vasnorth
Member
- Μηνύματα
- 610
- Likes
- 1.868
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πτήση - άφιξη στο Τορόντο
- Πρώτη γνωριμία με το Τορόντο
- CN Tower - PATH
- Περίπατος στο κέντρο του Τορόντο
- Niagara Falls
- Τελευταίες μέρες στο Τορόντο
- Αναχώρηση για το Μόντρεαλ
- Γύρος του Μόντρεαλ - Vieux Montreal - Vieux Port
- Εκδρομή στην Οττάβα
- Ολυμπιακό Πάρκο - στα προάστια του Μόντρεαλ
- Εκδρομή στην πόλη του Κεμπέκ
- Τελευταίες βόλτες στο Μόντρεαλ - η επιστροφή - επίλογος
τελευταίες μέρες στο Τορόντο
Πλησίαζε σιγά σιγά και η μέρα που θα αφήναμε αυτή τη γοητευτική πόλη για να συνεχίσουμε στο Μόντρεαλ.
Προηγουμένως όμως είχαμε αφήσει κάποιες εκκρεμότητες.
Η σημερινή μέρα θα περνούσε στα περίχωρα του Τορόντο, αρχικά στα βόρεια και αργά το απόγευμα στα ανατολικά.
Έτσι με το μετρό και το λεωφορείο (πληροφοριακά να πω ότι η στάση του μετρό είναι η Dupont και λεωφ. το 127 ή το τραμ 512) φτάσαμε στα βόρεια προάστια για να επισκεφθούμε δύο πολυφωτογραφημένα κτήρια, την Casa Loma και το Spadina House & Gardens.
Η Casa Loma χτίστηκε στα 1914 από έναν πολύ πλούσιο κάτοικο, τον Sir Henry Pellatt, σε σχήμα μεσαιωνικού κάστρου ώστε να αποτελέσει την κατοικία του. Μετά όμως από μία δεκαετία και λόγω οικονομικών δυσκολιών του ιδιοκτήτη περιήλθε στο κράτος. Αντικρίζοντας αυτό το τεράστιο οικοδόμημα αναρωτιέσαι μέχρι που μπορεί να φτάσει η ματαιοδοξία του ανθρώπου. Χρειάστηκαν 3 χρόνια για να τελειώσει και κόστισε εκείνη την εποχή 3,5 εκατομ. δολλάρια.
Σαν κτήριο είναι πολύ εντυπωσιακό με πολλά δωμάτια, ακριβή επίπλωση γεμάτη με σπουδαία έργα τέχνης, μυστικά περάσματα, πύργους, μέχρι και σταύλους. Σημαντικό αξιοθέατο είναι το μυστικό υπόγειο τούνελ που ένωνε το κυρίως κτήριο με τους σταύλους. Η είσοδος κοστίζει 24 CAD (περίπου 17 ευρώ, δεν την λες και φτηνή. Ευτυχώς περιλαμβάνεται στο Toronto citypass).
Περισότερο όμως και από το ίδιο το κτήριο αξίζει η επίσκεψη στους κήπους. Στο πίσω μέρος του οικήματος βρίσκεται ένας εκπληκτικός κήπος έκτασης 5 στρεμμάτων γεμάτος πολύχρωμα λουλούδια, σιντριβάνια, πηγές. Κάπου εκεί είναι και το γλυπτό ενός δράκου, όπου ο θρύλος λέει ότι αν χτυπήσεις τα κουδούνια του δράκου και είσαι αγνός στην ψυχή, τότε ο δράκος θα ζωντανέψει!
Παρόμοιας αλλά πιο διακριτικής αισθητικής είναι και το Spadina House & Gardens το οποίο βρίσκεται λίγο πιό κάτω. Η βίλλα αυτή φτιάχτηκε από τον Ιρλανδό μετανάστη James Austin το 1866 για να στεγάσει την οικογένεια του και για να αποδείξει στην κοινωνία του Τορόντο, ότι ο γιός ενός φτωχού αγρότη από την Ιρλανδία τελικά ''τα κατάφερε''. Πράγματι εκεί έμειναν για σχεδόν 116 χρόνια ο ίδιος, έπειτα τα παιδιά του και τέλος τα εγγόνια του, ώσπου το 1982 η εγγονή του παραχώρησε όλη την ιδιοκτησία στο κράτος με την προϋπόθεση να μετατραπεί σε μουσείο.
