gmavro75
Member
- Μηνύματα
- 436
- Likes
- 563
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ταξίδι στο χρόνο
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1. Chicago: NBA, I love this Game!
- 2. Νέα Ορλεάνη: All that Jazz…
- 3. Τέξας και Νέο Μεξικό: America is our playground man…][I]Τα επιδέξια χέρια της μητέρας πρόσθεταν την τελευταία πινελιά στα μάγουλα και στο μέτωπο του μικρού αγοριού… «λίγο ρουζ για να δείχνεις ηλιοκαμένος από τον ήλιο εκεί στην άγρια δύση!… τώρα είσαι κανονικός καουμπόης!» έλεγε… και εγώ δεν ξέρω τι απολάμβανα πιο πολύ εκείνη την ώρα. Το μασκάρεμα, το χαμόγελό της ή που ασχολιόταν μόνο μαζί μου… [/I
- 4. Αριζόνα: The Grand Deserts][I]Κυνηγώντας τον ορίζοντα σε ατέλειωτες ευθείες μέσα σε τοπία κόκκινης ανυπαρξίας… σκέφτεσαι, θυμάσαι, οι μνήμες σε προσπερνάνε καβάλα σε μια Κάντιλακ ξεσκέπαστη και συ τις κυνηγάς. Η πιο πιστή παρέα, το ανάπηρο σκυλί σου, ο πανταχού παρών εαυτός σου με όλο το τεράστιο κενό του παραγεμισμένο με το παρελθόν σου, σε ακολουθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, σε κοιτά στα μάτια σα να σε περιμένει να τραβήξεις από το στόμα του το μπαλάκι που του πέταξες… χαζό σκυλί, του δείχνεις τα αστέρια και αυτό κοιτάει το δάχτυλο. Ο Ντίνος σκεφτόταν, η Ανίτα αναρωτιόταν τι να εννοούσε ο μάγος στη Νέα Ορλεάνη -εκείνος ο χειρομάντης που της είπε ότι σε λίγο θα πεθάνει για να ξαναγεννηθεί- εγώ πάλι θυμόμουν. Είχαμε ώρα, είχαμε χρόνο πίσω μας και μπρος. Είχαμε χρόνο μιας ζωής… σα μια γουλιά ωκεανός: αρκετός για να πνιγείς, λίγος για να ξεδιψάσεις.[/I
- 5. Νεβάδα: The Sin City…][I]Θα τζογάρω στη πλάτη του Θάνατου. Όσοι έζησαν προσπαθώντας να Tον γλυτώσουν, απλά πέθαναν χωρίς να ζήσουνε τίποτε. Είναι η φύση μας τόσο σκληρή ώστε να μας καταραστεί με την σχιζοφρένεια -την επίγνωση της προσωρινότητάς μας από τη μια και από την άλλη με το ισχυρό ένστικτο επιβίωσης. Εγώ θα αδιαφορήσω και θα ζήσω αιώνια -μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Θα αγαπάω για πάντα, θα υπόσχομαι για πάντα, θα θυμάμαι για πάντα, θα ερωτεύομαι για πάντα, και κάθε μου στιγμή θα απολαμβάνει τις τιμές που πρέπουν σε πιθανές αιώνιες αναμνήσεις. Θα σπαταλάω χρόνο δεξιά και αριστερά, με βήματα αργά σα να πηγαίνω βόλτα αφήνοντας τα απρόσμενα να με φτάσουν, θα περάσω από τις γειτονιές που μου «έγραψε» να περάσω, χωρίς άλλη βιασύνη. Όσοι πέρασαν προσπαθώντας να προλάβουν, απλά τερμάτισαν χωρίς να προλάβουν τίποτε. [/I
- 6. Καλιφόρνια National Parks: "Good Bye Death Valley"][I]Έρημος… Ανυπαρξία και ανοιχτοί ορίζοντες, λίγα σύννεφα αραχνοΰφαντα σα να προσπαθούν να αγγίξουν απαλά το παρθένο τίποτα. Γενναιόδωρο αρπαχτικό, έρημος… αλήθεια τι χρώμα θα της έβαζες σε μια αφήγηση, τι ήχος της ταιριάζει, ποιες λέξεις; Πώς θα την περιέγραφες σε έναν τυφλό ταξιδιώτη, σε αυτή που θα ήθελες δίπλα σου αλλά είναι τόσο μακριά; Η κοιλάδα του Θανάτου ζωντανή και σαρκοφάγος, έρημος… η τελευταία ερημιά, η τελευταία έρημος, η τελευταία… [/I
