Καναδάς Ένα καλοκαίρι πέρα από τον Ατλαντικό (Τορόντο - Μόντρεαλ)

[vasnorth]

περίπατος στο κέντρο του Τορόντο

Ένα πρωινό ολόκληρο το διαθέσαμε στο συγκλονιστικό Royal Ontario Museum(ROM όπως είναι γνωστό από τους ντόπιους) και στην ευρύτερη γειτονιά.
Στο μουσείο αυτό αρχικά ξαφνιάζεσαι με την υπερμοντέρνα είσοδο, ένα γυάλινο φουτουριστικό σύμπλεγμα ενσωματωμένο στο ιστορικό κτήριο φτιαγμένο από τον Κινέζο Michael Lee Chin, το οποίο, όπως και η προσθήκη στο Λούβρο από τον I.M.Pei, είχε αμφιλεγόμενη αποδοχή.

Αφού περάσει αρκετή ώρα χαζεύοντας το εξωτερικά, αρχίζεις να ψάχνεις από που να είναι η είσοδος. Το μουσείο βρίσκεται στη συμβολή δύο μεγάλων λεωφόρων, στη διασταύρωση των κεντρικών Bloor Str. West και Queens Park και έχει δύο εισόδους, μία για επίσημες εκδηλώσεις και μία για το κοινό, είναι και σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους.
Το τεράστιο αυτό μουσείο, το μεγαλύτερο του Καναδά με πάνω από 6 εκατομ. εκθέματα, είναι συνδυασμός πολλών μουσείων μαζί. Υπάρχουν τμήματα ιστορίας, γεωλογίας, φυσικής ιστορίας, πολιτισμού, μέχρι και τμήμα για την εξέλιξη των φορεσιών από τους πρώτους αυτόχθονες κάτοικους του Καναδά ως τις μέρες μας. Εντυπωσιακά είναι τα εκθέματα από την Αίγυπτο, την Ελλάδα, την Κορέα καθώς και των πρώτων κατοίκων του Καναδά πριν την άφιξη των Ευρωπαίων - φυσικά το τμήμα με τους σκελετούς των δεινοσαύρων είναι η χαρά των παιδιών. Το βασικό εισιτήριο είναι 16 CAD έως 24 CAD αν συνδυάσεις επιπλέον και επίσκεψη σε κάποια προσωρινή έκθεση. Σίγουρα είναι ένα μουσείο που ο καθένας θα βρει κάτι να τον συναρπάσει και να τον ταξιδέψει στα χνάρια της ιστορίας.
http://www.rom.on.ca/en

Παρόλο το πολύωρο περπάτημα μέσα στο μουσείο νοιώθαμε ξεκούραστοι και έτσι αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε προς το κέντρο με τα πόδια.

Αφήνοντας λοιπόν το μουσείο και παίρνοντας την λεωφόρο Queens Parkβρεθήκαμε στο ομώνυμο καταπράσινο πάρκο που φιλοξενεί το Πανεπιστήμιοκαθώς και λίγο πιό κάτω το κτήριο τουΚοινοβουλίου του Οντάριο (κάθε πολιτεία έχει το δικό της Κοινοβούλιο).

Η περιοχή, παρόλο που τη διασχίζει μία κεντρική λεωφόρος, είναι σχετικά ήσυχη, πνιγμένη από πανύψηλα δέντρα, ιδανική για να ξαποστάσεις και να ηρεμήσεις. Περπατώντας στην κεντρική λεωφόρο από πολλά σημεία του πάρκου ξεπετάγονταν μικρά σκιουράκια, εξοικειωμένα με το θόρυβο και τους ανθρώπους, τα οποία αναζητώντας τροφή μπορούσες άνετα να τα πλησιάσεις.
Οι Καναδοί γενικά είναι εξαιρετικά προστατευτικοί με το πράσινο και τη φύση, ιδιαίτερα στην αστική ζώνη και αυτό φαίνεται για παράδειγμα από το πρόστιμο που είναι 10.000 CAD (περίπου 7.000 ευρώ) για όποιον κόψει δέντρο μέσα στα όρια της πόλης, το οποίο και διπλασιάζεται εαν το επιχειρήσει δεύτερη φορά.

Συνεχίζοντας τη βόλτα φτάσαμε στην Dundas Square. Η γειτονιά αυτή θεωρείται η καρδιά του κέντρου της πόλης. Μία ζωντανή περιοχή όπου συνυπάρχουν πολλά ετερόκλητα στοιχεία. Από τη μία εδώ υπάρχουν συγκεντρωμένες πχ. οι μεγαλύτερες και παλαιότερες εκκλησίες του Τορόντο και από την άλλη κινηματογράφοι πορνό αλλά και εκπτωτικά καταστήματα ηλεκτρονικών.
Έμβλημα της περιοχής είναι το τεράστιο Toronto Eaton Centre, από τα μεγαλύτερα shopping mall του Καναδά. Ένα τεράστιο σύμπλεγμα καταστημάτων, αμφιλεγόμενης αισθητικής, το οποίο το 1999 λόγω χρεωκοπίας της εταιρείας Eaton αγοράστηκε από την Sears .
Εκεί κοντά είναι και το Winners, ένα εκπτωτικό mall με αρκετά ανταγωνιστικές τιμές. Εδώ να σημειώσω ότι λίγο πιό κάτω στη Bond str., βρίσκεται και η ελληνική εκκλησία του Αγ. Γεωργίου.

Πλησίαζε σχεδόν απόγευμα όταν φτάσαμε σε μία εντυπωσιακή πλατεία, η ωραιότερη του Τορόντο κατά τη γνώμη μου, στην Nathan Phillips Square.

Η πλατεία αυτή δημιουργήθηκε στα 1956 από τον δήμαρχο Nathan Fillips σε σχέδια του Φινλανδού αρχιτέκτονα Viljo Revell και παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν 60 χρόνια από τότε, τα κτήρια που φιλοξενεί συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν για τον πρωτοποριακό σχεδιασμό τους.
Στην πλατεία βρίσκεται το Δημαρχείο της πόλης, το οποίο αποτελείται από δύο διαφορετικού ύψους ημικυκλικούς πύργους οι οποίοι και περικυκλώνουν ένα άσπρο χαμηλό ημισφαιρικό κτήριο το οποίο και μοιάζει με ιπτάμενο δίσκο! Η πλατεία αυτή με το υπέροχο συντριβάνι στο κέντρο συγκεντρώνει παρα πολύ κόσμο.

Στο θέμα του φαγητού το Τορόντο ικανοποιεί όλα τα γούστα και παντού μπορείς να βρεις εστιατόρια με γεύσεις από όλο τον κόσμο. Εξ άλλου μιά βόλτα να κάνεις στις γειτονιές που φιλοξενούν τους μετανάστες θα βρεις πλήθος εστιατορίων από τις χώρες αυτές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Greek Town, η China Town και η Little Italy.
Τυχαία ένα βράδυ κοντά στο ξενοδοχείο ανακαλύψαμε ένα παράξενο εστιατόριο, το Old Spaghetti Factory. Ήταν ένα παλιό εργοστάσιο ζυμαρικών το οποίο και μετέτρεψαν σε εστιατόριο με Ιταλική κουζίνα. Το όλο αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό τόσο από το σκηνικό όσο και από τις γεύσεις (μέχρι και ένα αυθεντικό παλιό βαγόνι τραμ έχουν κρατήσει μέσα, όπου μπορούν να φάνε πριβέ κάποιες παρέες).
http://oldspaghettifactory.net/

Έτσι πέρασε άλλη μιά γεμάτη μέρα. Νωρίς για ύπνο γιατί αύριο μας περίμενε μία μεγάλη εκδρομή.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

εγώ ξεκίνησα ήδη. περιμένουμε την ιστορία σου με ανυπομονησία (και με μπόλικες φωτό ).
έχω πάει 2 φορές Τορόντο.την πρώτη το μακρινό 1976 που ήταν και οι Ολυμπιακοί αγώνες στο Μόντρεαλ και έμεινα 2 μήνες φιλοξενούμενος από συγγενείς και την δεύτερη φορά το 1987 και έμεινα 1 μήνα.

