Περιεχόμενα
Kαλώς ήρθατε στο νησάκι Ile Saint Marie (Νοsy Boraha). Στο νησί όπου σύμφωνα με τον οδηγό, κάθε τι είναι μεθυστικό… η μυρωδιά της κανέλας και των γαρύφαλλων που ξεραίνονται στον ήλιο, η γεύση από το ρούμι καρύδας, η ζέστη της θάλασσας… και δεν έχει άδικο…50km μήκος και 7km πλάτος διατρέχουν το νησί από άκρη σε άκρη με το νησάκι Ile aux Nattes (Nosy Nato) να ξεχωρίζει στο κάτω άκρο του νησιού και την μοναδική πόλη-πρωτεύουσα Ambodifotatra να αποτελεί και το μοναδικό αστικό πυρήνα. Το νησί Ile Saint-Marie έχει το υπέροχο «πλεονέκτημα» να έχει πολύ λιγότερη επισκεψιμότητα από τον έτερο ανταγωνιστή του Νosy Be (γεγονός που το κάνει πιο αυθεντικό, πιο… «ψαγμένο» και πιο αυθεντικά τροπικό) αλλά και το μεγάλο «μειονέκτημα» να έχει εξαιρετικά πιο ασταθή καιρό με αποτέλεσμα να χτυπιέται συχνά από κυκλώνες, ευτυχώς όχι τόσο ισχυρούς σαν το στυγερό κυκλώνα Ivan που ισοπέδωσε τα 2/3 του νησιού το 2008. Αυτό σημαίνει ότι οι βροχές αποτελούν πολύ συχνό στοιχείο στο νησί και αν θέλετε να το πετύχετε με ηλιοφάνεια εφοδιαστείτε πρώτον με πολύ τύχη (εμείς την είχαμε!) και δεύτερον με έναν καλό οδηγό που συνιστά επίσκεψη στο νησί από τα μέσα Αυγούστου μέχρι και το Δεκέμβριο. Γνωστό άντρο πειρατών, η προέλευση του ονόματος του νησιού «Boraha», χάνεται στο βάθος του χρόνου. Σημαίνει είτε το νησί του Abraham είτε το νησί του Ibrahim, πιθανότατα λόγω μια πρώιμης Σημιτικής κουλτούρας που αναπτύχθηκε στο νησί. Το ευρωπαικό του όνομα “Sainte Marie” το οφείλει σε Ευρωπαίους ναυτικούς την εποχή που το νησί αποτέλεσε άντρο των πειρατών στον Ινδικό Ωκεανό.
Το νησί μπορείτε να το προσεγγίσετε είτε αεροπορικώς που αποτελεί και την πιο γρήγορη αλλά και πιο ακριβή επιλογή χωρίς καμία ελπίδα ανεύρεσης φτηνού εισιτηρίου καθώς η λατρεμένη Air Madagascar έχει το μονοπώλιο. Ωστόσο, ένα επιπρόσθετο μείον σε αυτή την επιλογή είναι ότι οι Μαλγάσιες αερογραμμές ουδόλως φημίζονται για την ακρίβεια τους, οι ακυρώσεις και οι καθυστερήσεις είναι συχνές ενώ κάποιοι Έλληνες που είχα γνωρίσει προ ταξιδιού (και οι οποίοι έχουν εξοχικό παρακαλώ στο νησί…τι νομίζατε;;; ή κάνουμε σοβαρό-systematic search ή παίζουμε!) μου είχαν περιγράψει κάτι τραγελαφικές σκηνές με κότες στο αεροπλάνο, πολλαπλές στάσεις σε διάφορα σημεία κτλ κτλ. Η άλλη επιλογή αν κάποιος δεν επιλέξει την περιπέτεια της πτήσης είναι να επιλέξει, όπως εμείς, την πολύωρη διαδρομή με το αυτοκίνητο μέχρι το λιμανάκι Soanierana-Ivongo και όπως περιέγραψα παραπάνω να πάρει το πλοίο της γραμμής που κάνει περίπου 3 ώρες.
Ας αφήσουμε όμως τις λεπτομέρειες και πάμε να απολαύσουμε μια απολαυστική διαδρομή από το λιμάνι του νησιού μέχρι τον επίγειο παράδεισό μας, το Ile aux Nattes. Καλά καταλάβατε…δεν επρόκειτο να συμβιβαστώ με ένα ξενοδοχείο στην πόλη του νησιού καθώς ο ένας και μοναδικός στόχος ήταν η διαμονή στο μικρό (μόλις 8km περιφέρεια), παραδεισένιο νησάκι Ile aux Nattes που χωρίζεται από το κυρίως νησί από ένα στενό το οποίο διασχίζεις με γραφικές πιρόγες. Απολαύστε τη διαδρομή….
Και κάπως έτσι, μέσα την πιρόγα μας, μεταφερόμαστε στο Ile aux Nattes. Σύμφωνα με τον οδηγό: Ile aux Nattes is about as fantasy-islandesque as it gets. Pristine beaches, quiet village, hidden bungalows, excellent restaurants. Και είναι κάαααπως έτσι. Θα το δούμε στη συνέχεια….
Η πιρόγα μας αφήνει στο ξενοδοχείο μας με το όνομα Maningory. Πολύ καλή επιλογή γεωγραφικά στο νησί, στην πλευρά που δύει ο ήλιος, πολύ κοντά στο στενό όπου γίνονται οι μεταφορές με τις πιρόγες και βρίσκεται κι η καλύτερη «παραλία» του νησιού. Το ίδιο το κατάλυμα αρκετά ικανοποιητικό αν εξαιρέσεις δύο πράγματα. Πρώτον…τα κουνούπια….πάρτε καλό εντομοαπωθητικό γιατί η κατάσταση εκεί είναι άγρια….πολύ άγρια. Και δεύτερον, κανείς δεν μιλούσε αγγλικά. Ούτε στοιχειωδώς. Επομένως για τους μη κατέχοντες τη γαλλική, η κατάσταση ακόμη και στον παράδεισο αρχίζει να δυσκολεύει. Υπάρχουν και άλλα καταλύματα στο νησί εξίσου καλά, εννοείται και κάποια καλύτερα αλλά σίγουρα η διαμονή είναι περιορισμένη (8km περιφέρειας είναι αυτά) οπότε καλό είναι να κλείσετε τη διαμονή από πολύ νωρίς.
