Λιχτενστάιν Αυστρία Ελβετία Ιταλία Άλπεις ... σε δύο ρόδες

[Elenik]

6 Αυγούστου: Chur – Saint Moritz – Chur
Σήμερα με το που ανοίξαμε το μάτι μας η έννοια ήταν η φωτογραφική μηχανή. Βγάλαμε κάποιες δοκιμαστικές στο δωμάτιο με φλας και όλα ήταν μια χαρά. Μάλλον στέγνωσε δηλαδή. Ευτυχώς.
Με καλή ψυχολογία ξεκινήσαμε για το SaintMoritzαλλά κάναμε το γύρο του κόσμου για να φτάσουμε. Στην ευθεία η διαδρομή είναι 90 χλμ αλλά εμείς αποφασίσαμε να πάμε από τη viamala, μία γραφική διαδρομή πάλι στην άκρη του βουνού πλάι στη χαράδρα και με διάφορες πέτρινες γέφυρες στο διάβα μας. Κάναμε 150χλμ για να πάμε και γυρίσαμε από αλλού άλλα τόσα αλλά άξιζε.
Στη viamala σταματήσαμε για καφεδάκι πάνω από τη χαράδρα σε ένα μικρό τύπου κυλικείο – αναψυκτήριο. Ευτυχώς που οι ξένοι τουρίστες δεν αράζουν για καφέ γιατί αυτό το σημείο με τα πέντε τραπεζάκια ήταν άδειο. Στη συνέχεια και έχοντας αποφασίσει να περάσουμε το splugenpass περάσαμε τα σύνορα προς Ιταλία. Η διαδρομή του Splugenpassήταν όλη μέσα σε πυκνή βλάστηση και μόνο στην κορυφή της διαδρομής έβγαινες πάλι στα βουνά. Στην κορυφή της διαδρομής έκανε και πολύ κρύο θυμάμαι. Γενικά ήμασταν ντυμένοι σαν αστακοί, μπλουζάκι καλοκαιρινό, ισοθερμικό μακριμάνικο, χειμωνιάτικο μπουφαν μηχανής. Αν είχε ζέστη έβγαζα το ισοθερμικό. Μέχρι εκεί, Το μπουφαν δεν ήταν δυσάρεστο σχεδόν καμία στιγμή.
Επειδή ο προορισμός ήταν το SaintMoritz κάναμε ένα μικρό κύκλο στα συνοριακά χωριά της Ιταλίας χωρίς να σταματήσουμε και ξαναμπήκαμε Ελβετία και περνώντας το malojapass φτάσαμε. Κάναμε τη βόλτα μας, πετύχαμε και Έλληνες (γενικά δεν πετύχαμε και πάρα πολλούς Έλληνες, συνολικά 5 σε όλο το ταξίδι μας) και καθίσαμε για φαγητό. Η θέα της λίμνης φοβερή και το χωριό να καθρεφτίζεται στα νερά της. Αργότερα πήραμε το δρόμο της επιστροφής (όχι τον γρήγορο πάλι γύρω γύρω) μέσω του albulapass (2.315μ). Το πάσο αυτό είχε ένα περίεργο χρώμα στα βράχια και καθόλου βλάστηση. Ήταν κρανίου τόπος. Πολύ διαφορετική αίσθηση, σεληνιακό τοπίο. Άδειος δρόμος, ως συνήθως τις απογευματινές ώρες, τον απολαύσαμε. Στη διαδρομή ήπιαμε έναν ακόμα καφέ στο Bergun, το οποίο ήταν πολύ μικρό με πολύ παλιά κτίρια και πάρα πολύ γραφικό.
Κλασσικά πίσω στο churγια το βραδινό ποτάκι. Εκεί μετά από το ντουζάκι έκανα την παρατυπία. «Ας μη φορέσω κράνος μωρέ, 3 χλμ είναι το κέντρο, έχεις δει κανέναν αστυνομικό; Έτσι λίγο να πάρει αέρα το κεφάλι μου». Ο άντρας μου δεν επέμεινε. Στη διαδρομή είχαμε και το νου μας και όντως δεν είδαμε κανένα μπλόκο. Φτάσαμε στο πάρκινκ (ουφ σκέφτηκα ωραία), και με το που σβήσαμε μπήκε στο πάρκινκ ένα μπλε βανάκι, σταμάτησε και κατέβηκαν τρεις αστυνομικοί. Καλησπέρα, καλησπέρα, διαβατήρια και λοιπά χαρτιά. Να μη σας τα πολυλογώ, οι τύποι μας είδαν που περνούσαμε, σηκώθηκαν από εκεί που ήταν, μας ακολούθησαν και ήρθαν μεχρι εκεί που πηγαίναμε για να με γράψουν για κράνος (ευτυχώς πολύ λίγα είναι 55? και πληρώνονται επιτόπου). Στην Ελλάδα αυτό δεν θα συνέβαινε ούτε στην πιο τρελλή φαντασία. Πληρώσαμε το πρόστιμο και ρώτησε ο άντρας μου «Στο γυρισμό τι να κάνουμε, γιατί το κράνος το έχουμε στο ξενοδοχείο», με την ελπίδα να πουν έλα εντάξει γυρίστε έτσι. Και απάντησαν «Εσείς μπορείτε να γυρίσετε μόνος σας με τη μηχανή, η κυρία πρέπει να γυρίσει με τα πόδια!!!». Ε μετά πήγε στο ξενοδοχείο (μόνος του, γιατί εγώ απαγορευόταν να ξανανέβω χωρίς κράνος) και μου έφερε το κράνος μου.
Μετά κάναμε τη βολτίτσα μας, ήπιαμε το ποτό μας και γυρίσαμε και οι δύο με τη μηχανή στο ξενοδοχείο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• …

  Go to chapter

  Go
• 20

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 20

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Elenik]

29 ΙΟΥΛΙΟΥ – Θεσσαλονίκη - Ηγουμενίτσα
Η άδειά μας ξεκινάει από Δευτέρα ωστόσο για να μην πάει καμία μέρα χαμένη έχουμε κλείσει τα εισητήρια για Παρασκευή βράδυ από Ηγουμενίτσα. Την Πέμπτη το βράδυ ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς και προσπαθούμε να χωρέσουμε όόόλα μας τα πράγματα στις μπαγκαζιέρες της μηχανής. Μένουν έξω κάτι ψιλολόγια αλλά τα καταφέραμε. Παρασκευή 17.00 ξεκινάμε από Θεσσαλονίκη για Ηγουμενίτσα. Η διαδρομή της Εγνατίας είναι από τις όμορφες εθνικές στη χώρα μας, οπότε η ώρα περνάει ευχάριστα. Πληρώσαμε και τα πρώτα μας διόδια σε αυτή τη διαδρομή τα οποία πλέον λειτουργούν και μάλιστα έχουν στηθεί και άλλοι τρεις σταθμοί που δεν ξέρω πότε θα λειτουργήσουν. Φτάνουμε Ηγουμενίτσα 20.30, τακτοποιούμε τα εισητήρια, και πλέον έχουμε περίπου μιάμιση ώρα για ένα καφεδάκι. Από την προηγούμενη φορά που ταξιδεύαμε έχουμε σταμπάρει μία καφετέρια και πάμε αναμνησιακά και αυτή τη φορά σε αυτήν. Εγώ διαβάζω με μανία έναν οδηγό για ταξίδια με μοτοσυκλέτα στις άλπεις για να συλλέξω όσα περισσότερα μπορώ για τον προορισμό έστω και την τελευταία στιγμή, ο άντρας μου πάντα πιο χαλαρός απολαμβάνει τον καφέ του. Το πλοίο άργησε κανένα μισάωρο, και μετά την επιβίβαση φύγαμε από το λιμάνι κατά τις έντεκα. Με πολύ συνοπτικές διαδικασίες ανάμεσα σε χάζεμα του λιμανιού της Ηγουμενίτσας και του ύπνου επιλέχθηκε ο ύπνος.


30 ΙΟΥΛΙΟΥ – Αncona – Monza
Κατά τις 12 το μεσημέρι φτάνουμε στο λιμάνι της Αncona, ξεπροβάλει η κλασσική (για όποιον έχει πάει πάνω από δυο φορές) εκκλησία στο λόφο της πόλης και η ζέστη φυσικά. Όσο περιμένουμε στο κατάστρωμα να δέσει το πλοίο στο λιμάνι για να ξεκινήσουμε και χαζεύουμε, με φωνάζουν από τα μεγάφωνα να πάω στη reception. Σκέφτηκα ότι καμία βλακεία θα θέλουν τώρα αφού εμείς τα πήραμε όλα, έβρισα λίγο από μέσα μου αλλά πήγα μετά κόπων και βάσανων καθώς ήμουν ψιλοφορτωμένη (κράνος, μπουφάν) και σπρώχνοντας τον κόσμο που συνοστιζόταν στις σκάλες. Όταν έφτασα, η κοπέλα μου κουνούσε γελώντας το κλειδί της μηχανής!!! Το οποίο ο καλός μου άφησε στην καμπίνα μας. Ξανατρέχω να ανέβω τις σκάλες που κατέβηκα μέσα στα πλήθη και πάλι σπρώχνοντας για να τον προλάβω πριν πάει στο γκαράζ και διαπιστώσει ότι δεν μπορούμε να φύγουμε. Καλοί άνθρωποι στο πλοίο. Κατεβαίνουμε αισίως και αμέσως παίρνουμε το δρόμο για την πρώτη μας διανυκτέρευση μέσω της autostrada και μετά από διάφορες στάσεις στα δικά τους ΣΕΑ φτάνουμε αργά το απόγευμα στη Μonza στο ξενοδοχείο. Η διαδρομή μέσα από την autostrada δεν μας εντυπωσίασε καθώς είναι σχετικά μακριά από χωριά και πόλεις και από φύση. Γρήγορο μπανάκι και έξω για ποτό και μικρή εξερεύνηση της πόλης μιας και εκεί θα μέναμε μόνο ένα βράδυ. Βρίσκουμε το κέντρο της πόλης, πλακόστρωτο με κλασσικά κτίρια και εκκλησίες και εντοπίζουμε και το μπαράκι που μας αρέσει. Μπροστά στο επιβλητικό ντουόμο με πάρα πολύ κόσμο. Έχω να σημειώσω κάτι που ισχύει και στις μετέπειτα χώρες που επισκεφτήκαμε. Αυτοί δεν νιώθουν από κρύο. Είχε βγάλει αέρα, ήμασταν και οι δύο με τα μπουφάν τις μηχανής και εκεί ο κόσμος κυκλοφορούσε λες και είσαι σε 30 βάθμους. Άσχετη πληροφορία αλλά μου έκανε εντύπωση. Μετά το ποτό και τις απαραίτητες φωτογραφίες κάνουμε και έναν περίπατο στο κέντρο και γυρίζουμε στο ξενοδοχείο.