- 7. Καλιφόρνια Pacific Coast: "End of the Trail"][B]18 και 19/4 2011[/B
17/4/2011
Las Vegas-Death Valley NP-Visalia (California) (760 Km, 8,5h drive)
Αν θες να ακολουθήσεις τα χνάρια του θρυλικού καραβανιού των 49ers που πρώτοι (από τους αποίκους) διέχυσαν την κοιλάδα το 1849, πρέπει να την περάσεις από το δρόμο 190, μια ευθεία με αντολικοδυτικό προσανατολισμό, που τέμνει οριζόντια την έρημο κάπου στη μέση της. 200 km βόρεια του Vegas στη Nevada, βρίσκεται μια μικρή αδιάφορη πόλη το Beatty τελευταίος σταθμός για βενζίνη και ξεμούδιασμα πριν στρίψεις αριστερά προς τα εκεί που οι πινακίδες δείχνουν το δρόμο για τη Death Valley. Η θερμοκρασία ανεβαίνει μέσα στην έρημο και σε λίγο εκεί στα σύνορα της Νεβάδα με την Καλιφόρνια σε καλωσορίζει μια από τις πιο αφιλόξενες εκτάσεις του πλανήτη, το πιο χαμηλό σε υψόμετρο (86 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας), το πιο ξηρό και το πιο ζεστό πεδίο της Βόρειας Αμερικής. Με καταγεγραμμένες θερμοκρασίες που φτάνουν τους 58ο C θα έπρεπε να νοιώθουμε τυχεροί που εκείνη τη μέρα είχε μόλις… 37ο.
Α! ναι… ποιοι είναι οι 49ers;
Κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα (1845 ας πούμε) ανακαλύφθηκαν τα πλούσια κοιτάσματα χρυσού στην Καλιφόρνια, στο Sutter’s Mill, κοντά στο σημερινό Sacramento, πράγμα που είχε ως φυσικό επακόλουθο ολόκληρα χωριά να μαζεύουν τα υπάρχοντά τους από όλη την Αμερική και να κατευθύνονται σε καραβάνια προς τη γη της επαγγελίας, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή. Μαζεύονταν λοιπόν στο Salt Lake City της Utah, κάνανε τις απαραίτητες προετοιμασίες για το μακρύ και δύσκολο ταξίδι των 1000 χλμ προς τη δύση, αρχικά μέσα από την έρημο της βόρειας Νεβάδα και στη συνέχεια πάνω από τη ραχοκοκαλιά της Sierra Nevada, της οροσειράς δηλαδή που υψώνεται σα τοίχος κατά μήκος των ανατολικών συνόρων της Καλιφόρνια με την υπόλοιπη Αμερική. Η διάβαση του βουνού έπρεπε να γίνεται καλοκαιρινούς μήνες μόνο (ακόμα και σήμερα, δεν είναι δυνατόν να διασχίσεις τη Sierra εκτός από Καλοκαίρι μιας και από τέλη Σεπτεμβρίου μέχρι το Μάιο, όλα τα περάσματα είναι κλειστά λόγω χιονιού), και αν κάποιο καραβάνι δεν προλάβαινε να βρεθεί στους πρόποδες του όρους τους Καλοκαιρινούς μήνες ήταν αναγκασμένο να περιμένει το επόμενο Καλοκαίρι εκτός κι αν ήθελε να έχει το τραγική κατάληξη των Donner Party, το καραβάνι που παγιδεύτηκε στο βουνό δυο χρόνια πριν, αποδεκατίστηκε, και μόνο λίγοι κατάφεραν να επιβιώσουν καταφεύγοντας στο κανιβαλισμό των νεκρών συνοδοιπόρων τους για ολόκληρους μήνες. Από την άλλη, για τους φτωχούς επίδοξους χρυσοθήρες παραμονή ενός χρόνου σε άλλη