Ιαπωνία Οι Μάσκες της Ιαπωνίας

[fenia42]

Μαύρο σκοτάδι, μυρωδιά ψάθας και αίσθηση ότι κοιμάμαι στο πάτωμα. Πετάγομαι ιδρωμένη από τον ύπνο μου:
« Ninu, τι κάνεις εδώ; »
« Halloooo, είμαστε στην Ιαπωνία ! »
« Πλάκα κάνεις » (εντυπωσιάστηκα! )
« Κοιμήσου βρε βλήμα , 4 η ώρα είναι ! »
« 4 η ώρα είναι;!! Ευκαιρία ! Σήκω !! »
Μετά από κανα μισάωρο πρήξιμο την έψησα να σηκωθούμε. Και που θα πηγαίναμε φυσικά τέτοια ώρα; Μα στην ψαραγορά !
Μέχρι να φτάσουμε στο μετρό συναντήσαμε την παρακμή της Ιαπωνίας. Φρικιά με ροζ μωβ μαλλιά, μάτια που γυάλιζαν και εμφανώς πιωμένοι, ξεχασμένοι από την προηγούμενη. Έτσι ασπροκίτρινοι και με κόκκινα μάτια ήταν σα ζόμπι !
Tsukiji λέγεται η ψαραγορά του Τόκιο και είναι η μεγαλύτερη του κόσμου και μια από τις σημαντικότερες ατραξιόν του! Εκεί γίνεται και η δημοπρασία του τόνου.

Φτάσαμε κατά τις έξι και κάναμε βόλτες να δούμε τα περίεργα ψάρια και τους τεμαχισμένους τεράστιους τόνους. Προσωπικά μου αρέσουν πολύ οι ψαραγορές και ρίξαμε πολύ γέλιο.

Μετά πεινάσαμε και βγήκαμε στο δρόμο oπου υπήρχαν μαγαζιά που έφτιαχναν περίεργα πρωινά γεύματα με τιμές από 30 ευρώ και άνω. Εμείς αρκεστήκαμε σε απλό street food. Δοκίμασα 3 διαφορετικά στικς με κρέας τηγανιτό.
Το πρώτο πικάντικο ,το δεύτερο καυτερό, το τρίτο σαν αφρός. Σκέφτηκα να ρωτήσω τι είναι αλλά η κυρία που τα σέρβιρε δε μιλούσε λέξη αγγλικά. Όμως με είδε ένας συνάδελφός της που δε μπορούσα να συνεννοηθώ και ήρθε να βοηθήσει.
- This chicken , μου λέει για το πρώτο.
- I knew it ! , λέω
- This fish , μου λέει για το δεύτερο.
- Ok !
- And this fox .
- What ? το κ#ρ@το μου μέσα !
Για τις επόμενες ώρες τριγυρνούσα σα την άδικη κατάρα στους δρόμους επαναλαμβάνοντας « έφαγα αλεπού , έφαγα αλεπού , έφαγα αλεπού »

Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε η ώρα και είπαμε να γυρίσουμε προς τα πίσω να πάρουμε ένα τραίνο για τους περίφημους ναούς στην πόλη Nikko . Όμως βρεθήκαμε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Μπαίνοντας στο σταθμό του μετρό της επιστροφής μιλιούνια Γιαπωνέζων έτρεχαν σα δαιμονισμένα με τους χαρτοφύλακες ανά χείρας για να πάνε στη δουλειά τους. Ήταν αδύνατο να περάσουμε ανάμεσά τους για να βγούμε στην αποβάθρα μας. Όσο και να περιμέναμε ο αριθμός τους δε μειωνόταν. Κάποια στιγμή πήραμε μια βαθιά ανάσα και μπήκαμε κι εμείς κόντρα στο ρέμα των Ιαπώνων. Εκεί καταλάβαμε και πως παρά την ευγένειά τους , όταν σε σκουντούν δε ζητούν ποτέ συγγνώμη.
Με τα πολλά μπήκαμε στο σωστό τραίνο και φτάσαμε κάποια στιγμή και στο Nikko , 140 km δυτικά του Τόκιο , όπου ευτυχώς δεν υπήρχε πολύς κόσμος έτσι απολαύσαμε τη βόλτα μας στους ναούς. Πετύχαμε μόνο ένα γκρουπ από παιδάκια.

Η φύση ήταν υπέροχη , η ημέρα αρκετά ζεστή και η βόλτα μας διήρκεσε αρκετές ώρες μιας και γυρίσαμε σε όλους τους ναούς. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος που προσεύχονται : με μια υπόκλιση και δυο φορές χτύπημα τον χεριών (παλαμάκια) . Το πιο κουραστικό κομμάτι της υπόθεσης ήταν να ανέβουμε άπειρα σκαλιά μέχρι να φτάσουμε στο ναό της ιερής γάτας. Εκεί η κατάνυξη των Γιαπωνέζων ήταν έκδηλη αλλά εμείς είχαμε κουραστεί τόσο πολύ (είμασταν κι άυπνες ) που δε προσκυνήσαμε το γατί αλλά το καταραστήκαμε.

