travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.765
- Likes
- 14.581
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Κυριακή πρωί 27η Δεκεμβρίου.
Φεύγουμε σε λίγο και από την Γη του Πυρός. Εμείς βέβαια, αν και καλοκαίρι, δεν είδαμε κανένα κόκκινο ηλιοβασίλεμα. Πολύ κρύο εδώ πέρα. Δεν είδαμε πουθενά αυτές τις δύο τρεις μέρες θερμοκρασία πάνω από 10 βαθμούς Κελσίου. Χτες πάντως η μέρα ήταν λίγο καλύτερη και δεν χρειάστηκε να βάλουμε καπέλο και γάντια. Πήγαμε το πρωί και πήραμε ένα ταλαιπωρημένο Chevrolet για 105 ευρώ και ξεκινήσαμε για να πάμε στο πάρκο Tierra Del Fuego. Από την Ελλάδα πριν φύγουμε για το ταξίδι μας, θέλαμε να νοικιάσουμε αυτοκίνητο για όλες τις μέρες, όμως δεν ήταν εύκολο να βρούμε γραφείο ανοιχτό μέσα στα Χριστούγεννα. Γι αυτό αναγκαστήκαμε και το πήραμε μονάχα αυτή την ημέρα. Και πάλι καλά, γιατί το εκμεταλλευτήκαμε πλήρως.
Ξυπνήσαμε με καθαρό ουρανό:
Μπήκαμε στο πάρκο Tierra Del Fuego, αφού πληρώσαμε το σχετικό εισιτήριο και εκεί με το αυτοκίνητο κάναμε αρκετές βόλτες στα σημεία που καταλαβαίναμε ότι έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Είχαμε και ένα χάρτη του πάρκου. Λίγο περπατήσαμε και με τα πόδια. Αργότερα προς το μεσημέρι η Ντίνα με τον Φίλιππο ήθελαν να πάνε το γνωστό τρενάκι fin del mundo αλλά εγώ με το Γιάννη δεν το επιθυμούσαμε. Γι αυτό φύγαμε από το πάρκο και κάναμε μία βόλτα ξανά στην πόλη.
Εμείς δεν θελήσαμε να κάνουμε τη βόλτα με το διάσημο τρενάκι γιατί το εισιτήριο ήταν αρκετά ακριβό και πιστεύαμε ότι αυτά που είχαν ενδιαφέρον μπορούσαμε να τα δούμε και μόνοι μας. Στις τέσσερις η ώρα και αφού τελείωσαν το τρενάκι, συναντήσαμε την Ντίνα και τον Φίλιππο και μέχρι τις οκτώ που παραδώσαμε το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο κάναμε βόλτες στα ανατολικά, στην περιοχή των λιμνών της Ουσουάγια.
Το συγκινητικό ήταν ότι στο τρένο αυτό, ρωτούσαν από που είναι κάθε επισκέπτης και είχαν ένα φυλλάδιο με πληροφορίες σχετικές με την περιοχή και την ιστορία της (φυλακισμένοι κλπ). Η Ντίνα γέλασε και τους είπε Έλληνες, αλλά δεν περίμενε ότι θα είχαν και στα Ελληνικά Και όμως! Είχαν και της έδωσαν. Το είχε, της είπαν, μεταφράσει ένας αρχηγός ελληνικού γκρουπ και έτσι το είχαν και εκείνοι.
Η γνώμη μου είναι ότι τελικά το πάρκο Tierra del Fuego δεν έχει και το τρομερό ενδιαφέρον που περίμενα. Έχουμε δει και άλλα παρόμοια. Μόνο η αίσθηση που βρίσκεσαι τόσο νότια και σε αυτό το θρυλικό μέρος σου δίνει την ικανοποίηση από την επίσκεψη ότι έχεις φτάσει κάπου που θεωρείται η άκρη του κόσμου.
Να και τα κρουαζιερόπλοια!
Όχι μόνο χιόνια! Να και λίγα λουλούδια από την πόλη.