 

[vasnorth]

εγώ ξεκίνησα ήδη. περιμένουμε την ιστορία σου με ανυπομονησία (και με μπόλικες φωτό ).
έχω πάει 2 φορές Τορόντο.την πρώτη το μακρινό 1976 που ήταν και οι Ολυμπιακοί αγώνες στο Μόντρεαλ και έμεινα 2 μήνες φιλοξενούμενος από συγγενείς και την δεύτερη φορά το 1987 και έμεινα 1 μήνα.

Σύντομα έρχεται και η συνέχεια με πολλές φωτό. Είσαι τυχερός που έμεινες τόσους μήνες σ' αυτή την τόσο γοητευτική πόλη! Εγώ φυσικά σε μία εβδομάδα μόνο μιά μικρή ιδέα πήρα σε σύγκριση με αυτά που έχεις ζήσει εσύ.
Σίγουρα ο Καναδάς είναι μία χώρα που σου αφήνει γλυκά συναισθήματα και θέλεις κάποια στιγμή να ξαναπάς!

 

[karfitsa]

Μπραβο vasnorth,καλη αρχη...ειναι ενας προορισμος που μου φαινεται πολυ ενδιαφερων.Στο μονο σημειο του Καναδα που εχω πατησει ποδι,ειναι οι καταρρακτες του Νιαγαρα...Βεβαια,πιστευω οτι στο κοντινο μελλον,θα παω σε φιλους στο Βανκουβερ,αλλα μπορει να προκυψει και κατι προς τα εκει....περιμενω τη συνεχεια

 

[vasnorth]

Σου εύχομαι @karfitsa να πας σύντομα. Έχω ακούσει ότι η φύση στο Βανκούβερ είναι μοναδική. Θέλει όμως αντοχές και υπομονή γιατί είναι και πέντε ώρες ταξίδι από το Τορόντο

 

[vasnorth]

πτήση - άφιξη στο Τορόντο

Οι σχετικές διαδικασίες κύλησαν ομαλά και χωρίς απρόοπτα ξεκίνησε το ταξίδι. Η πτήση ήταν σχετικά άνετη χωρίς φυσικά τα εντυπωσιακά εξτρά που απολαμβάνεις από τις μεγάλες εταιρείες, αν και τελευταία μαθαίνω ότι η Air Transat έχει γίνει πολύ ανταγωνιστική από άποψη παροχών. Είχα φροντίσει βέβαια να κάνω προαγορά θέσεων στις τελευταίες σειρές γιατί η διάταξη των θέσεων του αεροσκάφους από 3 - 3 - 3, όπως ήταν κατανεμημένες σε όλο το αεροπλάνο, στις τελευταίες σειρές γίνονταν 2 - 3 - 2, σύνηθες φυσικά σε πολλά αεροσκάφη.
Πολύ εξυπηρετικό γιατί έχεις ανεξαρτησία και δεν μοιράζεσαι τη σειρά των καθισμάτων με κάποιον άλλο, αλλά μόνο με ένα δικό σου άνθρωπο. Παράλληλα μπορεί να είσαι και τυχερός και να πετύχεις άδεια καθίσματα, εφόσον φυσικά και δεν είναι πολύ γεμάτο το αεροπλάνο.
Τη συμβουλή την πήρα από γνώστες των πτήσεων, γιατί όπως πληροφορήθηκα, συνήθως οι υπάλληλοι στα check in ξεκινούν να δίνουν θέσεις από μπροστά και έτσι πολλές φορές οι πίσω σειρές μένουν άδειες. Σε κάποια μακρυνά ταξίδια ήμουν τυχερός, όπως και μας συνέβη στην επιστροφή από το Μόντρεαλ. Δύσκολο βέβαια να σου τύχει σε δημοφιλείς προορισμούς και σε περίοδο αιχμής ή με πρωτοκλασάτες εταιρείες (ποτέ μα ποτέ δεν μου έχει τύχει με την Singapore ή με την Thai για παράδειγμα).

Αφού λοιπόν πέρασαν οι δέκα περίπου ώρες του ταξιδιού (το IFE σημειωτέον ήταν αρκετά καλό, 3 ταινίες πρόβαλλαν), άρχισε σιγά σιγά να φαίνεται στο βάθος η πόλη του Τορόντο και το αεροπλάνο να παίρνει θέση προσγείωσης.
Το καλό είναι όταν ταξιδεύεις δυτικά και έχεις ξεκινήσει ακόμη και αργά το μεσημέρι, έχεις το πλεονέκτημα ότι όλη η πτήση είναι πρωινή, έχοντας απολαύσει επιπλέον στα μέσα του ταξιδιού και μία υπέροχη ανατολή ηλίου.

Welcome to Canada λοιπόν,

Welcome to Toronto!

Φτάνοντας από το εξωτερικό κύριος χώρος υποδοχής για τον επισκέπτη είναι το διεθνές αεροδρόμιο Pearson.
Ένα μεγάλο αλλά αρκετά βολικό αεροδρόμιο το οποίο βρίσκεται 27 χλμ. ΒΔ του κέντρου. Ο καλύτερος τρόπος πρόσβασης για το κέντρο, εκτός από ταξί, είναι η χρήση του Pacific Western Airport Express, ένα λεωφορείο που αναχωρεί κάθε 40’ και ανάλογα με το που θα αποβιβαστείς η διάρκεια του ταξιδιού είναι περίπου 30΄με 40΄, φυσικά ανάλογα και με την κίνηση.
Προς το παρόν το αεροδρόμιο δεν συνδέεται με μέσο σταθερής τροχιάς, αλλά νέες πληροφορίες αναφέρουν ότι από το 2015 θα λειτουργήσει το τραίνο Union Pearson Express που θα συνδέει το αεροδρόμιο με το κέντρο σε 25΄.

Παρόλο που οι ουρές, που είχαν σχηματιστεί, ήταν πολύ μεγάλες, η εξυπηρέτηση είναι εντυπωσιακά γρήγορη και έτσι άμεσα ξεπερδέψαμε από τον έλεγχο των διαβατηρίων.
Τι είναι αυτοί οι Καναδοί τέλος πάντων, ένα απλό ''ποιός ο σκοπός του ταξιδιού σας?’'' ,
''πόσο καιρό θα μείνετε?'',
δίνεις το έντυπο που έχεις συμπληρώσει από το αεροπλάνο
σφραγίδα στο διαβατήριο και απλά ''καλώς ήλθατε''.
Άντε ο επόμενος παρακαλώ.
Δεν το φχαριστιέσαι βρε παιδί μου χωρίς τη σχετική ανάκριση:
''που θα μείνετε?'',
''που θα συνεχίσετε μετά?'',
''κουβαλάτε επικίνδυνα αντικείμενα μαζί σας?'' (και να είχα σιγά και θα σου έλεγα), χωρίς αποτυπώματα, μία φωτογραφία τέλος πάντων.
Φυσικά και αστειεύομαι. Ευτυχώς που ο Καναδάς είναι ακόμα (?), τηρουμένων των αναλογιών, μία φιλήσυχη χώρα, μακρυά από τρομοκρατία και τα συναφή επακόλουθα.

Έτσι παρακολουθώντας εντυπωσιακές εικόνες από το παράθυρο του λεωφορείου φτάσαμε στο κέντρο κοντά στο λιμάνι και συγκεκριμένα έξω από το Fairmont Royal York Hotel που είναι και ο κεντρικός σταθμός αποβίβασης.
Επειδή το ξενοδοχείο που θα μέναμε ήταν σχετικά κοντά, σέρνοντας τις βαλίτσες πεζή φτάσαμε εύκολα και γρήγορα στο ξενοδοχείο...

