετρα και χρόνο στη προγραμματισμένη διαδρομή, αλλά η παράκαμψη μας αποζημίωσε με όμορφες εικόνες… Όταν αργά το βράδυ φτάσαμε στη Santa Barbara αποφασίσαμε να μείνουμε… Η Santa Barbara δεν είναι καθόλου άσχημη, είναι ένα πλούσιο παραθεριστικό θέρετρο, αγαπημένος προορισμός και για σχολικές εκδρομές, παραθαλάσσια, με φοίνικες μια χαρά δηλαδή για ποτάκι, ύπνο και πρωινό καφέ…
Ο δρόμος από την Santa Barbara μέχρι το Los Angeles είναι σύγχρονος αυτοκινητόδρομος με διάζωμα στη μέση και πολλές λωρίδες ανά κατεύθυνση όλες πηγμένες από την πρωινή κίνηση… με μποτιλιάρισμα λοιπόν μας υποδέχτηκε η πόλη των αγγέλων.
Το Los Angeles είναι μια μητρόπολη με όλη τη σημασία της λέξης… αμέτρητες λεωφόροι διασχίζουν την πόλη από όλες τις κατευθύνσεις προς όλες τις κατευθύνσεις, και είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσεις ποιο είναι το “downtown”… εξάλλου δεν προλάβαμε ούτε καν να την «αντιληφθούμε» μέσα σε δυο μόνο μέρες. Τον ελάχιστο χρόνο που είχαμε για μια τόσο μεγάλη πόλη τον διαθέσαμε στα πιο γνωστά αξιοθέατα, το walk of fame (το δρόμο με τα αστέρια που γράφουν ονόματα διάσημων της showbiz) που βρίσκεται σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά υπογραμμίζοντας τη ματαιότητα της λάμψης, φωτογραφίες κάτω από την τεράστια πινακίδα του Hollywood, αυτοκινητάδες στη Mulholland και στο Beverly Hills, επίσκεψη στα studio της Universal, ποτάκι το βράδυ σε κάποιο club… Τελευταίο απόγευμα κατεβήκαμε στην παραλιακή Santa Monica, εκεί στην προβλήτα της, όπου τελειώνει και η ιστορική Route 66, σα τελευταίο ραντεβού με τη Μητέρα όλων των Δρόμων, πριν χωρίσουμε με το δρόμο-ιδέα που πριν από όλα τα άλλα μας ενέπνευσε να ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι, τότε, σε εκείνο το πλοίο που πήγαινε από το Πειραιά στη Σύρο…
Εκεί στην άκρη της ξύλινης αποβάθρας, στην αιχμή των ατέλειωτων δρόμων της Αμερικάνικης ενδοχώρας, χαζεύουμε τον ήλιο να βουτάει στον Ειρηνικό, και το μυαλό μας έχει πάρει τώρα το τιμόνι… Ο νους μας γίνεται το νερό του Μισισιπή που περνάει από τη γλυκιά Νέα Ορλεάνη, ένα άγριο άλογο ινδιάνου πολεμιστή που καλπάζει στις απέραντες ερημιές της Αριζόνα, αετός και πετάει πάνω από τα άγρια δάση της Sierra Nevada, καβαλάει μια Χάρλεϊ και ξεχύνεται στο Route 66, είναι η μπίλια στη ρουλέτα που «κάθεται» στο εντυπωσιακό Las Vegas πριν ανηφορίσει σαν τραμ στην κορυφή κάποιου λόφου του φιλόξενου San Francisco. Δε μιλάμε, ο καθένας μας έχει χαθεί σε κάποιο από τα 5.500 χιλιόμετρα που βρίσκονται πίσω μας… σε κάποιο από τα 5.500 χιλιόμετρα που τώρα βρίσκονται μέσα μας…
