Ισπανία Έχω κι Erasmus, πάμε μια Μαγιόρκα; (+ Μαδρίτη, Βαρκελώνη)

[gkalla]

Μαγιόρκα ΙII - Valldemossa, Sóller, Port de Sóller

Η 4η ημέρα στην Μαγιόρκα θα ήταν αφιερωμένη σε μια εκδρομή στα γραφικά χωριά που είναι σκαρφαλωμένα στην οροσειρά της Tramuntana, τα σχετικά χαμηλά βουνά που απλώνονται σε όλη την βόρειο-δυτική πλευρά του νησιού.

Η αρχή έγινε με την Valldemossa, ένα αρκετά μεγάλο χωριό γεμάτο με ιστορικά κτίρια, επιβλητικές εκκλησίες και πολλές γραφικές γωνιές. Φυσικά ήταν κι’ αυτό γεμάτο από τουρίστες που, αν και σχετικά νωρίς, είχαν αρχίσει να συρρέουν.

Το πρώτο βασικό αξιοθέατο και ίσως το σημαντικότερο του χωριού, ήταν ένα βασιλικό παλάτι που από το 1399 είχε μετατραπεί σε μοναστήρι,και σήμερα πια σε μουσείο, το Museu Cartoixa de Valldemossa. Το περικυκλώσαμε φωτογραφίζοντας πολλές από τις αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες των επιμέρους κτισμάτων του, μισοακούγοντας ταυτόχρονα τις περιγραφές του ξεναγού.

Προχωρήσαμε στο πίσω μέρος του μοναστηριού, σ’ένα παρατηρητήριο (Placa Rubén Darío) απ’ όπου μπορούσαμε να δούμε αρκετά καλά το εξωτερικό μέρος του χωριού, την γύρω δασική κι αγροτική περιοχή αλλά και μακριά, στο βάθος, τον μεγάλο κάμπο της Μαγιόρκα.

Συνεχίσαμε στα πολύ γραφικά στενά του οικισμού, ανακαλύπτοντας συνεχώς πολύ ενδιαφέρουσες γωνιές του.

Η ξενάγηση δεν θα μπορούσε να μην μας φέρει στην Església de Sant Bartomeu που παρά την αφιέρωσή της στο Άγιο Βαρθολομαίο ουσιαστικά είναι αφιερωμένη στην Sta. Catalina Thomàs, την βασική Αγία ολόκληρου του νησιού η οποία καταγόταν από την Valldemossa.

Δεν ξέχασαν να μας πάνε επίσης στο σπίτι στο οποίο γεννήθηκε και τώρα υπάρχει εκεί ένας μικρός βωμός.

Εννοείτε πως έγινε αναφορά στον Πολωνό συνθέτη Σοπέν που πέρασε στο χωριό αρκετό καιρό μαζί με τη αγαπημένη του γαλλίδα συγγραφέα Amantine-Lucile-Aurore Dupin (γνωστή με το ψευδώνυμο George Sand). Υπήρχε κι ένα μουσείο αφιερωμένο σ’ αυτούς τους 2 καθώς η Dupin έγραψε και βιβλίο σχετικό με την περιοχή, κάνοντας την ευρύτερα γνωστή σ’ όλη την Ευρώπη του 18ο αιώνα.

Αφού περπατήσαμε αρκετά στα στενά του χωριού, ήπιαμε καφεδάκι και τσιμπήσαμε μερικά τοπικά γλυκά επιβιβαστήκαμε ξανά στο λεωφορείο με κατεύθυνση ένα παρατηρητήριο ανάμεσα στην Valldemossa και την Deià (Mirador de sa Foradada). Εκεί αγναντέψαμε το πέλαγος και τις ακτές του νησιού που μοιάζουν πολύ με τις ακτές των δυτικών περιοχών των Ιονίων Νήσων. Είδαμε ακόμη και τον βράχο Na foradada που βγαίνει προς την θάλασσα, σαν μικρή χερσόνησος κι έχει μια περίεργη τρύπα στην κορυφή του.

