gkalla
Member
- Μηνύματα
- 1.774
- Likes
- 9.658
- Επόμενο Ταξίδι
- Αργεντινή,Χιλή,Ουρουγουάη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κούβα, Περού, Ν. Ζηλανδία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μαδρίτη Ι - Κέντρο, Lavapiés, Reina Sofía
- Μαδρίτη ΙΙ - Κέντρο, La Latina, Salamanca, Prado, Retiro, Rio Manzanares, El Rastro
- Μαγιόρκα Ι - Alcúdia, Νυχτερινή Palma
- Μαγιόρκα II - Palma de Mallorca
- Μαγιόρκα ΙII - Valldemossa, Sóller, Port de Sóller
- Μαγιόρκα ΙV - Palma de Mallorca, Καθεδρικός, Ίδρυμα Μιρό
- Βαρκελώνη I - Festes del Gòtic, L'Eixample, Barri Gotic, Κτίρια Gaudí
- Βαρκελώνη II - Barri Gotic (συνέχεια), Barceloneta, El Born, La Ribera
- Επίλογος - Χρήσιμες πληροφορίες
Βαρκελώνη II - Barri Gotic (συνέχεια), Barceloneta, El Born, La Ribera
Μετά την στάση συνεχίσαμε ακάθεκτοι περνώντας ξανά, αυτή την φορά στο φως του ήλιου, από την Plaça Reial. Στο σιντριβάνι των Τριών Χαρίτων, στο κέντρο της πλατείας, ξαφνικά εμφανίστηκε και μια 4η χάρις, αυτή κάπως σιτεμένη…
Σειρά είχαν οι πλατείες Plaça de Sant Josep Oriol και την Plaça del Pi με τον Ναό της Παναγίας του Πι που μας έκανε να αναρωτηθούμε αν το όνομα έχει σχέση με το 3,14. Η αλήθεια είναι πως το όνομά της προέρχεται από ένα πεύκο (Pi στα καταλανικά, Pino στα ισπανικά) που υπήρχε στην περιοχή, στο κορμό του οποίου υποτίθεται ότι βρέθηκε εικόνα της Παναγιάς.
Η λίγο παράδοξη πορεία μας μέσα στο Barrio Gótico, με τα πολλά μπρος - πίσω, συνεχίστηκε προς την Plaça Nova και τον Καθεδρικό Ναό της Βαρκελώνης που κι αυτόν θέλαμε να τον δούμε στο φως της ημέρας. Επιπλέον ρίξαμε μια κλεφτή ματιά στο αίθριο της Casa de l'Ardiaca και στο σιντριβάνι που βρίσκεται εκεί.
Επόμενη σύντομη στάση στο κολάζ - ψηφιδωτό με το όνομα The World Begins With Every Kiss (El món neix en cada besada), ένα παράδοξο κατασκεύασμα που αποτελείται από πολλές μικρές φωτογραφίες τοποθετημένες με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζεται μια τελική εικόνα ενός παθιασμένου φιλιού. Εδώ ήταν που συναντήσαμε ένα μικρό χαμό από Ινσταγκράμερς, Ινφλουένσερς ή όπως αλλιώς τους λένε.
Κατόπιν, σειρά πήραν η Γέφυρα του Επισκόπου (Pont del Bisbe) με την γειτονική κατοικία του Προέδρου της ημιαυτόνομης περιοχής της Καταλωνίας (Residència Oficial del President de la Generalitat Catalunya) που στην ουσία βρίσκεται πίσω από το κτίριο της τοπικής αυτοδιοικητικής κυβέρνησης Palau de la Generalitat de Catalunya.
Στην ίδια πλατεία (Plaça de Sant Jaume) κι απέναντι ακριβώς βρίσκεται το σχεδόν πανομοιότυπο κτίριο του δημαρχείου της πόλη (Ajuntament de Barcelona), ενώ στο πλάι του και στην μικρή πλατεία Plaça de Sant Miquel πέσαμε πάνω σ’ ένα μοντέρνο εικαστικό με σύρματα (Monument als Castellers) που είναι αφιερωμένο στην τοπική παράδοση των ανθρώπινων πύργων Castellers.
Κατεβαίνοντας προς την θάλασσα φτάσαμε στην πλατεία Plaça de la Mercè με την ομώνυμη Basílica de la Mercè πριν στρίψουμε με κατεύθυνση την κεντρική μαρίνα της πόλης περνώντας κι από το περιποιημένο κτίριο του ταχυδρομείου Correus (Correos y Telegrafos).
Στην μαρίνα της Barceloneta χαζέψαμε αρκετή ώρα με σκοπό να διαλέξουμε το δώρο της κόρης του @stonerolling, ένα μικρό και διακριτικό σκαφάκι για να πηγαίνει διακοπές με τους φίλους της. Είδαμε από μακριά τον λόφο και το κάστρο του Μοντζουίκ που ξέραμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβουμε να φτάσουμε ως εκεί, ούτε καν χρησιμοποιώντας το Telefèric de Montjuïc, που περνούσε διαρκώς πάνω από τα κεφάλια μας.
Η παραλία της Barceloneta ήταν το επόμενο σημείο που πήγαμε κι ευτυχώς η κατάσταση των νερών ήταν τέτοια που ο @stonerolling ούτε καν το σκέφτηκε να βουτήξει, μόνο τα πόδια του έβαλε μέσα κι αυτό χωρίς ιδιαίτερη χαρά. Είδαμε από πολύ μακριά το έργο του Frank Gehry El Peix d'Or (Ψάρι από χρυσό) όπως και το τεράστιο ξενοδοχείο W Barcelona (Marriott).
Στο πίσω μέρος της παραλίας κάποιοι καλλιτέχνες της άμμου είχαν φτιάξει κάποια εφήμερα γλυπτά με σκοπό να κερδίσουν μερικά νομίσματα. Ο τσιφούτης ο @stonerolling και φωτογραφία έβγαλε και φράγκο δεν άφησε πριν τελικά αποχωρήσουμε προς το εσωτερικό της γειτονιάς.
Στα εξωτερικά όρια της Barceloneta πέσαμε πάνω στο σιντριβάνι Font del Geni Català που στέκεται έξω από το κλασικό κτίριο Casa Llotja de Mar πριν τελικά μπούμε στο εσωτερικό της γειτονιάς El Born, που προσωπικά μου αρέσει πολύ.
Η Παναγιά της Θάλασσας (Basílica de Santa Maria del Mar), διάσημη εξαιτίας του ομώνυμου βιβλίου και της τηλεοπτικής σειράς , ήταν η επόμενη στάση μας καθώς και η γειτονική Passeig del Born που ήταν γεμάτη κόσμο, εκείνη την ώρα.
Σιγά σιγά μπήκαμε βαθιά στη γειτονιά θαυμάζοντας τις πολλές όμορφες εσωτερικές αυλές. Palau Dalmases, Museu Etnològic i de Cultures del Món και Museu Picasso είχαν μάλλον τις πιο εντυπωσιακές αν και δεν μπορούσαμε να δούμε τις περισσότερες, καθώς είναι ιδιωτικές.
Στην Carrer de la Princesa που βγήκαμε σε λίγο σταθήκαμε λίγο έξω από την Galería Maxó στην οποία λάμβανε χώρα κάποιο event, με DJ και μεγάλα ηχεία, στα πλαίσια των 15ων γενεθλίων, της έκθεσης έργων τέχνης τους στην Βαρκελώνη. Μόλις μας είδαν να κοιτάζουμε από την βιτρίνα τα έργα αμέσως μας κάλεσαν να μπούμε δελεάζοντάς μας με προσφορά δωρεάν μπύρας και τοπικού Brandy, που οι ντόπιοι το έχουν πολύ ψηλά στην εκτίμησή τους. Φυσικά δυσκολευτήκαμε (0,6”) πολύ να δεχτούμε, αλλά τελικά υποκύψαμε και μπήκαμε. Δεν ξέρω τι περίμεναν από μας. Ίσως μας πέρασαν για πλούσιους αγοραστές τέχνης από την εξωτική Ελλάδα. Φαντάζομαι ότι πολύ γρήγορα μετάνιωσαν για την πρόσκλησή τους, ειδικά αν είδαν τον ρυθμό με τον οποίο δοκιμάζαμε τα μπράντυ και τις μπύρες. Πάντως υπήρχε αρκετός κόσμος που αγόραζε, σε τιμές που, στα δικά μας μάτια πάντα, ήταν αρκετά υψηλότερες της καλλιτεχνικής αξίας των έργων. Πάντως ήταν πολύ φιλικοί και επικοινωνιακοί μαζί μας. Μας είπαν ότι είναι καλλιτέχνες από την Αργεντινή και ήταν πολύ χαρούμενοι που ζούσαν πλέον σε αυτήν την όμορφη πόλη, ενώ έθαψαν την πατρίδα τους, η οποία όπως είπαν (εξ)αγοράζεται με τρελούς ρυθμούς από τους Κινέζους. Ζήτησαν επίσης από τον @stonerolling να μοιραστεί κι αυτός την δικιά του φωτογραφική τέχνη στέλνοντάς τους τις φωτογραφίες που τράβηξε από την έκθεση. Όταν τους απαντήσαμε, σε ερώτησή τους, πως η Βαρκελώνη μας φαίνεται πολύ όμορφη, αλλά με υπερβολικό τουρισμό μας είπαν πως έπρεπε να την δούμε τους καλοκαιρινούς μήνες όπου στους δρόμους πρέπει να σπρώξεις για να περάσεις. Η αλήθεια είναι ότι, καθώς έχω ήδη πάει στην πόλη Αύγουστο, μπορώ να επιβεβαιώσω κι εγώ πως γίνεται το αδιαχώρητο.
Η ενέργεια που είχαμε πάρει από τα τσούρος, ώρες πριν, είχε τελειώσει και χρειαζόμασταν επειγόντως refueling. Αναζητήσαμε κάποιο κοντινό εστιατόριο στο γειτονικό πεζόδρομο και καταλήξαμε στο Ιταλικό Restaurant Zero Nove Cinque. Τώρα εσείς οι κακεντρεχείς θα φαντάζεστε πως ο @stonerolling θα επέλεγε και πάλι πίτσα. Έλα όμως που ο κατάλογος δεν είχε!!! Την πάτησε αλλά ευτυχώς ευχαριστήθηκε με μια ωραιότατη ποικιλία αλλαντικών και τυριών, της οποίας ειδικά τα τυριά ήταν εξαιρετικά. Αν τώρα σκεφτούμε βέβαια ότι το ψωμί που συνόδευε τα αλλαντικά ήταν βάση πίτσας κομμένο αντίστοιχα, μάλλον πίτσα έφαγε πάλι, απλά τα υλικά ήταν χωριστά.
Χορτάτοι και κουρασμένοι πήραμε τον δρόμο του γυρισμού για το ξενοδοχείο, περνώντας όμως πρώτα από την μεγαλοπρεπή Arc de Triomf. Ήταν το τελευταίο, από πολλά, σημείο της πόλης που είδαμε μέσα σε μια μόνο μέρα καθώς το βράδυ που ερχόταν θα περνούσαμε ξανά από κάποια σημεία που είχαμε ήδη δει.
Διαδρομή στη Βαρκελώνη (Απογεύμα)
Η νυχτερινή μας εξόρμηση ξεκίνησε αρκετά αργά από το Craft Barcelona, ένα μπαρ που είχαμε δει από χθες πως θα είχε live. Μπήκαμε λοιπόν μέσα και συγκεκριμένα στο υπόγειο του, όπου, στην μικρή σκηνή που υπήρχε, ανέβαιναν διάφοροι μουσικοί και τραγουδιστές και έπαιζαν 4-5 κομμάτια ο καθένας. Οι περισσότεροι δεν άξιζαν ιδιαίτερα αλλά είχε φτιαχτεί ωραίο κλίμα κι ο κόσμος έκανε κέφι. Εμείς μείναμε αρκετά, πιάνοντας μάλιστα την κουβέντα με 1-2 από αυτούς. Μια Αγγλίδα τα έδωσε όλα τραγουδώντας Rage Against the Machine. Της δώσαμε συγχαρητήρια για την ενέργεια που έδωσε και μας είπε ότι είχε ζητήσει από την προηγούμενη μέρα να το τραγουδήσει. Μιλήσαμε ακόμη με τον βασικό 40χρονο drummer του μαγαζιού, ο οποίος ήταν Γάλλος και μας είπε πως όταν, πιτσιρικάς, επισκέφθηκε πρώτη φορά την πόλη, αποφάσισε πως εκεί ήθελε να ζήσει και τελικά τα κατάφερε.
Δεν περάσαμε κι άσχημα αλλά κάποια στιγμή, λίγο πριν τις 2:00 αποφασίσαμε να φύγουμε. Αρχικά σταθήκαμε σ’ ένα ακόμη μουσικό χάπενινγκ των εκδηλώσεων Festes del Gòtic, σε μια ακόμη πλατεία, πριν καταλήξουμε στο μπαρ Lupara, ένα μικρό αλλά αρκετά ζωντανό μαγαζάκι. Κι εκεί όπως παντού επικοινωνήσαμε με κόσμο κι εννοείται έριξε το χορό του ο @stonerolling. Όμως εκεί δεν έκλεψε την παράσταση καθώς υπήρχε ένας άλλος θαμώνας ο οποίος ήταν θρύλος για τους υπόλοιπους καθώς είχε παντρευτεί 7 φορές και είχε τον σεβασμό όλων!!!
Γύρω στις 3:00 διαπιστώσαμε πως έξω ρίχνει βροχή με το τουλούμι. Περιμέναμε λίγο αλλά τελικά η βροχή δεν έδειχνε καμία διάθεση να κόψει. Κάναμε σχεδόν τρέχοντας το 1 χιλιόμετρο μέχρι το ξενοδοχείο και φτάσαμε λαχανιασμένοι και μουσκεμένοι μέχρι το κόκκαλο.
Το πρωί ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε χαλαροί στην Plaça de Catalunya για να πάρουμε το Aerobus για το αεροδρόμιο. Γρήγορα όμως μας “έζωσαν τα φίδια”. Αυτοκίνητα δεν περνούσαν, αστυνομικοί περιπολούσαν και ένα σωρό διαχωριστικά και διαφημιστικά ταμπλώ είχαν γεμίσει τους δρόμους και την πλατεία. Τελικά ρωτώντας έναν από τους αστυνομικούς μάθαμε πως εκεί ήταν ο τερματισμός ενός δρομικού αγώνα και πως η αφετηρία του Aerobus είχε μεταφερθεί στην Plaça d'Espanya.
Πανικόβλητοι αρχίσαμε να τρέχουμε ως το μετρό, πήραμε γρήγορα, ευτυχώς, την κατάλληλη γραμμή και 5-10 λεπτά πριν φύγει το λεωφορείο ήμασταν στην νέα αφετηρία. Μόλις που προλάβαμε να βγάλουμε 2 φωτογραφίες από την, υπό ανακαίνιση, Plaça d'Espanya με το Εθνικό Παλάτι του Montjuïc (Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Καταλονίας) που μόλις και φαινόταν στο βάθος.
Γύρω στις 12:45 είχαμε πια απογειωθεί από την Βαρκελώνη και πετώντας πάνω από την Μεσόγειο, που την βλέπαμε σχεδόν σε όλη την διαδρομή, φτάσαμε στην Αθήνα λίγο μετά τις 15:00 (τοπική 16:00).
Μετά την στάση συνεχίσαμε ακάθεκτοι περνώντας ξανά, αυτή την φορά στο φως του ήλιου, από την Plaça Reial. Στο σιντριβάνι των Τριών Χαρίτων, στο κέντρο της πλατείας, ξαφνικά εμφανίστηκε και μια 4η χάρις, αυτή κάπως σιτεμένη…
Σειρά είχαν οι πλατείες Plaça de Sant Josep Oriol και την Plaça del Pi με τον Ναό της Παναγίας του Πι που μας έκανε να αναρωτηθούμε αν το όνομα έχει σχέση με το 3,14. Η αλήθεια είναι πως το όνομά της προέρχεται από ένα πεύκο (Pi στα καταλανικά, Pino στα ισπανικά) που υπήρχε στην περιοχή, στο κορμό του οποίου υποτίθεται ότι βρέθηκε εικόνα της Παναγιάς.
Η λίγο παράδοξη πορεία μας μέσα στο Barrio Gótico, με τα πολλά μπρος - πίσω, συνεχίστηκε προς την Plaça Nova και τον Καθεδρικό Ναό της Βαρκελώνης που κι αυτόν θέλαμε να τον δούμε στο φως της ημέρας. Επιπλέον ρίξαμε μια κλεφτή ματιά στο αίθριο της Casa de l'Ardiaca και στο σιντριβάνι που βρίσκεται εκεί.
Επόμενη σύντομη στάση στο κολάζ - ψηφιδωτό με το όνομα The World Begins With Every Kiss (El món neix en cada besada), ένα παράδοξο κατασκεύασμα που αποτελείται από πολλές μικρές φωτογραφίες τοποθετημένες με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζεται μια τελική εικόνα ενός παθιασμένου φιλιού. Εδώ ήταν που συναντήσαμε ένα μικρό χαμό από Ινσταγκράμερς, Ινφλουένσερς ή όπως αλλιώς τους λένε.
Κατόπιν, σειρά πήραν η Γέφυρα του Επισκόπου (Pont del Bisbe) με την γειτονική κατοικία του Προέδρου της ημιαυτόνομης περιοχής της Καταλωνίας (Residència Oficial del President de la Generalitat Catalunya) που στην ουσία βρίσκεται πίσω από το κτίριο της τοπικής αυτοδιοικητικής κυβέρνησης Palau de la Generalitat de Catalunya.
Στην ίδια πλατεία (Plaça de Sant Jaume) κι απέναντι ακριβώς βρίσκεται το σχεδόν πανομοιότυπο κτίριο του δημαρχείου της πόλη (Ajuntament de Barcelona), ενώ στο πλάι του και στην μικρή πλατεία Plaça de Sant Miquel πέσαμε πάνω σ’ ένα μοντέρνο εικαστικό με σύρματα (Monument als Castellers) που είναι αφιερωμένο στην τοπική παράδοση των ανθρώπινων πύργων Castellers.
Κατεβαίνοντας προς την θάλασσα φτάσαμε στην πλατεία Plaça de la Mercè με την ομώνυμη Basílica de la Mercè πριν στρίψουμε με κατεύθυνση την κεντρική μαρίνα της πόλης περνώντας κι από το περιποιημένο κτίριο του ταχυδρομείου Correus (Correos y Telegrafos).
Στην μαρίνα της Barceloneta χαζέψαμε αρκετή ώρα με σκοπό να διαλέξουμε το δώρο της κόρης του @stonerolling, ένα μικρό και διακριτικό σκαφάκι για να πηγαίνει διακοπές με τους φίλους της. Είδαμε από μακριά τον λόφο και το κάστρο του Μοντζουίκ που ξέραμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβουμε να φτάσουμε ως εκεί, ούτε καν χρησιμοποιώντας το Telefèric de Montjuïc, που περνούσε διαρκώς πάνω από τα κεφάλια μας.
Η παραλία της Barceloneta ήταν το επόμενο σημείο που πήγαμε κι ευτυχώς η κατάσταση των νερών ήταν τέτοια που ο @stonerolling ούτε καν το σκέφτηκε να βουτήξει, μόνο τα πόδια του έβαλε μέσα κι αυτό χωρίς ιδιαίτερη χαρά. Είδαμε από πολύ μακριά το έργο του Frank Gehry El Peix d'Or (Ψάρι από χρυσό) όπως και το τεράστιο ξενοδοχείο W Barcelona (Marriott).
Στο πίσω μέρος της παραλίας κάποιοι καλλιτέχνες της άμμου είχαν φτιάξει κάποια εφήμερα γλυπτά με σκοπό να κερδίσουν μερικά νομίσματα. Ο τσιφούτης ο @stonerolling και φωτογραφία έβγαλε και φράγκο δεν άφησε πριν τελικά αποχωρήσουμε προς το εσωτερικό της γειτονιάς.
Στα εξωτερικά όρια της Barceloneta πέσαμε πάνω στο σιντριβάνι Font del Geni Català που στέκεται έξω από το κλασικό κτίριο Casa Llotja de Mar πριν τελικά μπούμε στο εσωτερικό της γειτονιάς El Born, που προσωπικά μου αρέσει πολύ.
Η Παναγιά της Θάλασσας (Basílica de Santa Maria del Mar), διάσημη εξαιτίας του ομώνυμου βιβλίου και της τηλεοπτικής σειράς , ήταν η επόμενη στάση μας καθώς και η γειτονική Passeig del Born που ήταν γεμάτη κόσμο, εκείνη την ώρα.
Σιγά σιγά μπήκαμε βαθιά στη γειτονιά θαυμάζοντας τις πολλές όμορφες εσωτερικές αυλές. Palau Dalmases, Museu Etnològic i de Cultures del Món και Museu Picasso είχαν μάλλον τις πιο εντυπωσιακές αν και δεν μπορούσαμε να δούμε τις περισσότερες, καθώς είναι ιδιωτικές.
Στην Carrer de la Princesa που βγήκαμε σε λίγο σταθήκαμε λίγο έξω από την Galería Maxó στην οποία λάμβανε χώρα κάποιο event, με DJ και μεγάλα ηχεία, στα πλαίσια των 15ων γενεθλίων, της έκθεσης έργων τέχνης τους στην Βαρκελώνη. Μόλις μας είδαν να κοιτάζουμε από την βιτρίνα τα έργα αμέσως μας κάλεσαν να μπούμε δελεάζοντάς μας με προσφορά δωρεάν μπύρας και τοπικού Brandy, που οι ντόπιοι το έχουν πολύ ψηλά στην εκτίμησή τους. Φυσικά δυσκολευτήκαμε (0,6”) πολύ να δεχτούμε, αλλά τελικά υποκύψαμε και μπήκαμε. Δεν ξέρω τι περίμεναν από μας. Ίσως μας πέρασαν για πλούσιους αγοραστές τέχνης από την εξωτική Ελλάδα. Φαντάζομαι ότι πολύ γρήγορα μετάνιωσαν για την πρόσκλησή τους, ειδικά αν είδαν τον ρυθμό με τον οποίο δοκιμάζαμε τα μπράντυ και τις μπύρες. Πάντως υπήρχε αρκετός κόσμος που αγόραζε, σε τιμές που, στα δικά μας μάτια πάντα, ήταν αρκετά υψηλότερες της καλλιτεχνικής αξίας των έργων. Πάντως ήταν πολύ φιλικοί και επικοινωνιακοί μαζί μας. Μας είπαν ότι είναι καλλιτέχνες από την Αργεντινή και ήταν πολύ χαρούμενοι που ζούσαν πλέον σε αυτήν την όμορφη πόλη, ενώ έθαψαν την πατρίδα τους, η οποία όπως είπαν (εξ)αγοράζεται με τρελούς ρυθμούς από τους Κινέζους. Ζήτησαν επίσης από τον @stonerolling να μοιραστεί κι αυτός την δικιά του φωτογραφική τέχνη στέλνοντάς τους τις φωτογραφίες που τράβηξε από την έκθεση. Όταν τους απαντήσαμε, σε ερώτησή τους, πως η Βαρκελώνη μας φαίνεται πολύ όμορφη, αλλά με υπερβολικό τουρισμό μας είπαν πως έπρεπε να την δούμε τους καλοκαιρινούς μήνες όπου στους δρόμους πρέπει να σπρώξεις για να περάσεις. Η αλήθεια είναι ότι, καθώς έχω ήδη πάει στην πόλη Αύγουστο, μπορώ να επιβεβαιώσω κι εγώ πως γίνεται το αδιαχώρητο.
Η ενέργεια που είχαμε πάρει από τα τσούρος, ώρες πριν, είχε τελειώσει και χρειαζόμασταν επειγόντως refueling. Αναζητήσαμε κάποιο κοντινό εστιατόριο στο γειτονικό πεζόδρομο και καταλήξαμε στο Ιταλικό Restaurant Zero Nove Cinque. Τώρα εσείς οι κακεντρεχείς θα φαντάζεστε πως ο @stonerolling θα επέλεγε και πάλι πίτσα. Έλα όμως που ο κατάλογος δεν είχε!!! Την πάτησε αλλά ευτυχώς ευχαριστήθηκε με μια ωραιότατη ποικιλία αλλαντικών και τυριών, της οποίας ειδικά τα τυριά ήταν εξαιρετικά. Αν τώρα σκεφτούμε βέβαια ότι το ψωμί που συνόδευε τα αλλαντικά ήταν βάση πίτσας κομμένο αντίστοιχα, μάλλον πίτσα έφαγε πάλι, απλά τα υλικά ήταν χωριστά.
Χορτάτοι και κουρασμένοι πήραμε τον δρόμο του γυρισμού για το ξενοδοχείο, περνώντας όμως πρώτα από την μεγαλοπρεπή Arc de Triomf. Ήταν το τελευταίο, από πολλά, σημείο της πόλης που είδαμε μέσα σε μια μόνο μέρα καθώς το βράδυ που ερχόταν θα περνούσαμε ξανά από κάποια σημεία που είχαμε ήδη δει.
Διαδρομή στη Βαρκελώνη (Απογεύμα)
Η νυχτερινή μας εξόρμηση ξεκίνησε αρκετά αργά από το Craft Barcelona, ένα μπαρ που είχαμε δει από χθες πως θα είχε live. Μπήκαμε λοιπόν μέσα και συγκεκριμένα στο υπόγειο του, όπου, στην μικρή σκηνή που υπήρχε, ανέβαιναν διάφοροι μουσικοί και τραγουδιστές και έπαιζαν 4-5 κομμάτια ο καθένας. Οι περισσότεροι δεν άξιζαν ιδιαίτερα αλλά είχε φτιαχτεί ωραίο κλίμα κι ο κόσμος έκανε κέφι. Εμείς μείναμε αρκετά, πιάνοντας μάλιστα την κουβέντα με 1-2 από αυτούς. Μια Αγγλίδα τα έδωσε όλα τραγουδώντας Rage Against the Machine. Της δώσαμε συγχαρητήρια για την ενέργεια που έδωσε και μας είπε ότι είχε ζητήσει από την προηγούμενη μέρα να το τραγουδήσει. Μιλήσαμε ακόμη με τον βασικό 40χρονο drummer του μαγαζιού, ο οποίος ήταν Γάλλος και μας είπε πως όταν, πιτσιρικάς, επισκέφθηκε πρώτη φορά την πόλη, αποφάσισε πως εκεί ήθελε να ζήσει και τελικά τα κατάφερε.
Δεν περάσαμε κι άσχημα αλλά κάποια στιγμή, λίγο πριν τις 2:00 αποφασίσαμε να φύγουμε. Αρχικά σταθήκαμε σ’ ένα ακόμη μουσικό χάπενινγκ των εκδηλώσεων Festes del Gòtic, σε μια ακόμη πλατεία, πριν καταλήξουμε στο μπαρ Lupara, ένα μικρό αλλά αρκετά ζωντανό μαγαζάκι. Κι εκεί όπως παντού επικοινωνήσαμε με κόσμο κι εννοείται έριξε το χορό του ο @stonerolling. Όμως εκεί δεν έκλεψε την παράσταση καθώς υπήρχε ένας άλλος θαμώνας ο οποίος ήταν θρύλος για τους υπόλοιπους καθώς είχε παντρευτεί 7 φορές και είχε τον σεβασμό όλων!!!
Γύρω στις 3:00 διαπιστώσαμε πως έξω ρίχνει βροχή με το τουλούμι. Περιμέναμε λίγο αλλά τελικά η βροχή δεν έδειχνε καμία διάθεση να κόψει. Κάναμε σχεδόν τρέχοντας το 1 χιλιόμετρο μέχρι το ξενοδοχείο και φτάσαμε λαχανιασμένοι και μουσκεμένοι μέχρι το κόκκαλο.
Το πρωί ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε χαλαροί στην Plaça de Catalunya για να πάρουμε το Aerobus για το αεροδρόμιο. Γρήγορα όμως μας “έζωσαν τα φίδια”. Αυτοκίνητα δεν περνούσαν, αστυνομικοί περιπολούσαν και ένα σωρό διαχωριστικά και διαφημιστικά ταμπλώ είχαν γεμίσει τους δρόμους και την πλατεία. Τελικά ρωτώντας έναν από τους αστυνομικούς μάθαμε πως εκεί ήταν ο τερματισμός ενός δρομικού αγώνα και πως η αφετηρία του Aerobus είχε μεταφερθεί στην Plaça d'Espanya.
Πανικόβλητοι αρχίσαμε να τρέχουμε ως το μετρό, πήραμε γρήγορα, ευτυχώς, την κατάλληλη γραμμή και 5-10 λεπτά πριν φύγει το λεωφορείο ήμασταν στην νέα αφετηρία. Μόλις που προλάβαμε να βγάλουμε 2 φωτογραφίες από την, υπό ανακαίνιση, Plaça d'Espanya με το Εθνικό Παλάτι του Montjuïc (Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Καταλονίας) που μόλις και φαινόταν στο βάθος.
Γύρω στις 12:45 είχαμε πια απογειωθεί από την Βαρκελώνη και πετώντας πάνω από την Μεσόγειο, που την βλέπαμε σχεδόν σε όλη την διαδρομή, φτάσαμε στην Αθήνα λίγο μετά τις 15:00 (τοπική 16:00).