Road trip είναι να χάνεσαι μέσα σου για ώρες σε γειτονιές που μόλις ανακάλυψες, να σταματάς σε διασταυρώσεις στη μέση του πουθενά και να απλώνεις τον χάρτη πάνω στο καπό του αυτοκινήτου για να αποφασίσεις ποιο άγνωστο πεπρωμένο θα ακολουθήσεις, να τσακώνεσαι για ασήμαντα και να γελάς για σημαντικά με τους κολλητούς σου, να στρίβεις λάθος και να καταλήγεις στο «σωστό» μέρος, να κλείνεις τα μάτια σου κάθε βράδυ και να «βλέπεις» τις γραμμές στο οδόστρωμα να μετράνε το χρόνο και να ορίζουν το χώρο, να γνωρίζεις ανθρώπους που σου ανοίγονται και τους ανοίγεσαι –με την ειλικρίνεια που μπορεί να αναπτυχθεί μόνο μεταξύ αγνώστων που ξέρουν πως δε θα ξανασυναντηθούν ποτέ- να ξεκινάς τη μέρα σου χωρίς να σε νοιάζει που θα σε βγάλει -και αυτό να είναι το μεγαλύτερο kick για να ξεκινάς τη μέρα σου. Είναι οι ατέλειωτες κουβέντες και οι κουβέντες που δεν τέλειωσαν, οι διάσπαρτες εικόνες και οι στροφές που σε διάλεξαν για να τις ζήσεις, οι λέξεις που βρήκαν διέξοδο και έγιναν ήχος στο στόμα σου, η νοσταλγία και οι ελπίδες που σε ακολουθούν πιστά τόσα χιλιόμετρα, είναι το ηλιοβασίλεμα που από όλα τα άλλα κατάφερε εκείνο να τυπωθεί στο μυαλό σου… είναι ο δρόμος που γλυκά σε καλεί να αφήσεις πίσω σου όμορφες πόλεις και να χαθείς ξανά στην υποσχόμενη αβεβαιότητά του, είναι ο δρόμος που θα σε οδηγήσει στην επόμενη διασταύρωση, είναι ο δρόμος που θα δικαιώσει την κάθε σου επιλογή αρκεί να διαλέξεις κάποιο δρόμο, είναι ο δρόμος που θα σε φέρει στο τέλος του, είναι ο δρόμος ο μόνος δρόμος… Φαντάσου αυτό, σαν αλληγορία για τη ζωή…
Το San Francisco είναι και γαμώ τις πόλεις!!! Ζωντανή, μαζεμένη, γραφική με Ευρ… αλλά... μισό λεπτό, πριν πάμε στις 18 Απριλίου, να σας πω κάτι για το προηγούμενο βράδυ….
Μπαίνοντας στο San Francisco βρεθήκαμε σε σκηνικό βγαλμένο από αστυνομικό θρίλερ στη σκηνή του φόνου… με τις δυνάμεις μας σε ιστορικό χαμηλό, κάπου στις δυο τα ξημερώματα η ευγενική φωνή του GPS και μερικοί ατυχείς αυτοσχεδιασμοί του οδηγού που εκείνη την ώρα ήμουν εγώ, μας οδήγησαν στην πιο κακόφημη γωνιά της πόλης. Δεξιά και αριστερά σκαμμένες φάτσες καμουφλαρισμένες στο χρώμα της νύχτας, ντίλια σε κοινή θέα και όπλα να ξεπροβάλλουν μέσα από καμπαρντίνες, πουτάνες, άστεγοι, ζητιάνοι, το αμερικάνικο σκοτάδι διάστικτο από άσπρα βλέμματα που γυρνούσαν προς το μέρος μας καθώς το λευκό μας 4Χ4, σαν το γάλα μες στις μύγες, διέσχιζε τα στενά της περιοχής Tenderloin γύρω από την O’ Farel, ανάμεσα σε καπνίζοντες υπονόμους και καχύποπτους παρανόμους. Στη μούγκα εμείς… Βρήκαμε ένα Super 8, κατέβηκα από το αυτοκίνητο, μαζεύτηκαν γύρω-γύρω κάνα δεκαριά ζητιάνοι, μέσα από ένα δάσος απλωμένων χεριών έφτασα στην κλειδαμπαρωμένη είσοδο, χτύπησα το κουδούνι σε λίγα δευτερόλεπτα ένα ζευγάρι μάτια με σκάναρε πίσω από τα σιδερένια κάγκελα, με ρώτησε τι θέλω « δωμάτιο για τρεις και parking για το αυτοκίνητο» του είπα σε στυλ «μια γωνιά για μένα και νερό για το άλογό μου», η πόρτα άνοιξε, τακτοποιήθηκαν όλα, ο τυπάκος, ένας Πορτορικανός, ο Ντάνι, πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και έφυγε και δεν τον ξαναείδαμε εκείνο το βράδυ… Αυτά… Την άλλη μέρα λοιπόν αφού βρήκαμε άλλο δωμάτιο σε άλλη γειτονιά, συγκεκριμένα μείναμε στο Inn on Broadway στη διασταύρωση της λεωφόρου Van Ness με την οδό Broadway, 80 ευρώ το τετράκλινο και δωρεάν parking στο χώρο του motel, ξεκινήσαμε την ανακάλυψη της πόλης.
