Ισπανία ¿Donde esta el sol? – Καλοκαιρινό Οδοιπορικό στην Κεντρική Ισπανία

[anny]

Την επόμενη μέρα, αφού ήπιαμε ένα γρήγορο καφεδάκι, αποχαιρετήσαμε τη νέα μας αγαπημένη και ξεκινήσαμε για τη Βαρκελώνη. Από την αρχή του ταξιδιού, είχα πολύ μεγάλη περιέργεια να τη δω. Όλος αυτός ο παροξυσμός και η υστερία των τελευταίων ετών για τη Βαρκελώνη, μπορώ να πω ότι αρχικά, σχεδόν με απωθούσε από το να την επισκεφθώ. Οι δε φωτογραφίες που κατά καιρούς χάζευα, δεν ήταν ικανές να μου δώσουν την ώθηση για το ταξίδι. Αφού όμως θα είμασταν στην Ισπανία, δε γινόταν να μη δούμε και τη Βαρκελώνη. ‘Επρεπε να έχουμε τη δική μας γνώμη. Όποια κι αν θα ήταν τελικά αυτή.

Φυσικά διαλέξαμε να κινηθούμε στην autopista. Τα διόδια ήταν αρκετά τσουχτερά, αλλά θα γλιτώναμε αρκετό χρόνο. Επίσης, η έρευνά μας έλεγε ότι τα παραλιακά μέρη μεταξύ των δύο πόλεων δεν είχαν να μας προσφέρουν κάτι, γιατί φαίνονταν τουριστικά εντελώς «κατεστραμμένα». Παρόλα αυτά, είχαμε αποφασίσει να κάνουμε δύο σύντομες στάσεις. Μία στην Peniscola και μια στο Sitges.

Ο δρόμος αν και με αρκετές στροφές, ήταν εξαιρετικός. Όλες οι προηγούμενες διαδρομές που είχαμε κάνει έως εκείνη τη στιγμή στη χώρα, ήταν ως επί το πλείστον σε δρόμους που οι ευθείες ήταν όσο πήγαινε το μάτι. Tο τοπίο γύρω μας πλέον ήταν διαφορετικό. Θύμιζε αρκετά Ελλάδα. Για μεγάλο διάστημα δεξιά μας στο βάθος είχαμε τη θάλασσα και τις παράξενες πολύ κοντές πορτοκαλιές και αριστερά μας, μικρά και μεγαλύτερα λοφάκια και βουνά.

Φτάσαμε στην Peniscola με προοπτική να πιούμε ένα καφεδάκι και να ξεπιαστούμε. Μπήκαμε όμως στην πόλη και φύγαμε κατευθείαν. Οι πολυκατοικίες των παραθεριστών μας θύμισαν κάποια ελληνικά «θλιβερά» θέρετρα περασμένων δεκαετιών. Κόσμος πολύς κατευθυνόταν στην παραλία και δε βρίσκαμε κανένα λόγο να είμαστε εκεί. Κάναμε αναστροφή και συνεχίσαμε την πορεία μας.

Επόμενη στάση το Sitges, το οποίο έχει ένα-δυό γραφικά σημεία και ένα μακρύ παραλιακό δρόμο με μεγάλη περατζάδα για τους τουρίστες. Φυσικά, ξέραμε τη φήμη του πριν πάμε. Όμως, καμία σχέση με αυτό που φανταζόμασταν. Ο χαρακτηρισμός του στους ταξιδιωτικούς οδηγούς είναι γκέι φρέντλι, αλλά δε νομίζω να παραθερίζει και κανένας άλλος εκεί.

Συνεχίσαμε το ταξίδι μας και σε σαράντα περίπου λεπτάκια φτάσαμε στον προορισμό μας. Παραδώσαμε το αυτοκίνητο στα γραφεία της europcar χωρίς κανένα απρόοπτο και μετά από λίγα τετράγωνα περπάτημα φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, πολύ κοντά στον καθεδρικό ναό, στη γοτθική συνοικία. Το ξενοδοχείο μέτριο, αλλά σε εξαιρετικό σημείο. Ήταν πολύ κεντρικό, χωρίς ταυτόχρονα να είναι πάνω στον πανικό, πολύ κοντά στο σταθμό του μετρό Jaume και το κυριότερο, με λίγο περπάτημα μπορούσαμε να πάμε παντού.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά για τη Βαρκελώνη και οι περισσότεροι τη γνωρίζουν ήδη αρκετά καλά. Οπότε, θα αναφέρω κάποια από τα μέρη και τα εστιατόρια που πήγαμε και τη γεύση που τελικά μας άφησε η πόλη στις τρεισίμισι μέρες που περάσαμε εκεί.

Η περιοχή που μας άρεσε περισσότερο ήταν φυσικά η γοτθική συνοικία. Περπατήσαμε και ξαναπερπατήσαμε σχεδόν κάθε δρομάκι της και το αγαπημένο μας σημείο έγινε η «κρυμμένη» από τον πολύ κόσμο πλατειούλα St.Felip Neri.

Η Rambla, την οποία φανταζόμασταν κάπως αλλιώς, μας «κούρασε» και όπως ήταν τελικά αναμενόμενο δεν μας είπε και πολλά. Αντιθέτως, η περιοχή Born, καθώς και τα στενά της Barceloneta είχαν μια ιδιαίτερη γλύκα. Το λιμάνι με τις περατζάδες του, επίσης μας άρεσε. Η παραλία που ο κόσμος έκανε μπάνιο, αν ήταν έρημη θα ήταν καλύτερη. Με τον κόσμο δε μας συγκίνησε καθόλου. Κάτι σαν τον Άλιμο Κυριακή μεσημέρι και κατακαλόκαιρο. Άπειρα λαδωμένα κορμιά, προσπαθούσαν να βρουν χώρο να απλώσουν την πετσετούλα ή την καρεκλίτσα τους.

Σε όλα αυτά βρεθήκαμε διάφορες ώρες της ημέρας. Αλλοτε πρωί, άλλοτε μεσημέρι και άλλοτε βράδι.

