gmavro75
Member
- Μηνύματα
- 436
- Likes
- 563
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ταξίδι στο χρόνο
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1. Chicago: NBA, I love this Game!
- 2. Νέα Ορλεάνη: All that Jazz…
- 3. Τέξας και Νέο Μεξικό: America is our playground man…][I]Τα επιδέξια χέρια της μητέρας πρόσθεταν την τελευταία πινελιά στα μάγουλα και στο μέτωπο του μικρού αγοριού… «λίγο ρουζ για να δείχνεις ηλιοκαμένος από τον ήλιο εκεί στην άγρια δύση!… τώρα είσαι κανονικός καουμπόης!» έλεγε… και εγώ δεν ξέρω τι απολάμβανα πιο πολύ εκείνη την ώρα. Το μασκάρεμα, το χαμόγελό της ή που ασχολιόταν μόνο μαζί μου… [/I
- 4. Αριζόνα: The Grand Deserts][I]Κυνηγώντας τον ορίζοντα σε ατέλειωτες ευθείες μέσα σε τοπία κόκκινης ανυπαρξίας… σκέφτεσαι, θυμάσαι, οι μνήμες σε προσπερνάνε καβάλα σε μια Κάντιλακ ξεσκέπαστη και συ τις κυνηγάς. Η πιο πιστή παρέα, το ανάπηρο σκυλί σου, ο πανταχού παρών εαυτός σου με όλο το τεράστιο κενό του παραγεμισμένο με το παρελθόν σου, σε ακολουθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, σε κοιτά στα μάτια σα να σε περιμένει να τραβήξεις από το στόμα του το μπαλάκι που του πέταξες… χαζό σκυλί, του δείχνεις τα αστέρια και αυτό κοιτάει το δάχτυλο. Ο Ντίνος σκεφτόταν, η Ανίτα αναρωτιόταν τι να εννοούσε ο μάγος στη Νέα Ορλεάνη -εκείνος ο χειρομάντης που της είπε ότι σε λίγο θα πεθάνει για να ξαναγεννηθεί- εγώ πάλι θυμόμουν. Είχαμε ώρα, είχαμε χρόνο πίσω μας και μπρος. Είχαμε χρόνο μιας ζωής… σα μια γουλιά ωκεανός: αρκετός για να πνιγείς, λίγος για να ξεδιψάσεις.[/I
- 5. Νεβάδα: The Sin City…][I]Θα τζογάρω στη πλάτη του Θάνατου. Όσοι έζησαν προσπαθώντας να Tον γλυτώσουν, απλά πέθαναν χωρίς να ζήσουνε τίποτε. Είναι η φύση μας τόσο σκληρή ώστε να μας καταραστεί με την σχιζοφρένεια -την επίγνωση της προσωρινότητάς μας από τη μια και από την άλλη με το ισχυρό ένστικτο επιβίωσης. Εγώ θα αδιαφορήσω και θα ζήσω αιώνια -μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Θα αγαπάω για πάντα, θα υπόσχομαι για πάντα, θα θυμάμαι για πάντα, θα ερωτεύομαι για πάντα, και κάθε μου στιγμή θα απολαμβάνει τις τιμές που πρέπουν σε πιθανές αιώνιες αναμνήσεις. Θα σπαταλάω χρόνο δεξιά και αριστερά, με βήματα αργά σα να πηγαίνω βόλτα αφήνοντας τα απρόσμενα να με φτάσουν, θα περάσω από τις γειτονιές που μου «έγραψε» να περάσω, χωρίς άλλη βιασύνη. Όσοι πέρασαν προσπαθώντας να προλάβουν, απλά τερμάτισαν χωρίς να προλάβουν τίποτε. [/I
- 6. Καλιφόρνια National Parks: "Good Bye Death Valley"][I]Έρημος… Ανυπαρξία και ανοιχτοί ορίζοντες, λίγα σύννεφα αραχνοΰφαντα σα να προσπαθούν να αγγίξουν απαλά το παρθένο τίποτα. Γενναιόδωρο αρπαχτικό, έρημος… αλήθεια τι χρώμα θα της έβαζες σε μια αφήγηση, τι ήχος της ταιριάζει, ποιες λέξεις; Πώς θα την περιέγραφες σε έναν τυφλό ταξιδιώτη, σε αυτή που θα ήθελες δίπλα σου αλλά είναι τόσο μακριά; Η κοιλάδα του Θανάτου ζωντανή και σαρκοφάγος, έρημος… η τελευταία ερημιά, η τελευταία έρημος, η τελευταία… [/I
- 7. Καλιφόρνια Pacific Coast: "End of the Trail"][B]18 και 19/4 2011[/B
Οι ατέλειωτες ευθείες κάπου θα τελειώνουν, κάποτε όλα καταλήγουν σε κάποια θάλασσα.
