fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.880
- Likes
- 14.421
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Κιότο, η παλιά πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, η ιερή παραδοσιακή πόλη των Ιαπώνων, η πόλη των Γκεϊσών. Με τη σημερινή της μορφή πάντως δε θα έλεγα πως εντυπωσιάζει ιδιαίτερα .
Η πρώτη εικόνα που αντικρίζει όποιος φτάσει στο Κιότο με το τραίνο, είναι ένας τεράστιος σύγχρονος πολυώροφος σταθμός. Πλήθος κόσμου παντού, εμπορικά καταστήματα, εμπορικό κέντρο, εστιατόρια πολυτελείας, ταχυφαγεία, καφέ, και αμέτρητες κυλιόμενες σκάλες που οδηγούν στην κορυφή του πολυώροφου κτιρίου και προσφέρουν μια απίστευτη θέα της πόλης.
Το νέο μας ριοκάν ήταν κοντά στο σταθμό, δηλαδή όσο πιο κεντρικά γινόταν. Από την τιμή του καταλάβαμε πως το Κιότο είναι και πιο ακριβό από το Τόκιο και είχαμε δίκαιο. Καθότι είναι και πιο τουριστική πόλη και ο κάθε Γιαπωνέζος που σέβεται τον εαυτό του θα την επισκεφτεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του , τα ξενοδοχεία ήταν σαφώς πιο ακριβά από το Τόκιο, αλλά και προσέφεραν λιγότερες υπηρεσίες.
Ο νέος μας ξενοδόχος ήταν ένα γιαπωνέζικο τρελλοκομείο. Μιλούσε δυνατά, εξέφραζε τον ενθουσιασμό του με επιφωνήματα και κάπνιζε ακατάπαυστα. Μας έβαλε να τοποθετήσουμε 2 αυτοκόλλητα στο χάρτη του, στη θέση της Ελλάδας μιας και είμασταν οι πρώτες Ελληνίδες πελάτισσες του. Και από τις ελάχιστες Ευρωπαίες !
Μετά μας ζήτησε να του δείξουμε στο χάρτη σε ποια μέρη έχουμε ταξιδέψει και εξεπλάγη που έχουμε γυρίσει τόσο πολύ την Ευρώπη, ενώ εμείς με τη σειρά μας εκπλαγήκαμε που τα ταξίδια του ήταν όλα σε νησιά όπως Κιριμπάτι, Φίτζι, Σολωμόντα κλπ !
Είχε νυχτώσει προ πολλού, το στομάχι μας ήταν χάλια από τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες του τραίνου, έτσι την πρώτη μέρα μας στο Κιότο αρκεστήκαμε απλά στο να κάνουμε μια βόλτα στη γειτονιά και το σταθμό και να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ .
Με το φως της μέρας το Κιότο φάνταζε μια ανιαρή τσιμεντούπολη, παρά τις διάσπαρτες πινελιές των βουδιστικών ναών . Οι ρυθμοί βέβαια δεν ήταν τόσο έντονοι όσο στο Τόκιο, αλλά η πόλη μας έδειχνε έναν άσχημο χαρακτήρα με αέρα που θύμιζε περισσότερο παγκοσμιοποίηση παρά ιαπωνική κουλτούρα.
Προσπαθούσα να τη φανταστώ 70 χρόνια πριν. Φανταζόμουν τους ψυχρούς Ιάπωνες να περνούν τα βράδια πίνοντας τσάι και ακούγοντας μουσική σε ήχους σαμισέν από κάποια όμορφη θλιβερή γκέισα που μέσα της παρακαλάει να βρεθεί «εκείνος » που θα την ερωτευτεί παράφορα και θα την « σώσει » από τη μονότονη καταδικασμένη παρθενική της ζωή.
Αλήθεια, πόσα πραγματικά γνωρίζουμε για τις γκέισες και τι από όλα αυτά να είναι αλήθεια; Πολλοί τις έχουν εσφαλμένα παρομοιάσει με πόρνες. Όχι ότι στην Ιαπωνία δεν ανθεί το αρχαιότερο επάγγελμα. Ωστόσο, οι γκέισες ήταν κάτι σα τις εταίρες της αρχαιότητας, ή καλύτερα τις αυλητρίδες .
