vasnorth
Member
- Μηνύματα
- 594
- Likes
- 1.814
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πτήση - άφιξη στο Τορόντο
- Πρώτη γνωριμία με το Τορόντο
- CN Tower - PATH
- Περίπατος στο κέντρο του Τορόντο
- Niagara Falls
- Τελευταίες μέρες στο Τορόντο
- Αναχώρηση για το Μόντρεαλ
- Γύρος του Μόντρεαλ - Vieux Montreal - Vieux Port
- Εκδρομή στην Οττάβα
- Ολυμπιακό Πάρκο - στα προάστια του Μόντρεαλ
- Εκδρομή στην πόλη του Κεμπέκ
- Τελευταίες βόλτες στο Μόντρεαλ - η επιστροφή - επίλογος
Εκδρομή στην πόλη του Κεμπέκ
Η σημερινή μέρα θα ήταν και πάλι μακριά από το Μόντρεαλ και συγκεκριμένα θα μας πήγαινε πίσω 350 χρόνια ιστορίας.
Αφού σηκωθήκαμε πάλι πολύ πρωί, θα κρατούσε και δώδεκα ώρες η εκδρομή, ήμασταν έτοιμοι για την ωραιότερη πόλη του Καναδά, για τη συγκλονιστικήπόλη του Κεμπέκ - ''το μέρος όπου στενεύει ο ποταμός''- στη γλώσσα των Ινδιάνων Αλγκονκέν.
Χτισμένη στις όχθες του ποταμού St. Laurence (Άγιος Λαυρέντιος) κρύβει πίσω της μία ιστορία κουλτούρας και πολιτισμού τεσσάρων αιώνων.
Πόλη που, λόγω της όμορφης θέσης της μπροστά στο ποτάμι και της σπουδαίας της αρχιτεκτονικής με τα γραφικά λιθόστρωτα δρομάκια αλλά και της πλούσιας ιστορίας που την ακολουθεί, έχει ανακηρυχθεί από το 1985 μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, προστατευμένη από την UNESCO. Με το που την πρωτοαντικρίζεις ξεχνάς ότι είσαι σε άλλη μία αμερικάνικη πόλη και νομίζεις ότι βρίσκεσαι κάπου στην κεντρική Ευρώπη. Αν το ιστορικό κέντρο του Μόντρεαλ έχει αέρα Ευρώπης, η πόλη του Κεμπέκ είναι ολόκληρη, 100% ''Ευρώπη''!
Με πληθυσμό γύρω στους 700.000 κατοίκους θεωρείται, για τα δεδομένα του Καναδά, μία σχετικά μεγάλη πόλη. Ο αριθμός όμως αυτός αυξάνεται εντυπωσιακά τους θερινούς μήνες από τους χιλιάδες τουρίστες και αυτό είναι ίσως το μόνο αρνητικό που θα μπορούσαμε να πούμε για αυτή την υπέροχη πόλη. Είναι τόσο πολύς ο κόσμος, όπου κάποια στιγμή δεν μπορείς να περπατήσεις άνετα ιδίως στα στενά της παλιάς πόλης!
Η πόλη χωρίζεται σε πολλές γραφικές γειτονιές, με πιό αξιοσημείωτες την 'Ανω Πόλη (Upper Town District) με πλήθος υπέροχα κτίρια, κυρίως δημόσια, την Κάτω Πόλη (Lower Town District) με τα σημαντικότερα αξιοθέατα της παλιάς πόλης και τέλος την αναβαθμισμένη περιοχή του Παλιού Λιμανιού (Old Port District) , κομμάτι της κάτω πόλης.
Ξεκινώντας την περιήγηση βρισκόμαστε στο κέντρο της άνω πόλης η οποία απλώνεται γύρω από ένα λόφο και εκεί δεσπόζει το πιό φωτογραφημένο αξιοθέατο της πόλης, το ξενοδοχείο Chateau Frontenac.
