Ιαπωνία Οι Μάσκες της Ιαπωνίας

[fenia42]

Ίσως το πιο αναγνωρίσιμο σημείο ολόκληρης της Ιαπωνίας να είναι το βουνό Fuji. Ακόμα και το Japan Rail Pass αυτό είχε σαν εικόνα. Και η μέρα αυτή αναμένετο να αφιερωθεί στην επίσκεψη του επιβλητικού αυτού βουνού το οποίο εν μέσω Οκτώβρη ξέραμε πως δε θα είχε χιόνια. Για να είμαι ειλικρινής εγώ δεν ήθελα να πάμε αλλά με τράβηξε η Ninu . Έτσι με μια μικρή στάση στην πόλη Yokohama και μετά κάμποσες στάσεις θα φτάναμε σε μια γραφική λίμνη μες τη φύση από όπου αν βοηθούσε ο καιρός θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε το όρος. Η πόλη Yokohama στο παρελθόν δεν ήταν παρά ένα φτωχικό ψαροχώρι μες την απεραντοσύνη του ειρηνικού ωκεανού και σήμερα παινευέται για τις κοσμοπολίτικες ρίζες της , εμάς βέβαια μας φάνηκε άκρως ανιαρή και καταθλιπτική. Και αν σας ακούγεται γνώριμο το όνομά της είναι για τα ομώνυμα ελαστικά .
Σε σχεδόν δύο ώρες από την αρχή της εκδρομής βρεθήκαμε στη λίμνη. Για κακή μας τύχη το Fuji δε φαινόταν και πολύ καθαρά, ωστόσο λίγο μας πτόησε μιας και η φύση μας αποζημίωσε πλήρως. Κάναμε μια βόλτα μες τη φύση, θαυμάσαμε το υπέροχο βαθυπράσινο τοπίο με την πυκνή βλάστηση και τα γαλήνια νερά της λίμνης, φάγαμε ένα παγωτό με γεύση πράσινο τσάι και γαληνέψαμε την ψυχή μας. Στο μέρος εκείνο οι Γιαπωνέζοι τουρίστες κάποιας ηλικίας ήταν αρκετοί, έτσι κατά την περιήγησή μας γνωρίσαμε 4 σούπερ γιαγιάδες που είχαν έρθει για τουρισμό . Για να μας προσεγγίσουν στην αρχή ήταν διστακτικές αλλά είδαμε πως αλληλοκοιτιόμασταν χωρίς καχυποψία κι έτσι σιγά σιγά μας πιάσαν την κουβέντα. Τα αγγλικά τους ήταν ικανοποιητικά κι έτσι –επιτέλους – καταφέραμε να μιλήσουμε για πρώτη φορά με ντόπιους και να βγάλουμε άκρη ! Μας ρώτησαν από πού είμαστε και εκεί που δε περιμέναμε να ξέρουν καν την Ελλάδα, οι σούπερ γιαγιάδες γνώριζαν ακόμα και τη Θεσσαλονίκη !!! Αυτό ήταν ένα ευχάριστο σοκ. Μας ρώτησαν διάφορα για τη ζωή μας, για το τι μας άρεσε στην Ιαπωνία και δε δίστασαν να δείξουν τον ενθουσιασμό τους εκφράζοντας τον με «αμερικανικού τύπου» επιφωνήματα. Ahhhh, ohhhh, Oh my god κλπ . Στο τέλος, μαρτύρησαν και για ποιο λόγο τους φαινόμαστε παράξενες : όχι για τα στρόγγυλα μάτια μας, αλλά για τις φαρδιές μακρόστενες μύτες μας !!
Στην επιστροφή, κουρασμένη, σκεφτόμουν. Οι μέρες μου στην Ιαπωνία θα τελείωναν και ασφαλή συμπεράσματα για τους Ιάπωνες δεν είχα βγάλει. Ούτε το παραμικρό. Κι εκεί που καθόμουν στοιβαγμένη και αμέριμνη σε κάποιο τραίνο, παρατήρησα κάτι : δεν είναι ότι δε μας βλέπουν ή δεν έχουν περιέργεια για μας (ως διαφορετική φυλή ) είναι που είναι πολύ διακριτικοί. Οι Γιαπωνέζοι λοιπόν μας κοιτούσαν με περιέργεια ! Όμως αμέσως τραβούσαν αλλού το βλέμμα, από αμηχανία ίσως και ντροπή όταν τύχαινε να διασταυρωθούμε.
« Αλλά να πάω μέχρι την Ιαπωνία και να ακούω για τη ''γαλλική μυτούλα'' μου … » σκεφτόμουν …
Πριν βραδιάσει είχαμε επιστρέψει στο ρυοκάν μας και μαζεύαμε τα μπογαλάκια μας γιατί νέοι ορίζοντες ανοίγονταν για μας , που ακούν στο όνομα ΚΙΟΤΟ.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[underwater]

Αυτά είναι! Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια!