Στην Deià δεν σταθήκαμε καθόλου αν και μας είχαν πει πως θα σταματούσαμε κι εκεί. Ίσα ίσα προλάβαμε να βγάλουμε 1-2 φωτογραφίες μέσα από το λεωφορείο. Μάλλον πήρε το αυτί τους την επιθυμία του @stonerolling που ήθελε να σταματήσουμε στην παραλία του οικισμού (Cala de Deià), για να κάνει μια βουτιά. Θα σκέφτηκαν “Μας τα έχει πρήξει με το κόλλημά του με τις βουτιές και τους χορούς”.

Σε περίπου μισή ωρίτσα είχαμε φτάσει στο Sóller, μια μικρή πόλη 14 χιλιάδων κατοίκων, στο κέντρο της περιοχής της Tramuntana, μέσα σ’ ένα μικρό κάμπο που περιτριγυρίζεται από την ομώνυμη οροσειρά.

Η πόλη ήταν γεμάτη από δύο ειδών σημαίες που έμοιαζαν λίγο με την τουρκική και την αγγλική. Σχεδόν όλα τα κτίρια αλλά και το δημαρχείο είχαν τέτοιες σημαίες και άλλα σύμβολα της εποχής όπως π.χ. σπαθια και γιαταγάνια. Μάθαμε από τον ξεναγό πως 2-3 μέρες μετά θα εορταζόταν το φεστιβάλ Firó, στην μνήμη της εκδίωξης των Μαυριτανών πειρατών από την περιοχή. Οι ντόπιοι ντύνονται είτε με τα παραδοσιακά ενδύματα είτε με τα πειρατικά ρούχα με τα χαρακτηριστικά μαυριτάνικα τουρμπάνια και πραγματοποιούν αναπαραστάσεις των μαχών της εποχής συνοδευμένες με βεγγαλικά.

Είχαμε φτάσει πια στην κεντρική πλατεία του Sóller όπου πέρα από το δημαρχείο είδαμε άλλα 2 ακόμη πιο ιδιαίτερα οικοδομήματα. Η Església de Sant Bartomeu de Sóller, η εντυπωσιακή εκκλησία του 1904 και το κτίριο της τράπεζας Banco de Sóller (τώρα τράπεζα Santander), και τα 2 φτιαγμένα από τον μαθητή του Γκαουντί, Joan Rubió Bellver.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της πόλης είναι το παλιό ξύλινο τραίνο/τραμ που την συνδέει με την Πάλμα αλλά και το Λιμάνι του Σόγιερ (Port de Sóller) και αποτελούσε για πολλά χρόνια το μόνο τρόπο επικοινωνίας με τον γύρω κόσμο. Το είδαμε αρκετές φορές να πηγαινοέρχεται περνώντας μάλιστα από την κεντρική πλατεία σαν να ήταν τραμ.

Όταν ο ξεναγός μας αποδέσμευσε πήγαμε, δίπλα στην Plaça de la Constitució, στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, για να δούμε τις 2 μικρές εκθέσεις τέχνης αφιερωμένους σε δυο διάσημους Ισπανούς ζωγράφους, στον Miró και στο Picasso. Ο Miró καταγόταν από το Sóller (από την πλευρά της μητέρας του) και επισκεπτόταν συχνά το μέρος φιλοξενώντας συχνά κι άλλους καλλιτέχνες, όπως ο Picasso. Κάποια στιγμή αποφάσισε να δωρίσει αρκετά από τα έργα του με σκοπό να γίνει μια μικρή μόνιμη έκθεση στην πόλη κι έπεισε τον Picasso να κάνει κι εκείνος το ίδιο, δίνοντας αρκετά κεραμικά που είχε δημιουργήσει. Οι 2 εκθέσεις μάλιστα είναι τελείως δωρεάν για όποιον θέλει να τις επισκεφθεί. Εννοείτε πως δεν τις χάσαμε.