Χτίστηκε από τον μεγιστάνα των σιδηροδρόμων Cornelius Van Horne και αποτελεί ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα επηρεασμένο από την Γαλλική τεχνοτροπία με χαρακτηριστικό τις πράσινες επιχαλκωμένες στέγες του. Το ξενοδοχείο εσωτερικά είναι πολύ εντυπωσιακό και καθημερινά πλήθος από κόσμο μαζεύεται εδώ για να πιεί ένα καφέ ή να φάει κάτι ή απλά να θαυμάσει την υπέροχη θέα στο ποτάμι.
Ιδιαίτερο σημείο λίγο πιό πέρα είναι εκεί που συγκεντρώνονται τα πλήθη των ντόπιων και των τουριστών, το DufferinTerrace, στα αριστερά του ξενοδοχείου, από το οποίο ή θέα είναι μοναδική!
Εκεί στην πλατεία που απλώνεται μπροστά στο ξενοδοχείο ξεκινούν αμαξάκια που κάνουν το γύρο της πόλης, ταχυδακτυλουργοί, τραγουδιστές και γενικά καλιτέχνες του δρόμου συγκεντρώνονται καθημερινά και διασκεδάζουν τον κόσμο.
Πάνω στο λόφο, λίγο πιό κάτω στην άκρη του γκρεμού του Cap Diamant βρίσκεται το φρούριο της Citadelle (της ακρόπολης δηλαδή του Κεμπέκ). Το φρούριο αυτό ξεκίνησε να φτιάχνεται το 1750 από τους Γάλλους για προστασία από επιθέσεις των 'Αγγλων, αλλά το παράξενο είναι ότι τελείωσε με την προσθήκη των επάλξεων σε σχήμα άστρου από τους Άγγλους γύρω στο 1850, για την άμυνα της πόλης σε πιθανή επίθεση από τις ΗΠΑ. Εκεί κάθημερινά τα πρωινά γίνεται και η αλλαγή της φρουράς.
Στο Κεμπέκ εξάλλου υπάρχουν τα μοναδικά ανέπαφα τείχη σε όλη τη βόρειο Αμερική με μήκος 4,5 χλμ. και αναρίθμητους πυργίσκους με κανόνια και πύλες έτοιμες να τις εξερευνήσεις.
Προχωρώντας πιό κάτω συναντάμε τον καθεδρικό της Notre Dame , όπου με το γειτονικό Δημαρχείο δημιουργούν μία γραφική πλατεία, όπου ιδιαίτερα το καλοκαίρι πλήθος κόσμου μαζεύεται για να δει τις υπαίθριες παραστάσεις από ντόπιους ηθοποιούς. Μπροστά στην πλατεία δεσπόζει το άγαλμα του Champlain.
Προτού κατηφορίσουμε για την κάτω πόλη θα περάσουμε και από το επιβλητικό κτίριο του Κοινοβουλίου.
Εκεί εντύπωση σου προκαλεί ο περίτεχνος κήπος όπου με πολύχρωμα λουλούδια είναι γραμμένη η φράση " je me souviens", για να "θυμούνται" πάντα τους δεσμούς τους με τη μαμά Γαλλία.
Μην ξεχνάμε ότι το Κεμπέκ ήταν από πάντα κέντρο πολεμικών επιχειρήσεων και διενέξεων με τους 'Αγγλους αλλά και αποσχιστικών τάσεων από την ομοσπονδία του Καναδά.
το Δημαρχείο
Για να κατεβούμε τώρα στην κάτω πόλη, αν φαίνονται λίγο απότομα τα σκαλιά (που μεταξύ μας είναι!) υπάρχει η λύση του μικρού τελεφερίκ. Πράγματι τα σκαλοπάτια αυτά τα ακολουθεί ένα περίεργο όνομα, το "casse cou" που σημαίνει "σπάσιμο του λαιμού". Ο θρύλος λέει ότι είναι τόσο απότομα που για να τα ανεβοκατεβείς θα χρειαστεί να σπάσεις το λαιμό σου. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει και από τον 17ο αι. που έχουν φτιαχτεί αυτά τα σκαλιά δεν έχει καταγραφεί, τουλάχιστον επίσημα, κανένα... σπάσιμο λαιμού. Για κανένα πόδι βέβαια δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά!