31 ΙΟΥΛΙΟΥ: Monza – Brig
Ξεκινάμε να πάμε στην πίστα της Μonza όπου γίνεται η formula 1 το Σεπτέμβριο. Αυτός και η γεωγραφική θέση (για να σπάσουμε λίγο τα χιλιόμετρα προς Ελβετία και να μην περάσουμε τις Άλπεις νύχτα) ήταν και ο λόγος που επιλέχθηκε ως διαμονή. Φτάνουμε και μπαίνουμε σε ένα μεγάλο πάρκο, μέσα στο οποίο βρίσκεται η πίστα. Ιταλοί κάνουν πικνίκ με τα παιδιά τους στα γρασίδια, ποδήλατα πηγαίνουν πέρα δόθε, μηχανές δεν βλέπουμε προς το παρόν αλλά ακούμε!!! Ο ήχος λοιπόν μας οδηγεί στην πίστα, πληρώνουμε το εισητήριό μας και ο τύπος στην είσοδο μας λέει ότι η μηχανή για να μπει στην πίστα πληρώνει 45? και είναι με ραντεβού. Εντοπίζουμε που πρέπει να πάμε για να χαζέψουμε και σκεφτόμαστε ότι μπορεί να κάνουμε και μία βόλτα, αφήνουμε τη μηχανή (ένα TDM 900) και πηγαίνουμε στα συρματοπλέγματα. Ελάχιστα έβλεπες όχι λόγω απόστασης (ήμασταν πολύ κοντά) αλλά λόγω ταχύτητας. Αυτοί οι τύποι, ήταν όλοι πάνοπλοι με μηχανές πίστας, πιο πολύ για προπόνηση φαινόταν παρά για βόλτα. Περνούσαν σαν σίφουνες με το χαρακτηριστικό ήχο της μηχανής και όταν τελείωναν τα λάστιχα ήταν λιωμένα κατεστραμμένα μιλάμε. Εγώ δεν έχω ξαναδεί τέτοιο λάστιχο. Όπως καταλαβαίνετε δεν κάναμε βόλτα καθώς δεν μας έπαιρνε!!! Πριν φύγουμε από τη Monza ήπιαμε ένα καφεδάκι, τσιμπήσαμε και κάτι και πήραμε το δρόμο για Ελβετία μέσω του Simplon pass, το πρώτο πάσο που θα περνούσαμε, και θα διανυκετρεύαμε στο Brig. Πάσο ονομάζουν το ψηλότερο σημείο της ορεινής διάβασης του δρόμου, και στην Ελβετία και την Ιταλία το εκμεταλλεύονται τουριστικά, στην Αυστρία όχι τόσο. Η διαδρομή στην Ιταλία ακόμα αρχίζει να είναι κατάφυτη από φουντωτά δέντρα, δίπλα στο δρόμο να φαίνονται χωριουδάκια παραλίμνια πολύ πολύ γραφικά και γενικά αρχίζουμε να γεμίζουμε εικόνες. Αποφασίζουμε να κάνουμε μια στάση για καφέ λίγο πριν τα σύνορα στο χωριό ornavasso, τυχαία επιλογή αλλά αποδείχθηκε πάρα πολύ γραφικό, με θέα τις Άλπεις τις οποίες πλέον πλησιάζαμε. Μετά από λίγο βγαίνουμε και από την autostrada, παίρνουμε τον επαρχιακό που οδηγεί στα σύνορα, τα περνάμε και αρχίζει η ανηφόρα. Ανεβαίνουμε δίπλα στα βουνά από τη μία και γκρεμός από την άλλη, οι Άλπεις απλώνονται μπροστά μας, περνάμε από πολύύύ ψηλές γέφυρες και φτάνουμε στο Simplon pass (2.105m). Το πάσο αυτό, όπως σχεδόν και όλα της Ελβετίας έχει τη λιμνούλα του, την καφετέριά του και αρκετές μηχανές. Πίνουμε ένα καφεδάκι, τσιμπάμε και κάτι, μιλάμε και με τους λοιπούς οδηγούς και συνεχίζουμε. Απογευματάκι φτάνουμε στο brig, εντοπίζουμε το ξενοδοχείο το οποίο φαίνεται κλειστό!!! Έχει στα αγγλικά μία σημείωση να πατήσουμε παρατεταμένα το κουδούνι για να επικοινωνήσουμε με τη reception. Ο τύπος είχε κάνει εκτροπή στο κινητό του, μας έδωσε τον κωδικό για να μπούμε στο ξενοδοχείο, μας είχε αφήσει και το κλειδί μας και δεν τον είδαμε ποτέ τις τρεις μέρες που μείναμε εκεί. Την τελευταία μέρα εμφανίστηκε στη reception μία κυρία για να πληρωθεί. Το ξενοδοχείο ήταν σε πολύ καλή θέση, δίπλα (κυριολεκτικά) στο μοναδικό αξιοθέατο της πόλης, το κάστρο. Τακτοποιούμαστε και βουρ για την πρώτη εξερεύνηση της πόλης και φαγητό. Κάνουμε τη βόλτα μας στο κέντρο, επίσης πεζόδρομος, και εντοπίζουμε ένα συμπαθητικό εστιατόριο. Πρώτο σοκ. Δύο μερίδες, σαλάτα, μία μπύρα και μία κόκα κόλα, 60?. Θα κάτσαμε σε ακριβό σκεφτόμαστε, τις επόμενες μέρες να είμαστε πιο προσεκτικοί. Λάθος. Όλα ήταν ακριβά στην Ελβετία. Ο καφές έκανε 6?, το φαγητό ήταν σε αυτές τις τιμές, ακόμα και τα κάρτ ποστάλ (κάνω συλλογή γι’ αυτό το αναφέρω), που στην Ελλάδα έχουν 0,30? εκεί είχαν 1?. ΑΑΑ υπάρχει κάτι πιο φτηνό… η βενζίνη 0,45 περίπου το λίτρο. Εκεί στην Ελλάδα είμαστε πρώτοι. Σε όλες τις χώρες που πήγαμε η βενζίνη ήταν φτηνότερη με αποκορύφωμα την Αυστρία 0,30 το λίτρο.

1 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ:Brig – Tasch – Zermatt – Saas Almagel – Brig
Παίρνουμε το πρωινό μας με θέα το κάστρο της πόλης το οποίο και επισκεπτόμαστε αμέσως μετά για εξερεύνηση. Όμορφο επιβλητικό όχι πολύ μεγάλο, με γρασίδια αντί κήπου. Πολύ ωραίο. Ξεκινάμε για τη διαδρομή μας και μετά από λίγο φτάνουμε στο Tasch, όπου αναγκαστικά αφήνουμε τη μηχανή για να πάρουμε το τρένο για το Zermatt, όπου απαγορεύονται τα αυτοκίνητα. Ωραία διαδρομή μέχρι το tasch, και μιας και είναι αρχή ακόμα είμαστε κατενθουσιασμένοι. Φτάνουμε στο Zermatt, αρχίζουμε την περιπατητική περιπλάνηση. Ωραίο χωριό. Μου δημιούργησε την αίσθηση ότι όλα κινούνται γύρω από τους τουρίστες. Νομίζω ότι αν αφαιρούσες τους τουρίστες και όλα αυτά που έχουν δημιουργηθεί προς εξυπηρέτησή τους, θα ήταν κάμπος. Τελοσπάντων, ψάχνουμε μία καφετέρια με θέα το matterhorn και τη βρίσκουμε λίγο πιο απόκεντρα. Χαζεύουμε την κορυφή από μακριά. Όταν η ομίχλη αγκαλιάζει τα βουνά η εικόνα που δημιουργείται ξεπερνάει κάθε προσδοκία.
Πριν φύγουμε συναντήσαμε σε ένα kiosk (ψιλικατζίδικο) τον κ. Γρηγόρη, Έλληνα μετανάστη που είναι εκεί από το 70. Κουβέντα στην κουβέντα μας είπε να πάρουμε ένα τελεφερίκ, όχι το γνωστό που πας στο παγετώνα, αλλά ένα άλλο που στην κορυφή έχει καφέ και έχει φοβερή θέα. Τον ακούσαμε και δεν χάσαμε. Ανεβήκαμε στο sunnega και κεί το matterhorn ήταν πραγματικά απέναντί μας.
Γυρίσαμε στο tasch να πάρουμε τη μηχανή και αφού είχαμε χρόνο αποφασίσαμε να κάνουμε μία επιπλέον διαδρομή κοντινή σε μία αδιέξοδη κοιλάδα που κατέληγε σε μία λίμνη, τη matmark. Πράγματι η γειτονική κοιλάδα, είχε πιο ωραία τοπία, παγοι να λιώνουν και να δημιουργούνται καταρράκτες στα βουνά, ωραίος δρόμος και να σου ξεπροβάλλει ένας τεράστιος τοίχος μπροστά μας. Το gps δείχνει ότι πίσω από αυτόν τον τοίχο (φράγμα ήταν) είναι η λίμνη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή κρύο πολύ δεν είχε. Ο δρόμος τελειώνει στην αρχή του φράγματος και μετά μπορείς να περπατήσεις γύρω από τη λίμνη. Με το που είδαμε την λίμνη και μας χτύπησε η αύρα της, νομίζω ότι η θερμοκρασία έπεσε κατακόρυφα. Φοβερό τοπίο, σχεδόν απερίγραπτο. Από το πολύ κρύο με το ζόρι βγήκαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Είχε ένα εστιατόριο εκεί και είπαμε να χωθούμε και να φάμε και να ζεσταθούμε. Η ώρα ήταν 18.00. Μπαίνω και με πλησιάζει η σερβιτόρα. Πόσα άτομα θα είστε; Για φαγητό ή ποτό;; Μόλις της λέω για φαγητό, μου απαντά ότι κλείσανε γιατί ο μάγειρας έχει σχολάσει!!! Τι σόι εστιατόριο είναι αυτό που 18.00 έχει ήδη φύγει ο μάγειρας δεν κατάλαβα. Άλλη επιλογή δεν υπήρχε εκεί, οπότε γυρίσαμε στο προηγούμενο χωριό το Saas Almagel και φάγαμε σε ένα εστιατόριο που ο μάγειρας δεν είχε σχολάσει!!. Παιδιά παρένθεση αλλά όλα τα χωριά που συναντήσαμε ήταν φανταστικά, γραφικά, αλπικά, με τα ποταμάκια ή τις λίμνες τους, με πολύ πράσινο. Νομίζω πως η περιγραφή με λόγια χάνει πραγματικά. Συνεχίζουμε. Στο χωριό αυτό είδαμε να τριγυρνάνε παρέες ντόπιων πάνω σε αγροτικά, ντυμμένοι με παραδοσιακές φορεσιές, να πίνουν και να κερνάνε και τους περαστικούς σφηνάκια. Η απάντηση δόθηκε το βράδυ, όταν κατεβήκαμε για ποτάκι στη Brig και είχε συναυλία. Ρωτήσαμε και μας είπαν ότι γιόρταζαν τα 700 και κάτι χρόνια ένωσης της Ελβετίας.

2 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Brig – Montreaux – Vevey – Chamonix – Argentiere – Brig.
Σήμερα η μέρα έχει λίγο τουρισμό και λιγότερο ποιοτική διαδρομή. Μετά το γνωστό πλέον πρωινό με θέα το κάστρο παίρνουμε την εθνική για montreaux και chateaux de chillon. Ο δρόμος μία απέραντη ευθεία, δηλαδή βαρετά μιας και τις προηγούμενες μέρες συνηθίσαμε μέσα στο βουνό. Κάναμε μία στάση για ξεμούδιασμα σε ένα πάρκινκ της εθνικής οδού, το οποίο είχε μία λίμνη με χρυσόψαρα μεγάλα!!! Δηλαδή εκεί στην Ελβετία υπάρχει άνθρωπος που η δουλειά του είναι να ταίζει τα χρυσόψαρα στο πάρκινκ της εθνικής οδού;;; Εδώ στην Ελλάδα όχι χρυσόψαρα ούτε μύγα δεν θα είχε επιβιώσει. Φτάσαμε στο Montreaux, κάτσαμε για καφεδάκι σε ένα ωραίο μπαλκόνι μπροστά στη λίμνη (lac leman). Ωραία και η αίσθηση της λίμνης, μιας και αφού είναι τεράστια μοιάζει με θαλασσίτσα, η οποία όπως και να έχει μας έλειψε λίγο. Κάναμε τη βόλτα μας παραλίμνια και επισκεφτήκαμε και το διπλανό vevey. Εκεί στα πλαίσια προφανώς της τέχνης έχουν στήσει ένα πηρούνι μέσα στη λίμνη ύψους 5 μέτρων περίπου. Πλάκα έχει. Είχαμε ψιλοβαρεθεί η αλήθεια είναι και βλέποντας το χάρτη λέμε δεν πεταγόμαστε μέχρι chamonix να φάμε εκεί;;; Από τον βασικό μας δρόμο ήταν 60 επιπλέον χιλιόμετρα. Τσιμπάμε την πιστή μας μηχανή και ξαναρχίζουμε το ανέβασμα βουνών, περνάμε μέσα από κατάφυτα δάση, περνάμε και τα σύνορα Ελβετία – Γαλλία, το πάσο forclaz (col des forclaz) και τσουπ φτάνουμε. Πολύ επιβλητικό το mont blanc, εννοείται χιονισμένο στην κορυφή, κόσμος, μαγαζιά. Αποφασίζουμε τελικά να μη φάμε εκεί αλλά να πάμε σε διπλανό χωριό την Argenitere. Ήσυχο και πιο γραφικό χωριουδάκι. Στο γυρισμό απολαμβάνουμε το πέρασμα από Γαλλία Ελβετία μέσα από τις Άλπεις και πάμε κατευθείαν για ποτό στο Brig γιατί αν γυρίσουμε ξενοδοχείο δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναβγούμε.

