psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.095
- Likes
- 56.063
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία & σχεδιασμός
- Κεφάλαιο 1 – Από πόλη σε πόλη
- Κεφάλαιο 2 – Αργεί πολύ αυτή η νύχτα;
- Κεφάλαιο 3 – Good Morning Edinburgh
- Κεφάλαιο 4 – Η ώρα των Malt
- Κεφάλαιο 5 – Στα Vaults του Εδιμβούργου
- Κεφάλαιο 6 – Στο …χωριό της πόλης
- Κεφάλαιο 7 –Μεταξύ παλιάς & νέας πόλης
- Κεφάλαιο 8 – Ώρα να πηγαίνω
- Επίλογος – συμπεράσματα
Κεφάλαιο 8 – Ώρα να πηγαίνω
Τα απανωτά email που λάμβανα τις προηγούμενες ημέρες από την EasyJet με είχαν αγχώσει ιδιαίτερα, δεδομένου μάλιστα πως η κατάσταση με τις καθυστερήσεις στα αεροδρόμια ανά την Ευρώπη ήταν λίγο πολύ γνωστή, βγήκα στο δρόμο νωρίς, στις 6:30 το πρωί, με τον ήλιο να βγαίνει δειλά όπως πάντα στη Σκωτσέζικη πόλη κι εμένα ν’ ακολουθώ τη γνωστή διαδρομή μέσω του πάρκου και του δρόμου Regent:
Πέρασα για τελευταία φορά το Royal High School, έχοντας στα χέρια μου πάντα τη φωτογραφική μηχανή για μερικές τελευταίες λήψεις:
Το Εδιμβούργο είχε ξυπνήσει και προσπαθούσε να βρει το ρυθμό του με τη κίνηση να αυξάνει προοδευτικά όσο πλησίαζα προς το κέντρο:
Στάθηκα για λίγο έξω από το κτήριο εθνικών αρχείων «National Records of Scotland» και το άγαλμα του έφιππου Wellington:
Κατηφορίζοντας ως το Scot monument όπου έκανα δεξιά στην ανηφόρα. Το λεωφορείο με τον αριθμό 100 ήταν και πάλι στη θέση του. Ακύρωσα το εισιτήριο μου και ανέβηκα με προσοχή στον επάνω όροφο για να βρω μια καλή θέση:
Ήθελα βλέπετε να έχω μερικές τελευταίες εικόνες από τη πόλη την ώρα που έφευγα, καλή ώρα όπως αυτή του κάστρου:
Το λεωφορείο με τη τρομερή οργάνωση διέθετε οθόνη προκειμένου να βλέπουν οι επιβάτες τις αναχωρήσεις, κάτι που έβλεπα πρώτη φορά και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση:
Περάσαμε τα όμορφα προάστια της πόλης του Εδιμβούργου με τα πανομοιότυπα σπιτάκια και τις μικρές αυλές:
Φτάνοντας το αεροδρόμιο λίγο μετά τις 7. Είχα ώρες στη διάθεση μου αλλά δεν ήξερα τι κόσμο θα συναντήσω, έτσι αφού έφαγα ένα σύντομο πρωινό κατευθύνθηκα στη πύλη:
Οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν από τον έλεγχο των εισιτηρίων κιόλας, μιας και οι συνθήκες που επικρατούσαν στο αεροδρόμιο ήταν τραγικές, λίγο χειρότερες από τα επείγοντα του ΑΧΕΠΑ τολμώ να πω:
Μετά από αρκετή χαμένη ώρα και άνευ λόγου έλεγχο στις οδοντόκρεμες και τα αποσμητικά, προχώρησα επιτέλους στη πολυπόθητη αίθουσα. Βαλίτσα μπορεί να μην είχα, πετούσα μάλιστα με διαφορετικές εταιρείες και πτήσεις κάτι που σήμαινε ότι θα περάσω εκ νέου έλεγχο, ένα μπουκαλάκι ωστόσο ήθελα να το ψωνίσω, λαμβάνοντας τις διαβεβαιώσεις ότι θα περάσει κανονικά αν βρίσκεται στη προβλεπόμενη συσκευασία. Οι επιλογές πραγματικά είναι παραπάνω από αρκετές ικανοποιώντας όλα τα γούστα, με τα περισσότερα αποστάγματα της χώρας να είναι άμεσα διαθέσιμα:
Υπήρχαν βεβαίως και αποστάγματα για σαφώς μεγαλύτερα πορτοφόλια, με τιμές άπιαστες για τους κοινούς θνητούς:
Ήπια κι ένα ωραιότατο καφεδάκι στο μπαρ κι επιβιβάστηκα στο πολύ γεμάτο αεροπλάνο στην ώρα μου. Δε γλιτώσαμε τη καθυστέρηση βέβαια των 45 λεπτών εντός του αεροσκάφους, ασήμαντη αν αναλογιστεί κανείς το χαμό που γινόταν:
Οι 2,5 περίπου ώρες στο αεροδρόμιο του Βερολίνου έφταναν και περίσσευαν για όλα, αρχής γενομένης από ένα πρόχειρο γεύμα πριν τον έλεγχο, που για μια ακόμη φορά ήταν χρονοβόρος και ταλαίπωρος:
Ευτυχώς μετά απ’ όλα αυτά το άγχος μου έφυγε, μιας και το Σκωτσέζικο «λάφυρο» πέρασε σε ειδική θήκη τον έλεγχο και ήταν μαζί μου στη τελική διαδικασία:
(Έχετε υπόψιν σας ότι η συσκευασία με τη σακούλα των Duty free και την απόδειξη σε εμφανές σημείο είναι η προβλεπόμενη, κάτι που σημαίνει ότι κανένας δε μπορεί να φέρει αντίρρηση για την εισαγωγή του προϊόντος, παρά μόνο αν είναι πονηρός και θέλει να εκμεταλλευτεί την άγνοια μας. Η προβλεπόμενη ποσότητα εισαγωγής από το ΗΒ απ’ ότι ενημερώθηκα είναι 3L. Κανένας λόγος λοιπόν για άγχος).