Κι αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, ήρθε η στιγμή για….παραλία. Πως να περιγράψει κανείς τώρα το Ile aux Nattes… ένα νησάκι όπως βλέπει κανείς στις καρτ-ποστάλ. 8km λευκής αμμουδιάς περιτριγυρισμένη από ύφαλο και σε όλο το μήκος της παραλίας φοινικάκια να γέρνουν στην προσπάθεια να αγγίξουν το νερό. Απόλυτη γαλήνη και ηρεμία παντού που τη διακόπτουν κατά διαστήματα οι ηλεκτροκίνητες βάρκες. Υπέροχο τυρκουάζ χρώμα στο νερό και παραπέρα, εκεί που σκάει το κύμα στον ύφαλο το μπλε του Ινδικού. Όμως, η παγίδα και το αρνητικό σημείο του νησιού (στο θέμα κολύμπι) έγκειται στον ύφαλο αυτό καθ’ αυτό. Τα νερά εντός της ατόλης είναι πάρα πολύ ρηχά και με πολλά σπασμένα κοράλλια, με αποτέλεσμα το κολύμπι εντός της περιμέτρου του υφάλου να καθίσταται ΑΔΥΝΑΤΟ ! Το μόνο μέρος διαθέσιμο για κολύμπι στο νησί είναι το σημείο που συνδέεται με το απέναντι νησί, το Saint Marie. Εκεί η παραλία βαθαίνει και το νερό είναι σαν καρτ-ποστάλ ΑΛΛΑ όμως συχνά το κολύμπι διακόπτονταν από τις διερχόμενες βάρκες, συνεπώς ήθελε προσοχή !
Άνθρακας λοιπόν θα μου πείτε ο θησαυρός. Από αυτή την άποψη ναι...κι ομολογώ ότι έχω πάει σε αρκετά άλλα εξωτικά μέρη όπου απήλαυσα το κολύμπι πολύ περισσότερο ! Ωστόσο, τέτοια ομορφιά τοπίου με τόσο εξωτικό χαρακτήρα (όπου εξωτικός χαρακτήρας = φοινικάκια που πλαγιάζουν στην ακτή) και τέτοια ηρεμία δεν έχω ξανασυναντήσει. Στην ηρεμία του τοπίου συμβάλλει και το γεγονός ότι στο νησί είναι λίγα τα καταλύματα και σε απόσταση μεταξύ τους οπότε πολύ κόσμο πέρα από τους ενοίκους του ξενοδοχείου σου δεν βλέπεις. Ηρεμία και χαλάρωση λοιπόν την πρώτη μέρα μέχρι να νυχτώσει. Και τι θα κάνουμε τώρα; Αν ονειρεύεστε διασκέδαση και ξέφρενα πάρτυ σε αυτό το μέρος, είστε γελασμένοι. Τέτοια μέρη προσφέρονται για ξεκούραση (κατεξοχήν ψυχική) και η μόνη δραστηριότητα το βράδυ είναι η γνωριμία και ο συγχρωτισμός με τους υπόλοιπους τουρίστες στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Το μενού στο εστιατόριο του ξενοδοχείου αρκετά περιορισμένο. 5 πιάτα όλα κι όλα αλλά πεντανόστιμα με γαλλικές γαστριμαργικές πινελιές. Κι όσον αφορά την επαφή με τους υπόλοιπους ενδιαφέροντες ομολογουμένως τουρίστες γνωρίσαμε τον Λουί, ένα νεαρό Γάλλο που ταξιδεύει στη Μαδαγασκάρη εδώ και 1 μήνα και που γενικά μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στα σπίτια του μεταξύ Παρίσιού και Κούβας (εκεί μένουν οι γονείς, αρχιτέκτονες). Έχει και μια σπιταρόνα στο Μαρρακές με πισίνα και μαγείρισσα… α και ξέχασα και κάτι άλλο ακόμα, το μισό χρόνο ταξιδεύει γιατί μόνο τον υπόλοιπο δουλεύει…και δεν θέλω να είμαι και κυνικός, αλλά το επάγγελμα του είναι και πάρα πολύ χρήσιμο στην ανθρωπότητα…σχεδιάζει φουλάρια για την Hermes! Κάτι τέτοιες στιγμές απορείς γιατί εσένα σου βγήκαν τα μάτια να σπουδάζεις και δεν ξεδίπλωσες το ταλέντο σου στο σχεδιασμό φουλαριών…Δεν πειράζει, δεν νομίζω άλλωστε να είχα ποτέ τέτοιο ταλέντο… Αποχαιρετήσαμε λοιπόν το Λουί και αφεθήκαμε στο απόλυτα χαλαρωτικό κλίμα του νησιού ακούγοντας μόνο το κύμα του ωκεανού και το θρόισμα των φύλλων…ευτυχία !
Ξημέρωσε δεύτερη μέρα στο νησί και παίρνουμε ένα ωραίο πρωινό με τη συντροφιά μερικών καινούριων μας φίλων…2 χαριτωμένων ασπρόμαυρων λαιμούριων που τόσο μας είχαν λείψει μετά από την τελευταία μας επαφή στο πάρκο Andasibe λίγε μέρες νωρίτερα που τώρα φάνταζαν σαν αιώνες. Στο νησί λοιπόν υπάρχει ακόμη ένας μικρός πληθυσμός λαιμούριων με τους οποίους εννοείται αποφεύγεις την κοντινή επαφή γιατί είναι και ζωηροί!
Ακολουθεί νέα βουτιά στην παραλία και μετά από πολύυυυ χαλάρωση είπαμε να κάνουμε το γύρο του νησιού. Ησυχία και ερημιά παντού. Σε όση ώρα μας πήρε για να διασχίσουμε το νησάκι σχεδόν από άκρη σε άκρη, είδαμε ελάχιστο ξένο κόσμο στα επιμέρους καταλύματα που είναι διεσπαρμένα αραιά και λίγους ντόπιους. Άλλωστε και το χωριό των ντόπιων είναι πολύ μικρό και βρισκόταν στην απέναντι πλευρά του νησιού. Πολύ όμορφη η βόλτα και κυρίως η αγαπημένη μου δραστηριότητα, να φωτογραφίζω φοινικάκια που πέφτουν στη θάλασσα! Πόσο εξωτικό!
