Ισπανία Έχω κι Erasmus, πάμε μια Μαγιόρκα; (+ Μαδρίτη, Βαρκελώνη)

[gkalla]

Βαρκελώνη I - Festes del Gòtic, L'Eixample, Barri Gotic, Κτίρια Gaudí

Προσγειωθήκαμε στο El Prat 5 λεπτά πριν τις 22:00, γρήγορα βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο, πήραμε αμέσως το γνωστό Α1-Aerobus και λόγω της ώρας σε λιγότερο από μισή ώρα είμασταν στο κέντρο της πόλης, στην Plaça de Catalunya. Λίγα μέτρα πιο κεί, στην άλλη γωνία της πλατείας ήταν το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει και στο οποίο πήγαμε, κάναμε check-in, αποθέσαμε αποσκευές και σε χρόνο μηδέν είμασταν και πάλι έξω.

Στην Plaça de Catalunya μόλις τελείωνε μια συναυλία που δεν προλάβαμε αλλά δεν στεναχωρηθήκαμε για πολύ. Λίγο πιο κάτω, στην επόμενη πλατεία, υπήρχε άλλη μια μεγάλη συγκέντρωση νεαρόκοσμου, με μια DJ να δίνει τον παλμό. Είχαμε βρεθεί στην καρδιά του Festes del Gòtic 2025, το ετήσιο φεστιβάλ της πόλης που φέτος διεξαγόταν μεταξύ 8 και 11 Μαΐου. Ούτε να το είχαμε κανονίσει επίτηδες!

Μείναμε για λίγο αλλά σύντομα προχωρήσαμε πιο κάτω “πέφτοντας” πάνω στον Καθεδρικό Ναό της πόλης, χωρίς όμως να σταθούμε κι εκεί για πολύ. Καθώς από παντού ακούγαμε μουσικές προχωρήσαμε στην επόμενη μικρή πλατεία ακολουθώντας τον ήχο αλλά και τις διάφορες παρέες που κυκλοφορούσαν στα δρομάκια της Γοτθικής γειτονιάς. Κι εκεί υπήρχε άλλος ένας DJ, αρκετός κόσμος συγκεντρωμένος που έπινε τις μπυρίτσες του και χόρευε στον ρυθμό.

Ανάμεσα στα στενάκια κι ενώ είχα πεταχτεί σ’ ένα ψιλικατζίδικο να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό ένας έγχρωμος πλησίασε τον @stonerolling ρωτώντας τον αν ήθελε να του πουλήσει μαριχουάνα. Με χαμόγελο του απάντησε όχι ευχαριστώ, ίσως την επόμενη φορά. Δεν τον ξαναφήνω μόνο του. Θα μου τον παρασύρουν στις ακολασίες και τους εθισμούς… Νέα αλλαγή πλατείας, αυτή την φορά στην Plaça de Sant Miquel, όπου γινόταν το αδιαχώρητο. Κι εδώ μουσικές αλλά και performances επί σκηνής μας κράτησαν περισσότερο το ενδιαφέρον. Μπήκαμε κι εμείς στο κλίμα και το πνεύμα των ντόπιων και μείναμε αρκετή ώρα εκεί. Δεν χρειάζεται βέβαια να σας πω ότι όπως πάντα ο @stonerolling μπήκε αμέσως στο χορό.

Γίναμε αχόρταγοι όμως και θέλαμε να δούμε κι άλλα τέτοια χάπενινγκ και η πόλη δεν μας χάλασε το χατήρι. Σχεδόν κάθε 2ο τετράγωνο υπήρχε κάτι ενώ η κυκλοφορία στους πεζοδρόμους ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Άπαντες ήταν έξω, ντόπιοι κυρίως αλλά και τουρίστες, κυκλοφορούσαν στα στενά και τις πλατείες λες και ήταν μέρα.

Μετά από λίγο φτάσαμε στην Plaça Reial, επίσης γεμάτη κόσμο, αν και εδώ δεν υπήρχε κάποιο live. Σταθήκαμε για λίγο, ίσα ίσα για μια, δυο φωτογραφίες.

Βγήκαμε στην La Rambla όπου είδαμε πολύ κόσμο να μπαίνει στην Old Irish Pub. Και φυσικά ακολουθήσαμε κι εμείς…

Αν και ήταν πραγματικά γεμάτη κόσμο που χόρευε και διασκέδαζε μας “χάλασε” λίγο το ψηλό ποσοστό Άγγλων και ειδικά οι κοριστοπαρέες που είχαν έρθει για bachelor με όλα αυτά τα τούλια, τις υφασμάτινες διαγώνιες κορδέλες καθώς και τα κακόγουστα ρούχα τους. Αποφασίσαμε να τους αγνοήσουμε, ήπιαμε τις μπυρίτσες μας και παρόλο που ήμασταν αρκετά κουρασμένοι από την μεγάλη μέρα που είχε προηγηθεί, μείναμε σχεδόν ως τις 3:00. Φυσικά όλη αυτή την ώρα ο @stonerolling χοροπήδαγε σαν τρελός επικοινωνώντας χορευτικά με πολύ κόσμο. Με το πόδι μιας άτυχης ισπανιδούλας “επικοινώνησε” περισσότερο όταν αυτό “βρέθηκε” κάτω από το δικό του. Η συγνώμη του έγινε δεκτή μόλις και μετά βίας. Μάλλον δεν θα ξαναχορέψει με έλληνα ποτέ. Ένας άλλος πιτσιρικάς ισπανός μαζί με την παρέα του (όλες νεαρές τουρίστριες - Spanish καμάκι) διασκέδαζε με την ενέργεια του @stonerolling, γνωρίζοντάς τον σε όλους και σε όλες.

Βγαίνοντας είδαμε πως σχεδόν τα πάντα είχαν ερημώσει και περνώντας βιαστικά από διάφορα ενδιαφέροντα σημεία της περιοχής (Ajuntament de Barcelona, Pont del Bisbe, Reial Cercle Artístic), επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας.

Η επόμενη ημέρα, ουσιαστικά η τελευταία πλήρης μέρα του ταξιδιού μας, θα ήταν πολύ γεμάτη. Έπρεπε να δείξω στον @stonerolling τα βασικά της πόλης αλλά και να προσθέσω κάποια, λίγα, σημεία για μένα, πράγματα που δεν είχα δει στην προηγούμενη επίσκεψή μου στην πόλη. Ξεκινήσαμε κάπως αργά λόγω της χθεσινής μας κραιπάλης και πριν πάρουμε το μετρό είδαμε κλεφτά το Teatre Coliseum.

Με το μετρό L2 φτάσαμε γρήγορα στην Sagrada Familia. Δεν είχαμε καταφέρει να βρούμε εισιτήρια για να μπούμε στο εσωτερικό της, όταν τα ψάχναμε, περίπου 1 μήνα πριν το ταξίδι. Δυστυχώς είχαν εξαντληθεί όλα, για την συγκεκριμένη ημέρα. Έτσι αρκεστήκαμε να την θαυμάσουμε εξωτερικά, απ’ όλες τις πλευρές της, παίρνοντας άπειρες λήψεις από κάθε γωνιά της. Η πρόοδος του έργου όμως δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα μεγάλη από το ‘17 που την είχα ξαναδεί. Έχω την αίσθηση ότι, για μια ακόμη φορά, το χρονοδιάγραμμα της αποπεράτωσης θα πάει κι άλλο πίσω από το 2026 που έχουν ανακοινώσει. Πάντως όταν ολοκληρωθεί θα έχω έτοιμη την δικαιολογία για να επισκεφτώ και πάλι την πόλη.

Μόλις χορτάσαμε από την Sagrada απομακρυνθήκαμε με κατεύθυνση την μεγάλη λεωφόρο Diagonal και σύντομα φτάσαμε στο μνημείο του ντόπιου συγγραφέα Mossèn Jacint Verdaguer, με τα κυπαρίσσια του, που στέκεται στην ίδια διασταύρωση με ένα ογκώδες κτίριο γραφείων κι επιχειρήσεων, το Roland House.

Με βήμα ταχύ φτάσαμε στο ύψος της Passeig de Sant Joan στην οποία είχε στηθεί μια μικρή αγορά. Δεν αντισταθήκαμε, την διασχίσαμε, όχι τόσο για ψωνίσουμε, όσο για να πάρουμε μια μικρή γεύση των ντόπιων ανθρώπων και προϊόντων. Εκεί κοντά είδαμε και μια αφίσα για μια συναυλία αφιερωμένη στον Μίκη Θεοδωράκη που είχε γίνει μόλις την προηγούμενη ημέρα στην πόλη.

Μετά από αυτήν την μικρή παράκαμψη επιστρέψαμε στην Avenida Diagonal και περάσαμε μπροστά από κτίριο Casa de les Punxes (Casa Terradas) του μοντερνιστή αρχιτέκτονα Josep Puig i Cadafalch, που από μακριά έμοιαζε με τούβλινο κάστρο.

Κοντά ήταν και η Casa Comalat κτίριο Art Nouveau, του επηρεασμένου από τον Γκαουντί αρχιτέκτονα Salvador Valeri i Pupurull. Δεν ήμουν καλά “διαβασμένος” κι έτσι είδαμε μόνο την λιγότερο εντυπωσιακή πλευρά του κτιρίου, χάνοντας την πιο “χρωματιστή” και μοντερνιστική που βρισκόταν στο πίσω μέρος του τετραγώνου. Ευτυχώς δεν χάσαμε το επίσης ωραίο κτίριο Palau del Baró de Quadras που βρίσκεται σχεδόν απέναντι.

Ήμασταν πια στην Passeig de Gràcia, την διασημότερη, μετά την La Rambla, λεωφόρο της πόλης. Και φυσικά αμέσως τρέξαμε προς την Casa Mila, ή αλλιώς La Pedrera καθώς όντως το κτίριο μοιάζει να είναι μέρος από λατομείο πέτρας. Ένας μικρός χαμός γινόταν απέξω από τους τουρίστες αλλά ο εκπαιδευμένος παπαράτσι @stonerolling κατάφερε να πάρει αρκετές καλές λήψεις του κτιρίου, τόσο από το εξωτερικό του, τα μπαλκόνια και τις καμινάδες όσο και από τον προθάλαμο του εσωτερικού του.

Θυμόμουν πως στο επόμενο διάσημο κτίριο του Γκαουντί που βρίσκεται λίγο πιο κάτω, την Casa Batllo, τα ψηλά και πυκνόφυλλα δέντρα που βρίσκονταν μπροστά του εμπόδιζαν την καλή φωτογράφιση και είχα ενημερώσει τον φωτογράφο. Με έκπληξη είδα πως τα δέντρα ήταν πια, όχι απλώς κλαδεμένα, αλλά πετσοκομμένα με προφανή σκοπό να προσφέρεται ανεμπόδιστη θέα προς το κτίριο για τους τουρίστες. Όλα για τα λεφτά… Πάντως το κτίριο παραμένει το αγαπημένο μου από τις δημιουργίες του Γκαουντί γιατί μου αρέσει πολύ αυτή η ανάλαφρη διάθεση που προσφέρει χρησιμοποιώντας στοιχεία που παραπέμπουν σε σκελετούς. Η τέλεια αντίθεση.

Κολλητά με την Casa Batllo στέκεται η Casa Museu Amatller ένα μοντερνιστικό κτίριο που συνδυάζει καταλανική και φλαμανδική αρχιτεκτονική, του Josep Puig i Cadafalch και σχεδόν δίπλα, στην γωνιά του δρόμου, η Casa Lleó Morera 2 ακόμη ωραία κτίρια που αν βρίσκονταν σε άλλο σημείο της πόλης θα μου άρεσαν περισσότερο. Η σύγκριση δεν τα ευνοούσε καθόλου…

Συνεχίσαμε να περπατάμε εξαντλώντας την Passeig de Gràcia με τα πολλά άγνωστα και γνωστά ενδιαφέροντα κτίρια (Palau Marcet ή αλλιώς Cines Comèdia) και μπαίνοντας στην La Rampbla όπου το σκηνικό ήταν παρόμοιο.

Παρομοίως βλέπαμε και φωτογραφίζαμε κι εδώ τέτοια κτίρια. Ανάμεσά τους η Reial Acadèmia de Ciències i Arts de Barcelona, η Casa Manuela Xiqués, η εκκλησία Església de la Mare de Déu de Betlem και άλλα πολλά.

