Ισπανία Έχω κι Erasmus, πάμε μια Μαγιόρκα; (+ Μαδρίτη, Βαρκελώνη)

[gkalla]

Μαγιόρκα II - Palma de Mallorca

Το πρωινό ξύπνημα ήταν οδυνηρό και η επίσκεψη στο Κέντρο Βιοποικιλότητας των Βαλεαρίδων δεν βοήθησε πολύ. Ήταν όμως αρκετά ενδιαφέρουσα και δεν χρειάστηκε να κάνουμε απολύτως τίποτα που θα απαιτούσε σκέψη ή ενέργεια. Κάποια στιγμή που ένας διδακτορικός φοιτητής ρώτησε ποιός από τους συμμετέχοντες είναι IT και θα ήθελε να μάθει ή να ρωτήσει για το πρόγραμμα που χρησιμοποιούσαν για τις καταγραφές των νέων ειδών, εγώ και ο @stonerolling κάναμε την πάπια. Η μάλλον βαρετή παρουσίαση των προπτυχιακών προγραμμάτων του πανεπιστημίου (UIB) στα γνωστά, κακά αγγλικά των Ισπανόφωνων που ακολούθησε μας αποκοίμισε ακόμη περισσότερο.

Ευτυχώς όλα τελείωσαν περίπου στις 14:00 κι έτσι είχαμε χρόνο να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο έως τις 18:00 που ήταν προγραμματισμένη η ξενάγηση στην Palma de Mallorca. Περάσαμε μόνο μπροστά από Coliseo Balear, την αρένα των ταυρομαχιών δηλαδή, πήραμε 1-2 πίτσες στο χέρι (μέρες είχαμε να φάμε πίτσα, ) και “ρίξαμε” μια καλή σιέστα που ήταν απαραίτητη.

Καθώς καθυστερήσαμε λίγο να φύγουμε από το ξενοδοχείο και το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο σημείο του ραντεβού δεν ερχόταν αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε - σχεδόν τρέχοντας - όλη την 30λεπτη διαδρομή για να φτάσουμε καθυστερημένοι για την ξενάγηση που είχε ήδη αρχίσει. Τραβήξαμε μια δυό βιαστικές φωτογραφίες του εντυπωσιακού και τεράστιου καθεδρικού της Πάλμα και της περιοχής προς την θάλασσα.

Μπήκαμε επιτέλους στο γκρούπ κι ακούγαμε αυτά που έλεγε η πολύ καταρτισμένη και ιδιαίτερα ενθουσιώδης ξεναγός για τον ναό. Μας μίλησε για πολλά, όπως για τον τεράστιο ρόδακα του - το στρογγυλό παράθυρο με βιτρό - που είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο, για τα αστεία γκαργκόιλς που διαθέτει (σε αντίθεση με τα αντίστοιχα τρομακτικά που έχουν άλλοι ναοί) αλλά και για τις αλλαγές που είχε φέρει στο εσωτερικό του ο περίφημος Καταλανός αρχιτέκτονας Γκαουντί. Αυτά τα τελευταία δεν τα είδαμε γιατί η είσοδος στον ναό δεν ήταν στο πρόγραμμα αλλά είχαμε αποφασίσει να μπούμε μόνοι μας σε 2ο χρόνο.

Προχωρήσαμε στα στενά που βρίσκονται πίσω από το ναό κατευθυνόμενοι προς το κέντρο της παλιάς πόλης ενώ μας εξηγούσε πολλά αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά της περιοχής.

Ένα από αυτά ήταν η ύπαρξη ενός πάνω ορόφου, σχετικά χαμηλοτάβανου, με πολλά ανοίγματα, που λειτουργούσε ως σύστημα κλιματισμού και το οποίο το είχαν κληρονομήσει στους ντόπιους οι άραβες που για αρκετά χρόνια είχαν το νησί στην κατοχή τους.

Άλλο στοιχείο των αρχοντικών της περιοχής ήταν οι πολλές, μικρές εσωτερικές αυλές με αψίδες και συχνά περίτεχνες σκάλες κάτι που είχα δει στο παρελθόν στην Βαρκελώνη.

Σε λίγο φτάσαμε στην Plaça de Cort ή αλλιώς Plaça de Palma, μια μικρή τριγωνική πλατεία περιτρυγιρισμένη από όμορφα κτίρια αλλά και μια υπεραιωνόβια ελιά που δέσποζε στην μια άκρη της.

