Ισπανία Έχω κι Erasmus, πάμε μια Μαγιόρκα; (+ Μαδρίτη, Βαρκελώνη)

[gkalla]

Μαγιόρκα ΙV - Palma de Mallorca, Καθεδρικός, Ίδρυμα Μιρό

Η τελευταία μέρα στην Μαγιόρκα έφτασε κι εμείς φρέσκοι και ξεκούραστοι ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε την βόλτα μας. Αφήσαμε τις αποσκευές στο ξενοδοχείο και ακολουθήσαμε μια διαδρομή που είχαμε ήδη ξανακάνει αρκετές φορές. Αυτή την φορά όμως δώσαμε λίγη περισσότερη προσοχή στην Basílica de Sant Miquel de Palma που ως τότε αγνοούσαμε για κάποιο λόγο, αλλά και στο κτίριο Can Forteza Rey που δεν χορταίναμε να το φωτογραφίζουμε.

Λίγα ψώνια ακολούθησαν για τα απαραίτητα σουβενίρ και δωράκια πριν φτάσουμε στον πρώτο από τους 2 σημερινούς μας στόχους, τον καθεδρικό της Πάλμα. Μπήκαμε από την πλαϊνή είσοδο και βρεθήκαμε στο εσωτερικό ενός μεγάλου και περίτεχνα στολισμένου καθολικού ναού. Στην αρχή εντυπωσιαστήκαμε από την γενική εικόνα με τις βαριές κολώνες και τους μεγάλους φωτεινούς ρόδακες.

Σύντομα όμως στρέψαμε την προσοχή μας στις λεπτομέρειες που είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ανάγλυφες πύλες, χρυσοποίκιλτες οροφές και αφιερώματα σε αγίους, άμβωνες με συνθέσεις γλυπτών, δάπεδα με μακάβρια σχέδια, αλλά και λεπτοδουλεμένα μοτίβα στους τοίχους του ιερού.

Όταν όμως ανακαλύψαμε ένα παρεκκλήσι, στα δεξιά του ιερού, αποκλειστικά φιλοτεχνημένο από τον Γκαουντί ξεχάσαμε όλα τα υπόλοιπα. Μείναμε πραγματικά άφωνοι βλέποντας τις δημιουργίες αυτού του ευφυούς και τόσο διαφορετικού καλλιτέχνη που είχε την ικανότητα να μετατρέπει τέτοιους χώρους σε κάτι φανταστικό και σουρεαλιστικό. Ήταν λες και είχαμε μεταφερθεί σ’ ένα άλλο κόσμο.

Μετά την τόσο ισχυρή δόση Γκαουντί τα υπόλοιπα μέρη του ναού δεν μας φαινόντουσαν πια τόσο ωραία. Σχεδόν αδιαφορούσαμε οπότε αποφασίσαμε να βγούμε, περνώντας από τις διάφορες μεσσαιωνικές αυλές που βρισκόντουσαν ακριβώς απ’ έξω.

Σύντομα βρεθήκαμε σ’ έναν μικρό, προσεγμένο κηπάκο, τον Jardí del Bisbe για να πάρουμε μια ανάσα.

Όμως δεν σταθήκαμε πολύ εκεί. Χωθήκαμε πάλι στα στενά, περνώντας από τα Banys Àrabs που εξωτερικά δεν μας κίνησαν καθόλου την περιέργεια, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες εικόνες από τα πλακόστρωτα και τις εσωτερικές αυλές.

Ήμασταν πια κοντά στην θάλασσα και στα τείχη της πόλης. Είδαμε την πύλη La Portella που τα διαπερνούσε από κάτω αλλά προτιμήσαμε να ανέβουμε πάνω στην Passeig Dalt Murada. Απ’ εκεί μπορούσαμε να δούμε πολύ καλύτερα την εξωτερική όψη του καθεδρικού, του παλατιού, άλλων σημαντικών κτιρίων της περιοχής αλλά και της πλατειάς τάφρου που χώριζε την πόλη από την κεντρική παραλιακή οδό και την θάλασσα. Δεν χάσαμε φυσικά την ευκαιρία να τραβήξουμε κάμποσες φωτογραφίες.