Επισκεφθήκαμε τον Καθεδρικό Ναό, τη Sagrada Familia, την Casa Batlo και φυσικά το Camp Nou. Πήγαμε και στο Park Guell για το οποίο πολλά θετικά σχόλια είχαμε ακούσει. Μας άρεσε, αλλά δεν ξετρελαθήκαμε κιόλας.
Για αυτό το τελευταίο, για όσους δε το γνωρίζουν και θέλουν να αποφύγουν την τεράστια και αρκετά δύσκολη ανηφόρα που οδηγεί στην κεντρική είσοδο, υπάρχει και η πλαϊνή είσοδος, την οποία προσεγγίζεις ευκολότερα και πιο ξεκούραστα, με τις κυλιόμενες σκάλες από την οδό Avinguda del Santuari de Sant Josep De la Muntanya.

Στο ενυδρείο επιλέξαμε να μην πάμε. Μετά τη Βαλένθια, θα ήταν πολύ «λίγο».

Πήγαμε και στη Boqueria, αλλά και στη λιγότερο τουριστική αγορά της Santa Caterina και αυτή της Barceloneta. Από τη Santa Caterina αγοράσαμε chorizo και jamon, για να συνοδεύσουν τις αφηγήσεις των εντυπώσεών μας στους φίλους μας στην Αθήνα. Όπως και σε όλες τις αγορές των πόλεων που πήγαμε, λόγω της εποχής (Αύγουστος), πολλά μαγαζάκια ήταν κλειστά λόγω διακοπών, όμως αυτό δεν ήταν ικανό να τις κάνει λιγότερο όμορφες.

Τα εστιατόρια και τα μπαράκια ήταν γενικά πιο προσεγμένα και σοφιστικέ σε σχέση με αυτά που είδαμε στις υπόλοιπες πόλεις της Ισπανίας. Αν και η Βαρκελώνη είναι εξαιρετικά τουριστική, δεν κακοπέσαμε στις επιλογές που κάναμε για φαγητό. Δοκιμάσαμε διάφορα. Tapas στο αδερφάκι του Sagardi, Orio, καθώς και στο Txapela. Διάφορα μεζεδάκια στο Taller de Tapas, απλά αλλά πολύ συμπαθητικά πιατάκια θαλασσινών σε ένα «κουτούκι» στην carrer de milans, νοστιμότατη πάπια δίπλα στον καθεδρικό και μια πολύ ωραία σουπίτσα με ρυζάκι και γαρίδες στο Tasca i Vins, απέναντι από το estacio de franca.

Ο καιρός για άλλη μια φορά δεν ήταν σύμμαχός μας. Οι συννεφιές και το ψιλόβροχο ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των ημερών, με αποκορύφωμα το τελευταίο βράδι της Πέμπτης που μετά από μια ενδιαφέρουσα βόλτα στις τοπικές γιορτές της περιοχής Gracia (La Festa Major de Gracia), άνοιξαν οι ουρανοί και δεν έλεγαν να σταματήσουν με τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν να μην καταφέρουμε να δούμε τα μαγικά συντριβάνια του Montjuic που λειτουργούσαν Πέμπτη με Κυριακή.

Το τελικό συμπέρασμα λοιπόν για τη Βαρκελώνη βγήκε. Είναι μια πόλη με τεράστιο τουριστικό ρεύμα τα τελευταία χρόνια. Οι τουρίστες που κυκλοφορούν στους δρόμους της είναι πάρα πολλοί. Σε σημείο που η τόση πολυκοσμία να με ενοχλεί, να με κάνει πιο επιφυλακτική, να με έχει συνέχεια «στην τσίτα» και να μου δημιουργεί μια έντονη ανασφάλεια. Όμως, σιγουρα είναι μια πόλη που μόνο βαρετή δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις. Έχει γραφικά σημεία, έχει ενδιαφέροντα σημεία, έχει μουσεία, έχει θάλασσα, έχει ωραίους δρόμους και μεγάλα πεζοδρόμια, έχει καλές συγκοινωνίες, έχει το Camp Nou, έχει ωραία εστιατόρια και μπαράκια, δηλαδή έχει όλο το πακέτο για να είναι μια πολύ ωραία πόλη για να ζεις. Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω την υστερία και τη Βαρκελωνομανία που έχει κυριεύσει μεγάλο μέρος των τουριστών, αλλά τελικά χάρηκα πολύ που την είδα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[getxowoman]

Παρα πολυ ωραια η συνειμμενη φωτο σου!!!! Να μας πει πως σου φανηκανε οι τοπικες μπυρες.

 

[anny]

Οι τοπικές μπύρες μας άρεσαν. Εντάξει, δεν είναι γερμανικές, αλλά τις βρήκαμε αρκετά ενδιαφέρουσες.
Πιό πολύ μας άρεσε η Estrella και η Cruzcampo. Δοκιμάσαμε επίσης τη Mahou και τη San Miguel. Τη Moritz δεν καταφέραμε να την πετύχουμε κατάλληλη ώρα, οπότε την επόμενη φορά.

Στη φωτογραφία είναι οι ανεμόμυλοι της Κονσουέγρα.

 

[thimios8663]

Μαλιστα..Περιμενουμε και τη συνεχεια για το road trip...Φαινεται πολυ ενδιαφερον!!

 

[anny]

Άβιλα - Σαλαμάνκα

Η μέρα ξεκίνησε με πολύ ωραίο καφεδάκι στον Oskar απέναντι από το ξενοδοχείο και στη συνέχεια περπατήσαμε λίγο μέχρι την Plaza Espana, όπου και βρισκόταν η Europcar, από την οποία θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητο. Τα διαδικαστικά τέλειωσαν γρήγορα και αφού ελέγξαμε καλά το ψιλοχτυπημένο opel corsa (για το οποίο ζητήσαμε να συμπληρώσουν στο συμβόλαιο κάποια επιπλέον χτυπήματα), ξεκινήσαμε με τη βοήθεια του δικού μας gps για την Άβιλα. Ο δρόμος πολύ καλός και σε περίπου μια ωρίτσα αντικρίζαμε τα εκπληκτικά τείχη αυτής της μικρής μεσαιωνικής πόλης.



Ο καιρός ήταν λίγο περίεργος. Είχε μεν ζέστη, αλλά η ατμόσφαιρα δεν ήταν πολύ καθαρή, είχε μια θολούρα και μια ελαφριά συννεφιά και μουντάδα, η οποία δεν ήταν και ο καλύτερος σύμμαχος για να απολαύσουμε όπως έπρεπε την πόλη.