Είναι και φιλομαθείς:
Από τη βόλτα μας μετά την επίσκεψη στο πάρκο της Γης του Πυρός:
Τώρα βρισκόμαστε σε ένα πούλμαν για να μετακινηθούμε από την Ουσουάγια στο Punta Arenas. Ξεκινήσαμε το πρωί στις 8:00 από την Ουσουάγια και τώρα είναι 17:15 και φυσικά ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο Ρunta Αrenas. Είναι λίγο κουραστικό το ταξίδι όμως κάνουμε αρκετές στάσεις, εκ των οποίων οι δύο ήταν αρκετά μεγάλες. Η μία μάλιστα ήταν στο Σαν Σεμπαστιάν, όπου περάσαμε το τελωνείο με τα σύνορα των Χιλιανών.
Μας ταλαιπώρησαν αρκετά όμως εκεί στο τελωνείο, όπως έκαναν και όταν είχαμε φτάσει στο Σαντιάγο πριν από μέρες. Έχουν μια νομοθεσία τόσο περίεργη με την εισαγωγή τροφίμων στη χώρα που γίνονται κακοί. Γενικά δεν επιτρέπουν να βάλεις στη χώρα καθόλου τρόφιμα και όταν τους ρωτάς το γιατί, σου λένε να τα αγοράσεις από την Χιλή. Ίσως αν κρατάς κάτι φαγώσιμο που έχουν στη χώρα τους να σε αφήσουν να το περάσεις. Είναι πολύ αυστηροί και ίσως για αυτό πάνε και καλά σε σχέση με την οικονομία τους. Από τότε που πήγαμε μέχρι σήμερα έχουν περάσει τρία χρόνια και το πέσος της Χιλής δεν έχει χάσει σχεδόν καθόλου από την τότε αξία του. Αντιθέτως το πέσος της Αργεντινής έχει χάσει πάρα πολύ: από 14 pesos που έπαιρνες τότε με ένα ευρώ, τώρα παίρνεις περίπου 40. Είχανε πλάκα αρκετοί τουρίστες των οποίων έπαιρναν το φαγητό που οι άνθρωποι το είχαν φτιάξει και να φάνε. Ό,τι μπορούσαν βέβαια το έτρωγαν ενώ τα άλλα τα κρατούσαν στο τελωνείο. Σε έναν πήραν όλα κι όλα δύο μήλα που κρατούσε. Σήμερα έβαλαν τη Ντίνα να φάει ή να πετάξει τέσσερις μπανάνες που είχε στην τσάντα της. Ευτυχώς όμως το σκυλί που έχουν για την ανίχνευση τροφών μπερδεύτηκε και δεν βρήκε δύο σάντουιτς στην τσάντα μας ούτε και τα εναπομείναντα καρύδια που κρατάμε. Καλά τα καρύδια δεν τα βρήκε το σκυλί ούτε στο Σαντιάγο. Τα βρήκε όμως το μηχάνημα με τις ακτίνες. Ένας υπάλληλος του αεροδρομίου ήθελε να μας τα πάρει, αλλά ευτυχώς ο προϊστάμενός του μας επέτρεψε να τα κρατήσουμε αφού θεώρησε ότι ήταν λίγα. Εντάξει, δεν ήταν και λίγα 2 κιλά καρύδια αλλά ο τύπος ήταν καλός. Στο τελωνείο εδώ στην Παταγονία αν τα εύρισκαν θα τα χάναμε όλα. Ούτε του Γιάννη βρήκαν ένα σωρό φαγώσιμα που κρατούσε. Τυχεροί ήμασταν.
Αμέσως μετά το τελωνείο σταματήσαμε και για φαγητό σε ένα μικρό εστιατόριο. Εμείς δεν φάγαμε γιατί είχαμε τα σάντουιτς από την Ουσουάγια. Χθες βράδυ βρήκαμε εκεί ένα σούπερ μάρκετ και πήραμε αρκετά ψωμάκια, αρκετό τυρί και λίγο απαίσιο σαλάμι. Τα μισά τα φάγαμε λίγο μετά στο δωμάτιο, πίνοντας και τσικουδιά που έχουμε μαζί μας.