Το βραδάκι φάγαμε στο Shinjuku , όπου υπήρχαν πολλά μαγαζιά είτε με ρούχα είτε με ηλεκτρονικά είδη , με κοπέλες κράχτες απ’ έξω . Και όταν λέμε κράχτες εννοούμε ότι παίρναν μια ντουντούκα και διαλαλούσαν την πραμάτια τους. Πράγμα που μας φάνηκε τελείως εξωπραγματικό να συμβαίνει σε μια τόσο αναπτυγμένη χώρα και μάλιστα για προϊόντα όπως κινητά και υπολογιστές. Ωστόσο, οι κράχτες φαίνονταν να κάνουν με ζήλο τη δουλειά τους.
Μετά από ώρες γυρίσαμε κατάκοπες στο ρυοκάν μας και χαλαρώναμε στο λόμπυ πίνοντας τσάι όταν γνωρίσαμε δυο Αυστραλούς που είχαν πολύ γέλιο και είχαν έρθει να δουν formula 1 (όχι αγαπητέ μου North 666 , εγώ δεν πήγα να δω formula 1 ) .

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[underwater]

Αυτά είναι! Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια!

Αφού λοιπόν η μοίρα μου επιφύλασσε Ιαπωνία δέχτηκα την πρόκληση , με βαριά καρδιά ομολογώ. Στο κάτω κάτω πόσοι άνθρωποι έχουν όνειρο ζωής να πάνε στη χώρα αυτή…

Εγώ για παράδειγμα!

 

[fenia42]

Αυτά είναι! Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια!



Εγώ για παράδειγμα!

Εσύ θα πας 1ον και 2ον για σενα καθομαι και γραφω την ιστορία ρε

 

[taver]

Μόλις δυο ώρες μες το αεροπλάνο, έξω πίσσα σκοτάδι και η ιαπωνική γλώσσα έχει αρχίσει ήδη να με εκνευρίζει και να μου χτυπάει τα μηνίγγια. Θα τη χαρακτήριζα ως κάτι μεταξύ εκνευριστικού βουητού μελισσών και κρεβατομουρμούρας.

Αν τα Ιαπωνικά σου φάνηκαν έτσι, περίμενε ώσπου ν' ακούσεις Μανδαρίνικα.

 

[maxoula]

Την είχα δει την Ιαπωνία στο χάρτη σου και έλεγα άραγε θα μας γράψει ιστορία? Καλή συνέχεια Fenia μου

 

[fenia42]

Αν τα Ιαπωνικά σου φάνηκαν έτσι, περίμενε ώσπου ν' ακούσεις Μανδαρίνικα.

Εχω ακούσει και είμαι πιο εξοικειωμένη γιατι αφενός τα ψιλομιλάει η μανα μου και αφετέρου είχαμε πελάτες Κινέζους.

 

[alex23]

πότε πήγες ιαπωνία? μόνο τόκιο πήγες? Άντε γράφε,θέλουμε συνέχεια!!!

 

[fenia42]

πότε πήγες ιαπωνία? μόνο τόκιο πήγες? Άντε γράφε,θέλουμε συνέχεια!!!

δε σε λέω , να περιμένεις

 

[soudianos]

δυο Σαλονικιές μόνες ανάμεσα στα κιμονό!!!
θα σκάσανε από τη ζήλια τους!!!
είμαι πάντως σίγουρος ότι ουδείς ανονές σας ενόχλησε...
σε αναμονή κι εγώ

 

[nicole.g.<3]

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η αρχή
...Η αλήθεια είναι ότι και μένα δεν μου έχει κάνει το κλικ η Ιαπωνία σαν προορισμός και ειδικά για πρώτο ταξίδι στην Ασία! Γι'αυτό περιμένω με αγωνία τη συνέχεια, να μας πεις αν σε κέρδισε εν τέλει

 

[ANNA-PANOS]

Αντε Φενια, συνεχισε!

 

[fenia42]

Προσγείωση στο αεροδρόμιο Ναρίτα του Τόκυο και περνάμε από διάφορους ελέγχους , διαβατηρίων πυρετού κλπ . « Μήπως φέρατε από τη χώρα σας ναρκωτικά, δεσποινίς ; Μήπως κάτι άλλο περίεργο που θα πρεπε να γνωρίζουμε ; »
« Όχι » « Μου επιτρέπεται να ανοίξω την βαλίτσα σας ; » Υπόκλιση και τζους .
Αφού ξεμπερδέψαμε με τα τυπικά προέκυψε ανάγκη να επισκεφτούμε μια τουαλέτα.
Μπαίνω λοιπόν η δόλια στο WC. Κοιτάω , ξανακοιτάω και προσπαθώ να καταλάβω τι παίζει. Τζίφος. Βγαίνω έξω και αντικρίζω την αδερφή μου με παρόμοιο ύφος , κάτι μεταξύ τρόμου και απορίας. Τα σύμβολα δε μας βοηθούσαν να καταλάβουμε.