Ο επόμενος στόχος μας ήταν το Fundació Miró της Mallorca που βρίσκεται αρκετά μακριά από το κέντρο της πόλης. Έτσι ανεβήκαμε προς το κέντρο, ξανασυναντώντας για πολλοστή φορά τους αραβικούς κήπους και την Passeig del Born για να πάρουμε ένα λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο μουσείο.

Εκεί που βρίσκεται σήμερα το μουσείο - ίδρυμα του Miró ήταν ουσιαστικά το σπίτι του δημιουργού και της συζύγου του στα τελευταία χρόνια της ζωής τους. Είχαν αγοράσει σταδιακά 3 γειτονικές ιδιοκτησίες φτιάχνοντας την κατοικία τους αλλά και 2 εργαστήρια του ζωγράφου. Όλα αυτά σε μια γραφική, σχετικά πλούσια γειτονιά, σκαρφαλωμένη στην πλαγιά ενός απότομου λόφου. Μετά και τον θάνατο της συζύγου του ζωγράφου όλες αυτές οι ιδιοκτησίες μετατράπηκαν σε ίδρυμα - γκαλερί και μετασχηματίστηκαν ώστε να δέχονται επισκέπτες.

Φτάνοντας στην περιοχή διαπιστώσαμε ότι από εκεί που μας είχε αφήσει το λεωφορείο έπρεπε να ανέβουμε μπόλικα κάθετα σκαλιά για να φτάσουμε στο ίδρυμα. Ο δυνατός ήλιος έκανε την ανάβαση ακόμη πιο δύσκολη αλλά τουλάχιστον η θέα προς την παραλία Platja de Cala Major μας αποζημίωσε.

Η πρώτη εικόνα που είδαμε στο εσωτερικό του κτιρίου ήταν ένας πίνακας (στην πραγματικότητα ένα κολάζ ετερόκλητων υλικών) που θεωρείται πως είναι ο σημαντικότερος του μουσείου. Απ’ ότι διαβάσαμε είναι επίσης ένας από τους λίγους τελειωμένους πίνακες που διαθέτει η έκθεση αν και λόγω του είδους της ζωγραφικής του Miró πολύ δύσκολα καταλαβαίνει κάποιος αδαής σαν και μας αν κάποιος είναι ολοκληρωμένος ή όχι.

Την προσοχή μας τράβηξαν αμέσως τα γλυπτά που υπήρχαν στην επόμενη αίθουσα. Δύσμορφα όντα κι απίθανοι συνδυασμοί σχημάτων και αντικειμένων φτιαγμένοι από οξειδωμένα μέταλλα προσέλκυσαν αμέσως τον @stonerolling που φαίνεται πως βρήκε κάτι να του ταιριάζει.

Είδαμε κι άλλους πολλούς πίνακες καθώς και προσχέδια και τοιχογραφίες στους εξωτερικούς χώρους, όλα με την χαρακτηριστική τεχνική του ζωγράφου ενώ ανά διαστήματα υπήρχαν κείμενα με αναφορές στην ζωή και στο έργο του ζευγαριού αλλά και στον ίδιο τον χώρο που μας φιλοξενούσε.

Επιπλέον υπήρχαν εκθέσεις άλλων καλλιτεχνών, με κάποιο ενδιαφέρον, όπως αυτή της Rosa Tharrats με τίτλο “Refugia”.

Για το τέλος αφήσαμε τα 2 ξεχωριστά κτίρια που ο καλλιτέχνης είχε μετατρέψει σε εργαστήρια. Οι 2 αυτοί χώροι είχαν οργανωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται πως ο Miró συνεχίζει να εργάζεται μέχρι και σήμερα εκεί.

Βγαίνοντας έξω από αυτά τα κτίρια απολαύσαμε λίγο την θέα μέσα από τις καλοφτιαγμένες αυλές, τα κηπάκια και τα μπαλκόνια του χώρου προς την θάλασσα και την ακτογραμμή του νησιού.