Μετά από ένα διάλειμμα για ανεφοδιασμό σε τροφή και δροσερή μπυρίτσα αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα στην περιοχή του κέντρου στον λίγο χρόνο που διαθέταμε. Μπήκαμε στα στενά, που πια είχαν αρχίσει να κατακλύζονται από τουρίστες για να δούμε όσο περισσότερο γινόταν αυτήν την πολύ γραφική πόλη.

Η τελευταία στάση της εκδρομής θα ήταν το Port de Sóller στο οποίο φτάσαμε λίγο μετά τις 4 το απόγευμα. Συναντήσαμε έναν τουριστικό, παραθαλάσσιο οικισμό, χτισμένο γύρω από ένα σχετικά όμορφο, κλειστό κόλπο, γεμάτο από αμφιβόλου αισθητικής πολυκατοικίες, εστιατόρια, σουβενιράδικα, ομπρελοξαπλωστρες κι αρκετό κόσμο να κατακλύζει όλη την περιοχή. Στο βάθος και σε όλες τις πλαγιές των λόφων βλέπαμε παντού χτισμένα σπίτια που εικάζω πως τα περισσότερα ήταν ενοικιαζόμενα ή εξοχικές κατοικίες ενώ προς την έξοδο του κόλπου βλέπαμε επιπλέον τον γραφικό φάρο του λιμανιού (Far des Cap Gros).

Ο @stonerolling είδε θάλασσα και δεν κρατήθηκε. Παρόλο που τα νερά δεν φαινόντουσαν ιδιαίτερα ελκυστικά, αυτός βούτηξε αμέσως, παρέα με μια συνάδελφο από την Κροατία, ενώ οι υπόλοιποι συνάδελφοι απλά βούτηξαν τα πόδια τους στο δροσερό νερό.

Κατά τις 6 η εκδρομή τελείωσε και μέχρι τις 7,5-8 είχαμε επιστρέψει στο ξενοδοχείο μας, αρκετά κουρασμένοι. Λίγο αργότερα ξαναβγήκαμε στην γειτονιά για να τσιμπήσουμε κάτι στο συνοικιακό μαγαζάκι Café & restaurant Estaciones που βρισκόταν δίπλα στην γέφυρα Es Pont des Tren και το πάρκο Parc de ses Estacions. Πιάσαμε την κουβέντα με την χαμογελαστή και πολύ γλυκιά Βολιβιανή σερβιτόρα μιλώντας λίγο για την πολιτική κατάσταση της χώρας της, όταν στην κουβέντα ενεπλάκει κι ένα ζευγάρι Ισπανών “κατηγορώντας” την ως αναρχική και κομμουνίστρια. Την υπερασπιστήκαμε, και κάναμε μια σχετικά ήρεμη κουβέντα μαζί τους. Δήλωναν φτωχοί, δημόσιοι υπάλληλοι, μέλη του δεξιού κόμματος της Ισπανίας και είχαν όρεξη να μας αναλύσουν την “φιλοσοφία’ τους γύρω από την πολιτική κατάσταση του πλανήτη. Διαφωνούσαμε προφανώς και προσπαθήσαμε να απαλλαγούμε ευγενικά από την παρέα τους κάτι που πετύχαμε σχετικά γρήγορα. Η τρελή κατάληξη είναι πως όταν έφυγαν, η σερβιτόρα μας ενημέρωσε πως μας είχαν κεράσει το φαγητό μας. Που να συμφωνούσαμε κιόλας! Θα είχαμε τώρα σπίτι κι αυτοκίνητο στην Μαγιόρκα.

Δεν είμασταν για πολλά πολλά αυτή την τελευταία νύχτα μας στο νησί. Με την βοήθεια της Βολιβιανής εντοπίσαμε ένα μικρό μπαράκι (Scandal) στην περιοχή και ήπιαμε 1-2 αποχαιρετιστήριες τεκίλες πριν τελικά επιστρέψουμε στο φιλόξενο ξενοδοχείο μας.