 

[vasnorth]

πρώτη γνωριμία με το Τορόντο

Η περιοχή που είχαμε διαλέξει να μείνουμε ήταν στο κέντρο της οικονομικής ζώνης (Financial District) και ξενοδοχείο το ‘’The Suites at 1 King West’’.
Πολύ βολική περιοχή για να περπατήσεις εύκολα σε πολλές δημοφιλείς τοποθεσίες αλλά και εντυπωσιακή γιατί ήσουν περιτριγυρισμένος από πολλούς, μα παρα πολλούς ουρανοξύστες! Επειδή όμως οι περισσότεροι φιλοξενούσαν κυρίως γραφεία, τράπεζες και οικονομικούς οργανισμούς, με το κλείσιμο των γραφείων η περιοχή ήταν πολύ ήσυχη, χωρίς αυτό να σε ενοχλεί από άποψη ασφάλειας.

Το ξενοδοχείο ήταν μετατροπή μιάς παλιάς εγκαταλελειμένης τράπεζας των αρχών του αιώνα, όπου στην όροφή της έχτισαν έναν πολυόροφο ουρανοξύστη και τον ενσωμάτωσαν με το παλιό ιστορικό κτήριο της τράπεζας. Το όλο αποτέλεσμα είναι πολύ εντυπωσιακό γιατί κράτησαν τα παλιά μέρη της τράπεζας και με κύριο αξιοθέατο τις υπόγειες στοές με τα χρηματοκιβώτια και τις θυρίδες, όπου και μπορείς να τα επισκεφθείς. Τα δωμάτια ήταν τεράστια (σύνηθες στην Αμερική) και με εξαιρετική θέα από ψηλά. Ένα εξαιρετικό ξενοδοχείο με λίγο βέβαια τσιμπημένες τιμές.

http://www.onekingwest.com/hotel/

η θέα από το ξενοδοχείο (Yonge Str.)

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο αποφασίσαμε να τολμήσουμε μία πρώτη βόλτα στη γύρω περιοχή και λέω να τολμήσουμε, γιατί ενώ η τοπική ώρα ήταν 7 το απόγευμα και ο ήλιος ακόμα ψηλά, το βιολογικό μας ρολόι έλεγε 2 τη νύχτα, όσο και στην Αθήνα. Έτσι κάνοντας μιά μεγάλη βόλτα στην εντυπωσιακή Yonge str. (ο μεγαλύτερος σε μήκος δρόμος του κόσμου!) και αφού φάγαμε, επιστρέψαμε για ξεκούραση και ύπνο γιατί η αυριανή μέρα θα ήταν πολύ γεμάτη.

Το επόμενο πρωινό, ξεκούραστοι πλέον, ξεκινάμε την περιήγηση στην πόλη.

Πριν ξεκινήσουμε την ξενάγηση θα ήθελα να θυμηθούμε λίγα πράγματα για το Τορόντο.

- Πάλι μάθημα θα κάνεις?

- Ναι στο τέλος θα δώσετε και εξετάσεις. Απλά τα βασικά. Ίσα ίσα μην μείνουμε μετεξεταστέοι.

Το Τορόντο λοιπόν, πρωτεύουσα της επαρχίας του Οντάριο, καταλαμβάνει το νότιο τμήμα της επαρχίας και βρέχεται από την ομώνυμη λίμνη του Οντάριο.
Είναι η μεγαλύτερη πόλη του Καναδά με πληθυσμό γύρω στα 2,6 εκατομ. κατοίκους.
Είναι μία εύκολα προσβάσιμη πόλη με πολύ καλή ρυμοτομία και εξαιρετικό συγκοινωνιακό δίκτυο.
Επίσημη γλώσσα είναι τα Αγγλικά, ενώ οι πολλές εθνότητες που συνυπάρχουν δημιουργούν ένα πολυπολιτισμικό παζλ, όπως και οι περισσότερες πόλεις της Αμερικής. Σημαντική είναι η Greek Town με γύρω τους 150.000 κατοίκους. Νόμισμα είναι το δολλάριο Καναδά και με ισοτιμία 1 CAD = 0,71 EUR.

-Ουφ! Τέλειωσε το μάθημα?

-Μην ενθουσιάζεσαι, έχω αφήσει λίγα και για τη συνέχεια...

 

[vasnorth]

CN Tower - PATH

Γιά την πρώτη γνωριμία με την πόλη είχαμε κλείσει από το ίντερνετ μία τρίωρη ξενάγηση της πόλης με τα κλασσικά διώροφα hop on - hop off λεωφορεία. Αυτό ήταν πολύ βολικό γιατί αφενός το εισιτήριο ήταν διάρκειας 3 ημερών και αφετέρου το πρόγραμμα περιλάμβανε δύο διαδρομές, μία στα αξιοθέατα του κέντρου και μία στα βόρεια και πιό μακρυνά (αυτό μας φάνηκε πολύ χρήσιμο, γιατί σε μακρινά αξιοθέατα πήγαμε με το συγκεκριμένο λεωφορείο και δεν χρειάστηκε η χρήση ΜΜΜ).

Ξεκινώντας λοιπόν την περιήγηση το πρώτο αξιοθέατο, που οφείλει να δει ένας τουρίστας που σέβεται τον εαυτό του, είναι το περίφημο CN Tower, σήμα κατατεθέν άλλωστε της πόλης.
Το CN Tower βρίσκεται στο λιμάνι του Τορόντο, εύκολα ορατό από παντού, και με τα 553 μ. ύψος θεωρείται ο ψηλότερος πύργος στον κόσμο. Είναι ένα αμφιλεγόμενο κτήριο (φυσικά θυμίζει τους πύργους τηλεπικοινωνιών που συναντάμε και σε άλλες χώρες) με πολλά θετικά αλλά και αρνητικά σχόλια, δεν παύει όμως να προσελκύει καθημερινά χιλιάδες τουριστών.



Ο πύργος είναι προσβάσιμος σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος στα 346 μ. υπάρχει το Look Out Level, όπου εκτός από την πανοραμική θέα υπάρχει και το Glass Floor, όπου μέσω ενός γυάλινου πατώματος παρατηρείς το έδαφος από ψηλά. Εδώ υπάρχουν και δύο εστιατόρια, το Horizons Cafe’ , απλό και οικονομικό σνακ - καφέ και το πιό ακριβό περιστρεφόμενο εστιατόριο, το 360.
Τέλος ανεβαίνοντας στα 447 μ. φτάνεις στο δεύτερο και ψηλότερο τμήμα του πύργου, στο Sky Pod, όπου λέγεται ότι υπό κανονικές συνθήκες μπορείς να δεις μέχρι και τους Καταρράκτες του Νιαγάρα αλλά και την πόλη της Ν.Υόρκης. Εμείς δεν είδαμε τίποτα από αυτά, γιατί ίσως είμασταν σε λάθος πλευρά ή ίσως όλα αυτά να είναι φήμες, παρόλα αυτά δεν παύει η θέα να είναι μοναδική!

Από τα αρνητικά σημεία της επίσκεψης ήταν οι μεγάλες ουρές, τόσο για τα εισιτήρια, όσο κυρίως για το ασανσέρ ιδίως από τον πρώτο όροφο για να πας στην κορυφή στο Sky Pod (μην ακούσω γκρίνια ξανά για την Κων/πολη!). Γι αυτό καλό είναι να έχεις προμηθευτεί τα εισιτήρια από το ίντερνετ ή να έχεις αγοράσει το Toronto City PASS. Η κάρτα αυτή περιλαμβάνει πέντε μεγάλα αξιοθέατα (CN Tower, Royal Ontario Museum, Casa Loma, Toronto Zoo, Ontario Science Center), όπου γλυτώνεις τις ουρές αλλά εξοικονομείς και χρήματα.

https://tickets.cntower.ca/WebStore/Content.aspx?Kind=LandingPage
http://www.citypass.com/toronto?mv_source=cntower

Φεύγοντας από το CN Tower εντυπωσιάζεσαι και από το γειτονικό Sky Dome. Ένα πολυθεματικό στάδιο που μοιάζει εξωτερικά με ένα τεράστιο άσπρο σκαραβαίο! Το στάδιο αυτό βασικά καλύπττει τις ανάγκες τοπικών ομάδων baseball και football αλλά είναι και χώρος πολλών εκδηλώσεων.

