psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.320
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία & σχεδιασμός
- Κεφάλαιο 1 – Από πόλη σε πόλη
- Κεφάλαιο 2 – Αργεί πολύ αυτή η νύχτα;
- Κεφάλαιο 3 – Good Morning Edinburgh
- Κεφάλαιο 4 – Η ώρα των Malt
- Κεφάλαιο 5 – Στα Vaults του Εδιμβούργου
- Κεφάλαιο 6 – Στο …χωριό της πόλης
- Κεφάλαιο 7 –Μεταξύ παλιάς & νέας πόλης
- Κεφάλαιο 8 – Ώρα να πηγαίνω
- Επίλογος – συμπεράσματα
Κεφάλαιο 2 – Αργεί πολύ αυτή η νύχτα;
Η βροχή είχε κοπάσει, δίνοντας τη θέση της σε λίγα μόνο λεπτά σ’ ένα δυνατό ήλιο, κάνοντας με να απορήσω μιας και η ώρα ήταν περασμένες 7 το απόγευμα. Βγήκα για λίγο και πάλι στη princess street:
Κάνοντας αμέσως δεξιά προκειμένου να ανέβω τα σκαλάκια για το περίφημο Calton Hill, θεωρώντας ότι οι συνθήκες θα είναι ιδανικές και λόγω του ανέμου για μια ανεμπόδιστη πανοραμική θέα προς τη πόλη, από το πολύ γνωστό σημείο και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco βεβαίως.
Το πρώτο μνημείο που αντίκρυσα φτάνοντας στο λόφο δεν ήταν άλλο από το «Dugald Stewart Monument», αφιερωμένο στον ομώνυμο Σκωτσέζο φιλόσοφο:
Η μαγική θέα της παλιάς πόλης ξεδιπλώνονταν μπροστά μου ανεμπόδιστη, κάνοντας με να αισθανθώ δικαιωμένος για την επιλογή μου ν’ ανέβω εκείνη την ώρα, αλλά επίσης και για την επιμονή μου να κουβαλήσω τελικά το μπουφανάκι μου που ήταν απολύτως απαραίτητο, σαν τη φωτογραφία που βγήκα ένα πράμα, έχοντας τη βοήθεια από ένα ζευγάρι Ισπανών τους οποίους έβγαλα κι εγώ με τη σειρά μου:
- Δε μοιάζεις για Έλληνας, μου αποκρίθηκαν
- Γιατί πως μοιάζουν οι Έλληνες;
- Σίγουρα δεν είναι έτσι ψηλοί..
Βεβαίως από κει πάνω δε λείπει η θέα και προς τα υπόλοιπα σημεία της νέας πόλης, δίνοντας την απόλυτη αίσθηση του μεγέθους και της αρχιτεκτονικής της:
Μέχρι και το Leith, το εμπορικό λιμάνι του Εδιμβούργου:
Ο λόφος Calton όμως φιλοξενεί αρκετά ακόμα μνημεία, αποτέλεσμα της μεγάλης –οικονομικής και όχι μόνο- ανάπτυξης που γνώρισε η πόλη κατά τη περίοδο του διαφωτισμού, έως και τον 190 αιώνα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο όπως ίσως θα γνωρίζετε ότι το Εδιμβούργο απέκτησε το προσωνύμιο «Αθήνα του βορρά», ιδιαίτερα μετά την αποτυχημένη απόπειρα κατασκευής του αντίγραφου ναού του Παρθενώνα κατά το 1826 με το όνομα «The National Monument of Scotland» προς τιμήν των Σκωτσέζων στρατιωτών που έπεσαν στις μάχες των Ναπολεόντειων Πολέμων. Η ημιτελής κατασκευή του δίνει βέβαια πολλές ευκαιρίες για φωτογράφιση και τη συγκεκριμένη μέρα γαμήλια φωτογράφιση, κάτι που συναντώ και πάλι σε ταξίδι μέσα σε λίγους μόλις μήνες:
Έκανα το γύρο του λόφου διαπιστώνοντας ότι αρκετός ακόμη κόσμος είχε την ίδια ιδέα με μένα ανεβαίνοντας εκεί αυτή την ώρα, φτάνοντας μέχρι το επόμενο μνημείο του λόφου «Nelson Monument», αφιερωμένο στη μνήμη του ναυάρχου Nelson και τις νίκες του έναντι του Γαλλικού και του Ισπανικού στόλου:
Κατεβαίνοντας και πάλι στο ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκίνησα για ακόμη περισσότερες φωτογραφίες μιας και βρήκα την ευκαιρία:
Μπροστά μου και ακριβώς από κάτω ήταν ο οβελίσκος-μνημείο με το όνομα «The Political Martyrs Monument» που βρίσκεται εκεί για να τιμήσει τη μνήμη των πέντε πολιτικών μεταρρυθμιστών στα τέλη του 18ου αιώνα:
Ενθουσιασμένος και αρκετά κρυωμένος όμως κατηφόρισα το λόφο μπαίνοντας ξανά στη κεντρική οδική αρτηρία. Δε μπορώ να φανταστώ τι κρύο θα τρώνε όσοι ανεβαίνουν εκεί το χειμώνα, όταν κόβει έτσι Ιούνιο μήνα:
Πέρασα με βιασύνη το μνημείο Scott αλλά και τη μεγάλη στήλη «Melville Monument» που βρίσκεται στη πλατεία St Andrew λίγο πιο πάνω και είναι αφιερωμένη στον Henry Dundas, κυρίαρχη φυσιογνωμία στη πολιτική σκηνή της Βρετανίας κατά τον 18ο αιώνα, μπαίνοντας στο απέναντι super market προκειμένου να ψωνίσω τα απαραίτητα, κυρίως τρόφιμα, συγκρίνοντας πάντα έτσι για να γελάσω (ή και να κλάψω) τις τιμές με τα αντίστοιχα Ελληνικά, κάτι που κάνω τελευταία σε κάθε ταξίδι μου:
Καταβρόχθισα τη πολύ ωραία μπαγκέτα και συνέχισα το περπάτημα στην οδό Rose νιώθοντας έντονα την ανάγκη για στάση, έτσι μόλις βρέθηκα μπροστά στο Milnes Bar μπήκα μέσα κατευθείαν πιάνοντας ένα σταντάκι ξεκινώντας τα Pints.
Η ώρα πλησίαζε τις 9 όταν παράγγειλα και τη δεύτερη, κι όμως ο ήλιος δεν έλεγε να πάρει τη κάτω βόλτα με το φως της ημέρας να επιμένει κι εμένα να μη μπορώ να προσαρμοστώ. Ήταν η στιγμή που συνομίλησα και με γνωστό συμφορουμίτη ο οποίος εμφανίστηκε λίγα λεπτά αργότερα (δε σας λέω ποιος είναι, μην είστε περίεργοι
αν θέλει θα σας πει αυτός), συνεχίζοντας τα pints με αμείωτη διάθεση, με τη κουβέντα να επεκτείνεται σε ταξίδια ανά την υφήλιο όπως είναι λογικό!
Βγήκαμε στο δρόμο περίπου στις 11:30, με τη νύχτα επιτέλους να επικρατεί στη πόλη της Σκωτίας, προχωρώντας στη The Mound route που συνδέει τη καινούρια με τη παλιά πόλη. Βρήκα ευκαιρία για τις δύσκολες βραδινές λήψεις που λατρεύω και πήρα τη μηχανή στα χέρια μου:
Η χαρά μου όταν ανεβήκαμε τη Cockburn St και πατούσαμε για τα καλά στη παλιά πόλη δε περιγράφεται, βλέποντας επιτέλους εικόνες που μόνο ως φωτογραφίες είχα δει μέχρι τότε, από τους δρόμους και τα διάσημα στενάκια του Εδιμβούργου:
Ήταν και η πρώτη επαφή μου με τον σημαντικότερο ίσως δρόμο της πόλης, τη περίφημη και πασίγνωστη Royal Mile που φάνταζε πολύ ατμοσφαιρική μέσα στο σκοτάδι. Με ευκολία θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κάποιος και υποφωτισμένη:
Κατηφορίσαμε ως τη πλατεία Grassmarket, γνωστή εκτός των άλλων για τις Pub της, καθώς είχαμε ξεκάθαρο σκοπό να πιούμε κανένα Pint ακόμα μιας και μας έπαιρνε χρονικά, οι Σκωτσέζοι όμως είχαν εντελώς διαφορετική άποψη με τις pub να σταματούν το service στις 12 το βράδυ:
Έτσι αρκεστήκαμε σε μερικές βόλτες ακόμη, περνώντας κι από τη Victoria street, ένα ακόμη χρόνιο απωθημένο μου, βγαίνοντας και πάλι στη Royal mile.
Κάπου εκεί αναχώρησε κι ο καθένας για το hostel του δίνοντας τέλος σε μια πολύ ωραία βραδιά, με μένα να χρησιμοποιώ τη Royal mile και τη προέκταση της ως δρόμο επιστροφής μιας και ήταν ο κοντινότερος:
Πάντα με τη φωτογραφική στο χέρι.
