zmaria
Member
Ξυπνάμε μες στην όρεξη (τι να σου πω) κι ετοιμαζόμαστε για την ξενάγησή μας με τα υπόλοιπα 4 άτομα. Όσο λιγότεροι τόσο καλύτερα όταν πας με γκρουπ. Ξεναγός μας η Αγγελική. Ο μπαμπάς της Έλληνας, η μαμά της Ινδή (ωραιότατος συνδυασμός) κι αυτή να μένει μόνιμα Ντουμπάι και να έρχεται κάθε καλοκαίρι για διακοπές στην πατρίδα. Θεσσαλονίκη νομίζω. Ξεκινώντας λοιπόν τρώμε την πρώτη κρυάδα. Τεράστιοι δρόμοι, φοβερή μεγαλούπολη, εντυπωσιακοί ουρανοξύστες αλλά ρε παιδιά, να μην έχει πουθενά να προχωρήσεις? Να κάνεις την βόλτα σου? Να νιώσεις τον παλμό της πόλης ρε παιδί μου. Για να πας κάπου είσαι αναγκασμένος να πάρεις ταξί. Έχουν δύο ειδών ταξί. Τα κανονικά που φαίνεται ότι είναι ταξί(με τις σημαιούλες τους κτλ) και τα άλλα που είναι ακριβά αυτοκίνητα, καλογυαλισμένα κι αν δεν στο πουν δεν το καταλαβαίνεις. Πως γουστάρουν οι τουρίστες να το παίζουν μόστρα ε? Το φτηνό έχει αρχική ταρίφα 0,60 ευρώ. Το άλλο δεν ξέρω δεν μπήκα. Υπάρχει και το μετρό το οποίο είναι εναέριο, πηγαίνει μόνο του χωρίς οδηγό(!) αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα και δεν λειτουργούν όλες οι στάσεις του. Μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου στο εξωτερικό είναι να προχωράω στις πόλεις, να ψάχνω στενάκια, να χαζεύω δρόμους, γειτονιές κι αυτό κατάλαβα γρήγορα γρήγορα πως το Ντουμπάι θα μου το στερήσει. Ας είναι.
Πρώτη βόλτα με το βανάκι στο κέντρο της πόλης, χαζεύουμε τους φοβερούς ουρανοξύστες, τα όμορφα κατασκευάσματα, τα κηπάκια που έχουν στις άκρες των λεωφόρων, τα τεράστια mall, τους δίδυμους πύργους, τον ψηλότερο πύργο του κόσμου Burj Khalifa. Η πόλη είναι πεντακάθαρη, δεν υπάρχει ούτε ένα σκουπιδάκι κάτω. Η μόνη παραφωνία είναι πως παντού χτίζουν οικοδομήματα οπότε παντού υπάρχουν μπάζα και φυσικά ταλαίπωρους εργάτες που δεν μπορείς να μην τους λυπηθείς.. Κάνουμε ένα πέρασμα από το παλάτι του σείχη, απέξω απέξω, εννοείται πως δεν επιτρέπεται η είσοδος. Έξω από την πύλη του παλατιού οπλισμένοι φρουροί με το χέρι στην θήκη έτοιμο να το χρησιμοποιήσουν αν χρειαστεί να κοιτάνε βλοσυρά και καχύποπτα. Στην ουσία το μόνο που είδαμε εκεί ήταν κάτι χαριτώμενα παγώνια στο τεράστιο μονοπάτι που οδηγεί στην πύλη. Τι χαρά.. Περνάμε από ένα πόδι από τα διάσημα νησιά (τον φοίνικα), όπου και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα μιας και άμα δεν το δεις από ψηλά τίποτα δεν σου λέει πως είσαι σε ένα πόδι του φοίνικα! Η βόλτα με ελικόπτερο ή με αερόστατο όπου βλέπεις αυτό το καταπληκτικό θέαμα κοστίζει από 200-500 ευρώ το άτομο. Λέμε να δούμε πως θα πάμε από οικονομικά (πόσα θα χαλάσουμε σε ψώνια δηλαδήJ) και αν θα προλάνουμε από άποψη χρόνου να το κάνουμε τις επόμενες μέρες. Είναι κάτι που σίγουρα θα αξίζει. Τελικά και ψώνια πολλά κάναμε και χρόνο τελικά δεν είχαμε. Κρίμα! Βλέπουμε τις πρώτες βίλες στις αρχές των ποδιών. Υπερπαραγωγές.. Που να πάμε και παρακάτω! Εκεί που έχουν αγοράσει σπίτια ο Μπέκαμ, η Μαντόνα κι άλλοι διάφοροι αυτής της κατηγορίας. Μέχρι και για την Μενεγάκη μας λένε!