Πάντως το χειμώνα με τον παγετό αλλά και γενικά όσοι υποφέρουν από ίλιγγο καλό είναι να χρησιμοποιούν το τελεφερίκ.
Κατηφορίζοντας θα συναντήσουμε την Place Royal, όπου ήταν ο πρώτος Γαλλικός οικισμός και δημιουργήθηκε από τον Samuel de Champlain το 1608. Στην πλατεία αυτή μαζεύονταν από παλιά οι πολίτες για τις διάφορες εμπορικές και πολιτιστικές τους εκδηλώσεις. Εκεί βρίσκεται και η εκκλησία Notre Dame des Victoires σε ανάμνηση των νικών των Γάλλων κατά των Άγγλων.
το εσωτερικό της Notre Dame des Victoires
Η πλατεία όμως αυτή συγκεντρώνει κόσμο και για έναν άλλο λόγο. Πάνω στα παραδοσιακά σπίτια της περιοχής και στους ελεύθερους τοίχους, καλλιτέχνες έχουν αναπτύξει την τεχνοτροπία του Trompe l’ Oeil (του να εξαπατάς δηλαδή το μάτι). Αυτή η τεχνοτροπία είναι ένα είδος γκράφιτι με εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Έχουν ζωγραφίσει σκηνές της καθημερινής ζωής που από μακριά ξεγελιέσαι τόσο πολύ που νομίζεις ότι η συνέχεια του δρόμου υπάρχει και όταν φτάσεις κοντά τότε βλέπεις ότι είναι απλά ένας τοίχος, αλλά φυσικά το καταλαβαίνεις και από τη θεματογραφία που είναι από τους προηγούμενους αιώνες.
οι εικόνες μιλούν από μόνες τους...
Από εκεί ξεκινάμε ένα μεγάλο περίπατο στο πιό ωραίο κομάτι της πόλης (λες και υπάρχει και άσχημο!) στα πλακόστρωτα στενά της Petit Champlain. Τα μάτια σου ζαλίζονται από την ομορφιά που αντικρίζεις. Όμορφα καφέ, γραφικά ταβερνάκια, παλιά σπίτια με περίτεχνα μπαλκόνια από όπου κρέμονται λογής λουλούδια, εντυπωσιακά μαγαζάκια με κομψοτεχνήματα και ρούχα , υπέροχες γκαλερί σε παρασύρουν πίσω στο χρόνο και σε κάνουν να θέλεις να τα επισκεφθείς όλα ή έστω να ρίξεις μιά ματιά.
Εκείνο που μας εντυπωσιάζει ιδιαίτερα είναι οι περίτεχνες χειροποίητες μεταλικές πινακίδες έξω από τα μαγαζάκια που ίσως να είναι και οι αυθεντικές από τα παλιά χρόνια. Ένα πραγματικό έργο τέχνης που θέλεις να τις φωτογραφίσεις όλες. Ένα χαρακτηριστικό φυσικά που θεωρείται δεδομένο στο ιστορικό κέντρο και όχι μόνο, όλων των πόλεων της Ευρώπης. Να διατηρείς δηλαδή και να φυλάς με ευλαβεια την πολιτιστική σου κληρονομιά και ότι καινούργιο φτιάξεις, να ταιριάζει και να δένει με την ιστορία της πόλης.
Φυσικά υπάρχουν και οι θλιβερές εξαιρέσεις, σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα πχ. που θεωρείται και το λίκνο του πολιτισμού... με τις τεράστιες απαράδεκτες πινακίδες, του στυλ ''ότι μου 'ρθει εκείνη την ώρα αυτό κάνω'', που θυμίζουν ασιατική τριτοκοσμική πόλη! Δεν το συνεχίζω όμως άλλο, γιατί θα συγχιστώ!
