Bosporos
Member
- Μηνύματα
- 131
- Likes
- 191
- Επόμενο Ταξίδι
- Ταυλανδη Καμποτζη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπουένος Άιρες
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Μέρες 2&3)
- Κεφάλαιο 3ο (Μέρα 4η)
- Κεφάλαιο 4ο (Μέρα 5η)]Και συνεχίζουμε!! Είμαστε ήδη 5 μέρες στη Νέα Υόρκη, έχουμε ξετρελλαθεί, αρχίζουμε να κάνουμε πλάνα πώς θα ήταν να μετακομίσουμε εδώ και να ζούμε στο Μανχάτταν ( χωρίς κανείς να μας έχει ενημερώσει για τα απλησίαστα ενοίκια της περιοχής, τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας και γενικά τη ζωή ενός κατοίκου της Νέας Υόρκης) και πάμε για το πρωινό μας καφεδάκι. Υπάρχει μια αλυσίδα τύπου Γρηγόρης στη Νέα Υόρκη που έχει φοβερά καφεδάκια και κεκάκια και άλλους πειρασμούς. Λέγεται Amy's Bread. Αν τα δείτε πουθενά, μπείτε και δοκιμάστε τα devil's chocolate cup-cakes, και θα με θυμηθείτε!! Εμείς εκεί παίρναμε το πρωινό μας και σχεδιάζαμε το πλάνο της μέρας. Με παρότρυνση κάποιου φίλου αποφασίσαμε να πάμε στο Natural History Museum. Το μουσείο από μόνο του είναι εντυπωσιακό, τεράστιο με πάρα πολλά πράγματα, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν άξιζε τα λεφτά του. Καταρχήν το εισιτήριο ήτανε 24 USD. Είχε μια πολύ ωραία έκθεση όταν πήγαμε εμείς, για τον Δρόμο του Μεταξιού κι αυτό μας άρεσε πάρα πολύ. Κατά τα άλλα δεινόσαυρους, σκελετούς από ζώα και διάφορα τέτοια που δεν μας έκαναν αίσθηση. Έπρεπε να πληρώσεις ακόμα και για τη γκαρνταρόμπα 5 USD και είχε υπερβολικά μεγάλο αριθμό σχολείων που μας έσπασαν τα νεύρα. Οπότε δεν ξέρω αν αξίζει κανείς να χάσει τη μέρα του εκεί μέσα, ίσως αν έχετε παιδιά και θέλετε να τους ξυπνίσετε το ενδιαφέρον για την επιστήμη :) Ωστόσο, βγαίνοντας από εκεί ανακαλύψαμε ότι η πέριξ γειτονιά ήταν μια αποκάλυψη. Πολύ ωραία μαγαζιά και καφέ, και πολλά σπίτια μου θύμισαν ταινίες του Woody Allen. Ο δρόμος λέγεται Colombus Avenue και μας άρεσε. Κι εκεί κάπου ανακαλύψαμε ένα τέλειο καφέ. Αν δηλαδή πάτε σε αυτό το Μουσείο και μετά θέλετε να τσιμπήσετε κάτι πηγαίνετε εκεί που θα σας πω, θα με θυμηθείτε. Η περιοχή είναι η Upper West Side, και το καφέ λέγεται Alice's Tea Cup [URL="http://www.alicesteacup.com/"]Alice's Tea Cup[/URL
- Κεφάλαιο 5ο (Μέρα 6η)
- Κεφάλαιο 6ο (Μέρα 7η)
- Κεφάλαιο 7ο (Μέρα 8η)
- Κεφάλαιο 8ο (Επίλογος)
Ξυπνάμε το πρωί και διαπιστώνουμε ότι έχει αρχίσει να πλησιάζει επικίνδυνα η ημερομηνία επιστροφής. Και όταν σκέφτεσαι έτσι σε πιάνει ένας πανικός να κάνεις όσα πιο πολλά μπορείς. Αφού μας είχαν συγκλονίσει τόσο πολύ εκείνα τα καπ-κέικς που είχαμε δει στο Magnolia Bakery του Soho, αποφασίσαμε να τα (ξανα)δοκιμάσουμε στο Magnolia Bakery του Rockefeller Center. Γιατί όλες αυτές οι αλυσίδες δεν ανοίγουν κανά παράρτημα από Αθήνα μεριά?? Φανταστείτε τώρα βιτρίνες με διάφορα κέικ σε απίθανα χρώματα, σχέδια και μυρωδιές, όπου εσύ ο αθώος ( φορτωμένος και με τύψεις για τις θερμίδες που πρόκειται να πάρεις και σκεπτόμενος ότι κάθε δαγκωνιά του κέικ είναι μισή ώρα διάδρομος στο γυμναστήριο) πρέπει να διαλέξεις ένα μόνο ( γιατί πόσα να φας πια?). Τα κέικ φτιάχνονται μπροστά στα μάτια σου σε κάτι πλαϊνούς πάγκους και είναι θεσπέσια!!! Δοκιμάστε τα και θα με θυμηθείτε.