Αφού κάναμε μια πρώτη μικρή βόλτα μέσα στην πόλη και αφού περάσαμε από τον καθεδρικό ναό, ανεβήκαμε πάνω στα τείχη. Περπατήσαμε ένα μεγάλο κομμάτι τους, θαυμάσαμε τη θέα από τα παρατηρητήρια, χαζέψαμε τους πελαργούς που είχαν φτιάξει τις φωλιές τους πάνω σε διάφορα κτίρια και συνεχίσαμε εξερευνώντας τα σοκάκια και τα μικρά ξέφωτα. Η πόλη είναι μκρή και συμπαθέστατη, αλλά αυτό που την κάνει ξεχωριστή, είναι τα πολύ καλά διατηρημένα τείχη της, μήκους περίπου δύο χιλιομέτρων, με 88 παρατηρητήρια και 9 πύλες.
Δυστυχώς όμως, το πρόγραμμα δεν μας επέτρεπε να έχουμε και διανυκτέρευση εκεί, έτσι ώστε να τα απολαύσουμε και φωτισμένα το βράδυ. Έτσι συνεχίσαμε προς τον επόμενο σταθμό μας, τη Σαλαμάνκα.

Φτάνοντας με τη βοήθεια του gps στο ξενοδοχείο στη Σαλαμάνκα, μια πολύ ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε. Υπολογίζαμε ότι το σημείο που είχαμε επιλέξει θα ήταν βολικό, νομίζω όμως ότι καλύτερο δε γινόταν.
Το ξενοδοχείο δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, ήταν όμως πολύ φθηνό και το συνεργαζόμενο υπόγειο πάρκινγκ ήταν ακριβώς απέναντι. Αμέσως μετά ξεκινούσε ο πεζόδρομος, που μετά από περπάτημα τριών λεπτών, οδηγούσε στην παλιά πόλη και την Plaza Mayor. Η Plaza Mayor εντυπωσιακή. Στο ίδιο στυλ με αυτή της Μαδρίτης, αλλά φυσικά μικρότερη. Κλειστή γύρω γύρω με κτίρια και με μόνο κάποιες εισόδους στα πλαϊνά της. Ο ήλιος έδινε στα παλιά κτίρια ένα έντονο χρυσό χρώμα και τα μαγαζιά ήταν γεμάτα κόσμο.

Συνεχίσαμε τη βόλτα. Η Σαλαμάνκα γενικά είχε μια ιδιαίτερη ζωντάνια. Προφανώς οφειλόταν στους φοιτητές που αν και Αύγουστος, η παρουσία τους ήταν έντονη.

Τα πλακόστρωτα μεσαιωνικά δρομάκια της παλιάς πόλης περπατιόντουσαν πολύ εύκολα. Περάσαμε από την Clerecia, την Casa de las Conchas, το Πανεπιστήμιο και διάφορα άλλα κτίρια που του ανήκουν, τον επιβλητικό διπλό καθεδρικό ναό και σιγά-σιγά κατηφορίσαμε προς το ποτάμι. Περάσαμε τη γέφυρα Romano και βρεθήκαμε από την απέναντι πλευρά του ποταμού Tormes. Κοιτάζοντας προς τα πίσω, η εικόνα της γέφυρας και στο βάθος ο καθεδρικός ήταν πανέμορφη.



Γυρίσαμε προς την πόλη και ανεβαίνοντας το πολύ γραφικό δρομάκι Libreros, κάναμε μια στάση για ανάσα και υγρά «καύσιμα». Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την εξερεύνηση της πόλης μέχρι να νυχτώσει και κατόπιν καταλήξαμε σε ένα ήσυχο σημείο δίπλα στην εκκλησία San Benito για φαγητό.
Ευτυχώς, οι Ισπανοί τρώνε αργά σαν κι εμάς. Οπότε, δεν αντιμετωπίσαμε απολύτως κανένα πρόβλημα, ακόμα και στις μικρές πόλεις.

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε πολύ πρωί για να κάνουμε μια τελευταία χορταστική βόλτα στην πόλη, να αγοράσουμε κάποια μικρά σουβενίρ, να τσιμπήσουμε από ένα πεντανόστιμο κομμάτι πίτας γεμιστό με τυρί και jamon iberico (η Σαλαμάνκα φημίζεται για το jamon της) και στη συνέχεια να προχωρήσουμε προς τον επόμενο σταθμό μας. Τη Σεγκόβια.

 

[anny]

Σεγκόβια

Ο δρόμος που οδηγεί από τη Σαλαμάνκα στη Σεγκόβια, περνάει λίγο έξω από την Άβιλα. Ο καιρός ήταν πάλι συννεφιασμένος, οπότε δεν υπήρχε λόγος να ξανασταματήσουμε και έτσι συνεχίσαμε. Η Σεγκόβια είναι γνωστή για δύο σημαντικά αξιοθέατα. Το Acueducto (ρωμαϊκό υδραγωγείο) και το παραμυθένιο κάστρο Alcazar.








To Acueducto είναι ακριβώς πάνω στα όρια που ξεκινά η παλιά πόλη.
Τα βασικά κριτήρια για την επιλογή του ξενοδοχείου και αυτή τη φορά, ήταν να έχει πάρκινγκ, να είναι σε βολικό σημείο έτσι ώστε να μη χρειαστεί να μπλέξουμε με το αυτοκίνητο σε δρομάκια, πεζοδρομήσεις, απαγορεύσεις κλπ. και φυσικά να έχει εύκολη πρόσβαση με τα πόδια στην παλιά πόλη. Το ξενοδοχείο Eurostars πληροί όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις και βρίσκεται ακριβώς έξω από το Acueducto (πολλά δωμάτια μάλιστα έχουν θέα προς αυτό). Booking.com: hotel Eurostars Plaza Acueducto, Segovia, Spain - 604 Guest reviews. Book your hotel now!
Τακτοποιηθήκαμε στο τεράστιο δωμάτιο και ξεκινήσαμε αμέσως τη βόλτα μας.