Στη συνέχεια αποφασίσαμε να κάνουμε μια πολύ όμορφη δραστηριότητα που επιβάλλεται σε κάθε μέρος με ύφαλο! Snorkelling λοιπόν και η διαδρομή με την πιρόγα μέχρι τον ύφαλο, η έξοδος και η παρατήρηση των τόσων πολύχρωμων ψαριών ήταν απόλυτη μαγεία. Και μην ακούτε τις φήμες για ύπαρξη αιμοβόρων καρχαριών έξωθεν του υφάλου. Ο Γάλλος ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου μας, μας εκμυστηρεύτηκε ότι ποτέ δεν έχει θεαθεί καρχαρίας στο νησάκι (ποτέ αλλά μέχρι πότε;;
.
Χαλαρώσαμε κι εμείς και αφού απολαύσαμε τη βουτιά, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας πεινασμένοι πια για το επόμενο δείπνο κάτω από τα αστέρια.
Κι επειδή τα δικά μου ταξίδια δεν χαρακτηρίζονται ποτέ από μεγάλο διάστημα (πάνω από 1-2 ημέρες) χαλάρωσης/αδράνειας, έπρεπε να βρούμε να κάνουμε και κάτι άλλο. Προφανώς και αυτό θα ήταν να εξερευνήσουμε απέναντι το μεγάλο νησί Saint Marie, ακόμη κι αν είχαμε ελάχιστο χρόνο στη διάθεση μας, πρακτικά πια 1,5 μέρα. Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις ένα νησί από το να σου το δείξει ένας ντόπιος...Έλληνας ! Το ταξιδιωτικό μου δαιμόνιο δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω αν και αυτή τη φορά από καθαρή συγκυρία έγινε η γνωριμία...μεταφέρομαι πολύ πίσω λοιπόν, μήνες πριν ξεκινήσει το ταξίδι όταν ξαφνικά στο χώρο εργασίας μου μίλησα με έναν συνάδελφο που γνωρίζει ότι είμαι ανήσυχο ταξιδιωτικό πνεύμα και στην ερώτησή του “ποιο θα είναι το επόμενο ταξίδι σου”, μόλις άκουσε τη λέξη Μαδαγασκάρη, με απίστευτη φυσικότητα μου απάντησε: μα εκεί έχει σπίτι ο πολύ καλός φίλος μου ο Κ….. ο ιατρός !!!! Πάρε το τηλέφωνο του να επικοινωνήσετε ! Πως το λες τώρα αυτό...τύχη, συγκυρία, κατάλληλη γνωριμία... όπως και να το πεις την επόμενη ημέρα είχα ήδη επικοινωνήσει για να μάθω ότι ο “από εδώ και πέρα ονομαζόμενος Έλληνας” έχει εδώ και χρόνια σπίτι στο εξωτικό νησάκι του Saint Marie και μάλιστα θα βρισκόταν εκεί την περίοδο που θα ήμασταν και εμείς οπότε και μας κάλεσε στο σπίτι του ! Πήρα λοιπόν τη διεύθυνση και τα κινητά και μόλις ήρθε η στιγμή να πατήσουμε και εμείς το πόδι μας στο νησί...(μεταφερόμαστε πάλι στο παρόν) δεν δίστασα να επικοινωνήσω με τον ιατρό και ορίστε που βρεθήκαμε σπίτι του πρωί πρωί της 3ης και τελευταίας μας μέρας στο νησί.
Επιτρέψτε μου να γράψω λίγα μόνο λόγια για τον οικοδεσπότη μας. Η σύζυγος του γεννήθηκε στη Μαδαγασκάρη από Έλληνες γονείς – μετανάστες εξ ου και η δυνατότητά του να αγοράσει το οικόπεδο για να χτίσει το σπίτι. Όπως μας πληροφόρησε, κανένας ξένος δεν έχει δυνατότητα να αγοράσει γη στη χώρα (;;. Το ζευγάρι πηγαινοέρχεται χρόνια στη χώρα από το 1970 όταν ακόμη στο νησί υπήρχε διδακτορικό καθεστώς. Τί έχουν δεί τα μάτια τους…πόσο οργιώδη βλάστηση και πλούσιος και παρθένος να ήταν αυτός ο τόπος εκείνα τα χρόνια; Το σπίτι αυτό είναι πια η θερινή τους κατοικία στην οποία μοιράζουν το μισό του χρόνου. Όταν λείπουν, διαμένει (έναντι ενός ποσού προκειμένου να προσέχουν και να φυλάσσουν το σπίτι) το υπηρετικό προσωπικό. Ο Έλληνας όλα αυτά τα χρόνια έχει βοηθήσει πολύ την τοπική κοινότητα καθώς έχει διαθέσει χρήματα για την ανέγερση σχολείου και την εκπαίδευση των ντόπιων μαθητών και γενικά είναι πολύ κοινωνικό και αγαπητό πρόσωπο στην περιοχή. Το σπίτι του καταπληκτικό. Ένα σπίτι αποικιοκρατικού στυλ πάνω στο κύμα με τα φοινικάκια ! Παντού πράσινο, λουλούδια και ηρεμία. Κι από φιλοξενία άλλο τίποτα… φάγαμε στον εξωτικό κήπο τα εδέσματα που μας ετοίμασε το υπηρετικόν προσωπικόν το οποίο έκατσε εννοείται κι αυτό μαζί μας. Στιγμές από σαπουνόπερα μας θύμισε…
Ακολούθησε μια σύντομη δυστυχώς βόλτα στο νησί με ενοικιασμένο ταξί από τον οικοδεσπότη μας. Περάσαμε από την πρωτεύουσα του νησιού όπου δεν έχει και πολλά αξιοθέατα να δεις πλην ενός πειρατικού κοιμητηρίου το οποίο ήταν κλειστό και συνεχίσαμε βόρεια. Το νησί είναι αρκετά μεγάλο (60km μήκος και 5km πλάτος) οπότε χρειάζονται ημέρες να του αφιερώσεις. Οι παραλίες του σίγουρα είναι όμορφες (μιας και δεν είχαμε το χρόνο να τις ανακαλύψουμε αρκούμαι σε αυτά που διάβασα και είδα σε περιγραφές) αλλά δεν μπορούν να συγκριθούν με την ατμόσφαιρα του Ile aux Nattes. Επίσης το νησί είναι εξαιρετικός προορισμός για παρατήρηση φαλαινών (σε κάποια καταλύματα ακόμη και από τη βεράντα τους!) και άλλων θαλάσσιων κυρίως δραστηριοτήτων. Η δικιά μας διαδρομή προς το βορρά πανέμορφη. Το νησί είναι καταπράσινο με λουλούδια παντού και καταρράκτες και το κυριότερο…όλοι οι ρυθμοί είναι ΑΡΓΟΙ και ΧΑΛΑΡΟΙ. Μετά από μία διαδρομή περίπου 40 λεπτών φτάσαμε στον προορισμό μας, το ξενοδοχείο La Crique με την πανέμορφη παραλία του. Δυστυχώς όμως ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει οπότε δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε την παραλία κι έτσι αρκεστήκαμε σε έναν δροσιστικό χυμό.
