psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.095
- Likes
- 56.063
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία & σχεδιασμός
- Κεφάλαιο 1 – Από πόλη σε πόλη
- Κεφάλαιο 2 – Αργεί πολύ αυτή η νύχτα;
- Κεφάλαιο 3 – Good Morning Edinburgh
- Κεφάλαιο 4 – Η ώρα των Malt
- Κεφάλαιο 5 – Στα Vaults του Εδιμβούργου
- Κεφάλαιο 6 – Στο …χωριό της πόλης
- Κεφάλαιο 7 –Μεταξύ παλιάς & νέας πόλης
- Κεφάλαιο 8 – Ώρα να πηγαίνω
- Επίλογος – συμπεράσματα
Κεφάλαιο 6 – Στο …χωριό της πόλης
Πρωινό ξύπνημα, πρωινό γεύμα και ετοιμασία για την ημέρα, με τον καιρό να δείχνει για άλλη μια μέρα περίεργος κι εμένα να ντύνομαι καλά για να αποφύγω το πρωινό κρύο. Ανέβηκα και πάλι προς στο Abbeyhill
Βγάζοντας και μερικές φωτογραφίες την όμορφη και αμιγώς Βρετανική περιοχή:
Αυτή τη φορά δεν έκανα το λάθος της προηγούμενης, παίρνοντας τον εσπρέσο σε μεγάλο ποτήρι και ξεκινώντας με τα πόδια όπως πάντα από διαφορετική διαδρομή, μέσω της London Road
Ο χάρτης με οδηγούσε μέσα σχεδόν από το ομώνυμο και καταπράσινο πάρκο της περιοχής:
Έστριψα προς την οδό York με τα έργα σε μερικά σημεία να κάνουν τη ζωή των πεζών δύσκολη και συνέχισα να κατευθύνομαι δυτικά, απέναντι από την Scottish National Portrait Gallery
Βρισκόμουν και πάλι σε αρκετά κεντρικό σημείο με τους οδικούς άξονες που οδηγούν σε διάφορα σημεία της πόλης να διασταυρώνονται, αναγκαζόμενος να κάνω μια μικρή στάση καθώς το ψιλόβροχο είχε αρχίσει να πέφτει:
Αυτός ήταν ο λόγος που άρχισα να περπατάω λίγο πιο γρήγορα, αγνοώντας τους κήπους της Queen Street, πηγαίνοντας προς τη Charlotte Square την οποία είχα στις σημειώσεις μου.
Πρόκειται για ακόμη πλατεία με ιδιωτικό κήπο στη νέα πόλη, και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται το μνημείο του πρίγκηπα Αλβέρτου:
Ακριβώς απέναντι είναι και το West Register House, κτήριο των Εθνικών αρχείων της Σκωτίας κατασκευής του 1811:
Ο καιρός συνέχισε να μη μου κάνει τα κέφια ώστε να μπορώ να δω κάτι με την ησυχία μου, ψάχνοντας παράλληλα μέρος να σταθώ ανάμεσα στα όμορφα δρομάκια της περιοχής:
Τουλάχιστον απολάμβανα τις εικόνες της Σκωτσέζικης πόλης, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, μιας και παρόλο που αρνιόμουν πεισματικά, αναγκάστηκα εν τέλει να ανοίξω την ομπρέλα μου:
Μη σας ξεγελάει το χαμόγελο, έριξα πολύ ζόρι για να καταφέρω να τη κουμαντάρω με τον κόντρα άνεμο που φυσούσε, βρίζοντας ατελείωτα, γιατί και μούσκεμα γινόμουν και η όλη κατάσταση δε βοηθούσε. Ελπίζω να μη συνάντησα κανέναν Έλληνα στη διαδρομή, ρεζίλι θα έγινα:
Παρόλες τις αναποδιές αποφάσισα να το δω θετικά, διπλώνοντας την ομπρέλα μιας και ότι ήταν να γίνει είχε γίνει, θαυμάζοντας παράλληλα τον επιβλητικό καθεδρικό ναό St Mary's της επισκοπικής Εκκλησίας της Σκωτίας, χτισμένο κατά το 19ο αιώνα, στον οποίο είχα φτάσει σχεδόν χωρίς να το καταλάβω:
Ήταν γενικότερα μια από τις πολύ ωραίες γειτονιές της πόλης με εντυπωσιακά κτήρια και μνημεία:
Το σύντομο ραντεβού με τα παιδιά από χθες βράδυ ακυρώθηκε λόγω δουλειάς, οι συμβουλές τους όμως ήταν πολύτιμες μαζί με τις σημειώσεις μου, έτσι κατευθύνθηκα απρόσκοπτα προς τη σημαντικής ομορφιάς γέφυρα του Water of Leith με το όνομα Dean Bridge, έργο του πολιτικού μηχανικού Thomas Telford που ολοκληρώθηκε στο 1831:
Από κει μπορούσα να δω σχεδόν όλο το Dean Village, το λεγόμενο χωριό εντός του αστικού ιστού της πόλης, που ήταν και το σημείο ενδιαφέροντος μου:
Κατηφόρισα το δρομάκι και σε λίγα μόλις μέτρα βρισκόμουν εντός της λεγόμενης «βαθιάς κοιλάδας» ,από την οποία και προήλθε το όνομα του χωριού:
Πρακτικά το μέρος με τα πολύ όμορφα κτίσματα αποτελούσε για εκατοντάδες χρόνια τη περιοχή της άλεσης των σιτηρών και ήταν γνωστό με το όνομα «Water of Leith Village» μιας όπως είναι εύκολα αντιληπτό στο σημείο υπήρχαν υδρόμυλοι, εκμεταλλευόμενοι τα ρεύματα του ποταμού:
Έβγαλα αρκετές φωτογραφίες εντυπωσιασμένος από την αρχιτεκτονική του μέρους και ανέβηκα το μικρό γεφυράκι, με σκοπό να περπατήσω στο περίφημο «Water of Leith Walkway», το μονοπάτι παράπλευρα του ποταμού με λίγα λόγια:
Δε ξέρω αν μπορεί να φανεί από μόνο του, ωστόσο το γεγονός ότι μπορείς να συναντήσεις τέτοιες εικόνες εντός αστικού ιστού είναι εντυπωσιακό:
Μικροί καταρράκτες και μονοπάτια σκεπασμένα από δέντρα, υδρόβια ζώα, κόσμος που απολάμβανε το περπάτημα στη φύση και όλα αυτά μόνο λίγα μέτρα από τη πόλη! Μετά το πάρκο Holyrood τη χθεσινή μέρα, ανακάλυπτα ακόμα ένα πνεύμονα ζωής του Εδιμβούργου:
Βέβαια όπως αρχίζω και συμπεραίνω πλέον μετά από τόσα ταξίδια, αυτός είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στην Ευρώπη. Απλά φαίνεται περίεργο σε μας τους ανθυποβαλκάνιους που έχουμε καταντήσει τις πόλεις μας τσιμεντοχωματερές…
Περπάτησα αρκετά κι εγώ απολαμβάνοντας τις εικόνες και την ολιγόλεπτη ξεκούραση σε ένα από τα παγκάκια, φτάνοντας κι ανεβαίνοντας μέχρι τη γέφυρα Belford Bridge ,φωτογραφίζοντας το χωριό και από κείνη τη πλευρά:
Πριν πάρω τον αντίστοιχο δρόμο της επιστροφής ως το κέντρο του, για μερικές ακόμα φωτογραφίες, βοηθώντας με τη σειρά μου αυτή τη φορά τους Ασιάτες επισκέπτες:
Η ώρα ήταν περασμένη μία όταν ανέβαινα το δρομάκι βγαίνοντας ξανά στη 23 Queensferry St, με τον καιρό να σταθεροποιείται επιτέλους, κάτι που βέβαια δε μπορείς να πεις ποτέ με σιγουριά σε μια πόλη σαν αυτή:
Τι αποζητούσα; Μα φυσικά να κάνω μια στάση να δροσίσω το λαρύγγι μου μετά από τόσο κόπο, έτσι το «Mather’s Bar» που βρέθηκε στο δρόμο μου χωρίς να το περιμένω, αποτέλεσε τη καλύτερη επιλογή:
Μπήκα, ξεφορτώθηκα επιτέλους το μπουφάν καθώς είχα ιδροκοπήσει από τόσο περπάτημα και έπιασα μια γωνία στο μπαρ παραγγέλνοντας παράλληλα τη πρώτη ΙΡΑ της ημέρας. Το διασκέδασα ιδιαίτερα μιας και πέτυχα ζωντανά την αλλαγή του βαρελιού σε ένα σύστημα με καταπακτή κάτω από το πάτωμα παρακαλώ, διαπιστώνοντας παράλληλα ότι εκείνη την ώρα ήμουν ο νεότερος στη Pub:
Από τα μεγάφωνα έπαιζε το «Dancing in the Moonlight» των αγαπημένων μου Thin Lizzy, μπάντα που σε ολόκληρη εκδρομή στο Δουβλίνο δεν άκουσα ούτε κατά τύχη:
Ξέρουν να το γλεντάνε τα γερόντια στη Σκωτία…
Πρωινό ξύπνημα, πρωινό γεύμα και ετοιμασία για την ημέρα, με τον καιρό να δείχνει για άλλη μια μέρα περίεργος κι εμένα να ντύνομαι καλά για να αποφύγω το πρωινό κρύο. Ανέβηκα και πάλι προς στο Abbeyhill
Βγάζοντας και μερικές φωτογραφίες την όμορφη και αμιγώς Βρετανική περιοχή:
Αυτή τη φορά δεν έκανα το λάθος της προηγούμενης, παίρνοντας τον εσπρέσο σε μεγάλο ποτήρι και ξεκινώντας με τα πόδια όπως πάντα από διαφορετική διαδρομή, μέσω της London Road
Ο χάρτης με οδηγούσε μέσα σχεδόν από το ομώνυμο και καταπράσινο πάρκο της περιοχής:
Έστριψα προς την οδό York με τα έργα σε μερικά σημεία να κάνουν τη ζωή των πεζών δύσκολη και συνέχισα να κατευθύνομαι δυτικά, απέναντι από την Scottish National Portrait Gallery
Βρισκόμουν και πάλι σε αρκετά κεντρικό σημείο με τους οδικούς άξονες που οδηγούν σε διάφορα σημεία της πόλης να διασταυρώνονται, αναγκαζόμενος να κάνω μια μικρή στάση καθώς το ψιλόβροχο είχε αρχίσει να πέφτει:
Αυτός ήταν ο λόγος που άρχισα να περπατάω λίγο πιο γρήγορα, αγνοώντας τους κήπους της Queen Street, πηγαίνοντας προς τη Charlotte Square την οποία είχα στις σημειώσεις μου.
Πρόκειται για ακόμη πλατεία με ιδιωτικό κήπο στη νέα πόλη, και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται το μνημείο του πρίγκηπα Αλβέρτου:
Ακριβώς απέναντι είναι και το West Register House, κτήριο των Εθνικών αρχείων της Σκωτίας κατασκευής του 1811:
Ο καιρός συνέχισε να μη μου κάνει τα κέφια ώστε να μπορώ να δω κάτι με την ησυχία μου, ψάχνοντας παράλληλα μέρος να σταθώ ανάμεσα στα όμορφα δρομάκια της περιοχής:
Τουλάχιστον απολάμβανα τις εικόνες της Σκωτσέζικης πόλης, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, μιας και παρόλο που αρνιόμουν πεισματικά, αναγκάστηκα εν τέλει να ανοίξω την ομπρέλα μου:
Μη σας ξεγελάει το χαμόγελο, έριξα πολύ ζόρι για να καταφέρω να τη κουμαντάρω με τον κόντρα άνεμο που φυσούσε, βρίζοντας ατελείωτα, γιατί και μούσκεμα γινόμουν και η όλη κατάσταση δε βοηθούσε. Ελπίζω να μη συνάντησα κανέναν Έλληνα στη διαδρομή, ρεζίλι θα έγινα:
Παρόλες τις αναποδιές αποφάσισα να το δω θετικά, διπλώνοντας την ομπρέλα μιας και ότι ήταν να γίνει είχε γίνει, θαυμάζοντας παράλληλα τον επιβλητικό καθεδρικό ναό St Mary's της επισκοπικής Εκκλησίας της Σκωτίας, χτισμένο κατά το 19ο αιώνα, στον οποίο είχα φτάσει σχεδόν χωρίς να το καταλάβω:
Ήταν γενικότερα μια από τις πολύ ωραίες γειτονιές της πόλης με εντυπωσιακά κτήρια και μνημεία:
Το σύντομο ραντεβού με τα παιδιά από χθες βράδυ ακυρώθηκε λόγω δουλειάς, οι συμβουλές τους όμως ήταν πολύτιμες μαζί με τις σημειώσεις μου, έτσι κατευθύνθηκα απρόσκοπτα προς τη σημαντικής ομορφιάς γέφυρα του Water of Leith με το όνομα Dean Bridge, έργο του πολιτικού μηχανικού Thomas Telford που ολοκληρώθηκε στο 1831:
Από κει μπορούσα να δω σχεδόν όλο το Dean Village, το λεγόμενο χωριό εντός του αστικού ιστού της πόλης, που ήταν και το σημείο ενδιαφέροντος μου:
Κατηφόρισα το δρομάκι και σε λίγα μόλις μέτρα βρισκόμουν εντός της λεγόμενης «βαθιάς κοιλάδας» ,από την οποία και προήλθε το όνομα του χωριού:
Πρακτικά το μέρος με τα πολύ όμορφα κτίσματα αποτελούσε για εκατοντάδες χρόνια τη περιοχή της άλεσης των σιτηρών και ήταν γνωστό με το όνομα «Water of Leith Village» μιας όπως είναι εύκολα αντιληπτό στο σημείο υπήρχαν υδρόμυλοι, εκμεταλλευόμενοι τα ρεύματα του ποταμού:
Έβγαλα αρκετές φωτογραφίες εντυπωσιασμένος από την αρχιτεκτονική του μέρους και ανέβηκα το μικρό γεφυράκι, με σκοπό να περπατήσω στο περίφημο «Water of Leith Walkway», το μονοπάτι παράπλευρα του ποταμού με λίγα λόγια:
Δε ξέρω αν μπορεί να φανεί από μόνο του, ωστόσο το γεγονός ότι μπορείς να συναντήσεις τέτοιες εικόνες εντός αστικού ιστού είναι εντυπωσιακό:
Μικροί καταρράκτες και μονοπάτια σκεπασμένα από δέντρα, υδρόβια ζώα, κόσμος που απολάμβανε το περπάτημα στη φύση και όλα αυτά μόνο λίγα μέτρα από τη πόλη! Μετά το πάρκο Holyrood τη χθεσινή μέρα, ανακάλυπτα ακόμα ένα πνεύμονα ζωής του Εδιμβούργου:
Βέβαια όπως αρχίζω και συμπεραίνω πλέον μετά από τόσα ταξίδια, αυτός είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στην Ευρώπη. Απλά φαίνεται περίεργο σε μας τους ανθυποβαλκάνιους που έχουμε καταντήσει τις πόλεις μας τσιμεντοχωματερές…
Περπάτησα αρκετά κι εγώ απολαμβάνοντας τις εικόνες και την ολιγόλεπτη ξεκούραση σε ένα από τα παγκάκια, φτάνοντας κι ανεβαίνοντας μέχρι τη γέφυρα Belford Bridge ,φωτογραφίζοντας το χωριό και από κείνη τη πλευρά:
Πριν πάρω τον αντίστοιχο δρόμο της επιστροφής ως το κέντρο του, για μερικές ακόμα φωτογραφίες, βοηθώντας με τη σειρά μου αυτή τη φορά τους Ασιάτες επισκέπτες:
Η ώρα ήταν περασμένη μία όταν ανέβαινα το δρομάκι βγαίνοντας ξανά στη 23 Queensferry St, με τον καιρό να σταθεροποιείται επιτέλους, κάτι που βέβαια δε μπορείς να πεις ποτέ με σιγουριά σε μια πόλη σαν αυτή:
Τι αποζητούσα; Μα φυσικά να κάνω μια στάση να δροσίσω το λαρύγγι μου μετά από τόσο κόπο, έτσι το «Mather’s Bar» που βρέθηκε στο δρόμο μου χωρίς να το περιμένω, αποτέλεσε τη καλύτερη επιλογή:
Μπήκα, ξεφορτώθηκα επιτέλους το μπουφάν καθώς είχα ιδροκοπήσει από τόσο περπάτημα και έπιασα μια γωνία στο μπαρ παραγγέλνοντας παράλληλα τη πρώτη ΙΡΑ της ημέρας. Το διασκέδασα ιδιαίτερα μιας και πέτυχα ζωντανά την αλλαγή του βαρελιού σε ένα σύστημα με καταπακτή κάτω από το πάτωμα παρακαλώ, διαπιστώνοντας παράλληλα ότι εκείνη την ώρα ήμουν ο νεότερος στη Pub:
Από τα μεγάφωνα έπαιζε το «Dancing in the Moonlight» των αγαπημένων μου Thin Lizzy, μπάντα που σε ολόκληρη εκδρομή στο Δουβλίνο δεν άκουσα ούτε κατά τύχη:
Ξέρουν να το γλεντάνε τα γερόντια στη Σκωτία…
Last edited:
), όμως όπως διαπίστωσα μετά από ανελέητο ψάξιμο αυτή ήταν μια δύσκολη περίπτωση Ιούνιο μήνα, ειδικότερα για μεμονωμένο ταξιδιώτη όπως εγώ. Κατέληξα λοιπόν στη πιο συμβιβαστική λύση, μένοντας στο αμφιβόλου ποιότητας 