Πάμε πάλι από την αρχή…
Το San Francisco είναι και γαμώ τις πόλεις!!! Ζωντανή, μαζεμένη, γραφική, με Eυρωπαϊκό αέρα…
Οι βόλτες στην πόλη είναι μια πραγματική απόλαυση! Ξεκινάμε με το Pier 39, την αγορά που έχει στηθεί πάνω στο ξύλινο μόλο. Ευχάριστη βολτίτσα ανάμεσα σε καρουζέλ, φαγάδικα, μαγαζάκια, street artists και πλανόδιους… τη παράσταση όμως κλέβουν οι θαλάσσιοι λέοντες που κάνανε κατάληψη στη μαρίνα από το Σεπτέμβριο του 1989, εκτοπίζοντας τις βάρκες και τους ψαράδες που άραζαν εκεί σε διπλανές μαρίνες…
Η δρόμος σε φέρνει στην παραλιακή και περνάμε από τα ψαράδικα γνωστά με το όνομα Fisherman Wharf, όπου μπορείς να φας σε τιμές φαστφουντάδικου, στο χέρι -ή στο πόδι- λουκούλια γεύματα σε χωνάκι ή πιατάκια από χαρτί, γεμισμένα με γαρίδες, καθαρισμένο καβούρι, μύδια, στρείδια, καραβίδες και άλλα οστρακόδερμα φρεσκοψαρεμένα από τον Ειρηνικό… επιτέλους πραγματικά ιδιαίτερο, εξαιρετικό φαγητό!
Στο τέλος της παραλιακής, βλέπεις ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της πόλης, λίγα χιλιόμετρα από την ακτή της φυτρωμένο λες πάνω στο βράχο, οι φυλακές υψίστης ασφαλείας του Alcatraz που στην κυριολεξία σημαίνει στα αραβο-ισπανικά το νησί των πελεκάνων, το σύμβολο της θέλησης του ανθρώπου για ελευθερία και του φυλακισμένου για απόδραση. Αν προτιμάτε πιο αργκό ονομασία το παρατσούκλι του είναι το «The Rock» και από το 1972 λειτουργεί ως μουσείο και άρα αρκεί να κλείσετε ένα τσουχτερό εισιτήριο για να βρεθείτε εκεί και δε χρειάζεται να κάνετε κάτι πιο σοβαρό, παράνομο ή κάτι πιο ενδιαφέρον τέλος πάντων. Πιο κει, ακόμα ένα Αμερικάνικο σύμβολο στέκει και γεφυρώνει τις όχθες του κόλπου… Η χρυσή πύλη προς τον Ειρηνικό η γέφυρα Golden Gate.
