Ισπανία Έχω κι Erasmus, πάμε μια Μαγιόρκα; (+ Μαδρίτη, Βαρκελώνη)

[gkalla]

Μαγιόρκα Ι - Alcúdia, Νυχτερινή Palma

Η σύντομη πτήση μας ξεκίνησε στην ώρα της, με ωραίο καιρό και σχετικά καθαρή ατμόσφαιρα στην διαδρομή. Γρήγορα καλύψαμε την ηπειρωτική Ισπανία και βγήκαμε στην Μεσόγειο στο ύψος της Βαλένθια, που τόσο ωραία είχαμε περάσει πριν από 2 χρόνια.

Σε πολύ σύντομο χρόνο προσεγγίσαμε το νησί, παίρνοντας από ψηλά μια γεύση από τα τοπία που φαινόντουσαν πολύ οικεία στα ελληνικά. Εκτός βέβαια από το γεγονός ότι το νησί είναι κυρίως πεδινό ενώ τα δικά μας νησάκια είναι, στην πλειοψηφία τους, εξ ολοκλήρου ορεινά.

Το αεροδρόμιο της Πάλμα (Aeroport de Palma–Son Sant Joan) ήταν εντυπωσιακά μεγάλο. Δεν το περιμέναμε! Τις επόμενες ημέρες μάθαμε πως το νησί δέχεται 18 εκατομμύρια τουρίστες ετησίως (τους μισούς απ’ ότι ολόκληρη η Ελλάδα, σ’ ένα νησί που έχει έκταση το ⅓ της Κρήτης!) κι έτσι καταλάβαμε την αναγκαιότητα ενός τόσο μεγάλου αεροδρομίου. Κάναμε σχεδόν μισή ώρα να βρούμε στην έξοδο που θα παίρναμε το λεωφορείο Α1 με κατεύθυνση την πόλη κι εκεί εκδώσαμε, στο μηχάνημα που υπήρχε στη στάση, την κατάλληλη προπληρωμένη κάρτα, κόστους 8€ (με επιστροφή και 2 μετεπιβιβάσεις). Μετά την αλλαγή ενός ακόμη λεωφορείου και με λίγο περπάτημα, μέσα στους δρόμους της σύγχρονης Πάλμα, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας την ώρα που νύχτωνε. Βολευτήκαμε και βιαστικά βγήκαμε για μια αναγνωριστική βόλτα που γρήγορα μετατράπηκε σε αναζήτηση φαγητού καθώς η πείνα είχε χτυπήσει κόκκινο. Καταλήξαμε στο Restaurant Casa Julio, κάτι ανάμεσα σε ταβερνάκι και μαγειρείο, κοντά στην πλατεία Plaça de Cort που, παρόλο το πλήθος των τουριστών που καθόταν στα τραπέζια του, έδινε μια καλή αίσθηση τοπικού, παραδοσιακού μαγαζιού.

Αρκετά αργότερα, χορτασμένοι και κουρασμένοι, αποφασίσαμε να μην συνεχίσουμε την βραδιά μας καθώς τα μηνύματα από την γύρω περιοχή δεν ήταν καλά. Η κεντρική πλατεία Plaça Major και τα στενά τριγύρω ήταν έρημα, μόλις στις 23:20. Θεωρήσαμε όμως πως αυτό συνέβαινε λόγω της ημέρας - Κυριακή βράδυ - κι ότι τις άλλες μέρες τα πράγματα θα ήταν πιο ζωηρά.

Δευτέρα πρωί πρωί, με εξαιρετικό καιρό (τον καλύτερο απ’ όλες τις ημέρες του ταξιδιού μας), πήραμε το μετρό της πόλης, βγήκαμε αρκετά έξω στην ύπαιθρο και φτάσαμε αισίως στο campus του πανεπιστημίου που θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες 5 μέρες. Το τοπίο κι από κοντά, όπως κι από το αεροπλάνο, φαινόταν πολύ κοντινό στα ελληνικά δεδομένα. Ελιές, αμυγδαλιές και παραδόξως πολλές χαρουπιές συνιστούσαν μια εικόνα που θα μπορούσαμε άνετα να δούμε στην χώρα μας, με μόνη εξαίρεση ίσως τους πάρα πολλούς φοίνικες.