Στην ίδια πλατεία βρίσκεται και το κτίριο του δημαρχείου της πόλης, που εξωτερικά μπορείς να θαυμάσεις τις περίτεχνες ξύλινες σκεπές και τις διακοσμημένες πόρτες του.

Φυσικά και εσωτερικά υπήρχαν πολλά να θαυμάσεις, όπως οι μεγάλες μαριονέτες από πεπιεσμένο χαρτί που συχνά συναντάς και στην ηπειρωτική Ισπανία.

Συνεχίσαμε στους δρόμους και τους πεζοδρόμους που όσο απομακρυνόμασταν από τον καθεδρικό άλλαζαν ελαφρά το στυλ τους.

Δεν αργήσαμε πολύ για να φτάσουμε στην μικρή Plaça del Marquès del Palmer όπου στέκεται το κτίριο Can Forteza Rey, σε στυλ Αρτ Νουβό, σαφώς επηρεασμένο από τα έργα του Γκαουντί.

Η ξενάγηση ολοκληρώθηκε ύστερα από λίγο, στην Plaça Major που βρήκαμε ευκαιρία να την δούμε ημέρα και με κόσμο αυτή την φορά.

Είχαμε όμως ακόμη 1,5 ώρα φως στην διάθεση μας και καθώς αντέχαμε ακόμη αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μόνοι μας σε άλλα αξιοθέατα της πόλης. Πρώτα απ’ όλα κατεβήκαμε προς την La Rambla της Πάλμα που συγκρινόμενη με την αντίστοιχη της Βαρκελώνης, έμοιαζε να είναι La Rambla από τα Lidl.

Πάνω στη Rambla είδαμε το μοναστήρι Convent de Santa Magdalena de Palma καθώς και την είσοδο του πολιτιστικού κέντρου La Misericòrdia.

Ενώ όλα όσα είχαμε δει στην διάρκεια της ξενάγησης ανήκαν στην “Πάνω πόλη” από την στιγμή που πατήσαμε στη La Rambla είχαμε βρεθεί στην “Κάτω πόλη” που θεωρητικά ήταν υποδεέστερη. Η βόλτα στους δρόμους της όμως δεν έδειχνε κάτι τέτοιο. Κι εδώ υπήρχαν όμορφες γειτονιές, ωραία διακοσμημένα σπίτια και κτίρια ενώ κατά περιόδους πετυχαίναμε πολυτελή ξενοδοχεία με πραγματικά πολύ ξεχωριστές εσωτερικές αυλές και αίθρια.

Το άγαλμα της σφίγγας μπροστά από το κτίριο Casal Solleric μας “υποδέχτηκε” στην είσοδο του Paseo del Born, έναν δρόμο στο στυλ της Rambla αλλά απείρως ωραιότερο και γραφικότερο.

Μετά τον φαρδύ Paseo del Born ξανάρχισαν το στενά δρομάκια, αυτή τη φορά γεμάτα από τουρίστες, ξενοδοχεία, εστιατόρια και τουριστικά καταστήματα.

Συνεχίσαμε προς την παραλιακή και φτάσαμε στο γοτθικό κτίριο Llotja de Palma, που ήταν το κέντρο εμπορικών και ναυτιλιακών συναλλαγών της πόλης και το οποίο χτίστηκε μεταξύ του 1426 και του 1447. Μας θύμισε έντονα το αντίστοιχο κτίριο της Βαλένθια (Llotja de la Seda) που είχαμε δει πριν 2 χρόνια αν και αυτό της Μαγιόρκα ήταν σαφώς μικρότερο και φτωχότερο.

Απ’ εκεί πήραμε τον παραλιακό δρόμο με τους φοίνικες και σύντομα φτάσαμε μπροστά στο κτίριο του 16ου αιώνα Consolat de Mar που επιπλέον διαθέτει ωραίους κήπους και σήμερα στεγάζει υπηρεσίες της τοπικής κυβέρνησης. Ο ήλιος πια είχε πέσει και ο φωτισμός είχε δώσει μια έξτρα λάμψη στο κτίριο. Ο δε @stonerolling συνέχισε την αυτό-φωτογράφιση του είτε ως “βλήμα” στο κανόνι είτε ως Τιτάνας που σηκώνει με άνεση την πινακίδα της Palma.