Ο καλύτερος τρόπος για να επισκεφτείς τη Golden Gate, είναι με ποδήλατο. Δε θα δυσκολευτείτε να νοικιάσετε από κει που τελειώνει η Fisherman Wharf προς 20$ περίπου για κάμποσες ώρες… σε λιγότερο από μισή ώρα ποδηλασία βρίσκεσαι να διασχίζεις τη γέφυρα των δυο περίπου χιλιομέτρων. Αν έχεις τύχη στα κουλά, μπορεί να βρεθείς και παρέα με καμιά εικοσαριά γυμνούς ποδηλάτες όλων των ηλικιών (και όλων των φύλων), που κάτι σε στυλ διαμαρτυρίας κάνανε και αν εξαιρέσεις τα παπούτσια και τις κάλτσες τους δε φοράγανε τίποτα άλλο. Άβολο μου φάνηκε όπως το είδα… αλλά σταματήστε να το κάνετε εικόνα -αυτό που κάνετε εικόνα τώρα- και ας ξαναγυρίσουμε στη γέφυρα. Τη γέφυρα λέω, που ξεκίνησε να χτίζεται το 1928 αλλά έπεσε πάνω στο κραχ και λόγω προβλημάτων στη χρηματοδότηση σταμάτησε μέχρι το ’33, και τελικά ήταν έτοιμη το 1937. Έχει χαρακτηριστεί ως κατασκευαστικό θαύμα και αξίζει να αναφερθεί ότι στην εποχή της ήταν η γέφυρα που είχε χρειαστεί περισσότερο χρόνο από κάθε άλλη γέφυρα στο κόσμο για να ολοκληρωθεί, πρωτιά που προφανώς οφείλεται στο γεγονός ότι τότε στην Ελλάδα δε χτίζαμε γέφυρες… ε, και σίγουρα θα πεινάσεις διασχίζοντάς τη με το ποδήλατο, οπότε είναι ώρα να κατευθυνθούμε προς τα μέσα της πόλης και στην China Town, ένα αυθεντικό κομμάτι Κίνας στη καρδιά της πόλης. Κυκλοφορούν κινέζοι, τα μαγαζιά είναι κινέζικα, οι πινακίδες κινέζικες και αυτές, η γλώσσα που μιλιέται κινέζικη… εκεί, σε ένα κινέζικο λοιπόν που δε ξέρω το όνομά του γιατί ήταν γραμμένο στα κινέζικα, αλλά το καταλαβαίνεις από τα κρεμασμένα ροδοψημένα κοτόπουλα και τις πάπιες στη βιτρίνα, σε ένα μαγειρειό χωρίς ντεκόρ και περιττά, με πελάτες αποκλειστικά κινέζους, έφαγα το καλύτερο φαγητό του ταξιδιού, και μάλιστα με 11 ευρώ ανά άτομο… α, μόνο με ξυλάκια τρως εκεί.
Οι βόλτες δε τελειώνουν, και τα βήματά σου σε φέρνουν πότε δίπλα στη θάλασσα και πότε στις κορυφές των λόφων από όπου ένα βλέμμα χωράει όλη την πόλη και τις θάλασσές της, το γραφικό τραμ ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους τις με τις παράλογες κλήσεις, περνάς από ιστορικές πλατείες (όπως η Union Square με βαριά ιστορία γύρω από το εργατικό κίνημα), άλλοτε πάλι απλά αράζεις σε κάποια από τα πάρκα της… υπέροχη η διαμονή στην φιλόξενη πόλη της δύσης, καταπληκτικό το φαγητό και τα κρασιά της από τη Napa Valley, ανοιχτοί οι κάτοικοί της έτοιμοι να ανοίξουν κουβέντα ακόμα και να σε καλέσουν στο σπίτι τους , να σε γνωρίσουν και να τους γνωρίσεις… όταν ξημέρωσε η 20η Απριλίου, οπότε και έπρεπε να φύγουμε, αποχαιρέτισα μια πόλη στην οποία ελπίζω να ξαναβρεθώ…
Αλλά είχαμε δρόμο μπροστά μας… για το τελευταίο μέρος αυτού του ταξιδιού, από το San Francisco στο Los Angeles θα μας οδηγούσε μια από τις πιο γραφικές διαδρομές του κόσμου…
20 με 23/4/2011
San Francisco-Big Sur-Santa Barbara (650 Km, 8h drive) και
Santa Barbara - Los Angeles (170 Km, 2 h drive)
Δυο ώρες νότια από το San Francisco βρίσκεται η παραλιακά πόλη Carmel και εκεί κοντά το Monterey, όμορφα και προσεγμένα παραθαλάσσια θέρετρα, μια χαρά στάση για τον πρώτο καφέ της ημέρας μπροστά στην αχανή αμμουδιά που βρέχουν τα νερά του Ειρηνικού… και μετά και πάλι στο δρόμο…
Δεν έχει χαρακτηριστεί άδικα «γραφική» η διαδρομή του Highway “1” ή αλλιώς το Big Sur, ο δρόμος που διασχίζει την δυτική ακτή της Καλιφόρνια δίπλα από τον Ειρηνικό ωκεανό (μέρος και αυτός του δικτύου αυτοκινητοδρόμων της PanAmericana που ενώνει την Αλάσκα με την Παταγονία).