Το Εδιμβούργο είχε αρχίσει να με μυεί στη μαγεία του…
Η βροχή είχε κοπάσει, δίνοντας τη θέση της σε λίγα μόνο λεπτά σ’ ένα δυνατό ήλιο, κάνοντας με να απορήσω μιας και η ώρα ήταν περασμένες 7 το απόγευμα. Βγήκα για λίγο και πάλι στη princess street:
Κάνοντας αμέσως δεξιά προκειμένου να ανέβω τα σκαλάκια για το περίφημο Calton Hill, θεωρώντας ότι οι συνθήκες θα είναι ιδανικές και λόγω του ανέμου για μια ανεμπόδιστη πανοραμική θέα προς τη πόλη, από το πολύ γνωστό σημείο και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco βεβαίως.
Το πρώτο μνημείο που αντίκρυσα φτάνοντας στο λόφο δεν ήταν άλλο από το «Dugald Stewart Monument», αφιερωμένο στον ομώνυμο Σκωτσέζο φιλόσοφο:
Η μαγική θέα της παλιάς πόλης ξεδιπλώνονταν μπροστά μου ανεμπόδιστη, κάνοντας με να αισθανθώ δικαιωμένος για την επιλογή μου ν’ ανέβω εκείνη την ώρα, αλλά επίσης και για την επιμονή μου να κουβαλήσω τελικά το μπουφανάκι μου που ήταν απολύτως απαραίτητο, σαν τη φωτογραφία που βγήκα ένα πράμα, έχοντας τη βοήθεια από ένα ζευγάρι Ισπανών τους οποίους έβγαλα κι εγώ με τη σειρά μου:
- Δε μοιάζεις για Έλληνας, μου αποκρίθηκαν
- Γιατί πως μοιάζουν οι Έλληνες;
- Σίγουρα δεν είναι έτσι ψηλοί..
Βεβαίως από κει πάνω δε λείπει η θέα και προς τα υπόλοιπα σημεία της νέας πόλης, δίνοντας την απόλυτη αίσθηση του μεγέθους και της αρχιτεκτονικής της:
Μέχρι και το Leith, το εμπορικό λιμάνι του Εδιμβούργου:
Ο λόφος Calton όμως φιλοξενεί αρκετά ακόμα μνημεία, αποτέλεσμα της μεγάλης –οικονομικής και όχι μόνο- ανάπτυξης που γνώρισε η πόλη κατά τη περίοδο του διαφωτισμού, έως και τον 190 αιώνα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο όπως ίσως θα γνωρίζετε ότι το Εδιμβούργο απέκτησε το προσωνύμιο «Αθήνα του βορρά», ιδιαίτερα μετά την αποτυχημένη απόπειρα κατασκευής του αντίγραφου ναού του Παρθενώνα κατά το 1826 με το όνομα «The National Monument of Scotland» προς τιμήν των Σκωτσέζων στρατιωτών που έπεσαν στις μάχες των Ναπολεόντειων Πολέμων. Η ημιτελής κατασκευή του δίνει βέβαια πολλές ευκαιρίες για φωτογράφιση και τη συγκεκριμένη μέρα γαμήλια φωτογράφιση, κάτι που συναντώ και πάλι σε ταξίδι μέσα σε λίγους μόλις μήνες:
Έκανα το γύρο του λόφου διαπιστώνοντας ότι αρκετός ακόμη κόσμος είχε την ίδια ιδέα με μένα ανεβαίνοντας εκεί αυτή την ώρα, φτάνοντας μέχρι το επόμενο μνημείο του λόφου «Nelson Monument», αφιερωμένο στη μνήμη του ναυάρχου Nelson και τις νίκες του έναντι του Γαλλικού και του Ισπανικού στόλου:
Κατεβαίνοντας και πάλι στο ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκίνησα για ακόμη περισσότερες φωτογραφίες μιας και βρήκα την ευκαιρία:
Μπροστά μου και ακριβώς από κάτω ήταν ο οβελίσκος-μνημείο με το όνομα «The Political Martyrs Monument» που βρίσκεται εκεί για να τιμήσει τη μνήμη των πέντε πολιτικών μεταρρυθμιστών στα τέλη του 18ου αιώνα:
Ενθουσιασμένος και αρκετά κρυωμένος όμως κατηφόρισα το λόφο μπαίνοντας ξανά στη κεντρική οδική αρτηρία. Δε μπορώ να φανταστώ τι κρύο θα τρώνε όσοι ανεβαίνουν εκεί το χειμώνα, όταν κόβει έτσι Ιούνιο μήνα:
Πέρασα με βιασύνη το μνημείο Scott αλλά και τη μεγάλη στήλη «Melville Monument» που βρίσκεται στη πλατεία St Andrew λίγο πιο πάνω και είναι αφιερωμένη στον Henry Dundas, κυρίαρχη φυσιογνωμία στη πολιτική σκηνή της Βρετανίας κατά τον 18ο αιώνα, μπαίνοντας στο απέναντι super market προκειμένου να ψωνίσω τα απαραίτητα, κυρίως τρόφιμα, συγκρίνοντας πάντα έτσι για να γελάσω (ή και να κλάψω) τις τιμές με τα αντίστοιχα Ελληνικά, κάτι που κάνω τελευταία σε κάθε ταξίδι μου:
Καταβρόχθισα τη πολύ ωραία μπαγκέτα και συνέχισα το περπάτημα στην οδό Rose νιώθοντας έντονα την ανάγκη για στάση, έτσι μόλις βρέθηκα μπροστά στο Milnes Bar μπήκα μέσα κατευθείαν πιάνοντας ένα σταντάκι ξεκινώντας τα Pints.