Η άλλη μεγάλη στάση, από τις δύο που κάναμε, ήταν για να περάσουμε από το νησί της Γης του Πυρός στην ενδοχώρα . περάσαμε από ένα Πορθμείο όπου περιμέναμε μισή ώρα και περάσαμε απέναντι σε 15 λεπτά με ένα πλοίο παντόφλα. Έτσι ξεμουδιάσαμε και λίγο. Είχαμε φάει αρκετό χτύπημα στο πούλμαν επί πολλά χιλιόμετρα του δρόμου, ο οποίος ήταν χωματόδρομος, λίγο μετά το Ρίο Γκράντε. Το τοπίο στα πρώτα 60-70 χιλιόμετρα από την Ουσουάγια είχε ψηλά υπέροχα βουνά που είχαν πολύ χιόνι. Τα είχαμε δει και χθες το απόγευμα στη βόλτα που κάναμε μετά την επίσκεψη στην Tierra del Fuego. Τα χιόνια που έχουν είναι και ο λόγος που η Ουσουάγια έχει τόσο κρύο. Μετά από αυτά τα πρώτα χιλιόμετρα, τα βουνά εξαφανίστηκαν. Το ίδιο και τα δάση. Το τοπίο έμεινε άδειο από βλάστηση, έγινε επίπεδο, αλλά με λίμνες και συχνά βλέπαμε τον Ατλαντικό. Και η θερμοκρασία ανέβηκε πολύ. Πιστεύω ότι τώρα έξω έχει γύρω στους 15 βαθμούς Κελσίου.
Χτες στην Ουσουάγια, όταν η Ντίνα με τον Φίλιππο ήτανε στο τρενάκι εγώ με τον Γιάννη είπα ότι πήγαμε στην πόλη. Εκεί έψαχνα να βρω το μαγαζί ενός Έλληνα τέταρτης η πέμπτης γενιάς, που είχα διαβάσει στο site του godimitris, αλλά δυστυχώς δεν τον βρήκα. Ίσως το μαγαζί να έχει κλείσει γιατί δεν υπήρχε πουθενά. Πιστεύω ότι πολλοί από εσάς εδώ στο φόρουμ, που ταξιδεύετε από παλιά θα διαβάζατε πριν 7-8 χρόνια το Δημήτρη στο http://www.godimitris.gr/. Μερικοί θα τον γνωρίζετε και προσωπικά. Τότε είχα κι εγώ επικοινωνία μαζί του, μέσω mail, αλλά όταν πήγαινα να τον συναντήσω εδώ στην Αθήνα μια φορά που είχε έρθει είχα μια βλάβη στη μηχανή (μοτοσυκλέτα αυτή τη φορά) και δεν μπόρεσα να πάω. Όσοι πάντως από εσάς διαβάζετε τώρα την ιστορία μου, κάνετε τον κόπο για λίγο να δείτε την ιστοσελίδα του, που δυστυχώς έχει χρόνια να την ενημερώσει. Όμως οι ιστορίες του, σχεδόν καθημερινές, ήταν υπέροχες και πολύ ζωντανές. Έχω ακούσει ότι πλέον δουλεύει στη Λίμα του Περού και σε αυτή τη χώρα είναι πολύ γνωστός και αγαπητός. Τώρα είδα ότι το φόρουμ της ιστοσελίδας του είναι ανοιχτό αλλά εκείνος έχει καιρό να επικοινωνήσει. Και αλλού σε αυτό το ταξίδι προσπάθησα να βρω έναν Έλληνα της διασποράς που είχε συναντήσει εκείνος.