3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Brig – Andermatt
Αφήνουμε μετά το πρωινό το ξενοδοχείο και την θέα του κάστρου και κατευθυνόμαστε προς το Andermatt. Ένα βιβλίο που είχα αγοράσει για τις διαδρομές έλεγε για το Andermatt, “ Andermmat is at the same high as Zermatt. Zermatt has Matterhorn and hords of tourists, but it has no roads which Andermatt has”. Επηρεασμένοι λοιπόν περιμέναμε τα καλύτερα τις δύο μέρες που θα μέναμε στο Andermatt. Και δεν απογοητευτήκαμε. Ακολουθήσαμε τη διαδρομή μέσω nufenen pass (2.478m) και san gottard pass (2.106m). Το πρώτο είναι το ψηλότερο πάσο της Ελβετίας. Ανεβαίνοντας ο καιρός άρχισε να μας απειλεί αλλά εμείς τίποτα. Τον αγνοήσαμε και συνεχίσαμε. Η ομίχλη τύλιγε τα βουνά που ήταν δίπλα μας, η βροχή ήταν πλέον επικείμενη καθώς είχε μαυρίσει ο ουρανός αλλά εμείς εκεί. Φτάνοντας στο πάσο, βγάζουμε την αναμνηστική φωτογραφία και λέμε να πιούμε ένα καφεδάκι. Τρία λεπτά αργότερα (χωρίς υπερβολή τρία λεπτά πέρασαν) άρχιζε να ρίχνει χαλάζι. Ναι χαλάζι, 3 Αυγούστου. Και με ένταση. Παρά την ανησυχία πως θα φύγουμε κλπ, ήταν πολύ ωραία εμπειρία, έξω χαλάζι και εμείς μέσα ζεστό καφεδάκι με θέα τις βουνοκορφές των Άλπεων. Για εμένα από τις καλύτερες εμπειρίες του ταξιδιού. Το πάσο αυτό έχει και την απαραίτητη λιμνούλα, η οποία βέβαια δεν φωτογραφήθηκε λόγω καιρού. Το χαλάζι κόπασε και συνέχισε με βροχή. Βάλαμε και εμείς τα αδιάβροχά μας και συνεχίσαμε. Τα αδιάβροχα ανταποκρίθηκαν πλήρως και δεν πέρασε ούτε σταγόνα στα ρούχα μας. Το επόμενο πάσο ήταν το San Gottard pass. Στην νότια – ανατολική Ελβετία μιλάνε πολύ και τα Ιταλικά εκτός από τα γερμανικά σε βαθμό που οι πινακίδες στο δρόμο είναι ιταλικά ή σου απευθύνονται πρώτα στα ιταλικά και μετά γερμανικά. Τι πράγμα και αυτό. Δυτικά της χώρας μιλάνε γαλλικά, νότια και νοτιοανατολικά μιλάνε ιταλικά και οι υπόλοιποι γερμανικά. Και όλα αυτά μέσα σε μία μικρή χώρα που από άκρη σε άκρη δεν είναι 400 χιλιόμετρα. Στο Αιρολο, ένα χωριό που ξεκινάει η διαδρομή του πάσου έχει χτιστεί ένα από τα μεγαλύτερα τούνελ της Ευρώπης, για να αποφεύγεται ο φιδίσιος δρόμος του πάσου. Χωρίς πολύ σκέψη απορρίψαμε την ιδέα του τούνελ και διαλέξαμε το πάσο. Διαδρομή πολύ γραφική (και πάλι) με πολύ καλό οδόστρωμα (αυτό εννοείται και στις υπόλοιπες χώρες πλην της Ιταλίας), μικρά τούνελ ανοιχτά από τη μία πλευρά για να έχεις και τη θέα και στην κορυφή του πάσου η αναμενόμενη καφετέρια και λιμνούλα. Σε αυτό το πάσο είχε και μία καντίνα με λουκάνικα τα οποία και τιμήσαμε βεβαίως βεβαίως. Στο πάσο αυτό έχει χτιστεί και ένα μουσείο που αναφέρεται στην ιστορία του συγκεκριμένου δρόμου από τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο έως την κατασκευή του τούνελ.
Από εκεί φτάσαμε στο Andermatt πολύ σύντομα, είχε σταματήσει να βρέχει και μετά την τακτοποίηση στο ξενοδοχείο βγηκαμε στο χωριό προς αναζήτηση της τροφής μας. Το χωριό είναι πολύ μικρό, ένας δυο δρόμοι κεντρικοί, περπατιέται σε λιγότερο από μισή ώρα δηλαδή. Με γραφικά παραδοσιακά κτίρια και στο κέντρο σχεδιασμένη πάνω στο δρόμο μία αρκούδα (σύμβολο της περιοχής) και πινακίδες για τα πάσα που μπορείς να ανέβεις από αυτό το σημείο. Φάγαμε, ήπιαμε και το ποτάκι μας, κάναμε και τη βόλτα στο χωριό και στο ποταμάκι και πήγαμε για ξεκούραση.

4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Andermatt – Lauterbrunnen – Interlaken – Andermatt
Ξεκινάμε νωρίς για τα δύο πρώτα πάσα το furkapass και το grimsel pass, το επονομαζόμενο σε κάποια forα μοτοσυκλετιστών και βροχερό grimsel. Ανεβαίνουμε πρώτα στο furka, σταματάμε για ξεμούδιασμα. Όλες οι σημερινές διαδρομές είναι σχεδόν σαν σε χαράδρες. Ψηλά βουνά και από τις δυο πλευρές, με πλαγιές και γκρεμούς, σε μεγάλο υψόμετρο και ενδιάμεσα ένας φιδίσιος δρόμος που σου δίνει τη δυνατότητα να απολάυσεις φοβερές εικόνες. Μετά περνάμε από το χωριό glitch το οποίο αποτελείται από ένα σιδηροδρομικό σταθμό και δύο κτίρια (κυριολεκτικά), το ένα εκ των οποίων είναι καφετέρια. Το Gletch αποτελεί από τη μία πλευρά την αρχή ή το τέλος του furkapass (2.436μ) και από την άλλη την αρχή ή το τέλος του grimselpass (2.165μ). Συνεχίζοντας προς grimsel και προετοιμασμένοι ότι εκεί θα φάμε πολύ βροχή το grimsel δεν επιβεβαίωσε τη φήμη του. Ο ήλιος μας συνόδευσε και έκανε ακόμα ομορφότερα τα τοπία. Φτάνοντας στην κορυφή του πάσου σταματήσαμε και για τον παραδοσιακό καφέ. Είχαμε ανακαλύψει μία διαδρομή (μέσω του οδηγού που είχαμε) την οberaare. Δρόμος μίας κυκλοφορίας κάθε φορά. Περιμέναμε υπομονετικά τη σειρά μας και όταν αρχίσαμε από τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα μπήκαμε ανάμεσα σε λιμνούλες από τους παγετώνες, καταρράκτες και όλα αυτά οδηγούσαν σε μία τεράστια λίμνη (άγνωστο το όνομα, ούτε ο οδηγός το έγραφε) με ψηλές κορυφές γύρω γύρω και παγετώνες σαν κάδρο ζωγραφικής. Σταματήσαμε και περπατήσαμε λίγο παραλιμνίως. Κάποιοι τολμηροί (εμείς δεν είμαστε και πολύ αθλητική τύποι) αποφάσιζαν να περπατήσουν περίπου 90 λεπτά για να φτάσουν στον παγετώνα και άλλα τόσα για επιστροφή. Μαγευτικα τοπία και διαδρομή. Στην επιστροφή φύγαμε λίγο νωρίτερα για να απολαύσουμε το δρόμο μόνοι μας.
Η ώρα είχε περάσει και το στομάχι μας καλούσε σε βοήθεια. Με συνοπτικές διαδικασίες επιλέχθηκε ως προορισμός για φαγητό το χωριό Lauterbrunnen. Το χωριό βρίσκεται στο τέλος της μιάς κοιλάδας (διαφορετικής από τις προηγούμενες), η διαδρομή προς τα εκεί είναι τελείως πράσινη και έχει λιγότερη τουριστική κίνηση από το αντίστοιχο της διπλανής κοιλάδας. Είχα διαβάσει για αυτό ότι ίσως έχει τους περισσότερους καταρράκτες στη χώρα και πράγματι είχε πάρα πολλούς. Λογικό είναι όταν βρίσκεται στη μέση από πολύ ψηλές βουνοκορφές και οι πάγοι λιώνουν συνέχεια. Κάναμε την περιήγησή μας, χαζέψαμε τους καταρράκτες, πιάστηκε λίγο ο λαιμός μας να κοιτάμε τα βουνά και γυρίσαμε προς τα πίσω να πιούμε μετά το φαγητό έναν καφέ στο Interlaken, το οποίο τόσο το παινεύουν. Φτάνοντας και προφανώς επηρεασμένοι από τη φύση και τα χρώματα στα οποία ήμασταν τόση ώρα, ξενερώσαμε λίγο. Interlaken = ανάμεσα σε δύο λίμνες. Ψάχναμε και εμείς μία παραλίμνια καφετέρια να πιούμε το καφεδάκι μας. Μάταια. Μπορεί και να μην ψάξαμε αρκετά τι να πω. Με τα πολλά βρήκαμε ένα ξενοδοχείο στο δρόμο που πάει προς το Thun και χαλαρώσαμε εκεί.
Κάτι που βλέπαμε πολύ στην Ελβετία είναι ο κόσμος να κάνει μπάνιο στις λίμνες, όχι σε αυτές που δημιουργούνται από το λιώσιμο των πάγων, στις άλλες. Και οι περισσότερες ήταν βρώμικες, Πραγματικά είδαμε αρκετές οικογένειες με τα παιδιά τους να κάνουν μπάνιο ανάμεσα σε σακούλες και άλλα σκουπίδια σαν να ήταν κάτι το τελείως φυσιολογικό. Τι να κάνουν και αυτοί που για να δούνε θάλασσα θέλουν διαβατήριο;;;;
Νωρίς πήραμε το δρόμο της επιστροφής γιατί θέλαμε να περάσουμε και από άλλο πάσο το sustenpass (2.264μ). Η διαδρομή του Sustenpass είχε μέχρι εκείνη την ημέρα το περισσότερο πράσινο. Η αίσθηση και το πώς δένουν τα χρώματα είναι μοναδικά και νομίζω ότι ούτε με τις φωτογραφίες μπορεί να αποδοθεί σωστά. Μόνο αν το βλέπεις και το ζεις. Τα πάσα δυστυχώς τα απογεύματα είναι κλειστά (Οι Ελβετοί γενικά δεν μου φάνηκαν και πολύ δουλευταράδες, τα περισσότερα εμπορικά μαγαζιά μετά τις 5 έκλειναν, σε τρία τέσσερα εστιατόρια έκλειναν οι κουζίνες το απόγευμα – δεν ξέρω αν ξανάνοιγαν για βράδυ). Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας στο πάσο μέσα στη φύση του βουνού και φτάσαμε στο Goshenen όπου βρίσκεται μία γέφυρα – αξιοθέατο της περιοχής η tefelsbrucke – γεφυρα του διαβόλου. Το αξιοθέατο είναι μία ζωγραφιά στον πέτρινο τοίχο της γέφυρας και η όλη φήμη βασίζεται σε ένα μύθο που λέει ότι οι κάτοικοι ήθελαν να φτιάξουν μία γέφυρα αλλά δεν μπορούσαν και παρουσιάστηκε ο διάβολος και προσφέρθηκε να τους τη φτιάξει με αντάλλαγμα να πάρει τον πρώτο που θα περνούσε. Την έφτιαξε και οι κάτοικοι έστειλαν μία γίδα. Ο διάβολος νευρίασε και απειλούσε να τη γκρεμίσει. Τότε μία σοφή γριά ζωγράφισε ένα σταυρό στον τοίχο της γεφυρας, τον οποίο μόλις είδε ο διάβολος έφυγε και δεν ξαναγύρισε. Δεν είναι και ο πιο εντυπωσιακός μύθος απλά το αναφέρω για την ιστορία. Παραπλεύρως της γέφυρας υπάρχει και ένα μνημείο για τους ρώσσους πεσόντες του πολέμου (δε θυμάμαι του πρώτου ή του δεύτερου παγκοσμίου).
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο μετά από μία πολύ γεμάτη ημέρα, βγήκαμε για το τελευταίο ποτάκι στο Andermatt μιας και την επόμενη θα φεύγαμε.