Για τη σημερινή μέρα βασικός προσανατολισμός ήταν το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών, και αποφασίσαμε να πάμε περπατώντας από το ξενοδοχείο μας στην Τάιμς Σκουέρ, μέχρι εκεί. Η απόσταση δεν είναι τόσο τεράστια, αλλά στο δρόμο έχει τόσα μαγαζιά που σταματάς και χαζεύεις που καταλήξαμε να φτάσουμε εκεί ύστερα από 3 ώρες περπάτημα. Στο δρόμο είδαμε μια φοβερή γκαλερύ με διάφορα τέλεια μοντέρνα έργα τέχνης που την είχαν κάτι Ισραηλινοί, μπήκαμε μέσα για να τα δούμε, μας κέρασαν καφέ ( ευκαιρία για ξεκούραση σκεφτήκαμε εμείς), και φυσικά οι άνθρωποι προσπάθησαν να μας πουλήσουν την τέχνη τους που είχε τουλάχιστον 10.000USD το κομμάτι. Όταν κατάλαβαν ότι οι τουρίστες που είχαν μπροστά τους δεν διέθεταν ούτε το ένα δέκατο των όσων ζητούσαν εγκατέλειψαν της προσπάθειες και μάλισταν προφασίστηκαν ότι πρέπει να κλείσουν την γκαλερύ και έπρεπε να φύγουμε αμέσως!! Α, να μην ξεχάσω να πω, γύρω από το Rockefeller Center, έχει πολύ ωραία μαγαζιά για ψώνια, έχει κι ένα παράρτημα του Metropolitan Museum store, έχει και διάφορα πιο κυριλάτα μαγαζιά που είχαν φοβερές βιτρίνες.
Να μη σας τα πολυλογώ κάποια στιγμή φτάσαμε στο κτίριο των Ηνωμένων Εθνών, που είναι εντυπωσιακό. Εκεί πληρώσαμε για μια φοβερή ξενάγηση που τη συνιστώ σε όλους, πήγαμε στην αίθουσα που γίνεται η Γενική Συνέλευση, μάθαμε πώς λειτουργεί το σύστημα με τις ψηφοφορίες, είδαμε τα δώρα των διαφόρων ηγετών και μάθαμε για το έργο των ΗΕ. Εμένα μου ξύπνησε μια χαμένη στα βάθη του μυαλού μου επιθυμία, να γίνω διπλωμάτης( βέβαια μετά όταν σκέφτηκα τι διάβασμα πρέπει να ρίξω και πόσα λεφτά να ξοδέψω στα ιδιαίτερα για να περάσω....κι άμα περάσω σιγά να μη στείλουνε στη Νέα Υόρκη...μου έφυγε η σκέψη) και γενικά ενθουσιαστήκαμε και χαρήκαμε που γίνονται και καλά πράγματα στον κόσμο αυτό! Έχει κι ένα μαγαζί εκεί μέσα που πουλάει πράγματα από όλες τις χώρες του κόσμου...ψάχναμε την Ελλάδα πουθενά. Μέχρι και το Καμερούν είχε δικά του ράφια, η Ελλάδα τίποτα. Μάλλον οι εκεί διπλωμάτες δεν αντιλήφθηκαν ότι έχει τελειώσει το στοκ και κανείς δεν ασχολήθηκε να φέρει τίποτα....