Έπειτα μας πάνε στην παραλία της Τζουμέιρα, από την πλευρά που κάνουν μπάνιο οι τουρίστες και η παραλία είναι αφύλαχτη και χωρίς είσοδο. Από την άλλη πλευρά όπου η παραλία είναι οργανωμένη η είσοδος είναι μόλις 1 ευρώ. Στην παραλία αυτή μας πήγαν για να θαυμάσουμε και να τραβήξουμε από καλό σημείο (από άποψη φωτογραφίας) το απόλυτο ξενοδοχείο, το θρυλικό Μπουρτζ αλ Αράμπ, το μοναδικό εφτάστερο στον κόσμο το οποίο απεικονίζει ένα ιστιοφόρο. Φαντάζομαι πως αυτό είναι σε όλους γνωστό. Πραγματικά αξιοθαύμαστο. Φυσικά είναι πανάκριβο. Μας πρότειναν να πάρουμε πρωινό με 70 ευρώ το οποίο αν θυμάμαι καλά σερβιριζόταν στον πρώτο όροφο και δεν θα είχες το οκ για να κυκλοφορήσεις μες στο ξενοδοχείο να δεις και κάτι άλλο, να χαζέψεις τον πλούτο και την ομορφιά. Μας είπαν πως ίσως θα μας άφηναν (αν ήταν στις καλές τους) να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο υπόγειο ενδοθαλάσσιο εστιατόριο, το οποίο είναι ένα από τα ακριβότερα δέκα εστιατόρια του κόσμου και είναι ένα φυσικό ενυδρείο! Τρως και δίπλα σου περνούν κάθε λογής πλάσματα της θάλασσας. Θα σε άφηναν όμως να το δεις? Αποφασίσαμε να μην πάμε. Κάποια άτομα από άλλο γκρουπ (συναντηθήκαμε σε επόμενη ξενάγηση) πήγαν και τους άφησαν να πάνε εκεί και να βγάλουν και φωτογραφίες. Εκεί ζήλεψα..
Η ξενάγηση συνεχίζεται στο μουσείο του Ντουμπάι στο οποίο απεικονίζεται με κάποιες κατασκευές και κέρινα ομοιώματα η εξέλιξη του Ντουμπάι. Ιστορία δεν υπάρχει, τώρα φτιάχνεται Αν κάποιος θέλει να πάει εκεί να βρει ιστορία, τέχνη, πολιτισμό λάθος μέρος διάλεξε. Ένα καράβι στολίζει τον εξωτερικό χώρο. Μπαίνοντας μέσα υπάρχει ένας εξωτερικός χώρος στον οποίο υπάρχει μια βάρκα, ένα πηγάδι διάφορα άλλα όμορφα κι ένα σπιτάκι αντίγραφο αυτών όπου μένανε παλιά. Η καλύβα λοιπόν φτιαγμένη από καλάμια έχει έναν αυτοσχέδιο “κλιματισμό”. Δεν θυμάμαι τώρα να σας εξηγήσω πως γίνεται αυτό αλλά πραγματικά εκεί μέσα είχε μια σχετική δροσιά (λέμε τώρα) σε σχέση τουλάχιστον με τους 38ο που είχε έξω…Βγαίνοντας από την καλύβα μπαίνεις πια σε έναν εσωτερικό χώρο όπου έχει τα κέρινα ομοιώματα ξεκινώντας με (τι άλλο) δυο εργάτες να δουλεύουν σκληρά (σε ορυχεία ίσως?). Συνεχίζοντας την περιήγηση στο μικρούλι αυτό μουσείο, είδαμε Άραβες με καμήλες, να μαζεύουν ψάρια, να είναι κρεμασμένοι ανάποδα (αναπαράσταση πως παλιά μάζευαν μαργαριτάρια από την θάλασσα), να διαβάζουν το κοράνι, να φτιάχνουν ένα πλοίο.. Σε μια αίθουσα έχει μεγάλες φωτογραφίες δείχνοντας πως ήταν το Ντουμπάι από το 1950 ως και το 2000. Καμία σχέση.. Η αλήθεια είναι ότι η εξέλιξη αυτή είναι πέρα για πέρα εντυπωσιακή. Στην ίδια αίθουσα επίσης προβάλλεται και μια ταινία με θέμα την εξέλιξη αυτή, αλλά δεν έχουμε τον χρόνο να κάτσουμε να το δούμε διότι μας περιμένει το βανάκι Ένα από τα κακά του να πηγαίνεις με γκρουπ. Σε τρέχουν.