5 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Andermatt – Chur
Ξεκινήσαμε νωρίς μετά τα καθιερωμένα πλέον (πρωινό, μπαγκαζιέρες, φόρτωμα μηχανής και μικρη βόλτα στο χωριό) με κατεύθυνση ένα ακόμα πάσο το oberalp pass. Το πάσο αυτό ξεκινάει από το κέντρο του χωριού. Η πρώτη του φουρκέτα λένε είναι αυτή στην κυκλική πλατεία. Οι δύο προηγούμενες ημέρες είχαν φοβερά εντυπωσιακές διαδρομές οπότε η συγκεκριμένη (την οποία αν είχαμε δει πρώτη θα είχαμε ξετρελαθεί) μας φάνηκε σχετικά απλή. Αποφασίσαμε να μην πιούμε καφέ εκεί και να κάνουμε μία παράκαμψη κατευθυνόμενοι προς το Lucmanier pass μια και είχαμε αρκετό χρόνο μπροστά μας. Η διαδρομή προς τα εκεί εντυπωσιακή όπως πάντα, με απέραντα λιβάδια και λιγότερα ορεινά σημεία (που φτάσαμε να λέμε τα 1900μ λιγότερο ορεινά σημεία). Πήραμε και κανά δυο παραδρόμους πηγαίνοντας και βρεθήκαμε σε μικρές ξύλινες γέφυρες. Η εικόνα περιελάμβανε μόνο ποταμάκια, γέφυρες και λιβάδια. Τα βουνά είχαν μία σχετική απόσταση και αυτό δημιουργούσε τη φωσφορούχα πράσινη αλπική κοιλάδα.
Να αναφέρω ότι σε όλες τις διαδρομές είναι τοποθετημένα αραιά και που παγκάκια, όπου σταματάς κάθεσαι και αγναντεύεις τις κορυφές και τις κοιλάδες. Απίστευτη αίσθηση.
Στο γυρισμό άρχισε να ψιλοβρέχει αλλά μετά ο καιρός άλλαξε γνώμη. Επόμενη στάση ήταν το χωριό Ilanz, από το οποίο ξεκινούσε μία διαδρομή μέσα στο δάσος, στην άκρη του βουνού που περιελάμβανε και μία αρκετά ψηλή, κρεμαστή γέφυρα. Σταματήσαμε στο χωριό και ρωτώντας για τον επαρχιακό δρόμο τον εντοπίσαμε. Με το που ξεκινήσαμε προς τα εκεί ο καιρός αποφάσισε να βρέξει για τα καλά. Άμεση στάση και βουτιά μέσα στα αδιάβροχα οπωσδήποτε!!! Την διαδρομή αυτήν την κάναμε όλη μέσα στη βροχή. Αν με ρωτήσεις σήμερα η βροχή δεν με ενόχλησε καθόλου. Οι φωτογραφίες που είχα δει αδικούσαν το μέρος. Δεν ξέρω τι έφταιγε, η βροχή ζωντάνευε τα χρώματα, ο σκούρος ουρανός έδινε μία άλλη αίσθηση ταξιδιού μέσα στο δάσος. Αυτή η διαδρομή ήταν από τις καλύτερες ολόκληρου του ταξιδιού (όχι ότι μπορώ να διαλέξω ποια ήταν η καλύτερη, αλλά αυτή τουλάχιστον ξεχώριζε). Μας είχε συνεπάρει το τοπίο, είχα τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι και τραβούσα συνέχεια βίντεο και φωτογραφίες. Σταματήσαμε στην κρεμαστή γέφυρα και βγαίναμε φωτο και από κάτω το χάος. Και όλα αυτά μέσα στη βροχή χωρίς ίχνος διαμαρτυρίας από κανέναν από τους δύο. Η διαδρομή ήταν σχετικά μικρή (περίπου 30χλμ) και μετά συνεχίσαμε προς το chur από την εθνική οδό και η βροχή όσο πήγαινε και δυνάμωνε.
Φτάνοντας στο Chur διαπιστώσαμε ότι δεν ήταν μικρό, αντιθέτως ήταν σχετικά μεγαλούτσικη πόλη. Η βροχή είχε δυναμώσει και για να βρούμε το ξενοδοχείο χρειαζόταν προσπάθεια. Τυλίξαμε το gps σε σακούλα, την οποία κλείσαμε σχεδόν αεροστεγώς, το τοποθετήσαμε στη θέση του και έτσι το βρήκαμε γιατί αλλιώς ακόμα θα ψάχναμε.
Το Chur είναι η παλαιότερη πόλη της Ελβετίας. Το βράδυ αποφασίσαμε να βγούμε για την καθιερωμένη εξερευνητική βόλτα. Η βροχή δεν σταμάτησε απλά είχε κοπάσει πια. Φτάσαμε στο κέντρο, επίσης πεζοδρομημένο, και μετά από λίγο περπάτημα καθώς έβρεχε κάτσαμε για φαγητό και ποτό.
Εκεί διαπιστώσαμε ότι η φωτογραφική μηχανή, μάλλον είχε πάρει νερά, γιατί δεν έβγαζε φωτογραφίες με φλας, και άναβαν και κάτι κόκκινες ενδείξεις στην οθόνη. Χμμμμ κακό σημάδι.
Με ανάμικτη ψυχολογία καθώς είχαμε περάσει μία φοβερή ημέρα (παρά τη βροχή) αλλά η φωτογραφική μηχανή μας άγχωσε πήγαμε για ύπνο.

6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Chur – Saint Moritz – Chur
Σήμερα με το που ανοίξαμε το μάτι μας η έννοια ήταν η φωτογραφική μηχανή. Βγάλαμε κάποιες δοκιμαστικές στο δωμάτιο με φλας και όλα ήταν μια χαρά. Μάλλον στέγνωσε δηλαδή. Ευτυχώς.
Με καλή ψυχολογία ξεκινήσαμε για το Saint Moritz αλλά κάναμε το γύρο του κόσμου για να φτάσουμε. Στην ευθεία η διαδρομή είναι 90 χλμ αλλά εμείς αποφασίσαμε να πάμε από τη via mala, μία γραφική διαδρομή πάλι στην άκρη του βουνού πλάι στη χαράδρα και με διάφορες πέτρινες γέφυρες στο διάβα μας. Κάναμε 150χλμ για να πάμε και γυρίσαμε από αλλού άλλα τόσα αλλά άξιζε.
Στη via mala σταματήσαμε για καφεδάκι πάνω από τη χαράδρα σε ένα μικρό τύπου κυλικείο – αναψυκτήριο. Ευτυχώς που οι ξένοι τουρίστες δεν αράζουν για καφέ γιατί αυτό το σημείο με τα πέντε τραπεζάκια ήταν άδειο. Στη συνέχεια και έχοντας αποφασίσει να περάσουμε το splugen pass περάσαμε τα σύνορα προς Ιταλία. Η διαδρομή του Splugen pass ήταν όλη μέσα σε πυκνή βλάστηση και μόνο στην κορυφή της διαδρομής έβγαινες πάλι στα βουνά. Στην κορυφή της διαδρομής έκανε και πολύ κρύο θυμάμαι. Γενικά ήμασταν ντυμένοι σαν αστακοί, μπλουζάκι καλοκαιρινό, ισοθερμικό μακριμάνικο, χειμωνιάτικο μπουφαν μηχανής. Αν είχε ζέστη έβγαζα το ισοθερμικό. Μέχρι εκεί, Το μπουφαν δεν ήταν δυσάρεστο σχεδόν καμία στιγμή.
Επειδή ο προορισμός ήταν το Saint Moritz κάναμε ένα μικρό κύκλο στα συνοριακά χωριά της Ιταλίας χωρίς να σταματήσουμε και ξαναμπήκαμε Ελβετία και περνώντας το maloja pass φτάσαμε. Κάναμε τη βόλτα μας, πετύχαμε και Έλληνες (γενικά δεν πετύχαμε και πάρα πολλούς Έλληνες, συνολικά 5 σε όλο το ταξίδι μας) και καθίσαμε για φαγητό. Η θέα της λίμνης φοβερή και το χωριό να καθρεφτίζεται στα νερά της. Αργότερα πήραμε το δρόμο της επιστροφής (όχι τον γρήγορο πάλι γύρω γύρω) μέσω του albula pass (2.315μ). Το πάσο αυτό είχε ένα περίεργο χρώμα στα βράχια και καθόλου βλάστηση. Ήταν κρανίου τόπος. Πολύ διαφορετική αίσθηση, σεληνιακό τοπίο. Άδειος δρόμος, ως συνήθως τις απογευματινές ώρες, τον απολαύσαμε. Στη διαδρομή ήπιαμε έναν ακόμα καφέ στο Bergun, το οποίο ήταν πολύ μικρό με πολύ παλιά κτίρια και πάρα πολύ γραφικό.
Κλασσικά πίσω στο chur για το βραδινό ποτάκι. Εκεί μετά από το ντουζάκι έκανα την παρατυπία. «Ας μη φορέσω κράνος μωρέ, 3 χλμ είναι το κέντρο, έχεις δει κανέναν αστυνομικό; Έτσι λίγο να πάρει αέρα το κεφάλι μου». Ο άντρας μου δεν επέμεινε. Στη διαδρομή είχαμε και το νου μας και όντως δεν είδαμε κανένα μπλόκο. Φτάσαμε στο πάρκινκ (ουφ σκέφτηκα ωραία), και με το που σβήσαμε μπήκε στο πάρκινκ ένα μπλε βανάκι, σταμάτησε και κατέβηκαν τρεις αστυνομικοί. Καλησπέρα, καλησπέρα, διαβατήρια και λοιπά χαρτιά. Να μη σας τα πολυλογώ, οι τύποι μας είδαν που περνούσαμε, σηκώθηκαν από εκεί που ήταν, μας ακολούθησαν και ήρθαν μεχρι εκεί που πηγαίναμε για να με γράψουν για κράνος (ευτυχώς πολύ λίγα είναι 55? και πληρώνονται επιτόπου). Στην Ελλάδα αυτό δεν θα συνέβαινε ούτε στην πιο τρελλή φαντασία. Πληρώσαμε το πρόστιμο και ρώτησε ο άντρας μου «Στο γυρισμό τι να κάνουμε, γιατί το κράνος το έχουμε στο ξενοδοχείο», με την ελπίδα να πουν έλα εντάξει γυρίστε έτσι. Και απάντησαν «Εσείς μπορείτε να γυρίσετε μόνος σας με τη μηχανή, η κυρία πρέπει να γυρίσει με τα πόδια!!!». Ε μετά πήγε στο ξενοδοχείο (μόνος του, γιατί εγώ απαγορευόταν να ξανανέβω χωρίς κράνος) και μου έφερε το κράνος μου.
Μετά κάναμε τη βολτίτσα μας, ήπιαμε το ποτό μας και γυρίσαμε και οι δύο με τη μηχανή στο ξενοδοχείο.