Συνεχίζοντας την βόλτα μας στην κάτω πόλη αναγκαστικά φτάνουμε στην προκυμαία μπροστά στο ποτάμι του Αγ. Λαυρεντίου. Η περιοχή είναι πολύ όμορφη με τα γραφικά μαγαζάκια, τα καλοσυντηρημένα σπίτια, το περιποιημένο πάρκο κατά μήκος της ακτής όπου μπορείς να καθήσεις και να χαζεύεις τα μικρά καραβάκια που ξεκινούν την κρουαζιέρα στο ποτάμι και έχεις την ευκαιρία να θαυμάσεις τα αξιοθέτα του Κεμπέκ από μακρυά. Ένα ποτάμι που είναι τόσο μεγάλο που ξεχνιέσαι και νομίζεις ότι είναι θάλασσα, εξάλλου λίγο πιό κάτω συναντά τον Ατλαντικό.
Η ώρα όμως περνούσε και έπρεπε κάπου να φάμε γιατί αμέσως μετά είχαμε συνέχεια στο νησί της Ορλεάνης. Τυχαία καθήσαμε σε ένα συμπαθητικό μπιστρό που εξωτερικά φαινόταν πολύ ωραίο, στο ''Bistro sous le fort'' που τελικά αποδείχτηκε εξαιρετικό. Ένα χαρακτηριστικό που μου έκανε εντύπωση , το παρατήρησα και σε άλλα εστιατόρια που περάσαμε, είναι ότι στην κουζίνα τους χρησιμοποιούν πολύ το λειωμένο τυρί , σχεδόν παντού. Στο κυρίως πιάτο, πάνω από μία μπριζόλα πχ. ή και στο ορεκτικό ακόμα - σε μιά παραλαγή του γαλλικού τοστ - φέτες μπαγκέτας βουτηγμένες στο αυγό και ψημένες στο φούρνο με λειωμένο τυρί και σκόρδο. Η χοληστερίνη στα καλύτερα της!
http://www.bistrosouslefort.com/
Νωρίς το απόγευμα ξεκινήσαμε για το τελευταίο μας αξιοθέατο. Μία σύντομη διαδρομή 15 χλμ. μας έφερε στο Parc de la Chute - Montmorency για να δούμε από κοντά τους ομώνυμους καταρράκτες. Με ύψος 85 μ. ( 30 μ. πιό ψηλά από αυτούς του Νιαγάρα ) οι καταρράκτες αυτοί σε ενθουσιάζουν και σε αποζημιώνουν με το θέαμα που προσφέρουν, όταν κυρίως δεν έχεις ευκαιρήσει να δεις τους αντίστοιχους του Νιαγάρα.
Στο λόφο αντικρυστά στους καταρράκτες υπάρχει το Manoir Montmorency , όπου εκει αφού ανεβείς με το τελεφερίκ έχεις και την καλύτερη θέα. Στο σημείο όπου εκβάλλουν οι καταρράκτες υπάρχει και μία γέφυρα από την οποία περνάς απέναντι στο νησί της Ορλεάνης (Ile d’ Orleans). Ένας εύφορος τόπος ηρεμίας που αποτέλεσε και τον πρώτο οικισμό των Γάλλων αποίκων. Όταν ο Jacques Cartier πρωτοήλθε εδώ, λόγω των πολλών αμπελιών που πρωτοαντίκρυσε το ονόμασε Ile de Bacchus ''νησί του Βάκχου'', από τον αρχαίο θεό του κρασιού. Αργότερα όμως του έδωσε το όνομα Ile d’ Orleans προς τιμή του δούκα της Ορλεάνης.
Αφού πετύχαμε και ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα στις όχθες του ποταμού του Αγίου Λαυρεντίου σιγά σιγά ξεκίνησε η επιστροφή μας για πίσω στο Μόντρεαλ. Η εκδρομή ήταν μοναδική, για χρόνια θα θυμόμαστε τα όμορφα μέρη που είδαν τα μάτια μας, ένα μονοήμερο όμως μόνο δεν ήταν αρκετό, σίγουρα χρειαζόταν και κάποια διανυκτέρευση.