Μας καλωσόρισαν στο πρόγραμμα, κάναμε τις γνωριμίες μας με τους συναδέλφους από όλη την Ευρώπη, μας έκαναν μια μικρή βόλτα στα κεντρικά κτίρια του πανεπιστημίου, φωτογραφηθήκαμε και αν και πολύ νωρίς ξεμπερδέψαμε.

Έτσι φύγαμε άμεσα από εκεί, παίρνοντας το τοπικό ΚΤΕΛ και ξεκινήσαμε με κατεύθυνση το βόρειο μέρος του νησιού και την περιοχή της Alcúdia. Πήγαμε προς την μεγάλη, αμμουδερή παραλία της περιοχής έτσι ώστε ο @stonerolling να κάνει την βουτιά του και να “ευχαριστηθεί” τα νερά του νησιού.

Η περιοχή της παραλίας, με την αμμουδιά στρωμμένη ομπρελοξαπλώστρες και το πίσω μέρος της γεμάτο πολυώροφα ξενοδοχεία με πισίνες, δεν μας έκανε και την καλύτερη εντύπωση. Φάνηκε αμέσως πως απευθύνονται σε Βρετανό - Γερμανό - τουρίστες που χρειάζονται πισίνα πίσω από μια όμορφη παραλία για να κάνουν το μπάνιο τους!!! Ελπίζω να μην καταντήσει έτσι όλη η Ελλάδα στο μέλλον καθώς ήδη έχω δει αντίστοιχα “συμπτώματα” σε τουριστικές περιοχές όπως στην βόρεια Κέρκυρα. Ήταν μόλις 5 Μαΐου κι υπήρχε ήδη πολύ κόσμος. Φανταστήκαμε τι θα γίνεται στην συγκεκριμένη παραλία Ιούλιο - Αύγουστο κι ανατριχιάσαμε. Ο @stonerolling έκανε τελικά την βουτιά του αλλά όπως ήταν φυσικό δεν ευχαριστήθηκε ούτε με το νερό, ούτε το όλο σκηνικό της παραλίας.

Περπατήσαμε αρκετά κατά μήκος της ακτής ώσπου να φτάσουμε στο μικρό λιμανάκι (κλασική εικόνα τουριστικού προορισμού με άπειρα σουβενιράδικα και εποχιακά είδη) με σκοπό να τσιμπήσουμε κάτι. Ο @stonerolling έκανε πάλι την έκπληξη και πήρε πίτσα φυσικά… Πρώτα όμως “έφαγε” παρατήρηση γιατί δεν επιτρεπόταν σ’ αυτό το παραλιακό μαγαζί να καθίσεις σε εξωτερικό τραπέζι χωρίς να φοράς μπλούζα. Κάτι τέτοια είναι που σε ξενερώνουν τελείως.

Καθώς η ανηφόρα για να ανέβουμε στο παλιό χωριό ήταν σοβαρή πήραμε το τοπικό λεωφορείο και σε λίγο βρεθήκαμε έξω από τον τειχισμένο οικισμό και δίπλα στα ρωμαϊκά ερείπια της Pollentia αλλά και την εξωτερική πλευρά του ναού Església de Sant Jaume d'Alcúdia.

Ο αρχαιολογικός χώρος δεν μας φάνηκε κάτι το ιδιαίτερο (άσε ρε που θέλετε κι εισιτήριο για 5 κολώνες, τις παίρνει φωτογραφία ο @stonerolling με τον καρα-Zoom φακό του, δωρεάν) οπότε τον αφήσαμε και προτιμήσαμε να μπούμε αμέσως στα γραφικά στενά του οικισμού.