Ανοίγουμε μια άλλη πόρτα, μεγαλύτερη φρίκη ! Η ιαπωνική έκδοση της τουρκικής τουαλέτας.

Μια κλεφτή ματιά που ρίξαμε στις τουαλέτες των ανδρών - μπας και είχαμε κάνει κανένα λάθος- , ακόμα χειρότερα τα πράγματα . Αποφασίσαμε πως ήταν φρονιμότερο να μην τις χρησιμοποιήσουμε. Περιπετειώδες αναμένεται το ταξίδι ...! Σειρά είχε η εξαργύρωση του Japan Rail Pass, το μαγικό χαρτάκι που φυλούσαμε επί μια βδομάδα ως κόρη οφθαλμού το οποίο μας επέτρεπε να επισκεφτούμε όποια πόλη θέλαμε και κάλυπτε και πολλές βασικές διαδρομές εντός Τόκιο και Κιότο. Το αποκτήσαμε στην αλμυρή τιμή των 284 ευρώ έκαστη ,ποσό που είχαμε καταθέσει στο αρμόδιο ταξιδιωτικό πρακτορείο στην Αθήνα .( Αμαλίας 42, τηλ : 210 321 5835) λεπτομέρειες δε ξέρω να σας πω, άλλον αγγάρεψα και μου το έβγαλε. ) .
Στη συνέχεια ήμαστε στο τραίνο που θα μας άφηνε στο κέντρο του Τόκιο από όπου θα παίρναμε τη γραμμή που θα μας πήγαινε στο Ikebukuro, όπου θα μέναμε. Είχαμε διαλέξει ένα ρυοκάν με πολύ καλές κριτικές που φαινόταν παραδοσιακό , με baths και φυσικά χωρίς κρεβάτια ! Το πρότεινε και ο Lonely Planet.
Πράγματι, ήταν πολύ όμορφο και ζεστό, με ένα υπέροχο λόμπυ και πάγκους για να καθόμαστε κάτω, όλα σε σκούρο γυαλιστερό ξύλο. Τα παπούτσια μας τα αφήσαμε σε μια μεγάλη κοινή παπουτσοθήκη ως είθισται και πήραμε τις παντόφλες μιας χρήσης για να φοράμε μες το ρυοκάν. Στις παροχές εκτός από οδοντόβουρτσες, οδοντόκρεμες, αφρόλουτρα, σαμπουάν ( shiseido παρακαλώ ) κλπ υπήρχε και απεριόριστο πράσινο τσάι ! Ήθελα να δοκιμάσω κατευθείαν τα baths αλλά έπρεπε να βγούμε έξω για περιήγηση και αναζήτηση τροφής . Έτσι πήραμε πάλι τη γραμμή του Japan Rail η οποία λέγεται Yamanote Line και πήγαμε στην περιοχή Shibuya η οποία ήταν μερικές στάσεις μακριά και είναι από τις πλέον πολυσύχναστες περιοχές του Τόκιο , με πολλά εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια και πιτσιρικάδες που τρώνε σε fast food αμερικανικού τύπου. Διαλέξαμε στην τύχη κι εμείς ένα εστιατόριο και στη συνέχεια διαλέξαμε επίσης στην τύχη ένα μενού που περιείχε φύκια νούντλς και κοτόπουλο (μάλλον ) . Κανείς δε μιλούσε αγγλικά ούτε απειροελάχιστα . Η Ninu πάλευε με τα ξυλάκια της κι εγώ παρατηρούσα τις Γιαπωνεζούλες δίπλα μου, πόσο περίεργες και γλυκές μου φαινόντουσαν με τις σχολικές στολές, την κάλτσα μέχρι το γόνατο, τα στραβά ποδαράκια και τα σχιστά μάτια. Πολύς κόσμος φορούσε μάσκες στο πρόσωπο και μέσα στα μαγαζιά. Εμάς μας ξένιζε ιδιαίτερα αλλά γι’ αυτούς φαινόταν να είναι κομμάτι της καθημερινότητας , τόσο αναπόσπαστο όσο είναι πχ τα γυαλιά σε έναν μύωπα, έτσι στην πορεία είδαμε γυναίκες καλοντυμένες με 12ποντα τακούνια να φοράνε μάσκες λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, λες και αυτές οι μάσκες είναι αόρατες.