πόλη, σήμαινε πρόβλημα οικονομικής επιβίωσης, και φυσικά χαμένες ευκαιρίες για καλό πόστο για κοσκίνισμα στις όχθες των χρυσοφόρων ποταμιών. Ένα τέτοιο καραβάνι ήταν και οι 49ers που κόλλησαν στο Salt Lake City το 1849… τον Οκτώβριο λοιπόν έφτασε στα αφτιά τους ο θρύλος για ένα παλιό Ισπανικό μονοπάτι, που περνούσε την Sierra Nevada από το Νότιο άκρο της, και μόνο ένας άνθρωπος υπήρχε στην πόλη που γνώριζε τις αχαρτογράφητες εκτάσεις, ο φιλόδοξος και πρωτοπόρος Jefferson Hunt. Το καραβάνι ξεκίνησε με οδηγό τον Hunt το ακόμα πιο μακρύ αλλά λιγότερο επικίνδυνο ταξίδι τους με κατεύθυνση Νότια προς τα σύνορα της Utah με την Arizona, και στη συνέχεια μέχρι εκεί που μετά από χρόνια θα χτιζότανε το Las Vegas, εκεί θα έκανε δυτικά προς Καλιφόρνια, θα πέρναγε Νότια της Sierra Nevada εκεί που σήμερα βρίσκεται το Bakersfield, και μετά θα ανέβαινε βόρεια προς το Sacramento… κάπου 1800 χλμ δηλαδή με μουλάρια και άμαξες… Όμως, ο μεθοδικός και συγκρατημένος χαρακτήρας του Hunt και ο αργός ρυθμός του, ήρθε σε αντίθεση με το νευρικό και ανυπόμονο χαρακτήρα του χρυσοθήρα. Έτσι, σε μια στάση του καραβανιού στο Enterprise της Νότιας Utah, εμφανίστηκε ένας μυστήριος τύπος με έναν πρόχειρο χάρτη που εμφάνιζε ένα πέρασμα με όνομα «Walker Pass» από το οποίο το καραβάνι θα έκοβε δρόμο, μάλλον επρόκειτο για έναν ικανότατο και πειστικότατο απατεώνα που τους πούλησε μια απλή ζωγραφιά… Ένα μεγάλος μέρος από το καραβάνι αποφάσισε να ακολουθήσει τις συμβουλές του άγνωστου άντρα, αποσχίστηκαν από την ομάδα του Hunt και πήραν το δικό τους δρόμο… Στην κοιλάδα έφτασαν μετά από δυο μήνες, Χριστούγεννα του 1849, ήδη ταλαιπωρημένοι και αδύναμοι… Η ιστορία τους από εκεί και πέρα αναφέρεται μέχρι σήμερα ως παράδειγμα ανθρώπινου πόνου και μαρτυρίου. Πέρασαν πάνω από τέσσερις μήνες περιπλανώμενοι στην κοιλάδα προσπαθώντας να βρουν διέξοδο προς τη δύση πάνω από τα βουνά, σφάγιασαν όλα τους τα ζώα για τροφή και έσπασαν τα κάρα για καύσιμη ύλη, πολλές ζωές χάθηκαν και ο μύθος λέει ότι μόλις οι επιζήσαντες βρήκαν το μονοπάτι που τους έβγαζε έξω από την κοιλάδα, κάποιος γύρισε και είπε την ιστορική φράση «Good Bye Death Valley» βαφτίζοντας έτσι το πεδίο του μαρτυρίου τους με το όνομα που είναι γνωστή σήμερα… Για την ιστορία, η άλλη ομάδα που έμεινε με τον Hunt, έφτασε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, αλλά κανείς δε μιλάει για αυτούς…
Σε εμάς μας πήρε περίπου 3 ώρες να διασχίσουμε την κοιλάδα, η έρημος και το σεληνιακό της τοπίο πότισε το μυαλό μας, είχε περάσει πάνω από ώρα που δεν είχαμε συναντήσει αυτοκίνητο, παρατεταμένες σιωπές ταξίδευαν τον καθένα μας σε άλλες σκέψεις… ώσπου σταματήσαμε για κατουρ.. εεε για ξεμούδιασμα. Δεν είχε τίποτα εκεί γύρω παρά μόνο μια πινακίδα που προειδοποιούσε «No Snow Removal», και στο κάτω μέρος της, μέσα στη μέση του πουθενά, στην άκρη του κόσμου, εκεί που δεν είχαμε συναντήσει αυτοκίνητο για ώρες και ώρες, τυπωμένο με μικρά γράμματα ένα «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» ελληνικότατο! Ό,τι να ναι…