Η συμπάθειά μου προς τις μοτοσυκλέτες δεν κρύβεται:
Επανέρχομαι όμως στην ιστορία μου. Έψαξα να βρω και ένα μικρό κατσαβίδι μήπως μπορέσω και επιδιορθώσω την φωτογραφική μου μηχανή. Βρήκα αλλά είναι λίγο μεγαλύτερο από όσο χρειάζεται. Έτσι θα ψάξω και αλλού. Μιας και το έφερε η κουβέντα πάλι για τη μηχανή μου, ας αναφέρω ότι ρώτησα τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου μας αν έχει κανένα μικρό κατσαβίδι αλλά μου είπε ότι έχει κάτι μεγάλα. Επειδή κάποια στιγμή του ξέφυγε και είπε ότι εκτός από ξενοδόχος είναι και ηλεκτρονικός αναγκάστηκε και μου έφερε ένα μικρό κατσαβίδι, αλλά όχι τόσο μικρό που να με εξυπηρετεί. Αποκλείεται ως ηλεκτρονικός να μην έχει μικρότερο. Γι αυτό λέω ότι εδώ στο μακρινό Νότο οι άνθρωποι έχουν αγριέψει μέσα στην ερημιά. Ίσως ζηλεύουν εμάς που ερχόμαστε μεν, αλλά γρήγορα φεύγουμε.
Όπως καταλάβατε έχουμε μπει πλέον στη Χιλή. Έχει ωραίο καιρό και δυνατό ήλιο, αλλά το τοπίο είναι ερημικό, που μου θυμίζει την έρημο Γκόμπι στη Μογγολία. Μόνο που εδώ έχει και βροχές. Δεν περίμενα να έχουν εξαφανιστεί όλα τα δέντρα. Και τα κοπάδια είναι λιγοστά. Κάμποσα πρόβατα, μερικές αγελάδες και κάπου-κάπου και κανένα γουανάκο. Τα γουανάκο συχνά τα μπερδεύουμε με τα λάμα του Περού. Είναι σαν να μπερδεύουμε τα κατσίκια με τα πρόβατα. Μικρή διαφορά για έναν από την Παταγονία.
Το κλασικό τοπίο στην Νότια Παταγονία:
Στη Βόρεια Παταγονία το τοπίο όπως θα δείτε αργότερα είναι τελείως διαφορετικό.
Στο μισό ταξίδι τα γουανάκο τα λέγαμε λάμα γιατί τα είχαμε μπερδέψει με τα αντίστοιχα ζώα του Περού. Κάποια στιγμή καταλάβαμε το λάθος μας, αλλά είτε λάμα τα λέγαμε (επειδή είναι πιο απλή λέξη) είτε γουανάκο, εμείς καταλαβαίναμε τι εννοούσαμε.
Φεύγουμε σε λίγο και από την Γη του Πυρός. Εμείς βέβαια, αν και καλοκαίρι, δεν είδαμε κανένα κόκκινο ηλιοβασίλεμα. Πολύ κρύο εδώ πέρα. Δεν είδαμε πουθενά αυτές τις δύο τρεις μέρες θερμοκρασία πάνω από 10 βαθμούς Κελσίου. Χτες πάντως η μέρα ήταν λίγο καλύτερη και δεν χρειάστηκε να βάλουμε καπέλο και γάντια. Πήγαμε το πρωί και πήραμε ένα ταλαιπωρημένο Chevrolet για 105 ευρώ και ξεκινήσαμε για να πάμε στο πάρκο Tierra Del Fuego. Από την Ελλάδα πριν φύγουμε για το ταξίδι μας, θέλαμε να νοικιάσουμε αυτοκίνητο για όλες τις μέρες, όμως δεν ήταν εύκολο να βρούμε γραφείο ανοιχτό μέσα στα Χριστούγεννα. Γι αυτό αναγκαστήκαμε και το πήραμε μονάχα αυτή την ημέρα. Και πάλι καλά, γιατί το εκμεταλλευτήκαμε πλήρως.
Ξυπνήσαμε με καθαρό ουρανό:
Μπήκαμε στο πάρκο Tierra Del Fuego, αφού πληρώσαμε το σχετικό εισιτήριο και εκεί με το αυτοκίνητο κάναμε αρκετές βόλτες στα σημεία που καταλαβαίναμε ότι έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Είχαμε και ένα χάρτη του πάρκου. Λίγο περπατήσαμε και με τα πόδια. Αργότερα προς το μεσημέρι η Ντίνα με τον Φίλιππο ήθελαν να πάνε το γνωστό τρενάκι fin del mundo αλλά εγώ με το Γιάννη δεν το επιθυμούσαμε. Γι αυτό φύγαμε από το πάρκο και κάναμε μία βόλτα ξανά στην πόλη.