Κάπως έτσι λόγω δύσης χάσαμε και τις φυσικές πισίνες στο βορειότερο σημείο του νησιού, ένα άλλο φυσικό αξιοθέατο. Γυρίσαμε λοιπόν σπίτι με την αγωνία να εντοπίσουμε αυτό τον πανάκριβο θησαυρό για τον οποίο φημίζεται το νησί…τη βανίλια. Βανίλια Μαδαγασκάρης που λέμε… (παρεμπιπτόντως η βανίλια Μαδαγασκάρης είναι ένα ψέμα καθώς δεν είναι ενδημικό είδος του νησιού και ουδεμία σχέση έχει με τη βανίλια που ευδοκιμεί εκεί). Όταν διαβάσεις τον ταξιδιωτικό οδηγό για τη νήσο Saint Marie, όπως επίσης και για τον αντίπαλό της το Nosy-be στο βορειοδυτικό άκρο της χώρας, θα μάθεις ότι θεωρούνται τα νησιά των μπαχαρικών καθώς παντού καλλιεργείται το γαρύφαλλο, η κανέλα, η βανίλια κ.α. Εμείς αυτή την ιδέα από την πολύ σύντομη παραμονή μας στο νησί μπορεί να μην την αποκομίσαμε, ωστόσο τη βανίλια τη ψάξαμε και με τη βοήθεια του Έλληνά μας με τις κατάλληλες γνωριμίες τη βρήκαμε ! Χρειάστηκε προσπάθεια όμως γιατί πέσαμε σε κακή εποχή κλιματικά που είχε καταστρέψει τις σοδειές. Ωστόσο, όταν βρέθηκε ο πωλητής που κρατούσε στην τσάντα του αρμαθιές από αυτόν τον πολύτιμο, μοσχομυρωδάτο αλλά ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ μαύρο χρυσό, του δώσαμε και κατάλαβε !! Ικανοποιημένοι λοιπόν και από την αγορά μας ήρθε η ώρα να βγούμε για βραδινό σε ένα πολύ όμορφο τοπικό εστιατόριο της περιοχής πάνω στο κύμα μαζί με οικοδεσπότες μας για να γιορτάσουμε και τη βραδιά Halloween που δυστυχώς έφτασε και μέχρι την άκρη της Μαδαγασκάρης. Πολύ όμορφο περιβάλλον, ιδιοκτησία Γάλλου κι εδώ (La Varangue) και επιστροφή στο σπίτι του Έλληνα για να κοιμηθούμε μιας και δεν υπήρχε περίπτωση να μας αφήσει (εδώ να σημειώσω ότι είχαμε ήδη πάρει τις βαλίτσες από το πρωί από το ξενοδοχείο και τις είχαμε αφήσει στο σπίτι καθότι μας είχε ξεκαθαρίσει ότι θα μέναμε σε αυτόν).
Ελληνική φιλοξενία λοιπόν στο πολύ όμορφο αποικιοκρατικό του σπίτι με συζήτηση στον κήπο με όμορφες ιστορίες της Μαδαγασκάρης από τα παλιά, από πρώτο χέρι, μέχρι να κοιμηθούμε… Εμείς στον πάνω όροφο και από το παράθυρο το κύμα του Ινδικού να σκάει στην ακρογιαλιά…
Ξημέρωσε και δυστυχώς όλα τα ωραία πράγματα κάποτε τελειώνουν. Ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε το νησί και να ξεκινήσουμε για τον πολύυυυ μα πολύ μακρύ δρόμο της επιστροφής.
Πολύ πρωινό ξύπνημα για να πάρουμε το πρώτο καράβι της γραμμής και να μεταφερθούμε απέναντι όπου μας περίμενε στωικά ο γλυκύτατος οδηγός μας ο Τίνα με το αμάξι μας. Επιβίβαση και ένας μαραθώνιος κουραστικότατης οδήγησης μέχρι να φτάσουμε πάλι αργά το βράδυ, στα καμένα, ξερά, καταθλιπτικά υψίπεδα της βρώμικης Τάνα
.
Διανυκτέρευση σε ένα κεντρικότατο ξενοδοχείο όπου δεν τολμούσες να βγεις το βράδυ έξω αν λογαριάσεις πόσους άστεγους, εκδιδόμενες και κυρίως πόσα καχύποπτα μάτια είχε εκεί έξω...και πρωινή αφύπνιση για το αεροδρόμιο του Ανταναναρίβο όπου με το γνωστό τριπλό συνδυασμό πτήσεων (όπως και στον ερχομό: Σευχέλλες-Αμπου Ντάμπι-Αθήνα) φτάσαμε τελικά εξουθενωμένοι μα τόσο τόσο τόσο ορεξάτοι από εικόνες και εμπειρίες, στη Θεσσαλονίκη.