Μια πραγματική γκέισα είναι γυναίκα καλλιεργημένη που έχει εκπαιδευτεί από μικρή ηλικία. Η μαθητευόμενη γκέισα ονομάζεται μάικο , και η εικόνα με το λευκό μακιγιαρισμένο πρόσωπο και το τραβηγμένο μαλλί είναι δική της . Η εκπαίδευσή τους ξεκινούσε από μικρή ηλικία και περιλαμβάνει μαθήματα για τη διαδικασία του τσαγιού, χορό και μουσική. Στις μέρες μας οι κοπέλες ξεκινούν την εκπαίδευση μετά το λύκειο. Η παλιά εικόνα της γκέισας διαφέρει πια από τη σύγχρονη αλλά και το αντρικό ενδιαφέρον έχει πέσει , μιας και οι Ιάπωνες έχουν κάνει στροφή 180ο προς το δυτικό κόσμο. Έτσι το θέαμα της γκέισας είναι πια σπάνιο και τα ποσοστά έχουν πέσει κατακόρυφα. Σήμερα, εκτιμάται πως έχουν μείνει μόνο περί τις 1.000 -1.500
Γκέισες ενώ στις αρχές του περασμένου αιώνα υπήρχαν περισσότερες από 80.000.
Γκέισα και γάμος δε συνάδουν, έτσι αν κάποια αποφάσιζε να παντρευτεί αποσύρονταν από το επάγγελμα. Το κόστος συντήρησης μιας γκέισας ήταν υψηλό έτσι απευθύνονταν σε εύπορους άντρες , ενίοτε παντρεμένους που μπορούσαν να συντηρούν δύο γυναίκες.
Οι συνοικίες όπου βρίσκονται σπίτια γκεϊσών ονομάζονται χαναμάτσι και σήμερα υπάρχουν ελάχιστα στο Κιότο. Δε πρέπει να συγχέονται με πόρνες πολυτελείας. Η πορνεία άνθισε στην Ιαπωνία κυρίως κατά την εποχή της κατοχής για τις ανάγκες των Αμερικανών στρατιωτών. Οι πόρνες της εποχής βέβαια μιμούνταν την ενδυμασία, το μακιγιάζ και τα χτενίσματα των γκεϊσών, προσέφεραν όμως καθαρά σεξουαλικές δραστηριότητες, ενώ οι αληθινές γκέισες προσέφεραν συντροφιά και ψυχαγωγία μονάχα.
Με πιάνει μια θλίψη να σκέφτομαι τις γκέισες. Όλα μου φαίνονται σαν ένα ατελείωτο εφιαλτικό όνειρο. Ωστόσο, δε μπορώ να μη σκεφτώ πως αυτή η κουλτούρα των Ιαπώνων είναι συνυφασμένη με τη σημερινή εικόνα του Ιάπωνα, ο οποίος χαιρετά υποκλινόμενος, δεν αγγίζει το διπλανό του και φορά πάντα το προσωπείο της ευγένειας. Το πρότυπο αυτό ως προς τις σχέσεις άντρα – γυναίκας σίγουρα κάπως θα έχει επηρεάσει και τη σημερινή όψη των σχέσεων. Ίσως γι’ αυτό τα ζευγάρια να είναι ψυχρά μεταξύ τους, να μην αγγίζονται δημοσίως παρά ελάχιστα, χωρίς την παραμικρή εκδήλωση των συναισθημάτων, χωρίς το παραμικρό περαιτέρω άγγιγμα πέρα από ένα χλιαρό πιάσιμο των χεριών. Τόσες μέρες εκεί και δεν είχαμε μετρήσει ούτε 5 ζευγάρια πιασμένα από το χέρι. Και φυσικά ούτε ένα ζευγάρι να φιλιέται ή να είναι έστω λίγο πιο κοντά ο ένας με τον άλλο. Η λέξη διαχυτικότητα δε πρέπει να υπάρχει στην ιαπωνική γλώσσα .
Ναι λοιπόν, η λευκή θλιβερή μάσκα της γκέισας δεν υφίσταται , παρά μονάχα για να κρύβει τη δυστυχία της δουλικότητας , να συγκαλύπτει τη μοναξιά και την απελπισία . Αυτοί είναι οι Ιάπωνες, φορούν μια μάσκα ευγενική έως δουλοπρεπής και μέσα τους … Άραγε μέσα τους τι να συμβαίνει; Ποιος να είναι ο αληθινός Ιάπωνας που αποκαλύπτεται πίσω από τις Μάσκες της Ιαπωνίας; Θα κατάφερνα να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα για τις ελαχιστότατες μέρες που θα βρισκόμουν εκεί;
Βρίσκομαι στο μετρό του Κιότο και από μπροστά μου περνούν αδιάφορες εικόνες μιας αδιάφορης πόλης που θυμίζει φτωχική επαρχία. Προορισμός μας οι περιοχές Αρασιγιάμα και Σαγκάνο.