Εμείς δεν θελήσαμε να κάνουμε τη βόλτα με το διάσημο τρενάκι γιατί το εισιτήριο ήταν αρκετά ακριβό και πιστεύαμε ότι αυτά που είχαν ενδιαφέρον μπορούσαμε να τα δούμε και μόνοι μας. Στις τέσσερις η ώρα και αφού τελείωσαν το τρενάκι, συναντήσαμε την Ντίνα και τον Φίλιππο και μέχρι τις οκτώ που παραδώσαμε το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο κάναμε βόλτες στα ανατολικά, στην περιοχή των λιμνών της Ουσουάγια.
Το συγκινητικό ήταν ότι στο τρένο αυτό, ρωτούσαν από που είναι κάθε επισκέπτης και είχαν ένα φυλλάδιο με πληροφορίες σχετικές με την περιοχή και την ιστορία της (φυλακισμένοι κλπ). Η Ντίνα γέλασε και τους είπε Έλληνες, αλλά δεν περίμενε ότι θα είχαν και στα Ελληνικά Και όμως! Είχαν και της έδωσαν. Το είχε, της είπαν, μεταφράσει ένας αρχηγός ελληνικού γκρουπ και έτσι το είχαν και εκείνοι.
Η γνώμη μου είναι ότι τελικά το πάρκο Tierra del Fuego δεν έχει και το τρομερό ενδιαφέρον που περίμενα. Έχουμε δει και άλλα παρόμοια. Μόνο η αίσθηση που βρίσκεσαι τόσο νότια και σε αυτό το θρυλικό μέρος σου δίνει την ικανοποίηση από την επίσκεψη ότι έχεις φτάσει κάπου που θεωρείται η άκρη του κόσμου.
Να και τα κρουαζιερόπλοια!
Όχι μόνο χιόνια! Να και λίγα λουλούδια από την πόλη.
Είναι και φιλομαθείς:
Από τη βόλτα μας μετά την επίσκεψη στο πάρκο της Γης του Πυρός:
Τώρα βρισκόμαστε σε ένα πούλμαν για να μετακινηθούμε από την Ουσουάγια στο Punta Arenas. Ξεκινήσαμε το πρωί στις 8:00 από την Ουσουάγια και τώρα είναι 17:15 και φυσικά ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο Ρunta Αrenas. Είναι λίγο κουραστικό το ταξίδι όμως κάνουμε αρκετές στάσεις, εκ των οποίων οι δύο ήταν αρκετά μεγάλες. Η μία μάλιστα ήταν στο Σαν Σεμπαστιάν, όπου περάσαμε το τελωνείο με τα σύνορα των Χιλιανών.
Μας ταλαιπώρησαν αρκετά όμως εκεί στο τελωνείο, όπως έκαναν και όταν είχαμε φτάσει στο Σαντιάγο πριν από μέρες. Έχουν μια νομοθεσία τόσο περίεργη με την εισαγωγή τροφίμων στη χώρα που γίνονται κακοί. Γενικά δεν επιτρέπουν να βάλεις στη χώρα καθόλου τρόφιμα και όταν τους ρωτάς το γιατί, σου λένε να τα αγοράσεις από την Χιλή. Ίσως αν κρατάς κάτι φαγώσιμο που έχουν στη χώρα τους να σε αφήσουν να το περάσεις. Είναι πολύ αυστηροί και ίσως για αυτό πάνε και καλά σε σχέση με την οικονομία τους. Από τότε που πήγαμε μέχρι σήμερα έχουν περάσει τρία χρόνια και το πέσος της Χιλής δεν έχει χάσει σχεδόν