Κάπου εδώ, λίγο απότομα όπως συμβαίνει πάντα με τα μεγάλα ταξίδια, τελειώνει η ιστορία- περιπέτειά μου για τη Μαδαγασκάρη και θα ήθελα να κάνω έναν πολύ σύντομο απολογισμό. Κάτι σαν take home message. Τρέξτε να επισκεφτείτε το νησί γιατί καίγεται και καταστρέφεται με τρελούς ρυθμούς. Η Μαδαγασκάρη είναι ένας σπάνιος «φυσικός» παράδεισος όπου το μεγαλείο της φύσης ακόμη σε συνεπαίρνει. Τα εναπομείναντα παρθένα δάση της, τα μπαομπάμπ, οι λαιμούριοι και πόσα άλλα ακόμη μέρη που δεν είδαμε (το Tsingy de Βemaraha και τη χερσόνησο Masoala ακόμη τα κλαίω) καθότι το νησί είναι τεράστιο και εξαιρετικά δυσπρόσιτο, είναι σοβαρότατοι λόγοι για να έρθει ένας αυθεντικός ταξιδιώτης μέχρι τη Μαδαγασκάρη για να τα ανακαλύψει. Θέλει όμως χρόνο και υπομονή, γιατί οι αποστάσεις είναι τεράστιες και τα μέσα λιγοστά.
Καλή τύχη σε όποιον το τολμήσει ! Και σίγουρα θα βγει κερδισμένος !
PS: και τώρα μπορεί να αρχίσει η συγγραφή της λατρεμένης μου…Κολομβίας !
Το νησί μπορείτε να το προσεγγίσετε είτε αεροπορικώς που αποτελεί και την πιο γρήγορη αλλά και πιο ακριβή επιλογή χωρίς καμία ελπίδα ανεύρεσης φτηνού εισιτηρίου καθώς η λατρεμένη Air Madagascar έχει το μονοπώλιο. Ωστόσο, ένα επιπρόσθετο μείον σε αυτή την επιλογή είναι ότι οι Μαλγάσιες αερογραμμές ουδόλως φημίζονται για την ακρίβεια τους, οι ακυρώσεις και οι καθυστερήσεις είναι συχνές ενώ κάποιοι Έλληνες που είχα γνωρίσει προ ταξιδιού (και οι οποίοι έχουν εξοχικό παρακαλώ στο νησί…τι νομίζατε;;; ή κάνουμε σοβαρό-systematic search ή παίζουμε!) μου είχαν περιγράψει κάτι τραγελαφικές σκηνές με κότες στο αεροπλάνο, πολλαπλές στάσεις σε διάφορα σημεία κτλ κτλ. Η άλλη επιλογή αν κάποιος δεν επιλέξει την περιπέτεια της πτήσης είναι να επιλέξει, όπως εμείς, την πολύωρη διαδρομή με το αυτοκίνητο μέχρι το λιμανάκι Soanierana-Ivongo και όπως περιέγραψα παραπάνω να πάρει το πλοίο της γραμμής που κάνει περίπου 3 ώρες.
Ας αφήσουμε όμως τις λεπτομέρειες και πάμε να απολαύσουμε μια απολαυστική διαδρομή από το λιμάνι του νησιού μέχρι τον επίγειο παράδεισό μας, το Ile aux Nattes. Καλά καταλάβατε…δεν επρόκειτο να συμβιβαστώ με ένα ξενοδοχείο στην πόλη του νησιού καθώς ο ένας και μοναδικός στόχος ήταν η διαμονή στο μικρό (μόλις 8km περιφέρεια), παραδεισένιο νησάκι Ile aux Nattes που χωρίζεται από το κυρίως νησί από ένα στενό το οποίο διασχίζεις με γραφικές πιρόγες. Απολαύστε τη διαδρομή….
Και κάπως έτσι, μέσα την πιρόγα μας, μεταφερόμαστε στο Ile aux Nattes. Σύμφωνα με τον οδηγό: Ile aux Nattes is about as fantasy-islandesque as it gets. Pristine beaches, quiet village, hidden bungalows, excellent restaurants. Και είναι κάαααπως έτσι. Θα το δούμε στη συνέχεια….
Η πιρόγα μας αφήνει στο ξενοδοχείο μας με το όνομα Maningory. Πολύ καλή επιλογή γεωγραφικά στο νησί, στην πλευρά που δύει ο ήλιος, πολύ κοντά στο στενό όπου γίνονται οι μεταφορές με τις πιρόγες και βρίσκεται κι η καλύτερη «παραλία» του νησιού. Το ίδιο το κατάλυμα αρκετά ικανοποιητικό αν εξαιρέσεις δύο πράγματα. Πρώτον…τα κουνούπια….πάρτε καλό εντομοαπωθητικό γιατί η κατάσταση εκεί είναι άγρια….πολύ άγρια. Και δεύτερον, κανείς δεν μιλούσε αγγλικά. Ούτε στοιχειωδώς. Επομένως για τους μη κατέχοντες τη γαλλική, η κατάσταση ακόμη και στον παράδεισο αρχίζει να δυσκολεύει. Υπάρχουν και άλλα καταλύματα στο νησί εξίσου καλά, εννοείται και κάποια καλύτερα αλλά σίγουρα η διαμονή είναι περιορισμένη (8km περιφέρειας είναι αυτά) οπότε καλό είναι να κλείσετε τη διαμονή από πολύ νωρίς.
Κι αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, ήρθε η στιγμή για….παραλία. Πως να περιγράψει κανείς τώρα το Ile aux Nattes… ένα νησάκι όπως βλέπει κανείς στις καρτ-ποστάλ. 8km λευκής αμμουδιάς περιτριγυρισμένη από ύφαλο και σε όλο το μήκος της παραλίας φοινικάκια να γέρνουν στην προσπάθεια να αγγίξουν το νερό. Απόλυτη γαλήνη και ηρεμία παντού που τη διακόπτουν κατά διαστήματα οι ηλεκτροκίνητες βάρκες. Υπέροχο τυρκουάζ χρώμα στο νερό και παραπέρα, εκεί που σκάει το κύμα στον ύφαλο το μπλε του Ινδικού. Όμως, η παγίδα και το αρνητικό σημείο του νησιού (στο θέμα κολύμπι) έγκειται στον ύφαλο αυτό καθ’ αυτό. Τα νερά εντός της ατόλης είναι πάρα πολύ ρηχά και με πολλά σπασμένα κοράλλια, με αποτέλεσμα το κολύμπι εντός της περιμέτρου του υφάλου να καθίσταται ΑΔΥΝΑΤΟ ! Το μόνο μέρος διαθέσιμο για κολύμπι στο νησί είναι το σημείο που συνδέεται με το απέναντι νησί, το Saint Marie. Εκεί η παραλία βαθαίνει και το νερό είναι σαν καρτ-ποστάλ ΑΛΛΑ όμως συχνά το κολύμπι διακόπτονταν από τις διερχόμενες βάρκες, συνεπώς ήθελε προσοχή !