Η προσπάθεια που κάναμε για να βγούμε δίπλα στην θάλασσα, στην τεράστια μαρίνα της Πάλμα, στέφθηκε από πλήρη αποτυχία καθώς τα πάντα ήταν φραγμένα, ίσως λόγω μιας έκθεσης σκαφών και λοιπών ναυτιλιακών ειδών. Γυρίσαμε έτσι προς την πόλη περνώντας, όσο αυτό ήταν δυνατό, από διαφορετικές διαδρομές. Έτσι βρεθήκαμε αρχικά στην ήσυχη πλατεία Plaça de Sa Drassana ενώ περνούσαμε διαρκώς μπροστά από πολυτελή ξενοδοχείο κι εστιατόρια. Στο τελευταίο που είδαμε μάλλον έτρωγαν υπερβολικά (τον Abaco) και γι' αυτό υπήρχε άνθρωπος στην πόρτα που εμπόδιζε την φωτογράφιση.

Φτάσαμε στο αραβικό κηπάριο L'Hort del Rei που βρίσκεται κάτω από το Βασιλικό Ανάκτορο, και το οποίο φωτισμένο αναδεικνυόταν περισσότερο από ότι στην διάρκεια της ημέρας.

Όταν συναντήσαμε το ίδρυμα - μουσείο - καφετέρια (όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω) Fundación Bartolomé March είχαμε αρχίσει να ανηφορίζουμε, επιστρέφοντας προς την “άνω πόλη”.

Μετά το κοινοβούλιο της τοπικής κυβέρνησης (Parlament de les Illes Balears) βγήκαμε σε γνωστά μέρη, στο δημαρχείο και στην πλατεία Plaça de Cort.

Εκεί προσέξαμε για πρώτη φορά το κτίριο Can Corbella (σε στύλ neoMudejar), με τα εξαίρετα βιτρό παράθυρα του. Φαντάζομαι πως αν φωτιζόταν ολόκληρο το κτίριο θα μπορούσαμε να απολαύσουμε περισσότερες λεπτομέρειες αλλά φαίνεται ότι έκαναν οικονομία…

Είχε έρθει πια η ώρα να βρέξουμε το λαρύγγι μας που είχε στεγνώσει. Είχαμε σημειώσει 2-3 μπαράκια λίγο πιο κάτω, κοντά στην πλατεία εμπορίου (Plaça del Mercat) και πήγαμε προς τα εκεί. Η περιοχή αν και είχε κάποιο ενδιαφέρον για περιηγητές, αποδείχθηκε πολύ ήσυχη για τα γούστα μας, με λιγοστό κόσμο και μισοάδεια μπαρ.

Έτσι γρήγορα επιστρέψαμε πιο κεντρικά κι αφού περάσαμε δίπλα από την εκκλησία Santa Eulàlia de Ciutat de Mallorca αρχίσαμε να βλέπουμε πιο “ζωηρές” περιοχές.

Με λίγο ψάξιμο καταλήξαμε στο ομορφούλικο Sa Juguetería, που ήταν διακοσμημένο με ταπετσαρίες αποτελούμενες από κομμάτια γνωστών και άγνωστων κόμιξ καθώς και διάφορα παιδικά κι εφηβικά παιχνίδια. Είχε αρκετό καλλιτεχνικό ύφος και νεανικό κοινό που ήταν κυρίως φοιτητές Erasmus. Συνδιάσαμε συμπαθητικό κρασάκι με ελαφρύ φαγητό και όχι, αυτή την φορά, δεν έφαγε πίτσα. Δεν είχε στον κατάλογο…

Διαδρομή 2ης ημέρας στην Μαγιόρκα

Η επόμενη ημέρα ήταν ουσιαστικά χαμένη από τουριστική άποψη καθώς πέρα από τις πρωινές συναντήσεις και τις διαλέξεις (πολύ ενδιαφέρουσες, ειδικά αυτή για το Gentrification σε σχέση με το τουρισμό) στο πρόγραμμα υπήρχε μεσημεριανό φαγητό στην σχολή τουριστικών επαγγελμάτων.