Λίγο έξω από την Death Valley συναντιέσαι με το νότιο άκρο της Sierra Nevada, και περνώντας από την ανατολική στη δυτική της πλευρά το τοπίο αλλάζει ξαφνικά… Η οροσειρά συγκρατεί όλη την υγρασία που φέρνει το πούσι του Ειρηνικού στην δυτική πλευρά, δημιουργώντας ευεργετικές βροχές από τη μια και άγονες εκτάσεις από την άλλη. Επιτέλους δάση κάνουν την εμφάνισή τους. Η υπόλοιπη μέρα αφιερώθηκε σε χιλιομετροφάγωμα, ώσπου αργά το βράδυ φτάσαμε στη Visalia, που αποτελεί καλό εφαλτήριο για να επισκεφτείς τα δυο μεγάλα πάρκα της Sierra: Το Sequoia NP και το Yosemite NP.
18/4/2011
Visalia- Sequoia NP-Yosemite NP-San Francisco (720 Km, 10h drive)
Ξεκινώντας νωρίς το πρωί από τη Visalia με κατεύθυνση τις δυτικές πλαγιές της Sierra Nevada το πρώτο πράγμα που τράβηξε το μάτι μας ήταν οι εύφορες, καταπράσινες εκτάσεις που απλώνονταν γύρω μας. Χτήματα (με μεξικανούς κυρίως εργάτες), οπωροφόρα, λιβάδια με γρασίδι, αμέριμνα γελάδια σε βοσκοτόπια… Η Sierra δίνει όλα της τα δώρα στη δύση αφήνοντας την ανατολή διψασμένη και άγονη…
Πλώρη το αμάξι μας για Sequoia NP, τον εθνικό δρυμό με τις τεράστιες σεκόγιες… Το πολύ σε δυο ώρες, είχαμε βρεθεί στα πρώτα δάση του όρους ανεβαίνοντας σιγά-σιγά τις απότομες πλαγιές του. Η καταχνιά από την πρωινή υγρασία έκρυβε και φανέρωνε το δρόμο, τα δέντρα, τα φαράγγια, τις κοφτερές κορυφές της οροσειράς που φτάνουν σε ύψος 4.400 μέτρων, ενώ λίγο χιόνι άρχισε να κάνει την εμφάνισή του στις άκρες του δρόμου. Περάσαμε την πύλη του πάρκου (μάθαμε μάλιστα ότι η είσοδος σε όλα τα πάρκα της Καλιφόρνια θα ήταν δωρεάν εκείνη τη βδομάδα!) και συνεχίσαμε την οδήγηση στο στοιχειωμένο δάσος, ανεβαίνοντας διαρκώς σε υψόμετρο, με το χιόνι να αυξάνει και τα κωνοφόρα να πυκνώνουν την παρουσία τους και το κρυφτό μέσα από την ομίχλη… κάπως έτσι είδα την πρώτη σεκογια σαν σε όνειρο, μέσα στην καταχνιά, ένας τεράστιος κόκκινος κορμός ξεχωριστός από όλα τα άλλα δέντρα που βρίσκονταν εκεί γύρω, να ορθώνεται ορατός για κάπου 15 μέτρα και μετά να χάνεται μέσα στη χαμηλή συννεφιά… το είδα; ήταν παιχνίδι του φωτός της πρωινής δροσιάς και της φαντασίας ή ένας πραγματικός γίγαντας έστεκε εκεί δίπλα; Σε λίγο τα γιγάντια προϊστορικά κωνοφόρα είχαν επιβληθεί στο τοπίο… Τα λίγα αυτοκίνητα που συναντούσαμε μοιάζανε με σπιρτόκουτα όταν τα βλέπαμε να περνάνε δίπλα από τα πελώρια δέντρα. Το να βρίσκεσαι μέσα από ένα δάσος που ένα συνηθισμένο δέντρο του έχει 50 μέτρα ύψος και 18 μέτρα περίμετρο κορμού, σου δίνει την αίσθηση ότι ξαφνικά έχεις συρρικνωθεί ή ότι βρέθηκες στο χαμένο κόσμο των γιγάντων!!!