Το θετικό ήταν πως την επόμενη μέρα δεν θα είχαμε την υποχρέωση να πάμε στο πανεπιστήμιο οπότε θα μπορούσαμε να ξεκουραστούμε ως σχετικά αργά και θα μας έμενε αρκετός χρόνος για να επισκεφτούμε 2 ακόμα σημεία της Πάλμα που θέλαμε να δούμε εως ότου έρθει η ώρα να φύγουμε για την Βαρκελώνη.

Διαδρομή 4ης ημέρας στην Μαγιόρκα

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 10
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[evaT]

Τι ωραία εμπειρία!
Κρίμα να μην υπάρχουν τέτοια προγράμματα και για άλλους κλάδους του Δημοσίου, μαντέψτε ποιά θα έκανε ζωντανή ανταπόκριση
Στο μεταξύ αδύνατον να το φανταστώ τότε που το έκανα αυτό το ταξίδι έτσι ξαφνικά δίχως να ξέρω καλά καλά κατά πούθε πέφτει το νησί, ότι μια μέρα θα το μοιραζόμουν δημόσια....

Ελπίζω να σας άρεσε όσο και σε μας, αναμένω τη συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον.

 

[paefstra]

Τι ωραία εμπειρία!
Κρίμα να μην υπάρχουν τέτοια προγράμματα και για άλλους κλάδους του Δημοσίου, μαντέψτε ποιά θα έκανε ζωντανή ανταπόκριση

Για ψαξτο λιγο περισσοτερο. Ειναι πολυ ευρυ το πεδιο, αφορα γενικα επιστημονες. Το προβλημα ειναι να επιλεγεις. Εχω επιλεγει 2 φορες και απο τοτε δυσκολεψε παρα παρα πολυ. Να ξερεις εχει υποχρεωσεις και δεν ειναι ταξιδι οπως το φανταζεσαι.
Περσι το πηρε πανω του ο δντης μου, για Μαγιορκα επισης. Φαγαμε πορτα.

 

[gkalla]

Ελπίζω να σας άρεσε όσο και σε μας, αναμένω τη συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον.

Όπως θα δεις και αργότερα, δεν ξετρελαθήκαμε αλλά για σχεδόν δωρεάν ταξίδι καλά ήταν.

 

[gkalla]

Μαδρίτη Ι - Κέντρο, Lavapiés, Reina Sofía

Το ταξίδι ξεκίνησε με την πρωινή πτήση των 8:55 για Μαδρίτη. Στην διάρκεια της οποίας η «αγαπημένη» Aegean, μας σερβίρισε ίσως το χειρότερο πρωϊνό που έχω δοκιμάσει ποτέ στον αέρα. Ήταν κάτι που έμοιαζε με ομελέτα αλλά είχε γεύση και υφή χώματος και μάλιστα όχι καλής ποιότητας.

Φτάσαμε περίπου στην ώρα μας στον εναέριο χώρο της πόλης, αλλά στην περιοχή υπήρχε καταιγίδα και ισχυροί άνεμοι, οπότε κάναμε γύρους κοντά στο αεροδρόμιο. Είχα πολύ καιρό να αισθανθώ τόσο κούνημα και τόσες απότομες αλλαγές στην κλίση του αεροπλάνου. Ευτυχώς η όλη διαδικασία κράτησε λίγο (μισή ωρίτσα) και τελικά προσγειωθήκαμε χωρίς να γλυτώσουμε όμως μια ελαφριά ζάλη και ανακατωσούρα από το «σέικερ» που είχαμε περάσει.

Στο αεροδρόμιο Μπαράχας βγάλαμε το 3ήμερο εισιτήριο για τα ΜΜΜ της πόλης, με κόστος 22,50€ και πήραμε διαδοχικά το μετρό και τον προαστιακό για να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης όπου είχαμε κλείσει το διαμέρισμα μας. Αυτό βρισκόταν ανάμεσα στην Porta del Sol και την Gran Via, σε πολύ κεντρική και φυσικά νευραλγική περιοχή, τόσο για την επίσκεψη στα διάφορα αξιοθέατα, όσο και για τις νυχτερινές μας εξορμήσεις.

Βγήκαμε από τα υπόγεια καταγώγια του μετρό στην επιφάνεια, πάνω στην Gran Via, δίπλα ακριβώς στο κτίριο Telefónica κι αφού επιδοθήκαμε σ’ ένα φωτογραφικό οργασμό, προσπαθήσαμε να προσανατολιστούμε για να πάμε προς το διαμέρισμα. Αν και δεν στηρίχτηκα στο, από καιρό, «χαλασμένο» GPS του @stonerolling, τα κατάφερα να πάρω τελείως λάθος κατεύθυνση από μόνος μου.

Μετά από λίγες άσκοπες βόλτες βρήκαμε τον δρόμο μας και φτάσαμε στο κατάλυμα. Μας έβαλαν μέσα πριν την επίσημη ώρα του check-in αλλά προς έκπληξή μας, μας οδήγησαν σ’ ένα ημιυπόγειο διαμέρισμα με έντονη την μυρωδιά της μούχλας και της κλεισούρας. Αν και είμαστε εύκολοι άνθρωποι και φυσικά μόνο για τον ύπνο θα βρισκόμαστε μέσα στο διαμέρισμα, δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω το πόσο ακριβό ήταν τελικά για αυτά που προσέφερε.

Πολύ γρήγορα είμασταν πάλι έξω, ακολουθώντας, μαζί με πλήθος κόσμου, ντόπιων και τουριστών, την εντυπωσιακή Gran Via ως την Plaza del Callao.

Περπατήσαμε μέσα από τα στενά περνώντας μπροστά από το Monasterio de las Descalzas Reales και την Parroquia de San Ginés.

Στην συνέχεια διασχίζοντας μια από μια τις πύλες που βρίσκονται περιμετρικά της βρεθήκαμε στην Plaza Mayor, την κεντρική πλατεία της παλιά πόλης της Μαδρίτης. Από αυτού του είδους τις κλειστές πλατείες έχω δει πάρα πολλές, κυρίως στην Ισπανία και θα έλεγα ότι αυτή της Μαδρίτης δεν είναι από τις πιο ωραίες, μάλλον το αντίθετο. Το μόνο κτίριο που ξεχωρίζει κάπως είναι η Casa de la Panadería, ενώ το Άγαλμα του Φιλίππου Γ' χρειαζόταν κάποιον, λίγο να το «ζωντανέψει».

Φεύγοντας από την πλατεία κι αφού περάσαμε μπρος από το Palacio de Santa Cruz μπήκαμε για λίγο στην γειτονική εκκλησία Parroquia de Santa Cruz που έτυχε να είναι ανοιχτή.

Φωτογραφήσαμε το όμορφο κτίριο του Teatro Calderón κι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε μέσα από τα στενά δρομάκια προς την γειτονιά του Lavapiés, ξεφεύγοντας λίγο από το αμιγώς τουριστικό κέντρο.

Στην πλατεία Plaza de Agustín Lara είδαμε το ερειπωμένο κτίριο Escuelas Pías de San Fernando ενώ λίγο πιο πέρα περάσαμε από το σύγχρονο αλλά αδιάφορο κτίριο του θεάτρου Valle-Inclán.

Εκεί δίπλα άρχιζαν να εμφανίζονται, το ένα μετά το άλλο, μικρά μαγαζάκια, με αρκετά τραπεζάκια έξω και κάμποσο κόσμο να κάθεται και να απολαμβάνει την μπύρα του συνοδεία μεζέδων. Ξαφνικά θυμήθηκα ότι παρόλο το «εξαίρετο» πρωινό που μας είχαν σερβίρει στην διάρκεια της πτήσης, πεινούσα και μάλιστα πολύ. Θέση στα τραπεζάκια έξω δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, οπότε χωθήκαμε στον εσωτερικό χώρο του Achuri (που άμεσα μεταφράστηκε ως Αχούρι) και αμέσως παρήγγειλα ένα αυθεντικό, ισπανικό φαγητό, Μουσακά!!! Αφού δέχτηκα το δούλεμα από τον @stonerolling και το αντίστοιχο τηλεφωνικό από την σύζυγο έφαγα ήσυχα - ήσυχα τον μέτριο μουσακά μου, φαγητό στο οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ και το παραγγέλνω πάντα όταν το πετύχω.

Χορτασμένοι πια κατηφορίσαμε προς το μουσείο Reina Sofia για το οποίο είχαμε εκδώσει δωρεάν εισιτήρια για τις 19:00. Ήταν πολύ νωρίς για να μπούμε οπότε κάναμε μια μικρή αναγνώριση εξωτερικά του κτιρίου και συνεχίσαμε προς το κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό Atocha με σκοπό να δούμε το τροπικό κήπο που στεγάζεται στο εσωτερικό του σταθμού. Τελικά λόγω έργων τα πάντα ήταν κλειστά κι αρκεστήκαμε σε λίγες φωτογραφίες του κτιρίου του σταθμού αλλά και του κτιρίου του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης. Ξεχάσαμε μόνο να ρωτήσουμε αν μπορούσαμε να πάρουμε καμιά επιδότηση από τον τοπικό ΟΠΕΚΕΠΕ…

Συνεχίσαμε έτσι πηγαίνοντας προς τον Βασιλικό Βοτανικό Κήπο της πόλης που διαπιστώσαμε πως παρόλο που έχει εισιτήριο είχε απ’ έξω μια μεγάλη ουρά που περίμενε να μπει μέσα. Ουρά υπήρχε κι ακριβώς απέναντι για την δωρεάν είσοδο στο μουσείο Πράδο, και μάλιστα ακόμη μεγαλύτερη παρόλο που ακόμη ήθελε 1 ώρα για να ανοίξει (στις 18:00).

Περάσαμε από την πίσω πλευρά του μουσείου, προς της εκκλησία San Jerónimo el Real, στην οποία ετοιμαζόταν να γίνει γάμος. Χαζέψαμε για λίγο τους παρευρισκόμενους, ντυμένους με τα καλά τους, ενώ εντύπωση μας έκαναν οι πολλές «κοκκινοσκουφίστες» καλεσμένες. Ίσως να είναι κάποιο έθιμο για το οποίο ιδέα δεν έχω…

Εκείνη την στιγμή ξεκίνησε να ψιλοβρέχει και πολύ γρήγορα η βροχή άρχισε να δυναμώνει. Βρήκαμε καταφύγιο στην είσοδο μια πολυκατοικίας μαζί με άλλους τουρίστες διαφόρων εθνικοτήτων και περιμέναμε να κόψει λίγο. Η αναμενόμενη ύφεση του φαινομένου αργούσε όμως και σιγά σιγά πλησίαζε η ώρα που θα έπρεπε να πάμε να στηθούμε στην ουρά του μουσείου της Σοφίτσας. Το πήραμε απόφαση, ανεβάσαμε τις λάιτ κουκούλες μας και ελαφρά μουσκεμένοι φτάσαμε στο μουσείο.

Ευτυχώς είμασταν από τους πρώτους οπότε όταν πια στις 19:00 (ακριβώς!) άνοιξαν οι πόρτες αμέσως ξεχυθήκαμε προς το 2ο όροφο του κτιρίου, κατευθείαν για την Γκερνίκα. Κόσμος φυσικά υπήρχε πολύς ήδη εκεί αλλά αυτό δεν μας απέτρεψε από το μείνουμε μπρος σ’ αυτό το καταπληκτικό έργο κάμποση ώρα. Φυσικά το φωτογραφήσαμε απ’ όλες τις πλευρές ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα ένα σωρό λεπτομέρειες που «κρύβει» και οι οποίες καθόλου δεν αναδεικνύονται (σχεδόν δεν φαίνονται) στα μικρά αντίγραφα που είχαμε δει ως τότε.

Όταν ο @stonerolling με απομάκρυνε με το ζόρι από τον πίνακα που ονειρευόμουν να δω από παιδί σχεδόν, συνεχίσαμε να βλέπουμε κάποια άλλα έργα της έκθεσης. Την προσοχή μας αμέσως τράβηξαν οι αφίσες του εμφυλίου που βρίσκονταν εκεί κοντά. Με την αισθητική της εποχής τους, το «χρώμα» εκείνης της ταραχώδους εποχής, τα επαναστατικά συνθήματα και τον απλοϊκό αλλά πολύ άμεσο συμβολισμό τους μας κράτησαν αρκετή ώρα κι εκεί.

Είδαμε κι άλλα σύγχρονα σχετικά έργα, μεταξύ των οποίων κι έναν πίνακα του Νταλί, αλλά πολύ δύσκολα θα μας έκανε κάτι μεγάλη εντύπωση. Το μετείκασμα της Guernica τα θόλωνε όλα.

Βγήκαμε κάποια στιγμή από το μουσείο κι είπαμε να κινηθούμε προς το κέντρο μέσα από τα στενά, με κύριο σκοπό να βολιδοσκοπήσουμε τις διαθέσεις των ντόπιων όσον αφορά την βραδινή διασκέδαση. Έτσι αρχίσαμε να ανηφορίζουμε την Calle de Santa Isabel με κατεύθυνση προς την Puerta de Sol. Περάσαμε από το Cine Dore στην διασταύρωση με την Calle del Olmo όπου είχαμε ακούσει πως υπήρχαν ενδιαφέροντα μπαράκια αλλά δεν είδαμε κάτι ικανό να μας κινήσει το ενδιαφέρον.

Η Plaza de Santa Ana ήταν η επόμενη στάση μας με το πολύχρωμο κτίριο του Tablao Flamenco 1911 ενώ το Teatro Español στην άλλη πλευρά της πλατείας δεν φαινόταν σχεδόν καθόλου λόγω και πάλι έργων συντήρησης.

Όσο πλησιάζαμε προς την Puerta de Sol σε όλους τους δρόμους και τα στενά της περιοχής άρχισε να επικρατεί το αδιαχώρητο.

Μπορέσαμε με δυσκολία να φτάσουμε στο διάσημο άγαλμα της Αρκούδας με την Κουμαριά (και όχι φραουλιά που λένε οι διάφοροι μεταφραστές της συμφοράς - El Oso y el Madroño) και κατόπιν βγήκαμε για λίγο στην πλατεία φωτογραφίζοντας βιαστικά 2-3 σημεία της που είχαν ενδιαφέρον.

Καθώς την προηγούμενη βραδιά είμασταν σχεδόν άυπνοι κι έπειτα όλη μέρα στους δρόμους αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο διαμέρισμα για λίγη χαλάρωση πριν την βραδινή μας εξόρμηση. Εξάλλου ήταν νωρίς ακόμη, σχεδόν 9, και είναι γνωστό πως οι Ισπανοί μας μοιάζουν αρκετά και δεν βγαίνουν νωρίς για διασκέδαση.

Η χαλάρωση κράτησε κάπως παραπάνω, συνοδεία ηχητικών εφέ που θύμιζαν ροχαλητά κι έτσι βγήκαμε τελικά από το υπόγειο λαγούμι μας γύρω στα μεσάνυχτα. Τα κτίρια πια ήταν φωτισμένα κι έδιναν μια πολύ πιο φωτογενή εικόνα με συνέπεια να καθυστερήσουμε λίγο για να φωτογραφίσουμε αρκετά από αυτά.