Νωρίς το βράδυ, κουρασμένοι πιά και μην έχοντας όρεξη για βόλτα στο κέντρο, καταλήξαμε για φαγητό σε μία πιτσαρία λίγο πιό κάτω από το ξενοδοχείο, στην ''il focolaio'', η οποία τελικά ήταν καταπληκτική. Χαρακτηριστικό της πιτσαρίας αυτής ήταν οι πάνω από εβδομήντα ποικιλίες πίτσας που έφτιαχναν! Δεν ήξερες τι να πρωτοδιαλέξεις από τον κατάλογο. Πάντως αυτή με τον καπνιστό σολωμό την τιμήσαμε και την επόμενη φορά, ήταν υπέροχη.
http://ilfocolaio.ca/en/
Η σημερινή μέρα θα ήταν και πάλι μακριά από το Μόντρεαλ και συγκεκριμένα θα μας πήγαινε πίσω 350 χρόνια ιστορίας.
Αφού σηκωθήκαμε πάλι πολύ πρωί, θα κρατούσε και δώδεκα ώρες η εκδρομή, ήμασταν έτοιμοι για την ωραιότερη πόλη του Καναδά, για τη συγκλονιστικήπόλη του Κεμπέκ - ''το μέρος όπου στενεύει ο ποταμός''- στη γλώσσα των Ινδιάνων Αλγκονκέν.
Χτισμένη στις όχθες του ποταμού St. Laurence (Άγιος Λαυρέντιος) κρύβει πίσω της μία ιστορία κουλτούρας και πολιτισμού τεσσάρων αιώνων.
Πόλη που, λόγω της όμορφης θέσης της μπροστά στο ποτάμι και της σπουδαίας της αρχιτεκτονικής με τα γραφικά λιθόστρωτα δρομάκια αλλά και της πλούσιας ιστορίας που την ακολουθεί, έχει ανακηρυχθεί από το 1985 μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, προστατευμένη από την UNESCO. Με το που την πρωτοαντικρίζεις ξεχνάς ότι είσαι σε άλλη μία αμερικάνικη πόλη και νομίζεις ότι βρίσκεσαι κάπου στην κεντρική Ευρώπη. Αν το ιστορικό κέντρο του Μόντρεαλ έχει αέρα Ευρώπης, η πόλη του Κεμπέκ είναι ολόκληρη, 100% ''Ευρώπη''!
Με πληθυσμό γύρω στους 700.000 κατοίκους θεωρείται, για τα δεδομένα του Καναδά, μία σχετικά μεγάλη πόλη. Ο αριθμός όμως αυτός αυξάνεται εντυπωσιακά τους θερινούς μήνες από τους χιλιάδες τουρίστες και αυτό είναι ίσως το μόνο αρνητικό που θα μπορούσαμε να πούμε για αυτή την υπέροχη πόλη. Είναι τόσο πολύς ο κόσμος, όπου κάποια στιγμή δεν μπορείς να περπατήσεις άνετα ιδίως στα στενά της παλιάς πόλης!
Η πόλη χωρίζεται σε πολλές γραφικές γειτονιές, με πιό αξιοσημείωτες την 'Ανω Πόλη (Upper Town District) με πλήθος υπέροχα κτίρια, κυρίως δημόσια, την Κάτω Πόλη (Lower Town District) με τα σημαντικότερα αξιοθέατα της παλιάς πόλης και τέλος την αναβαθμισμένη περιοχή του Παλιού Λιμανιού (Old Port District) , κομμάτι της κάτω πόλης.
Ξεκινώντας την περιήγηση βρισκόμαστε στο κέντρο της άνω πόλης η οποία απλώνεται γύρω από ένα λόφο και εκεί δεσπόζει το πιό φωτογραφημένο αξιοθέατο της πόλης, το ξενοδοχείο Chateau Frontenac.
Χτίστηκε από τον μεγιστάνα των σιδηροδρόμων Cornelius Van Horne και αποτελεί ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα επηρεασμένο από την Γαλλική τεχνοτροπία με χαρακτηριστικό τις πράσινες επιχαλκωμένες στέγες του. Το ξενοδοχείο εσωτερικά είναι πολύ εντυπωσιακό και καθημερινά πλήθος από κόσμο μαζεύεται εδώ για να πιεί ένα καφέ ή να φάει κάτι ή απλά να θαυμάσει την υπέροχη θέα στο ποτάμι.