Καταπράσινες απότομες βουνοπλαγιές σα κομμένες με μαχαίρι γκρεμίζονταν δεκάδες μέτρα μέχρι τα κύματα του ωκεανού, αμμουδερές παραλίες φωλιάζανε μέσα σε βράχια, τοξωτές γέφυρες ενώνανε απότομες εκβολές φαραγγιών, και ο Ωκεανός των Ωκεανών, ο Ειρηνικός, εκεί δίπλα από το δρόμο να βρυχάται και να χάνεται ως το τέλος της δύσης, μέχρι τις παρυφές της μακρινής ανατολής… ώσπου φτάνουμε σε μια ταμπέλα που ορθά κοφτά μας δήλωνε ότι ο δρόμος είναι κλειστός από κει και κάτω και η μόνη εναλλακτική ήταν να ξανασκαρφαλώσουμε τα βουνά, και να βρούμε την εθνική οδό που βρισκόταν ανατολικά αρκετά χιλιόμετρα από δρόμο με δύσκολα ανηφορικά εσάκια… αυτά όμως είναι τα απρόοπτα που αξίζουν σε ένα ταξίδι. Αφήνοντας πίσω μας το Big Sur αρχίσαμε να ανεβαίνουμε ένα φιδίσιο, αγροτικό, στενό δρομάκι γεμάτο γούβες, και μετά από κάποια ώρα (ή ώρες) βρεθήκαμε να διασχίζουμε ένα καταπράσινο οροπέδιο βγαλμένο από παραμύθι, με δέντρα, ποταμάκια να τρέχουν και ελαφάκια να πίνουν νερό στις όχθες να μας κοιτάνε και να το βάζουν στα πόδια… δε θα φτάναμε στο Los Angeles βέβαια εκείνη τη μέρα, αυτό το απρόοπτο πρόσθεσε χιλιόμετρα και χρόνο στη προγραμματισμένη διαδρομή, αλλά η παράκαμψη μας αποζημίωσε με όμορφες εικόνες… Όταν αργά το βράδυ φτάσαμε στη Santa Barbara αποφασίσαμε να μείνουμε… Η Santa Barbara δεν είναι καθόλου άσχημη, είναι ένα πλούσιο παραθεριστικό θέρετρο, αγαπημένος προορισμός και για σχολικές εκδρομές, παραθαλάσσια, με φοίνικες μια χαρά δηλαδή για ποτάκι, ύπνο και πρωινό καφέ…
Ο δρόμος από την Santa Barbara μέχρι το Los Angeles είναι σύγχρονος αυτοκινητόδρομος με διάζωμα στη μέση και πολλές λωρίδες ανά κατεύθυνση όλες πηγμένες από την πρωινή κίνηση… με μποτιλιάρισμα λοιπόν μας υποδέχτηκε η πόλη των αγγέλων.