Η υποτιθέμενη μεσογειακή κουζίνα που μας είπαν ότι θα δοκιμάζαμε στην πράξη ήταν διάφορες γκλαμουριές και δηθενιές της μοντέρνας κουζίνας (μοσχάρι σε σως αχλάδι, χυμό φραγκοστάφυλο, σπαράγγια, λεμονόχορτα κι άλλα τέτοια). Στην διάρκεια του γεύματος, ένα ζευγάρι ρουμάνων καθηγητών, μας ρώτησε την γνώμη μας, ως Έλληνες, για το αν είναι σωστό αυτό που είχαν διαβάσει κι έκαναν, δηλαδή να πίνουν ένα κουτάλι ελαιόλαδο κάθε μέρα σαν γιατρικό, τρελαθήκαμε στο γέλιο. Τους είπαμε πως στην Ελλάδα η ποσότητα ελαιόλαδου που καταναλώνουμε είναι τεράστια καθώς μπαίνει παντού σε ποσότητα. Ευτυχώς πάντως υπήρχε μπόλικο καλό κρασί και μια μεγάλη χαρούμενη παρέα. Ο @stonerolling δεν σταμάτησε να ζητά κι άλλο μπουκάλι, παρέσυρε και τους άλλους (όχι εμένα, δεν είμαι τέτοιος…) κι τελικά, αρκετά αργά το απόγευμα, φύγαμε απ’ εκεί ελαφρώς τρεκλίζοντας.

Το υπόλοιπο απόγευμα μην με ρωτήσετε τι κάναμε, δεν ξέρω να σας πω... Το βράδυ πάντως ακολουθήσαμε ομοιοπαθητική αγωγή σε επανάληψη. Sa Juguetería για αρχή (μέχρι να μας διώξουν - σχεδόν όλα τα μπαρ του κέντρου έκλειναν στις 12:00 - 12:30). Αυτή τη φορά είχε πολύ περισσότερο κόσμο, οπότε δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να κάτσουμε στην μπάρα κι ο @stonerolling το χάρηκε γιατί είχε την δυνατότητα να κουνιέται στον ρυθμό της μουσικής. Γνωρίσαμε και την γκαρσόνα η οποία μας επιβεβαίωσε ότι δεν τρέχει τίποτα άλλο στο κέντρο και πως όλα ήταν ψόφια γενικά. Η ίδια δε είχε επισκεφθεί την Αθήνα μαζί με την σύντροφό της και έτρεφε μεγάλη εκτίμηση για τα Εξάρχεια, ένα μέρος γεμάτο ζωή και ενέργεια, όπως έλεγε. Κρίνοντας από το ύφος του μαγαζιού που δούλευε, ο @stonerolling την ρώτησε αν είχε επισκεφτεί το Booze στο κέντρο της Αθήνας και φυσικά το ήξερε. Μετά την αποχώρηση μας καταλήξαμε (αναγκαστικά, μιας που δεν ήμασταν για ύπνο) στο Shamrock Irish Pub. Εκεί έγιναν πάλι τα γνωστά με τον @stonerolling να χοροπηδάει χωρίς σταματημό στους ρυθμούς της ροκ μπάντας μέχρι τις 3:30. Rewind and replay please.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[evaT]

Τι ωραία εμπειρία!
Κρίμα να μην υπάρχουν τέτοια προγράμματα και για άλλους κλάδους του Δημοσίου, μαντέψτε ποιά θα έκανε ζωντανή ανταπόκριση
Στο μεταξύ αδύνατον να το φανταστώ τότε που το έκανα αυτό το ταξίδι έτσι ξαφνικά δίχως να ξέρω καλά καλά κατά πούθε πέφτει το νησί, ότι μια μέρα θα το μοιραζόμουν δημόσια....

Ελπίζω να σας άρεσε όσο και σε μας, αναμένω τη συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον.

 

[paefstra]

Τι ωραία εμπειρία!
Κρίμα να μην υπάρχουν τέτοια προγράμματα και για άλλους κλάδους του Δημοσίου, μαντέψτε ποιά θα έκανε ζωντανή ανταπόκριση

Για ψαξτο λιγο περισσοτερο. Ειναι πολυ ευρυ το πεδιο, αφορα γενικα επιστημονες. Το προβλημα ειναι να επιλεγεις. Εχω επιλεγει 2 φορες και απο τοτε δυσκολεψε παρα παρα πολυ. Να ξερεις εχει υποχρεωσεις και δεν ειναι ταξιδι οπως το φανταζεσαι.
Περσι το πηρε πανω του ο δντης μου, για Μαγιορκα επισης. Φαγαμε πορτα.

 

[gkalla]

Ελπίζω να σας άρεσε όσο και σε μας, αναμένω τη συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον.