Όμορφες εικόνες μας κατέκλυσαν αμέσως. Παλιά σπίτια, φτιαγμένα με την τοπική κιτρινωπή πέτρα, καλοσυντηρημένα (τα περισσότερα), αρκετά μικρά μαγαζάκια προσεγμένα και διακριτικά, και λιγοστός αριθμός τουριστών έφτιαχναν ένα πολύ όμορφο σκηνικό.

Περάσαμε αρχικά από το κέντρο του χωριού και την τοπική έδρα του δήμου, ένα κτίριο που έδειχνε την παλαιότερη ευρωστία του τόπου αλλά και την μικρή πλατεία του συντάγματος (Plaça de la Constitució).

Από εκεί βγήκαμε προς την άκρη του οικισμού και την Porta de Vila Roja με σκοπό να ανέβουμε πάνω στα τείχη. Η θέα τόσο προς το χωριό όσο και προς την εξοχή μας αντάμειψε.

Κατεβήκαμε και τριγυρίσαμε λίγο ακόμη στα δρομάκια της Alcúdia, όχι όμως για πολύ καθώς η ώρα είχε περάσει και είχαμε αρκετό δρόμο για να επιστρέψουμε στην Palma.

Διαδρομή στην Alcúdia

Μετά την απαραίτητη μικρή χαλάρωση στο ξενοδοχείο μας είπαμε να κάνουμε την πρώτη σοβαρή μας έξοδο στην νυχτερινή Palma. Στην αρκετά μεγάλη διαδρομή που κάναμε προς την περιοχή της Santa Catalina, στην οποία είχαμε ακούσει πως υπάρχουν πολλά μπαράκια και κλαμπάκια, περάσαμε από το ποταμάκι της πόλης κι ακολουθώντας το καταλήξαμε στα στενά της εν λόγω γειτονιάς. Αν και οργώσαμε όλα τα πιθανά κι απίθανα δρομάκια δεν μπορέσαμε να βρούμε κάποιο μπαρ που να συγκεντρώνει κόσμο και να ΄χει έστω λίγη μουσική της προκοπής.

Έτσι κατεβήκαμε λίγο πιο κάτω, προς τον παραλιακό δρόμο, όπου υπήρχε μια Ιρλανδέζικη πάμπ (Shamrock Palma) που και κόσμο είχε και ετοιμαζόταν να ξεκινήσει ένα live. Ήπιαμε τις μπυρίτσες μας (Lagunitas IPA - πολύ καλή), ακούσαμε αρκετά καλή μουσική, ο @stonerolling χοροπήδησε με την ψυχη του κι αν έλειπαν οι νεαροί εγγλέζοι (αυτή η μάστιγα των τουριστικών περιοχών) όλα θα ήταν τέλεια. Πάντως πήρε τα εύσημα από πολύ κόσμο για την ενέργεια και το κέφι που είχε. Επειδή μάλιστα είχε προσελκύσει μιαν Ιρλανδέζα που χόρευε διαρκώς μαζί του , ο Γάλλος φίλος της, προσπαθούσε να τον ανταγωνιστεί στον χορό για να μην την χάσει. Όταν δε “έμενε” από ανάσες, μας έπιανε την κουβέντα και ανάμεσα σε άλλα μας είπε για το πόσο φτηνή έβρισκε την Μαγιόρκα, ειδικά σε σχέση με την Κορσική.

Λίγο πριν τις 3 το πρωί αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο διασχίζοντας την έρημη Πάλμα καθώς την επόμενη μέρα θα είχαμε πιο γεμάτο πρόγραμμα. Πεινούσαμε πολύ όμως και ψάχναμε εναγωνίως μήπως βρούμε κάτι ανοιχτό, έστω ένα μίνι μάρκετ, για να φάμε κάτι πρόχειρο. Ήμασταν τυχεροί (ή μήπως άτυχοι; ) και λίγο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο εντοπίσαμε ένα ανοιχτό μίνι μάρκετ στο οποίο μάλιστα είχε και κομμάτια πίτσας. Πήραμε όλα όσα είχε διαθέσιμα αλλά γρήγορα διαπιστώσαμε πως ήταν, όχι απλά μπαγιάτικα, τουλάχιστον 2 ημερών, πανιασμένα, με δολοφονική ζύμη (αν στην πέταγαν, σε άφηνε στον τόπο) και με μια γεύση άστα να πάνε. Φυσικά καταλαβαίνετε τι έγινε. Τα φάγαμε όλα μέχρι τελευταίου ψίχουλου. Παρ’ όλα αυτά ακόμη ζούμε…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[evaT]