Αφού περιμέναμε κάμποση ώρα το λεωφορείο επιστρέψαμε προς το ξενοδοχείο για να πάρουμε τα πράγματά μας και με την ευκαιρία να τσιμπήσουμε κάτι παραδοσιακά Ισπανικό. Εγώ πήρα ουρά ταύρου (Rabo de toro ή coda del toro - είναι που δεν είχαν μουσακά) κι ο @stonerolling φυσικά μια πίτσα. Τι άλλο πιο παραδοσιακό Ισπανικό φαγητό από την πίτσα; Αυτή τη φορά όμως η πίτσα, ενώ ήταν πάμφθηνη (μόλις 6€ η μεγάλη), ήταν κακής ποιότητας. Ούτε το ζυμάρι, ούτε η σάλτσα ντομάτας, ούτε τα υλικά έλεγαν τίποτα. Ο @stonerolling έκανε την κακή κριτική του μεν, την καταβρόχθισε ολόκληρη δε. Τι να πεις;

Φύγαμε για το αεροδρόμιο σχετικά αργά καθώς η πτήση μας αναχωρούσε το σούρουπο, γύρω στις 9 κι έτσι μπορέσαμε να βγάλουμε λίγες ακόμα φωτογραφίες της φωτισμένης Πάλμα, αποχαιρετώντας το νησί.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[evaT]

Τι ωραία εμπειρία!
Κρίμα να μην υπάρχουν τέτοια προγράμματα και για άλλους κλάδους του Δημοσίου, μαντέψτε ποιά θα έκανε ζωντανή ανταπόκριση
Στο μεταξύ αδύνατον να το φανταστώ τότε που το έκανα αυτό το ταξίδι έτσι ξαφνικά δίχως να ξέρω καλά καλά κατά πούθε πέφτει το νησί, ότι μια μέρα θα το μοιραζόμουν δημόσια....

Ελπίζω να σας άρεσε όσο και σε μας, αναμένω τη συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον.

 

[paefstra]

Τι ωραία εμπειρία!
Κρίμα να μην υπάρχουν τέτοια προγράμματα και για άλλους κλάδους του Δημοσίου, μαντέψτε ποιά θα έκανε ζωντανή ανταπόκριση

Για ψαξτο λιγο περισσοτερο. Ειναι πολυ ευρυ το πεδιο, αφορα γενικα επιστημονες. Το προβλημα ειναι να επιλεγεις. Εχω επιλεγει 2 φορες και απο τοτε δυσκολεψε παρα παρα πολυ. Να ξερεις εχει υποχρεωσεις και δεν ειναι ταξιδι οπως το φανταζεσαι.
Περσι το πηρε πανω του ο δντης μου, για Μαγιορκα επισης. Φαγαμε πορτα.

 

[gkalla]

Ελπίζω να σας άρεσε όσο και σε μας, αναμένω τη συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον.

Όπως θα δεις και αργότερα, δεν ξετρελαθήκαμε αλλά για σχεδόν δωρεάν ταξίδι καλά ήταν.

 

[gkalla]

Μαδρίτη Ι - Κέντρο, Lavapiés, Reina Sofía

Το ταξίδι ξεκίνησε με την πρωινή πτήση των 8:55 για Μαδρίτη. Στην διάρκεια της οποίας η «αγαπημένη» Aegean, μας σερβίρισε ίσως το χειρότερο πρωϊνό που έχω δοκιμάσει ποτέ στον αέρα. Ήταν κάτι που έμοιαζε με ομελέτα αλλά είχε γεύση και υφή χώματος και μάλιστα όχι καλής ποιότητας.

Φτάσαμε περίπου στην ώρα μας στον εναέριο χώρο της πόλης, αλλά στην περιοχή υπήρχε καταιγίδα και ισχυροί άνεμοι, οπότε κάναμε γύρους κοντά στο αεροδρόμιο. Είχα πολύ καιρό να αισθανθώ τόσο κούνημα και τόσες απότομες αλλαγές στην κλίση του αεροπλάνου. Ευτυχώς η όλη διαδικασία κράτησε λίγο (μισή ωρίτσα) και τελικά προσγειωθήκαμε χωρίς να γλυτώσουμε όμως μια ελαφριά ζάλη και ανακατωσούρα από το «σέικερ» που είχαμε περάσει.