Η παλιά πόλη της Σεγκόβια, αν και αρχικά δείχνει πιο μικρή από αυτή της Σαλαμάνκα, έχει πιο πολύ περπάτημα. Επίσης, στους περισσότερους δρόμους της κυκλοφορούν κανονικά τα αυτοκίνητα.
Ο δρόμος που οδηγεί στην Plaza Mayor και τον καθεδρικό είναι αρκετά μακρύς και με ωραία σημεία για φωτογραφίες. Ένα από τα αγαπημένα μας έγινε η Plaza Medina del Campo, η οποία μας θύμιζε πιο πολύ Ιταλία παρά Ισπανία. Η Plaza Mayor λιγότερο εντυπωσιακή από άλλες, αλλά είχε το δικό της χαρακτήρα. Προχωρήσαμε πρός την Plaza de San Esteban και μετά κατηφορίσαμε προς το Alcazar.

Αποφασίσαμε να μην μπούμε μέσα. Άλλωστε αυτά τα παλάτια πάντα μας αρέσουν καλύτερα απ’έξω, για την παραμυθένια ομορφιά τους.
Γυρίσαμε από το γραφικό δρομάκι calle de Daoiz κάνοντας την απαραίτητη στάση στον επιβλητικό καθεδρικό ναό. Η Σεγκόβια έχει πολλά όμορφα μικρά σοκάκια με καλοδιατηρημένα παλιά σπίτια και λουλουδάκια στα μπαλκόνια και τις πόρτες τους.

Ήταν ήδη νωρίς το απόγευμα και τα στομάχια μας γουργούριζαν. Καταλήξαμε σε ένα μαγαζάκι το οποίο είχαμε δει νωρίτερα και μας είχε φανεί λιγότερο τουριστικό από άλλα. Λόγω της ώρας δεν είχε ακόμα κόσμο, μόνο κάποιους λίγους ντόπιους που έπιναν τη μπύρα τους ή το κρασάκι τους στο όρθιο.
Είναι εντυπωσιακό, ότι σε όλα τα εστιατόρια στα ηπειρωτικά μέρη που πήγαμε στην Ισπανία
(εκτός από το Τολέδο), τα θαλασσινά είχαν τον πρώτο λόγο. Οπότε δοκιμάσαμε και εμείς ανάμεσα σε άλλα, γαλικιακό χταπόδι και γαρίδες με σκορδάτη σαλτσούλα. Το χταπόδι φτιαγμένο με το συγκεκριμένο τρόπο, το δοκιμάσαμε και αλλού και οφείλω να ομολογήσω ότι αν και οι Ισπανοί γενικά έχουν καλό φαγητό, από χταπόδι δεν ξέρουν. Το βράζουν παραπάνω από όσο πρέπει, του ρίχνουν χοντρό αλάτι και πολύ πάπρικα. Το αποτέλεσμα είναι να χάνεται η γεύση του χταποδιού και να επικρατεί μια η αλμύρα του χοντρού αλατιού και μια η έντονη πάπρικα. Πάντως, με τις γαρίδες τα πάνε εμφανώς καλύτερα.

Στις περιοχές αυτές, τον Αύγουστο νύχτωνε γύρω στις 10 το βράδυ. Οπότε, γυρίσαμε σιγά σιγά στο ξενοδοχείο και πήραμε το αυτοκίνητο για μια κοντινή βόλτα αρχικά στην εκκλησία της Vera Cruz και μετά προς το χωριό Zamarramala για απογευματινές φωτογραφίες της πόλης από μακριά.

Για το κλείσιμο της βραδιάς αποφασίσαμε να αφήσουμε το φωτογραφικό εξοπλισμό στο δωμάτιο και να πάμε για μια τελευταία βραδυνή μπυρίτσα με θέα το Acueducto. Ο υπάλληλος στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, βλέποντάς μας με τα «εργαλεία της δουλειάς», μας πρότεινε να ανέβουμε στην ταράτσα του ξενοδοχείου απ’όπου το υδραγωγείο φαινόταν πολύ ωραίο. Φυσικά, δε του χαλάσαμε χατήρι και εκμεταλευτήκαμε αυτή την ευκαιρία.

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε επιτέλους ηλιόλουστη και πολλά υποσχόμενη. Τόσες μέρες στην Ισπανία και πραγματικό ήλιο ακόμα δεν είχαμε δει. Ευχηθήκαμε η τύχη μας να είχε αλλάξει. Γρήγορο καφεδάκι και μια τελευταία πρωινή βόλτα στην πόλη. Φτάσαμε ξανά μέχρι το Alcazar, γυρίσαμε προς την Plaza Mayor και ακολουθώντας την calle Infanta Isabel (στην οποία βρίσκονται πολλά μικρά tapas bar που πριν το μεσημέρι ήταν ήδη γεμάτα ντόπιους), γυρίσαμε από την πάνω πλευρά του υδραγωγείου. Χαιρετήσαμε την πόλη και ξεκινήσαμε για το Τολέδο.

 

[pattyyy]

Πολύ ενδιαφέρουσα η περιγραφή σου anny και πολύ ωραίες οι φωτογραφίες! Αναμένω τη συνέχεια του οδοιπορικού!

 

[Dafni]

πολύ ωραια περιγραφή Αννυ ,ρεαλιστική και με χρησιμες αναφορες σε αξιοθεατα και φαγητο

 

[anny]

Σας ευχαριστώ πολύ κορίτσια.

Οι αναφορές στο φαγητό θα συνεχιστούν και με φωτογραφικά πειστήρια.
Αναμείνατε.

 

[anny]

Τολέδο

Η διάθεσή μας λόγω ήλιου ήταν αρκετά ανεβασμένη. Βοηθούσε και το γεγονός ότι η θερμοκρασία ήταν σε πολύ υποφερτά επίπεδα. Δρόμο πήραμε και δρόμο αφήσαμε. Το τοπίο πέρα από τους αυτοκινητόδρομους, δεν είχε και ιδιαίτερες εναλλαγές. Το ίδιο σχεδόν ξερό και αδιάφορο όπως τις προηγούμενες ημέρες. Σε κάποια σημεία μόνο υπήρχαν αρκετά ελαιόδεντρα. Σε περίπου δύο ωρίτσες φθάσαμε στο Τολέδο. Η πρώτη εικόνα της πόλης από μακριά ήταν φανταστική. Κάναμε μια παράκαμψη αψηφώντας τις οδηγίες του gps, γιατί το τοπίο μας άρεσε πιο πολύ από την αντίθετη πλευρά και στη συνέχεια κάναμε μια μικρή στάση για να απολαύσουμε τη θέα και να «τσεκάρουμε» τα πιθανά σημεία για φωτογραφική εξόρμηση.