Τι ωραία εμπειρία!
Κρίμα να μην υπάρχουν τέτοια προγράμματα και για άλλους κλάδους του Δημοσίου, μαντέψτε ποιά θα έκανε ζωντανή ανταπόκριση
Στο μεταξύ αδύνατον να το φανταστώ τότε που το έκανα αυτό το ταξίδι έτσι ξαφνικά δίχως να ξέρω καλά καλά κατά πούθε πέφτει το νησί, ότι μια μέρα θα το μοιραζόμουν δημόσια....

Ελπίζω να σας άρεσε όσο και σε μας, αναμένω τη συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον.

 

[paefstra]

Τι ωραία εμπειρία!
Κρίμα να μην υπάρχουν τέτοια προγράμματα και για άλλους κλάδους του Δημοσίου, μαντέψτε ποιά θα έκανε ζωντανή ανταπόκριση

Για ψαξτο λιγο περισσοτερο. Ειναι πολυ ευρυ το πεδιο, αφορα γενικα επιστημονες. Το προβλημα ειναι να επιλεγεις. Εχω επιλεγει 2 φορες και απο τοτε δυσκολεψε παρα παρα πολυ. Να ξερεις εχει υποχρεωσεις και δεν ειναι ταξιδι οπως το φανταζεσαι.
Περσι το πηρε πανω του ο δντης μου, για Μαγιορκα επισης. Φαγαμε πορτα.

 

[gkalla]

Ελπίζω να σας άρεσε όσο και σε μας, αναμένω τη συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον.

Όπως θα δεις και αργότερα, δεν ξετρελαθήκαμε αλλά για σχεδόν δωρεάν ταξίδι καλά ήταν.

 

[gkalla]

Μαδρίτη Ι - Κέντρο, Lavapiés, Reina Sofía

Το ταξίδι ξεκίνησε με την πρωινή πτήση των 8:55 για Μαδρίτη. Στην διάρκεια της οποίας η «αγαπημένη» Aegean, μας σερβίρισε ίσως το χειρότερο πρωϊνό που έχω δοκιμάσει ποτέ στον αέρα. Ήταν κάτι που έμοιαζε με ομελέτα αλλά είχε γεύση και υφή χώματος και μάλιστα όχι καλής ποιότητας.

Φτάσαμε περίπου στην ώρα μας στον εναέριο χώρο της πόλης, αλλά στην περιοχή υπήρχε καταιγίδα και ισχυροί άνεμοι, οπότε κάναμε γύρους κοντά στο αεροδρόμιο. Είχα πολύ καιρό να αισθανθώ τόσο κούνημα και τόσες απότομες αλλαγές στην κλίση του αεροπλάνου. Ευτυχώς η όλη διαδικασία κράτησε λίγο (μισή ωρίτσα) και τελικά προσγειωθήκαμε χωρίς να γλυτώσουμε όμως μια ελαφριά ζάλη και ανακατωσούρα από το «σέικερ» που είχαμε περάσει.

Στο αεροδρόμιο Μπαράχας βγάλαμε το 3ήμερο εισιτήριο για τα ΜΜΜ της πόλης, με κόστος 22,50€ και πήραμε διαδοχικά το μετρό και τον προαστιακό για να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης όπου είχαμε κλείσει το διαμέρισμα μας. Αυτό βρισκόταν ανάμεσα στην Porta del Sol και την Gran Via, σε πολύ κεντρική και φυσικά νευραλγική περιοχή, τόσο για την επίσκεψη στα διάφορα αξιοθέατα, όσο και για τις νυχτερινές μας εξορμήσεις.