7 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Chur – Vaduz – Malbun – Lech
Τριεθνής η σημερινή διαδρομή. Ξεκινάμε από Ελβετία, μετά Λιχτενστάιν και τέλος Αυστρία.
Η ιδέα ήταν να κάνουμε και μία πρωινή βόλτα στην πόλη, να τη δούμε και λίγο μέρα αλλά ο καιρός είχε άλλη γνώμη. Με το που ξυπνήσαμε έξω έριχνε καρέκλες. Όπως καταλαβαίνετε ντυθήκαμε, βάλαμε και τα αγαπημένα μας πλέον αδιάβροχα, και φύγαμε κατευθείαν. Το chur μέρα δεν το είδαμε καθόλου. Πήραμε τη εθνική με κατεύθυνση το Vaduz. Μετά από λίγη ώρα καθώς είναι πολύ κοντά αντιληφθήκαμε ότι περάσαμε τα σύνορα (τα ανύπαρκτα κυριολεκτικά, ούτε μία πινακίδα έστω για ενημέρωση, για τουριστικούς λόγους) και ήμασταν πλέον στο Λίχτενστάιν. Μόλις φτάσαμε στο Vaduz, είχε σταματήσει να βρέχει. Ξαναμαζέψαμε τα αδιάβροχα και εκεί που τακτοποιούμασταν ακούσαμε μία ελληνική βαβούρα. Ήταν ένα ελληνικό γκρούπ που μόλις είχε τελειώσει την περιήγησή του. Μας κατατόπισαν που να βολτάρουμε και χαιρετηθήκαμε.
Όλο το Λιχτενστάιν είναι περίπου 160 τ.χλμ. Το Vaduz, που είναι η πρωτεύουσα αλλά όχι η μεγαλύτερη πόλη της χώρας, έχει 50.000 κατοίκους όλους κι όλους. Κάναμε τη βόλτα μας, χαζέψαμε, ψωνίσαμε, φωτογραφηθήκαμε και αποφασίσαμε να κάνουμε μία διαδρομή προς μία αδιέξοδη κοιλάδα που στο τέλος βρίσκεται το χωριό Malbun. Οι ντόπιοι το αποκαλούν το ανεξερεύνητο Saint Moritz. Στην αρχή της διαδρομής περάσαμε από ένα δάσος που οδηγούσε και στο παλάτι του Βασιλιά (στο οποίο και μένει ο Βασιλιάς τους και απαγορεύεται η είσοδος), το οποίο ήταν τόσο πυκνό που για κανένα 5 λεπτο δεν φαινόταν ο ουρανός. Στην αρχή με έπιασε ένα κάτι αλλά μετά ήταν απολαυστικά. Εκεί λοιπόν πάνω στην απόλαυση άρχισε πάλι να βρέχει. Φτάνοντας στο Μalbun είχε δυναμώσει. Κάτσαμε κάτω από ένα υπόστεγο, και δεν ξέραμε και τι να κάνουμε. Να περιμένουμε να σταματήσει για να κάνουμε βόλτα στο χωριό, να φύγουμε;; Τελικά κάναμε με τη μηχανή βόλτα στο χωριό, το οποίο ήταν πολύ μικρό. Η θέα πρέπει να είναι φοβερή αλλά η ομίχλη δεν σε άφηνε να δεις τίποτα. Στο γυρισμό περάσαμε και μέσα από άλλα χωριά Triesen και το Triefencastle και κατευθυνθήκαμε προς την Αυστρία. Περάσαμε από τη Schaan, τη μεγαλύτερη πόλη του κρατιδίου. Λίγο την είδαμε αλλά νομίζω ότι το Vaduz είναι πιο όμορφο, πιο πράσινο, πιο από όλα.
Η διαδρομή για το Lech είναι καμιά 100 χλμ από την εθνική αλλά εμείς και πάλι αποφασίσαμε να πάρουμε τα βουνά και τα λαγκάδια. Για να μην ξεχνιόμαστε σε όλη τη διαδρομή αυτή έβρεχε. Νομίζω με τη βροχή ζωηρεύει το πράσινο και είναι τόσο έντονο που καμιά φορά σε πονάνε τα μάτια. Πέρασαμε μέσα από πολύ μικρά, γραφικά αυστριακά χωριουδάκια, αλλά και κανα δυο μεγαλύτερα, μπήκαμε και βγήκαμε στην ομίχλη αρκετές φορές. Είχαμε εννοείται ξεθαρέψει και σταματούσαμε για ξεκούραση και φωτογραφίες μέσα στη βροχή. Με προσοχή οι φωτογραφίες γιατί είχαμε πάρει το μάθημά μας από την προηγούμενη βροχή. Στη διαδρομή συναντήσαμε ακόμα μία εντυπωσιακή γεφυρα σαν μισοφέγγαρο που φαινόταν σαν να πλησιάζει την κορυφή των βουνών. Δυστυχώς δεν θυμάμαι και το όνομα της γέφυρας. Το τοπίο ήταν τόσο ωραίο που από τις στάσεις για φωτό και θαυμασμό κάναμε τη διαδρομή τέσσερεις ώρες και φτάσαμε στο lech βράδυ.
Φύγαμε γρήγορα για φαγητό μην τυχόν και κλείσουν και μείνουμε νηστικοί και μετά ξεκούραση στο δωμάτιο.
Το ξενοδοχείο αυτό ήταν το ωραιότερο από όλα του ταξιδιού. Μέσα τα δωμάτια παραδοσιακό αυστριακό ξύλο, καθαρό, περιποιημένο, πολύ κουκλίστικο. Ο τύπος είχε και δύο δωμάτια, στο ένα στέγνωνες τα βρεγμένα παπούτσια (μποτες σκι κυρίως) σε κάτι αντιστάσεις που είχε βάλει. Και στο άλλο κρεμούσες τα ρούχα τα βρεγμένα και στέγνωναν γιατί είχε ζέστη. Προνοητικότατος. Κλειστό γκαράζ για τη μηχανή. Το πρωινό θα σας το περιγράψω στην επόμενη ημέρα.

8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Lech
Σήμερα ήταν μέρα κενή, δηλαδή δεν προβλεπόταν καμία διαδρομή να κάνουμε. Είχαμε αφήσει και μια τέτοια για ξεκούραση.
Κατεβαίνοντας για πρωινό, αντικρύζουμε το μπουφέ που ήταν πηγμένος από πράγματα. Είχαν 8 διαφορετικά τυριά, σαλάμια, τοπικά προϊόντα, γιαουρτια δυο τριών ειδών, φρούτα κομμένα φρέσκα όχι κομπόστα, κέικ, μαρμελάδες κλπ κλπ. Και το αποκορύφωμα μόλις γεμίσαμε τα πιάτα μας και καθήσαμε μας ρώτησαν αν θέλουμε καφέ και αν θέλουμε αυγό στο πρωινό και πώς το θέλουμε το αυγό, σφιχτό, μελάτο κλπ!!! Και πήγε μας έβρασε και μας έφερε. Και για να μην παραξηγηθώ, προφανώς αν πας σε κάποιο πεντάστερο ξενοδοχείο η ποικιλία του πρωινού θα είναι μεγαλύτερη, το σκηνικό με το αυτό η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν θα το συνατήσεις. Αλλά εδώ μιλάμε για τύπου ενοικιαζόμενα δωμάτια με πρωινό, δύο αστέρων νομίζω, με κόστος διαμονής 68? το βράδυ. Ανεπανάληπτο παιδιά, πάρα πολύ ωραίο ξενοδοχείο.
Μετά το καταβρόχθισμα ξεκινήσαμε να βολτάρουμε στο χωριό. Στο lech, ο αντίστοιχος εοτ ή κάτι τέτοιο, έχουν μία προσφορά, με δύο διαμονές στο χωριό μπορείς να χρησιμοποιήσεις όλα τα λιφτ δωρεάν και κάποιες άλλες παροχές. Εκμεταλλευόμενοι αυτό ανεβήκαμε σε μία κορυφή και φύγαμε δυστυχώς αμέσως γιατί έβρεχε εκεί πάνω (πρωτότυπο !!!) και είχε πάρα πολύ ομίχλη που δεν έβλεπες τίποτα. Στη συνέχεια ήπιαμε το καφεδάκι μας, ψωνίσαμε βολτάραμε και μιας και δεν είχαμε και κάτι να κάνουμε αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τη συμβουλή της σπιτονοικοκυράς, η οποία μας είπε να πάρουμε ένα άλλο λιφτ και από εκεί να κατεβούμε το βουνό και είναι μόνο 15 λεπτά περπάτημα μέχρι το ξενοδοχείο. Σιγά το δύσκολο σκεφτήκαμε, ένα τεταρτάκι. Πήραμε το λιφτ ανεβήκαμε και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε από το μονοπάτι. Μόλις πέρασε το τέταρτο είχαμε απομακρυνθεί από το λιφτ, το χωριό φαινόταν αρκετά μακριά, είχε αρχίσει να βρέχει και να πατάμε στις λάσπες με κίνδυνο σε κάθε βήμα να γίνουμε σαν τα γουρούνια. Ο άντρας μου με έβριζε για τις ιδέες μου κλπ κλπ. Ευτυχώς που δεν πέσαμε γιατί δεν θα με ξέπλενε τίποτα, και κυριολεκτικά από τις λάσπες και μεταφορικά. Κάποια στιγμή η βροχή είχε δυναμώσει και έτσι σταθήκαμε κάτω από ένα μεγάλο δέντρο και πυκνό που δεν περνούσαν παρά μόνο λίγες σταγόνες σε εμάς. Με τα πολλά κόπασε και η βροχή και κατεβήκαμε. Από ένα σημείο και μετά είχαν αρχίσει να πονάνε τα πόδια μας (καθώς είμαστε και πολύ γυμνασμένοι και οι δύο). Συνολικά μας πήρε καμιά ώρα η κατάβαση και τότε συνειδητοποιήσαμε ότι μάλλον είχε συμβεί το εξής: α) Ή η σπιτονοικοκυρά επειδή δεν ήξερε καλά αγγλικά είπε fifteen εννοώντας fifty minutes. B) ή είπε το σωστό και επειδή επίσης μιλούσε μέσα από τα δόντια της ο άντρας μου άκουσε λάθος.
Δεν πειράζει, πλάκα είχε.
Το ξενοδοχείο ξέχασα να αναφέρω είχε και σάουνα την οποία παρείχε δωρεάν. Μετά λοιπόν από αυτή την έντονη δραστηριότητα και αφού είχαμε άπλετο χρόνο πήραμε τα μπουρνούζια μας και τσουπ στη σάουνα. Ωραία ήταν και εκεί, χαλαρώσαμε αρκετά, δεν είχα ξανακάνει αλλά δεν με εντυπωσίασε κιόλας,.
Μπανάκι και έξω για σουλάτσο, φαγητό – ποτό φωτογραφίες. Ύπνο νωρίς γιατί η επόμενη μέρα είχε αρκετά χιλιόμετρα.

9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Lech – Innsbruck – Bolzano
Ξυπνάμε χαρούμενοι για το πρωινό που μας περίμενε (!) και τι ενθουσιαμός ΔΕΝ ΒΡΕΧΕΙ!!!!!!!!!!! Ετοιμαζόμαστε και ξεκινάμε για το Innsbruck. Περνάμε κανα δυο αυστιακα πάσα. Σε αντίθεση με τους ελβετούς, οι αυστριακοί δεν τα εκμεταλλεύονται αυτά τα σημεία και τις περισσότερες φορές ούτε πινακίδα δεν έχουν, ούτε καφετέρια και δεν έχει και λιμνούλες όπως στην Ελβετία. Ψάχνοντας να πιούμε ένα καφεδάκι σταματάμε σε ένα χωριό, όμορφο σχετικά, και επειδή ο καιρός είναι πάλι απειλητικός φεύγουμε γρήγορα. Στη διαδρομή έχουμε βάλει το gps να μας πάει από τον πιο σύντομο δρόμο με τη λογική να αποφύγουμε τον αυτοκινητόδρομο και να κάνουμε τη συνιστώμενη διαδρομή, τη γνωστή, δάση, λαγκάδια, ποτάμια, βουνά. Στο δρόμο κάποια στιγμή αρχίζει να μας οδηγεί έξω από ένα χωριό, αρχίζουμε να ανεβαίνουμε, ο δρόμος γίνεται χωματόδρομος, ο χωματόδρομος πετραδάκι, το πετραδάκι κοτρώνα, και η κοτρώνα αναμειγνύεται με λάσπη και σταματάμε. Ελπίζαμε ότι όπου να ναι θα φανεί η άσφαλτος αλλά δεν. Με το που σταματάμε αρχίζει η μηχανή να γλιστράει προς τα πίσω, κατεβαίνω εγω, ο άντρας μου προσπαθεί να την κρατήσει. Ευτυχώς δεν πέσαμε καταρχήν και ξαναγυρίσαμε στο χωριό μπας και βγάλουμε άκρη. Το gps είχε αποφασίσει να μας οδηγήσει μέσα από ένα περιπατητικό μονοπάτι!!!
Έχοντας χάσει αρκετό χρόνο βγαίνουμε στην εθνική με σκοπό να κανούμε πιο μικρή διαδρομή μέσα στο δάσος και να κερδίσουμε και λίγο χρόνο. Στα χωριά αυτά που περιπλανιόμασταν μου έκανε φοβερή εντύπωση ότι είχε τεράστια τούνελ στον επαρχιακό δρόμο (έως και 7 χλμ ένα που πρόσεξα). Φαντάσου τι θα γίνεται στις εθνικές και τις μεγάλες πόλεις. Κερδίζουμε χρόνο, βρίσκουμε το υπόλοιπο κομμάτι της διαδρομής μας και συνεχίζουμε επαρχιακά από το kuthai μέχρι το Innsbruck. Οι αυστριακές άλπεις είναι πιο χαμηλές από τις ελβετικές και τα τοπία δεν έχουν τόσο άγρια βουνά, αλλά περισσότερο κοιλάδες και ποταμάκια, πιο πράσινα. Περνώντας από μία τέτοια διαδρομή φτάνουμε στο Innsbruck, το οποίο φημίζεται για την ομορφιά του. Η αλήθεια είναι ότι εμείς τόσες μέρες ήμασταν συνηθισμένοι να μένουμε και να τριγυρνάμε σε μικρά χωριά, άντε και λίγο μεγαλύτερα και μόλις μπήκαμε στην πόλη μας κακοφάνηκε. Αφήνουμε την μηχανή, να κάνουμε τη βόλτα μας, να χαζέψουμε κλπ κλπ.
Ωραία πόλη το Innsbruck αλλά εμείς ήμασταν σε φάση εξοχής, κίνηση, φασαρία, αυτοκίνητα, φαναρια δεν τα πολυθέλαμε οπότε κάτσαμε λίγο και συνεχίσαμε. Έχουμε ήδη διαπιστώσει ότι έχουμε γεμίσει τις δύο κάρτες της φωτογραφικής μηχανής (16γίγα συνολικά) και αναγκαστικά αγοράζουμε και μία Τρίτη!!! Πάνω στο σουλάτσο πετύχαμε και έναν έλληνα, μετανάστη τρίτης γενιά (η γιαγιά του από σαντορίνη). Ενθουσιάστηκε πολύ γιατί είχε καιρό να δει έλληνες και μιλούσαμε αρκετή ώρα. Μας βοήθησε και για την επόμενη διαδρομή που θέλαμε πως θα τη βρούμε, μας έκανε και δώρο ένα αυτοκόλλητο. Γενικά λες και ήμασταν αδερφικοί φίλοι. Ο τύπος είχε έρθει αρκετές φορές Ελλάδα και ποτέ σαντορίνη. Του είπαμε ότι επιβάλλεται να έρθει άμεσα γιατί είναι πολύ ωραία κλπ κλπ. Πηγαίνοντας προς το πάρκινκ ο καιρός μας απειλούσε πάλι. Πριν ξεκινήσουμε ο ουρανός μαύρισε τόσο που ήταν σαν σούρουπο, οπότε αποφασίσαμε να φορέσουμε εξαρχής τα αδιάβροχα γιατί ήταν βέβαιο ότι θα μας χρειάζονταν. …. Ούτε σταγόνα δεν έριξε. Μετά από μισή ώρα άνοιξαν τα σύννεφα και ξαναφάνηκε ο ήλιος.
Φεύγοντας πήραμε τη bunderstrasse, δρόμο παράλληλο του αυτοκινητόδρομου, περνάει από την ίδια κοιλάδα, αλλά μέσα από τα γραφικά χωριουδάκια. Διάβαζα σε ένα βιβλίο ότι αυτός ο δρόμος είναι ομοσπονδιακός (!!!). Περνάει μέσα από ένα χωριό, το matrei, ιδιαίτερα στενό, ωραίο όμως και γραφικό, και επειδή οι περισσότεροι μοτοσυκλετιστές τον επιλέγουν, οι κάτοικοι έχουν προσφύγει στα δικαστήρια να απαγορευτεί η διέλευση μηχανών ή κάτι τέτοιο από εκεί!!! Εμείς δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο θέμα. Από την bunderstrasse χαζεύαμε σε όλη τη διαδρομή τη europabrucke, η οποία είναι τεράστια. Και το τεράστια μπορεί να είναι και λίγο. Έτσι περάσαμε (πάλι) τα αυστροιταλικά σύνορα και ακολουθώντας την επαρχιακή διαδρομή μας αρχίσαμε να ανεβαίνουμε ένα πάσο κατευνόμενοι προς Bolzano. Οι ιταλοί εκμεταλλεύονται στο έπακρο τα πάσα τους, και μάλιστα έχουν και πινακίδες που σε κατευθύνουν για να τα βρεις, όχι όπως στην αυστρία που τα περνάς και όταν σταματήσεις βλέπεις ότι το πέρασες και αυτό. Ανεβήκαμε στο passo di pennes, αρκετά ψηλά και πολύ ωραία. Άλλη μία ωραία διαδρομή, κατάφυτη, κοντά στα βουνά, αλλά όχι η ίδια ποιότητα δρόμου όπως σε αυστρία και ελβετία. Στην ιταλία οι δρόμοι ελληνοφέρνουν λίγο. Κατεβαίνοντας από το πάσο και πλησιάζοντας στο Bolzano, περάσαμε μέσα από πολύ παραδοσιακά χωριά λες και ο χρόνος δεν τα έχει αγγίξει αλλά και από πολύ πρωτότυπα – σμιλευμένα τούνελ. Είχε συνεχόμενα τούνελ πέτρινα, σήρραγες μέσα στα βουνά. Μικρά και συνεχόμενα χωρίς ιδιαίτερο φωτισμό που σου δημιουργούσε την αίσθηση ότι είσαι μέσα στο βουνό. Από το δρόμο φαίνονταν πλέον οι επιβλητικοί Δολομίτες, είχε αρχίσε και να σουρουπώνει και ήταν τέλεια. Με την αίσθηση της ελευθερίας πάνω στη μηχανή συνωστίζονταν τόσες εικόνες, δύση, βουνά, χρώματα θαμπά στον ουρανό, κοιλάδες…
Έχοντας μπει πλέον στο Bolzano, μας πλησιάζει μία άλλη μηχανή και κάτι μας έλεγε. Φωνάζονας αυτός και γαυγίζονας (μιλώντας γερμανικά δηλαδή) νομίζαμε ότι μας έβριζε γιατί κάτι του κάναμε. Με τα πολλά καταλάβαμε ότι μας είχε καεί η πίσω λάμπα. Βρήκαμε το ξενοδοχείο, συμπαθητικό και πολύ κεντρικό. Ακολούθησε η γνωστή βολτά, και το ποτό.
Παρεπιπτόντως ενώ το εξωτερικό δεν φημίζεται για ιδιαίτερη βραδινή ζωή, σε όλα τα μέρη που πήγαμε, μπορεί τα εστιατόρια να έκλειναν νωρίς (10 – 10.30) αλλά υπήρχαν αρκετά μπαράκια να πιείς ποτό και γεμάτα με κόσμο. Φαντάζομαι ότι δεν ήταν όλοι τουρίστες και ότι και οι ντόπιοι βγαίνουν.

10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Bolzano – Cortina d’ Ampezzo – Lienz
Στο Bolzano μείναμε μόνο ένα βράδυ, και επειδή το προηγούμενο βράδυ είχαμε γυρίσει αρκετά το κέντρο του και τις πλατείες και τα σοκάκια αποφασίσαμε να φύγουμε και να τραβήξουμε για Δολομίτες και δολομιτικά χωριά. Θα πίναμε καφέ κάπου εκεί. Αρκετό τμήμα της σημερινής διαδρομής ανήκει στο λεγόμενο «μεγάλο δρόμο των δολομιτών». Διαδρομή με ωραία φύση και αρκετά τουριστική. Κακό αυτό. Δεν μπορώ να πω, οι Δολομίτες εξαιρετικοί, επιβλητικοί, εντυπωσιακοί αλλά κίνηση, κίνηση, κίνηση, λεωφορεία, χαμός. Πάει η αίσθηση του ξέγνοιαστου καβαλάρη των Ελβετικών και αυστριακών άλπεων. Δεν πτοούμαστε όμως. Αντικρύζουμε τη λίμνη Karersee, η οποία ήταν ονειρική. Μαζί με εκατοντάδες τουρίστες κάνουμε μία βόλτα να θαυμάσουμε το τοπίο και συνεχίζουμε προς canazei για τα passo di sella και passo di falzarego. Πολύ καλή σήμανση, δεν τίθεται θέμα να χαθούμε εδώ. Στη διαδρομή αποφασίζουμε να τραβήξουμε βιντεάκια (όταν χαλαρώνει η κίνηση γιατί δεν έχει νόημα να τραβάω τα μπροστά αυτοκίνητα) και διαπιστώνουμε ότι η κάρτα έχει χαμηλή ταχύτητα και δεν μπορεί να γράψει βίντεο πάνω από 5 δευτερόλεπτα. Πρόβλημα. Σταματάμε για καφέ στο δεύτερο πάσο καθώς στο πρώτο είχε πάρα πολύ κόσμο. Θέα μοναδική. Γύρω γύρω οι Δολομίτες και από την βεράντα του καφέ φαινόντουσαν τόσο τεράστιοι και τόσο κοντά σου. Στην προσπάθειά μας να λύσουμε το πρόβλημα της κάρτας της φωτογραφικής ψάξαμε σε κάθε χωριό για άλλη πιο γρήγορη κάρτα αλλά τζίφος. Δεν είχαν πουθενά. Αποφασίζουμε να τραβάμε βίντεο σε χαμηλότερη ποιότητα, οπότε προς το παρόν το πρόβλημα αναβάλλεται. Τα χωριά στους Δολομίτες εξίσου ωραία και διαφορετικά. Υπήρχαν σημεία τελείως πράσινα και σημεία τελείως άγρια μόνο βουνά. Διαφορετικές εικόνες, πολύ όμορφες όμως. Οι Δολομίτες είναι γενικότερα ιδιαίτερα βουνά και δημιουργούν πολύ ιδιαίτερα τοπία. Δεν ξέρω πως μπορούν οι εικόνες να αποτυπωθούν στο χαρτί. Μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο.
Διασχίζουμε και το passo campolongo και φτάνουμε στην Cortina, διάσημο τουριστικό θέρετρο των ιταλών και όχι μόνο και ως εκ τούτου αρκετά ακριβό. Κάνουμε τη βόλτα μας αλλά αποφασίζουμε να μην κάτσουμε για φαγητό και να προχωρήσουμε προς Αυστρία όπου και θα διανυκτερεύαμε. Στο δρόμο μας τρώει και κάνουμε μία παρέκκλιση περνώντας από τη λίμνη misurina στρίβουμε για να πάμε στο tre cime di lavadero, τους τρεις βράχους των Δολομιτών. Ο δρόμος είναι ιδιωτικός, πληρώνουμε τα διόδια (11?) και ανεβαίνουμε και φτάνουμε πραγματικά στους πρόποδες του βουνού. Απίστευτες εικόνες και κρύο τσουχτερό. Για να πας κάτω από το tre cime di lavadero αφήνεις το όχημα και έχει κανένα μισάωρο περπάτημα.
Στο γυρισμό αποφασίζουμε να διαλέξουμε τον πιο γρήγορο δρόμο γιατί έχει αρχίσει να σουρουπώνει, πεινάμε και λίγο και είναι περίπου 50χλμ μέχρι τη Lienz που θα μείνουμε το βράδυ. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο, η διαδρομή απλά συμπαθητική (με τόσα που έχουμε δει πια χρειάζεται κάτι πολύ ιδιαίτερο για να μας εντυπωσιάσει) και το ξενοδοχείο έτσι και έτσι. Ευτυχώς λειτουργεί και σαν εστιατόριο και τρώμε εκεί. Η κούραση σήμερα είναι αρκετή και επειδή στη Lienz θα μείνουμε τρία βράδια, την πέφτουμε κατευθείαν για ύπνο και ξεκούραση.