13/4/2011
Gallup-Canyon de Chelly-Petrified Forest-Flagstaff, AZ (450 Km, 6+h drive)
Στο Gallup, αν και γνωστό stop over του Route 66 (αναφέρεται και στο τραγούδι των Rolling Stones , Route 66) δεν αφιερώσαμε πολύ χρόνο και μετά από ένα σύντομο πρωινό σε κάποιο Diner πάνω στην εθνική φύγαμε και μετά από λίγα λεπτά διασχίζαμε τα σύνορα με την πολιτεία της Arizona. Πρώτη στάση της ημέρας το Canyon de Chelly, το οποίο απέχει 170 περίπου χιλιόμετρα από το Gallup και χρειάζονται 2 ώρες οδήγησης για να φτάσεις μέχρι εκεί.
Το τοπίο στην Αριζόνα αλλάζει και η βραχώδης κόκκινη έρημος μας υποδέχεται. Γη των Ινδιάνων Ναβάχο (Navajo), περικλείει στα σύνορά της μερικά από τα πιο γνωστά τοπία της Αμερικής όπως το Monument Valley, το Antelope Canyon και φυσικά το Grand Canyon. Από τα πρώτα πράγματα που μαγνητίζουν όμως το βλέμμα είναι ο ορίζοντας και ο ουράνιος θόλος που λόγω της επίπεδης μορφολογίας του εδάφους μας τυλίγει 360ο μοίρες γύρω μας μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μας. Με λίγη κουβεντούλα, μερικές στάσεις για φωτογραφίες και στιγμές σιωπής κατά τη διάρκεια των οποίων ο καθένας ζούσε με το δικό του τρόπο τα χιλιόμετρα που γράφαμε, φτάσαμε στο χωριό Chinle και στο σημείο υποδοχής στην είσοδο του Canyon de Chelly, της κοιλάδας που θεωρείται η πιο αρχαία διαρκώς κατοικούμενη έκταση της Βόρειας Αμερικής. Με το αυτοκίνητο ακολουθήσαμε το δρόμο που φιδίσια εφάπτεται στο χείλος του South Rim (που είναι και η πιο δημοφιλής διαδρομή από τις δυο που μπορείς να διαλέξεις), με συχνές στάσεις σε view points από όπου μπορείς να θαυμάσεις τη θέα προς το φιδίσιο φαράγγι, να διαβάσεις πληροφορίες για την ιστορία του, να χαζέψεις τα χαρακτηριστικά κτίσματα από διάφορες χρονικές περιόδους στις φυσικές εσοχές που σχηματίζονται στις απόκρημνες πλαγιές του και να παζαρέψεις κοσμήματα, ονειροπαγίδες και souvenir που πουλούσαν οι ινδιάνοι που σήμερα ζουν φτωχικά στην έκταση αυτή κυρίως καλλιεργώντας τη γη και ελπίζοντας σε μια καλή σοδειά για να «βγάλουν» το χρόνο. Η πρόσβαση μέσα το φαράγγι για trekking ή διανυκτέρευση δεν επιτρέπεται σε ανεξάρτητους ταξιδιώτες και γίνεται μόνο με οδηγούς Navajo, με μόνη εξαίρεση το trek προς το “white house” το πιο γνωστό και ένα από τα πολλά αρχαία κτίσματα στις πλαγιές του φαραγγιού όπου μπορείς να πας μόνος σου αφιερώνοντας περίπου τρεις με τέσσερις ώρες (συνολικά). Στο τέλος της διαδρομής του South Rim μας περίμενε το πολυφωτογραφημένο “Spider Rock” ο λεπτός βράχος ύψους 240 μέτρων που στέκει σαν κομψοτέχνημα, σα γλυπτό δημιούργημα του αέρα, του νερού και του χρόνου… Συνολικά χρειάζονται μια με δυο ώρες (χωρίς το trekking προς το White House) για το Canyon de Chelly ανάλογα με το πόσο γρήγορα θα διατρέξεις τη διαδρομή ή πόσο χρόνο θα αφιερώσεις να σκεφτείς την αιματοβαμμένη ιστορία του και την αγριότητα που βίωσαν οι Ινδιάνοι στα πατρογονικά τους εδάφη από τα στρατεύματα των κατακτητών τους από το 1805 μέχρι τον ξεριζωμό από τη γη τους το 1835 όταν παραδομένοι αναγκαστήκαν να μετοικήσουν σε εδάφη του Νέου Μεξικού με αναρίθμητες απώλειες από πείνα, δίψα και κακουχίες κατά τη μετακίνησή τους στην έρημο (μια σελίδα της ιστορίας που παραλληλίζεται σε κακουχίες με την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο) και τον επαναπατρισμό τους κάπου το 1930 όταν αυτά τα εδάφη παραχωρήθηκαν και πάλι αποκλειστικά στην κατοχή των Ναβάχο που τώρα περνάνε εκεί μια απλή και φτωχική ζωή.