Όπως θα δεις και αργότερα, δεν ξετρελαθήκαμε αλλά για σχεδόν δωρεάν ταξίδι καλά ήταν.

 

[gkalla]

Μαδρίτη Ι - Κέντρο, Lavapiés, Reina Sofía

Το ταξίδι ξεκίνησε με την πρωινή πτήση των 8:55 για Μαδρίτη. Στην διάρκεια της οποίας η «αγαπημένη» Aegean, μας σερβίρισε ίσως το χειρότερο πρωϊνό που έχω δοκιμάσει ποτέ στον αέρα. Ήταν κάτι που έμοιαζε με ομελέτα αλλά είχε γεύση και υφή χώματος και μάλιστα όχι καλής ποιότητας.

Φτάσαμε περίπου στην ώρα μας στον εναέριο χώρο της πόλης, αλλά στην περιοχή υπήρχε καταιγίδα και ισχυροί άνεμοι, οπότε κάναμε γύρους κοντά στο αεροδρόμιο. Είχα πολύ καιρό να αισθανθώ τόσο κούνημα και τόσες απότομες αλλαγές στην κλίση του αεροπλάνου. Ευτυχώς η όλη διαδικασία κράτησε λίγο (μισή ωρίτσα) και τελικά προσγειωθήκαμε χωρίς να γλυτώσουμε όμως μια ελαφριά ζάλη και ανακατωσούρα από το «σέικερ» που είχαμε περάσει.

Στο αεροδρόμιο Μπαράχας βγάλαμε το 3ήμερο εισιτήριο για τα ΜΜΜ της πόλης, με κόστος 22,50€ και πήραμε διαδοχικά το μετρό και τον προαστιακό για να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης όπου είχαμε κλείσει το διαμέρισμα μας. Αυτό βρισκόταν ανάμεσα στην Porta del Sol και την Gran Via, σε πολύ κεντρική και φυσικά νευραλγική περιοχή, τόσο για την επίσκεψη στα διάφορα αξιοθέατα, όσο και για τις νυχτερινές μας εξορμήσεις.

Βγήκαμε από τα υπόγεια καταγώγια του μετρό στην επιφάνεια, πάνω στην Gran Via, δίπλα ακριβώς στο κτίριο Telefónica κι αφού επιδοθήκαμε σ’ ένα φωτογραφικό οργασμό, προσπαθήσαμε να προσανατολιστούμε για να πάμε προς το διαμέρισμα. Αν και δεν στηρίχτηκα στο, από καιρό, «χαλασμένο» GPS του @stonerolling, τα κατάφερα να πάρω τελείως λάθος κατεύθυνση από μόνος μου.

Μετά από λίγες άσκοπες βόλτες βρήκαμε τον δρόμο μας και φτάσαμε στο κατάλυμα. Μας έβαλαν μέσα πριν την επίσημη ώρα του check-in αλλά προς έκπληξή μας, μας οδήγησαν σ’ ένα ημιυπόγειο διαμέρισμα με έντονη την μυρωδιά της μούχλας και της κλεισούρας. Αν και είμαστε εύκολοι άνθρωποι και φυσικά μόνο για τον ύπνο θα βρισκόμαστε μέσα στο διαμέρισμα, δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω το πόσο ακριβό ήταν τελικά για αυτά που προσέφερε.

Πολύ γρήγορα είμασταν πάλι έξω, ακολουθώντας, μαζί με πλήθος κόσμου, ντόπιων και τουριστών, την εντυπωσιακή Gran Via ως την Plaza del Callao.

Περπατήσαμε μέσα από τα στενά περνώντας μπροστά από το Monasterio de las Descalzas Reales και την Parroquia de San Ginés.

Στην συνέχεια διασχίζοντας μια από μια τις πύλες που βρίσκονται περιμετρικά της βρεθήκαμε στην Plaza Mayor, την κεντρική πλατεία της παλιά πόλης της Μαδρίτης. Από αυτού του είδους τις κλειστές πλατείες έχω δει πάρα πολλές, κυρίως στην Ισπανία και θα έλεγα ότι αυτή της Μαδρίτης δεν είναι από τις πιο ωραίες, μάλλον το αντίθετο. Το μόνο κτίριο που ξεχωρίζει κάπως είναι η Casa de la Panadería, ενώ το Άγαλμα του Φιλίππου Γ' χρειαζόταν κάποιον, λίγο να το «ζωντανέψει».