Στο αεροδρόμιο Μπαράχας βγάλαμε το 3ήμερο εισιτήριο για τα ΜΜΜ της πόλης, με κόστος 22,50€ και πήραμε διαδοχικά το μετρό και τον προαστιακό για να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης όπου είχαμε κλείσει το διαμέρισμα μας. Αυτό βρισκόταν ανάμεσα στην Porta del Sol και την Gran Via, σε πολύ κεντρική και φυσικά νευραλγική περιοχή, τόσο για την επίσκεψη στα διάφορα αξιοθέατα, όσο και για τις νυχτερινές μας εξορμήσεις.

Βγήκαμε από τα υπόγεια καταγώγια του μετρό στην επιφάνεια, πάνω στην Gran Via, δίπλα ακριβώς στο κτίριο Telefónica κι αφού επιδοθήκαμε σ’ ένα φωτογραφικό οργασμό, προσπαθήσαμε να προσανατολιστούμε για να πάμε προς το διαμέρισμα. Αν και δεν στηρίχτηκα στο, από καιρό, «χαλασμένο» GPS του @stonerolling, τα κατάφερα να πάρω τελείως λάθος κατεύθυνση από μόνος μου.

Μετά από λίγες άσκοπες βόλτες βρήκαμε τον δρόμο μας και φτάσαμε στο κατάλυμα. Μας έβαλαν μέσα πριν την επίσημη ώρα του check-in αλλά προς έκπληξή μας, μας οδήγησαν σ’ ένα ημιυπόγειο διαμέρισμα με έντονη την μυρωδιά της μούχλας και της κλεισούρας. Αν και είμαστε εύκολοι άνθρωποι και φυσικά μόνο για τον ύπνο θα βρισκόμαστε μέσα στο διαμέρισμα, δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω το πόσο ακριβό ήταν τελικά για αυτά που προσέφερε.

Πολύ γρήγορα είμασταν πάλι έξω, ακολουθώντας, μαζί με πλήθος κόσμου, ντόπιων και τουριστών, την εντυπωσιακή Gran Via ως την Plaza del Callao.

Περπατήσαμε μέσα από τα στενά περνώντας μπροστά από το Monasterio de las Descalzas Reales και την Parroquia de San Ginés.

Στην συνέχεια διασχίζοντας μια από μια τις πύλες που βρίσκονται περιμετρικά της βρεθήκαμε στην Plaza Mayor, την κεντρική πλατεία της παλιά πόλης της Μαδρίτης. Από αυτού του είδους τις κλειστές πλατείες έχω δει πάρα πολλές, κυρίως στην Ισπανία και θα έλεγα ότι αυτή της Μαδρίτης δεν είναι από τις πιο ωραίες, μάλλον το αντίθετο. Το μόνο κτίριο που ξεχωρίζει κάπως είναι η Casa de la Panadería, ενώ το Άγαλμα του Φιλίππου Γ' χρειαζόταν κάποιον, λίγο να το «ζωντανέψει».

Φεύγοντας από την πλατεία κι αφού περάσαμε μπρος από το Palacio de Santa Cruz μπήκαμε για λίγο στην γειτονική εκκλησία Parroquia de Santa Cruz που έτυχε να είναι ανοιχτή.

Φωτογραφήσαμε το όμορφο κτίριο του Teatro Calderón κι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε μέσα από τα στενά δρομάκια προς την γειτονιά του Lavapiés, ξεφεύγοντας λίγο από το αμιγώς τουριστικό κέντρο.

Στην πλατεία Plaza de Agustín Lara είδαμε το ερειπωμένο κτίριο Escuelas Pías de San Fernando ενώ λίγο πιο πέρα περάσαμε από το σύγχρονο αλλά αδιάφορο κτίριο του θεάτρου Valle-Inclán.