Στον I 40 και πάλι και στις διασταυρώσεις του με το Route 66, με παρέες Χαρλεάδων να μας προσπερνάνε πηγαίνοντας βιαστικά προς το πουθενά. Επόμενη στάση στη διαδρομή προς το Flagstaff το Απολιθωμένο Δάσος και η «Βαμμένη» Έρημος (Petrified Forest και Painted Desert) που προσφέρει κάποιες όμορφες εικόνες αλλά η διαδρομή και ο χρόνος που πρέπει να αφιερώσεις (κάνεις μια παράκαμψη από τον I 40 περίπου 170 χλμ / 2 ωρών) ίσως να μην αξίζουν τον κόπο, αφού και οι ιζηματογενείς βράχοι (που μοιάζουν σα βαμμένοι) και τα απολιθωμένα δέντρα που συναντάς διάσπαρτα δεν είναι και τόσο χαρακτηριστικά και μοναδικά τοπία. Νομίζω ότι το απολιθωμένο δάσος στη Λέσβο είναι πολύ πιο εντυπωσιακό αν και όχι τόσο μεγάλο σε έκταση όσο το αχανές πεδίο που το φιλοξενούσε στην Αριζόνα.
Στο Flagstaff φτάσαμε απογευματάκι, μέχρι να τακτοποιηθούμε σε κάποιο La Quinta που βρήκαμε στο δρόμο μας έπεσε το βράδυ. Παρά το τσουχτερό κρύο και την κούραση της ημέρας κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της συμπαθητικής πόλης, φάγαμε κάτι μέτριο και υπερβολικό, ήπιαμε μερικές μπύρες και καληνυχτίσαμε μερικούς μεθυσμένους υπέρβαρους Ινδιάνους που μας μίλησαν στο δρόμο (φανταζόμουνα το DNA των υπερήφανων προγόνων τους να ασφυκτιά στα μεταλλαγμένα από τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής κύτταρά τους) και επιστρέψαμε στο Motel για ξεκούραση.
14/4/2011
Flagstaff-Monument Valley-Page (490 Km 5,5h drive)
Χρειάζονται περίπου 3,5 ώρες για τα 290 Km από το Flagstaff μέχρι να φτάσεις σε ένα ακόμα εκπληκτικό μνημείο της φύσης, το Monument Valley, την κοιλάδα με τα κοφτερά, μοναχικά βράχια και τις πέτρινες στήλες που ξεπηδούν μέσα από την κόκκινη έρημο και φτάνουν μέχρι και 300 μέτρα ύψος. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τοπία άγριας δύσης, background για ταινίες, και διαφημίσεις και φυσικά πολυφωτογραφημένο εθνικό πάρκο που μοιράζεται ανάμεσα στην Arizona και στη Utah. Την εικόνα συμπληρώνουν κοπάδια από άγρια άλογα, οικισμοί Ινδιάνων Navajo, η απέραντη έκταση και οι ατέλειωτοι ευθείς δρόμοι.
Από το Monument Valley με δυο επιπλέον ώρες οδήγησης φτάνεις στο Page, μια πόλη που βρίσκεται στις όχθες της λίμνης Powel, ανάξια λόγου και αν δεν ήταν στρατηγικά κοντά στο Antelope Canyon και ιδανικό ξεκίνημα για το Grand Canyon θα ήταν και ανάξια ύπαρξης, ένα απλό stop over στο δρόμο μας, με κακό και ακριβό φαγητό σε … ας πούμε Ιταλικό (και ας πούμε) εστιατόριο, και ελάχιστες μέτριες επιλογές για βραδινή έξοδο (ακόμα και κάποιο saloon που στέκει εκεί πάνω από εκατό χρόνια, είναι χάλια). Άρα, χάπια για βιταμίνες, μπέργκερ, μπύρες από το βενζινάδικο και δωμάτιο από νωρίς… that’s the American way φαίνεται…
15/4/2011
Page-Grand Canyon-Las Vegas (700 Km, 8,5h drive)
Η αλήθεια είναι πως η ερημιά και η έρημος μας είχε κουράσει λίγο. Ήταν η έκτη μέρα που ξυπνάγαμε σε μια πόλη επαρχιακή και περιορισμένου ενδιαφέροντος στη μέση κάποιας ερήμου για να κάνουμε εκατοντάδες χιλιόμετρα μέσα από ερήμους για να φτάσουμε σε κάποια πόλη επαρχιακή και περιορισμένου ενδιαφέροντας στη μέση κάποιας ερήμου. Όσο να ‘ναι το μάτι κουράζεται, και το μυαλό αρχίζει να ζητάει κάτι πιο ζωντανό… λίγο πράσινο, κανά δέντρο εδώ και εκεί και άντε το βράδυ να υπάρχει και ένα μπαράκι της προκοπής με λίγο κόσμο. Με κατεύθυνση νότια προς το Grand Canyon μέσα από τη γη των Ινδιάνων… Θα επισκεφθούμε το East Rim το οποίο προσφέρει μερικά από τα πιο διάσημα και δραματικά τοπία του φαραγγιού, αλλά όχι και το διάσημο skywalk, την γυάλινη εξέδρα που έχει στηθεί για μια βόλτα στο κενό, μιας και αυτή βρίσκεται στο West Rim το οποίο απέχει αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα από την ανατολική πλευρά του φαραγγιού.