Στο υπόλοιπο της ξενάγησης αρχίζω να περνάω καλύτερα. Μας πάνε να πάρουμε τα άμπρας (βάρκες), να περάσουμε απέναντι στα σουκς. Η πόλη ζωντανεύει.. Επιτέλους. Πως μʼ αρέσει αυτό το ανθρώπινο βουητό! Πρώτη αγορά λίγα σουβενίρ. Περνάμε στα μπαχαρικά. Εκατοντάδες να διαλέξεις. Μέχρι και φυσικό βιάγκρα! Κι έπειτα στην αγορά του χρυσού. Κόσμος πηγαινοέρχεται, οι καταστηματάρχες σου φωνάζουν να μπεις μέσα να δεις τα προϊόντα τους, σε “πιέζουν» να δεις την δικιά τους καλύτερη πραμάτεια, οι ντόπιοι κοιτούν τις Ευρωπαίες με ανοιχτό το στόμα. Τα παζάρια ξεκινάνε. Η παρέα του γκρουπ όλο και κάτι παίρνει. Εμείς δεν αγοράζουμε τίποτα. Θα ξαναέρθουμε άλλη μέρα στον ελεύθερο χρόνο μας να χαζέψουμε και να παζαρέψουμε με την ησυχία μας. Εδώ είναι η άλλη πλευρά του Ντουμπάι. Η φτωχική, η πιο άγρια. Αλλιώτικα όμορφη.
Οι υπήκοοι στο Ντουμπάι, οι ντόπιοι, αποτελούν μόνο το 20% του συνολικού πληθυσμού. Οι υπόλοιποι είναι ξενόφερτοι που απλά μένουν και δουλεύουν εδώ. Το κράτος από τότε που έχει αρχίσει αυτή η φοβερή εξέλιξη δεν δίνει πουθενά υπηκοότητα αν είσαι ξένος, όσα χρόνια κι αν ζεις ή δουλεύεις εδώ. Οι ώρες δουλειάς χτυπάνε δωδεκάωρα και πάνω, είτε δουλεύεις ως εργάτης, είτε σε εμπορικές εταιρείες και οπουδήποτε αλλού. Ειδικά οι εργάτες εργάζονται απίστευτα σκληρά και ακατάπαυστα μέσα στην αφόρητη ζέστη (που να πάει και Αύγουστος). Από όσα έχω διαβάσει και από όσα μαθαίων από τις ξεναγούς μας, η δουλειά είναι σκληρή, μένουν πολλά άτομα στοιβαγμένα μαζί, έχουν ασφάλεια όμως και αμοίβονται καλά. Σίγουρα μας λένε, οι συνθήκες αυτές που ζουν και εργάζονται είναι σκληρές αλλά σαφώς καλύτερες από αυτές που θα είχαν στην πατρίδα τους (Λίβανος, Συρία, Ιράν, Ιράκ είναι λίγες από τις πολλές χώρες που άνθρωποι τους μεταναστεύουν στο Ντουμπάι). Αυτά όσο αφορά την εργατική τάξη. Όσο αφορά για αυτούς που εργάζονται σε εταιρείες, όπως μας είπαν οι ίδιοι (γνωρίσαμε κάποιους από αυτούς τις επόμενες μέρες), δουλεύουν πολύ, οι συνθήκες όμως εργασίας και η οικονομική ανταμοιβή είναι πέρα για πέρα ικανοποιητική. Αυτά μας τα είπαν άτομα που είναι χρόνια εδώ και η καταγωγή τους ήταν από Λίβανο, Ελλάδα, Αίγυπτο, Αυστραλία, Καναδά, Σουηδία. Από όλες τις πλευρές του κόσμου δηλαδή!
