Περιεχόμενα
Ξημέρωσε η πρώτη ημέρα σε Μαδαγασκαριανό έδαφος, το κατάλυμα συμπαθητικό, η ομάδα ενθουσιασμένη τρώει το πρωινό της με τροπική φρουτοσαλάτα
και φεύγει για μια πολύ σύντομη βόλτα – γνωριμία με την Αntsirabe. Η Antsirabe λοιπόν ιδρύθηκε το 1872 από Νορβηγούς ιεραπόστολους οι οποίοι γοητεύτηκαν από το δροσερό κλίμα της περιοχής (1500m πάνω από το επίπεδο της θάλασσας) και τις θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών λουτρών της. Το όνομα της πόλης σημαίνει «το μέρος με το πολύ αλάτι» κι η πόλη αποτελεί τη γεωργική και βιομηχανική καρδιά της Μαδαγασκάρης. Επίσης, να θυμάστε ότι η Antsirabe έχει και άλλη μια πρωτιά… είναι το κέντρο παραγωγής μπύρας όλης της χώρας ! Τόσο που η μυρωδιά της τοπικής μπυρο-βιομηχανίας Star Brewery σου έρχεται αμέσως μόλις πλησιάσεις για τα καλά την πόλη.
Τι να δεις στην πόλη ; Όχι και πολλά… για την ακρίβεια μια βόλτα ίσα ίσα για να δεις το διάσημο και πιο παλιό ξενοδοχείο Hotel des Thermes με τη θέα στην πόλη και τη λίμνη,
τον όμορφο μονόλιθο στην άκρη της λεωφόρου που φέρει σκαλισμένες τις 18 εθνότητες/ομάδες της Μαδαγασκάρης
κι αν ενδιαφέρεσαι το εργοστάσιο μπύρας της πόλης
και τα μαγαζιά που πουλάνε διαφόρων ειδών χειροτεχνήματα. Αυτό κάναμε κι εμείς (βασικά τα δύο πρώτα) και κατευθείαν στο αμάξι γιατί όπως προείπα έχει οδήγηση πολλή για τον καλοσυνάτο και υπομονετικό οδηγό μας Tina !!!! Το τοπίο ξερό...πορτοκαλί….χωμάτινο…γήινο…το λες αρχικά κάπως εντυπωσιακό αλλά μετά και αδιάφορο….το λες και «μα καλά αυτή είναι η καταπράσινη, πνιγμένη στη ζούγκλα Μαδαγασκάρη;», «μα καλά ξεραϊλες ήρθαμε να δούμε;».
- ανάποδος σταυρός ;;;
- αναζητώντας χρυσό !!
Ας κάνουμε λοιπόν μια στάση για φαγητό, στη μέση του πουθενά, κοντά στο Miandrivazo γιατί κουραστήκαμε…εμείς από τις πολλές λακούβες κι ο οδηγός από την ατελείωτη οδήγηση. Το μέρος κατάξερο, ζεστό αλλά το ξενοδοχείο αρκετά συμπαθητικό και προσεγμένο, άλλωστε είναι το καλύτερο προτεινόμενο μέρος για να μείνεις στην περιοχή και έχει και πισίνα. Για άλλη μια φορά γευτήκαμε το παραδοσιακό zebu συνοδείας ρυζιού,
ενός εκ των τοπικών ζύθων
καθώς και μερικών νωχελικών ιγκουάνα,
και με γεμάτη τη διάθεση βάζουμε πλώρη περαιτέρω για το νότο. Κάπου κάπου διαφαίνονται κάποιοι ορυζώνες, περνάμε γέφυρες, ποτάμια και ξαφνικά, ω τι θαύμα το τοπίο αρχίζει να πρασινίζει.