Η διαδρομή από το Page για Grand Canyon (μια διαδρομή 3ων ωρών περίπου για 240 χλμ.) διατηρεί τα γνώριμα ερημικά τοπία, το κόκκινο χρώμα και τους ανοιχτούς ορίζοντες της Αριζόνα. Εκτός ελάχιστων Diners (τα κλασσικά café που προσφέρουν φαγητό και καφέ φίλτρου, αυτά που βλέπουμε στις ταινίες), η μόνη αξιόλογη ανθρώπινη παρουσία ήταν αυτή των Ινδιάνων που «έστηναν» τους πάγκους τους για να πουλήσουν τα χειροτεχνήματά τους, κοσμήματα, σκουλαρίκια, γλυπτά αγαλματάκια, τόξα και ονειροπαγίδες. Και μπορεί να είναι στη μέση του πουθενά, σε περιοχές που δεν υπάρχει σήμα για κινητό, αλλά για τις αγορές μπορείς να χρησιμοποιήσεις την πιστωτική σου κάρτα. Είναι λίγο σουρεάλ εικόνα, μια Ναβάχο να βγάζει κάτω από τον σανιδένιο πάγκο της το μηχανάκι για την πιστωτική… περάσαμε αρκετή ώρα εκεί και μάθαμε τις πρώτες μας λέξεις στα Ινδιάνικα. Η διάλεκτος των Ναβάχο, σιγά-σιγά χάνεται, τα αμερικάνικα διδάσκονται στα σχολεία τους και τα παιδιά θαμπωμένα από το Αμερικάνικο όνειρο δε δίνουν δεκάρα να διατηρήσουν την πατρογονική τους γλώσσα. Όπως γίνεται παντού, όταν χάνεται ο πολιτισμός σβήνει και η γλώσσα που δημιουργήθηκε για να τον υπηρετεί.
Το Grand Canyon λοιπόν… είναι αυτό που λέει το όνομά του: τεράστιο και φαράγγι. Είναι αδύνατον να μην μείνεις με το στόμα ανοιχτό όταν πρωτοαντικρίζεις το μεγαλειώδες δημιούργημα του ποταμού Colorado, ο οποίος ακόμα κυλά ενάμιση χιλιόμετρο κάτω από το χείλος του φαραγγιού όπου σα ταπεινός και ακούραστος γλύπτης συνεχίζει το έργο που ξεκίνησε 2 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Όσες φορές και να το έχεις δει σε φωτογραφίες ή στη τηλεόραση και όσο εξοικειωμένος κι αν είσαι με τα νούμερα που το περιγράφουν (450 χλμ μήκος, πλάτος από 7 μέχρι 30 Km και βάθος ως και 1.800 μέτρα) η εμπειρία του να βρεθείς εκεί, και ειδικά η στιγμή που το πρωτο-αντικρίζεις, η αίσθηση τη ανθρώπινης μικρότητας σου (σε μέγεθος και διάρκεια), το δέος για τη δύναμη της φύσης και ο θαυμασμός για την ομορφιά που έχει χαρίσει σε αυτή τη γωνιά της γης η τυχαιότητα του νερού και των ανέμων αποτυπώνονται στο μυαλό σου ανεξίτηλα. Και πραγματικά μόνο εκεί, στο κουτάκι των αναμνήσεων μπορείς να «ξαναδείς» αυτό το μεγαλόπρεπο μνημείο γιατί καμία φωτογραφία δε καταφέρνει να αποτυπώσει το μεγαλείο του Grand Canyon. Η διαδρομή των 40 χιλιομέτρων από το Ranger Station στην είσοδο του πάρκου, μέχρι το χωριό Grand Canyon Village γίνεται μέσω ενός ευχάριστου δασικού δρόμου στο δάσος Kaibab, όπου επιτέλους έρχεσαι σε επαφή με δέντρα και πυκνή βλάστηση. Αφιερώσαμε περίπου 3 ώρες αφού αξίζει να σταματήσεις σε υπάρχουν αρκετά σημεία για άραγμα με θέα προς το φαράγγι, και μονοπάτια προς την κοίτη του φαραγγιού (αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε ως το τέλος κάποιο από αυτά τα μονοπάτια, πρέπει να αφιερώσετε 2-3 μέρες και απαραιτήτως να έχετε κάνει καλή προετοιμασία, να είσαστε έτοιμοι για διανυκτέρευση χωρίς καμία προσφερόμενη άνεση, όπως φαγητό, νερό, σήμα σε κινητό, στέγη κλπ και να αντιμετωπίσετε θερμοκρασίες 30-45 βαθμούς τη μέρα και τσουχτερό κρύο τα βράδια…). Στο χωριό (το οποίο βρίσκεται και αυτό μέσα στο δάσος, και στην ουσία δεν είναι χωριό άλλα χώρος επισκεπτών), λειτουργεί και camping, και κάποια ξενοδοχεία και Super Market, και σουβενιράδικο με κιτσάτα μεμοραμπίλια που θα σημαδέψουν την επίσκεψη στο Grand Canyon. Φάγαμε κάτι που αγοράσαμε από το Super Market, απλώσαμε το χάρτη και αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε για Las Vegas αντί να μείνουμε σε κάποιο αδιάφορο χωριό εκεί γύρω για ακόμη ένα βράδυ… όπως είπαμε και πριν η ερημιά μας είχε κουράσει. Το GPS μας προειδοποίησε ότι πρέπει να περάσουμε άλλες 5 ώρες στο τιμόνι, είχε ήδη πάει πέντε το απόγευμα επομένως δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο.