Επειδή όμως είμαστε και δίπλα από το λιμάνι, αποφασίσαμε να κάνουμε και μιά βόλτα από εκεί για να δούμε πως είναι από κοντά.

Η περιοχή είναι μία αναβαθμισμένη έκταση με πολύ πράσινο και παρ΄όλη την κίνηση από τις ανισόπεδες λεωφόρους, έχεις εύκολη πρόσβαση και βρίσκεσαι μπροστά στο παραλιακό μέτωπο της λίμνης Οντάριο, όπου θαυμάζεις την τάξη και την καθαριότητα που επικρατεί. Εκεί βρίσκεται και ένα από τα πιό ιστορικά και εμβληματικά ξενοδοχεία του Τορόντο, το Fairmont Royal York Hotel.
Το ξενοδοχείο αυτό εκτός από την ιστορία που κουβαλά είναι και σημείο αφετηρίας του περίφημου PATH.
Όπως είναι γνωστό στον Καναδά ο χειμώνας είναι τρομερά βαρύς με πολλές χιονοπτώσεις, πολικές θερμοκρασίες, πάγο, ανέμους. Έτσι οι αρχές σκέφτηκαν, για να καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες των πολιτών και να ξορκίσουν το κρύο, να φτιάξουν μία ‘’υπόγεια πόλη’’. Κάπως έτσι στις αρχές του 20ου αιώνα ξεκίνησε να φτιάχνεται το PATH.
Το PATH, σύμφωνα με το Guinness είναι το μεγαλύτερο υπόγειο σύμπλεγμα με καταστήματα, καφετέριες, μπαρ, φαγάδικα, μέχρι και τράπεζες. Καταλαμβάνει επιφάνεια περίπου 372.000 m² με περίπου 1.200 καταστήματα, όπου απασχολούνται 5.000 περίπου άνθρωποι!
Μέσω του PATH συνδέονται μεταξύ τους περισσότερα από 50 κτήρια, 6 σταθμοί μετρό, 2 μεγάλα πολυκαταστήματα, 8 ξενοδοχεία (ένα από αυτά ήταν και το δικό μας και ήταν πολύ εντυπωσιακό να μπορείς υπόγεια, χωρίς να χρειαστεί να βγεις έξω, να πηγαίνεις χιλιόμετρα μακρυά) και 1 σταθμός τραίνου! Περπατώντας στο λαβύριθο από τα στενά κάποιες φορές χάσαμε τον προσανατολισμό μας, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν αισθανθήκαμε κλειστοφοβία.


Παρόμοια υπόγεια πόλη συναντήσαμε και στο Μόντρεαλ, αλλά εκεί η κατάσταση ήταν πιό περίπλοκη, σκέτος λαβύρινθος.

Από το λιμάνι περνά και ο κεντρικός σταθμός του μετρό, Union. Με την ευκαιρία να επισημάνω ότι το σύστημα των ΜΜΜ στο Τορόντο είναι πολύ ανεπτυγμένο με όλα τα γνωστά μέσα μεταφοράς. Εντύπωση βέβαια μας έκανε ότι το μετρό για μιά τόσο μεγάλη πόλη είναι σχετικά μικρό. Βασικά αποτελείται από δύο κύριες γραμμές (μία σε σχήμα U, που εξυπηρετεί το Βορρά με το Νότο και μία κεντρική που ενώνει τις δυτικές με τις ανατολικές περιοχές) και δύο μικρότερες, προέκταση των δύο βασικών. Η άριστα μελετημένη όμως συνεργασία όλων των ΜΜΜ μεταξύ τους σε βοηθά να φτάσεις άνετα στον προορισμό σου.

 

[vasnorth]

περίπατος στο κέντρο του Τορόντο

Ένα πρωινό ολόκληρο το διαθέσαμε στο συγκλονιστικό Royal Ontario Museum (ROM όπως είναι γνωστό από τους ντόπιους) και στην ευρύτερη γειτονιά.
Στο μουσείο αυτό αρχικά ξαφνιάζεσαι με την υπερμοντέρνα είσοδο, ένα γυάλινο φουτουριστικό σύμπλεγμα ενσωματωμένο στο ιστορικό κτήριο φτιαγμένο από τον Κινέζο Michael Lee Chin, το οποίο, όπως και η προσθήκη στο Λούβρο από τον I.M.Pei, είχε αμφιλεγόμενη αποδοχή.

Αφού περάσει αρκετή ώρα χαζεύοντας το εξωτερικά, αρχίζεις να ψάχνεις από που να είναι η είσοδος. Το μουσείο βρίσκεται στη συμβολή δύο μεγάλων λεωφόρων, στη διασταύρωση των κεντρικών Bloor Str. West και Queens Park και έχει δύο εισόδους, μία για επίσημες εκδηλώσεις και μία για το κοινό, είναι και σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους.
Το τεράστιο αυτό μουσείο, το μεγαλύτερο του Καναδά με πάνω από 6 εκατομ. εκθέματα, είναι συνδυασμός πολλών μουσείων μαζί. Υπάρχουν τμήματα ιστορίας, γεωλογίας, φυσικής ιστορίας, πολιτισμού, μέχρι και τμήμα για την εξέλιξη των φορεσιών από τους πρώτους αυτόχθονες κάτοικους του Καναδά ως τις μέρες μας. Εντυπωσιακά είναι τα εκθέματα από την Αίγυπτο, την Ελλάδα, την Κορέα καθώς και των πρώτων κατοίκων του Καναδά πριν την άφιξη των Ευρωπαίων - φυσικά το τμήμα με τους σκελετούς των δεινοσαύρων είναι η χαρά των παιδιών. Το βασικό εισιτήριο είναι 16 CAD έως 24 CAD αν συνδυάσεις επιπλέον και επίσκεψη σε κάποια προσωρινή έκθεση. Σίγουρα είναι ένα μουσείο που ο καθένας θα βρει κάτι να τον συναρπάσει και να τον ταξιδέψει στα χνάρια της ιστορίας.
http://www.rom.on.ca/en

Παρόλο το πολύωρο περπάτημα μέσα στο μουσείο νοιώθαμε ξεκούραστοι και έτσι αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε προς το κέντρο με τα πόδια.

Αφήνοντας λοιπόν το μουσείο και παίρνοντας την λεωφόρο Queens Park βρεθήκαμε στο ομώνυμο καταπράσινο πάρκο που φιλοξενεί το Πανεπιστήμιο καθώς και λίγο πιό κάτω το κτήριο του Κοινοβουλίου του Οντάριο (κάθε πολιτεία έχει το δικό της Κοινοβούλιο).

Η περιοχή, παρόλο που τη διασχίζει μία κεντρική λεωφόρος, είναι σχετικά ήσυχη, πνιγμένη από πανύψηλα δέντρα, ιδανική για να ξαποστάσεις και να ηρεμήσεις. Περπατώντας στην κεντρική λεωφόρο από πολλά σημεία του πάρκου ξεπετάγονταν μικρά σκιουράκια, εξοικειωμένα με το θόρυβο και τους ανθρώπους, τα οποία αναζητώντας τροφή μπορούσες άνετα να τα πλησιάσεις.
Οι Καναδοί γενικά είναι εξαιρετικά προστατευτικοί με το πράσινο και τη φύση, ιδιαίτερα στην αστική ζώνη και αυτό φαίνεται για παράδειγμα από το πρόστιμο που είναι 10.000 CAD (περίπου 7.000 ευρώ) για όποιον κόψει δέντρο μέσα στα όρια της πόλης, το οποίο και διπλασιάζεται εαν το επιχειρήσει δεύτερη φορά.