Φεύγοντας από την πλατεία κι αφού περάσαμε μπρος από το Palacio de Santa Cruz μπήκαμε για λίγο στην γειτονική εκκλησία Parroquia de Santa Cruz που έτυχε να είναι ανοιχτή.

Φωτογραφήσαμε το όμορφο κτίριο του Teatro Calderón κι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε μέσα από τα στενά δρομάκια προς την γειτονιά του Lavapiés, ξεφεύγοντας λίγο από το αμιγώς τουριστικό κέντρο.

Στην πλατεία Plaza de Agustín Lara είδαμε το ερειπωμένο κτίριο Escuelas Pías de San Fernando ενώ λίγο πιο πέρα περάσαμε από το σύγχρονο αλλά αδιάφορο κτίριο του θεάτρου Valle-Inclán.

Εκεί δίπλα άρχιζαν να εμφανίζονται, το ένα μετά το άλλο, μικρά μαγαζάκια, με αρκετά τραπεζάκια έξω και κάμποσο κόσμο να κάθεται και να απολαμβάνει την μπύρα του συνοδεία μεζέδων. Ξαφνικά θυμήθηκα ότι παρόλο το «εξαίρετο» πρωινό που μας είχαν σερβίρει στην διάρκεια της πτήσης, πεινούσα και μάλιστα πολύ. Θέση στα τραπεζάκια έξω δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, οπότε χωθήκαμε στον εσωτερικό χώρο του Achuri (που άμεσα μεταφράστηκε ως Αχούρι) και αμέσως παρήγγειλα ένα αυθεντικό, ισπανικό φαγητό, Μουσακά!!! Αφού δέχτηκα το δούλεμα από τον @stonerolling και το αντίστοιχο τηλεφωνικό από την σύζυγο έφαγα ήσυχα - ήσυχα τον μέτριο μουσακά μου, φαγητό στο οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ και το παραγγέλνω πάντα όταν το πετύχω.

Χορτασμένοι πια κατηφορίσαμε προς το μουσείο Reina Sofia για το οποίο είχαμε εκδώσει δωρεάν εισιτήρια για τις 19:00. Ήταν πολύ νωρίς για να μπούμε οπότε κάναμε μια μικρή αναγνώριση εξωτερικά του κτιρίου και συνεχίσαμε προς το κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό Atocha με σκοπό να δούμε το τροπικό κήπο που στεγάζεται στο εσωτερικό του σταθμού. Τελικά λόγω έργων τα πάντα ήταν κλειστά κι αρκεστήκαμε σε λίγες φωτογραφίες του κτιρίου του σταθμού αλλά και του κτιρίου του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης. Ξεχάσαμε μόνο να ρωτήσουμε αν μπορούσαμε να πάρουμε καμιά επιδότηση από τον τοπικό ΟΠΕΚΕΠΕ…

Συνεχίσαμε έτσι πηγαίνοντας προς τον Βασιλικό Βοτανικό Κήπο της πόλης που διαπιστώσαμε πως παρόλο που έχει εισιτήριο είχε απ’ έξω μια μεγάλη ουρά που περίμενε να μπει μέσα. Ουρά υπήρχε κι ακριβώς απέναντι για την δωρεάν είσοδο στο μουσείο Πράδο, και μάλιστα ακόμη μεγαλύτερη παρόλο που ακόμη ήθελε 1 ώρα για να ανοίξει (στις 18:00).

Περάσαμε από την πίσω πλευρά του μουσείου, προς της εκκλησία San Jerónimo el Real, στην οποία ετοιμαζόταν να γίνει γάμος. Χαζέψαμε για λίγο τους παρευρισκόμενους, ντυμένους με τα καλά τους, ενώ εντύπωση μας έκαναν οι πολλές «κοκκινοσκουφίστες» καλεσμένες. Ίσως να είναι κάποιο έθιμο για το οποίο ιδέα δεν έχω…

Εκείνη την στιγμή ξεκίνησε να ψιλοβρέχει και πολύ γρήγορα η βροχή άρχισε να δυναμώνει. Βρήκαμε καταφύγιο στην είσοδο μια πολυκατοικίας μαζί με άλλους τουρίστες διαφόρων εθνικοτήτων και περιμέναμε να κόψει λίγο. Η αναμενόμενη ύφεση του φαινομένου αργούσε όμως και σιγά σιγά πλησίαζε η ώρα που θα έπρεπε να πάμε να στηθούμε στην ουρά του μουσείου της Σοφίτσας. Το πήραμε απόφαση, ανεβάσαμε τις λάιτ κουκούλες μας και ελαφρά μουσκεμένοι φτάσαμε στο μουσείο.

Ευτυχώς είμασταν από τους πρώτους οπότε όταν πια στις 19:00 (ακριβώς!) άνοιξαν οι πόρτες αμέσως ξεχυθήκαμε προς το 2ο όροφο του κτιρίου, κατευθείαν για την Γκερνίκα. Κόσμος φυσικά υπήρχε πολύς ήδη εκεί αλλά αυτό δεν μας απέτρεψε από το μείνουμε μπρος σ’ αυτό το καταπληκτικό έργο κάμποση ώρα. Φυσικά το φωτογραφήσαμε απ’ όλες τις πλευρές ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα ένα σωρό λεπτομέρειες που «κρύβει» και οι οποίες καθόλου δεν αναδεικνύονται (σχεδόν δεν φαίνονται) στα μικρά αντίγραφα που είχαμε δει ως τότε.

Όταν ο @stonerolling με απομάκρυνε με το ζόρι από τον πίνακα που ονειρευόμουν να δω από παιδί σχεδόν, συνεχίσαμε να βλέπουμε κάποια άλλα έργα της έκθεσης. Την προσοχή μας αμέσως τράβηξαν οι αφίσες του εμφυλίου που βρίσκονταν εκεί κοντά. Με την αισθητική της εποχής τους, το «χρώμα» εκείνης της ταραχώδους εποχής, τα επαναστατικά συνθήματα και τον απλοϊκό αλλά πολύ άμεσο συμβολισμό τους μας κράτησαν αρκετή ώρα κι εκεί.

Είδαμε κι άλλα σύγχρονα σχετικά έργα, μεταξύ των οποίων κι έναν πίνακα του Νταλί, αλλά πολύ δύσκολα θα μας έκανε κάτι μεγάλη εντύπωση. Το μετείκασμα της Guernica τα θόλωνε όλα.

Βγήκαμε κάποια στιγμή από το μουσείο κι είπαμε να κινηθούμε προς το κέντρο μέσα από τα στενά, με κύριο σκοπό να βολιδοσκοπήσουμε τις διαθέσεις των ντόπιων όσον αφορά την βραδινή διασκέδαση. Έτσι αρχίσαμε να ανηφορίζουμε την Calle de Santa Isabel με κατεύθυνση προς την Puerta de Sol. Περάσαμε από το Cine Dore στην διασταύρωση με την Calle del Olmo όπου είχαμε ακούσει πως υπήρχαν ενδιαφέροντα μπαράκια αλλά δεν είδαμε κάτι ικανό να μας κινήσει το ενδιαφέρον.

Η Plaza de Santa Ana ήταν η επόμενη στάση μας με το πολύχρωμο κτίριο του Tablao Flamenco 1911 ενώ το Teatro Español στην άλλη πλευρά της πλατείας δεν φαινόταν σχεδόν καθόλου λόγω και πάλι έργων συντήρησης.

Όσο πλησιάζαμε προς την Puerta de Sol σε όλους τους δρόμους και τα στενά της περιοχής άρχισε να επικρατεί το αδιαχώρητο.

Μπορέσαμε με δυσκολία να φτάσουμε στο διάσημο άγαλμα της Αρκούδας με την Κουμαριά (και όχι φραουλιά που λένε οι διάφοροι μεταφραστές της συμφοράς - El Oso y el Madroño) και κατόπιν βγήκαμε για λίγο στην πλατεία φωτογραφίζοντας βιαστικά 2-3 σημεία της που είχαν ενδιαφέρον.

Καθώς την προηγούμενη βραδιά είμασταν σχεδόν άυπνοι κι έπειτα όλη μέρα στους δρόμους αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο διαμέρισμα για λίγη χαλάρωση πριν την βραδινή μας εξόρμηση. Εξάλλου ήταν νωρίς ακόμη, σχεδόν 9, και είναι γνωστό πως οι Ισπανοί μας μοιάζουν αρκετά και δεν βγαίνουν νωρίς για διασκέδαση.