Το Los Angeles είναι μια μητρόπολη με όλη τη σημασία της λέξης… αμέτρητες λεωφόροι διασχίζουν την πόλη από όλες τις κατευθύνσεις προς όλες τις κατευθύνσεις, και είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσεις ποιο είναι το “downtown”… εξάλλου δεν προλάβαμε ούτε καν να την «αντιληφθούμε» μέσα σε δυο μόνο μέρες. Τον ελάχιστο χρόνο που είχαμε για μια τόσο μεγάλη πόλη τον διαθέσαμε στα πιο γνωστά αξιοθέατα, το walk of fame (το δρόμο με τα αστέρια που γράφουν ονόματα διάσημων της showbiz) που βρίσκεται σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά υπογραμμίζοντας τη ματαιότητα της λάμψης, φωτογραφίες κάτω από την τεράστια πινακίδα του Hollywood, αυτοκινητάδες στη Mulholland και στο Beverly Hills, επίσκεψη στα studio της Universal, ποτάκι το βράδυ σε κάποιο club… Τελευταίο απόγευμα κατεβήκαμε στην παραλιακή Santa Monica, εκεί στην προβλήτα της, όπου τελειώνει και η ιστορική Route 66, σα τελευταίο ραντεβού με τη Μητέρα όλων των Δρόμων, πριν χωρίσουμε με το δρόμο-ιδέα που πριν από όλα τα άλλα μας ενέπνευσε να ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι, τότε, σε εκείνο το πλοίο που πήγαινε από το Πειραιά στη Σύρο…
Εκεί στην άκρη της ξύλινης αποβάθρας, στην αιχμή των ατέλειωτων δρόμων της Αμερικάνικης ενδοχώρας, χαζεύουμε τον ήλιο να βουτάει στον Ειρηνικό, και το μυαλό μας έχει πάρει τώρα το τιμόνι… Ο νους μας γίνεται το νερό του Μισισιπή που περνάει από τη γλυκιά Νέα Ορλεάνη, ένα άγριο άλογο ινδιάνου πολεμιστή που καλπάζει στις απέραντες ερημιές της Αριζόνα, αετός και πετάει πάνω από τα άγρια δάση της Sierra Nevada, καβαλάει μια Χάρλεϊ και ξεχύνεται στο Route 66, είναι η μπίλια στη ρουλέτα που «κάθεται» στο εντυπωσιακό Las Vegas πριν ανηφορίσει σαν τραμ στην κορυφή κάποιου λόφου του φιλόξενου San Francisco. Δε μιλάμε, ο καθένας μας έχει χαθεί σε κάποιο από τα 5.500 χιλιόμετρα που βρίσκονται πίσω μας… σε κάποιο από τα 5.500 χιλιόμετρα που τώρα βρίσκονται μέσα μας…
Road trip είναι να χάνεσαι μέσα σου για ώρες σε γειτονιές που μόλις ανακάλυψες, να σταματάς σε διασταυρώσεις στη μέση του πουθενά και να απλώνεις τον χάρτη πάνω στο καπό του αυτοκινήτου για να αποφασίσεις ποιο άγνωστο πεπρωμένο θα ακολουθήσεις, να τσακώνεσαι για ασήμαντα και να γελάς για σημαντικά με τους κολλητούς σου, να στρίβεις λάθος και να καταλήγεις στο «σωστό» μέρος, να κλείνεις τα μάτια σου κάθε βράδυ και να «βλέπεις» τις γραμμές στο οδόστρωμα να μετράνε το χρόνο και να ορίζουν το χώρο, να γνωρίζεις ανθρώπους που σου ανοίγονται και τους ανοίγεσαι –με την ειλικρίνεια που μπορεί να αναπτυχθεί μόνο μεταξύ αγνώστων που ξέρουν πως δε θα ξανασυναντηθούν ποτέ- να ξεκινάς τη μέρα σου χωρίς να σε νοιάζει που θα σε βγάλει -και αυτό να είναι το μεγαλύτερο kick για να ξεκινάς τη μέρα σου. Είναι οι ατέλειωτες κουβέντες και οι κουβέντες που δεν τέλειωσαν, οι διάσπαρτες εικόνες και οι στροφές που σε διάλεξαν για να τις ζήσεις, οι λέξεις που βρήκαν διέξοδο και έγιναν ήχος στο στόμα σου, η νοσταλγία και οι ελπίδες που σε ακολουθούν πιστά τόσα χιλιόμετρα, είναι το ηλιοβασίλεμα που από όλα τα άλλα κατάφερε εκείνο να τυπωθεί στο μυαλό σου… είναι ο δρόμος που γλυκά σε καλεί να αφήσεις πίσω σου όμορφες πόλεις και να χαθείς ξανά στην υποσχόμενη αβεβαιότητά του, είναι ο δρόμος που θα σε οδηγήσει στην επόμενη διασταύρωση, είναι ο δρόμος που θα δικαιώσει την κάθε σου επιλογή αρκεί να διαλέξεις κάποιο δρόμο, είναι ο δρόμος που θα σε φέρει στο τέλος του, είναι ο δρόμος ο μόνος δρόμος… Φαντάσου αυτό, σαν αλληγορία για τη ζωή…
