fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.880
- Likes
- 14.421
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Όπως προανέφερα αρρωστήσαμε , όχι από κάποια ίωση αλλά μας πείραξε το φαγητό και το στομάχι μας είχε γίνει χάλια. Έτσι την επόμενη μέρα που ξημέρωνε στο Κιότο, δε καταφέραμε να ξυπνήσουμε νωρίς , με αποτέλεσμα δυστυχώς να μην μπορούμε να βρούμε τραίνο για Χιροσίμα. Ίσως από την άλλη να ήταν και καλύτερα γιατί η όλη ατμόσφαιρα και η ενέργεια που εξέπεμπε το μέρος ήταν βαριά και αρνητική, οπότε δεν είμασταν και στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση για να βρεθούμε σε ένα μέρος όπως η Χιροσίμα.
Το μήνυμα που λάβαμε από το σύμπαν ήταν σαφές : « δεν υπάρχει τρόπος να φτάσατε στη Χιροσίμα » μας δήλωνε ο σχιστομάτης στο γκισέ του Japan Rail Pass , κι εμείς δεχτήκαμε στωικά τη μοίρα μας και κινήσαμε για την Οζάκα.
Όχι ότι εκεί η ενέργεια ήταν θετικότερη. Η Οζάκα είναι ίσως η πιο καπιταλιστική πόλη της Ιαπωνίας , με κτίρια μεγαθήρια και ουρανοξύστες που εμπόδιζαν τη θέα προς τον ουρανό. Ένας αδιάφορος σταθμός τραίνων, κόσμος παντού, ύπουλες φάτσες που μας κοιτούσαν με βλέμμα περίεργο και υποχθόνιο , στενά δρομάκια γύρω από το σταθμό, βρώμικα εστιατόρια, τεράστια πολυκαταστήματα και κόσμος, πολύς κόσμος με μάσκες, γιαπωνέζικα «αλάνια» με φουξ τούφες μαλλιών και piercing σε όλο το πρόσωπο. Εικόνες αντιφατικές εν μέρει μεταξύ τους. Πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι είδαμε ύπουλες φάτσες. Με βλέμμα πρόστυχο που σε διαπερνούσε , τόσο διαπεραστικό όσο ενός Άραβα που βλέπει γυναίκα χωρίς μαντίλα.
Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω την Οζάκα με μια λέξη αυτή θα ήταν ‘αισχρή’ .
Μια πόλη που καταπίνει ανθρώπους, όπως την είχε χαρακτηρίσει ο Καζαντζάκης. Διότι η Ιαπωνία και κυρίως η Οζάκα με τα 9 εκατομμύρια κατοίκους της, είχε πουλήσει την γνήσια παραδοσιακή της ψυχής στην παγκοσμιοποίηση, την αμερικανοποίηση και τον καπιταλισμό.
Εδώ ίσως δε φτάνει το χανάμι. Ο χώρος πρασίνου είναι ελάχιστος. Τίποτα δε θυμίζει Ιαπωνία. Βρισκόμασταν σε μια καθαρά αμερικανική πόλη, μόνο που ολόγυρα υπήρχαν λιπόσαρκοι Γιαπωνέζοι και όχι παχύσαρκα λευκά πρόβατα. Μήπως όμως κι ο Γιαπωνέζος δεν είναι ένα πρόβατο; Ενδεχομένως λίγο πιο σκεπτόμενο, που με την σιωπή την υπομονή και την ευγένειά του προσπαθεί να πετύχει την μεγαλύτερη φιλοδοξία του : να είναι καλός στη δουλειά του. Δε μοιάζει να έχει άλλους στόχους…
Η Οζάκα λοιπόν ανέκαθεν ήταν σημαντική πόλη και σπουδαίο λιμάνι, κυρίως για το αλισβερίσι με την Κορέα και την Κίνα. Πράγματι οι κάτοικοί της διαφέρουν από τους υπόλοιπους Ιάπωνες, καθώς μιλούν και μια δική τους διάλεκτο . Κάτι άλλο που παρατηρήσαμε διαφορετικό είναι ότι στις κυλιόμενες σκάλες η προσπέραση γινόταν από τα αριστερά ενώ στις άλλες πόλεις από τα δεξιά και στις διαβάσεις υπήρχε τροχονόμος πεζών ο οποίος αφού χαιρετούσε (μιλώντας κανά δίλεπτο) και υποκλίνονταν μας έτεινε τα χέρια του να περάσουμε. Σουρεάλ !
Εκείνο για το οποίο είναι διάσημη η Οζάκα είναι η διασκέδασή της. Στις γειτονιές του κέντρου υπάρχουν περιοχές για νυχτερινή διασκέδαση, για αγορά ηλεκτρονικών ειδών, Universal Studios, Ενυδρείο όπου μπορεί κανείς να δει φαλαινοκαρχαρίες, καταστήματα που πουλούν ό,τι περίεργο βάζει ο νους, και εμπορικά κέντρα με κομψά ρούχα. Πράγματι, από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Λονδίνο, τόσο ωραία ρούχα δεν είχα ξαναδεί ! Και για όσους εντυπωσιάζονται με αυτά υπάρχει και το Umeda Sky Building , το πιο αναγνωρίσιμο κτήριο της πόλης και το 12ο πιο ψηλό, το οποίο αποτελείται από 40 μικρούς ‘πύργους’ που ενώνονται με κυλιόμενες σκάλες και μικρές γέφυρες.
Τέλος, η μεγάλη ατραξιόν της Οζάκας είναι η παλιά γειτονιά Shin-Sekai που κατασκευάστηκε το 1912 μιμούμενη κατά το ένα ήμισι τη Νέα Υόρκη και κατά το άλλο ήμισι το Παρίσι. Μιλάμε εν ολίγοις για το απόγειο του κιτς και της απόλυτης αηδίας. Αντέξαμε να περάσουμε περίπου 5-6 ώρες στην Οζάκα. Κατ’ εμέ το σημαντικότερο αβαντάζ της είναι η καλή της φήμη για το φαγητό. Διαθέτει καλά εστιατόρια και παράλληλα διοργανώνονται πολλά φεστιβάλ φαγητού όλη τη διάρκεια του χρόνου. Προσωπικά το βρήκα χάσιμο χρόνου, αλλά επειδή δεν είναι το στυλ μου. Ενδεχομένως για κάποιους άλλους να είναι σημαντικό στοιχείο της σύγχρονης ιαπωνικής κουλτούρας . Η αλήθεια είναι πάντως ότι γευματίσαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής ονειρευόμενες να οριζοντιωθούμε το γρηγορότερο στο τατάμι μας ! Σε κάποιο από τα τραίνα της επιστροφής γελούσαμε με τους Γιαπωνέζους που ζουν στο δικό τους σύμπαν
Το μήνυμα που λάβαμε από το σύμπαν ήταν σαφές : « δεν υπάρχει τρόπος να φτάσατε στη Χιροσίμα » μας δήλωνε ο σχιστομάτης στο γκισέ του Japan Rail Pass , κι εμείς δεχτήκαμε στωικά τη μοίρα μας και κινήσαμε για την Οζάκα.
Όχι ότι εκεί η ενέργεια ήταν θετικότερη. Η Οζάκα είναι ίσως η πιο καπιταλιστική πόλη της Ιαπωνίας , με κτίρια μεγαθήρια και ουρανοξύστες που εμπόδιζαν τη θέα προς τον ουρανό. Ένας αδιάφορος σταθμός τραίνων, κόσμος παντού, ύπουλες φάτσες που μας κοιτούσαν με βλέμμα περίεργο και υποχθόνιο , στενά δρομάκια γύρω από το σταθμό, βρώμικα εστιατόρια, τεράστια πολυκαταστήματα και κόσμος, πολύς κόσμος με μάσκες, γιαπωνέζικα «αλάνια» με φουξ τούφες μαλλιών και piercing σε όλο το πρόσωπο. Εικόνες αντιφατικές εν μέρει μεταξύ τους. Πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι είδαμε ύπουλες φάτσες. Με βλέμμα πρόστυχο που σε διαπερνούσε , τόσο διαπεραστικό όσο ενός Άραβα που βλέπει γυναίκα χωρίς μαντίλα.
Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω την Οζάκα με μια λέξη αυτή θα ήταν ‘αισχρή’ .
Μια πόλη που καταπίνει ανθρώπους, όπως την είχε χαρακτηρίσει ο Καζαντζάκης. Διότι η Ιαπωνία και κυρίως η Οζάκα με τα 9 εκατομμύρια κατοίκους της, είχε πουλήσει την γνήσια παραδοσιακή της ψυχής στην παγκοσμιοποίηση, την αμερικανοποίηση και τον καπιταλισμό.
Εδώ ίσως δε φτάνει το χανάμι. Ο χώρος πρασίνου είναι ελάχιστος. Τίποτα δε θυμίζει Ιαπωνία. Βρισκόμασταν σε μια καθαρά αμερικανική πόλη, μόνο που ολόγυρα υπήρχαν λιπόσαρκοι Γιαπωνέζοι και όχι παχύσαρκα λευκά πρόβατα. Μήπως όμως κι ο Γιαπωνέζος δεν είναι ένα πρόβατο; Ενδεχομένως λίγο πιο σκεπτόμενο, που με την σιωπή την υπομονή και την ευγένειά του προσπαθεί να πετύχει την μεγαλύτερη φιλοδοξία του : να είναι καλός στη δουλειά του. Δε μοιάζει να έχει άλλους στόχους…
Η Οζάκα λοιπόν ανέκαθεν ήταν σημαντική πόλη και σπουδαίο λιμάνι, κυρίως για το αλισβερίσι με την Κορέα και την Κίνα. Πράγματι οι κάτοικοί της διαφέρουν από τους υπόλοιπους Ιάπωνες, καθώς μιλούν και μια δική τους διάλεκτο . Κάτι άλλο που παρατηρήσαμε διαφορετικό είναι ότι στις κυλιόμενες σκάλες η προσπέραση γινόταν από τα αριστερά ενώ στις άλλες πόλεις από τα δεξιά και στις διαβάσεις υπήρχε τροχονόμος πεζών ο οποίος αφού χαιρετούσε (μιλώντας κανά δίλεπτο) και υποκλίνονταν μας έτεινε τα χέρια του να περάσουμε. Σουρεάλ !
Εκείνο για το οποίο είναι διάσημη η Οζάκα είναι η διασκέδασή της. Στις γειτονιές του κέντρου υπάρχουν περιοχές για νυχτερινή διασκέδαση, για αγορά ηλεκτρονικών ειδών, Universal Studios, Ενυδρείο όπου μπορεί κανείς να δει φαλαινοκαρχαρίες, καταστήματα που πουλούν ό,τι περίεργο βάζει ο νους, και εμπορικά κέντρα με κομψά ρούχα. Πράγματι, από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Λονδίνο, τόσο ωραία ρούχα δεν είχα ξαναδεί ! Και για όσους εντυπωσιάζονται με αυτά υπάρχει και το Umeda Sky Building , το πιο αναγνωρίσιμο κτήριο της πόλης και το 12ο πιο ψηλό, το οποίο αποτελείται από 40 μικρούς ‘πύργους’ που ενώνονται με κυλιόμενες σκάλες και μικρές γέφυρες.
Τέλος, η μεγάλη ατραξιόν της Οζάκας είναι η παλιά γειτονιά Shin-Sekai που κατασκευάστηκε το 1912 μιμούμενη κατά το ένα ήμισι τη Νέα Υόρκη και κατά το άλλο ήμισι το Παρίσι. Μιλάμε εν ολίγοις για το απόγειο του κιτς και της απόλυτης αηδίας. Αντέξαμε να περάσουμε περίπου 5-6 ώρες στην Οζάκα. Κατ’ εμέ το σημαντικότερο αβαντάζ της είναι η καλή της φήμη για το φαγητό. Διαθέτει καλά εστιατόρια και παράλληλα διοργανώνονται πολλά φεστιβάλ φαγητού όλη τη διάρκεια του χρόνου. Προσωπικά το βρήκα χάσιμο χρόνου, αλλά επειδή δεν είναι το στυλ μου. Ενδεχομένως για κάποιους άλλους να είναι σημαντικό στοιχείο της σύγχρονης ιαπωνικής κουλτούρας . Η αλήθεια είναι πάντως ότι γευματίσαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής ονειρευόμενες να οριζοντιωθούμε το γρηγορότερο στο τατάμι μας ! Σε κάποιο από τα τραίνα της επιστροφής γελούσαμε με τους Γιαπωνέζους που ζουν στο δικό τους σύμπαν
Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια! 