Κάτι κοκοφοινικάκια αρχίζουν να ξεπροβάλλουν δειλά και ακόμη πιο ξαφνικά…. οι γίγαντες !!! Τα διάσημα και πολυφωτογραφημένα BAOBAB αρχίζουν να μας χαιρετάνε και να μας υποδέχονται στη χώρα του νότου !!! Και είναι παντού !!! Η χαρά είναι απέραντη και συνοδεύεται από στάσεις για φωτογραφίες…και όχι δεν έχουμε φτάσει ακόμη στην Allee des Baobabs. Θα φτάσουμε όμως just in time, την ώρα του δύσης που ο απογευματινός ήλιος λούζει όλα τα baobab με ένα γλυκό πορτοκαλί χρώμα…
και φεύγει για μια πολύ σύντομη βόλτα – γνωριμία με την Αntsirabe. Η Antsirabe λοιπόν ιδρύθηκε το 1872 από Νορβηγούς ιεραπόστολους οι οποίοι γοητεύτηκαν από το δροσερό κλίμα της περιοχής (1500m πάνω από το επίπεδο της θάλασσας) και τις θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών λουτρών της. Το όνομα της πόλης σημαίνει «το μέρος με το πολύ αλάτι» κι η πόλη αποτελεί τη γεωργική και βιομηχανική καρδιά της Μαδαγασκάρης. Επίσης, να θυμάστε ότι η Antsirabe έχει και άλλη μια πρωτιά… είναι το κέντρο παραγωγής μπύρας όλης της χώρας ! Τόσο που η μυρωδιά της τοπικής μπυρο-βιομηχανίας Star Brewery σου έρχεται αμέσως μόλις πλησιάσεις για τα καλά την πόλη.
Τι να δεις στην πόλη ; Όχι και πολλά… για την ακρίβεια μια βόλτα ίσα ίσα για να δεις το διάσημο και πιο παλιό ξενοδοχείο Hotel des Thermes με τη θέα στην πόλη και τη λίμνη,
τον όμορφο μονόλιθο στην άκρη της λεωφόρου που φέρει σκαλισμένες τις 18 εθνότητες/ομάδες της Μαδαγασκάρης
κι αν ενδιαφέρεσαι το εργοστάσιο μπύρας της πόλης
και τα μαγαζιά που πουλάνε διαφόρων ειδών χειροτεχνήματα. Αυτό κάναμε κι εμείς (βασικά τα δύο πρώτα) και κατευθείαν στο αμάξι γιατί όπως προείπα έχει οδήγηση πολλή για τον καλοσυνάτο και υπομονετικό οδηγό μας Tina !!!! Το τοπίο ξερό...πορτοκαλί….χωμάτινο…γήινο…το λες αρχικά κάπως εντυπωσιακό αλλά μετά και αδιάφορο….το λες και «μα καλά αυτή είναι η καταπράσινη, πνιγμένη στη ζούγκλα Μαδαγασκάρη;», «μα καλά ξεραϊλες ήρθαμε να δούμε;».
- ανάποδος σταυρός ;;;
- αναζητώντας χρυσό !!
Ας κάνουμε λοιπόν μια στάση για φαγητό, στη μέση του πουθενά, κοντά στο Miandrivazo γιατί κουραστήκαμε…εμείς από τις πολλές λακούβες κι ο οδηγός από την ατελείωτη οδήγηση. Το μέρος κατάξερο, ζεστό αλλά το ξενοδοχείο αρκετά συμπαθητικό και προσεγμένο, άλλωστε είναι το καλύτερο προτεινόμενο μέρος για να μείνεις στην περιοχή και έχει και πισίνα. Για άλλη μια φορά γευτήκαμε το παραδοσιακό zebu συνοδείας ρυζιού,
ενός εκ των τοπικών ζύθων
καθώς και μερικών νωχελικών ιγκουάνα,
και με γεμάτη τη διάθεση βάζουμε πλώρη περαιτέρω για το νότο. Κάπου κάπου διαφαίνονται κάποιοι ορυζώνες, περνάμε γέφυρες, ποτάμια και ξαφνικά, ω τι θαύμα το τοπίο αρχίζει να πρασινίζει.
Κάτι κοκοφοινικάκια αρχίζουν να ξεπροβάλλουν δειλά και ακόμη πιο ξαφνικά…. οι γίγαντες !!! Τα διάσημα και πολυφωτογραφημένα BAOBAB αρχίζουν να μας χαιρετάνε και να μας υποδέχονται στη χώρα του νότου !!! Και είναι παντού !!! Η χαρά είναι απέραντη και συνοδεύεται από στάσεις για φωτογραφίες…και όχι δεν έχουμε φτάσει ακόμη στην Allee des Baobabs. Θα φτάσουμε όμως just in time, την ώρα του δύσης που ο απογευματινός ήλιος λούζει όλα τα baobab με ένα γλυκό πορτοκαλί χρώμα…