Η χαλάρωση κράτησε κάπως παραπάνω, συνοδεία ηχητικών εφέ που θύμιζαν ροχαλητά κι έτσι βγήκαμε τελικά από το υπόγειο λαγούμι μας γύρω στα μεσάνυχτα. Τα κτίρια πια ήταν φωτισμένα κι έδιναν μια πολύ πιο φωτογενή εικόνα με συνέπεια να καθυστερήσουμε λίγο για να φωτογραφίσουμε αρκετά από αυτά.

Περνώντας από αρκετά μαγαζιά που ζητούσαν είσοδο και προσέλκυαν μεγάλο αριθμό νεαρών τουριστών καταλήξαμε σ’ ένα ατμοσφαιρικό μπαράκι για να ακούσουμε καλή μουσική και να δοκιμάσουμε καμιά τεκίλα της προκοπής. Αποδείχτηκε πως ο μπάρμαν είχε εντρυφήσει στο αντικείμενο, με ταξίδια στο Μεξικό και σε διάφορες μονάδες παραγωγής οπότε κάναμε μια μικρή αλλά ενδιαφέρουσα γευσιγνωσία τεκιλών.

Η αλήθεια είναι πως δεν αντέξαμε πολύ και σκεπτόμενοι πως αύριο θα είχαμε μια πολύ γεμάτη και κουραστική ημέρα γυρίσαμε σχετικά νωρίς στο διαμέρισμα (περίπου μεταξύ 1:30 και 2:00) για να πέσουμε «ξεροί» για ύπνο.

Διαδρομή 1ης ημέρας στη Μαδρίτη

 

[Sassenach77]

Οι Βαλεαρίδες νήσοι είναι το τελευταίο μέρος της Ισπανίας που θα ήθελα να πάω. Βασικά αν δεν πάω και καθόλου δεν θα με χαλάσει. Απο όλη την Ιβηρική χερσόνησο τη Μαγιόρκα διαλέξατε;

 

[gkalla]

Οι Βαλεαρίδες νήσοι είναι το τελευταίο μέρος της Ισπανίας που θα ήθελα να πάω. Βασικά αν δεν πάω και καθόλου δεν θα με χαλάσει. Απο όλη την Ιβηρική χερσόνησο τη Μαγιόρκα διαλέξατε;

Ναι αλλά πως θα πάω σε όλες τις επαρχίες της Ισπανίας; Δεν μου έχουν μείνει και πολλές…
Πέρα από την πλάκα, άργησαν να απαντήσουν από τη Γρανάδα που ήταν η πρώτη προτεραιότητα μου κι έτσι φοβούμενοι την απόρριψη απαντήσαμε θετικά στην Μαγιόρκα.

 

[Sassenach77]

Ναι αλλά πως θα πάω σε όλες τις επαρχίες της Ισπανίας; Δεν μου έχουν μείνει και πολλές…

Πέρα από την πλάκα, άργησαν να απαντήσουν από τη Γρανάδα που ήταν η πρώτη προτεραιότητα μου κι έτσι φοβούμενοι την απόρριψη απαντήσαμε θετικά στην Μαγιόρκα.

Έτσι εξηγείται, γιατί μου είναι δύσκολο να σε φανταστώ εσένα να έχεις πρώτη επιλογή Μαγιόρκα όταν υπάρχουν άλλες εκκρεμότητες στη Ιβηρική

Άντε γράφε!

 

[psilos3]

Ήταν κάτι που έμοιαζε με ομελέτα αλλά είχε γεύση και υφή χώματος και μάλιστα όχι καλής ποιότητας.

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

(καταπληκτικές οι φωτογραφίες της Μαδρίτης, μου έφερες ωραίες θύμησες κατά νου. Παρακολουθώ όπως πάντα μ' ενδιαφέρον).

 

[gkalla]

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

Έχω φάει χώμα ελιάς, που λένε κι αυτοί του Master Chef!

καταπληκτικές οι φωτογραφίες της Μαδρίτης,

Τα εύσημα στον @stonerolling …

 

[stonerolling]

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

Πραγματικά ήταν ΠΟΛΥ χειρότερο ακόμα και από άμμο σε Αυγουστιάτικη αμμοβολή. Δεν άνοιγε και το παράθυρο του αεροπλάνου για να το φτύσω έξω...

 

[stonerolling]

Έλα ρε που τα θυμάσαι όλα αυτά;

Καλά που βγάζαμαν καμιά φώτο και γράφεις την ιστορία μπας και τα εμπεδώσω. Μόνο όταν πίνω τεκίλες τα βράδια γράφονται στο μυαλό μου πράγματα.