Μετά από μιάμιση περίπου ώρα, πορεία νότια, μέσα σε ευχάριστο δασικό περιβάλλον, ξαναβγήκαμε στον γνωστό μας Ι-40 και στις διασταυρώσεις του με το θρυλικό Route 66 στο Williams. Άλλη μιάμιση ώρα με κατεύθυνση δυτικά στον I-40 και φτάσαμε στο Kingman, εκεί κάνεις δεξιά κα σε λίγο αφήναμε πίσω μας την Αριζόνα και μπαίναμε στη Νεβάδα για να καλύψουμε τα τελευταία 170 χλμ, τις τελευταίες δυο ώρες μέχρι το Vegas… Ο δρόμος έγινε μια ατέλειωτη μοναχική ευθεία που χανόταν στον ορίζοντα ο οποίος όσο κι αν τον κυνηγούσαμε, ξεγλιστράτε ακόμα πιο μακριά μας, το λυκόφως του απογεύματος χαρίστηκε στο σκοτάδι και στο διάστικτο από αστέρια ουρανό, περάσαμε το Hoover Dam, το φράγμα-θαύμα του Colorado που υδροδοτεί την αμαρτωλή πόλη (sin city είναι το παρατσούκλι του Las Vegas), κάποια casino άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους, μετά πάλι σκοτάδι… και κάποια στιγμή ξαφνικά, στο βάθος μια ατέλειωτης κατηφόρας, κάπου 20 χιλιόμετρα μακριά, το Las Vegas ξεπροβάλει…
13/4/2011
Gallup-Canyon de Chelly-Petrified Forest-Flagstaff, AZ (450 Km, 6+h drive)
Στο Gallup, αν και γνωστό stop over του Route 66 (αναφέρεται και στο τραγούδι των Rolling Stones , Route 66) δεν αφιερώσαμε πολύ χρόνο και μετά από ένα σύντομο πρωινό σε κάποιο Diner πάνω στην εθνική φύγαμε και μετά από λίγα λεπτά διασχίζαμε τα σύνορα με την πολιτεία της Arizona. Πρώτη στάση της ημέρας το Canyon de Chelly, το οποίο απέχει 170 περίπου χιλιόμετρα από το Gallup και χρειάζονται 2 ώρες οδήγησης για να φτάσεις μέχρι εκεί.
Το τοπίο στην Αριζόνα αλλάζει και η βραχώδης κόκκινη έρημος μας υποδέχεται. Γη των Ινδιάνων Ναβάχο (Navajo), περικλείει στα σύνορά της μερικά από τα πιο γνωστά τοπία της Αμερικής όπως το Monument Valley, το Antelope Canyon και φυσικά το Grand Canyon. Από τα πρώτα πράγματα που μαγνητίζουν όμως το βλέμμα είναι ο ορίζοντας και ο ουράνιος θόλος που λόγω της επίπεδης μορφολογίας του εδάφους μας τυλίγει 360ο μοίρες γύρω μας μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μας. Με λίγη κουβεντούλα, μερικές στάσεις για φωτογραφίες και στιγμές σιωπής κατά τη διάρκεια των οποίων ο καθένας ζούσε με το δικό του τρόπο τα χιλιόμετρα που γράφαμε, φτάσαμε στο χωριό Chinle και στο σημείο υποδοχής στην είσοδο του Canyon de Chelly, της κοιλάδας που θεωρείται η πιο αρχαία διαρκώς κατοικούμενη έκταση της Βόρειας Αμερικής. Με το αυτοκίνητο ακολουθήσαμε το δρόμο που φιδίσια εφάπτεται στο χείλος του South Rim (που είναι και η πιο δημοφιλής διαδρομή από τις δυο που μπορείς να διαλέξεις), με συχνές στάσεις σε view points από όπου μπορείς να θαυμάσεις τη θέα προς το φιδίσιο φαράγγι, να διαβάσεις πληροφορίες για την ιστορία του, να χαζέψεις τα χαρακτηριστικά κτίσματα από διάφορες χρονικές περιόδους στις φυσικές εσοχές που σχηματίζονται στις απόκρημνες πλαγιές του και να παζαρέψεις κοσμήματα, ονειροπαγίδες και souvenir που πουλούσαν οι ινδιάνοι που σήμερα ζουν φτωχικά στην έκταση αυτή κυρίως καλλιεργώντας τη γη και ελπίζοντας σε μια καλή σοδειά για να «βγάλουν» το χρόνο. Η πρόσβαση μέσα το φαράγγι για trekking ή διανυκτέρευση δεν επιτρέπεται σε ανεξάρτητους ταξιδιώτες και γίνεται μόνο με οδηγούς Navajo, με μόνη εξαίρεση το trek προς το “white house” το πιο γνωστό και ένα από τα πολλά