Όσο αφορά το ντύσιμο, μπορείς να βάλεις ότι θέλεις. Στους οδηγούς γράφει ότι το ντύσιμο πρέπει να είναι αυστηρό, τουτέστιν ώμοι, μπούστο και πόδια πάνω από το γόνατο απαγορεύεται για τις κυρίες. Κι όμως οι τουρίστριες μπορούν να φοράνε ότι θέλουν. Από κει και πέρα είναι επιλογή σου να μην νιώθεις σαν την μύγα μες στο γάλα. Εγώ συνήθιζα να φοράω φορεματάκια με ραντάκι μέχρι το γόνατο. Μια μέση κατάσταση γιατί και την ζέστη δεν θα άντεχα και να με κοιτάνε καλά καλά όντας πιο αποκαλυπτική. Αλλά όσα γράφουν για τις σχετικές απαγορεύσεις στην ενδυμασία των τουριστών δεν ισχύει. Μέχρι και μίνι θανάτου είδαμε να κυκλοφορεί ντάλα μεσημέρι μες στην μέση του δρόμου. Αυτόματα σχολιάσαμε όλοι από ποιο κρεβάτι άραβα έχει σηκωθεί….(γυναικάρα ωστόσο!) Οι άντρες υπήκοοι τους φοράνε άσπρη κελεμπία και τουρμπάνι. Είδαμε και κάποιους να φορούν πορτοκαλί ή μπλε. Ξέρει κανείς να μου πει την διαφορά? Οι γυναίκες φοράνε αυτό το απαίσιο μαύρο ράσο και φυσικά τις μπούργκες. Είδαμε να φοράνε μπούργκες όπου κάλυπταν μόνο τα μαλλιά τους και το πρόσωπό τους φαινόταν κανονικότατα, είδαμε να υπάρχει μια σχισμή μόνο στα μάτια και τέλος το πλέον απαράδεκτο να μην έχουν καν σχισμή. Έλεος? Ρωτήσαμε την ξεναγό για ποιον λόγο όλες αυτές οι διαφορές στις μπούργκες και μας είπε πως είναι κάτι που αποφασίζει (φυσικά), ο άντρας της οικογένειας, περισσότερο ο πατέρας και λιγότερο ο άντρας της μουσουλμάνας. Δηλαδή αυτηνής που φαίνεται το πρόσωπο ο μπαμπάς της είναι ο προοδευτικός ε?? Τι καλά.. Ξέρει κάποιος να μου πει επίσης κάτι παραπάνω γι αυτές τις διαφορές? Παρόλα αυτά είναι όμορφες. Στις περισσότερες που φαίνεται το πρόσωπο τους βλέπεις ότι πολλές είναι έντονα βαμμένες και γενικότερα είναι περιποιημένες. Κάτω από τα ράσα φοράνε ψηλά τακούνια. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι στα mall που τις έβλεπες να αγοράζουν από ακριβά μαγαζιά τα καλύτερα μέχρι και εσώρουχα από τα πιο σέξυ μπορώ να πω (ναι κρυφοκοίταξα τις αγορές τους). Οι άντρες πάλι δεν είναι τόσο όμορφοι αλλά αν πετύχεις ωραίο Άραβα είναι πολύ ωραίος….