Συνεχίζοντας τη βόλτα φτάσαμε στην Dundas Square. Η γειτονιά αυτή θεωρείται η καρδιά του κέντρου της πόλης. Μία ζωντανή περιοχή όπου συνυπάρχουν πολλά ετερόκλητα στοιχεία. Από τη μία εδώ υπάρχουν συγκεντρωμένες πχ. οι μεγαλύτερες και παλαιότερες εκκλησίες του Τορόντο και από την άλλη κινηματογράφοι πορνό αλλά και εκπτωτικά καταστήματα ηλεκτρονικών.
Έμβλημα της περιοχής είναι το τεράστιο Toronto Eaton Centre, από τα μεγαλύτερα shopping mall του Καναδά. Ένα τεράστιο σύμπλεγμα καταστημάτων, αμφιλεγόμενης αισθητικής, το οποίο το 1999 λόγω χρεωκοπίας της εταιρείας Eaton αγοράστηκε από την Sears .
Εκεί κοντά είναι και το Winners, ένα εκπτωτικό mall με αρκετά ανταγωνιστικές τιμές. Εδώ να σημειώσω ότι λίγο πιό κάτω στη Bond str., βρίσκεται και η ελληνική εκκλησία του Αγ. Γεωργίου.

Πλησίαζε σχεδόν απόγευμα όταν φτάσαμε σε μία εντυπωσιακή πλατεία, η ωραιότερη του Τορόντο κατά τη γνώμη μου, στην Nathan Phillips Square.

Η πλατεία αυτή δημιουργήθηκε στα 1956 από τον δήμαρχο Nathan Fillips σε σχέδια του Φινλανδού αρχιτέκτονα Viljo Revell και παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν 60 χρόνια από τότε, τα κτήρια που φιλοξενεί συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν για τον πρωτοποριακό σχεδιασμό τους.
Στην πλατεία βρίσκεται το Δημαρχείο της πόλης, το οποίο αποτελείται από δύο διαφορετικού ύψους ημικυκλικούς πύργους οι οποίοι και περικυκλώνουν ένα άσπρο χαμηλό ημισφαιρικό κτήριο το οποίο και μοιάζει με ιπτάμενο δίσκο! Η πλατεία αυτή με το υπέροχο συντριβάνι στο κέντρο συγκεντρώνει παρα πολύ κόσμο.

Στο θέμα του φαγητού το Τορόντο ικανοποιεί όλα τα γούστα και παντού μπορείς να βρεις εστιατόρια με γεύσεις από όλο τον κόσμο. Εξ άλλου μιά βόλτα να κάνεις στις γειτονιές που φιλοξενούν τους μετανάστες θα βρεις πλήθος εστιατορίων από τις χώρες αυτές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Greek Town, η China Town και η Little Italy.
Τυχαία ένα βράδυ κοντά στο ξενοδοχείο ανακαλύψαμε ένα παράξενο εστιατόριο, το Old Spaghetti Factory. Ήταν ένα παλιό εργοστάσιο ζυμαρικών το οποίο και μετέτρεψαν σε εστιατόριο με Ιταλική κουζίνα. Το όλο αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό τόσο από το σκηνικό όσο και από τις γεύσεις (μέχρι και ένα αυθεντικό παλιό βαγόνι τραμ έχουν κρατήσει μέσα, όπου μπορούν να φάνε πριβέ κάποιες παρέες).
http://oldspaghettifactory.net/

Έτσι πέρασε άλλη μιά γεμάτη μέρα. Νωρίς για ύπνο γιατί αύριο μας περίμενε μία μεγάλη εκδρομή.

 

[vasnorth]

Niagara Falls

- Ρε, τι βάραβαρη ώρα σηκωνόμαστε? Δεν γινόταν να πάμε πιό αργά?

- Ναι θα φέρουν και λιμουζίνα ειδικά για σένα.

- Γιατί αν πηγαίναμε αργότερα θα φεύγαν απ΄τη θέση τους?

- Μην ξεχάσεις όταν έλθουν να μας πάρουν, να τους το επισημάνεις.

Γύρω λοιπόν στις 8:30΄ξεκινήσαμε την ολοήμερη εκδρομή, διάρκειας 8 ωρών περίπου, για την περιοχή του Νιαγάρα, όπου και θα βλέπαμε από κοντά τους περίφημους καταρράκτες. Αφού κάναμε ένα σύντομο πέρασμα από τα κυριότερα αξιοθέατα του Τορόντο πήραμε κατεύθυνση προς τα δυτικά.
Η διαδρομή αν και πολύ γραφική δεν ήταν όμως και άνετη, γιατί το πούλμαν που μας έτυχε είχε φαίνεται να περάσει καιρό από service, είχε βέβαια και τα σχετικά χρονάκια του.

- Μπράβο! Με ωραία εταιρεία φρόντισες να πάμε εκδρομή.

- Την άλλη φορά θα σου κλείσω με ελικόπτερο. Κλείστο κι άκου την ξενάγηση.

Έτσι σε ένα πούλμαν χωρίς κλιματισμό και με ταλαιπωρημένα αμορτισέρ φτάσαμε στο κανάλι Welland, το οποίο ενώνει τη λίμνη Ontario με τη λίμνη Erie και έχει μήκος 44.4 χλμ.

Στη συνέχεια θα κάναμε άλλες δύο στάσεις μέχρι τον τελικό μας προορισμό στους καταρράκτες.

Η περιοχή του Νιαγάρα είναι φημισμένη για τους αμπελώνες και τα εξαιρετικά κρασιά της και έτσι θα είχαμε την ευκαιρία, με μιά μικρή στάση σε ένα οινοποιείο, να δοκιμάσουμε τα περίφημα κρασιά της και μεταξύ αυτών το πολυδιαφημισμένο Ice Wine. Κάποιοι λένε ότι τα κρασιά της περιοχής είναι ισάξια με αυτά της Napa Valley στην Καλιφόρνια, δεν το γνωρίζω για να είμαι σίγουρος.
Με μία σύντομη παρουσίαση μάθαμε πληροφορίες για την ανάπτυξη της αμπελουργίας στην περιοχή και ιδίως γιατί είναι ξεχωριστό το Ice Wine.
Τα συγκεκριμένα σταφύλια αφήνονται στα αμπέλια για πολύ καιρό μετά το τρύγο του Σεπτέμβρη, ώστε να έχει πέσει αρκετά η θερμοκρασία - γύρω στους 8 ̊ Cπερίπου. Έτσι αφού έχει δροσίσει αρκετά και όσο τα σταφύλια είναι παγωμένα τα μαζεύουν πριν τις 10 το πρωί και αμέσως τα στέλνουν για την παραγωγή του κρασιού. Η όλη αυτή διαδικασία αφήνει ένα χυμό σε υψηλή συγκέντρωση σακχάρων, οξέων και αρωμάτων.
Το Ice Wine είναι ένα πολύ γλυκό και ακριβό κρασί , πίνεται κυρίως με το επιδόρπιο, με κόστος το μικρό μπουκάλι, γύρω στα 50 CAD.

Είχαμε ακόμα μία στάση πριν φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό. Αυτή τη φορά σταματήσαμε σε ένα ελικοδρόμιο για όσους θα θέλανε να δουν πανοραμικά τους καταρράκτες από ψηλά. Η όλη διαδικασία ήταν πολύ χρονοβόρα και χάσαμε άδικα χρόνο από την παραμονή μας στον βασικό μας προορισμό (γενικά το γραφείο που είχαμε διαλέξει ήταν ολίγον απαράδεκτο).

Επιτέλους πρός το μεσημέρι φτάσαμε στους καταρράκτες. Το θέαμα φυσικά εντυπωσιακό, στο χαλάει όμως λίγο η γύρω περιοχή και συγκεκριμένα ο λόφος Clifton.
Ενώ από άποψη φυσικής ομορφιάς είναι μία υπέροχη περιοχή με πολύ πράσινο, με πάρκα και ένα ποτάμι στο βάθος μοναδικό, ο λόφος Clifton απέναντι από τους καταρράκτες με τα υπερβολικά κιτς κτήρια που έχουν φτιαχτεί για να προσελκύσουν τάχα τον τουρίστα και ο θόρυβος που δημιουργείται, φτιάχνουν ένα σκηνικό που θυμίζει κάτι μεταξύ Χολυγουντιανού στούντιο και παρακμιακού Λας Βέγκας (τουλάχιστον εκείνο φτιάχτηκε για αυτό το σκοπό, για να προκαλεί!), σίγουρα θα έχουν βάλει το χεράκι τους Αμερικάνικες εταιρείες.