Η πρώτη εικόνα που αντικρίζει όποιος φτάσει στο Κιότο με το τραίνο, είναι ένας τεράστιος σύγχρονος πολυώροφος σταθμός. Πλήθος κόσμου παντού, εμπορικά καταστήματα, εμπορικό κέντρο, εστιατόρια πολυτελείας, ταχυφαγεία, καφέ, και αμέτρητες κυλιόμενες σκάλες που οδηγούν στην κορυφή του πολυώροφου κτιρίου και προσφέρουν μια απίστευτη θέα της πόλης.
Το νέο μας ριοκάν ήταν κοντά στο σταθμό, δηλαδή όσο πιο κεντρικά γινόταν. Από την τιμή του καταλάβαμε πως το Κιότο είναι και πιο ακριβό από το Τόκιο και είχαμε δίκαιο. Καθότι είναι και πιο τουριστική πόλη και ο κάθε Γιαπωνέζος που σέβεται τον εαυτό του θα την επισκεφτεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του , τα ξενοδοχεία ήταν σαφώς πιο ακριβά από το Τόκιο, αλλά και προσέφεραν λιγότερες υπηρεσίες.
Ο νέος μας ξενοδόχος ήταν ένα γιαπωνέζικο τρελλοκομείο. Μιλούσε δυνατά, εξέφραζε τον ενθουσιασμό του με επιφωνήματα και κάπνιζε ακατάπαυστα. Μας έβαλε να τοποθετήσουμε 2 αυτοκόλλητα στο χάρτη του, στη θέση της Ελλάδας μιας και είμασταν οι πρώτες Ελληνίδες πελάτισσες του. Και από τις ελάχιστες Ευρωπαίες !
Μετά μας ζήτησε να του δείξουμε στο χάρτη σε ποια μέρη έχουμε ταξιδέψει και εξεπλάγη που έχουμε γυρίσει τόσο πολύ την Ευρώπη, ενώ εμείς με τη σειρά μας εκπλαγήκαμε που τα ταξίδια του ήταν όλα σε νησιά όπως Κιριμπάτι, Φίτζι, Σολωμόντα κλπ !
Είχε νυχτώσει προ πολλού, το στομάχι μας ήταν χάλια από τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες του τραίνου, έτσι την πρώτη μέρα μας στο Κιότο αρκεστήκαμε απλά στο να κάνουμε μια βόλτα στη γειτονιά και το σταθμό και να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ .
Με το φως της μέρας το Κιότο φάνταζε μια ανιαρή τσιμεντούπολη, παρά τις διάσπαρτες πινελιές των βουδιστικών ναών . Οι ρυθμοί βέβαια δεν ήταν τόσο έντονοι όσο στο Τόκιο, αλλά η πόλη μας έδειχνε έναν άσχημο χαρακτήρα με αέρα που θύμιζε περισσότερο παγκοσμιοποίηση παρά ιαπωνική κουλτούρα.
Προσπαθούσα να τη φανταστώ 70 χρόνια πριν. Φανταζόμουν τους ψυχρούς Ιάπωνες να περνούν τα βράδια πίνοντας τσάι και ακούγοντας μουσική σε ήχους σαμισέν από κάποια όμορφη θλιβερή γκέισα που μέσα της παρακαλάει να βρεθεί «εκείνος » που θα την ερωτευτεί παράφορα και θα την « σώσει » από τη μονότονη καταδικασμένη παρθενική της ζωή.
Αλήθεια, πόσα πραγματικά γνωρίζουμε για τις γκέισες και τι από όλα αυτά να είναι αλήθεια; Πολλοί τις έχουν εσφαλμένα παρομοιάσει με πόρνες. Όχι ότι στην Ιαπωνία δεν ανθεί το αρχαιότερο επάγγελμα. Ωστόσο, οι γκέισες ήταν κάτι σα τις εταίρες της αρχαιότητας, ή καλύτερα τις αυλητρίδες .