Η ώρα πλησίαζε τις 9 όταν παράγγειλα και τη δεύτερη, κι όμως ο ήλιος δεν έλεγε να πάρει τη κάτω βόλτα με το φως της ημέρας να επιμένει κι εμένα να μη μπορώ να προσαρμοστώ. Ήταν η στιγμή που συνομίλησα και με γνωστό συμφορουμίτη ο οποίος εμφανίστηκε λίγα λεπτά αργότερα (δε σας λέω ποιος είναι, μην είστε περίεργοι
αν θέλει θα σας πει αυτός), συνεχίζοντας τα pints με αμείωτη διάθεση, με τη κουβέντα να επεκτείνεται σε ταξίδια ανά την υφήλιο όπως είναι λογικό!Βγήκαμε στο δρόμο περίπου στις 11:30, με τη νύχτα επιτέλους να επικρατεί στη πόλη της Σκωτίας, προχωρώντας στη The Mound route που συνδέει τη καινούρια με τη παλιά πόλη. Βρήκα ευκαιρία για τις δύσκολες βραδινές λήψεις που λατρεύω και πήρα τη μηχανή στα χέρια μου:
Η χαρά μου όταν ανεβήκαμε τη Cockburn St και πατούσαμε για τα καλά στη παλιά πόλη δε περιγράφεται, βλέποντας επιτέλους εικόνες που μόνο ως φωτογραφίες είχα δει μέχρι τότε, από τους δρόμους και τα διάσημα στενάκια του Εδιμβούργου:
Ήταν και η πρώτη επαφή μου με τον σημαντικότερο ίσως δρόμο της πόλης, τη περίφημη και πασίγνωστη Royal Mile που φάνταζε πολύ ατμοσφαιρική μέσα στο σκοτάδι. Με ευκολία θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κάποιος και υποφωτισμένη:
Κατηφορίσαμε ως τη πλατεία Grassmarket, γνωστή εκτός των άλλων για τις Pub της, καθώς είχαμε ξεκάθαρο σκοπό να πιούμε κανένα Pint ακόμα μιας και μας έπαιρνε χρονικά, οι Σκωτσέζοι όμως είχαν εντελώς διαφορετική άποψη με τις pub να σταματούν το service στις 12 το βράδυ:
Έτσι αρκεστήκαμε σε μερικές βόλτες ακόμη, περνώντας κι από τη Victoria street, ένα ακόμη χρόνιο απωθημένο μου, βγαίνοντας και πάλι στη Royal mile.
Κάπου εκεί αναχώρησε κι ο καθένας για το hostel του δίνοντας τέλος σε μια πολύ ωραία βραδιά, με μένα να χρησιμοποιώ τη Royal mile και τη προέκταση της ως δρόμο επιστροφής μιας και ήταν ο κοντινότερος:
Πάντα με τη φωτογραφική στο χέρι.
Το Εδιμβούργο είχε αρχίσει να με μυεί στη μαγεία του…
Last edited:
), όμως όπως διαπίστωσα μετά από ανελέητο ψάξιμο αυτή ήταν μια δύσκολη περίπτωση Ιούνιο μήνα, ειδικότερα για μεμονωμένο ταξιδιώτη όπως εγώ. Κατέληξα λοιπόν στη πιο συμβιβαστική λύση, μένοντας στο αμφιβόλου ποιότητας 