αρχαία κτίσματα στις πλαγιές του φαραγγιού όπου μπορείς να πας μόνος σου αφιερώνοντας περίπου τρεις με τέσσερις ώρες (συνολικά). Στο τέλος της διαδρομής του South Rim μας περίμενε το πολυφωτογραφημένο “Spider Rock” ο λεπτός βράχος ύψους 240 μέτρων που στέκει σαν κομψοτέχνημα, σα γλυπτό δημιούργημα του αέρα, του νερού και του χρόνου… Συνολικά χρειάζονται μια με δυο ώρες (χωρίς το trekking προς το White House) για το Canyon de Chelly ανάλογα με το πόσο γρήγορα θα διατρέξεις τη διαδρομή ή πόσο χρόνο θα αφιερώσεις να σκεφτείς την αιματοβαμμένη ιστορία του και την αγριότητα που βίωσαν οι Ινδιάνοι στα πατρογονικά τους εδάφη από τα στρατεύματα των κατακτητών τους από το 1805 μέχρι τον ξεριζωμό από τη γη τους το 1835 όταν παραδομένοι αναγκαστήκαν να μετοικήσουν σε εδάφη του Νέου Μεξικού με αναρίθμητες απώλειες από πείνα, δίψα και κακουχίες κατά τη μετακίνησή τους στην έρημο (μια σελίδα της ιστορίας που παραλληλίζεται σε κακουχίες με την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο) και τον επαναπατρισμό τους κάπου το 1930 όταν αυτά τα εδάφη παραχωρήθηκαν και πάλι αποκλειστικά στην κατοχή των Ναβάχο που τώρα περνάνε εκεί μια απλή και φτωχική ζωή.
Στον I 40 και πάλι και στις διασταυρώσεις του με το Route 66, με παρέες Χαρλεάδων να μας προσπερνάνε πηγαίνοντας βιαστικά προς το πουθενά. Επόμενη στάση στη διαδρομή προς το Flagstaff το Απολιθωμένο Δάσος και η «Βαμμένη» Έρημος (Petrified Forest και Painted Desert) που προσφέρει κάποιες όμορφες εικόνες αλλά η διαδρομή και ο χρόνος που πρέπει να αφιερώσεις (κάνεις μια παράκαμψη από τον I 40 περίπου 170 χλμ / 2 ωρών) ίσως να μην αξίζουν τον κόπο, αφού και οι ιζηματογενείς βράχοι (που μοιάζουν σα βαμμένοι) και τα απολιθωμένα δέντρα που συναντάς διάσπαρτα δεν είναι και τόσο χαρακτηριστικά και μοναδικά τοπία. Νομίζω ότι το απολιθωμένο δάσος στη Λέσβο είναι πολύ πιο εντυπωσιακό αν και όχι τόσο μεγάλο σε έκταση όσο το αχανές πεδίο που το φιλοξενούσε στην Αριζόνα.
Στο Flagstaff φτάσαμε απογευματάκι, μέχρι να τακτοποιηθούμε σε κάποιο La Quinta που βρήκαμε στο δρόμο μας έπεσε το βράδυ. Παρά το τσουχτερό κρύο και την κούραση της ημέρας κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της συμπαθητικής πόλης, φάγαμε κάτι μέτριο και υπερβολικό, ήπιαμε μερικές μπύρες και καληνυχτίσαμε μερικούς μεθυσμένους υπέρβαρους Ινδιάνους που μας μίλησαν στο δρόμο (φανταζόμουνα το DNA των υπερήφανων προγόνων τους να ασφυκτιά στα μεταλλαγμένα από τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής κύτταρά τους) και επιστρέψαμε στο Motel για ξεκούραση.
14/4/2011
Flagstaff-Monument Valley-Page (490 Km 5,5h drive)
Χρειάζονται περίπου 3,5 ώρες για τα 290 Km από το Flagstaff μέχρι να φτάσεις σε ένα ακόμα εκπληκτικό μνημείο της φύσης, το Monument Valley, την κοιλάδα με τα κοφτερά, μοναχικά βράχια και τις πέτρινες στήλες που ξεπηδούν μέσα από την κόκκινη έρημο και φτάνουν μέχρι και 300 μέτρα ύψος. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τοπία άγριας δύσης, background για ταινίες, και διαφημίσεις και φυσικά πολυφωτογραφημένο εθνικό πάρκο που μοιράζεται ανάμεσα στην Arizona και στη Utah. Την εικόνα συμπληρώνουν κοπάδια από άγρια άλογα, οικισμοί Ινδιάνων Navajo, η απέραντη έκταση και οι ατέλειωτοι ευθείς δρόμοι.