Πρώτη βόλτα με το βανάκι στο κέντρο της πόλης, χαζεύουμε τους φοβερούς ουρανοξύστες, τα όμορφα κατασκευάσματα, τα κηπάκια που έχουν στις άκρες των λεωφόρων, τα τεράστια mall, τους δίδυμους πύργους, τον ψηλότερο πύργο του κόσμου Burj Khalifa. Η πόλη είναι πεντακάθαρη, δεν υπάρχει ούτε ένα σκουπιδάκι κάτω. Η μόνη παραφωνία είναι πως παντού χτίζουν οικοδομήματα οπότε παντού υπάρχουν μπάζα και φυσικά ταλαίπωρους εργάτες που δεν μπορείς να μην τους λυπηθείς.. Κάνουμε ένα πέρασμα από το παλάτι του σείχη, απέξω απέξω, εννοείται πως δεν επιτρέπεται η είσοδος. Έξω από την πύλη του παλατιού οπλισμένοι φρουροί με το χέρι στην θήκη έτοιμο να το χρησιμοποιήσουν αν χρειαστεί να κοιτάνε βλοσυρά και καχύποπτα. Στην ουσία το μόνο που είδαμε εκεί ήταν κάτι χαριτώμενα παγώνια στο τεράστιο μονοπάτι που οδηγεί στην πύλη. Τι χαρά.. Περνάμε από ένα πόδι από τα διάσημα νησιά (τον φοίνικα), όπου και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα μιας και άμα δεν το δεις από ψηλά τίποτα δεν σου λέει πως είσαι σε ένα πόδι του φοίνικα! Η βόλτα με ελικόπτερο ή με αερόστατο όπου βλέπεις αυτό το καταπληκτικό θέαμα κοστίζει από 200-500 ευρώ το άτομο. Λέμε να δούμε πως θα πάμε από οικονομικά (πόσα θα χαλάσουμε σε ψώνια δηλαδήJ) και αν θα προλάνουμε από άποψη χρόνου να το κάνουμε τις επόμενες μέρες. Είναι κάτι που σίγουρα θα αξίζει. Τελικά και ψώνια πολλά κάναμε και χρόνο τελικά δεν είχαμε. Κρίμα! Βλέπουμε τις πρώτες βίλες στις αρχές των ποδιών. Υπερπαραγωγές.. Που να πάμε και παρακάτω! Εκεί που έχουν αγοράσει σπίτια ο Μπέκαμ, η Μαντόνα κι άλλοι διάφοροι αυτής της κατηγορίας. Μέχρι και για την Μενεγάκη μας λένε!
Έπειτα μας πάνε στην παραλία της Τζουμέιρα, από την πλευρά που κάνουν μπάνιο οι τουρίστες και η παραλία είναι αφύλαχτη και χωρίς είσοδο. Από την άλλη πλευρά όπου η παραλία είναι οργανωμένη η είσοδος είναι μόλις 1 ευρώ. Στην παραλία αυτή μας πήγαν για να θαυμάσουμε και να τραβήξουμε από καλό σημείο (από άποψη φωτογραφίας) το απόλυτο ξενοδοχείο, το θρυλικό Μπουρτζ αλ Αράμπ, το μοναδικό εφτάστερο στον κόσμο το οποίο απεικονίζει ένα ιστιοφόρο. Φαντάζομαι πως αυτό είναι σε όλους γνωστό. Πραγματικά αξιοθαύμαστο. Φυσικά είναι πανάκριβο. Μας πρότειναν να πάρουμε πρωινό με 70 ευρώ το οποίο αν θυμάμαι καλά σερβιριζόταν στον πρώτο όροφο και δεν θα είχες το οκ για να κυκλοφορήσεις μες στο ξενοδοχείο να δεις και κάτι άλλο, να χαζέψεις τον πλούτο και την ομορφιά. Μας είπαν πως ίσως θα μας άφηναν (αν ήταν στις καλές τους) να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο υπόγειο ενδοθαλάσσιο εστιατόριο, το οποίο είναι ένα από τα ακριβότερα δέκα εστιατόρια του κόσμου και είναι ένα φυσικό ενυδρείο! Τρως και δίπλα σου περνούν κάθε λογής πλάσματα της θάλασσας. Θα σε άφηναν όμως να το δεις? Αποφασίσαμε να μην πάμε. Κάποια άτομα από άλλο γκρουπ (συναντηθήκαμε σε επόμενη ξενάγηση) πήγαν και τους άφησαν να πάνε εκεί και να βγάλουν και φωτογραφίες. Εκεί ζήλεψα..
Η ξενάγηση συνεχίζεται στο μουσείο του Ντουμπάι στο οποίο απεικονίζεται με κάποιες κατασκευές και κέρινα ομοιώματα η εξέλιξη του Ντουμπάι. Ιστορία δεν υπάρχει, τώρα φτιάχνεται Αν κάποιος θέλει να πάει εκεί να βρει ιστορία, τέχνη, πολιτισμό λάθος μέρος διάλεξε. Ένα καράβι στολίζει τον εξωτερικό χώρο. Μπαίνοντας μέσα υπάρχει ένας εξωτερικός χώρος στον οποίο υπάρχει μια βάρκα, ένα πηγάδι διάφορα άλλα όμορφα κι ένα σπιτάκι αντίγραφο αυτών όπου μένανε παλιά. Η καλύβα λοιπόν φτιαγμένη από καλάμια έχει έναν αυτοσχέδιο “κλιματισμό”. Δεν θυμάμαι τώρα να σας εξηγήσω πως γίνεται αυτό αλλά πραγματικά εκεί μέσα είχε μια σχετική δροσιά (λέμε τώρα) σε σχέση τουλάχιστον με τους 38ο που είχε έξω…Βγαίνοντας από την καλύβα μπαίνεις πια σε έναν εσωτερικό χώρο όπου έχει τα κέρινα ομοιώματα ξεκινώντας με (τι άλλο) δυο εργάτες να δουλεύουν σκληρά (σε ορυχεία ίσως?). Συνεχίζοντας την περιήγηση στο μικρούλι αυτό μουσείο, είδαμε Άραβες με καμήλες, να μαζεύουν ψάρια, να είναι κρεμασμένοι ανάποδα (αναπαράσταση πως παλιά μάζευαν μαργαριτάρια από την θάλασσα), να διαβάζουν το κοράνι, να φτιάχνουν ένα πλοίο.. Σε μια αίθουσα έχει μεγάλες φωτογραφίες δείχνοντας πως ήταν το Ντουμπάι από το 1950 ως και το 2000. Καμία σχέση.. Η αλήθεια είναι ότι η εξέλιξη αυτή είναι πέρα για πέρα εντυπωσιακή. Στην ίδια αίθουσα επίσης προβάλλεται και μια ταινία με θέμα την εξέλιξη αυτή, αλλά δεν έχουμε τον χρόνο να κάτσουμε να το δούμε διότι μας περιμένει το βανάκι Ένα από τα κακά του να πηγαίνεις με γκρουπ. Σε τρέχουν.
Στο υπόλοιπο της ξενάγησης αρχίζω να περνάω καλύτερα. Μας πάνε να πάρουμε τα άμπρας (βάρκες), να περάσουμε απέναντι στα σουκς. Η πόλη ζωντανεύει.. Επιτέλους. Πως μʼ αρέσει αυτό το ανθρώπινο βουητό! Πρώτη αγορά λίγα σουβενίρ. Περνάμε στα μπαχαρικά. Εκατοντάδες να διαλέξεις. Μέχρι και φυσικό βιάγκρα! Κι έπειτα στην αγορά του χρυσού. Κόσμος πηγαινοέρχεται, οι καταστηματάρχες σου φωνάζουν να μπεις μέσα να δεις τα προϊόντα τους, σε “πιέζουν» να δεις την δικιά τους καλύτερη πραμάτεια, οι ντόπιοι κοιτούν τις Ευρωπαίες με ανοιχτό το στόμα. Τα παζάρια ξεκινάνε. Η παρέα του γκρουπ όλο και κάτι παίρνει. Εμείς δεν αγοράζουμε τίποτα. Θα ξαναέρθουμε άλλη μέρα στον ελεύθερο χρόνο μας να χαζέψουμε και να παζαρέψουμε με την ησυχία μας. Εδώ είναι η άλλη πλευρά του Ντουμπάι. Η φτωχική, η πιο άγρια. Αλλιώτικα όμορφη.
Οι υπήκοοι στο Ντουμπάι, οι ντόπιοι, αποτελούν μόνο το 20% του συνολικού πληθυσμού. Οι υπόλοιποι είναι ξενόφερτοι που απλά μένουν και δουλεύουν εδώ. Το κράτος από τότε που έχει αρχίσει αυτή η φοβερή εξέλιξη δεν δίνει πουθενά υπηκοότητα αν είσαι ξένος, όσα χρόνια κι αν ζεις ή δουλεύεις εδώ. Οι ώρες δουλειάς χτυπάνε δωδεκάωρα και πάνω, είτε δουλεύεις ως εργάτης, είτε σε εμπορικές εταιρείες και οπουδήποτε αλλού. Ειδικά οι εργάτες εργάζονται απίστευτα σκληρά και ακατάπαυστα μέσα στην αφόρητη ζέστη (που να πάει και Αύγουστος). Από όσα έχω διαβάσει και από όσα μαθαίων από τις ξεναγούς μας, η δουλειά είναι σκληρή, μένουν πολλά άτομα στοιβαγμένα μαζί, έχουν ασφάλεια όμως και αμοίβονται καλά. Σίγουρα μας λένε, οι συνθήκες αυτές που ζουν και εργάζονται είναι σκληρές αλλά σαφώς καλύτερες από αυτές που θα είχαν στην πατρίδα τους (Λίβανος, Συρία, Ιράν, Ιράκ είναι λίγες από τις πολλές χώρες που άνθρωποι τους μεταναστεύουν στο Ντουμπάι). Αυτά όσο αφορά την εργατική τάξη. Όσο αφορά για αυτούς που εργάζονται σε εταιρείες, όπως μας είπαν οι ίδιοι (γνωρίσαμε κάποιους από αυτούς τις επόμενες μέρες), δουλεύουν πολύ, οι συνθήκες όμως εργασίας και η οικονομική ανταμοιβή είναι πέρα για πέρα ικανοποιητική. Αυτά μας τα είπαν άτομα που είναι χρόνια εδώ και η καταγωγή τους ήταν από Λίβανο, Ελλάδα, Αίγυπτο, Αυστραλία, Καναδά, Σουηδία. Από όλες τις πλευρές του κόσμου δηλαδή!