Εφόσον οι μέρες κυλούν τόσο γρήγορα και γεμάτα, έπρεπε να κάνουμε κάτι και με την υπόθεση μιούζικαλ. Δεν ξετρελαινόμαστε με το συγκεκριμένο είδος, αλλά επειδή είμαστε Νέα Υόρκη, επειδή το χοτέλ είναι 5 λεπτά από τα θέατρα, επειδή όλοι θα μας ρωτήσουν " είδατε κανένα μιούζικαλ", είπαμε να τακτοποιήσουμε και αυτή την εκκρεμότητα. Η ώρα είναι 6 το απόγευμα, μπαίνουμε στην ουρά στην Τάιμς Σκουέρ, εκεί που πουλάει τα απούλητα εισιτήρια των μιούζικαλς και βρίσκουμε εισιτήρια για το Hair με 60 USD το ένα, ενώ η κανονική τους τιμή αν τα παίρναμε από Ιντερνετ ήταν 120 USD το ένα. Και μάλιστα μπροστά μπροστά, 4η σειρά. ( για αυτό λέω μην αγοράσετε από το Ίντερνετ είναι πολύ ακριβότερα). Το Hair, ήταν πολύ ευχάριστο μιούζικαλ, με θέμα το αντιπολεμικό, αντιμιλιταριστικό και πασιφιστικό κίνημα των χίππιδων κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ. Θα έλεγα ότι ήταν πολύ τολμηρό ( οι ηθοποιοί ξεγυμνώθηκαν επί σκηνής κλπ.) για τα αμερικανικά δεδομένα, αλλά ήταν πολύ ευχάριστο και στο τέλος οι ηθοποιοί καλούς τους θεατές στη σκηνή για χορό και γίνεται σαν πάρτυ!!! Δεν έχει κανένα βαθύ νόημα σαν έργο, αλλά ακούς ωραία τραγούδια, παίρνεις μια γεύση από εκείνη την ξένοιαστη εποχή των παιδιών των λουλουδιών και τέλος πάντων για την αμερικανικη κοινωνία που ακούει συνέχεια για Ιράκ και Αφγανιστάν καλό τους κάνει να βλέπουνε πώς πρέπει να αντιδρούν και να υπερασπίζονται την ειρήνη.
Μετά το μιούζικαλ ενθουσιασμένοι πάμε για φαγητό. Τα εστιατόρια γύρω από την Τάιμς Σκουέρ είναι χάλια και είναι και τουριστικές παγίδες, αλλά τι να κάνουμε που πεινάγαμε...Μπαίνουμε σε ενα ιταλικό που μας φάνηκε αξιοπρεπές. Βέβαια ήταν σχεδόν άδειο, αλλά δεν μας έβαλε σε υποψίες. Να μη σας τα πολυλογώ, ήταν ιταλικό εστιατόριο που το είχαν κάτι Αλβανοί, οι οποίοι δεν είχαν ιδέα περί ιταλικού, φάγαμε κάτι απαίσιες πίτσες, μαλώσαμε γιατί τους είδαμε που πιάναν με τα χέρια τους τα γλυκά για να τα βάλουν στα πιάτα, μας φέρανε τα φαγητά άψητα για να τελειώνουνε να κλείσουν και στο τέλος μας χρεώσανε το τιπ υποχρεωτικά στον λογαριασμό κι εμείς αν δεν το βλέπαμε θα τους δίναμε και άλλα τόσα. Αλλά κάναμε φασαρία και αμέσως γιατί φοβηθήκανε το αφαιρέσανε και είπανε και συγγνώμη. Αλλά ενώ περάσαμε τόσο τέλεια όλη μέρα μας χαλάσανε τη βραδυά.....οπότε προτιμώ να θυμάμαι ότι η βραδυά τέλειωσε με το Hair
Για τη σημερινή μέρα βασικός προσανατολισμός ήταν το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών, και αποφασίσαμε να πάμε περπατώντας από το ξενοδοχείο μας στην Τάιμς Σκουέρ, μέχρι εκεί. Η απόσταση δεν είναι τόσο τεράστια, αλλά στο δρόμο έχει τόσα μαγαζιά που σταματάς και χαζεύεις που καταλήξαμε να φτάσουμε εκεί ύστερα από 3 ώρες περπάτημα. Στο δρόμο είδαμε μια φοβερή γκαλερύ με διάφορα τέλεια μοντέρνα έργα τέχνης που την είχαν κάτι Ισραηλινοί, μπήκαμε μέσα για να τα δούμε, μας κέρασαν καφέ ( ευκαιρία για ξεκούραση σκεφτήκαμε εμείς), και φυσικά οι άνθρωποι προσπάθησαν να μας πουλήσουν την τέχνη τους που είχε τουλάχιστον 10.000USD το κομμάτι. Όταν κατάλαβαν ότι οι τουρίστες που είχαν μπροστά τους δεν διέθεταν ούτε το ένα δέκατο των όσων ζητούσαν εγκατέλειψαν της προσπάθειες και μάλισταν προφασίστηκαν ότι πρέπει να κλείσουν την γκαλερύ και έπρεπε να φύγουμε αμέσως!! Α, να μην ξεχάσω να πω, γύρω από το Rockefeller Center, έχει πολύ ωραία μαγαζιά για ψώνια, έχει κι ένα παράρτημα του Metropolitan Museum store, έχει και διάφορα πιο κυριλάτα μαγαζιά που είχαν φοβερές βιτρίνες.