Εκεί δίπλα άρχιζαν να εμφανίζονται, το ένα μετά το άλλο, μικρά μαγαζάκια, με αρκετά τραπεζάκια έξω και κάμποσο κόσμο να κάθεται και να απολαμβάνει την μπύρα του συνοδεία μεζέδων. Ξαφνικά θυμήθηκα ότι παρόλο το «εξαίρετο» πρωινό που μας είχαν σερβίρει στην διάρκεια της πτήσης, πεινούσα και μάλιστα πολύ. Θέση στα τραπεζάκια έξω δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, οπότε χωθήκαμε στον εσωτερικό χώρο του Achuri (που άμεσα μεταφράστηκε ως Αχούρι) και αμέσως παρήγγειλα ένα αυθεντικό, ισπανικό φαγητό, Μουσακά!!! Αφού δέχτηκα το δούλεμα από τον @stonerolling και το αντίστοιχο τηλεφωνικό από την σύζυγο έφαγα ήσυχα - ήσυχα τον μέτριο μουσακά μου, φαγητό στο οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ και το παραγγέλνω πάντα όταν το πετύχω.

Χορτασμένοι πια κατηφορίσαμε προς το μουσείο Reina Sofia για το οποίο είχαμε εκδώσει δωρεάν εισιτήρια για τις 19:00. Ήταν πολύ νωρίς για να μπούμε οπότε κάναμε μια μικρή αναγνώριση εξωτερικά του κτιρίου και συνεχίσαμε προς το κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό Atocha με σκοπό να δούμε το τροπικό κήπο που στεγάζεται στο εσωτερικό του σταθμού. Τελικά λόγω έργων τα πάντα ήταν κλειστά κι αρκεστήκαμε σε λίγες φωτογραφίες του κτιρίου του σταθμού αλλά και του κτιρίου του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης. Ξεχάσαμε μόνο να ρωτήσουμε αν μπορούσαμε να πάρουμε καμιά επιδότηση από τον τοπικό ΟΠΕΚΕΠΕ…

Συνεχίσαμε έτσι πηγαίνοντας προς τον Βασιλικό Βοτανικό Κήπο της πόλης που διαπιστώσαμε πως παρόλο που έχει εισιτήριο είχε απ’ έξω μια μεγάλη ουρά που περίμενε να μπει μέσα. Ουρά υπήρχε κι ακριβώς απέναντι για την δωρεάν είσοδο στο μουσείο Πράδο, και μάλιστα ακόμη μεγαλύτερη παρόλο που ακόμη ήθελε 1 ώρα για να ανοίξει (στις 18:00).

Περάσαμε από την πίσω πλευρά του μουσείου, προς της εκκλησία San Jerónimo el Real, στην οποία ετοιμαζόταν να γίνει γάμος. Χαζέψαμε για λίγο τους παρευρισκόμενους, ντυμένους με τα καλά τους, ενώ εντύπωση μας έκαναν οι πολλές «κοκκινοσκουφίστες» καλεσμένες. Ίσως να είναι κάποιο έθιμο για το οποίο ιδέα δεν έχω…

Εκείνη την στιγμή ξεκίνησε να ψιλοβρέχει και πολύ γρήγορα η βροχή άρχισε να δυναμώνει. Βρήκαμε καταφύγιο στην είσοδο μια πολυκατοικίας μαζί με άλλους τουρίστες διαφόρων εθνικοτήτων και περιμέναμε να κόψει λίγο. Η αναμενόμενη ύφεση του φαινομένου αργούσε όμως και σιγά σιγά πλησίαζε η ώρα που θα έπρεπε να πάμε να στηθούμε στην ουρά του μουσείου της Σοφίτσας. Το πήραμε απόφαση, ανεβάσαμε τις λάιτ κουκούλες μας και ελαφρά μουσκεμένοι φτάσαμε στο μουσείο.