καθόλου από την τότε αξία του. Αντιθέτως το πέσος της Αργεντινής έχει χάσει πάρα πολύ: από 14 pesos που έπαιρνες τότε με ένα ευρώ, τώρα παίρνεις περίπου 40. Είχανε πλάκα αρκετοί τουρίστες των οποίων έπαιρναν το φαγητό που οι άνθρωποι το είχαν φτιάξει και να φάνε. Ό,τι μπορούσαν βέβαια το έτρωγαν ενώ τα άλλα τα κρατούσαν στο τελωνείο. Σε έναν πήραν όλα κι όλα δύο μήλα που κρατούσε. Σήμερα έβαλαν τη Ντίνα να φάει ή να πετάξει τέσσερις μπανάνες που είχε στην τσάντα της. Ευτυχώς όμως το σκυλί που έχουν για την ανίχνευση τροφών μπερδεύτηκε και δεν βρήκε δύο σάντουιτς στην τσάντα μας ούτε και τα εναπομείναντα καρύδια που κρατάμε. Καλά τα καρύδια δεν τα βρήκε το σκυλί ούτε στο Σαντιάγο. Τα βρήκε όμως το μηχάνημα με τις ακτίνες. Ένας υπάλληλος του αεροδρομίου ήθελε να μας τα πάρει, αλλά ευτυχώς ο προϊστάμενός του μας επέτρεψε να τα κρατήσουμε αφού θεώρησε ότι ήταν λίγα. Εντάξει, δεν ήταν και λίγα 2 κιλά καρύδια αλλά ο τύπος ήταν καλός. Στο τελωνείο εδώ στην Παταγονία αν τα εύρισκαν θα τα χάναμε όλα. Ούτε του Γιάννη βρήκαν ένα σωρό φαγώσιμα που κρατούσε. Τυχεροί ήμασταν.
Αμέσως μετά το τελωνείο σταματήσαμε και για φαγητό σε ένα μικρό εστιατόριο. Εμείς δεν φάγαμε γιατί είχαμε τα σάντουιτς από την Ουσουάγια. Χθες βράδυ βρήκαμε εκεί ένα σούπερ μάρκετ και πήραμε αρκετά ψωμάκια, αρκετό τυρί και λίγο απαίσιο σαλάμι. Τα μισά τα φάγαμε λίγο μετά στο δωμάτιο, πίνοντας και τσικουδιά που έχουμε μαζί μας.
Η άλλη μεγάλη στάση, από τις δύο που κάναμε, ήταν για να περάσουμε από το νησί της Γης του Πυρός στην ενδοχώρα . περάσαμε από ένα Πορθμείο όπου περιμέναμε μισή ώρα και περάσαμε απέναντι σε 15 λεπτά με ένα πλοίο παντόφλα. Έτσι ξεμουδιάσαμε και λίγο. Είχαμε φάει αρκετό χτύπημα στο πούλμαν επί πολλά χιλιόμετρα του δρόμου, ο οποίος ήταν χωματόδρομος, λίγο μετά το Ρίο Γκράντε. Το τοπίο στα πρώτα 60-70 χιλιόμετρα από την Ουσουάγια είχε ψηλά υπέροχα βουνά που είχαν πολύ χιόνι. Τα είχαμε δει και χθες το απόγευμα στη βόλτα που κάναμε μετά την επίσκεψη στην Tierra del Fuego. Τα χιόνια που έχουν είναι και ο λόγος που η Ουσουάγια έχει τόσο κρύο. Μετά από αυτά τα πρώτα χιλιόμετρα, τα βουνά εξαφανίστηκαν. Το ίδιο και τα δάση. Το τοπίο έμεινε άδειο από βλάστηση, έγινε επίπεδο, αλλά με λίμνες και συχνά βλέπαμε τον Ατλαντικό. Και η θερμοκρασία ανέβηκε πολύ. Πιστεύω ότι τώρα έξω έχει γύρω στους 15 βαθμούς Κελσίου.