Και βέβαια βασιλιάς του δρυμού στέκει ο Στρατηγός Σέρμαν, το μεγαλύτερο δέντρο του κόσμου λένε… Το General Sherman Tree είναι μια γέρικη σεκόγια με περίμετρο κορμού 33 μέτρα και ύψος 85 μέτρα!!! Η ηλικία του δε 2500 χρόνια… αυτά τα χαρακτηριστικά το κάνουν το πιο ψηλοχοντρογέρικο εν ζωή δέντρο του κόσμου, αν και υπάρχουν και πιο ψηλά άλλα όχι χοντρογέρικα, και πιο χοντρα αλλά όχι τόσο ψηλογέρικα, και πιο γέρικα αλλά όχι τόσο ψηλοχοντρά. Πραγματικά εντυπωσιακό… Η βόλτα στο Giant Forest του Sequoia NP συνεχίστηκε για ώρες… χαζέψαμε, χαλαρώσαμε, παίξαμε και χιονοπόλεμο αφού το χιόνι έφτανε τα δυο μέτρα… να θυμίσω ότι μια μέρα πριν, τέτοια ώρα, διασχίζαμε την Death Valley… Ωραίος πλανήτης τελικά…
Μιάμιση ώρα αργότερα βρισκόμασταν και πάλι στα εύφορα καταπράσινα πεδινά της Καλιφόρνια έξω από την πόλη Fresno, αφήνοντας προσωρινά τη Sierra για να την επισκεφτούμε και πάλι καμιά 300αριά χιλιόμετρα βορειότερα στο Yosemite NP… Πιο γνωστός δρυμός προσελκύει και περισσότερους επισκέπτες. Και πάλι η ανάβαση στη Sierra μας έφερε στα πυκνά της δάση, στα απότομα φαράγγια και στη θέα της εντυπωσιακής της κορυφογραμμής…
Το Yosemite NP είναι μια μεγάλη προστατευόμενη έκταση, πάνω από 3.000 km2 με αμέτρητες λίμνες, ποτάμια, παγετώνες και περιοχές παρθένες παραδομένες στη πανίδα και στη χλωρίδα. Η διαδρομή μαγευτική, πότε δίπλα σε ποτάμι, πότε ψηλά στο χείλος γκρεμών… ήταν απόγευμα όταν φτάσαμε στο πιο γνωστό τοπίο του πάρκου, την κοιλάδα Yosemite, με το Half Dom από τη μια και το El Capitan από την άλλη και τον καταρράκτη Horsetail να δανείζεται το χρυσάφι από τη δύση του ηλίου…
Επίσης στο πάρκο υπάρχει πρόβλεψη για διαμονή, ενοικιαζόμενα και χώροι για camping και σίγουρα θα είναι πολύ καλή εμπειρία να αφιερώσεις εκεί μερικές μέρες περιπλανώμενος με την ησυχία σου στα μαγευτικά τοπία του πάρκου…
Άλλες τέσσερις δύσκολες ώρες για San Francisco… το ‘χουμε; Το ‘χουμε… Κατά τη μια το βράδυ περνάγαμε τη γέφυρα Bay Bridge που ενώνει το Portland με την πόλη του San Francisco…