Βγήκαμε από τα υπόγεια καταγώγια του μετρό στην επιφάνεια, πάνω στην Gran Via, δίπλα ακριβώς στο κτίριο Telefónica κι αφού επιδοθήκαμε σ’ ένα φωτογραφικό οργασμό, προσπαθήσαμε να προσανατολιστούμε για να πάμε προς το διαμέρισμα. Αν και δεν στηρίχτηκα στο, από καιρό, «χαλασμένο» GPS του @stonerolling, τα κατάφερα να πάρω τελείως λάθος κατεύθυνση από μόνος μου.

Μετά από λίγες άσκοπες βόλτες βρήκαμε τον δρόμο μας και φτάσαμε στο κατάλυμα. Μας έβαλαν μέσα πριν την επίσημη ώρα του check-in αλλά προς έκπληξή μας, μας οδήγησαν σ’ ένα ημιυπόγειο διαμέρισμα με έντονη την μυρωδιά της μούχλας και της κλεισούρας. Αν και είμαστε εύκολοι άνθρωποι και φυσικά μόνο για τον ύπνο θα βρισκόμαστε μέσα στο διαμέρισμα, δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω το πόσο ακριβό ήταν τελικά για αυτά που προσέφερε.

Πολύ γρήγορα είμασταν πάλι έξω, ακολουθώντας, μαζί με πλήθος κόσμου, ντόπιων και τουριστών, την εντυπωσιακή Gran Via ως την Plaza del Callao.

Περπατήσαμε μέσα από τα στενά περνώντας μπροστά από το Monasterio de las Descalzas Reales και την Parroquia de San Ginés.

Στην συνέχεια διασχίζοντας μια από μια τις πύλες που βρίσκονται περιμετρικά της βρεθήκαμε στην Plaza Mayor, την κεντρική πλατεία της παλιά πόλης της Μαδρίτης. Από αυτού του είδους τις κλειστές πλατείες έχω δει πάρα πολλές, κυρίως στην Ισπανία και θα έλεγα ότι αυτή της Μαδρίτης δεν είναι από τις πιο ωραίες, μάλλον το αντίθετο. Το μόνο κτίριο που ξεχωρίζει κάπως είναι η Casa de la Panadería, ενώ το Άγαλμα του Φιλίππου Γ' χρειαζόταν κάποιον, λίγο να το «ζωντανέψει».

Φεύγοντας από την πλατεία κι αφού περάσαμε μπρος από το Palacio de Santa Cruz μπήκαμε για λίγο στην γειτονική εκκλησία Parroquia de Santa Cruz που έτυχε να είναι ανοιχτή.

Φωτογραφήσαμε το όμορφο κτίριο του Teatro Calderón κι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε μέσα από τα στενά δρομάκια προς την γειτονιά του Lavapiés, ξεφεύγοντας λίγο από το αμιγώς τουριστικό κέντρο.

Στην πλατεία Plaza de Agustín Lara είδαμε το ερειπωμένο κτίριο Escuelas Pías de San Fernando ενώ λίγο πιο πέρα περάσαμε από το σύγχρονο αλλά αδιάφορο κτίριο του θεάτρου Valle-Inclán.