Από το Monument Valley με δυο επιπλέον ώρες οδήγησης φτάνεις στο Page, μια πόλη που βρίσκεται στις όχθες της λίμνης Powel, ανάξια λόγου και αν δεν ήταν στρατηγικά κοντά στο Antelope Canyon και ιδανικό ξεκίνημα για το Grand Canyon θα ήταν και ανάξια ύπαρξης, ένα απλό stop over στο δρόμο μας, με κακό και ακριβό φαγητό σε … ας πούμε Ιταλικό (και ας πούμε) εστιατόριο, και ελάχιστες μέτριες επιλογές για βραδινή έξοδο (ακόμα και κάποιο saloon που στέκει εκεί πάνω από εκατό χρόνια, είναι χάλια). Άρα, χάπια για βιταμίνες, μπέργκερ, μπύρες από το βενζινάδικο και δωμάτιο από νωρίς… that’s the American way φαίνεται…
15/4/2011
Page-Grand Canyon-Las Vegas (700 Km, 8,5h drive)
Η αλήθεια είναι πως η ερημιά και η έρημος μας είχε κουράσει λίγο. Ήταν η έκτη μέρα που ξυπνάγαμε σε μια πόλη επαρχιακή και περιορισμένου ενδιαφέροντος στη μέση κάποιας ερήμου για να κάνουμε εκατοντάδες χιλιόμετρα μέσα από ερήμους για να φτάσουμε σε κάποια πόλη επαρχιακή και περιορισμένου ενδιαφέροντας στη μέση κάποιας ερήμου. Όσο να ‘ναι το μάτι κουράζεται, και το μυαλό αρχίζει να ζητάει κάτι πιο ζωντανό… λίγο πράσινο, κανά δέντρο εδώ και εκεί και άντε το βράδυ να υπάρχει και ένα μπαράκι της προκοπής με λίγο κόσμο. Με κατεύθυνση νότια προς το Grand Canyon μέσα από τη γη των Ινδιάνων… Θα επισκεφθούμε το East Rim το οποίο προσφέρει μερικά από τα πιο διάσημα και δραματικά τοπία του φαραγγιού, αλλά όχι και το διάσημο skywalk, την γυάλινη εξέδρα που έχει στηθεί για μια βόλτα στο κενό, μιας και αυτή βρίσκεται στο West Rim το οποίο απέχει αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα από την ανατολική πλευρά του φαραγγιού.
Η διαδρομή από το Page για Grand Canyon (μια διαδρομή 3ων ωρών περίπου για 240 χλμ.) διατηρεί τα γνώριμα ερημικά τοπία, το κόκκινο χρώμα και τους ανοιχτούς ορίζοντες της Αριζόνα. Εκτός ελάχιστων Diners (τα κλασσικά café που προσφέρουν φαγητό και καφέ φίλτρου, αυτά που βλέπουμε στις ταινίες), η μόνη αξιόλογη ανθρώπινη παρουσία ήταν αυτή των Ινδιάνων που «έστηναν» τους πάγκους τους για να πουλήσουν τα χειροτεχνήματά τους, κοσμήματα, σκουλαρίκια, γλυπτά αγαλματάκια, τόξα και ονειροπαγίδες. Και μπορεί να είναι στη μέση του πουθενά, σε περιοχές που δεν υπάρχει σήμα για κινητό, αλλά για τις αγορές μπορείς να χρησιμοποιήσεις την πιστωτική σου κάρτα. Είναι λίγο σουρεάλ εικόνα, μια Ναβάχο να βγάζει κάτω από τον σανιδένιο πάγκο της το μηχανάκι για την πιστωτική… περάσαμε αρκετή ώρα εκεί και μάθαμε τις πρώτες μας λέξεις στα Ινδιάνικα. Η διάλεκτος των Ναβάχο, σιγά-σιγά χάνεται, τα αμερικάνικα διδάσκονται στα σχολεία τους και τα παιδιά θαμπωμένα από το Αμερικάνικο όνειρο δε δίνουν δεκάρα να διατηρήσουν την πατρογονική τους γλώσσα. Όπως γίνεται παντού, όταν χάνεται ο πολιτισμός σβήνει και η γλώσσα που δημιουργήθηκε για να τον υπηρετεί.