Περάσαμε κάτω από τις στοές του Virreina Palace για να καταλήξουμε στην διάσημη κλειστή αγορά της πόλης, την Mercat de la Boqueria, στην οποία γινόταν ένας μικρός χαμός από επισκέπτες. Σχεδόν δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε στους διαδρόμους της κι έτσι γρήγορα βγήκαμε έξω.

Σε όλο σχεδόν το μήκος της La Rambla γίνονταν έργα αλλά ευτυχώς το γνωστό μωσαϊκό του Μιρό δεν είχε πειραχτεί κι έτσι μπορέσαμε να το δούμε, έστω και με τους πεζούς να περνάνε αδιάκοπα από πάνω του. Ο @stonerolling δεν μπόρεσε να αντισταθεί και σκαρφάλωσε σε μια κολώνα ώστε να μπορέσει να το απαθανατίσει καλύτερα.

Στην Carrer Nou de la Rambla στρίψαμε για να δούμε το τελευταίο, γι αυτό το ταξίδι, έργο του Γκαουντί, το μέγαρο Palau Güell, σπίτι του βασικού χρηματοδότη του, Güell.

Μια στάση ήταν απαραίτητη καθώς είχαμε αρχίσει να κουραζόμαστε κι έτσι για να αναπληρώσουμε την ενέργεια μας σταθήκαμε σ ένα μικρό μαγαζάκι της γειτονιάς για να φάμε μερικά τσούρος με σοκολάτα. Μέτρια ήταν αλλά την δουλειά τους την έκαναν και μας “κράτησαν” καλά για τις επόμενες ώρες.

Διαδρομή στη Βαρκελώνη (Πρωινή)

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[evaT]

Τι ωραία εμπειρία!
Κρίμα να μην υπάρχουν τέτοια προγράμματα και για άλλους κλάδους του Δημοσίου, μαντέψτε ποιά θα έκανε ζωντανή ανταπόκριση
Στο μεταξύ αδύνατον να το φανταστώ τότε που το έκανα αυτό το ταξίδι έτσι ξαφνικά δίχως να ξέρω καλά καλά κατά πούθε πέφτει το νησί, ότι μια μέρα θα το μοιραζόμουν δημόσια....

Ελπίζω να σας άρεσε όσο και σε μας, αναμένω τη συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον.

 

[paefstra]

Τι ωραία εμπειρία!
Κρίμα να μην υπάρχουν τέτοια προγράμματα και για άλλους κλάδους του Δημοσίου, μαντέψτε ποιά θα έκανε ζωντανή ανταπόκριση

Για ψαξτο λιγο περισσοτερο. Ειναι πολυ ευρυ το πεδιο, αφορα γενικα επιστημονες. Το προβλημα ειναι να επιλεγεις. Εχω επιλεγει 2 φορες και απο τοτε δυσκολεψε παρα παρα πολυ. Να ξερεις εχει υποχρεωσεις και δεν ειναι ταξιδι οπως το φανταζεσαι.
Περσι το πηρε πανω του ο δντης μου, για Μαγιορκα επισης. Φαγαμε πορτα.

 

[gkalla]

Ελπίζω να σας άρεσε όσο και σε μας, αναμένω τη συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον.

Όπως θα δεις και αργότερα, δεν ξετρελαθήκαμε αλλά για σχεδόν δωρεάν ταξίδι καλά ήταν.

 

[gkalla]

Μαδρίτη Ι - Κέντρο, Lavapiés, Reina Sofía

Το ταξίδι ξεκίνησε με την πρωινή πτήση των 8:55 για Μαδρίτη. Στην διάρκεια της οποίας η «αγαπημένη» Aegean, μας σερβίρισε ίσως το χειρότερο πρωϊνό που έχω δοκιμάσει ποτέ στον αέρα. Ήταν κάτι που έμοιαζε με ομελέτα αλλά είχε γεύση και υφή χώματος και μάλιστα όχι καλής ποιότητας.

Φτάσαμε περίπου στην ώρα μας στον εναέριο χώρο της πόλης, αλλά στην περιοχή υπήρχε καταιγίδα και ισχυροί άνεμοι, οπότε κάναμε γύρους κοντά στο αεροδρόμιο. Είχα πολύ καιρό να αισθανθώ τόσο κούνημα και τόσες απότομες αλλαγές στην κλίση του αεροπλάνου. Ευτυχώς η όλη διαδικασία κράτησε λίγο (μισή ωρίτσα) και τελικά προσγειωθήκαμε χωρίς να γλυτώσουμε όμως μια ελαφριά ζάλη και ανακατωσούρα από το «σέικερ» που είχαμε περάσει.

Στο αεροδρόμιο Μπαράχας βγάλαμε το 3ήμερο εισιτήριο για τα ΜΜΜ της πόλης, με κόστος 22,50€ και πήραμε διαδοχικά το μετρό και τον προαστιακό για να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης όπου είχαμε κλείσει το διαμέρισμα μας. Αυτό βρισκόταν ανάμεσα στην Porta del Sol και την Gran Via, σε πολύ κεντρική και φυσικά νευραλγική περιοχή, τόσο για την επίσκεψη στα διάφορα αξιοθέατα, όσο και για τις νυχτερινές μας εξορμήσεις.

Βγήκαμε από τα υπόγεια καταγώγια του μετρό στην επιφάνεια, πάνω στην Gran Via, δίπλα ακριβώς στο κτίριο Telefónica κι αφού επιδοθήκαμε σ’ ένα φωτογραφικό οργασμό, προσπαθήσαμε να προσανατολιστούμε για να πάμε προς το διαμέρισμα. Αν και δεν στηρίχτηκα στο, από καιρό, «χαλασμένο» GPS του @stonerolling, τα κατάφερα να πάρω τελείως λάθος κατεύθυνση από μόνος μου.

Μετά από λίγες άσκοπες βόλτες βρήκαμε τον δρόμο μας και φτάσαμε στο κατάλυμα. Μας έβαλαν μέσα πριν την επίσημη ώρα του check-in αλλά προς έκπληξή μας, μας οδήγησαν σ’ ένα ημιυπόγειο διαμέρισμα με έντονη την μυρωδιά της μούχλας και της κλεισούρας. Αν και είμαστε εύκολοι άνθρωποι και φυσικά μόνο για τον ύπνο θα βρισκόμαστε μέσα στο διαμέρισμα, δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω το πόσο ακριβό ήταν τελικά για αυτά που προσέφερε.

Πολύ γρήγορα είμασταν πάλι έξω, ακολουθώντας, μαζί με πλήθος κόσμου, ντόπιων και τουριστών, την εντυπωσιακή Gran Via ως την Plaza del Callao.

Περπατήσαμε μέσα από τα στενά περνώντας μπροστά από το Monasterio de las Descalzas Reales και την Parroquia de San Ginés.

Στην συνέχεια διασχίζοντας μια από μια τις πύλες που βρίσκονται περιμετρικά της βρεθήκαμε στην Plaza Mayor, την κεντρική πλατεία της παλιά πόλης της Μαδρίτης. Από αυτού του είδους τις κλειστές πλατείες έχω δει πάρα πολλές, κυρίως στην Ισπανία και θα έλεγα ότι αυτή της Μαδρίτης δεν είναι από τις πιο ωραίες, μάλλον το αντίθετο. Το μόνο κτίριο που ξεχωρίζει κάπως είναι η Casa de la Panadería, ενώ το Άγαλμα του Φιλίππου Γ' χρειαζόταν κάποιον, λίγο να το «ζωντανέψει».

Φεύγοντας από την πλατεία κι αφού περάσαμε μπρος από το Palacio de Santa Cruz μπήκαμε για λίγο στην γειτονική εκκλησία Parroquia de Santa Cruz που έτυχε να είναι ανοιχτή.

Φωτογραφήσαμε το όμορφο κτίριο του Teatro Calderón κι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε μέσα από τα στενά δρομάκια προς την γειτονιά του Lavapiés, ξεφεύγοντας λίγο από το αμιγώς τουριστικό κέντρο.

Στην πλατεία Plaza de Agustín Lara είδαμε το ερειπωμένο κτίριο Escuelas Pías de San Fernando ενώ λίγο πιο πέρα περάσαμε από το σύγχρονο αλλά αδιάφορο κτίριο του θεάτρου Valle-Inclán.

Εκεί δίπλα άρχιζαν να εμφανίζονται, το ένα μετά το άλλο, μικρά μαγαζάκια, με αρκετά τραπεζάκια έξω και κάμποσο κόσμο να κάθεται και να απολαμβάνει την μπύρα του συνοδεία μεζέδων. Ξαφνικά θυμήθηκα ότι παρόλο το «εξαίρετο» πρωινό που μας είχαν σερβίρει στην διάρκεια της πτήσης, πεινούσα και μάλιστα πολύ. Θέση στα τραπεζάκια έξω δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, οπότε χωθήκαμε στον εσωτερικό χώρο του Achuri (που άμεσα μεταφράστηκε ως Αχούρι) και αμέσως παρήγγειλα ένα αυθεντικό, ισπανικό φαγητό, Μουσακά!!! Αφού δέχτηκα το δούλεμα από τον @stonerolling και το αντίστοιχο τηλεφωνικό από την σύζυγο έφαγα ήσυχα - ήσυχα τον μέτριο μουσακά μου, φαγητό στο οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ και το παραγγέλνω πάντα όταν το πετύχω.

Χορτασμένοι πια κατηφορίσαμε προς το μουσείο Reina Sofia για το οποίο είχαμε εκδώσει δωρεάν εισιτήρια για τις 19:00. Ήταν πολύ νωρίς για να μπούμε οπότε κάναμε μια μικρή αναγνώριση εξωτερικά του κτιρίου και συνεχίσαμε προς το κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό Atocha με σκοπό να δούμε το τροπικό κήπο που στεγάζεται στο εσωτερικό του σταθμού. Τελικά λόγω έργων τα πάντα ήταν κλειστά κι αρκεστήκαμε σε λίγες φωτογραφίες του κτιρίου του σταθμού αλλά και του κτιρίου του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης. Ξεχάσαμε μόνο να ρωτήσουμε αν μπορούσαμε να πάρουμε καμιά επιδότηση από τον τοπικό ΟΠΕΚΕΠΕ…

Συνεχίσαμε έτσι πηγαίνοντας προς τον Βασιλικό Βοτανικό Κήπο της πόλης που διαπιστώσαμε πως παρόλο που έχει εισιτήριο είχε απ’ έξω μια μεγάλη ουρά που περίμενε να μπει μέσα. Ουρά υπήρχε κι ακριβώς απέναντι για την δωρεάν είσοδο στο μουσείο Πράδο, και μάλιστα ακόμη μεγαλύτερη παρόλο που ακόμη ήθελε 1 ώρα για να ανοίξει (στις 18:00).

Περάσαμε από την πίσω πλευρά του μουσείου, προς της εκκλησία San Jerónimo el Real, στην οποία ετοιμαζόταν να γίνει γάμος. Χαζέψαμε για λίγο τους παρευρισκόμενους, ντυμένους με τα καλά τους, ενώ εντύπωση μας έκαναν οι πολλές «κοκκινοσκουφίστες» καλεσμένες. Ίσως να είναι κάποιο έθιμο για το οποίο ιδέα δεν έχω…

Εκείνη την στιγμή ξεκίνησε να ψιλοβρέχει και πολύ γρήγορα η βροχή άρχισε να δυναμώνει. Βρήκαμε καταφύγιο στην είσοδο μια πολυκατοικίας μαζί με άλλους τουρίστες διαφόρων εθνικοτήτων και περιμέναμε να κόψει λίγο. Η αναμενόμενη ύφεση του φαινομένου αργούσε όμως και σιγά σιγά πλησίαζε η ώρα που θα έπρεπε να πάμε να στηθούμε στην ουρά του μουσείου της Σοφίτσας. Το πήραμε απόφαση, ανεβάσαμε τις λάιτ κουκούλες μας και ελαφρά μουσκεμένοι φτάσαμε στο μουσείο.

Ευτυχώς είμασταν από τους πρώτους οπότε όταν πια στις 19:00 (ακριβώς!) άνοιξαν οι πόρτες αμέσως ξεχυθήκαμε προς το 2ο όροφο του κτιρίου, κατευθείαν για την Γκερνίκα. Κόσμος φυσικά υπήρχε πολύς ήδη εκεί αλλά αυτό δεν μας απέτρεψε από το μείνουμε μπρος σ’ αυτό το καταπληκτικό έργο κάμποση ώρα. Φυσικά το φωτογραφήσαμε απ’ όλες τις πλευρές ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα ένα σωρό λεπτομέρειες που «κρύβει» και οι οποίες καθόλου δεν αναδεικνύονται (σχεδόν δεν φαίνονται) στα μικρά αντίγραφα που είχαμε δει ως τότε.

Όταν ο @stonerolling με απομάκρυνε με το ζόρι από τον πίνακα που ονειρευόμουν να δω από παιδί σχεδόν, συνεχίσαμε να βλέπουμε κάποια άλλα έργα της έκθεσης. Την προσοχή μας αμέσως τράβηξαν οι αφίσες του εμφυλίου που βρίσκονταν εκεί κοντά. Με την αισθητική της εποχής τους, το «χρώμα» εκείνης της ταραχώδους εποχής, τα επαναστατικά συνθήματα και τον απλοϊκό αλλά πολύ άμεσο συμβολισμό τους μας κράτησαν αρκετή ώρα κι εκεί.

Είδαμε κι άλλα σύγχρονα σχετικά έργα, μεταξύ των οποίων κι έναν πίνακα του Νταλί, αλλά πολύ δύσκολα θα μας έκανε κάτι μεγάλη εντύπωση. Το μετείκασμα της Guernica τα θόλωνε όλα.

Βγήκαμε κάποια στιγμή από το μουσείο κι είπαμε να κινηθούμε προς το κέντρο μέσα από τα στενά, με κύριο σκοπό να βολιδοσκοπήσουμε τις διαθέσεις των ντόπιων όσον αφορά την βραδινή διασκέδαση. Έτσι αρχίσαμε να ανηφορίζουμε την Calle de Santa Isabel με κατεύθυνση προς την Puerta de Sol. Περάσαμε από το Cine Dore στην διασταύρωση με την Calle del Olmo όπου είχαμε ακούσει πως υπήρχαν ενδιαφέροντα μπαράκια αλλά δεν είδαμε κάτι ικανό να μας κινήσει το ενδιαφέρον.

Η Plaza de Santa Ana ήταν η επόμενη στάση μας με το πολύχρωμο κτίριο του Tablao Flamenco 1911 ενώ το Teatro Español στην άλλη πλευρά της πλατείας δεν φαινόταν σχεδόν καθόλου λόγω και πάλι έργων συντήρησης.

Όσο πλησιάζαμε προς την Puerta de Sol σε όλους τους δρόμους και τα στενά της περιοχής άρχισε να επικρατεί το αδιαχώρητο.

Μπορέσαμε με δυσκολία να φτάσουμε στο διάσημο άγαλμα της Αρκούδας με την Κουμαριά (και όχι φραουλιά που λένε οι διάφοροι μεταφραστές της συμφοράς - El Oso y el Madroño) και κατόπιν βγήκαμε για λίγο στην πλατεία φωτογραφίζοντας βιαστικά 2-3 σημεία της που είχαν ενδιαφέρον.

Καθώς την προηγούμενη βραδιά είμασταν σχεδόν άυπνοι κι έπειτα όλη μέρα στους δρόμους αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο διαμέρισμα για λίγη χαλάρωση πριν την βραδινή μας εξόρμηση. Εξάλλου ήταν νωρίς ακόμη, σχεδόν 9, και είναι γνωστό πως οι Ισπανοί μας μοιάζουν αρκετά και δεν βγαίνουν νωρίς για διασκέδαση.

Η χαλάρωση κράτησε κάπως παραπάνω, συνοδεία ηχητικών εφέ που θύμιζαν ροχαλητά κι έτσι βγήκαμε τελικά από το υπόγειο λαγούμι μας γύρω στα μεσάνυχτα. Τα κτίρια πια ήταν φωτισμένα κι έδιναν μια πολύ πιο φωτογενή εικόνα με συνέπεια να καθυστερήσουμε λίγο για να φωτογραφίσουμε αρκετά από αυτά.

Περνώντας από αρκετά μαγαζιά που ζητούσαν είσοδο και προσέλκυαν μεγάλο αριθμό νεαρών τουριστών καταλήξαμε σ’ ένα ατμοσφαιρικό μπαράκι για να ακούσουμε καλή μουσική και να δοκιμάσουμε καμιά τεκίλα της προκοπής. Αποδείχτηκε πως ο μπάρμαν είχε εντρυφήσει στο αντικείμενο, με ταξίδια στο Μεξικό και σε διάφορες μονάδες παραγωγής οπότε κάναμε μια μικρή αλλά ενδιαφέρουσα γευσιγνωσία τεκιλών.

Η αλήθεια είναι πως δεν αντέξαμε πολύ και σκεπτόμενοι πως αύριο θα είχαμε μια πολύ γεμάτη και κουραστική ημέρα γυρίσαμε σχετικά νωρίς στο διαμέρισμα (περίπου μεταξύ 1:30 και 2:00) για να πέσουμε «ξεροί» για ύπνο.

Διαδρομή 1ης ημέρας στη Μαδρίτη

 

[Sassenach77]

Οι Βαλεαρίδες νήσοι είναι το τελευταίο μέρος της Ισπανίας που θα ήθελα να πάω. Βασικά αν δεν πάω και καθόλου δεν θα με χαλάσει. Απο όλη την Ιβηρική χερσόνησο τη Μαγιόρκα διαλέξατε;

 

[gkalla]

Οι Βαλεαρίδες νήσοι είναι το τελευταίο μέρος της Ισπανίας που θα ήθελα να πάω. Βασικά αν δεν πάω και καθόλου δεν θα με χαλάσει. Απο όλη την Ιβηρική χερσόνησο τη Μαγιόρκα διαλέξατε;

Ναι αλλά πως θα πάω σε όλες τις επαρχίες της Ισπανίας; Δεν μου έχουν μείνει και πολλές…
Πέρα από την πλάκα, άργησαν να απαντήσουν από τη Γρανάδα που ήταν η πρώτη προτεραιότητα μου κι έτσι φοβούμενοι την απόρριψη απαντήσαμε θετικά στην Μαγιόρκα.

 

[Sassenach77]

Ναι αλλά πως θα πάω σε όλες τις επαρχίες της Ισπανίας; Δεν μου έχουν μείνει και πολλές…

Πέρα από την πλάκα, άργησαν να απαντήσουν από τη Γρανάδα που ήταν η πρώτη προτεραιότητα μου κι έτσι φοβούμενοι την απόρριψη απαντήσαμε θετικά στην Μαγιόρκα.

Έτσι εξηγείται, γιατί μου είναι δύσκολο να σε φανταστώ εσένα να έχεις πρώτη επιλογή Μαγιόρκα όταν υπάρχουν άλλες εκκρεμότητες στη Ιβηρική

Άντε γράφε!

 

[psilos3]

Ήταν κάτι που έμοιαζε με ομελέτα αλλά είχε γεύση και υφή χώματος και μάλιστα όχι καλής ποιότητας.

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

(καταπληκτικές οι φωτογραφίες της Μαδρίτης, μου έφερες ωραίες θύμησες κατά νου. Παρακολουθώ όπως πάντα μ' ενδιαφέρον).

 

[gkalla]

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

Έχω φάει χώμα ελιάς, που λένε κι αυτοί του Master Chef!

καταπληκτικές οι φωτογραφίες της Μαδρίτης,

Τα εύσημα στον @stonerolling …

 

[stonerolling]

Γιατί, έχεις φάει καλής ποιότητας χώμα κι έκανες τη σύγκριση;

Πραγματικά ήταν ΠΟΛΥ χειρότερο ακόμα και από άμμο σε Αυγουστιάτικη αμμοβολή. Δεν άνοιγε και το παράθυρο του αεροπλάνου για να το φτύσω έξω...

 

[stonerolling]

Έλα ρε που τα θυμάσαι όλα αυτά;

Καλά που βγάζαμαν καμιά φώτο και γράφεις την ιστορία μπας και τα εμπεδώσω. Μόνο όταν πίνω τεκίλες τα βράδια γράφονται στο μυαλό μου πράγματα.