Σήμερα και τα δύο οικήματα πέρα από μουσεία , χρησιμεύουν για διάφορες καλλιτεχνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, ιδιωτικές και δημόσιες. Εκείνη τη μέρα πετύχαμε νιόπαντρα ζευγάρια να κάνουν εκεί τη γαμήλια δεξίωση στους κήπους του κάστρου.
http://casaloma.org/
Το απόγευμα είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε από κοντά εμπειρίες γεμάτες τόσο σε εικόνες, σε γεύσεις αλλά και σε συναισθήματα!
Κάθε χρόνο στις αρχές του Αυγούστου διοργανώνεται στην Ελληνική γειτονιά του Τορόντο στην οδό Danforth το φημισμένο φεστιβάλ ελληνικής γεύσης.
Έτσι, όντας τυχεροί που το ταξίδι μας συνέπεσε με τις μέρες του φεστιβάλ, εκείνο το απόγευμα πήραμε το μετρό και ξεκινήσαμε για το Danforth. Οι πιό βολικές στάσεις είναι η Chester ή η Pape.
Η Danforth Str. είναι ένας τεράστιος δρόμος όπου ανάμεσα στα σπίτια υπάρχουν μαζεμένα πλήθος από εστιατόρια, καφέ, ζαχαροπλαστεία αλλά και εμπορικά καταστήματα όπου πωλούνται και παρασκευάζονται φαγώσιμα από την ελληνική κουζίνα. Επειδή εκεί είναι συγκεντρωμένα κυρίως πολλά καταστήματα και σπίτια ελλήνων μεταναστών, η περιοχή ονομάζεται Greek Town. Τις κανονικές μέρες είναι ένας συνηθισμένος δρόμος όπως όλοι οι άλλοι.
Σήμερα όμως ήταν διαφορετικά. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις Ελλάδα, από τις πινακίδες των οδών που είναι γραμμένες και στα Ελληνικά μέχρι και τις μυρωδιές από τα εδέσματα. Πράγματι τόσο καπνό από τα σουβλάκια και τα αρνιά που ψήνονταν δεν είχα δει ούτε σε πανηγύρι στην ελληνική επαρχία.
Σε μας που περνάμε απλά σαν τουρίστες μας φαίνεται κάτι το συναρπαστικό που τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από την πατρίδα, σε μία ξένη χώρα, συναντάμε ένα ελληνικό γλέντι. Γι αυτούς όμως τους ανθρώπους, που ίσως να έχουν να ανταμώσουν τους δικούς τους και να δουν τα μέρη που γεννήθηκαν πάρα πολλά χρόνια, είναι κάτι το συγκλονιστικό. Το ένιωσα όταν, παρακολουθώντας τη συναυλία που έδιναν οι “Ζιγκ Ζαγκ” από την Αθήνα , είδα τα δάκρυα που κύλαγαν από πολλούς που κάθονταν πλάι μας.
Όσο και να σε έχει ''πληγώσει'' η πατρίδα και σ’ ανάγκασε να βρεθείς μακρυά της, η ξενητειά τελικά είναι άτιμο πράμα.
Το φεστιβάλ αυτό δεν συγκεντρώνει μόνο τους ‘Ελληνες του Τορόντο αλλά είναι δημοφιλές και στους υπόλοιπους κατοίκους από όλες τις εθνότητες, προβάλλεται άλλωστε έντονα και από τον τύπο.
Χορτασμένοι λοιπόν με ελληνικές γεύσεις και με ανάμικτα συναισθήματα πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο.
http://canada.greekreporter.com/2014/08/05/21st-taste-of-danforth-greek-food-festival-in-toronto/
Έφτασε και η μέρα που θα αφήναμε το Τορόντο για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας για το Μόντρεαλ.
Επειδή η πτήση μας ήταν αργά το μεσημέρι, είχαμε αρκετό χρόνο για ένα κοντινό περίπατο γύρω από τη γειτονιά του ξενοδοχείου για να βγάλουμε τις τελευταίες φωτογραφίες αλλά και για να δούμε ότι ωραίο είχαμε παραλείψει.