Ευτυχώς είμασταν από τους πρώτους οπότε όταν πια στις 19:00 (ακριβώς!) άνοιξαν οι πόρτες αμέσως ξεχυθήκαμε προς το 2ο όροφο του κτιρίου, κατευθείαν για την Γκερνίκα. Κόσμος φυσικά υπήρχε πολύς ήδη εκεί αλλά αυτό δεν μας απέτρεψε από το μείνουμε μπρος σ’ αυτό το καταπληκτικό έργο κάμποση ώρα. Φυσικά το φωτογραφήσαμε απ’ όλες τις πλευρές ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα ένα σωρό λεπτομέρειες που «κρύβει» και οι οποίες καθόλου δεν αναδεικνύονται (σχεδόν δεν φαίνονται) στα μικρά αντίγραφα που είχαμε δει ως τότε.

Όταν ο @stonerolling με απομάκρυνε με το ζόρι από τον πίνακα που ονειρευόμουν να δω από παιδί σχεδόν, συνεχίσαμε να βλέπουμε κάποια άλλα έργα της έκθεσης. Την προσοχή μας αμέσως τράβηξαν οι αφίσες του εμφυλίου που βρίσκονταν εκεί κοντά. Με την αισθητική της εποχής τους, το «χρώμα» εκείνης της ταραχώδους εποχής, τα επαναστατικά συνθήματα και τον απλοϊκό αλλά πολύ άμεσο συμβολισμό τους μας κράτησαν αρκετή ώρα κι εκεί.

Είδαμε κι άλλα σύγχρονα σχετικά έργα, μεταξύ των οποίων κι έναν πίνακα του Νταλί, αλλά πολύ δύσκολα θα μας έκανε κάτι μεγάλη εντύπωση. Το μετείκασμα της Guernica τα θόλωνε όλα.

Βγήκαμε κάποια στιγμή από το μουσείο κι είπαμε να κινηθούμε προς το κέντρο μέσα από τα στενά, με κύριο σκοπό να βολιδοσκοπήσουμε τις διαθέσεις των ντόπιων όσον αφορά την βραδινή διασκέδαση. Έτσι αρχίσαμε να ανηφορίζουμε την Calle de Santa Isabel με κατεύθυνση προς την Puerta de Sol. Περάσαμε από το Cine Dore στην διασταύρωση με την Calle del Olmo όπου είχαμε ακούσει πως υπήρχαν ενδιαφέροντα μπαράκια αλλά δεν είδαμε κάτι ικανό να μας κινήσει το ενδιαφέρον.

Η Plaza de Santa Ana ήταν η επόμενη στάση μας με το πολύχρωμο κτίριο του Tablao Flamenco 1911 ενώ το Teatro Español στην άλλη πλευρά της πλατείας δεν φαινόταν σχεδόν καθόλου λόγω και πάλι έργων συντήρησης.

Όσο πλησιάζαμε προς την Puerta de Sol σε όλους τους δρόμους και τα στενά της περιοχής άρχισε να επικρατεί το αδιαχώρητο.

Μπορέσαμε με δυσκολία να φτάσουμε στο διάσημο άγαλμα της Αρκούδας με την Κουμαριά (και όχι φραουλιά που λένε οι διάφοροι μεταφραστές της συμφοράς - El Oso y el Madroño) και κατόπιν βγήκαμε για λίγο στην πλατεία φωτογραφίζοντας βιαστικά 2-3 σημεία της που είχαν ενδιαφέρον.

Καθώς την προηγούμενη βραδιά είμασταν σχεδόν άυπνοι κι έπειτα όλη μέρα στους δρόμους αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο διαμέρισμα για λίγη χαλάρωση πριν την βραδινή μας εξόρμηση. Εξάλλου ήταν νωρίς ακόμη, σχεδόν 9, και είναι γνωστό πως οι Ισπανοί μας μοιάζουν αρκετά και δεν βγαίνουν νωρίς για διασκέδαση.

Η χαλάρωση κράτησε κάπως παραπάνω, συνοδεία ηχητικών εφέ που θύμιζαν ροχαλητά κι έτσι βγήκαμε τελικά από το υπόγειο λαγούμι μας γύρω στα μεσάνυχτα. Τα κτίρια πια ήταν φωτισμένα κι έδιναν μια πολύ πιο φωτογενή εικόνα με συνέπεια να καθυστερήσουμε λίγο για να φωτογραφίσουμε αρκετά από αυτά.