Να μη σας τα πολυλογώ κάποια στιγμή φτάσαμε στο κτίριο των Ηνωμένων Εθνών, που είναι εντυπωσιακό. Εκεί πληρώσαμε για μια φοβερή ξενάγηση που τη συνιστώ σε όλους, πήγαμε στην αίθουσα που γίνεται η Γενική Συνέλευση, μάθαμε πώς λειτουργεί το σύστημα με τις ψηφοφορίες, είδαμε τα δώρα των διαφόρων ηγετών και μάθαμε για το έργο των ΗΕ. Εμένα μου ξύπνησε μια χαμένη στα βάθη του μυαλού μου επιθυμία, να γίνω διπλωμάτης( βέβαια μετά όταν σκέφτηκα τι διάβασμα πρέπει να ρίξω και πόσα λεφτά να ξοδέψω στα ιδιαίτερα για να περάσω....κι άμα περάσω σιγά να μη στείλουνε στη Νέα Υόρκη...μου έφυγε η σκέψη) και γενικά ενθουσιαστήκαμε και χαρήκαμε που γίνονται και καλά πράγματα στον κόσμο αυτό! Έχει κι ένα μαγαζί εκεί μέσα που πουλάει πράγματα από όλες τις χώρες του κόσμου...ψάχναμε την Ελλάδα πουθενά. Μέχρι και το Καμερούν είχε δικά του ράφια, η Ελλάδα τίποτα. Μάλλον οι εκεί διπλωμάτες δεν αντιλήφθηκαν ότι έχει τελειώσει το στοκ και κανείς δεν ασχολήθηκε να φέρει τίποτα....
Εφόσον οι μέρες κυλούν τόσο γρήγορα και γεμάτα, έπρεπε να κάνουμε κάτι και με την υπόθεση μιούζικαλ. Δεν ξετρελαινόμαστε με το συγκεκριμένο είδος, αλλά επειδή είμαστε Νέα Υόρκη, επειδή το χοτέλ είναι 5 λεπτά από τα θέατρα, επειδή όλοι θα μας ρωτήσουν " είδατε κανένα μιούζικαλ", είπαμε να τακτοποιήσουμε και αυτή την εκκρεμότητα. Η ώρα είναι 6 το απόγευμα, μπαίνουμε στην ουρά στην Τάιμς Σκουέρ, εκεί που πουλάει τα απούλητα εισιτήρια των μιούζικαλς και βρίσκουμε εισιτήρια για το Hair με 60 USD το ένα, ενώ η κανονική τους τιμή αν τα παίρναμε από Ιντερνετ ήταν 120 USD το ένα. Και μάλιστα μπροστά μπροστά, 4η σειρά. ( για αυτό λέω μην αγοράσετε από το Ίντερνετ είναι πολύ ακριβότερα). Το Hair, ήταν πολύ ευχάριστο μιούζικαλ, με θέμα το αντιπολεμικό, αντιμιλιταριστικό και πασιφιστικό κίνημα των χίππιδων κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ. Θα έλεγα ότι ήταν πολύ τολμηρό ( οι ηθοποιοί ξεγυμνώθηκαν επί σκηνής κλπ.) για τα αμερικανικά δεδομένα, αλλά ήταν πολύ ευχάριστο και στο τέλος οι ηθοποιοί καλούς τους θεατές στη σκηνή για χορό και γίνεται σαν πάρτυ!!! Δεν έχει κανένα βαθύ νόημα σαν έργο, αλλά ακούς ωραία τραγούδια, παίρνεις μια γεύση από εκείνη την ξένοιαστη εποχή των παιδιών των λουλουδιών και τέλος πάντων για την αμερικανικη κοινωνία που ακούει συνέχεια για Ιράκ και Αφγανιστάν καλό τους κάνει να βλέπουνε πώς πρέπει να αντιδρούν και να υπερασπίζονται την ειρήνη.