Περνώντας από αρκετά μαγαζιά που ζητούσαν είσοδο και προσέλκυαν μεγάλο αριθμό νεαρών τουριστών καταλήξαμε σ’ ένα ατμοσφαιρικό μπαράκι για να ακούσουμε καλή μουσική και να δοκιμάσουμε καμιά τεκίλα της προκοπής. Αποδείχτηκε πως ο μπάρμαν είχε εντρυφήσει στο αντικείμενο, με ταξίδια στο Μεξικό και σε διάφορες μονάδες παραγωγής οπότε κάναμε μια μικρή αλλά ενδιαφέρουσα γευσιγνωσία τεκιλών.

Η αλήθεια είναι πως δεν αντέξαμε πολύ και σκεπτόμενοι πως αύριο θα είχαμε μια πολύ γεμάτη και κουραστική ημέρα γυρίσαμε σχετικά νωρίς στο διαμέρισμα (περίπου μεταξύ 1:30 και 2:00) για να πέσουμε «ξεροί» για ύπνο.

Διαδρομή 1ης ημέρας στη Μαδρίτη

 

[Sassenach77]

Οι Βαλεαρίδες νήσοι είναι το τελευταίο μέρος της Ισπανίας που θα ήθελα να πάω. Βασικά αν δεν πάω και καθόλου δεν θα με χαλάσει. Απο όλη την Ιβηρική χερσόνησο τη Μαγιόρκα διαλέξατε;

 

[gkalla]

Οι Βαλεαρίδες νήσοι είναι το τελευταίο μέρος της Ισπανίας που θα ήθελα να πάω. Βασικά αν δεν πάω και καθόλου δεν θα με χαλάσει. Απο όλη την Ιβηρική χερσόνησο τη Μαγιόρκα διαλέξατε;

Ναι αλλά πως θα πάω σε όλες τις επαρχίες της Ισπανίας; Δεν μου έχουν μείνει και πολλές…
Πέρα από την πλάκα, άργησαν να απαντήσουν από τη Γρανάδα που ήταν η πρώτη προτεραιότητα μου κι έτσι φοβούμενοι την απόρριψη απαντήσαμε θετικά στην Μαγιόρκα.

 

[Sassenach77]

Ναι αλλά πως θα πάω σε όλες τις επαρχίες της Ισπανίας; Δεν μου έχουν μείνει και πολλές…

Πέρα από την πλάκα, άργησαν να απαντήσουν από τη Γρανάδα που ήταν η πρώτη προτεραιότητα μου κι έτσι φοβούμενοι την απόρριψη απαντήσαμε θετικά στην Μαγιόρκα.

Έτσι εξηγείται, γιατί μου είναι δύσκολο να σε φανταστώ εσένα να έχεις πρώτη επιλογή Μαγιόρκα όταν υπάρχουν άλλες εκκρεμότητες στη Ιβηρική

Άντε γράφε!

 

[psilos3]

Ήταν κάτι που έμοιαζε με ομελέτα αλλά είχε γεύση και υφή χώματος και μάλιστα όχι καλής ποιότητας.

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

(καταπληκτικές οι φωτογραφίες της Μαδρίτης, μου έφερες ωραίες θύμησες κατά νου. Παρακολουθώ όπως πάντα μ' ενδιαφέρον).

 

[gkalla]

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

Έχω φάει χώμα ελιάς, που λένε κι αυτοί του Master Chef!

καταπληκτικές οι φωτογραφίες της Μαδρίτης,

Τα εύσημα στον @stonerolling …

 

[stonerolling]

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

Πραγματικά ήταν ΠΟΛΥ χειρότερο ακόμα και από άμμο σε Αυγουστιάτικη αμμοβολή. Δεν άνοιγε και το παράθυρο του αεροπλάνου για να το φτύσω έξω...

 

[stonerolling]

Έλα ρε που τα θυμάσαι όλα αυτά;

Καλά που βγάζαμαν καμιά φώτο και γράφεις την ιστορία μπας και τα εμπεδώσω. Μόνο όταν πίνω τεκίλες τα βράδια γράφονται στο μυαλό μου πράγματα.