Αφού λοιπόν η μοίρα μου επιφύλασσε Ιαπωνία δέχτηκα την πρόκληση , με βαριά καρδιά ομολογώ. Στο κάτω κάτω πόσοι άνθρωποι έχουν όνειρο ζωής να πάνε στη χώρα αυτή…

Εγώ για παράδειγμα!

 

[fenia42]

Αυτά είναι! Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια!



Εγώ για παράδειγμα!

Εσύ θα πας 1ον και 2ον για σενα καθομαι και γραφω την ιστορία ρε

 

[taver]

Μόλις δυο ώρες μες το αεροπλάνο, έξω πίσσα σκοτάδι και η ιαπωνική γλώσσα έχει αρχίσει ήδη να με εκνευρίζει και να μου χτυπάει τα μηνίγγια. Θα τη χαρακτήριζα ως κάτι μεταξύ εκνευριστικού βουητού μελισσών και κρεβατομουρμούρας.

Αν τα Ιαπωνικά σου φάνηκαν έτσι, περίμενε ώσπου ν' ακούσεις Μανδαρίνικα.

 

[maxoula]

Την είχα δει την Ιαπωνία στο χάρτη σου και έλεγα άραγε θα μας γράψει ιστορία? Καλή συνέχεια Fenia μου

 

[fenia42]

Αν τα Ιαπωνικά σου φάνηκαν έτσι, περίμενε ώσπου ν' ακούσεις Μανδαρίνικα.

Εχω ακούσει και είμαι πιο εξοικειωμένη γιατι αφενός τα ψιλομιλάει η μανα μου και αφετέρου είχαμε πελάτες Κινέζους.

 

[alex23]

πότε πήγες ιαπωνία? μόνο τόκιο πήγες? Άντε γράφε,θέλουμε συνέχεια!!!

 

[fenia42]

πότε πήγες ιαπωνία? μόνο τόκιο πήγες? Άντε γράφε,θέλουμε συνέχεια!!!

δε σε λέω , να περιμένεις

 

[soudianos]

δυο Σαλονικιές μόνες ανάμεσα στα κιμονό!!!
θα σκάσανε από τη ζήλια τους!!!
είμαι πάντως σίγουρος ότι ουδείς ανονές σας ενόχλησε...
σε αναμονή κι εγώ

 

[nicole.g.<3]

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η αρχή
...Η αλήθεια είναι ότι και μένα δεν μου έχει κάνει το κλικ η Ιαπωνία σαν προορισμός και ειδικά για πρώτο ταξίδι στην Ασία! Γι'αυτό περιμένω με αγωνία τη συνέχεια, να μας πεις αν σε κέρδισε εν τέλει

 

[ANNA-PANOS]

Αντε Φενια, συνεχισε!

 

[fenia42]

Προσγείωση στο αεροδρόμιο Ναρίτα του Τόκυο και περνάμε από διάφορους ελέγχους , διαβατηρίων πυρετού κλπ . « Μήπως φέρατε από τη χώρα σας ναρκωτικά, δεσποινίς ; Μήπως κάτι άλλο περίεργο που θα πρεπε να γνωρίζουμε ; »
« Όχι » « Μου επιτρέπεται να ανοίξω την βαλίτσα σας ; » Υπόκλιση και τζους .
Αφού ξεμπερδέψαμε με τα τυπικά προέκυψε ανάγκη να επισκεφτούμε μια τουαλέτα.
Μπαίνω λοιπόν η δόλια στο WC. Κοιτάω , ξανακοιτάω και προσπαθώ να καταλάβω τι παίζει. Τζίφος. Βγαίνω έξω και αντικρίζω την αδερφή μου με παρόμοιο ύφος , κάτι μεταξύ τρόμου και απορίας. Τα σύμβολα δε μας βοηθούσαν να καταλάβουμε.