Το Grand Canyon λοιπόν… είναι αυτό που λέει το όνομά του: τεράστιο και φαράγγι. Είναι αδύνατον να μην μείνεις με το στόμα ανοιχτό όταν πρωτοαντικρίζεις το μεγαλειώδες δημιούργημα του ποταμού Colorado, ο οποίος ακόμα κυλά ενάμιση χιλιόμετρο κάτω από το χείλος του φαραγγιού όπου σα ταπεινός και ακούραστος γλύπτης συνεχίζει το έργο που ξεκίνησε 2 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Όσες φορές και να το έχεις δει σε φωτογραφίες ή στη τηλεόραση και όσο εξοικειωμένος κι αν είσαι με τα νούμερα που το περιγράφουν (450 χλμ μήκος, πλάτος από 7 μέχρι 30 Km και βάθος ως και 1.800 μέτρα) η εμπειρία του να βρεθείς εκεί, και ειδικά η στιγμή που το πρωτο-αντικρίζεις, η αίσθηση τη ανθρώπινης μικρότητας σου (σε μέγεθος και διάρκεια), το δέος για τη δύναμη της φύσης και ο θαυμασμός για την ομορφιά που έχει χαρίσει σε αυτή τη γωνιά της γης η τυχαιότητα του νερού και των ανέμων αποτυπώνονται στο μυαλό σου ανεξίτηλα. Και πραγματικά μόνο εκεί, στο κουτάκι των αναμνήσεων μπορείς να «ξαναδείς» αυτό το μεγαλόπρεπο μνημείο γιατί καμία φωτογραφία δε καταφέρνει να αποτυπώσει το μεγαλείο του Grand Canyon. Η διαδρομή των 40 χιλιομέτρων από το Ranger Station στην είσοδο του πάρκου, μέχρι το χωριό Grand Canyon Village γίνεται μέσω ενός ευχάριστου δασικού δρόμου στο δάσος Kaibab, όπου επιτέλους έρχεσαι σε επαφή με δέντρα και πυκνή βλάστηση. Αφιερώσαμε περίπου 3 ώρες αφού αξίζει να σταματήσεις σε υπάρχουν αρκετά σημεία για άραγμα με θέα προς το φαράγγι, και μονοπάτια προς την κοίτη του φαραγγιού (αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε ως το τέλος κάποιο από αυτά τα μονοπάτια, πρέπει να αφιερώσετε 2-3 μέρες και απαραιτήτως να έχετε κάνει καλή προετοιμασία, να είσαστε έτοιμοι για διανυκτέρευση χωρίς καμία προσφερόμενη άνεση, όπως φαγητό, νερό, σήμα σε κινητό, στέγη κλπ και να αντιμετωπίσετε θερμοκρασίες 30-45 βαθμούς τη μέρα και τσουχτερό κρύο τα βράδια…). Στο χωριό (το οποίο βρίσκεται και αυτό μέσα στο δάσος, και στην ουσία δεν είναι χωριό άλλα χώρος επισκεπτών), λειτουργεί και camping, και κάποια ξενοδοχεία και Super Market, και σουβενιράδικο με κιτσάτα μεμοραμπίλια που θα σημαδέψουν την επίσκεψη στο Grand Canyon. Φάγαμε κάτι που αγοράσαμε από το Super Market, απλώσαμε το χάρτη και αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε για Las Vegas αντί να μείνουμε σε κάποιο αδιάφορο χωριό εκεί γύρω για ακόμη ένα βράδυ… όπως είπαμε και πριν η ερημιά μας είχε κουράσει. Το GPS μας προειδοποίησε ότι πρέπει να περάσουμε άλλες 5 ώρες στο τιμόνι, είχε ήδη πάει πέντε το απόγευμα επομένως δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο.
Μετά από μιάμιση περίπου ώρα, πορεία νότια, μέσα σε ευχάριστο δασικό περιβάλλον, ξαναβγήκαμε στον γνωστό μας Ι-40 και στις διασταυρώσεις του με το θρυλικό Route 66 στο Williams. Άλλη μιάμιση ώρα με κατεύθυνση δυτικά στον I-40 και φτάσαμε στο Kingman, εκεί κάνεις δεξιά κα σε λίγο αφήναμε πίσω μας την Αριζόνα και μπαίναμε στη Νεβάδα για να καλύψουμε τα τελευταία 170 χλμ, τις τελευταίες δυο ώρες μέχρι το Vegas… Ο δρόμος έγινε μια ατέλειωτη μοναχική ευθεία που χανόταν στον ορίζοντα ο οποίος όσο κι αν τον κυνηγούσαμε, ξεγλιστράτε ακόμα πιο μακριά μας, το λυκόφως του απογεύματος χαρίστηκε στο σκοτάδι και στο διάστικτο από αστέρια ουρανό, περάσαμε το Hoover Dam, το φράγμα-θαύμα του Colorado που υδροδοτεί την αμαρτωλή πόλη (sin city είναι το παρατσούκλι του Las Vegas), κάποια casino άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους, μετά πάλι σκοτάδι… και κάποια στιγμή ξαφνικά, στο βάθος μια ατέλειωτης κατηφόρας, κάπου 20 χιλιόμετρα μακριά, το Las Vegas ξεπροβάλει…