Αρχικά περάσαμε από την Wellington str. για να δούμε ένα από τα πιό πολυφωτογραφημένα κτήρια του Τορόντο, το Gooderham Building, στους περισότερους όμως είναι γνωστό σαν The Flat Iron.
Το κτήριο αυτό είναι διάσημο αρχικά για το παράξενο τριγωνικό σχήμα του και αφετέρου το ότι βρίσκεται στριμωγμένο ανάμεσα στους ουρανοξύστες αντέχοντας στο χρόνο. Παρόλο που το ''αδελφάκι του'' στη Ν.Υόρκη είναι περισσότερο γνωστό, το συγκεκριμένο χτίστηκε το 1891, δέκα χρόνια νωρίτερα.
Χαζεύοντας το αξίζει να δει κανείς και την πίσω πλευρά του κτηρίου (τη βάση του υποτιθέμενου ισοσκελούς τριγώνου, που είναι το σχήμα του) όπου έξυπνα, σε ένα απλό τοίχο από τούβλα, ζωγράφισαν μία τοιχογραφία - οφθαλμαπάτη (έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις ανοικτά παράθυρα).
Αυτή η τεχνοτροπία είναι πολύ συνήθης στους Καναδούς και την συναντήσαμε αργότερα πολύ εντυπωσιακά σε τοίχους στο Κεμπέκ. Εμείς, ή θα βρωμίζαμε τον τοίχο με πανάσχημα γκράφιτι ή στην καλύτερη περίπτωση με κάποια διαφημιστική αφίσα.
Προχωρώντας λίγο πιό κάτω φτάσαμε στην ωραία αγορά του St. Laurence. Η αγορά αυτή από το 1803 παρέχει στους κατοίκους του Τορόντο φρούτα, λαχανικά, τυριά, κρέατα, αλλά και νόστιμα μαγειρευτά αγαθά. Είναι χωρισμένη σε δύο τμήματα και μιά επίσκεψη εκεί είναι απαραίτητη για να δεις και να δοκιμάσεις φρέσκα εδέσματα.
Η ώρα όμως είχε περάσει. Μαζί με τις αποσκευές ξεκινήσαμε πάλι πεζή για το λιμάνι, στο σημείο όπου μας είχε αφήσει το λεωφορείο από το αεροδρόμιο την πρώτη μέρα που φτάσαμε.
Αυτή τη φορά όμως η αναχώρηση θα γινόταν από αλλού και όχι από το αεροδρόμιο Pearson.
Πλησίαζε σιγά σιγά και η μέρα που θα αφήναμε αυτή τη γοητευτική πόλη για να συνεχίσουμε στο Μόντρεαλ.
Προηγουμένως όμως είχαμε αφήσει κάποιες εκκρεμότητες.
Η σημερινή μέρα θα περνούσε στα περίχωρα του Τορόντο, αρχικά στα βόρεια και αργά το απόγευμα στα ανατολικά.
Έτσι με το μετρό και το λεωφορείο (πληροφοριακά να πω ότι η στάση του μετρό είναι η Dupont και λεωφ. το 127 ή το τραμ 512) φτάσαμε στα βόρεια προάστια για να επισκεφθούμε δύο πολυφωτογραφημένα κτήρια, την Casa Loma και το Spadina House & Gardens.
Η Casa Loma χτίστηκε στα 1914 από έναν πολύ πλούσιο κάτοικο, τον Sir Henry Pellatt, σε σχήμα μεσαιωνικού κάστρου ώστε να αποτελέσει την κατοικία του. Μετά όμως από μία δεκαετία και λόγω οικονομικών δυσκολιών του ιδιοκτήτη περιήλθε στο κράτος. Αντικρίζοντας αυτό το τεράστιο οικοδόμημα αναρωτιέσαι μέχρι που μπορεί να φτάσει η ματαιοδοξία του ανθρώπου. Χρειάστηκαν 3 χρόνια για να τελειώσει και κόστισε εκείνη την εποχή 3,5 εκατομ. δολλάρια.