Άνθρακας λοιπόν θα μου πείτε ο θησαυρός. Από αυτή την άποψη ναι...κι ομολογώ ότι έχω πάει σε αρκετά άλλα εξωτικά μέρη όπου απήλαυσα το κολύμπι πολύ περισσότερο ! Ωστόσο, τέτοια ομορφιά τοπίου με τόσο εξωτικό χαρακτήρα (όπου εξωτικός χαρακτήρας = φοινικάκια που πλαγιάζουν στην ακτή) και τέτοια ηρεμία δεν έχω ξανασυναντήσει. Στην ηρεμία του τοπίου συμβάλλει και το γεγονός ότι στο νησί είναι λίγα τα καταλύματα και σε απόσταση μεταξύ τους οπότε πολύ κόσμο πέρα από τους ενοίκους του ξενοδοχείου σου δεν βλέπεις. Ηρεμία και χαλάρωση λοιπόν την πρώτη μέρα μέχρι να νυχτώσει. Και τι θα κάνουμε τώρα; Αν ονειρεύεστε διασκέδαση και ξέφρενα πάρτυ σε αυτό το μέρος, είστε γελασμένοι. Τέτοια μέρη προσφέρονται για ξεκούραση (κατεξοχήν ψυχική) και η μόνη δραστηριότητα το βράδυ είναι η γνωριμία και ο συγχρωτισμός με τους υπόλοιπους τουρίστες στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Το μενού στο εστιατόριο του ξενοδοχείου αρκετά περιορισμένο. 5 πιάτα όλα κι όλα αλλά πεντανόστιμα με γαλλικές γαστριμαργικές πινελιές. Κι όσον αφορά την επαφή με τους υπόλοιπους ενδιαφέροντες ομολογουμένως τουρίστες γνωρίσαμε τον Λουί, ένα νεαρό Γάλλο που ταξιδεύει στη Μαδαγασκάρη εδώ και 1 μήνα και που γενικά μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στα σπίτια του μεταξύ Παρίσιού και Κούβας (εκεί μένουν οι γονείς, αρχιτέκτονες). Έχει και μια σπιταρόνα στο Μαρρακές με πισίνα και μαγείρισσα… α και ξέχασα και κάτι άλλο ακόμα, το μισό χρόνο ταξιδεύει γιατί μόνο τον υπόλοιπο δουλεύει…και δεν θέλω να είμαι και κυνικός, αλλά το επάγγελμα του είναι και πάρα πολύ χρήσιμο στην ανθρωπότητα…σχεδιάζει φουλάρια για την Hermes! Κάτι τέτοιες στιγμές απορείς γιατί εσένα σου βγήκαν τα μάτια να σπουδάζεις και δεν ξεδίπλωσες το ταλέντο σου στο σχεδιασμό φουλαριών…Δεν πειράζει, δεν νομίζω άλλωστε να είχα ποτέ τέτοιο ταλέντο… Αποχαιρετήσαμε λοιπόν το Λουί και αφεθήκαμε στο απόλυτα χαλαρωτικό κλίμα του νησιού ακούγοντας μόνο το κύμα του ωκεανού και το θρόισμα των φύλλων…ευτυχία !
Ξημέρωσε δεύτερη μέρα στο νησί και παίρνουμε ένα ωραίο πρωινό με τη συντροφιά μερικών καινούριων μας φίλων…2 χαριτωμένων ασπρόμαυρων λαιμούριων που τόσο μας είχαν λείψει μετά από την τελευταία μας επαφή στο πάρκο Andasibe λίγε μέρες νωρίτερα που τώρα φάνταζαν σαν αιώνες. Στο νησί λοιπόν υπάρχει ακόμη ένας μικρός πληθυσμός λαιμούριων με τους οποίους εννοείται αποφεύγεις την κοντινή επαφή γιατί είναι και ζωηροί!
Ακολουθεί νέα βουτιά στην παραλία και μετά από πολύυυυ χαλάρωση είπαμε να κάνουμε το γύρο του νησιού. Ησυχία και ερημιά παντού. Σε όση ώρα μας πήρε για να διασχίσουμε το νησάκι σχεδόν από άκρη σε άκρη, είδαμε ελάχιστο ξένο κόσμο στα επιμέρους καταλύματα που είναι διεσπαρμένα αραιά και λίγους ντόπιους. Άλλωστε και το χωριό των ντόπιων είναι πολύ μικρό και βρισκόταν στην απέναντι πλευρά του νησιού. Πολύ όμορφη η βόλτα και κυρίως η αγαπημένη μου δραστηριότητα, να φωτογραφίζω φοινικάκια που πέφτουν στη θάλασσα! Πόσο εξωτικό!
Στη συνέχεια αποφασίσαμε να κάνουμε μια πολύ όμορφη δραστηριότητα που επιβάλλεται σε κάθε μέρος με ύφαλο! Snorkelling λοιπόν και η διαδρομή με την πιρόγα μέχρι τον ύφαλο, η έξοδος και η παρατήρηση των τόσων πολύχρωμων ψαριών ήταν απόλυτη μαγεία. Και μην ακούτε τις φήμες για ύπαρξη αιμοβόρων καρχαριών έξωθεν του υφάλου. Ο Γάλλος ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου μας, μας εκμυστηρεύτηκε ότι ποτέ δεν έχει θεαθεί καρχαρίας στο νησάκι (ποτέ αλλά μέχρι πότε;;
.
Χαλαρώσαμε κι εμείς και αφού απολαύσαμε τη βουτιά, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας πεινασμένοι πια για το επόμενο δείπνο κάτω από τα αστέρια.
Κι επειδή τα δικά μου ταξίδια δεν χαρακτηρίζονται ποτέ από μεγάλο διάστημα (πάνω από 1-2 ημέρες) χαλάρωσης/αδράνειας, έπρεπε να βρούμε να κάνουμε και κάτι άλλο. Προφανώς και αυτό θα ήταν να εξερευνήσουμε απέναντι το μεγάλο νησί Saint Marie, ακόμη κι αν είχαμε ελάχιστο χρόνο στη διάθεση μας, πρακτικά πια 1,5 μέρα. Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις ένα νησί από το να σου το δείξει ένας ντόπιος...Έλληνας ! Το ταξιδιωτικό μου δαιμόνιο δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω αν και αυτή τη φορά από καθαρή συγκυρία έγινε η γνωριμία...μεταφέρομαι πολύ πίσω λοιπόν, μήνες πριν ξεκινήσει το ταξίδι όταν ξαφνικά στο χώρο εργασίας μου μίλησα με έναν συνάδελφο που γνωρίζει ότι είμαι ανήσυχο ταξιδιωτικό πνεύμα και στην ερώτησή του “ποιο θα είναι το επόμενο ταξίδι σου”, μόλις άκουσε τη λέξη Μαδαγασκάρη, με απίστευτη φυσικότητα μου απάντησε: μα εκεί έχει σπίτι ο πολύ καλός φίλος μου ο Κ….. ο ιατρός !!!! Πάρε το τηλέφωνο του να επικοινωνήσετε ! Πως το λες τώρα αυτό...τύχη, συγκυρία, κατάλληλη γνωριμία... όπως και να το πεις την επόμενη ημέρα είχα ήδη επικοινωνήσει για να μάθω ότι ο “από εδώ και πέρα ονομαζόμενος Έλληνας” έχει εδώ και χρόνια σπίτι στο εξωτικό νησάκι του Saint Marie και μάλιστα θα βρισκόταν εκεί την περίοδο που θα ήμασταν και εμείς οπότε και μας κάλεσε στο σπίτι του ! Πήρα λοιπόν τη διεύθυνση και τα κινητά και μόλις ήρθε η στιγμή να πατήσουμε και εμείς το πόδι μας στο νησί...(μεταφερόμαστε πάλι στο παρόν) δεν δίστασα να επικοινωνήσω με τον ιατρό και ορίστε που βρεθήκαμε σπίτι του πρωί πρωί της 3ης και τελευταίας μας μέρας στο νησί.
Επιτρέψτε μου να γράψω λίγα μόνο λόγια για τον οικοδεσπότη μας. Η σύζυγος του γεννήθηκε στη Μαδαγασκάρη από Έλληνες γονείς – μετανάστες εξ ου και η δυνατότητά του να αγοράσει το οικόπεδο για να χτίσει το σπίτι. Όπως μας πληροφόρησε, κανένας ξένος δεν έχει δυνατότητα να αγοράσει γη στη χώρα (;;
. Το ζευγάρι πηγαινοέρχεται χρόνια στη χώρα από το 1970 όταν ακόμη στο νησί υπήρχε διδακτορικό καθεστώς. Τί έχουν δεί τα μάτια τους…πόσο οργιώδη βλάστηση και πλούσιος και παρθένος να ήταν αυτός ο τόπος εκείνα τα χρόνια; Το σπίτι αυτό είναι πια η θερινή τους κατοικία στην οποία μοιράζουν το μισό του χρόνου. Όταν λείπουν, διαμένει (έναντι ενός ποσού προκειμένου να προσέχουν και να φυλάσσουν το σπίτι) το υπηρετικό προσωπικό. Ο Έλληνας όλα αυτά τα χρόνια έχει βοηθήσει πολύ την τοπική κοινότητα καθώς έχει διαθέσει χρήματα για την ανέγερση σχολείου και την εκπαίδευση των ντόπιων μαθητών και γενικά είναι πολύ κοινωνικό και αγαπητό πρόσωπο στην περιοχή. Το σπίτι του καταπληκτικό. Ένα σπίτι αποικιοκρατικού στυλ πάνω στο κύμα με τα φοινικάκια ! Παντού πράσινο, λουλούδια και ηρεμία. Κι από φιλοξενία άλλο τίποτα… φάγαμε στον εξωτικό κήπο τα εδέσματα που μας ετοίμασε το υπηρετικόν προσωπικόν το οποίο έκατσε εννοείται κι αυτό μαζί μας. Στιγμές από σαπουνόπερα μας θύμισε…
Ακολούθησε μια σύντομη δυστυχώς βόλτα στο νησί με ενοικιασμένο ταξί από τον οικοδεσπότη μας. Περάσαμε από την πρωτεύουσα του νησιού όπου δεν έχει και πολλά αξιοθέατα να δεις πλην ενός πειρατικού κοιμητηρίου το οποίο ήταν κλειστό και συνεχίσαμε βόρεια. Το νησί είναι αρκετά μεγάλο (60km μήκος και 5km πλάτος) οπότε χρειάζονται ημέρες να του αφιερώσεις. Οι παραλίες του σίγουρα είναι όμορφες (μιας και δεν είχαμε το χρόνο να τις ανακαλύψουμε αρκούμαι σε αυτά που διάβασα και είδα σε περιγραφές) αλλά δεν μπορούν να συγκριθούν με την ατμόσφαιρα του Ile aux Nattes. Επίσης το νησί είναι εξαιρετικός προορισμός για παρατήρηση φαλαινών (σε κάποια καταλύματα ακόμη και από τη βεράντα τους!) και άλλων θαλάσσιων κυρίως δραστηριοτήτων. Η δικιά μας διαδρομή προς το βορρά πανέμορφη. Το νησί είναι καταπράσινο με λουλούδια παντού και καταρράκτες και το κυριότερο…όλοι οι ρυθμοί είναι ΑΡΓΟΙ και ΧΑΛΑΡΟΙ. Μετά από μία διαδρομή περίπου 40 λεπτών φτάσαμε στον προορισμό μας, το ξενοδοχείο La Crique με την πανέμορφη παραλία του. Δυστυχώς όμως ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει οπότε δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε την παραλία κι έτσι αρκεστήκαμε σε έναν δροσιστικό χυμό.