Για να είμαστε όμως και δίκαιοι η όλη περιοχή είναι η χαρά των μικρών, γιατί εκεί οι περισσότερες προσόψεις των κτηρίων είναι καλυμένες με ήρωες από γνωστά cartoons και όχι μόνο.
Αφού λοιπόν προσπεράσεις το παράταιρο σκηνικό που δεν δένει με τη φυσική ομορφιά της περιοχής, έρχεται η ώρα να ανεβείς στο καραβάκι ‘’Maid of the Mist’’ για τον κλασσικό γύρο των καταρρακτών. Η εμπειρία φυσικά είναι μοναδική, ιδιαίτερα στο σημείο που το καραβάκι πλησιάζει τα Αμερικάνικα σύνορα και χάνεται μέσα στα νερά, εκεί όπου οι καταρράκτες πέφτουν στο ποτάμι.

Το πλεονέκτημα με τους συγκεκριμμένους καταρράκτες είναι ότι όλη την ξενάγηση την κάνεις ξεκούραστα πάνω στο καραβάκι φορώντας το αδιάβροχο σου, σε σύγκριση με τους καταρράκτες του Ιγκουασού πχ, που εκεί θέλει πολύ κόπο για να γυρίσεις και να τους δεις από κοντά.
Παρόλο, που οι καταρράκτες του Νιαγάρα είναι οι πιό διάσημοι, προσωπικά αυτοί του Ιγκουασού μου άρεσαν περισσότερο γιατί εκεί μαγεύεσαι και από την πεζοπορία μέσα στη μοναδική φύση.
Ας δούμε και λίγα συγκριτικά στοιχεία με τους άλλους δύο διάσημους καταρράκτες και που διαφέρει ο καθένας.
Οι καταρράκτες του Νιαγάρα (Καναδάς), οι γνωστότεροι του κόσμου, εντυπωσιάζουν με τον όγκο τους - 2,8 εκατομ. λίτρα / δευτερόλεπτο. Οι του Ιγκουασού (Βραζιλία - Αργεντινή), ένα συνονθύλευμα 275 καταρρακτών, είναι διάσημοι για το πλάτος τους, σχεδόν 2 χλμ και τέλος οι καταρράκτες του Αγγέλου (Βενεζουέλα) θεωρούνται μοναδικοί για το ύψος από όπου πηγάζουν - από τα 980 μ.

Αφού γευματίσαμε στο εστιατόριο ακριβώς πάνω από τους καταρράκτες (περισσότερο σε fast food έφερνε, αλλά στο λίγο χρόνο που είχαμε ήταν το λιγότερο που μας ενδιέφερε) γεμάτοι με ωραίες εικόνες πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Προηγουμένως θα κάναμε μία ολιγόωρη στάση σε μία ακόμη πόλη, στο Niagara - on the - Lake. Η πόλη αυτή είναι πανέμορφη και δίκαια κάποτε είχε ψηφιστεί ως η ωραιότερη πόλη του Καναδά.
Ήταν και η πρώτη πρωτεύουσα της επαρχίας του Οντάριο πριν γίνει το Τορόντο.

Αφού περιπλανηθήκαμε και βγάλαμε φωτογραφίες στο Βοτανικό Ρολόι, ξεκινήσαμε απευθείας πλέον και ... αγκομαχώντας (να μην ξεχνάμε και την καραμαούνα που μας έτυχε) για το Τορόντο...

 

[vasnorth]

τελευταίες μέρες στο Τορόντο

Πλησίαζε σιγά σιγά και η μέρα που θα αφήναμε αυτή τη γοητευτική πόλη για να συνεχίσουμε στο Μόντρεαλ.

Προηγουμένως όμως είχαμε αφήσει κάποιες εκκρεμότητες.

Η σημερινή μέρα θα περνούσε στα περίχωρα του Τορόντο, αρχικά στα βόρεια και αργά το απόγευμα στα ανατολικά.

Έτσι με το μετρό και το λεωφορείο (πληροφοριακά να πω ότι η στάση του μετρό είναι η Dupont και λεωφ. το 127 ή το τραμ 512) φτάσαμε στα βόρεια προάστια για να επισκεφθούμε δύο πολυφωτογραφημένα κτήρια, την Casa Loma και το Spadina House & Gardens.

Η Casa Loma χτίστηκε στα 1914 από έναν πολύ πλούσιο κάτοικο, τον Sir Henry Pellatt, σε σχήμα μεσαιωνικού κάστρου ώστε να αποτελέσει την κατοικία του. Μετά όμως από μία δεκαετία και λόγω οικονομικών δυσκολιών του ιδιοκτήτη περιήλθε στο κράτος. Αντικρίζοντας αυτό το τεράστιο οικοδόμημα αναρωτιέσαι μέχρι που μπορεί να φτάσει η ματαιοδοξία του ανθρώπου. Χρειάστηκαν 3 χρόνια για να τελειώσει και κόστισε εκείνη την εποχή 3,5 εκατομ. δολλάρια.
Σαν κτήριο είναι πολύ εντυπωσιακό με πολλά δωμάτια, ακριβή επίπλωση γεμάτη με σπουδαία έργα τέχνης, μυστικά περάσματα, πύργους, μέχρι και σταύλους. Σημαντικό αξιοθέατο είναι το μυστικό υπόγειο τούνελ που ένωνε το κυρίως κτήριο με τους σταύλους. Η είσοδος κοστίζει 24 CAD (περίπου 17 ευρώ, δεν την λες και φτηνή. Ευτυχώς περιλαμβάνεται στο Toronto cityPASS).

Περισότερο όμως και από το ίδιο το κτήριο αξίζει η επίσκεψη στους κήπους. Στο πίσω μέρος του οικήματος βρίσκεται ένας εκπληκτικός κήπος έκτασης 5 στρεμμάτων γεμάτος πολύχρωμα λουλούδια, σιντριβάνια, πηγές. Κάπου εκεί είναι και το γλυπτό ενός δράκου, όπου ο θρύλος λέει ότι αν χτυπήσεις τα κουδούνια του δράκου και είσαι αγνός στην ψυχή, τότε ο δράκος θα ζωντανέψει!

Παρόμοιας αλλά πιο διακριτικής αισθητικής είναι και το Spadina House & Gardens το οποίο βρίσκεται λίγο πιό κάτω. Η βίλλα αυτή φτιάχτηκε από τον Ιρλανδό μετανάστη James Austin το 1866 για να στεγάσει την οικογένεια του και για να αποδείξει στην κοινωνία του Τορόντο, ότι ο γιός ενός φτωχού αγρότη από την Ιρλανδία τελικά ''τα κατάφερε''. Πράγματι εκεί έμειναν για σχεδόν 116 χρόνια ο ίδιος, έπειτα τα παιδιά του και τέλος τα εγγόνια του, ώσπου το 1982 η εγγονή του παραχώρησε όλη την ιδιοκτησία στο κράτος με την προϋπόθεση να μετατραπεί σε μουσείο.

Σήμερα και τα δύο οικήματα πέρα από μουσεία , χρησιμεύουν για διάφορες καλλιτεχνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, ιδιωτικές και δημόσιες. Εκείνη τη μέρα πετύχαμε νιόπαντρα ζευγάρια να κάνουν εκεί τη γαμήλια δεξίωση στους κήπους του κάστρου.
http://casaloma.org/

Το απόγευμα είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε από κοντά εμπειρίες γεμάτες τόσο σε εικόνες, σε γεύσεις αλλά και σε συναισθήματα!