Λόγω του ότι το Τολέδο είναι χτισμένο πάνω σε λόφο, μέσα σε τείχη, έχει στενούς δρόμους και πολλούς τουρίστες, σκεφτήκαμε ότι το να κυκλοφορούσαμε με το αυτοκίνητο μέσα στην πόλη δε θα ήταν καλή ιδέα. Οπότε, η σκέψη του να βρούμε ξενοδοχείο ακριβώς έξω από κάποια είσοδο, μας φάνηκε πολύ καλή. Πράγματι, το απλό, φθηνό, καθαρό και συμπαθητικό ξενοδοχείο μας, ήταν πολύ κοντά στην Puerta de Bisagra απ’όπου ξεκινά ένας μακρύς και πολύ ανηφορικός δρόμος που οδηγεί στην κεντρική πλατεία Zocodover (ναι, ναι, εδώ δεν έχει plaza mayor). Η συμπαθέστατη ρεσεψιονίστ όμως μας ενημέρωσε για τις κυλιόμενες σκάλες (escaleras mecanicas) που βρίσκονται λιγο πιο δεξιά από την Puerta de Bisagra και τη μεγάλη ανηφόρα, οι οποίες σε ανεβάζουν εύκολα και ξεκούραστα σε άλλο σημείο της πόλης. Αποφασίσαμε να διαλέξουμε τις σκάλες για την ανάβαση και αποδείχθηκε ότι κάναμε πολύ καλά. Στην πορεία, αυτόν τον τρόπο ακολουθούσαμε όλες τις φορές για τις βόλτες μας. Ανεβαίναμε από τις σκάλες και κατεβαίναμε από το μακρύ, κατηφορικό πλέον δρόμο, προς την έξοδο από την παλιά πόλη.

Σε αυτή την πρώτη μας βόλτα λοιπόν, προχωρώντας μέσα στο λαβύρινθο της πόλης, ακολουθώντας τα πολλά στενά δρομάκια και μη γνωρίζοντας ακόμα το μέρος, πηγαίναμε σχεδόν στα τυφλά. Δεν είχαμε συγκεκριμένο δρομολόγιο, απλά χαζεύαμε. Ήταν ήδη αργά το μεσημέρι και ο κόσμος είχε γεμίσει τα περισσότερα εστιατόρια.
Κάποια στιγμή είπαμε να δοκιμάσουμε και εμείς την τοπική κουζίνα για να πάρουμε δυνάμεις. Για καλή μας τύχη, ο δρόμος μας έβγαλε σε ένα μικρό και κρυμμένο από το δρόμο ξέφωτο, κάπου κοντα στην Plaza de la Magdalena (όπως είδαμε αργότερα στο χάρτη), όπου βρίσκονταν δύο εστιατόρια με λίγα τραπεζάκια έξω.

Αποφασίσαμε να κάτσουμε στο ένα από αυτά. Το μαγαζί μέσα ήταν πολύ μικρό, σαν κουτούκι και είχε ένα παράθυρο όπως παλιά τα δικά μας σουβλατζίδικα, απ’όπου ο σερβιτόρος έπαιρνε τα πιάτα για να σερβίρει στα τραπεζάκια της αυλής. Με τα λίγα ισπανικά μας καταφέραμε να συνεννοηθούμε μια χαρά με το συμπαθέστατο κύριο. Παραγγείλαμε δύο από τις τοπικές σπεσιαλιτέ. Η πρώτη ήταν ένα πιάτο με μικρά κομματάκια ελάφι με μια νόστιμη σκούρα κρασάτη σαλτσούλα . Η δεύτερη, ήταν το πιάτο carcamusa (καρκαμούσα). Ένα είδος κοκκινιστού με μικρά κομματάκια κρέας από χοιρινό, μοσχάρι και λουκάνικο chorizo, με σαλτσούλα που είχε πιπεριές, σκορδάκι και κρεμμυδάκι. Το φαγητό συνολικά ήταν καλό, οι μπύρες κρύες, το σέρβις γρήγορο και οι τιμές σχεδόν αστείες. Το μαγαζάκι λέγεται Bar de Tapas El Corallito, και βρίσκεται στην Bajada del Corral de Don Diego 10.

Στη συνέχεια, αφού περάσαμε από την κεντρική πλατεία, την οποία βρήκαμε αρκετά αδιάφορη, αποφασίσαμε να ξεκουράσουμε τα βασανισμένα μας κορμάκια στο ξενοδοχείο, έτσι ώστε να έχουμε περισσότερο κουράγιο και διάθεση για νέες απογευματινές περιπέτειες.
Πράγματι, αργά το απογευματάκι και πριν πέσει ο ήλιος (κι εδώ νύχτωνε αργά), πήραμε το αυτοκίνητο για να ξαναπάμε στην απέναντι πλευρά του ποταμού Tajo, για να θαυμάσουμε με την ησυχία μας την εκπληκτική εικόνα του Toledo, που τόσο πολύ μας είχε εντυπωσιάσει νωρίτερα.





Η πόλη γενικά μου άρεσε πιο πολύ από μακριά, παρά από κοντά. Νομίζω ότι η πραγματική μαγεία της είναι αυτή η μακρινή εικόνα. Η πόλη μέσα είναι πολύ τουριστική και αν και αρκετά κλειστοφοβική, δεν είναι τόσο «σκοτεινή» όσο τη φανταζόμουν ή όσο θα την ήθελα . Παρόλα αυτά, το βράδυ πράγματι αλλάζει. Έχει άλλο πρόσωπο. Οι ορδές των τουριστών έχουν φύγει και η σχετική ησυχία βοηθά πολύ στο να γίνει η πόλη πιο ελκυστική.