Εκεί δίπλα άρχιζαν να εμφανίζονται, το ένα μετά το άλλο, μικρά μαγαζάκια, με αρκετά τραπεζάκια έξω και κάμποσο κόσμο να κάθεται και να απολαμβάνει την μπύρα του συνοδεία μεζέδων. Ξαφνικά θυμήθηκα ότι παρόλο το «εξαίρετο» πρωινό που μας είχαν σερβίρει στην διάρκεια της πτήσης, πεινούσα και μάλιστα πολύ. Θέση στα τραπεζάκια έξω δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, οπότε χωθήκαμε στον εσωτερικό χώρο του Achuri (που άμεσα μεταφράστηκε ως Αχούρι) και αμέσως παρήγγειλα ένα αυθεντικό, ισπανικό φαγητό, Μουσακά!!! Αφού δέχτηκα το δούλεμα από τον @stonerolling και το αντίστοιχο τηλεφωνικό από την σύζυγο έφαγα ήσυχα - ήσυχα τον μέτριο μουσακά μου, φαγητό στο οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ και το παραγγέλνω πάντα όταν το πετύχω.

Χορτασμένοι πια κατηφορίσαμε προς το μουσείο Reina Sofia για το οποίο είχαμε εκδώσει δωρεάν εισιτήρια για τις 19:00. Ήταν πολύ νωρίς για να μπούμε οπότε κάναμε μια μικρή αναγνώριση εξωτερικά του κτιρίου και συνεχίσαμε προς το κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό Atocha με σκοπό να δούμε το τροπικό κήπο που στεγάζεται στο εσωτερικό του σταθμού. Τελικά λόγω έργων τα πάντα ήταν κλειστά κι αρκεστήκαμε σε λίγες φωτογραφίες του κτιρίου του σταθμού αλλά και του κτιρίου του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης. Ξεχάσαμε μόνο να ρωτήσουμε αν μπορούσαμε να πάρουμε καμιά επιδότηση από τον τοπικό ΟΠΕΚΕΠΕ…

Συνεχίσαμε έτσι πηγαίνοντας προς τον Βασιλικό Βοτανικό Κήπο της πόλης που διαπιστώσαμε πως παρόλο που έχει εισιτήριο είχε απ’ έξω μια μεγάλη ουρά που περίμενε να μπει μέσα. Ουρά υπήρχε κι ακριβώς απέναντι για την δωρεάν είσοδο στο μουσείο Πράδο, και μάλιστα ακόμη μεγαλύτερη παρόλο που ακόμη ήθελε 1 ώρα για να ανοίξει (στις 18:00).

Περάσαμε από την πίσω πλευρά του μουσείου, προς της εκκλησία San Jerónimo el Real, στην οποία ετοιμαζόταν να γίνει γάμος. Χαζέψαμε για λίγο τους παρευρισκόμενους, ντυμένους με τα καλά τους, ενώ εντύπωση μας έκαναν οι πολλές «κοκκινοσκουφίστες» καλεσμένες. Ίσως να είναι κάποιο έθιμο για το οποίο ιδέα δεν έχω…

Εκείνη την στιγμή ξεκίνησε να ψιλοβρέχει και πολύ γρήγορα η βροχή άρχισε να δυναμώνει. Βρήκαμε καταφύγιο στην είσοδο μια πολυκατοικίας μαζί με άλλους τουρίστες διαφόρων εθνικοτήτων και περιμέναμε να κόψει λίγο. Η αναμενόμενη ύφεση του φαινομένου αργούσε όμως και σιγά σιγά πλησίαζε η ώρα που θα έπρεπε να πάμε να στηθούμε στην ουρά του μουσείου της Σοφίτσας. Το πήραμε απόφαση, ανεβάσαμε τις λάιτ κουκούλες μας και ελαφρά μουσκεμένοι φτάσαμε στο μουσείο.

Ευτυχώς είμασταν από τους πρώτους οπότε όταν πια στις 19:00 (ακριβώς!) άνοιξαν οι πόρτες αμέσως ξεχυθήκαμε προς το 2ο όροφο του κτιρίου, κατευθείαν για την Γκερνίκα. Κόσμος φυσικά υπήρχε πολύς ήδη εκεί αλλά αυτό δεν μας απέτρεψε από το μείνουμε μπρος σ’ αυτό το καταπληκτικό έργο κάμποση ώρα. Φυσικά το φωτογραφήσαμε απ’ όλες τις πλευρές ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα ένα σωρό λεπτομέρειες που «κρύβει» και οι οποίες καθόλου δεν αναδεικνύονται (σχεδόν δεν φαίνονται) στα μικρά αντίγραφα που είχαμε δει ως τότε.