Κάθε χρόνο στις αρχές του Αυγούστου διοργανώνεται στην Ελληνική γειτονιά του Τορόντο στην οδό Danforth το φημισμένο φεστιβάλ ελληνικής γεύσης.
Έτσι, όντας τυχεροί που το ταξίδι μας συνέπεσε με τις μέρες του φεστιβάλ, εκείνο το απόγευμα πήραμε το μετρό και ξεκινήσαμε για το Danforth. Οι πιό βολικές στάσεις είναι η Chester ή η Pape.
Η Danforth Str. είναι ένας τεράστιος δρόμος όπου ανάμεσα στα σπίτια υπάρχουν μαζεμένα πλήθος από εστιατόρια, καφέ, ζαχαροπλαστεία αλλά και εμπορικά καταστήματα όπου πωλούνται και παρασκευάζονται φαγώσιμα από την ελληνική κουζίνα. Επειδή εκεί είναι συγκεντρωμένα κυρίως πολλά καταστήματα και σπίτια ελλήνων μεταναστών, η περιοχή ονομάζεται Greek Town. Τις κανονικές μέρες είναι ένας συνηθισμένος δρόμος όπως όλοι οι άλλοι.
Σήμερα όμως ήταν διαφορετικά. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις Ελλάδα, από τις πινακίδες των οδών που είναι γραμμένες και στα Ελληνικά μέχρι και τις μυρωδιές από τα εδέσματα. Πράγματι τόσο καπνό από τα σουβλάκια και τα αρνιά που ψήνονταν δεν είχα δει ούτε σε πανηγύρι στην ελληνική επαρχία.
Σε μας που περνάμε απλά σαν τουρίστες μας φαίνεται κάτι το συναρπαστικό που τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από την πατρίδα, σε μία ξένη χώρα, συναντάμε ένα ελληνικό γλέντι. Γι αυτούς όμως τους ανθρώπους, που ίσως να έχουν να ανταμώσουν τους δικούς τους και να δουν τα μέρη που γεννήθηκαν πάρα πολλά χρόνια, είναι κάτι το συγκλονιστικό. Το ένιωσα όταν, παρακολουθώντας τη συναυλία που έδιναν οι “Ζιγκ Ζαγκ” από την Αθήνα , είδα τα δάκρυα που κύλαγαν από πολλούς που κάθονταν πλάι μας.
Όσο και να σε έχει ''πληγώσει'' η πατρίδα και σ’ ανάγκασε να βρεθείς μακρυά της, η ξενητειά τελικά είναι άτιμο πράμα.
Το φεστιβάλ αυτό δεν συγκεντρώνει μόνο τους ‘Ελληνες του Τορόντο αλλά είναι δημοφιλές και στους υπόλοιπους κατοίκους από όλες τις εθνότητες, προβάλλεται άλλωστε έντονα και από τον τύπο.
Χορτασμένοι λοιπόν με ελληνικές γεύσεις και με ανάμικτα συναισθήματα πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο.

http://canada.greekreporter.com/2014/08/05/21st-taste-of-danforth-greek-food-festival-in-toronto/

Έφτασε και η μέρα που θα αφήναμε το Τορόντο για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας για το Μόντρεαλ.

Επειδή η πτήση μας ήταν αργά το μεσημέρι, είχαμε αρκετό χρόνο για ένα κοντινό περίπατο γύρω από τη γειτονιά του ξενοδοχείου για να βγάλουμε τις τελευταίες φωτογραφίες αλλά και για να δούμε ότι ωραίο είχαμε παραλείψει.
Αρχικά περάσαμε από την Wellington str. για να δούμε ένα από τα πιό πολυφωτογραφημένα κτήρια του Τορόντο, το Gooderham Building, στους περισότερους όμως είναι γνωστό σαν The Flat Iron.

Το κτήριο αυτό είναι διάσημο αρχικά για το παράξενο τριγωνικό σχήμα του και αφετέρου το ότι βρίσκεται στριμωγμένο ανάμεσα στους ουρανοξύστες αντέχοντας στο χρόνο. Παρόλο που το ''αδελφάκι του'' στη Ν.Υόρκη είναι περισσότερο γνωστό, το συγκεκριμένο χτίστηκε το 1891, δέκα χρόνια νωρίτερα.
Χαζεύοντας το αξίζει να δει κανείς και την πίσω πλευρά του κτηρίου (τη βάση του υποτιθέμενου ισοσκελούς τριγώνου, που είναι το σχήμα του) όπου έξυπνα, σε ένα απλό τοίχο από τούβλα, ζωγράφισαν μία τοιχογραφία - οφθαλμαπάτη (έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις ανοικτά παράθυρα).

Αυτή η τεχνοτροπία είναι πολύ συνήθης στους Καναδούς και την συναντήσαμε αργότερα πολύ εντυπωσιακά σε τοίχους στο Κεμπέκ. Εμείς, ή θα βρωμίζαμε τον τοίχο με πανάσχημα γκράφιτι ή στην καλύτερη περίπτωση με κάποια διαφημιστική αφίσα.

Προχωρώντας λίγο πιό κάτω φτάσαμε στην ωραία αγορά του St. Laurence. Η αγορά αυτή από το 1803 παρέχει στους κατοίκους του Τορόντο φρούτα, λαχανικά, τυριά, κρέατα, αλλά και νόστιμα μαγειρευτά αγαθά. Είναι χωρισμένη σε δύο τμήματα και μιά επίσκεψη εκεί είναι απαραίτητη για να δεις και να δοκιμάσεις φρέσκα εδέσματα.

Η ώρα όμως είχε περάσει. Μαζί με τις αποσκευές ξεκινήσαμε πάλι πεζή για το λιμάνι, στο σημείο όπου μας είχε αφήσει το λεωφορείο από το αεροδρόμιο την πρώτη μέρα που φτάσαμε.

Αυτή τη φορά όμως η αναχώρηση θα γινόταν από αλλού και όχι από το αεροδρόμιο Pearson.

 

[vasnorth]

αναχώρηση για το Μόντρεαλ


Ψάχνοντας στο ίντερνετ για πτήσεις από το Τορόντο για το Μόντρεαλ κάποια στιγμή το μάτι μου έπεσε στη σελίδα της Porter Airlines.
Αυτή είναι μία μικρή ιδιωτική εταιρεία που συνδέει το Τορόντο με πολλές πόλεις του Καναδά και με κάποιες των ΗΠΑ σε πολύ ανταγωνιστικές τιμές.
Το βασικότερο πλεονέκτημα είναι ότι πετά από το μικρό αεροδρόμιο της πόλης που βρίσκεται σε νησάκι στη λίμνη, δίπλα στο λιμάνι. Η μεταφορά γίνεται με μία πλατφόρμα - κάτι σαν ανοικτό ferry boat - όπου σε λίγα λεπτά σε περνούν απέναντι και άμεσα βρίσκεσαι στην αίθουσα αναχωρήσεων. Η εικόνα τόσο από το αεροδρόμιο, όσο και από την ίδια την εταιρεία ήταν εξαιρετική!

Αρχικά χωρίς ταλαιπωρία, από την πόλη βρίσκεσαι άμεσα στο αεροδρόμιο, όπου οι παροχές και οι ανέσεις που σου προσφέρονται τις συναντάς μόνο σε lounges των καλύτερων αεροδρομίων (δερμάτινοι καναπέδες , δωρεάν αναψυκτικά, καφέδες, ξηρούς καρπούς, μέχρι και σκωτσέζικα μπισκότα Walkers - τα οποία και λατρεύω).
Εδώ όμως πετύχαμε και μία σουρεαλιστική σκηνή, όπου ένας νεαρός - γύρω στα 120 κιλά και βάλε, φορτωμένος με το μικρό του σακκίδιο, περιφερόταν γύρω από τους μπουφέδες με τα φαγώσιμα και το γέμιζε συνεχώς με ότι έβρισκε! - από κουτάκια με αναψυκτικά μέχρι σακκουλάκια με ξηρούς καρπούς, οι υπάλληλοι δεν προλάβαιναν να τα αναπληρώνουν, μιλάμε είχε αδειάσει ολους τους μπουφέδες - απορώ στο τέλος πως θα τα κουβαλούσε όλα αυτά.
Παράλληλα τις ίδιες ανέσεις απολαμβάνεις και κατά τη διάρκεια της πτήσης. Ο στόλος της εταιρείας αποτελείται αποκλειστικά από καινούργια Καναδικά Bombardier Q400 και ψάχνοντας στις κριτικές των επιβατών στο Skytrax, είδα ότι η εταιρεία κατέχει 4 αστέρια.
https://www.flyporter.com/Flight?culture=en

Έτσι μετά από μία άνετη και σύντομη πτήση φτάσαμε νωρίς το απόγευμα στο Μόντρεαλ.