Μετά το μιούζικαλ ενθουσιασμένοι πάμε για φαγητό. Τα εστιατόρια γύρω από την Τάιμς Σκουέρ είναι χάλια και είναι και τουριστικές παγίδες, αλλά τι να κάνουμε που πεινάγαμε...Μπαίνουμε σε ενα ιταλικό που μας φάνηκε αξιοπρεπές. Βέβαια ήταν σχεδόν άδειο, αλλά δεν μας έβαλε σε υποψίες. Να μη σας τα πολυλογώ, ήταν ιταλικό εστιατόριο που το είχαν κάτι Αλβανοί, οι οποίοι δεν είχαν ιδέα περί ιταλικού, φάγαμε κάτι απαίσιες πίτσες, μαλώσαμε γιατί τους είδαμε που πιάναν με τα χέρια τους τα γλυκά για να τα βάλουν στα πιάτα, μας φέρανε τα φαγητά άψητα για να τελειώνουνε να κλείσουν και στο τέλος μας χρεώσανε το τιπ υποχρεωτικά στον λογαριασμό κι εμείς αν δεν το βλέπαμε θα τους δίναμε και άλλα τόσα. Αλλά κάναμε φασαρία και αμέσως γιατί φοβηθήκανε το αφαιρέσανε και είπανε και συγγνώμη. Αλλά ενώ περάσαμε τόσο τέλεια όλη μέρα μας χαλάσανε τη βραδυά.....οπότε προτιμώ να θυμάμαι ότι η βραδυά τέλειωσε με το Hair
Η βροχή δεν έλεγε να κοπάσει, και αποφασίσαμε ύστερα από 2 ώρες άραγμα εκεί μέσα πως καιρός είναι να βγούμε να πάμε να δούμε και τίποτα. Νομίζω βροχή και κρύο ιδανικός συνδυασμός για επίσκεψη σε μουσεία. Κοντά στο Σέντραλ Παρκ είναι το Μουσείο Γκουγκενχάιμ και το Μετροπόλιταν. Το Γκούγκενχαϊμ έχει φοβερό κτίριο. Πληρώσαμε μόνο 7 USD είσοδο γιατί ήταν ανοιχτοί μόνο 2 όροφοι αλλά δεν πειράζει. Αυτά που είδαμε ήταν ωραία και ήταν ό,τι πρέπει όπως είπα για μια βροχερή μέρα. Η ρημάδα η βροχή δεν έλεγε να κοπάσει. " Βγάλαμε και την ύλη" του Γκουγκενχάιμ και προχωρήσαμε για Μετροπόλιταν. Δεν ξέρω πόση τέχνη μπορεί να σηκώσει το δικό σας το κεφάλι, το δικό μου πάντως κόντεψε να σκάσει. Γιατί δεν μπορούσα η κακομοίρα να φανταστώ τί εστί Μετροπόλιταν!!! ΤΟ πιο τεράστιο μουσείο που έχω δει. Επισήμως το εισιτήριο είναι νομίζω 20 USD το άτομο. Αλλά τελικά αυτό είναι η ενδεικτική δωρέα. Στην πράξη δίνεις ό,τι θες εσύ και κανείς δεν σου λέει τίποτα. Εμείς δώσαμε 10 USD για 2 άτομα και ήμασταν ΟΚ. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να δούμε πολλά, προλάβαμε μόνο τα Αιγυπτιακά, που ήτανε φοβερή συλλογή, και μας πήρε 1.5 ώρα να τα δούμε και δεν είδαμε τίποτα άλλο ( τα αφήσαμε για το επόμενο ταξίδι στη ΝΥ). 