Σαν κτήριο είναι πολύ εντυπωσιακό με πολλά δωμάτια, ακριβή επίπλωση γεμάτη με σπουδαία έργα τέχνης, μυστικά περάσματα, πύργους, μέχρι και σταύλους. Σημαντικό αξιοθέατο είναι το μυστικό υπόγειο τούνελ που ένωνε το κυρίως κτήριο με τους σταύλους. Η είσοδος κοστίζει 24 CAD (περίπου 17 ευρώ, δεν την λες και φτηνή. Ευτυχώς περιλαμβάνεται στο Toronto citypass).
Περισότερο όμως και από το ίδιο το κτήριο αξίζει η επίσκεψη στους κήπους. Στο πίσω μέρος του οικήματος βρίσκεται ένας εκπληκτικός κήπος έκτασης 5 στρεμμάτων γεμάτος πολύχρωμα λουλούδια, σιντριβάνια, πηγές. Κάπου εκεί είναι και το γλυπτό ενός δράκου, όπου ο θρύλος λέει ότι αν χτυπήσεις τα κουδούνια του δράκου και είσαι αγνός στην ψυχή, τότε ο δράκος θα ζωντανέψει!
Παρόμοιας αλλά πιο διακριτικής αισθητικής είναι και το Spadina House & Gardens το οποίο βρίσκεται λίγο πιό κάτω. Η βίλλα αυτή φτιάχτηκε από τον Ιρλανδό μετανάστη James Austin το 1866 για να στεγάσει την οικογένεια του και για να αποδείξει στην κοινωνία του Τορόντο, ότι ο γιός ενός φτωχού αγρότη από την Ιρλανδία τελικά ''τα κατάφερε''. Πράγματι εκεί έμειναν για σχεδόν 116 χρόνια ο ίδιος, έπειτα τα παιδιά του και τέλος τα εγγόνια του, ώσπου το 1982 η εγγονή του παραχώρησε όλη την ιδιοκτησία στο κράτος με την προϋπόθεση να μετατραπεί σε μουσείο.
Σήμερα και τα δύο οικήματα πέρα από μουσεία , χρησιμεύουν για διάφορες καλλιτεχνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, ιδιωτικές και δημόσιες. Εκείνη τη μέρα πετύχαμε νιόπαντρα ζευγάρια να κάνουν εκεί τη γαμήλια δεξίωση στους κήπους του κάστρου.
http://casaloma.org/
Το απόγευμα είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε από κοντά εμπειρίες γεμάτες τόσο σε εικόνες, σε γεύσεις αλλά και σε συναισθήματα!
Κάθε χρόνο στις αρχές του Αυγούστου διοργανώνεται στην Ελληνική γειτονιά του Τορόντο στην οδό Danforth το φημισμένο φεστιβάλ ελληνικής γεύσης.
Έτσι, όντας τυχεροί που το ταξίδι μας συνέπεσε με τις μέρες του φεστιβάλ, εκείνο το απόγευμα πήραμε το μετρό και ξεκινήσαμε για το Danforth. Οι πιό βολικές στάσεις είναι η Chester ή η Pape.
Η Danforth Str. είναι ένας τεράστιος δρόμος όπου ανάμεσα στα σπίτια υπάρχουν μαζεμένα πλήθος από εστιατόρια, καφέ, ζαχαροπλαστεία αλλά και εμπορικά καταστήματα όπου πωλούνται και παρασκευάζονται φαγώσιμα από την ελληνική κουζίνα. Επειδή εκεί είναι συγκεντρωμένα κυρίως πολλά καταστήματα και σπίτια ελλήνων μεταναστών, η περιοχή ονομάζεται Greek Town. Τις κανονικές μέρες είναι ένας συνηθισμένος δρόμος όπως όλοι οι άλλοι.
Σήμερα όμως ήταν διαφορετικά. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις Ελλάδα, από τις πινακίδες των οδών που είναι γραμμένες και στα Ελληνικά μέχρι και τις μυρωδιές από τα εδέσματα. Πράγματι τόσο καπνό από τα σουβλάκια και τα αρνιά που ψήνονταν δεν είχα δει ούτε σε πανηγύρι στην ελληνική επαρχία.