Είπαμε παιδιά, απ’ το Βερολίνο φεύγουμε, ώρα έχουμε, αν δεν ακολουθήσουμε όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες στο αεροδρόμιο δε πετάμε!
Ευτυχώς η πτήση της Ryan έφυγε στην ώρα της γιατί δε θα άντεχα λεπτό παραπάνω στο μικρό χώρο αναμονής του αεροδρομίου που μας είχαν στριμώξει σαν τα ποντίκια, με την εξωφρενική ζέστη, τα καθίσματα να επαρκούν για το 1/3 των επιβατών, τα παιδιά να τρέχουν πέρα δώθε και τους Ελληναράδες να φωνάζουν. Απαράδεκτα όλα…
Άφηνα πίσω μου το καταπράσινο Βερολίνο, έχοντας πλέον τη σιγουριά ότι δε θα αργήσω να το ξαναδώ, για το πιθανό συνδυασμό κάποιου άλλου ταξιδιού στην ευρώπη
Φτάνοντας στη μίζερη κι εσωστρεφή τσιμεντούπολη δυο ώρες μετά, στον απόηχο μιας ξαφνικής νεροποντής του Ιουνίου που είχε αφήσει πίσω της αρκετές καταστροφές.
Ευτυχώς μερικές μπύρες με ωραία παρέα στα Λαδάδικα έκλεισαν με το καλύτερο τρόπο μια ακόμα πετυχημένη απόδραση!
Τα απανωτά email που λάμβανα τις προηγούμενες ημέρες από την EasyJet με είχαν αγχώσει ιδιαίτερα, δεδομένου μάλιστα πως η κατάσταση με τις καθυστερήσεις στα αεροδρόμια ανά την Ευρώπη ήταν λίγο πολύ γνωστή, βγήκα στο δρόμο νωρίς, στις 6:30 το πρωί, με τον ήλιο να βγαίνει δειλά όπως πάντα στη Σκωτσέζικη πόλη κι εμένα ν’ ακολουθώ τη γνωστή διαδρομή μέσω του πάρκου και του δρόμου Regent:
Πέρασα για τελευταία φορά το Royal High School, έχοντας στα χέρια μου πάντα τη φωτογραφική μηχανή για μερικές τελευταίες λήψεις:
Το Εδιμβούργο είχε ξυπνήσει και προσπαθούσε να βρει το ρυθμό του με τη κίνηση να αυξάνει προοδευτικά όσο πλησίαζα προς το κέντρο:
Στάθηκα για λίγο έξω από το κτήριο εθνικών αρχείων «National Records of Scotland» και το άγαλμα του έφιππου Wellington:
Κατηφορίζοντας ως το Scot monument όπου έκανα δεξιά στην ανηφόρα. Το λεωφορείο με τον αριθμό 100 ήταν και πάλι στη θέση του. Ακύρωσα το εισιτήριο μου και ανέβηκα με προσοχή στον επάνω όροφο για να βρω μια καλή θέση:
Ήθελα βλέπετε να έχω μερικές τελευταίες εικόνες από τη πόλη την ώρα που έφευγα, καλή ώρα όπως αυτή του κάστρου:
Το λεωφορείο με τη τρομερή οργάνωση διέθετε οθόνη προκειμένου να βλέπουν οι επιβάτες τις αναχωρήσεις, κάτι που έβλεπα πρώτη φορά και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση:
Περάσαμε τα όμορφα προάστια της πόλης του Εδιμβούργου με τα πανομοιότυπα σπιτάκια και τις μικρές αυλές:
Φτάνοντας το αεροδρόμιο λίγο μετά τις 7. Είχα ώρες στη διάθεση μου αλλά δεν ήξερα τι κόσμο θα συναντήσω, έτσι αφού έφαγα ένα σύντομο πρωινό κατευθύνθηκα στη πύλη:
Οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν από τον έλεγχο των εισιτηρίων κιόλας, μιας και οι συνθήκες που επικρατούσαν στο αεροδρόμιο ήταν τραγικές, λίγο χειρότερες από τα επείγοντα του ΑΧΕΠΑ τολμώ να πω:
Μετά από αρκετή χαμένη ώρα και άνευ λόγου έλεγχο στις οδοντόκρεμες και τα αποσμητικά, προχώρησα επιτέλους στη πολυπόθητη αίθουσα. Βαλίτσα μπορεί να μην είχα, πετούσα μάλιστα με διαφορετικές εταιρείες και πτήσεις κάτι που σήμαινε ότι θα περάσω εκ νέου έλεγχο, ένα μπουκαλάκι ωστόσο ήθελα να το ψωνίσω, λαμβάνοντας τις διαβεβαιώσεις ότι θα περάσει κανονικά αν βρίσκεται στη προβλεπόμενη συσκευασία. Οι επιλογές πραγματικά είναι παραπάνω από αρκετές ικανοποιώντας όλα τα γούστα, με τα περισσότερα αποστάγματα της χώρας να είναι άμεσα διαθέσιμα:
Υπήρχαν βεβαίως και αποστάγματα για σαφώς μεγαλύτερα πορτοφόλια, με τιμές άπιαστες για τους κοινούς θνητούς:
Ήπια κι ένα ωραιότατο καφεδάκι στο μπαρ κι επιβιβάστηκα στο πολύ γεμάτο αεροπλάνο στην ώρα μου. Δε γλιτώσαμε τη καθυστέρηση βέβαια των 45 λεπτών εντός του αεροσκάφους, ασήμαντη αν αναλογιστεί κανείς το χαμό που γινόταν:
Οι 2,5 περίπου ώρες στο αεροδρόμιο του Βερολίνου έφταναν και περίσσευαν για όλα, αρχής γενομένης από ένα πρόχειρο γεύμα πριν τον έλεγχο, που για μια ακόμη φορά ήταν χρονοβόρος και ταλαίπωρος:
Ευτυχώς μετά απ’ όλα αυτά το άγχος μου έφυγε, μιας και το Σκωτσέζικο «λάφυρο» πέρασε σε ειδική θήκη τον έλεγχο και ήταν μαζί μου στη τελική διαδικασία:
(Έχετε υπόψιν σας ότι η συσκευασία με τη σακούλα των Duty free και την απόδειξη σε εμφανές σημείο είναι η προβλεπόμενη, κάτι που σημαίνει ότι κανένας δε μπορεί να φέρει αντίρρηση για την εισαγωγή του προϊόντος, παρά μόνο αν είναι πονηρός και θέλει να εκμεταλλευτεί την άγνοια μας. Η προβλεπόμενη ποσότητα εισαγωγής από το ΗΒ απ’ ότι ενημερώθηκα είναι 3L. Κανένας λόγος λοιπόν για άγχος).
Είπαμε παιδιά, απ’ το Βερολίνο φεύγουμε, ώρα έχουμε, αν δεν ακολουθήσουμε όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες στο αεροδρόμιο δε πετάμε!
Ευτυχώς η πτήση της Ryan έφυγε στην ώρα της γιατί δε θα άντεχα λεπτό παραπάνω στο μικρό χώρο αναμονής του αεροδρομίου που μας είχαν στριμώξει σαν τα ποντίκια, με την εξωφρενική ζέστη, τα καθίσματα να επαρκούν για το 1/3 των επιβατών, τα παιδιά να τρέχουν πέρα δώθε και τους Ελληναράδες να φωνάζουν. Απαράδεκτα όλα…
Άφηνα πίσω μου το καταπράσινο Βερολίνο, έχοντας πλέον τη σιγουριά ότι δε θα αργήσω να το ξαναδώ, για το πιθανό συνδυασμό κάποιου άλλου ταξιδιού στην ευρώπη
Φτάνοντας στη μίζερη κι εσωστρεφή τσιμεντούπολη δυο ώρες μετά, στον απόηχο μιας ξαφνικής νεροποντής του Ιουνίου που είχε αφήσει πίσω της αρκετές καταστροφές.
Ευτυχώς μερικές μπύρες με ωραία παρέα στα Λαδάδικα έκλεισαν με το καλύτερο τρόπο μια ακόμα πετυχημένη απόδραση!
Last edited:
), όμως όπως διαπίστωσα μετά από ανελέητο ψάξιμο αυτή ήταν μια δύσκολη περίπτωση Ιούνιο μήνα, ειδικότερα για μεμονωμένο ταξιδιώτη όπως εγώ. Κατέληξα λοιπόν στη πιο συμβιβαστική λύση, μένοντας στο αμφιβόλου ποιότητας 