Όσο αφορά το ντύσιμο, μπορείς να βάλεις ότι θέλεις. Στους οδηγούς γράφει ότι το ντύσιμο πρέπει να είναι αυστηρό, τουτέστιν ώμοι, μπούστο και πόδια πάνω από το γόνατο απαγορεύεται για τις κυρίες. Κι όμως οι τουρίστριες μπορούν να φοράνε ότι θέλουν. Από κει και πέρα είναι επιλογή σου να μην νιώθεις σαν την μύγα μες στο γάλα. Εγώ συνήθιζα να φοράω φορεματάκια με ραντάκι μέχρι το γόνατο. Μια μέση κατάσταση γιατί και την ζέστη δεν θα άντεχα και να με κοιτάνε καλά καλά όντας πιο αποκαλυπτική. Αλλά όσα γράφουν για τις σχετικές απαγορεύσεις στην ενδυμασία των τουριστών δεν ισχύει. Μέχρι και μίνι θανάτου είδαμε να κυκλοφορεί ντάλα μεσημέρι μες στην μέση του δρόμου. Αυτόματα σχολιάσαμε όλοι από ποιο κρεβάτι άραβα έχει σηκωθεί….(γυναικάρα ωστόσο!) Οι άντρες υπήκοοι τους φοράνε άσπρη κελεμπία και τουρμπάνι. Είδαμε και κάποιους να φορούν πορτοκαλί ή μπλε. Ξέρει κανείς να μου πει την διαφορά? Οι γυναίκες φοράνε αυτό το απαίσιο μαύρο ράσο και φυσικά τις μπούργκες. Είδαμε να φοράνε μπούργκες όπου κάλυπταν μόνο τα μαλλιά τους και το πρόσωπό τους φαινόταν κανονικότατα, είδαμε να υπάρχει μια σχισμή μόνο στα μάτια και τέλος το πλέον απαράδεκτο να μην έχουν καν σχισμή. Έλεος? Ρωτήσαμε την ξεναγό για ποιον λόγο όλες αυτές οι διαφορές στις μπούργκες και μας είπε πως είναι κάτι που αποφασίζει (φυσικά), ο άντρας της οικογένειας, περισσότερο ο πατέρας και λιγότερο ο άντρας της μουσουλμάνας. Δηλαδή αυτηνής που φαίνεται το πρόσωπο ο μπαμπάς της είναι ο προοδευτικός ε?? Τι καλά.. Ξέρει κάποιος να μου πει επίσης κάτι παραπάνω γι αυτές τις διαφορές? Παρόλα αυτά είναι όμορφες. Στις περισσότερες που φαίνεται το πρόσωπο τους βλέπεις ότι πολλές είναι έντονα βαμμένες και γενικότερα είναι περιποιημένες. Κάτω από τα ράσα φοράνε ψηλά τακούνια. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι στα mall που τις έβλεπες να αγοράζουν από ακριβά μαγαζιά τα καλύτερα μέχρι και εσώρουχα από τα πιο σέξυ μπορώ να πω (ναι κρυφοκοίταξα τις αγορές τους). Οι άντρες πάλι δεν είναι τόσο όμορφοι αλλά αν πετύχεις ωραίο Άραβα είναι πολύ ωραίος….
Attachments
-
24,6 KB Προβολές: 341