Χτες στην Ουσουάγια, όταν η Ντίνα με τον Φίλιππο ήτανε στο τρενάκι εγώ με τον Γιάννη είπα ότι πήγαμε στην πόλη. Εκεί έψαχνα να βρω το μαγαζί ενός Έλληνα τέταρτης η πέμπτης γενιάς, που είχα διαβάσει στο site του godimitris, αλλά δυστυχώς δεν τον βρήκα. Ίσως το μαγαζί να έχει κλείσει γιατί δεν υπήρχε πουθενά. Πιστεύω ότι πολλοί από εσάς εδώ στο φόρουμ, που ταξιδεύετε από παλιά θα διαβάζατε πριν 7-8 χρόνια το Δημήτρη στο http://www.godimitris.gr/. Μερικοί θα τον γνωρίζετε και προσωπικά. Τότε είχα κι εγώ επικοινωνία μαζί του, μέσω mail, αλλά όταν πήγαινα να τον συναντήσω εδώ στην Αθήνα μια φορά που είχε έρθει είχα μια βλάβη στη μηχανή (μοτοσυκλέτα αυτή τη φορά) και δεν μπόρεσα να πάω. Όσοι πάντως από εσάς διαβάζετε τώρα την ιστορία μου, κάνετε τον κόπο για λίγο να δείτε την ιστοσελίδα του, που δυστυχώς έχει χρόνια να την ενημερώσει. Όμως οι ιστορίες του, σχεδόν καθημερινές, ήταν υπέροχες και πολύ ζωντανές. Έχω ακούσει ότι πλέον δουλεύει στη Λίμα του Περού και σε αυτή τη χώρα είναι πολύ γνωστός και αγαπητός. Τώρα είδα ότι το φόρουμ της ιστοσελίδας του είναι ανοιχτό αλλά εκείνος έχει καιρό να επικοινωνήσει. Και αλλού σε αυτό το ταξίδι προσπάθησα να βρω έναν Έλληνα της διασποράς που είχε συναντήσει εκείνος.
Η συμπάθειά μου προς τις μοτοσυκλέτες δεν κρύβεται:
Επανέρχομαι όμως στην ιστορία μου. Έψαξα να βρω και ένα μικρό κατσαβίδι μήπως μπορέσω και επιδιορθώσω την φωτογραφική μου μηχανή. Βρήκα αλλά είναι λίγο μεγαλύτερο από όσο χρειάζεται. Έτσι θα ψάξω και αλλού. Μιας και το έφερε η κουβέντα πάλι για τη μηχανή μου, ας αναφέρω ότι ρώτησα τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου μας αν έχει κανένα μικρό κατσαβίδι αλλά μου είπε ότι έχει κάτι μεγάλα. Επειδή κάποια στιγμή του ξέφυγε και είπε ότι εκτός από ξενοδόχος είναι και ηλεκτρονικός αναγκάστηκε και μου έφερε ένα μικρό κατσαβίδι, αλλά όχι τόσο μικρό που να με εξυπηρετεί. Αποκλείεται ως ηλεκτρονικός να μην έχει μικρότερο. Γι αυτό λέω ότι εδώ στο μακρινό Νότο οι άνθρωποι έχουν αγριέψει μέσα στην ερημιά. Ίσως ζηλεύουν εμάς που ερχόμαστε μεν, αλλά γρήγορα φεύγουμε.
Όπως καταλάβατε έχουμε μπει πλέον στη Χιλή. Έχει ωραίο καιρό και δυνατό ήλιο, αλλά το τοπίο είναι ερημικό, που μου θυμίζει την έρημο Γκόμπι στη Μογγολία. Μόνο που εδώ έχει και βροχές. Δεν περίμενα να έχουν εξαφανιστεί όλα τα δέντρα. Και τα κοπάδια είναι λιγοστά. Κάμποσα πρόβατα, μερικές αγελάδες και κάπου-κάπου και κανένα γουανάκο. Τα γουανάκο συχνά τα μπερδεύουμε με τα λάμα του Περού. Είναι σαν να μπερδεύουμε τα κατσίκια με τα πρόβατα. Μικρή διαφορά για έναν από την Παταγονία.
Το κλασικό τοπίο στην Νότια Παταγονία:
Στη Βόρεια Παταγονία το τοπίο όπως θα δείτε αργότερα είναι τελείως διαφορετικό.
Στο μισό ταξίδι τα γουανάκο τα λέγαμε λάμα γιατί τα είχαμε μπερδέψει με τα αντίστοιχα ζώα του Περού. Κάποια στιγμή καταλάβαμε το λάθος μας, αλλά είτε λάμα τα λέγαμε (επειδή είναι πιο απλή λέξη) είτε γουανάκο, εμείς καταλαβαίναμε τι εννοούσαμε.
Last edited:
