Giristroula
Member
- Μηνύματα
- 723
- Likes
- 348
- Επόμενο Ταξίδι
- κάτσε να μαζώξω κάνα χρήμ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κίνα, Ιαπωνία
Τρίτη Μέρα
Ξύπνημα χαλαρό και περιποιημένο πρωϊνό στην όμορφη σάλα του ξενώνα μας. Ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας και αποχαιρετήσαμε τη γραφική Αρναία. Απόψε θα αλλάζαμε τόπο διαμονής. Βάλαμε μουσικούλα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε το δρομολόγιό μας. Περνώντας μέσα από το όρος Χολομώντα, με σκοπό να επισκεφτούμε τον Ταξιάρχη και τον Πολύγυρο, θαυμάσαμε την υπέροχη φύση και τα πυκνά δάση. Κλείσαμε το ραδιόφωνο και αφήσαμε τους ήχους της φύσης να μας ταξιδέψουν. Σταθήκαμε να απολαύσουμε το κελάηδημα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων. Ο δρόμος πότε ίσιος και πότε φιδίσιος, αλλά καθόλου κουραστικός στην οδήγηση. Εξάλλου πηγαίναμε με μέτρια ταχύτητα για να χορτάσει το μάτι πράσινο. Τι όμορφα που ξεκίνησε αυτή η εκδρομή...μέσα σ' αυτή τη διαδρομή ένιωσα χαρά, ξεκούραση, χαλάρωση, ευεξία και κέφι για ζωή!Ξέχασα τα πάντα....Όταν φτάσαμε στο οροπέδιο, λίγο πριν το χωριό Ταξιάρχης, εκεί όπου βρίσκεται το εκκλησάκι του Προφ. Ηλία, τα είδαμε όλα...εκεί που πηγαίναμε όπως σας προείπα χαλάρα και ξένοιαστα, νάσου και πετάγεται ένας κύριος από την άκρη του δρόμου στη μέση ακριβώς και μας κάνει σήμα να σταματήσουμε. Τον προσπεράσαμε, ευτυχώς δεν τον πατήσαμε, ξαναβρήκαμε γρήγορα τα μυαλά μας, κι σταματήσαμε λίγο πιο κάτω. Ήταν ο ένας από τους δύο παραγωγούς μελιού που στο σημείο αυτό είχαν στήσει πάγκους και πουλάγανε την παραγωγή τους. Σταματήσαμε για να χαζέψουμε στους πάγκους, να ξεμουδιάσουμε λίγο και να περπατήσουμε στο δάσος. Ο θεότρελος κύριος ήθελε να μας δείξει την πραμάτεια του, γι' αυτό και πετάχτηκε μέσα στο δρόμο, μας έπιασε την κουβέντα για τα μέλια του, αλλά διακριτικά διακριτικά ξεφύγαμε. Μια γυάλα μέλι τη χτυπήσαμε τελικά από το διπλανό πάγκο, που ήταν πιο φθηνό. Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και σε 4 χιλ. αντικρύσαμε το χωριό του Ταξιάρχη, χωμένο μέσα στο πράσινο. Λέγεται και χωριό των Χριστουγέννων, διότι εκεί υπάρχουν χιλιάδες στρέμματα με φυτώρια ελάτων, τα οποία καλλιεργούν για 20 περίπου χρόνια, μετά τα κόβουν και τα πουλάνε την περίοδο των Χριστουγέννων. Το χωριό λέει αδειάζει το μήνα δεκέμβριο, καθώς οι άντρες γυρνάνε από πολή σε πόλη και από χωριό σε χωριό για να πουλήσουν την πραμάτεια τους...Καναμε μία μικρή βολτίτσα, επισκεφτήκαμε την ομώνυμη εκκλησία του Ταξιάρχη και ξεκινήσαμε για τον Πολύγυρο.
Η διαδρομή εξακολουθούσε να μας συναρπάζει. Φτάσαμε στον Πολύγυρο, την πρωτεύουσα της Χαλκιδικής και παρκάραμε για να εξερευνήσουμε την περιοχή. Μας έκανε εντύπωση πως δεν υπήρχε ψυχή τους δρόμους. Ήταν βέβαια Κυριακή, σχεδόν μεσημέρι και μάλλον ο κόσμος θα είχε ξεχυθεί στις κοντινές παραλίες. Περπατήσαμε στον κεντρικό πεζόδρομο. Στην αρχή είδαμε το Δημαρχείο και στη συνέχεια διάφορα καφέ και εστιατόρια, μαγαζιά με ρούχα και γραφεία, κατόπιν την εκκλησία του Αγ. Νικολάου και το τέρμα του πεζόδρομου το χώρο αναψυχής "6 βρύσες". Θέλαμε να κάνουμε μία στάση για κάτι δροσερό και σε ένα καφενεδάκι κάτω από ένα πλάτανο, όπου είχε με τα ζόρια άλλες 2-3 παρέες, ήπιαμε ένα αναψυκτικό.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας, περνώντας μέσα από τα Βράσταμα, ένα μικρό χωριουδάκι με παλιές γειτονιές και αρκετά ερειπωμένα σπίτια και την κεντρική πλατεία του με το γεροπλάτανο.
Είχε πλέον μεσημεριάσει για τα καλά και θέλαμε μπάνιο.Το πρόγραμμα έλεγε οτι θα βρίσκαμε μία παραλία στην περιοχή των Πυργαδικίων για να κολυμπήσουμε, όπερ και εγένετο...Πήγαμε λοιπόν στον Κάμπο, μία όμορφη, μεγάλη και πεντακάθαρη παραλία, με αρκετό κόσμο και κάποια μπαράκια. Σε αυτή την περιοχή, όπως μας είχαν πληροφορήσει κάποιοι ντόπιοι, συναντήσαμε λίγες τσούχτρες που οι παρακείμενοι κολυμβητές τις έβγαζαν έξω και όλα καλά...
Αφού ευχαριστηθήκαμε το μπάνιο μας, η επόμενη δραστηριότητα έπρεπε να είναι το φαγητό. Σταματήσαμε στα Πυργαδίκια, ένα μικρό παραθαλάσιο οικισμό με ωραίες ταβερνούλες. Καθίσαμε στην Αφθόνη, στην πλατεία και απολαύσαμε στο μεσημεριανό μας, ενώ ήταν πλέον απόγευμα.
Η διανυκτέρευση για τα επόμενα δύο βράδια ήταν προγραμματισμένη να γίνει στην Ουρανούπολη. Αποχαιρετήσαμε το γραφικό λιμανάκι των Πυργαδικίων και χαράξαμε διαδρομή προς την Ουρανούπολη με μία μικρή στάση για καφέ στην Ιερισσό, σε κάποια από τις πολλές παραθαλάσιες καφετέριες που ήταν απλωμένες στον παράλιο πεζόδρομο.
Ο ήλιος έπεσε και μεις ξεκινήσαμε να πάμε τα δωμάτια που είχαμε νοικιάσει και να ξαποστάσουμε λίγο. Τα δωμάτια βρισκόταν σε μία ήσυχη και καταπράσινη τοποθεσία, 3 χιλ. πριν από την Ουρανούπολη, σε ένα ύψωμα και από τη βεράντα η θέα ήταν πανέμορφη προς το νησάκι της Αμμουλιανής και την Ουρανούπολη. Οι ιδιοκτήτες των δωματίων εκπληκτικοί, ευγενέστατοι και φιλόξενοι, λες και τους ξέραμε χρόνια. Στην τιμή (40 Ε) δεν περιλαμβανόταν πρωϊνο, αλλά η κουζίνα είχε σύνεργα και υλικά για ελληνικό καφέ και νες, οπότε μια χαρά! Ξεκουραστήκαμε λιγουλάκι, ξαποστάσαμε στην όμορφη βεράντα και ώρα για τη βραδινή μας έξοδο. Το πρόγραμμα έλεγε οτι έπρεπε να επισκεφτούμε την Ουρανούπολη για να πάρουμε πληροφορίες για την κρουαζιέρα το Αγ. Όρος που θα κάναμε την επόμενη μέρα. Παίρνουμε το αμαξάκι μας και μια και δυό, φτάνουμε στην Ουρανούπολη, όπου εκ πρώτης όψεως γινόταν χαμός...έσφυζε από ζωή. Ο κόσμος βόλταρε, έπινε καφέ ή ποτό, δειπνούσε στις παραδοσιακές ταβερνούλες και στα πιο γκουρμέ εστιατόρια, ψώνιζε σουβενίρ και χάζευε τις εικόνες αγιογραφίας που κοσμούσαν τις βιτρίνες πολλών καταστημάτων. Ήταν ήδη αργά, εμείς δεν πεινάγαμε καθόλου, μιας και είχαμε φάει απόγευμα, οπότε κάναμε περαντζάδα από τα σουβενίρ, πήραμε τις πληροφορίες που θέλαμε, φωτογραφήσαμε το γραφικότατο Πύργο Προσφορίου και αναχωρήσαμε για το γνωστό ραντεβού με το Μορφέα, καθότι η επόμενη μέρα θα ξεκινούσε με ξυπνητήρι...το αργότερο στις 10 έπρεπε να είμαστε το λιμάνι της Ουρανούπολης, να βγάλουμε εισητήριο, να φορτωθούμε στον Καπετάν Φώτη και να ξεκινήσουμε στις 10.30...
Ξύπνημα χαλαρό και περιποιημένο πρωϊνό στην όμορφη σάλα του ξενώνα μας. Ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας και αποχαιρετήσαμε τη γραφική Αρναία. Απόψε θα αλλάζαμε τόπο διαμονής. Βάλαμε μουσικούλα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε το δρομολόγιό μας. Περνώντας μέσα από το όρος Χολομώντα, με σκοπό να επισκεφτούμε τον Ταξιάρχη και τον Πολύγυρο, θαυμάσαμε την υπέροχη φύση και τα πυκνά δάση. Κλείσαμε το ραδιόφωνο και αφήσαμε τους ήχους της φύσης να μας ταξιδέψουν. Σταθήκαμε να απολαύσουμε το κελάηδημα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων. Ο δρόμος πότε ίσιος και πότε φιδίσιος, αλλά καθόλου κουραστικός στην οδήγηση. Εξάλλου πηγαίναμε με μέτρια ταχύτητα για να χορτάσει το μάτι πράσινο. Τι όμορφα που ξεκίνησε αυτή η εκδρομή...μέσα σ' αυτή τη διαδρομή ένιωσα χαρά, ξεκούραση, χαλάρωση, ευεξία και κέφι για ζωή!Ξέχασα τα πάντα....Όταν φτάσαμε στο οροπέδιο, λίγο πριν το χωριό Ταξιάρχης, εκεί όπου βρίσκεται το εκκλησάκι του Προφ. Ηλία, τα είδαμε όλα...εκεί που πηγαίναμε όπως σας προείπα χαλάρα και ξένοιαστα, νάσου και πετάγεται ένας κύριος από την άκρη του δρόμου στη μέση ακριβώς και μας κάνει σήμα να σταματήσουμε. Τον προσπεράσαμε, ευτυχώς δεν τον πατήσαμε, ξαναβρήκαμε γρήγορα τα μυαλά μας, κι σταματήσαμε λίγο πιο κάτω. Ήταν ο ένας από τους δύο παραγωγούς μελιού που στο σημείο αυτό είχαν στήσει πάγκους και πουλάγανε την παραγωγή τους. Σταματήσαμε για να χαζέψουμε στους πάγκους, να ξεμουδιάσουμε λίγο και να περπατήσουμε στο δάσος. Ο θεότρελος κύριος ήθελε να μας δείξει την πραμάτεια του, γι' αυτό και πετάχτηκε μέσα στο δρόμο, μας έπιασε την κουβέντα για τα μέλια του, αλλά διακριτικά διακριτικά ξεφύγαμε. Μια γυάλα μέλι τη χτυπήσαμε τελικά από το διπλανό πάγκο, που ήταν πιο φθηνό. Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και σε 4 χιλ. αντικρύσαμε το χωριό του Ταξιάρχη, χωμένο μέσα στο πράσινο. Λέγεται και χωριό των Χριστουγέννων, διότι εκεί υπάρχουν χιλιάδες στρέμματα με φυτώρια ελάτων, τα οποία καλλιεργούν για 20 περίπου χρόνια, μετά τα κόβουν και τα πουλάνε την περίοδο των Χριστουγέννων. Το χωριό λέει αδειάζει το μήνα δεκέμβριο, καθώς οι άντρες γυρνάνε από πολή σε πόλη και από χωριό σε χωριό για να πουλήσουν την πραμάτεια τους...Καναμε μία μικρή βολτίτσα, επισκεφτήκαμε την ομώνυμη εκκλησία του Ταξιάρχη και ξεκινήσαμε για τον Πολύγυρο.
Η διαδρομή εξακολουθούσε να μας συναρπάζει. Φτάσαμε στον Πολύγυρο, την πρωτεύουσα της Χαλκιδικής και παρκάραμε για να εξερευνήσουμε την περιοχή. Μας έκανε εντύπωση πως δεν υπήρχε ψυχή τους δρόμους. Ήταν βέβαια Κυριακή, σχεδόν μεσημέρι και μάλλον ο κόσμος θα είχε ξεχυθεί στις κοντινές παραλίες. Περπατήσαμε στον κεντρικό πεζόδρομο. Στην αρχή είδαμε το Δημαρχείο και στη συνέχεια διάφορα καφέ και εστιατόρια, μαγαζιά με ρούχα και γραφεία, κατόπιν την εκκλησία του Αγ. Νικολάου και το τέρμα του πεζόδρομου το χώρο αναψυχής "6 βρύσες". Θέλαμε να κάνουμε μία στάση για κάτι δροσερό και σε ένα καφενεδάκι κάτω από ένα πλάτανο, όπου είχε με τα ζόρια άλλες 2-3 παρέες, ήπιαμε ένα αναψυκτικό.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας, περνώντας μέσα από τα Βράσταμα, ένα μικρό χωριουδάκι με παλιές γειτονιές και αρκετά ερειπωμένα σπίτια και την κεντρική πλατεία του με το γεροπλάτανο.
Είχε πλέον μεσημεριάσει για τα καλά και θέλαμε μπάνιο.Το πρόγραμμα έλεγε οτι θα βρίσκαμε μία παραλία στην περιοχή των Πυργαδικίων για να κολυμπήσουμε, όπερ και εγένετο...Πήγαμε λοιπόν στον Κάμπο, μία όμορφη, μεγάλη και πεντακάθαρη παραλία, με αρκετό κόσμο και κάποια μπαράκια. Σε αυτή την περιοχή, όπως μας είχαν πληροφορήσει κάποιοι ντόπιοι, συναντήσαμε λίγες τσούχτρες που οι παρακείμενοι κολυμβητές τις έβγαζαν έξω και όλα καλά...
Αφού ευχαριστηθήκαμε το μπάνιο μας, η επόμενη δραστηριότητα έπρεπε να είναι το φαγητό. Σταματήσαμε στα Πυργαδίκια, ένα μικρό παραθαλάσιο οικισμό με ωραίες ταβερνούλες. Καθίσαμε στην Αφθόνη, στην πλατεία και απολαύσαμε στο μεσημεριανό μας, ενώ ήταν πλέον απόγευμα.
Η διανυκτέρευση για τα επόμενα δύο βράδια ήταν προγραμματισμένη να γίνει στην Ουρανούπολη. Αποχαιρετήσαμε το γραφικό λιμανάκι των Πυργαδικίων και χαράξαμε διαδρομή προς την Ουρανούπολη με μία μικρή στάση για καφέ στην Ιερισσό, σε κάποια από τις πολλές παραθαλάσιες καφετέριες που ήταν απλωμένες στον παράλιο πεζόδρομο.
Ο ήλιος έπεσε και μεις ξεκινήσαμε να πάμε τα δωμάτια που είχαμε νοικιάσει και να ξαποστάσουμε λίγο. Τα δωμάτια βρισκόταν σε μία ήσυχη και καταπράσινη τοποθεσία, 3 χιλ. πριν από την Ουρανούπολη, σε ένα ύψωμα και από τη βεράντα η θέα ήταν πανέμορφη προς το νησάκι της Αμμουλιανής και την Ουρανούπολη. Οι ιδιοκτήτες των δωματίων εκπληκτικοί, ευγενέστατοι και φιλόξενοι, λες και τους ξέραμε χρόνια. Στην τιμή (40 Ε) δεν περιλαμβανόταν πρωϊνο, αλλά η κουζίνα είχε σύνεργα και υλικά για ελληνικό καφέ και νες, οπότε μια χαρά! Ξεκουραστήκαμε λιγουλάκι, ξαποστάσαμε στην όμορφη βεράντα και ώρα για τη βραδινή μας έξοδο. Το πρόγραμμα έλεγε οτι έπρεπε να επισκεφτούμε την Ουρανούπολη για να πάρουμε πληροφορίες για την κρουαζιέρα το Αγ. Όρος που θα κάναμε την επόμενη μέρα. Παίρνουμε το αμαξάκι μας και μια και δυό, φτάνουμε στην Ουρανούπολη, όπου εκ πρώτης όψεως γινόταν χαμός...έσφυζε από ζωή. Ο κόσμος βόλταρε, έπινε καφέ ή ποτό, δειπνούσε στις παραδοσιακές ταβερνούλες και στα πιο γκουρμέ εστιατόρια, ψώνιζε σουβενίρ και χάζευε τις εικόνες αγιογραφίας που κοσμούσαν τις βιτρίνες πολλών καταστημάτων. Ήταν ήδη αργά, εμείς δεν πεινάγαμε καθόλου, μιας και είχαμε φάει απόγευμα, οπότε κάναμε περαντζάδα από τα σουβενίρ, πήραμε τις πληροφορίες που θέλαμε, φωτογραφήσαμε το γραφικότατο Πύργο Προσφορίου και αναχωρήσαμε για το γνωστό ραντεβού με το Μορφέα, καθότι η επόμενη μέρα θα ξεκινούσε με ξυπνητήρι...το αργότερο στις 10 έπρεπε να είμαστε το λιμάνι της Ουρανούπολης, να βγάλουμε εισητήριο, να φορτωθούμε στον Καπετάν Φώτη και να ξεκινήσουμε στις 10.30...
Attachments
-
52,5 KB Προβολές: 141