Όταν ο @stonerolling με απομάκρυνε με το ζόρι από τον πίνακα που ονειρευόμουν να δω από παιδί σχεδόν, συνεχίσαμε να βλέπουμε κάποια άλλα έργα της έκθεσης. Την προσοχή μας αμέσως τράβηξαν οι αφίσες του εμφυλίου που βρίσκονταν εκεί κοντά. Με την αισθητική της εποχής τους, το «χρώμα» εκείνης της ταραχώδους εποχής, τα επαναστατικά συνθήματα και τον απλοϊκό αλλά πολύ άμεσο συμβολισμό τους μας κράτησαν αρκετή ώρα κι εκεί.

Είδαμε κι άλλα σύγχρονα σχετικά έργα, μεταξύ των οποίων κι έναν πίνακα του Νταλί, αλλά πολύ δύσκολα θα μας έκανε κάτι μεγάλη εντύπωση. Το μετείκασμα της Guernica τα θόλωνε όλα.

Βγήκαμε κάποια στιγμή από το μουσείο κι είπαμε να κινηθούμε προς το κέντρο μέσα από τα στενά, με κύριο σκοπό να βολιδοσκοπήσουμε τις διαθέσεις των ντόπιων όσον αφορά την βραδινή διασκέδαση. Έτσι αρχίσαμε να ανηφορίζουμε την Calle de Santa Isabel με κατεύθυνση προς την Puerta de Sol. Περάσαμε από το Cine Dore στην διασταύρωση με την Calle del Olmo όπου είχαμε ακούσει πως υπήρχαν ενδιαφέροντα μπαράκια αλλά δεν είδαμε κάτι ικανό να μας κινήσει το ενδιαφέρον.

Η Plaza de Santa Ana ήταν η επόμενη στάση μας με το πολύχρωμο κτίριο του Tablao Flamenco 1911 ενώ το Teatro Español στην άλλη πλευρά της πλατείας δεν φαινόταν σχεδόν καθόλου λόγω και πάλι έργων συντήρησης.

Όσο πλησιάζαμε προς την Puerta de Sol σε όλους τους δρόμους και τα στενά της περιοχής άρχισε να επικρατεί το αδιαχώρητο.

Μπορέσαμε με δυσκολία να φτάσουμε στο διάσημο άγαλμα της Αρκούδας με την Κουμαριά (και όχι φραουλιά που λένε οι διάφοροι μεταφραστές της συμφοράς - El Oso y el Madroño) και κατόπιν βγήκαμε για λίγο στην πλατεία φωτογραφίζοντας βιαστικά 2-3 σημεία της που είχαν ενδιαφέρον.

Καθώς την προηγούμενη βραδιά είμασταν σχεδόν άυπνοι κι έπειτα όλη μέρα στους δρόμους αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο διαμέρισμα για λίγη χαλάρωση πριν την βραδινή μας εξόρμηση. Εξάλλου ήταν νωρίς ακόμη, σχεδόν 9, και είναι γνωστό πως οι Ισπανοί μας μοιάζουν αρκετά και δεν βγαίνουν νωρίς για διασκέδαση.

Η χαλάρωση κράτησε κάπως παραπάνω, συνοδεία ηχητικών εφέ που θύμιζαν ροχαλητά κι έτσι βγήκαμε τελικά από το υπόγειο λαγούμι μας γύρω στα μεσάνυχτα. Τα κτίρια πια ήταν φωτισμένα κι έδιναν μια πολύ πιο φωτογενή εικόνα με συνέπεια να καθυστερήσουμε λίγο για να φωτογραφίσουμε αρκετά από αυτά.