Ιδιαίτερο σημείο λίγο πιό πέρα είναι εκεί που συγκεντρώνονται τα πλήθη των ντόπιων και των τουριστών, το DufferinTerrace, στα αριστερά του ξενοδοχείου, από το οποίο ή θέα είναι μοναδική!
Εκεί στην πλατεία που απλώνεται μπροστά στο ξενοδοχείο ξεκινούν αμαξάκια που κάνουν το γύρο της πόλης, ταχυδακτυλουργοί, τραγουδιστές και γενικά καλιτέχνες του δρόμου συγκεντρώνονται καθημερινά και διασκεδάζουν τον κόσμο.
Πάνω στο λόφο, λίγο πιό κάτω στην άκρη του γκρεμού του Cap Diamant βρίσκεται το φρούριο της Citadelle (της ακρόπολης δηλαδή του Κεμπέκ). Το φρούριο αυτό ξεκίνησε να φτιάχνεται το 1750 από τους Γάλλους για προστασία από επιθέσεις των 'Αγγλων, αλλά το παράξενο είναι ότι τελείωσε με την προσθήκη των επάλξεων σε σχήμα άστρου από τους Άγγλους γύρω στο 1850, για την άμυνα της πόλης σε πιθανή επίθεση από τις ΗΠΑ. Εκεί κάθημερινά τα πρωινά γίνεται και η αλλαγή της φρουράς.
Στο Κεμπέκ εξάλλου υπάρχουν τα μοναδικά ανέπαφα τείχη σε όλη τη βόρειο Αμερική με μήκος 4,5 χλμ. και αναρίθμητους πυργίσκους με κανόνια και πύλες έτοιμες να τις εξερευνήσεις.
Προχωρώντας πιό κάτω συναντάμε τον καθεδρικό της Notre Dame , όπου με το γειτονικό Δημαρχείο δημιουργούν μία γραφική πλατεία, όπου ιδιαίτερα το καλοκαίρι πλήθος κόσμου μαζεύεται για να δει τις υπαίθριες παραστάσεις από ντόπιους ηθοποιούς. Μπροστά στην πλατεία δεσπόζει το άγαλμα του Champlain.
Προτού κατηφορίσουμε για την κάτω πόλη θα περάσουμε και από το επιβλητικό κτίριο του Κοινοβουλίου.
Εκεί εντύπωση σου προκαλεί ο περίτεχνος κήπος όπου με πολύχρωμα λουλούδια είναι γραμμένη η φράση " je me souviens", για να "θυμούνται" πάντα τους δεσμούς τους με τη μαμά Γαλλία.
Μην ξεχνάμε ότι το Κεμπέκ ήταν από πάντα κέντρο πολεμικών επιχειρήσεων και διενέξεων με τους 'Αγγλους αλλά και αποσχιστικών τάσεων από την ομοσπονδία του Καναδά.
το Δημαρχείο
Για να κατεβούμε τώρα στην κάτω πόλη, αν φαίνονται λίγο απότομα τα σκαλιά (που μεταξύ μας είναι!) υπάρχει η λύση του μικρού τελεφερίκ. Πράγματι τα σκαλοπάτια αυτά τα ακολουθεί ένα περίεργο όνομα, το "casse cou" που σημαίνει "σπάσιμο του λαιμού". Ο θρύλος λέει ότι είναι τόσο απότομα που για να τα ανεβοκατεβείς θα χρειαστεί να σπάσεις το λαιμό σου. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει και από τον 17ο αι. που έχουν φτιαχτεί αυτά τα σκαλιά δεν έχει καταγραφεί, τουλάχιστον επίσημα, κανένα... σπάσιμο λαιμού. Για κανένα πόδι βέβαια δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά!
Πάντως το χειμώνα με τον παγετό αλλά και γενικά όσοι υποφέρουν από ίλιγγο καλό είναι να χρησιμοποιούν το τελεφερίκ.