Το αεροδόμιο που μας υποδέχτηκε ήταν το βασικό αεροδρόμιο του Μόντρεαλ, το διεθνές αεροδρόμιο Pierre Elliott Trudeau. Το τρίτο μεγαλύτερο σε κίνηση αεροδρόμιο του Καναδά μετά τα αντίστοιχα του Τορόντο και του Βανκούβερ.
Το αεροδρόμιο βρίσκεται στην πόλη Dorval, 20 χλμ. μακρυά από το κέντρο της πόλης και εδώ, όπως και στο Τορόντο, η πρόσβαση στο κέντρο γίνεται ή με ταξί ή με λεωφορείο. Επειδή όμως ήμασταν αρκετά κουρασμένοι, αυτή τη φορά προτιμήσαμε το ταξί και σε μισή ώρα περίπου φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας.

Οι πρώτες εικόνες που είδαμε πλησιάζοντας το κέντρο της πόλης ήταν λίγο διαφορετικές από αυτές του Τορόντο. Ίσως επειδή εδώ απουσίαζαν οι πολυάριθμοι ουρανοξύστες που μας είχαν ξαφνιάσει εκεί. Φυσικά και εδώ υπάρχουν ουρανοξύστες αλλά όχι τόσοι πολλοί όσο στο Τορόντο.

Σίγουρα και το Μόντρεαλ είναι μία καταπράσινη πόλη αλλά θα την έλεγα περισσότερο γραφική, περισσότερο ρομαντική ή καλύτερα, περισσότερο ‘’ευρωπαϊκή’’ σε σύγκριση με το ‘’αμερικάνικο’’ Τορόντο.

Μιά που το έφερε και η κουβέντα ας αναφέρουμε και μερικά στοιχεία για το Μόντρεαλ.


- Ωχ! αρχίσαμε πάλι... και νόμιζα ότι αυτή τη φορά θα το ξέχναγες!

- Σσς! άκου να μαθαίνεις. Εξ άλλου η γνώση είναι δύναμη!

- Πω πω! Τι είπε ο ποιητής! Έγραψες πάλι!

Το Μόντρεαλ είναι η πρωτεύουσα της γαλλόφωνης επαρχίας του Κεμπέκ και καταλαμβάνει το νοτιοδυτικό της τμήμα. Η πόλη εξαπλώνεται στο μεγαλύτερο μέρος του νησιού του Μόντρεαλ, στη συμβολή των ποταμών Αγίου Λαυρεντίου και Οττάβα.
Το όνομα Μόντρεαλ το πήρε από τον πρώτο εξερευνητή που πάτησε το πόδι του στην περιοχή, τον Γάλλο Jacques Cartier, δίνοντας στο λόφο το όνομα Mont Real (βασιλικό βουνό) που βρίσκεται στο νησί. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη του Καναδά με περίπου 1.6 εκατομ. κατοίκους.

Το ξενοδοχείο που διαλέξαμε να μείνουμε ήταν το “Le Square Phillips Hotel” . Ένα εξαιρετικό ξενοδοχείο σε μία ήσυχη περιοχή, με τα μεγαλύτερα ίσως δωμάτια που έχω συναντήσει ποτέ σε ξενοδοχείο! Μέχρι ξεχωριστό δωμάτιο με ντουλάπες για τα ρούχα υπήρχε. Είχαμε δει όταν κάναμε την κράτηση ότι όλα τα δωμάτια είναι σουίτες, αλλά αυτά έφερναν περισσότερο σε ένα πλήρως εξοπλισμένο διαμέρισμα με το μικρότερο από αυτά να είναι 45 m² και το μεγαλύτερο 105 m².
Πετύχαμε και την προσφορά που κάνουν το καλοκαίρι, όπου στις τρείς μέρες διαμονής για την τρίτη μέρα πλήρωνες τα μισά, έτσι για τις έξι μέρες διαμονής πχ. πλήρωνες τις πέντε!


http://www.squarephillips.com/

Είχε νυχτώσει για τα καλά, όταν βγήκαμε να κάνουμε την πρώτη μας βόλτα για να φάμε κάτι αλλά και να πάρουμε μία γεύση από την πόλη του Μόντρεαλ.
Ο δρόμος μας έφερε εκεί που τόσο οι ντόπιοι, όσο και οι τουρίστες, προτιμούν να περνούν τα βράδυα τους, στο ιστορικό κέντρο της παλιάς πόλης και στο παλιό λιμάνι (στο Vieux Montreal και στο Vieux Port, όπως ονομάζονται επίσημα).
Το ξενοδοχείο ήταν λίγο μακριά από στάση του μετρό - με τα πόδια γύρω στο δεκάλεπτο - αν και η διαδρομή ήταν πολύ γραφική, πολλές φορές προτιμούσαμε το λεωφορείο όπου η στάση ήταν πολύ κοντά.
Φτάνοντας στην παλιά πόλη αναγκαστικά θα συναντήσει κανείς μία από τις ωραιότερες πλατείες του Μόντρεαλ, την πλατεία Jacques Cartier.

Η πλατεία είναι περιτριγυρισμένη με πολύ όμορφα κτήρια, με παρτέρια με πολύχρωμα λουλούδια, πλανόδιους μουσικούς και φυσικά με πλήθος κόσμου. Εκείνη την ημέρα ήταν Σάββατο βράδυ και όπως ήταν φυσικό γινόταν το αδιαχώρητο. Στο βόρειο άκρο της πλατείας πάνω σε μία στήλη υπάρχει και το άγαλμα του Νέλσωνα ( τόχει η μοίρα του Νέλσωνα φαίνεται, μετά το Λονδίνο, το άγαλμα του να βρίσκεται πάνω σε στήλη).
Η πλατεία πήρε το όνομα της από το Γάλλο εξερευνητή Jacques Cartier, ο οποίος το 1534, απεσταλμένος από το βασιληά της Γαλλίας Φραγκίσκο Α’, ήταν ο πρώτος που διέσχισε τον ποταμό St. Laurence και ανακάλυψε την περιοχή, ψάχνοντας για χρυσό και ένα εύκολο πέρασμα στην Ασία.
Ο Cartier, όπως είπαμε πριν, εκτός από το Μόντρεαλ έδωσε και το όνομα Καναδά στην περιοχή, όταν κατάλαβε λανθασμένα την ονομασία της, που ήταν Kanata στη γλώσσα των αυτόχθονων Ιροκέζων (Ινδιάνοι του Καναδά ).

Στην πλατεία και στα δρομάκια της παλιάς πόλης υπάρχουν κάποια από τα καλύτερα εστιατόρια του Μόντρεαλ, επειδή όμως ήταν Σάββατο βράδυ ήταν δύσκολο να βρεις διαθέσιμο τραπέζι, θα έπρεπε να είχες κάνει κράτηση ή να περίμενες στην ουρά έως ότου αδειάσει κάποιο. Είμασταν όμως πολύ κουρασμένοι για κάτι τέτοιο και έτσι αφού φάγαμε απλά σε ένα μπιστρό στην παραλία πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Εξ άλλου από την περιοχή θα περνάγαμε πολλές φορές.