11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Lienz – Heiligenblut – Grosslockner – Zell am see – Lienz
Σήμερα η διαδρομή προβλέπει το grosslockner για το οποίο έχω διαβάσει τα άπειρα, από μέλη του φόρουμ, από ταξιδιωτικούς οδηγούς, ο καλύτερος δρόμος της ευρώπης και η αλήθεια είναι ότι περιμένω με αγωνία. Το πρόβλημα με την κάρτα της φωτογραφικής μηχανής επανέρχεται και αγοράζουμε ένα στικάκι και ζητάμε να μας αντιγράψουν μέσα τις γεμάτες μας κάρτες ώστε να χρησιμοποιήσουμε πάλι αυτές. Στο μαγαζί τους πήρε περίπου μία ώρα για αυτή την αντιγραφή φωτογραφιών 16γίγα. Σε αυτή την ώρα βολτάραμε λίγο στην πλατεία της Lienz και είδαμε και κάτι πάγκους που στήνανε μάλλον για την επόμενη σαν πανηγύρι. Η αντιγραφή ολοκληρώθηκε και ξεκίνησε η διαδρομή μας. Πρώτη στάση για καφέ στο Heiligenblut, στο χωριό ακριβώς πριν ξεκινήσει η διαδρομή. Το χωριό με χαρακτηριστικό μία εκκλησία με πολύ ψηλό καμπαναριό, πολύ όμορφο, μου θύμισε τα ελβετικά που είχαμε μείνει. Το ξενοδοχείο στη Lienz δεν μας πολυάρεσε και σκέφτηκα θα μπορούσαμε να μέναμε και εδώ, θα ήταν πιο ωραία. Τελευταίες μέρες του ταξιδιού ήταν δεν μπήκαμε στη διαδικασία. Πριν φύγουμε από την καφετέρια πήραμε τη βαριά απόφαση να διαγράψουμε τις φωτογραφίες από τις κάρτες ώστε να μπορούμε να τραβήξουμε καινούριες, μιας και τις είχαμε ήδη στο στικάκι. Εύκολο. Και αν δεν έχει γίνει σωστή αντιγραφή και χάσουμε τις φωτό;; Το πατάς το κουμπί εύκολα;;; Πήγε ο άντρας μου σε ένα ξενοδοχείο, τσέκαρε στον υπολογιστή τους το στικάκι ότι έχει όλα τα αρχεία μέσα και μετά πήρε την απόφαση και τις έσβησε από τις κάρτες. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, τσεκαρισμένο πλέον που γυρίσαμε, υπάρχουν όλες οι φωτογραφίες. Μετά τον καφέ με θέα τα βουνά ξεκινήσαμε για το grosslockner. Ο δρόμος και αυτός είναι ιδιωτικός, τα διόδια για τη μηχανή είναι 19?, και είναι περίπου 40χλμ. Εμείς ξεκινήσαμε από νότια από την Καρίνθια (έτσι λέγεται η περιοχή) προς βόρεια, την περιοχή του Saltzburg. Οπότε πρώτα αντικρύσαμε και διανύσαμε την κοιλάδα και μετά αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στο βουνό. Όταν την κάνεις ανάποδα η διαδρομή σβήνει στην κοιλάδα αφού έχει γευτεί το βουνό. Η εταιρεία που εκμεταλλεύται το δρόμο τον έχει πλήρως αξιοποιημένο. Στα διόδια σου δίνουν και ένα φυλλάδιο με διάφορα σημεία σημασίας – τουριστικής πάνω στο δρόμο. Έχουν φτιάξει και ένα τεράστιο πάρκο (kahuer – johe- και κάτι άλλο παρκ). Το ψηλότερο σημείο της διαδρομής είναι στα 2.571μ. Πρώτη μας στάση το πάρκο. Η διαδρομή είναι ωραία. Αλλά η κίνηση μεγάλη. Από όλα πολλά, πολλές μηχανές, πολλά ποδήλατα, πολλά αυτοκίνητα, πολλά τροχόσπιτα, πολλά λεωφορεία. Σε ένα σημείο βλέπουμε μία θάλασσα αυτοκινήτων σταματημένοι και ένας υπάλληλος να αφήνει να περνάνε δέκα δέκα. Ευτυχώς οι μηχανές περνούσαν χωρίς αναμονή. Η διαδρομή μέχρι το πάρκο πραγματικά ωραία με θέα τον παγετώνα και την κορυφή του grosslockner, την ψηλότερη κορυφή των αυστριακών άλπεων (3.398μ). Αν δεν υπήρχε η κίνηση θα είχα εξτασιαστεί. Βέβαια τι περίμενα και εγώ 11 Αυγούσου!! Φτάνουμε στο πάρκο όπου στο πάρκινκ γίνεται χαμός από μηχανές, σαν έκθεση μηχανής ήταν. Εκεί έχουν και ντουλάπια (σαν αυτά του γυμναστηρίου) που μπορείς να αφήσεις το κράνος, την τσάντα ή ότι θες, και να μην τα κουβαλάς όσο θα κάθεσαι. Και είναι δωρεάν.
Μεσα στα άλλα που έχουν κάνει, έχουν κατασκευάσει μία βάρκα πάνω στο βουνό. Αν δεις καράβια στη στεριά … και διάφορες παροιμίες περνάνε από το μυαλό μας. Φωτογραφιζόμαστε απαραιτήτως με την κορυφή και τον παγετώνα με αρκετή προσπάθεια για να μη φαίνονται τα πλήθη αλλά εμείς, κάνουμε και τη βόλτα μας και συνεχίζουμε για κάτι πιο ήσυχο, ένα καφέ που έχει στην κορυφή το edelweiss spitze, όπου από ένα σημείο της διαδρομής και μετά απαγορεύονται τα λεωφορεία (κάτι είναι και αυτό).
Κίνηση αρκετή αλλά επειδή είμαστε ευέλικτοι με τη μηχανή ξεκλέβουμε μερικά χιλιόμετρα ανοιχτού δρόμου. Η αίσθηση της κίνησης ανάμεσα στους πάγους που δεν λιώνουν ποτέ, ήταν πρωτόγνωρη έστω και αν κάποιες φορές ήταν πολύ αργή. Φτάνουμε στην κορυφή, στο καφέ που αυτοδιαφημίζεται ως bikers point και η αλήθεια είναι ότι ευτυχώς που είχε καλή μέρα γιατί εκεί πάνω (2571μ) και ανάμεσα στους παγετώνες μάλλον θα ψοφούσαμε στο κρύο αν δεν είχε ήλιο. Αυτοκόλλητα στην πινακίδα άπειρα από συλλόγους και φόρουμ, είδαμε και μερικά ελληνικά. Αράζουμε και πίνουμε καφεδάκι αγναντεύοντας αρκετή ώρα, ξεκουραζόμαστε κιόλας.
Αρχίζουμε την κατάβαση έχοντας αποφασίσει να πάμε για φαγητό στο zell am see, μια και έχει see θα είναι ωραία σκεφτήκαμε. Στην κατάβαση συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε θέα και εικόνες προσπαθώντας να συγκρατήσουμε όσα περισσότερα μπορούμε στο μυαλό και στη φωτογραφική μηχανή, και να θυμόμαστε τα πάντα.
Για να φτάσεις στο χωριό περνάς από ένα διακλαδωτό τούνελ, δηλαδή μπαίνεις στο τούνελ το οποίο χωρίζεται στην πορεία σε δύο τούνελ και βγαίνεις μέσα στο χωριό. Πραγματικά με έχει εντυπωσιάσει το θέμα των τούνελ. Αν είναι τόσο καλό το οδικό δίκτυο στα χωριά, στις πόλεις τι γίνεται; Φτάνοντας στο zell am see διαπιστώνουμε ότι δίπλα στη λίμνη περνάει η σιδηροδρομική γραμμή γεγονός που σημαίνει ότι δεν έχει εστιατόρια κλπ. Προχωρώντας στην έξοδο του χωριού εντοπίζουμε ένα camping ακριβώς μπροστά στη λίμνη, με το εστιατόριό του, και επιλέγεται αμέσως.
Δροσερά και όμορφα, τρώμε με το τραπεζάκι μας δίπλα στη λίμνη και με θεα τις αυστριακές άλπεις και σιγά σιγά παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής προς τη lienz, όχι πάλι από το grosslockner αλλά από την άλλη πλευρά (νομίζω από το χωριό meringen). Από εκείνη την πλευρά δεν είχε ορεινά περάσματα αλλά είχε αρκετό πράσινο στη διαδρομή. Φτάνοντας προς τη Lienz έχει πλέον βραδιάσει, το φεγγάρι έχει σχεδόν γεμίσει γιατί σε δύο μέρες είναι η πανσέληνος του Αυγούστου ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μας ένα φοβερό τοπίο, με το φεγγάρι τεράστιο και ολοστρόγγυλο να καθρεφτίζεται στο ποτάμι παραλληλα με το δρόμο, στις όχθες του ποταμού δέντρα και ανάμεσα σε γη και ουρανό να υψώνεται ένα κάστρο φωτισμένο. Χωρίς υπερβολές σταθήκαμε ένα τέταρτο στο σημείο που το είδαμε για να το απολαύσουμε και να το απαθανατίσουμε φωτογραφικά.
Το ξενοδοχείο από εκείνο το σημείο είναι περίπου 1,5χλμ οπότε δίνουμε ραντεβού και την επόμενη μέρα για φωτογράφηση εκεί. Φτάνουμε, αλλάζουμε και βουρ στην πόλη, για ποτο και βόλτα.
Σε αντίθεση με την Ελβετία, η Αυστρία μας φάνηκε πολύ φτηνή. Παράδειγμα, Δύο μπύρες στην Ελβετία 14 ευρώ περίπου, Δύο μπύρες στην Αυστρία 6 ευρώ περίπου. Αισθητή η διαφορά. Και το φαγητό ήταν πολύ οικονομικότερο. Στην Ελβετία τρώγαμε με 60ευρώ περίπου και τα ίδια στην Αυστρία με 30ευρώ περίπου.

12 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Lienz και λίγη βόλτα
Σήμερα επίσης ήταν μία μέρα χωρίς διαδρομή αρχικά τουλάχιστον. Η αλήθεια είναι ότι την προηγούμενη φορά ψιλοβαρεθήκαμε όλη μέρα στο ίδιο μέρος. Μετά το πρωινό πήγαμε στο κέντρο για καφεδάκι, και περπάτημα στην πόλη. Είχε ανοίξει και η έκθεση – πανηγύρι και ήταν με πήλινες κατασκευές. Πόσο να αντισταθείς να μην ψωνίσεις τίποτα;; Και αυτό είναι ωραίο και εκείνο και το άλλο και όλα. Τελικά πήρα ένα μικρό βαζάκι (πολύ μου άρεσε) έτσι για να ψωνίσω κάτι. Μετά από αρκετό περπάτημα και εξερεύνηση κάτσαμε σε ένα καφέ, για ξεκούραση και αναδιοργάνωση. Πήραμε το βιβλιο – οδηγό μας και αποφασίσαμε να κάνουμε μία σύντομη διαδρομή γύρω από τη Lienz, να μπούμε λίγο Ιταλία και πίσω. Μετά τον καφέ κατά το μεσημέρι γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, φορέσαμε τα ρούχα μηχανής και ξεκινήσαμε για τη staller sattel. Η διαδρομή αυτή περνάει τα αυστοιταλικά σύνορα και στην πλευρά της Ιταλίας είναι μονής κατεύθυνσης. Ανά μία ώρα και για ένα τέταρτο επιτρέπεται η άνοδος και αντιστοίχως η κάθοδος. Πλησιάζοντας στα σύνορα τα δέντρα πύκνωναν οι Δολομίτες ξαναεμφανίζονταν και μετά από μια στροφή να το φανάρι. Σε 20 λεπτά θα άνοιγε ο δρόμος. Κατεβαίνουμε, κάνουμε βόλτα στη λίμνη, βγάζουμε τις απαραίτητες φωτό και περιμένουμε μαζί με αρκετούς άλλους. Οι μηχανές έχουν αρχίσει να πληθαίνουν και κλασσικά (αυτά γίνονται σε όλες τις χώρες και από όλους τους οδηγούς) προσπερνάνε τα αυτοκίνητα και στέκονται μπροστά στο φανάρι. Ακολουθούμε και εμείς εννοείται. Παρένθεση, πολλοί ξένοι πηγαίνουν ζευγάρια εκδρομές με τη μηχανή, με δύο μηχανές, κάθε ένας (άντρας – γυναίκα) τη δική του. Καλή φάση. Επίσης βλέπαμε πολλές μηχανές και πάνω ένα ζευγάρι 50χρονων με δερμάτινα, κανονικά. Ενθαρρυντικό να μπορούμε και σε εκείνη την ηλικία να πηγαίνουμε τέτοια ταξίδια.
Με το που έγινε το φανάρι πράσινο ήταν σαν εκκίνηση αγώνων. Πρέπει να ήμασταν πάνω από 30 μηχανές που ξεχύθηκαν σε ένα στενό δρόμο μίας λωρίδας και ευτυχώς μίας κατεύθυνσης. Αναμενόμενο στη δεύτερη φουρκέτα, κάποιος έπεσε λόγω συνωστισμού. Ευτυχώς όχι εμείς και ευτυχώς δεν χτύπησε κανείς ούτε και η μηχανή έπαθε καμία ζημιά. Η διαδρομή πολύ ωραία μέσα στο δάσος και αυτή, δέντρα με πυκνό φύλλωμα που ίσα που επέτρεπαν τις ακτίνες του ήλιου να φωτίζουν το δρόμο και κατά τα άλλα δημιουργούσαν φυσικό τούνελ σε κάποια σημεία. Αυτό το πολύ ωραίο κομμάτι κράτησε περίπου 10 λεπτά και μετά άρχισαν τα ιταλικά χωριά. Περάσαμε αρκετά όμορφα χωριά τα ονόματα των οποίων δεν συγκράτησα. Μας εντυπωσίασε αρκετά η Βόρεια Ιταλία, παρόλο που δεν είμαστε ιδιαίτερα ιταλόφιλοι, ήμασταν μάλλον αρνητικοί. Αλλά εκείνα τα μέρη, από κόμο και πάνω στα Ελβετικά και Αυστριακά σύνορα είναι πραγματικά πολύ ωραία.
Μετά από μικρό κύκλο γυρίσαμε να ξαναπεράσουμε τα σύνορα προς Αυστρία από άλλο σημείο και να συνεχίσουμε τη διαδρομή που είχαμε στο νου μας. Εμείς την είχαμε στο νού μας γιατί το gps είχε άλλα σχέδια. Επειδή τη συγκεκριμένη διαδρομή δεν την είχαμε ψάξει και την αποφασίσαμε τελευταία στιγμή, το ακολουθήσαμε. Σε ωραία μέρη μας πήγε αλλά από ένα σημείο και μετά μας έκανε ένα μεγάλο κύκλο. Σε αυτή τη διαδρομή είδαμε και την πρώτη και μοναδική αυστριακή ταμπέλα για κάποιο πάσο. Περάσαμε και από αυτήν την καταπράσινη σχεδόν φωσφορούχα κοιλάδα και μετά γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, την πέσαμε για ξεκούραση.