Περνώντας από αρκετά μαγαζιά που ζητούσαν είσοδο και προσέλκυαν μεγάλο αριθμό νεαρών τουριστών καταλήξαμε σ’ ένα ατμοσφαιρικό μπαράκι για να ακούσουμε καλή μουσική και να δοκιμάσουμε καμιά τεκίλα της προκοπής. Αποδείχτηκε πως ο μπάρμαν είχε εντρυφήσει στο αντικείμενο, με ταξίδια στο Μεξικό και σε διάφορες μονάδες παραγωγής οπότε κάναμε μια μικρή αλλά ενδιαφέρουσα γευσιγνωσία τεκιλών.

Η αλήθεια είναι πως δεν αντέξαμε πολύ και σκεπτόμενοι πως αύριο θα είχαμε μια πολύ γεμάτη και κουραστική ημέρα γυρίσαμε σχετικά νωρίς στο διαμέρισμα (περίπου μεταξύ 1:30 και 2:00) για να πέσουμε «ξεροί» για ύπνο.

Διαδρομή 1ης ημέρας στη Μαδρίτη

 

[Sassenach77]

Οι Βαλεαρίδες νήσοι είναι το τελευταίο μέρος της Ισπανίας που θα ήθελα να πάω. Βασικά αν δεν πάω και καθόλου δεν θα με χαλάσει. Απο όλη την Ιβηρική χερσόνησο τη Μαγιόρκα διαλέξατε;

 

[gkalla]

Οι Βαλεαρίδες νήσοι είναι το τελευταίο μέρος της Ισπανίας που θα ήθελα να πάω. Βασικά αν δεν πάω και καθόλου δεν θα με χαλάσει. Απο όλη την Ιβηρική χερσόνησο τη Μαγιόρκα διαλέξατε;

Ναι αλλά πως θα πάω σε όλες τις επαρχίες της Ισπανίας; Δεν μου έχουν μείνει και πολλές…
Πέρα από την πλάκα, άργησαν να απαντήσουν από τη Γρανάδα που ήταν η πρώτη προτεραιότητα μου κι έτσι φοβούμενοι την απόρριψη απαντήσαμε θετικά στην Μαγιόρκα.

 

[Sassenach77]

Ναι αλλά πως θα πάω σε όλες τις επαρχίες της Ισπανίας; Δεν μου έχουν μείνει και πολλές…

Πέρα από την πλάκα, άργησαν να απαντήσουν από τη Γρανάδα που ήταν η πρώτη προτεραιότητα μου κι έτσι φοβούμενοι την απόρριψη απαντήσαμε θετικά στην Μαγιόρκα.

Έτσι εξηγείται, γιατί μου είναι δύσκολο να σε φανταστώ εσένα να έχεις πρώτη επιλογή Μαγιόρκα όταν υπάρχουν άλλες εκκρεμότητες στη Ιβηρική

Άντε γράφε!

 

[psilos3]

Ήταν κάτι που έμοιαζε με ομελέτα αλλά είχε γεύση και υφή χώματος και μάλιστα όχι καλής ποιότητας.

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

(καταπληκτικές οι φωτογραφίες της Μαδρίτης, μου έφερες ωραίες θύμησες κατά νου. Παρακολουθώ όπως πάντα μ' ενδιαφέρον).

 

[gkalla]

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

Έχω φάει χώμα ελιάς, που λένε κι αυτοί του Master Chef!

καταπληκτικές οι φωτογραφίες της Μαδρίτης,

Τα εύσημα στον @stonerolling …

 

[stonerolling]

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

Πραγματικά ήταν ΠΟΛΥ χειρότερο ακόμα και από άμμο σε Αυγουστιάτικη αμμοβολή. Δεν άνοιγε και το παράθυρο του αεροπλάνου για να το φτύσω έξω...

 

[stonerolling]

Έλα ρε που τα θυμάσαι όλα αυτά;

Καλά που βγάζαμαν καμιά φώτο και γράφεις την ιστορία μπας και τα εμπεδώσω. Μόνο όταν πίνω τεκίλες τα βράδια γράφονται στο μυαλό μου πράγματα.