Κατηφορίζοντας θα συναντήσουμε την Place Royal, όπου ήταν ο πρώτος Γαλλικός οικισμός και δημιουργήθηκε από τον Samuel de Champlain το 1608. Στην πλατεία αυτή μαζεύονταν από παλιά οι πολίτες για τις διάφορες εμπορικές και πολιτιστικές τους εκδηλώσεις. Εκεί βρίσκεται και η εκκλησία Notre Dame des Victoires σε ανάμνηση των νικών των Γάλλων κατά των Άγγλων.
το εσωτερικό της Notre Dame des Victoires
Η πλατεία όμως αυτή συγκεντρώνει κόσμο και για έναν άλλο λόγο. Πάνω στα παραδοσιακά σπίτια της περιοχής και στους ελεύθερους τοίχους, καλλιτέχνες έχουν αναπτύξει την τεχνοτροπία του Trompe l’ Oeil (του να εξαπατάς δηλαδή το μάτι). Αυτή η τεχνοτροπία είναι ένα είδος γκράφιτι με εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Έχουν ζωγραφίσει σκηνές της καθημερινής ζωής που από μακριά ξεγελιέσαι τόσο πολύ που νομίζεις ότι η συνέχεια του δρόμου υπάρχει και όταν φτάσεις κοντά τότε βλέπεις ότι είναι απλά ένας τοίχος, αλλά φυσικά το καταλαβαίνεις και από τη θεματογραφία που είναι από τους προηγούμενους αιώνες.
οι εικόνες μιλούν από μόνες τους...
Από εκεί ξεκινάμε ένα μεγάλο περίπατο στο πιό ωραίο κομάτι της πόλης (λες και υπάρχει και άσχημο!) στα πλακόστρωτα στενά της Petit Champlain. Τα μάτια σου ζαλίζονται από την ομορφιά που αντικρίζεις. Όμορφα καφέ, γραφικά ταβερνάκια, παλιά σπίτια με περίτεχνα μπαλκόνια από όπου κρέμονται λογής λουλούδια, εντυπωσιακά μαγαζάκια με κομψοτεχνήματα και ρούχα , υπέροχες γκαλερί σε παρασύρουν πίσω στο χρόνο και σε κάνουν να θέλεις να τα επισκεφθείς όλα ή έστω να ρίξεις μιά ματιά.
Εκείνο που μας εντυπωσιάζει ιδιαίτερα είναι οι περίτεχνες χειροποίητες μεταλικές πινακίδες έξω από τα μαγαζάκια που ίσως να είναι και οι αυθεντικές από τα παλιά χρόνια. Ένα πραγματικό έργο τέχνης που θέλεις να τις φωτογραφίσεις όλες. Ένα χαρακτηριστικό φυσικά που θεωρείται δεδομένο στο ιστορικό κέντρο και όχι μόνο, όλων των πόλεων της Ευρώπης. Να διατηρείς δηλαδή και να φυλάς με ευλαβεια την πολιτιστική σου κληρονομιά και ότι καινούργιο φτιάξεις, να ταιριάζει και να δένει με την ιστορία της πόλης.
Φυσικά υπάρχουν και οι θλιβερές εξαιρέσεις, σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα πχ. που θεωρείται και το λίκνο του πολιτισμού... με τις τεράστιες απαράδεκτες πινακίδες, του στυλ ''ότι μου 'ρθει εκείνη την ώρα αυτό κάνω'', που θυμίζουν ασιατική τριτοκοσμική πόλη! Δεν το συνεχίζω όμως άλλο, γιατί θα συγχιστώ!
Συνεχίζοντας την βόλτα μας στην κάτω πόλη αναγκαστικά φτάνουμε στην προκυμαία μπροστά στο ποτάμι του Αγ. Λαυρεντίου. Η περιοχή είναι πολύ όμορφη με τα γραφικά μαγαζάκια, τα καλοσυντηρημένα σπίτια, το περιποιημένο πάρκο κατά μήκος της ακτής όπου μπορείς να καθήσεις και να χαζεύεις τα μικρά καραβάκια που ξεκινούν την κρουαζιέρα στο ποτάμι και έχεις την ευκαιρία να θαυμάσεις τα αξιοθέτα του Κεμπέκ από μακρυά. Ένα ποτάμι που είναι τόσο μεγάλο που ξεχνιέσαι και νομίζεις ότι είναι θάλασσα, εξάλλου λίγο πιό κάτω συναντά τον Ατλαντικό.