Κάπως έτσι λόγω δύσης χάσαμε και τις φυσικές πισίνες στο βορειότερο σημείο του νησιού, ένα άλλο φυσικό αξιοθέατο. Γυρίσαμε λοιπόν σπίτι με την αγωνία να εντοπίσουμε αυτό τον πανάκριβο θησαυρό για τον οποίο φημίζεται το νησί…τη βανίλια. Βανίλια Μαδαγασκάρης που λέμε… (παρεμπιπτόντως η βανίλια Μαδαγασκάρης είναι ένα ψέμα καθώς δεν είναι ενδημικό είδος του νησιού και ουδεμία σχέση έχει με τη βανίλια που ευδοκιμεί εκεί). Όταν διαβάσεις τον ταξιδιωτικό οδηγό για τη νήσο Saint Marie, όπως επίσης και για τον αντίπαλό της το Nosy-be στο βορειοδυτικό άκρο της χώρας, θα μάθεις ότι θεωρούνται τα νησιά των μπαχαρικών καθώς παντού καλλιεργείται το γαρύφαλλο, η κανέλα, η βανίλια κ.α. Εμείς αυτή την ιδέα από την πολύ σύντομη παραμονή μας στο νησί μπορεί να μην την αποκομίσαμε, ωστόσο τη βανίλια τη ψάξαμε και με τη βοήθεια του Έλληνά μας με τις κατάλληλες γνωριμίες τη βρήκαμε ! Χρειάστηκε προσπάθεια όμως γιατί πέσαμε σε κακή εποχή κλιματικά που είχε καταστρέψει τις σοδειές. Ωστόσο, όταν βρέθηκε ο πωλητής που κρατούσε στην τσάντα του αρμαθιές από αυτόν τον πολύτιμο, μοσχομυρωδάτο αλλά ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ μαύρο χρυσό, του δώσαμε και κατάλαβε !! Ικανοποιημένοι λοιπόν και από την αγορά μας ήρθε η ώρα να βγούμε για βραδινό σε ένα πολύ όμορφο τοπικό εστιατόριο της περιοχής πάνω στο κύμα μαζί με οικοδεσπότες μας για να γιορτάσουμε και τη βραδιά Halloween που δυστυχώς έφτασε και μέχρι την άκρη της Μαδαγασκάρης. Πολύ όμορφο περιβάλλον, ιδιοκτησία Γάλλου κι εδώ (La Varangue) και επιστροφή στο σπίτι του Έλληνα για να κοιμηθούμε μιας και δεν υπήρχε περίπτωση να μας αφήσει (εδώ να σημειώσω ότι είχαμε ήδη πάρει τις βαλίτσες από το πρωί από το ξενοδοχείο και τις είχαμε αφήσει στο σπίτι καθότι μας είχε ξεκαθαρίσει ότι θα μέναμε σε αυτόν).
Ελληνική φιλοξενία λοιπόν στο πολύ όμορφο αποικιοκρατικό του σπίτι με συζήτηση στον κήπο με όμορφες ιστορίες της Μαδαγασκάρης από τα παλιά, από πρώτο χέρι, μέχρι να κοιμηθούμε… Εμείς στον πάνω όροφο και από το παράθυρο το κύμα του Ινδικού να σκάει στην ακρογιαλιά…
Ξημέρωσε και δυστυχώς όλα τα ωραία πράγματα κάποτε τελειώνουν. Ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε το νησί και να ξεκινήσουμε για τον πολύυυυ μα πολύ μακρύ δρόμο της επιστροφής.
Πολύ πρωινό ξύπνημα για να πάρουμε το πρώτο καράβι της γραμμής και να μεταφερθούμε απέναντι όπου μας περίμενε στωικά ο γλυκύτατος οδηγός μας ο Τίνα με το αμάξι μας. Επιβίβαση και ένας μαραθώνιος κουραστικότατης οδήγησης μέχρι να φτάσουμε πάλι αργά το βράδυ, στα καμένα, ξερά, καταθλιπτικά υψίπεδα της βρώμικης Τάνα
.Διανυκτέρευση σε ένα κεντρικότατο ξενοδοχείο όπου δεν τολμούσες να βγεις το βράδυ έξω αν λογαριάσεις πόσους άστεγους, εκδιδόμενες και κυρίως πόσα καχύποπτα μάτια είχε εκεί έξω...και πρωινή αφύπνιση για το αεροδρόμιο του Ανταναναρίβο όπου με το γνωστό τριπλό συνδυασμό πτήσεων (όπως και στον ερχομό: Σευχέλλες-Αμπου Ντάμπι-Αθήνα) φτάσαμε τελικά εξουθενωμένοι μα τόσο τόσο τόσο ορεξάτοι από εικόνες και εμπειρίες, στη Θεσσαλονίκη.
Κάπου εδώ, λίγο απότομα όπως συμβαίνει πάντα με τα μεγάλα ταξίδια, τελειώνει η ιστορία- περιπέτειά μου για τη Μαδαγασκάρη και θα ήθελα να κάνω έναν πολύ σύντομο απολογισμό. Κάτι σαν take home message. Τρέξτε να επισκεφτείτε το νησί γιατί καίγεται και καταστρέφεται με τρελούς ρυθμούς. Η Μαδαγασκάρη είναι ένας σπάνιος «φυσικός» παράδεισος όπου το μεγαλείο της φύσης ακόμη σε συνεπαίρνει. Τα εναπομείναντα παρθένα δάση της, τα μπαομπάμπ, οι λαιμούριοι και πόσα άλλα ακόμη μέρη που δεν είδαμε (το Tsingy de Βemaraha και τη χερσόνησο Masoala ακόμη τα κλαίω) καθότι το νησί είναι τεράστιο και εξαιρετικά δυσπρόσιτο, είναι σοβαρότατοι λόγοι για να έρθει ένας αυθεντικός ταξιδιώτης μέχρι τη Μαδαγασκάρη για να τα ανακαλύψει. Θέλει όμως χρόνο και υπομονή, γιατί οι αποστάσεις είναι τεράστιες και τα μέσα λιγοστά.
Καλή τύχη σε όποιον το τολμήσει ! Και σίγουρα θα βγει κερδισμένος !
PS: και τώρα μπορεί να αρχίσει η συγγραφή της λατρεμένης μου…Κολομβίας !