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε πολύ πρωί. Γρήγορο καφεδάκι στην καταπράσινη πλατεία δίπλα στην Puerta de Bisagra και κατευθυνθήκαμε στην Iglesia de Santo Tome, όπου βρίσκεται ο πίνακας του El Greco «η ταφή του κόμη του Οργκάθ». Ευτυχώς φθάσαμε με το άνοιγμα, οπότε μπορέσαμε να τον απολαύσουμε με την ησυχία μας και χωρίς κόσμο. Συνεχίσαμε με βόλτα στα στενά σοκάκια του Τολέδο, χάζεμα στα μαγαζάκια, περάσαμε έξω από το Μουσείο El Greco το οποίο παραμένει ακόμα κλειστό για συντήρηση και γυρίσαμε προς τον καθεδρικό ναό. Μικρή η ουρά για εισιτήρια και επίσης μικρή ουρά για να μπούμε στο ναό. Κύριος σκοπός μας να δούμε τους πίνακες που φιλοξενεί, ανάμεσα στους οποίους αρκετούς του El Greco. Συνεχίσαμε την περιπλάνηση στην πόλη και μετά από μια μικρή στάση για μπυρίτσα, ακριβώς έξω από τη «μυστική» πορτούλα που καταλήγει το πλαινό πέρασμα από το δημαρχείο προς την calle de la ciudad και καταλήξαμε στην Iglesia de los Jesuitas (San Ildefonso). Ανεβήκαμε στο καμπαναριό του, να θαυμάσουμε τη θέα του Τολέδο από ψηλά και να βγάλουμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες. Το ανέβασμα ήταν εύκολο. Τα σκαλιά άνετα, όχι στενά και λογικά σε νούμερο. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας και καταλήξαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

Το βραδάκι ξαναβγήκαμε για την τελευταία βόλτα στην πόλη και φυσικά για φαγάκι. Επειδή η πόλη είναι παλιά, τα κτίρια ψηλά οι δρόμοι στενοί και τα ξέφωτα λιγοστά, τα περισσότερα εστιατόρια δεν έχουν τραπεζάκια έξω, ούτε φυσικά κήπους και αυλές. Οπότε, η cerveceria Gambrinus μας «τράβηξε» αμέσως, μιας και είχε τραπεζάκια σε μια ας την πούμε μικρή πλατειούλα πάνω στην calle Santo Tome. Δοκιμάσαμε διάφορους τοπικούς μεζέδες όπως χοιρινό cochinillo cochifrito , καρκαμούσα (ξανά), τηγανητά κομματάκια γαλέου με ελαφριά γεύση από κάρυ, ουρά ταύρου και διάφορα άλλα, φυσικά με τη συνοδεία παγωμένης μπύρας Cruzcampo, η οποία έγινε η δεύτερη αγαπημένη μας μετά την Estrella. Ήταν η καλύτερη επιλογή για ευχάριστο κλείσιμο της βραδιάς, αλλά και για αποχαιρετισμό της πόλης.

Την επομένη θα είμασταν πολλές ώρες στο δρόμο πριν καταλήξουμε στη Βαλένθια.

 

[pattyyy]

Πολύ ωραίες πληροφορίες μας μεταφέρεις anny! Και τα tips φαγητού τέλεια!

 

[anny]

Κονσουέγρα / Κουένκα / Βαλένθια

Ξεκινήσαμε σχετικά νωρίς από το Τολέδο, με κατεύθυνση νότια προς την Κονσουέγρα. Το χωριό είμασταν σίγουροι ότι δεν θα «έλεγε» και πολλά, αλλά ο λόγος που θα πηγαίναμε έως εκεί ήταν ο λόφος ακριβώς από πάνω του, στον οποίο είναι χτισμένοι στη σειρά δώδεκα ανεμόμυλοι. Ισπανία χωρίς ανεμόμυλους του Δον Κιχώτη δε γίνεται.

Ξεκινήσαμε με ψιλοσυννεφιά η οποία όσο πήγαινε και πύκνωνε και σε περίπου μια ωρίτσα διαδρομής στα άγονα τοπία της Castile – La Mancha, φτάσαμε στην Κονσουέγρα. Πράγματι λοιπόν, το χωριό ήταν αρκετά αδιάφορο, αλλά άξιζε η διαδρομή μέχρι εδώ για να χαζέψουμε και να φωτογραφήσουμε τους κάτασπρους ανεμόμυλους δίπλα στο καστράκι. Η έντονη πλέον συννεφιά, τους έκανε πιο εντυπωσιακούς και «σκοτεινούς». Τουρίστες υπήρχαν ελάχιστοι και η ερημιά του τοπίου σου έδινε την εντύπωση ότι όπου νάναι από κάπου θα εμφανιστεί και ο Δον Κιχώτης.




Το πρόγραμμα έλεγε ότι θέλαμε να φτάσουμε κάποια στιγμή χαλαρά το απόγευμα στη Βαλένθια. Αν δεν κάναμε καμία παράκαμψη, από το Τολέδο σε τέσσερις ώρες περίπου θα φτάναμε στον προορισμό μας. Εμείς όμως είχαμε σχεδιάσει αυτή την πρώτη σύντομη βόλτα στην Κονσουέγρα και μετά στάση στην Κουένκα (περίπου δύο ώρες από τη Κονσουέγρα με βορειοανατολική κατεύθυνση) για να δούμε τα φημισμένα κρεμαστά της σπίτια και όχι μόνο.

Οι δρόμοι γενικά πολύ καλοί και το πρόγραμμα φαινόταν ότι θα τηρηθεί σωστά. Βέβαια, όσο προχωράγαμε και πλησιάζαμε προς την Κουένκα, τόσο ο καιρός φόρτωνε. Με την καθοδήγηση του gps, φτάσαμε εύκολα στην πόλη. Κατευθυνθήκαμε προς το τουριστικό σημείο όπου βρίσκεται η γέφυρα de San Pablo και απέναντι τα φημισμένα κρεμαστά σπίτια. Λίγο πριν την ανηφορίτσα που απο τον κεντρικό δρόμο οδηγεί στο σημείο που μας ενδιέφερε, υπήρχε το τελευταίο πάρκινγκ που θα μπορούσαμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Πράγμα που κάναμε. Πήραμε τις φωτογραφικές μας μηχανές και ξεκινήσαμε. Βγαίνοντας από το υπόγειο πάρκινγκ, για κακή μας τύχη, ανακαλύπτουμε ότι είχε ήδη αρχίσει να ψιχαλίζει. «Εντάξει μωρέ», σκεφτήκαμε, «και τί έγινε? Το πολύ πολύ να βραχούμε και λίγο» Και έτσι ξεκινήσαμε να ανέβουμε την όχι πολύ μεγάλη ανηφόρα προς τη γέφυρα. Ο καιρός όμως είχε πιο άγριες διαθέσεις και η βροχή άρχισε να δυναμώνει λίγο.