Μια πραγματική γκέισα είναι γυναίκα καλλιεργημένη που έχει εκπαιδευτεί από μικρή ηλικία. Η μαθητευόμενη γκέισα ονομάζεται μάικο , και η εικόνα με το λευκό μακιγιαρισμένο πρόσωπο και το τραβηγμένο μαλλί είναι δική της . Η εκπαίδευσή τους ξεκινούσε από μικρή ηλικία και περιλαμβάνει μαθήματα για τη διαδικασία του τσαγιού, χορό και μουσική. Στις μέρες μας οι κοπέλες ξεκινούν την εκπαίδευση μετά το λύκειο. Η παλιά εικόνα της γκέισας διαφέρει πια από τη σύγχρονη αλλά και το αντρικό ενδιαφέρον έχει πέσει , μιας και οι Ιάπωνες έχουν κάνει στροφή 180ο προς το δυτικό κόσμο. Έτσι το θέαμα της γκέισας είναι πια σπάνιο και τα ποσοστά έχουν πέσει κατακόρυφα. Σήμερα, εκτιμάται πως έχουν μείνει μόνο περί τις 1.000 -1.500
Γκέισες ενώ στις αρχές του περασμένου αιώνα υπήρχαν περισσότερες από 80.000.
Γκέισα και γάμος δε συνάδουν, έτσι αν κάποια αποφάσιζε να παντρευτεί αποσύρονταν από το επάγγελμα. Το κόστος συντήρησης μιας γκέισας ήταν υψηλό έτσι απευθύνονταν σε εύπορους άντρες , ενίοτε παντρεμένους που μπορούσαν να συντηρούν δύο γυναίκες.
Οι συνοικίες όπου βρίσκονται σπίτια γκεϊσών ονομάζονται χαναμάτσι και σήμερα υπάρχουν ελάχιστα στο Κιότο. Δε πρέπει να συγχέονται με πόρνες πολυτελείας. Η πορνεία άνθισε στην Ιαπωνία κυρίως κατά την εποχή της κατοχής για τις ανάγκες των Αμερικανών στρατιωτών. Οι πόρνες της εποχής βέβαια μιμούνταν την ενδυμασία, το μακιγιάζ και τα χτενίσματα των γκεϊσών, προσέφεραν όμως καθαρά σεξουαλικές δραστηριότητες, ενώ οι αληθινές γκέισες προσέφεραν συντροφιά και ψυχαγωγία μονάχα.
Με πιάνει μια θλίψη να σκέφτομαι τις γκέισες. Όλα μου φαίνονται σαν ένα ατελείωτο εφιαλτικό όνειρο. Ωστόσο, δε μπορώ να μη σκεφτώ πως αυτή η κουλτούρα των Ιαπώνων είναι συνυφασμένη με τη σημερινή εικόνα του Ιάπωνα, ο οποίος χαιρετά υποκλινόμενος, δεν αγγίζει το διπλανό του και φορά πάντα το προσωπείο της ευγένειας. Το πρότυπο αυτό ως προς τις σχέσεις άντρα – γυναίκας σίγουρα κάπως θα έχει επηρεάσει και τη σημερινή όψη των σχέσεων. Ίσως γι’ αυτό τα ζευγάρια να είναι ψυχρά μεταξύ τους, να μην αγγίζονται δημοσίως παρά ελάχιστα, χωρίς την παραμικρή εκδήλωση των συναισθημάτων, χωρίς το παραμικρό περαιτέρω άγγιγμα πέρα από ένα χλιαρό πιάσιμο των χεριών. Τόσες μέρες εκεί και δεν είχαμε μετρήσει ούτε 5 ζευγάρια πιασμένα από το χέρι. Και φυσικά ούτε ένα ζευγάρι να φιλιέται ή να είναι έστω λίγο πιο κοντά ο ένας με τον άλλο. Η λέξη διαχυτικότητα δε πρέπει να υπάρχει στην ιαπωνική γλώσσα .
Ναι λοιπόν, η λευκή θλιβερή μάσκα της γκέισας δεν υφίσταται , παρά μονάχα για να κρύβει τη δυστυχία της δουλικότητας , να συγκαλύπτει τη μοναξιά και την απελπισία . Αυτοί είναι οι Ιάπωνες, φορούν μια μάσκα ευγενική έως δουλοπρεπής και μέσα τους … Άραγε μέσα τους τι να συμβαίνει; Ποιος να είναι ο αληθινός Ιάπωνας που αποκαλύπτεται πίσω από τις Μάσκες της Ιαπωνίας; Θα κατάφερνα να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα για τις ελαχιστότατες μέρες που θα βρισκόμουν εκεί;
Βρίσκομαι στο μετρό του Κιότο και από μπροστά μου περνούν αδιάφορες εικόνες μιας αδιάφορης πόλης που θυμίζει φτωχική επαρχία. Προορισμός μας οι περιοχές Αρασιγιάμα και Σαγκάνο.
Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια! 