Ανοίγουμε μια άλλη πόρτα, μεγαλύτερη φρίκη ! Η ιαπωνική έκδοση της τουρκικής τουαλέτας.

Μια κλεφτή ματιά που ρίξαμε στις τουαλέτες των ανδρών - μπας και είχαμε κάνει κανένα λάθος- , ακόμα χειρότερα τα πράγματα . Αποφασίσαμε πως ήταν φρονιμότερο να μην τις χρησιμοποιήσουμε. Περιπετειώδες αναμένεται το ταξίδι ...! Σειρά είχε η εξαργύρωση του Japan Rail Pass, το μαγικό χαρτάκι που φυλούσαμε επί μια βδομάδα ως κόρη οφθαλμού το οποίο μας επέτρεπε να επισκεφτούμε όποια πόλη θέλαμε και κάλυπτε και πολλές βασικές διαδρομές εντός Τόκιο και Κιότο. Το αποκτήσαμε στην αλμυρή τιμή των 284 ευρώ έκαστη ,ποσό που είχαμε καταθέσει στο αρμόδιο ταξιδιωτικό πρακτορείο στην Αθήνα .( Αμαλίας 42, τηλ : 210 321 5835) λεπτομέρειες δε ξέρω να σας πω, άλλον αγγάρεψα και μου το έβγαλε. ) .
Στη συνέχεια ήμαστε στο τραίνο που θα μας άφηνε στο κέντρο του Τόκιο από όπου θα παίρναμε τη γραμμή που θα μας πήγαινε στο Ikebukuro, όπου θα μέναμε. Είχαμε διαλέξει ένα ρυοκάν με πολύ καλές κριτικές που φαινόταν παραδοσιακό , με baths και φυσικά χωρίς κρεβάτια ! Το πρότεινε και ο Lonely Planet.
Πράγματι, ήταν πολύ όμορφο και ζεστό, με ένα υπέροχο λόμπυ και πάγκους για να καθόμαστε κάτω, όλα σε σκούρο γυαλιστερό ξύλο. Τα παπούτσια μας τα αφήσαμε σε μια μεγάλη κοινή παπουτσοθήκη ως είθισται και πήραμε τις παντόφλες μιας χρήσης για να φοράμε μες το ρυοκάν. Στις παροχές εκτός από οδοντόβουρτσες, οδοντόκρεμες, αφρόλουτρα, σαμπουάν ( shiseido παρακαλώ ) κλπ υπήρχε και απεριόριστο πράσινο τσάι ! Ήθελα να δοκιμάσω κατευθείαν τα baths αλλά έπρεπε να βγούμε έξω για περιήγηση και αναζήτηση τροφής . Έτσι πήραμε πάλι τη γραμμή του Japan Rail η οποία λέγεται Yamanote Line και πήγαμε στην περιοχή Shibuya η οποία ήταν μερικές στάσεις μακριά και είναι από τις πλέον πολυσύχναστες περιοχές του Τόκιο , με πολλά εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια και πιτσιρικάδες που τρώνε σε fast food αμερικανικού τύπου. Διαλέξαμε στην τύχη κι εμείς ένα εστιατόριο και στη συνέχεια διαλέξαμε επίσης στην τύχη ένα μενού που περιείχε φύκια νούντλς και κοτόπουλο (μάλλον ) . Κανείς δε μιλούσε αγγλικά ούτε απειροελάχιστα . Η Ninu πάλευε με τα ξυλάκια της κι εγώ παρατηρούσα τις Γιαπωνεζούλες δίπλα μου, πόσο περίεργες και γλυκές μου φαινόντουσαν με τις σχολικές στολές, την κάλτσα μέχρι το γόνατο, τα στραβά ποδαράκια και τα σχιστά μάτια. Πολύς κόσμος φορούσε μάσκες στο πρόσωπο και μέσα στα μαγαζιά. Εμάς μας ξένιζε ιδιαίτερα αλλά γι’ αυτούς φαινόταν να είναι κομμάτι της καθημερινότητας , τόσο αναπόσπαστο όσο είναι πχ τα γυαλιά σε έναν μύωπα, έτσι στην πορεία είδαμε γυναίκες καλοντυμένες με 12ποντα τακούνια να φοράνε μάσκες λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, λες και αυτές οι μάσκες είναι αόρατες.