Εφόσον δεν είχαμε διανύσει και πολύ μεγάλη απόσταση, γυρίσαμε πίσω στο πάρκινγκ να πάρουμε την ομπρελίτσα μας και τα αδιάβροχά μας (ναι είχαμε μεριμνήσει να τα έχουμε μαζί μας) και έτσι να συνεχίσουμε λίγο πιο άνετα. Αφού κάναμε που κάναμε τόση απόσταση, να μη δούμε δυό πράγματα, να μη βγάλουμε και δυό φωτογραφίες? Αφού λοιπόν εξοπλιστήκαμε με τα απαραίτητα και ξαναβγήκαμε από το πάρκινγκ, ο καιρός είχε αγριέψει ακόμα περισσότερο. Όχι μόνο έβρεχε δυνατά, αλλά δε φαινόντουσαν και καθόλου σημάδια βελτίωσης. Παρόλα αυτά, αποφασίσαμε και ξεκινήσαμε μέσα στη βροχή. Είμασταν αποφασισμένοι, έστω αυτά τα δύο κλικ στη μηχανή να τα κάναμε. Φτάνοντας στη γέφυρα οι ουρανοί είχαν ανοίξει και οι αστραπές και οι βροντές έδιναν ρεσιτάλ. Εμείς ήδη μούσκεμα σχεδόν μέχρι το κόκκαλο, καταφέραμε να βγάλουμε κυριολεκτικά πέντε φωτογραφίες και αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε το σχέδιο Κουένκα.




Η επιστροφή στο αυτοκίνητο πλέον επιβαλλόταν. Μπαίνοντας στο υπόγειο πάρκινγκ, ανακαλύπτουμε ότι το νερό που κατέβαινε από το βουνό, έμπαινε κατά ένα μεγάλο ποσοστό σε μορφή καταρράκτη μέσα στο πάρκινγκ, ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Αλλάξαμε γρήγορα ρούχα και παπούτσια και ξεκινήσαμε να φύγουμε, πριν το νερό που ήδη στη μια πλευρά του υπογείου έφτανε μέχρι τον αστράγαλο, αρχίσει να ανεβαίνει ακόμα πιο επικίνδυνα.

Η αμέσως επόμενη αναποδιά ήταν ότι το μηχανάκι πληρωμής για την έξοδο είχε χαλάσει. Μαζί με κάποιον άλλο ισπανό προσπαθούσαμε να βρούμε απεγνωσμένα τον μπάρμπα ταμία που είχαμε δει νωρίτερα και ο οποίος τελικά ήταν έξω και χάζευε τη βροχή. Με τα πολλά συννενοηθήκαμε, μας άνοιξε την μπάρα και βγήκαμε. «Ωραία, είπαμε. Σωθήκαμε!!!» Αλλά, πού να ξέραμε τί μας επιφύλασσε η συνέχεια!. Αφού προχωρήσαμε για λίγο και πήραμε την πρώτη στροφή για να κατευθυνθούμε προς την έξοδο της πόλης με προορισμό τη Βαλένθια, ένας εκκωφαντικός θόρυβος ξεκίνησε. Δεν αργήσαμε να καταλάβουμε ότι η βροχή δεν ήταν πλέον βροχή. Ήταν χαλάζι. Πολύ, δυνατό και χοντρό. Σκέπαστρο δεν υπήρχε πλέον πουθενά, οπότε αισθανθήκαμε και τυχεροί που απλά βρήκαμε ένα άνοιγμα στο δρόμο για να σταματήσουμε.

Λίγη ώρα αργότερα, αφού το χαλάζι σταμάτησε και συνέχιζε μια ελαφριά ψιλή βροχούλα, αποφασίσαμε να ξαναξεκινήσουμε. Ακολουθήσαμε τις οδηγίες του gps, διασχίσαμε διάφορα δρομάκια γεμάτα νερό και λάσπη και φτάνοντας σε κάποια κεντρική διασταύρωση οι οδηγίες μας έλεγαν να στρίψουμε αριστερά. Προσπαθώντας λοιπόν να το κάνουμε, βλέπουμε στο βάθος αυτοκίνητα σταματημένα στη μέση του δρόμου και κολλημένα μέσα στη λάσπη. Κάναμε αναστροφή όπως οι περισσότεροι και κατευθυνθήκαμε προς την αντίθετη πλευρά. ΄Ομως, όπου και να πηγαίναμε, το gps επέμενε. «Στρίψτε αριστερά. Στρίψε αριστερά» Πράγμα το οποίο δεν έπαιζε με τίποτα γιατί θα καταλήγαμε να εγκλωβιστούμε και εμείς στα ορμητικά ποτάμια λάσπης που κατέβαιναν από το βουνό.

Η εικόνα ήταν αυτή που μερικές φορές βλέπουμε στις ειδήσεις για διάφορες περιοχές, που λένε για έντονες βροχοπτώσεις και τρομακτικές πλημμύρες. Που λένε ότι «πνίγηκε» το τάδε μέρος στα καλά καθούμενα. Έτσι και στην Κουένκα. Μέσα σε λίγα λεπτά, από το πουθενά, έβλεπες τον κίνδυνο και την καταστροφή μπροστά σου.

Σκεφτήκαμε ψύχραιμα το θέμα και είπαμε να περιμένουμε λίγο μήπως και καλυτερέψουν τα πράγματα. Αν όχι, θα γνωρίζαμε την τοπική κουζίνα και τις τοπικές μπύρες, έως ότου ο δρόμος άνοιγε. Το τελευταίο, δε χρειάστηκε τελικά γιατί η βροχή σταμάτησε, οπότε και τα νερά με τη λάσπη άρχισαν σιγά σιγά να υποχωρούν. Προσεκτικά ξεκινήσαμε προς την έξοδο από την πόλη.

