Περιεχόμενα
Κι εκεί λοιπόν που ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή, κάπου ανάμεσα στις φωτογραφίες με τα baobab, ο 3ος της παρέας (θα ακολουθούσε και ο 2ος οσονούπω) είχε την πρώτη του «τροπική - γαστρεντερολογική» ατυχία ! Ξαφνικά πετιέται από το αμάξι και αρχίζουν οι ακατάπαυστοι έμετοι και οι διάρροιες. Καιρός για οίκτο όμως δεν υπάρχει...Γιατρός ο ασθενής, γιατρός και ο υποφαινόμενος συγγραφέας, άρα η κατάσταση ελέγχεται (μάλλον!). Πρέπει να φύγουμε...μόλις ηρέμησε λίγο μπαίνουμε στο αμάξι και αναχωρούμε για Morondava, την πρωτεύουσα του νότου και το σημείο που θα ξαποστέναμε για φαγητό αλλά και για να ηρεμήσει λίγο περισσότερο ο ασθενής μας καθότι τόσες ώρες με ναυτία και εμετούς σε ένα τζιπάκι που ανεβοκατεβαίνει σε λακούβες και χωμάτινους δρόμους, ευχάριστη εμπειρία δεν το λες !
Φτάσαμε λοιπόν στην παραθαλάσσια Morondava και στάση για φαγητό σε ένα κεντρικό εστιατόριο.
Ψάρι με ρύζι για τους 2 της παρέας (επιτέλους φτάσαμε στα παράλια και είδαν ψάρι τα ματάκια μας μετά από τόσο zebu), για τον δε 3ο ούτε λόγος για φαγητό.
Ξαπλωμένος στις πίσω θέσεις του τζιπ κι όντας βαριά αφυδατωμένος, μετά βίας πίνει νερό και βγαίνει μόνο για να πάει στην τουαλέτα ………… και μόλις συνήλθε «κάπως», δυστυχώς διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει χρόνος για περαιτέρω αργοπορία (μα τι σκληρότητα πια) και έπρεπε να φύγουμε για Miandrivazo, ένα χωριό στη μέση του πουθενά όπου έπρεπε να κατασκηνώσουμε για το βράδυ καθότι νυχτώνει νωρίς και άλλο μέρος να μείνεις δεν υπάρχει σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων και δεν είναι και το πιο ασφαλές να ξεμείνεις στη μέση του πουθενά….τα σχόλια του ταξιδιωτικού οδηγού περί ένοπλων ομάδων που σταματούν τα τζιπ και τα ληστεύουν επιβεβαιώθηκαν και από τον οδηγό μας παρότι μας είπε ότι αφορούν κυρίως ντόπιους (για να τους πάρουν τα ζώα) και συμβαίνουν πιο συχνά στα νότια της χώρας. Στην έξοδο όμως της Morondava κάναμε μια μικρή στάση στην παραλία… ε να μη θαυμάσουμε εμείς οι υγιείς (ακόμα) το κανάλι της Μοζαμβίκης; Ιστορικές στιγμές!
Και μετά από άλλη μία κουραστική οδήγηση τόσο για τον οδηγό όσο και για εμάς κι ενώ ο ασθενής έχει αρχίσει να συνέρχεται ως εκ θαύματος, ο 2ος ασθενής-γιατρός της παρέας άρχισε να αρρωσταίνει…Και φτάσαμε στο Miandrivazo, στο μόνο «αξιοπρεπές» ξενοδοχείο της περιοχής (υπήρχε και άλλο ένα πιο ακριβό αλλά ήταν ήδη booked!). Το εν λόγω ξενοδοχείο ωστόσο δεν είχε site στο ιντερνετ και ο μόνος τρόπος να κλειστεί ήταν με τη βοήθεια του γραφείου που μας νοίκιασε το αμάξι (να είναι καλά οι άνθρωποι). Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας πριν νυχτώσει, φάγαμε (όσοι άντεχαν ένα υποτυπώδες βραδυνό) και μπήκαμε στην ξύλινη καλυβούλα - bungalow μας με τα 3 κρεβάτια και το εξωτικό μπάνιο μας που το χώριζε μια πλαστική κουρτινούλα από τον υπόλοιπο χώρο.
Και κάπου εκεί, μέσα στην άγρια νύχτα ο 2ος ασθενής πια άρχισε να ψήνεται στον πυρετό και να κάνει εμετούς. Και κάπου εκεί έπεσε η γεννήτρια και σταμάτησαν να δουλεύουν οι δύο επιδαπέδιοι ανεμιστήρες και άρχισε να κάνει αποπνικτική ζέστη κάτω από τις κουνουπιέρες. Και κάπου εκεί με ξύπνησε ο μαύρος φύλακας του ξενοδοχείου που μας ζήτησε να κλείσουμε το μοναδικό (!) παραθυράκι της καλύβας για safety reasons. Kαι κάπου εκεί έπρεπε να σκοτώσω τις γιγάντιες κατσαρίδες για να μην τρομάξει η κοπέλα της παρέας…. Ευχάριστη κατάσταση δεν τη λες και κάπως έτσι ο υποφαινόμενος πέρασε τη νύχτα του «Αγίου Βαρθολομαίου»... Αν δεν ήταν και γιατρός μπορεί και να είχε πανικοβληθεί γνωρίζοντας ότι η πιο κοντινή «νοσοκομειακού τύπου» υποδομή ήταν 6 ώρες μακριά. Παρόλα αυτά στηρίχτηκε στην καλή του τύχη και στην «ανθεκτικότητά» μετά από αρκετά, μακρινά και τροπικά ταξίδια και μέχρι την επόμενη ημέρα το βραδάκι ήταν ήδη περδίκι. Και αυτός και ο πρώτος ασθενής της παρέας. Όσο για την κοπέλα της παρέας, η ανθεκτικότητά της μνημειώδης, σαν τις κατσαρίδες (!!!) καθώς σε όλο το ταξίδι δεν έπαθε τίποτα ! Μόνο τους άρρενες συνταξιδιώτες πήγε να ξεκάνει αλλά δεν τα κατάφερε… Και να κάνω μια μικρή παρένθεση για να πω πως τέτοιου είδους αναποδιές σίγουρα θα συμβούν σε καθένα που κάνει ταξίδια μακρινά και σε τροπικά μέρη. Η εξιστόρηση της κατάστασής μας δεν είναι για να τρομάξει ούτε να αποτρέψει κανέναν να επισκεφτεί αυτή την υπέροχη χώρα. Κοινή λογική χρειάζεται και πολύ προσοχή στο τί τρώτε και από που. Όλα καλά λοιπόν και μετά από μία πολύ «κουραστική» νύχτα, έγερση το πρωί για να συνεχίσουμε το ταξίδι της επιστροφής. Άλλη τόσο πολύωρη οδήγηση για μια ολόκληρη μέρα για να φτάσουμε μέσω Antsirabe και του πολύ δύσκολου δρόμου της επιστροφής (πολλές μα πάρα πολλές στροφές, και πολλές μα ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ πολλές νταλίκες…για τις επικίνδυνες προσπεράσεις του οδηγού μας με ολόκληρες νταλίκες πάνω σε κλειστές στροφές ας μην μιλήσω…..) πάλι στη βρώμικη και άσχημη Tana.
Πτώματα λοιπόν πέφτουμε να κοιμηθούμε σε ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο με μπουκαμβίλιες πάνω σε έναν από τους πολλούς λόφους της Τάνα, με θέα τη «μαγική δεν τη λες» Τάνα !
Υπομονή γιατί αύριο ήρθε η στιγμή να κατευθυνθούμε επιτέλους προς τα ανατολικά. Ακολουθούν ζούγκλες, παρθένα πάρκα, περισσότεροι λαιμούριοι και το νησάκι του Ινδικού !!!!