Περνώντας από αρκετά μαγαζιά που ζητούσαν είσοδο και προσέλκυαν μεγάλο αριθμό νεαρών τουριστών καταλήξαμε σ’ ένα ατμοσφαιρικό μπαράκι για να ακούσουμε καλή μουσική και να δοκιμάσουμε καμιά τεκίλα της προκοπής. Αποδείχτηκε πως ο μπάρμαν είχε εντρυφήσει στο αντικείμενο, με ταξίδια στο Μεξικό και σε διάφορες μονάδες παραγωγής οπότε κάναμε μια μικρή αλλά ενδιαφέρουσα γευσιγνωσία τεκιλών.

Η αλήθεια είναι πως δεν αντέξαμε πολύ και σκεπτόμενοι πως αύριο θα είχαμε μια πολύ γεμάτη και κουραστική ημέρα γυρίσαμε σχετικά νωρίς στο διαμέρισμα (περίπου μεταξύ 1:30 και 2:00) για να πέσουμε «ξεροί» για ύπνο.

Διαδρομή 1ης ημέρας στη Μαδρίτη

 

[Sassenach77]

Οι Βαλεαρίδες νήσοι είναι το τελευταίο μέρος της Ισπανίας που θα ήθελα να πάω. Βασικά αν δεν πάω και καθόλου δεν θα με χαλάσει. Απο όλη την Ιβηρική χερσόνησο τη Μαγιόρκα διαλέξατε;

 

[gkalla]

Οι Βαλεαρίδες νήσοι είναι το τελευταίο μέρος της Ισπανίας που θα ήθελα να πάω. Βασικά αν δεν πάω και καθόλου δεν θα με χαλάσει. Απο όλη την Ιβηρική χερσόνησο τη Μαγιόρκα διαλέξατε;

Ναι αλλά πως θα πάω σε όλες τις επαρχίες της Ισπανίας; Δεν μου έχουν μείνει και πολλές…
Πέρα από την πλάκα, άργησαν να απαντήσουν από τη Γρανάδα που ήταν η πρώτη προτεραιότητα μου κι έτσι φοβούμενοι την απόρριψη απαντήσαμε θετικά στην Μαγιόρκα.

 

[Sassenach77]

Ναι αλλά πως θα πάω σε όλες τις επαρχίες της Ισπανίας; Δεν μου έχουν μείνει και πολλές…

Πέρα από την πλάκα, άργησαν να απαντήσουν από τη Γρανάδα που ήταν η πρώτη προτεραιότητα μου κι έτσι φοβούμενοι την απόρριψη απαντήσαμε θετικά στην Μαγιόρκα.

Έτσι εξηγείται, γιατί μου είναι δύσκολο να σε φανταστώ εσένα να έχεις πρώτη επιλογή Μαγιόρκα όταν υπάρχουν άλλες εκκρεμότητες στη Ιβηρική

Άντε γράφε!

 

[psilos3]

Ήταν κάτι που έμοιαζε με ομελέτα αλλά είχε γεύση και υφή χώματος και μάλιστα όχι καλής ποιότητας.

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

(καταπληκτικές οι φωτογραφίες της Μαδρίτης, μου έφερες ωραίες θύμησες κατά νου. Παρακολουθώ όπως πάντα μ' ενδιαφέρον).

 

[gkalla]

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

Έχω φάει χώμα ελιάς, που λένε κι αυτοί του Master Chef!

καταπληκτικές οι φωτογραφίες της Μαδρίτης,

Τα εύσημα στον @stonerolling …

 

[stonerolling]

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

Πραγματικά ήταν ΠΟΛΥ χειρότερο ακόμα και από άμμο σε Αυγουστιάτικη αμμοβολή. Δεν άνοιγε και το παράθυρο του αεροπλάνου για να το φτύσω έξω...

 

[stonerolling]

Έλα ρε που τα θυμάσαι όλα αυτά;

Καλά που βγάζαμαν καμιά φώτο και γράφεις την ιστορία μπας και τα εμπεδώσω. Μόνο όταν πίνω τεκίλες τα βράδια γράφονται στο μυαλό μου πράγματα.