Σε μας που περνάμε απλά σαν τουρίστες μας φαίνεται κάτι το συναρπαστικό που τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από την πατρίδα, σε μία ξένη χώρα, συναντάμε ένα ελληνικό γλέντι. Γι αυτούς όμως τους ανθρώπους, που ίσως να έχουν να ανταμώσουν τους δικούς τους και να δουν τα μέρη που γεννήθηκαν πάρα πολλά χρόνια, είναι κάτι το συγκλονιστικό. Το ένιωσα όταν, παρακολουθώντας τη συναυλία που έδιναν οι “Ζιγκ Ζαγκ” από την Αθήνα , είδα τα δάκρυα που κύλαγαν από πολλούς που κάθονταν πλάι μας.
Όσο και να σε έχει ''πληγώσει'' η πατρίδα και σ’ ανάγκασε να βρεθείς μακρυά της, η ξενητειά τελικά είναι άτιμο πράμα.
Το φεστιβάλ αυτό δεν συγκεντρώνει μόνο τους ‘Ελληνες του Τορόντο αλλά είναι δημοφιλές και στους υπόλοιπους κατοίκους από όλες τις εθνότητες, προβάλλεται άλλωστε έντονα και από τον τύπο.
Χορτασμένοι λοιπόν με ελληνικές γεύσεις και με ανάμικτα συναισθήματα πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο.
http://canada.greekreporter.com/2014/08/05/21st-taste-of-danforth-greek-food-festival-in-toronto/
Έφτασε και η μέρα που θα αφήναμε το Τορόντο για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας για το Μόντρεαλ.
Επειδή η πτήση μας ήταν αργά το μεσημέρι, είχαμε αρκετό χρόνο για ένα κοντινό περίπατο γύρω από τη γειτονιά του ξενοδοχείου για να βγάλουμε τις τελευταίες φωτογραφίες αλλά και για να δούμε ότι ωραίο είχαμε παραλείψει.
Αρχικά περάσαμε από την Wellington str. για να δούμε ένα από τα πιό πολυφωτογραφημένα κτήρια του Τορόντο, το Gooderham Building, στους περισότερους όμως είναι γνωστό σαν The Flat Iron.
Το κτήριο αυτό είναι διάσημο αρχικά για το παράξενο τριγωνικό σχήμα του και αφετέρου το ότι βρίσκεται στριμωγμένο ανάμεσα στους ουρανοξύστες αντέχοντας στο χρόνο. Παρόλο που το ''αδελφάκι του'' στη Ν.Υόρκη είναι περισσότερο γνωστό, το συγκεκριμένο χτίστηκε το 1891, δέκα χρόνια νωρίτερα.
Χαζεύοντας το αξίζει να δει κανείς και την πίσω πλευρά του κτηρίου (τη βάση του υποτιθέμενου ισοσκελούς τριγώνου, που είναι το σχήμα του) όπου έξυπνα, σε ένα απλό τοίχο από τούβλα, ζωγράφισαν μία τοιχογραφία - οφθαλμαπάτη (έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις ανοικτά παράθυρα).
Αυτή η τεχνοτροπία είναι πολύ συνήθης στους Καναδούς και την συναντήσαμε αργότερα πολύ εντυπωσιακά σε τοίχους στο Κεμπέκ. Εμείς, ή θα βρωμίζαμε τον τοίχο με πανάσχημα γκράφιτι ή στην καλύτερη περίπτωση με κάποια διαφημιστική αφίσα.
Προχωρώντας λίγο πιό κάτω φτάσαμε στην ωραία αγορά του St. Laurence. Η αγορά αυτή από το 1803 παρέχει στους κατοίκους του Τορόντο φρούτα, λαχανικά, τυριά, κρέατα, αλλά και νόστιμα μαγειρευτά αγαθά. Είναι χωρισμένη σε δύο τμήματα και μιά επίσκεψη εκεί είναι απαραίτητη για να δεις και να δοκιμάσεις φρέσκα εδέσματα.
Αυτή τη φορά όμως η αναχώρηση θα γινόταν από αλλού και όχι από το αεροδρόμιο Pearson.
Last edited:
Βεβαια,πιστευω οτι στο κοντινο μελλον,θα παω σε φιλους στο Βανκουβερ,αλλα μπορει να προκυψει και κατι προς τα εκει....περιμενω τη συνεχεια