13 Αυγούστου: Lienz – Venice
Μετά τις τρεις μέρες στη Lienz, είχαμε δει την πόλη, οπότε φύγαμε νωρίς αποφασίζοντας να πιούμε καφέ κάπου στη διαδρομή. Είχαμε και σκοπό να φτάσουμε σχετικά νωρίς στη Βενετία για να την περπατήσουμε, οπότε gps και φύγαμε. Το gps μας περνάει πάλι από τους Δολομίτες και τη λίμνη misurina. Αυτή τη φορά δεν αντισταθήκαμε στη λίμνη και καθίσαμε εκεί για τον καφέ μας. Στη συνέχεια (λες και το ήξερε) μας περνάει πάλι από καταπράσινες διαδρομές μέσα στους Δολομίτες, λιγότερο τουριστικές από αυτές που είχαμε κάνει την πρώτη φορά, και με πολύ λιγότερη κίνηση. Οπότε απολαμβάνουμε τα τελευταία αλπικά τοπία με τα θεόρατα βουνά αλλά και τα πυκνά δέντρα και μόνο προς τα τελευταία 120 χιλιόμετρα μας οδήγησε μέσω του αυτοκινητοδρόμου. Φτάνουμε στο Mestre όπου ήταν το ξενοδοχείο μας για να έχει και πάρκινκ, και μόλις το βλέπουμε απέξω απογοητευόμαστε. Τόσο χάλια, σαν ετοιμόρροπο, άνετα πιστέυαμε ότι είναι και πολύ βρόμικο, εγκαταλελειμένο κλπ. Πλήρης απογοήτευση. Σκέψεις τώρα πρέπει να μαλώσω με τη ρεσεψιόν, για να μην μείνουμε και να ψάχνουμε άλλο ξενοδοχείο και τέτοια. Συζητάμε και λέμε να δούμε πρώτα το δωμάτιο και μετά. Πάω στη ρεσεψιόν μου δίνουν το κλειδί, μου εξηγεί και το παλικάρι με λεπτομέρειες πως θα πάμε με το λεωφορείο στη Βενετία. Η αλήθεια είναι ότι δεν έδωσα πολύ σημασία γιατί βιαζόμουν να πάω δήθεν να δω το άθλιο δωμάτιο και γυρίσω να τσακωθώ. Ανεβαίνω στο δωμάτιο, ανοίγω και βλέπω είναι πλήρως ανακαινισμένο πεντακάθαρο δωμάτιο, μοντέρνα έπιπλα, όλα καινούρια. Έκπληξη και ανακούφιση. Μάλλον όταν τελείωσαν την εσωτερική ανακαίνιση δεν είχαν λεφτά να φτιάξουν και την εξωτερική όψη του ξενοδοχείου. Φώναξα και τον άντρα μου να ανέβει και έτσι το θέμα του ξενοδοχείου έληξε αισίως. Ετοιμαστήκαμε γρήγορα και αποφασίσαμε να πάμε με το λεωφορείο στη Βενετία καθώς έχει 24ωρη σύνδεση (πιο αραιά την νύχτα), και κόστος 4,80 και οι δύο πήγαινε – έλα, ενώ το πάρκινκ στη Βενετία κοστίζει νομίζω 60? το 24ωρο που είναι και το ελάχιστο. Μέσα σε 5 λεπτά ήμασταν στη Βενετία και αποφασίζουμε να την περπατήσουμε αντί να πάρουμε το καραβάκι.
Η Βενετία είναι ωραία πόλη, αυτό δεν αμφισβητείται. Αλλά πολύ βρώμα και σκουπίδια. Η υγρασία φταίει, τα νερά των καναλιών, ο μεγάλος όγκος τουριστών δεν ξέρω. Πάντως χαλάει το γενικό σύνολο και δεν σου αφήνει ωραία γεύση. Όπως και να έχει όλα τα σημεία της είναι γραφικά. Περάσαμε από γεφυρες, γεφυράκια, γεφυρούλες, μικρές και μεγάλες πλατείες, περάσαμε τη γέφυρα rialto και καταλήξαμε στην piazza san marco, με την εκκλησία και το παλάτι των Δόγηδων. Απίστευτος κόσμος εννοείται. Στη συνέχεια ψάξαμε με ένα χάρτη τη γέφυρα των στεναγμών. Η αλήθεια είναι ότι κάτι εντοπίσαμε αλλά δεν ήμασταν σίγουροι. Σε ένα κάρτ ποστάλ που είχα αγοράσει την έδειχνε, ο χάρτης την έδειχνε αλλά ακόμα δεν μπορούσαμε να την εντοπίσουμε. Πλησίασα έναν ιταλό, και του λέω που είναι αυτό, δείχνοντάς του την φωτογραφία του κάρτ ποστάλ. Μου έδειξε και όταν πήγαμε εκεί την είδαμε. Οι αθεόφοβοι οι ιταλοί έχουν βάλει γύρω γύρω μία τεράστια διαφήμιση της loreal που καλύπτει και τα δύο κτίρια που ενώνει η γέφυρα και εκεί που είναι κοπέλα της αφίσας και τινάζει τα μαλλιά της, υπάρχει τρύπα και φαίνεται για τέσσερα μέτρα η γέφυρα!!!!!! Πραγματικά την πρώτη φορά που πέρασα δεν το πρόσεξα καν, είδα τα πλακάτ της διαφήμισης και προχώρησα. Τι σχόλιο να κάνω σε αυτό;;;;
Μετά το φαγητό πήραμε το δρόμο του γυρισμού με το καραβάκι αυτή τη φορά. Όταν πέφτει η νύχτα (δεν φαίνονται και πολλά πολλά), φωτίζεται και ωραία και αποκτά άλλο αέρα. Τη νύχτα είναι ρομαντικά στη Βενετία, τη μέρα δεν θα το έλεγα. Ήταν και η μέρα της πανσελήνου νομίζω και λίγο που περπατήσαμε πριν φύγουμε ήταν μαγευτικά. Χαζέψαμε από το καραβάκι τη θέα της νυχτερινής Βενετίας και γυρίσαμε πάλι στο ξενοδοχείο με το λεωφορείο πάλι σε 5 λεπτά.

14-15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Venice – Ηγουμενίτσα – Θεσσαλονίκη
Κλασσικά ξύπνημα και πρωινό, με καλοκαιρινά ρούχα… κάτι που μας είχε λείψει η αλήθεια είναι. Φορωθήκαμε σαν αστακοί και ξεκινήσαμε να πάρουμε το πλοίο μας το οποίο έφευγε 12.00το μεσημέρι ώρα Ιταλίας και θα φτάναμε την επόμενη μέρα 13.00 ώρα Ελλάδας. Μία μέρα στο πλοίο δηλαδή. Με συνοπτικές διαδικασίες ανεβήκαμε στο πλοίο και από εκεί και πέρα όλη η μέρα κύλησε με συζητήσεις για το πώς ήταν αυτό ή εκείνη, πιο ήταν πιο ωραίο κλπ. Εννοείται ότι κοιμηθήκαμε με τις κότες και ξυπνήσαμε αργά. Αυτή τη φορά δεν μας φώναζαν από τα μεγάφωνα γιατί πήραμε όλα μας τα πράγματα. Η διαδρομή Ηγουμενίτσα – Θεσσαλονίκη κύλησε γρήγορα και αυτή τη φορά δεν μου φάνηκε τόσο όμορφη όσο όταν πηγαίναμε!!! Παρεπιπτόντως επειδή το ρεζερβουάρ της μηχανής δεν αρκεί για τη συγκεκριμένη διαδρομή, και χρειάζεται να βάλεις βενζίνη στο δρόμο, έχει ανοίξει σεα μετά την Βέροια όπως πηγαίνεις προς Θεσσαλονίκη, και έχει τη βενζίνη 1,78?. Κοινώς είναι προς αποφυγή….. αλλά ας όψεται η ανάγκη.

Το συνολικό κόστος ταξιδιού για δύο άτομα, εισητήρια, βενζίνες, ξενοδοχεία, και ότι φάγαμε εκεί είναι περίπου 4.000?. Δεν ξέρω αν είναι λίγα ή πολλά. Σίγουρα μπορείς να εξοικονομήσεις χρήματα επιλέγοντας κάμπινκ αντί για ξενοδοχείο ας πούμε, η επιλέγοντας διαμονή σε κάποια μέρη κοντά στα σύνορα της Ελβετίας (μιας και η Ελβετία είναι αρκετά ακριβή) και να πηγαινοέρχεται κανείς με μονοήμερες.
Ελπίζω να μη θεωρείται διαφήμιση αλλά για όσους ενδιαφέρονται για τέτοιου είδους ταξίδι, βρήκα ένα βιβλίο που εμένα με βοήθησε πάρα πολύ γιαυτό και το αναφέρω motorcycle journey’s through the alps and beyond. Συγγραφέας John Herman. Είναι σε μορφή 90 περίπου μικρών ταξιδιών χωρισμένων ανά περιοχή και περιγράφει όλες τις Άλπεις (πραγματικά όμως όλες), πηρυναία, και κορσική.

 

[harilander]

παρα πολυ ωραίο τα ταξιδι σας, θα ηθελα πολύ να το κανω αλλά μηπως να τα εγραφες λιγα λιγα σε πιο πολλά ποστ ώστε να μην κουραζουν; οταν ειναι πιο μικρα τα ποστ διαβάζονται πιο ευκολα και δεν το χανεις, μερικες φορες δεν εχεις πολυ χρονο να διαβάσεις ολοκληρο κατεβατο.
φιλικά

 

[Elenik]

Δίκιο έχεις αλλά όποτε ξεκίνησα να τα γράφω λιγα λίγα μετά λόγω δουλειά στο τέλος την έτρεχα την ιστορία για να τελειώσει. Νομίζω - Ελπίζω πως οι admin μπορούν να την χωρίσουν σε κεφάλαια, και έτσι θα είναι πιο ξεκούραστη.

 

[joss]

Εχοντας κανει παρομοιο τουρ (στους 4 τροχους) επισκευτομενος τα περισσοτερα απο τα μερη που πηγατε, πες μου... Ποσες ημερες σας πηρε για να συνελθετε απο το Αλπικο σοκ και να επανελθετε στην ελληνικη πραγματικοτητα?

 

[Elenik]

Θα σου απαντήσω εν καιρώ γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε συνέλθει ακόμα..... και έχουμε μία εβδομάδα που γυρίσαμε!!

 

[mariagl]

Elenik, μου αρεσε πολύ η ιστορία σου. Η Ελβετία ειναι μια χωρα που θέλω παρα πολύ να επισκεφτω. Να ειστε καλα να ξαναπάτε!

 

[hydronetta]

Αγαπώ κι εγώ τα roadtrips ειδικά στην κεντρική ευρώπη, αλλά με τη διάσπαση προσοχής που έχω μου είναι αδύνατο να διαβάσω ήρεμα όλο το κείμενο. Παράκληση κι από μένα να γίνει σε κεφάλαια.... και βάλε και καμμιά φωτογραφία έτσι για το μάτι!

 

[joss]

ναι, Βαλε καμια απο Interlaken, Zell am Zee και St. Moritz για να παρουμε ματι. Για το τελευταιο, ελπιζω να φωτογραφισετε το μοναχικο φαναρι στο πουθενα λιγο πριν μπεις στη πεδιαδα που ειναι η λιμνη.

 

[Elenik]

::

::

 

[wotan1975]

Ωραια τοπια και ωραια η ιστορια σου,βουτυρο στο ψωμι μας!Αν και εγω δεν θα την παλευα να το κανω οδικως,ποσο μαλλον με μηχανη!

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ευρώπης.