Ο καιρός μας φάνηκε να ψιλοφτιάχνει, αλλά όσο προχωράγαμε άλλαζε και διαθέσεις. Σε όλη τη διαδρομή μια έβρεχε, μια ψιχάλιζε, μια έβγαζε λίγες δειλές αχτίδες ήλιου και πάλι από την αρχή. Για αρκετά χιλιόμετρα βρεθήκαμε πάλι σε μπόρα που δε βλέπαμε στα πέντε μέτρα μπροστά μας. Μοναδικός μας οδηγός, τα πίσω φώτα της μπροστινής νταλίκας. Ο άστατος καιρός ήταν και η αιτία να μη μπορέσουμε να απολαύσουμε το τοπίο που από την Κουένκα και για αρκετά χιλιόμετρα τα χωράφια ήταν γεμάτα ηλιοτρόπια. Όπου και να γύριζες το μάτι, υπήρχαν τεράστιες εκτάσεις ηλιοτρόπιων. Πόσο διαφορετικές θα ήταν αυτές οι εικόνες με ήλιο!

Μετά από δυόμισυ περίπου ώρες στο δρόμο και με πολλές αλλαγές του καιρού, ευτυχώς πλέον προς το καλύτερο, φτάσαμε στη Βαλένθια. Το ξενοδοχείο μας δίπλα στο υπέροχο κτίριο του σιδηροδρομικού σταθμού, ήταν σε πολύ κεντρικό και βολικό σημείο. (ευχαριστούμε Dafni) Booking.com: ξενοδοχείο Zenit Valencia, Valencia, Ισπανία - 797 Σχόλια πελατών. Κάντε κράτηση σε ξενοδοχείο τώρα!
Αν και η τιμή χρέωσης του πάρκινγκ ήταν αρκετά τσιμπημένη (όπως και σε όλα τα ξενοδοχεία στη Βαλένθια), η τιμή του δωματίου ήταν πολύ ελκυστική για τετράστερο κεντρικό ξενοδοχείο.

Τακτοποιήσαμε τα πράγματα και τα μουσκεμένα μας ρούχα και μετά από ένα ευεργετικό μπανάκι βγήκαμε να πάρουμε μια πρώτη οπτική και πραγματική γεύση της πόλης.

Μπαίνοντας στην παλιά πόλη και εμείς αναρωτηθήκαμε αμέσως όπως και αρκετοί άλλοι. «Μα καλά, τόσο όμορφη είναι η Βαλένθια?» Μας έδωσε την εντύπωση ότι έχει μια περίεργη κάπως «αποικιακή» ομορφιά και αρχοντιά.
Θα την ανακαλύπταμε όμως καλύτερα με το φως της ημέρας. Προς το παρόν, προείχε η επιβίωσή μας. Έπρεπε να φάμε κάτι. Όσο και αν πεινάγαμε, αντισταθήκαμε και δεν μπήκαμε στο πρώτο μαγαζί που μας γυάλισε λιγότερο ή περισσότερο. Μας ήρθε η τρελλή ιδέα να δοκιμάσουμε επιτέλους παέγια. Τόσες μέρες στην Ισπανία και την είχαμε επίτηδες αποφύγει. Άλλωστε η Βαλένθια θεωρείται η πατρίδα της παέγιας, οπότε δεν μπορεί, οι πιθανότητες να κακοπέσουμε θα ήταν μειωμένες. Είμασταν ήδη διαβασμένοι για τα είδη (με ψαρικά ή με κρεατικά ή ανάμεικτη), καθώς και για τους χρόνους που χρειάζεται μια παέγια να ψηθεί. Επίσης, ξέραμε ότι υπάρχουν πολλές κατεψυγμένες τις οποίες λίγο πολύ καταλαβαίνεις ποιά μαγαζιά τις σερβίρουν. Αν και πεινασμένοι πολύ, είμασταν διατεθιμένοι να περιμένουμε το εικοσάλεπτο που χρειάζεται για να ετοιμαστεί μια σωστή παέγια για δύο.

Αφού περάσαμε από διάφορα μαγαζάκια με πολύ ή λιγότερο κόσμο, με κλασικά ισπανικό φαγητό, tapas bars και marisquerias (εστιατόρια με ψαρικά), ο δρόμος μας έβγαλε σε μια μικρή πλατειούλα με ένα συμπαθητικό εστιατόριo, το El Rall (οδός Tundidores 2). elrall.es

Αποφασίσαμε να καθίσουμε και ευτυχώς αποδείχθηκε ότι το ένστικτό μας, μας οδήγησε σωστά. Παραγγείλαμε μια παέγια θαλασσινών για δύο και μέχρι να ετοιμαστεί, ένα ορεκτικό με ένα μπουκάλι λευκό κρασί. Δεν ξέρω αν η πραγματικά καλή παέγια θα έπρεπε να είναι έτσι, αλλά αυτή ήταν καταπληκτική. Ωραία χυλωμένο το ρύζι, με αρκετά θαλασσινά (γαρίδες, μυδια, κ.α.) και πολύ μα πολύ νόστιμη. Το δεύτερο μπουκάλι κρασί δε, την έκανε ακόμα καλύτερη. Η εικοσάλεπτη τουλάχιστον αναμονή για την Παρασκευή της, άξιζε και με το παραπάνω. Ιδού και τα πειστήρια.

Γυρνώντας αποκαμωμένοι στο ξενοδοχείο, είπαμε να ρίξουμε και μια ματιά και στις φωτογραφίες της ημέρας και φυσικά να κάνουμε και το απαραίτητο backup. Και εκεί ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Η κάρτα είχε χτυπήσει. Τόση ταλαιπωρία και οι φωτογραφίες απλά δεν υπήρχαν. Οι πρώτες «πατέντες» ανάκτησης δεν είχαν αποτέλεσμα και έτσι απλά ελπίζαμε ότι θα βρεθεί κάποια λύση αφού γυρίζαμε στην Αθήνα (πράγμα που ευτυχώς έγινε).

Λίγο πριν κοιμηθούμε, συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν Παρασκευή και 13.