Η ώρα όμως περνούσε και έπρεπε κάπου να φάμε γιατί αμέσως μετά είχαμε συνέχεια στο νησί της Ορλεάνης. Τυχαία καθήσαμε σε ένα συμπαθητικό μπιστρό που εξωτερικά φαινόταν πολύ ωραίο, στο ''Bistro sous le fort'' που τελικά αποδείχτηκε εξαιρετικό. Ένα χαρακτηριστικό που μου έκανε εντύπωση , το παρατήρησα και σε άλλα εστιατόρια που περάσαμε, είναι ότι στην κουζίνα τους χρησιμοποιούν πολύ το λειωμένο τυρί , σχεδόν παντού. Στο κυρίως πιάτο, πάνω από μία μπριζόλα πχ. ή και στο ορεκτικό ακόμα - σε μιά παραλαγή του γαλλικού τοστ - φέτες μπαγκέτας βουτηγμένες στο αυγό και ψημένες στο φούρνο με λειωμένο τυρί και σκόρδο. Η χοληστερίνη στα καλύτερα της!
http://www.bistrosouslefort.com/
Νωρίς το απόγευμα ξεκινήσαμε για το τελευταίο μας αξιοθέατο. Μία σύντομη διαδρομή 15 χλμ. μας έφερε στο Parc de la Chute - Montmorency για να δούμε από κοντά τους ομώνυμους καταρράκτες. Με ύψος 85 μ. ( 30 μ. πιό ψηλά από αυτούς του Νιαγάρα ) οι καταρράκτες αυτοί σε ενθουσιάζουν και σε αποζημιώνουν με το θέαμα που προσφέρουν, όταν κυρίως δεν έχεις ευκαιρήσει να δεις τους αντίστοιχους του Νιαγάρα.
Στο λόφο αντικρυστά στους καταρράκτες υπάρχει το Manoir Montmorency , όπου εκει αφού ανεβείς με το τελεφερίκ έχεις και την καλύτερη θέα. Στο σημείο όπου εκβάλλουν οι καταρράκτες υπάρχει και μία γέφυρα από την οποία περνάς απέναντι στο νησί της Ορλεάνης (Ile d’ Orleans). Ένας εύφορος τόπος ηρεμίας που αποτέλεσε και τον πρώτο οικισμό των Γάλλων αποίκων. Όταν ο Jacques Cartier πρωτοήλθε εδώ, λόγω των πολλών αμπελιών που πρωτοαντίκρυσε το ονόμασε Ile de Bacchus ''νησί του Βάκχου'', από τον αρχαίο θεό του κρασιού. Αργότερα όμως του έδωσε το όνομα Ile d’ Orleans προς τιμή του δούκα της Ορλεάνης.
Αφού πετύχαμε και ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα στις όχθες του ποταμού του Αγίου Λαυρεντίου σιγά σιγά ξεκίνησε η επιστροφή μας για πίσω στο Μόντρεαλ. Η εκδρομή ήταν μοναδική, για χρόνια θα θυμόμαστε τα όμορφα μέρη που είδαν τα μάτια μας, ένα μονοήμερο όμως μόνο δεν ήταν αρκετό, σίγουρα χρειαζόταν και κάποια διανυκτέρευση.
Νωρίς το βράδυ, κουρασμένοι πιά και μην έχοντας όρεξη για βόλτα στο κέντρο, καταλήξαμε για φαγητό σε μία πιτσαρία λίγο πιό κάτω από το ξενοδοχείο, στην ''il focolaio'', η οποία τελικά ήταν καταπληκτική. Χαρακτηριστικό της πιτσαρίας αυτής ήταν οι πάνω από εβδομήντα ποικιλίες πίτσας που έφτιαχναν! Δεν ήξερες τι να πρωτοδιαλέξεις από τον κατάλογο. Πάντως αυτή με τον καπνιστό σολωμό την τιμήσαμε και την επόμενη φορά, ήταν υπέροχη.
http://ilfocolaio.ca/en/
Last edited: