gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.801
Κεφάλαιο 3
Μια μικρή ημερήσια βόλτα και το βράδυ επιτέλους BlueNote.
Αργήσαμε να κοιμηθούμε και όταν ξυπνήσαμε το πρωί είδαμε τη Νέα Υόρκησυννεφιασμένη.
Μετά από ένα σύντομο πρωινό στο ξενοδοχείο βγαίνουμε στους δρόμους. Περνώντας από την 8η λεωφόρο συναντάμε το κτίριο των New York Times.
Προχωρήσαμε προς τον πλησιέστερο σταθμό μετρό και αγοράσαμε από μία εβδομαδιαία metrocard (περίπου 30 USD). Η κάρτα αυτή έκανε την τέλεια απόσβεση αφού χρησιμοποιήθηκε πάρα πολύ κατά τη διάρκεια του 7ημέρου.
Στο σημείο αυτό ας επισημανθούν ορισμένα ζητήματα για τη ρυμοτομία και το κυκλοφοριακό του Manhattan. Όπως είναι γνωστό εκτός από το Lower Manhattan, το υπόλοιπο Manhattan διαθέτει μια ορθολογική ρυμοτομία με λεωφόρους (Avenue), σχεδιασμένες κατά μήκος, εκτεινόμενες δηλαδή στο μέγιστο μήκος από Νότο προς Βορά και αριθμούμενες από Ανατολή προς Δύση και οδούς (street), σχεδιασμένες κατά πλάτος, εκτεινόμενες από Ανατολή προς Δύση και αριθμούμενες από Νότο προς Βορά.
Το Μανχάτταν κατά τις ώρες από 09.00 έως 20.00 συγκεντρώνει πολύ κόσμο. Δημιουργείται μεγάλο κυκλοφοριακό πρόβλημα κυρίως στις οδούς και πολύ λιγότερο στις λεωφόρους. Είναι προφανές ότι έτσι έχουν ρυθμίσει το οδικό κυκλοφοριακό τους σύστημα και κατά την άποψή μου η ρύθμιση αυτή είναι επιτυχής.
Λαμβάνοντας υπ’ όψη τα ως άνω το ταχύτερο μέσο μεταφοράς κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι το μετρό, στη συνέχεια το ταξί και τελευταίο το λεωφορείο. Κατά τη νύχτα είναι προτιμότερο το ταξί, λόγω μη ύπαρξης κυκλοφοριακού προβλήματος.
Έτσι εξηγείται η μεγάλη χρησιμότητα της metrocard όπου εκτός από την ταχύτητα στις μετακινήσεις σου προσφέρει και αδιάλειπτη είσοδο στο cult metroτης Νέας Υόρκης.
Πάντως μουσική άκουγες παντού και κυρίως στο cult metro.
Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο Άπερ Ουέστ Σάιντ και καταλήξαμε στο Lincoln Center το οποίο δημιουργήθηκε με την κατασκευή – μεταφορά της Μετροπόλιταν Όπερα Χάουζ και της Φιλαρμονικής κατά τη δεκαετία του 1950 για την αναζωογόνηση του τμήματος αυτού του δυτικού Μανχάτταν. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Ουέστ Σάιντ Στόρι του μεγάλου συνθέτη Λέοναρντ Μπερνστάιν διαδραματιζόταν στους πάλαι ποτέ φτωχικούς δρόμους αυτής της περιοχής.
Στη συνέχεια περπατώντας κατά μήκος της οδού Brodway (της μόνης οδού που διαφεύγει από τον κάνναβο),
κατευθυνόμενοι νότια και ελαφρώς ανατολικά φτάσαμε στην πλατεία Κολόμβου,
στο νοτιοδυτικό άκρο του Central Park. Μπήκαμε λίγο στο Central Park για να χαλαρώσουμε και να ξεκουραστούμε.
Στη συνέχεια, προχωρήσαμε πάλι κατά μήκος της οδού Brodway, έως την Times Square.
Είδαμε ακόμα και διαφημίσεις για ταξίδια στη γνώριμή μας πλέον Κίνα.
Κάναμε μία ακόμα στάση στο Hard Rock
όπου ξεκουραστήκαμε και δροσιστήκαμε με μερικές μπύρες.
Κάποια στιγμή βγήκαμε έξω στο υπερφωτισμένο Broadway.
Συνεχίσαμε τον περίπατο, οπότε παρατηρούμε μια νταλίκα σαν αυτές που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες.
Αφού εξερευνήσαμε το Midtown Manhattan, αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό. Επιλέξαμε το Strip House Midtown (44η οδός, μεταξύ 5ης και 6ης λεωφόρου), το οποίο την περίοδο αυτή θεωρείται ως ένα από τα κορυφαία steak της πόλης, σύμφωνα και με σχετικά δημοσιεύματα των New York Times.
Επέλεξα φιλέτο και δύο μπουκάλια Syrah από την Columbia valley μια καθαρά αμπελουργική περιοχή των ΗΠΑ.
Το φαγητό ήταν πράγματι καλό, αλλά το κρασί ήταν πανάκριβο, αφού το φθηνότερο μπουκάλι κόστιζε 120 $, ενώ το ακριβότερο κάποια χιλιάδες δολάρια.
Και επί τέλους έφτασε η ώρα που περίμενα. Blue Noteκαι Donald Harrison. Donald Harrison ο 55χρονος σαξοφωνίστας και θεωρούμενος ως the King της Nouveau Swing. Απίστευτη μουσική, εκπληκτικός συνδυασμός jazz, blues Νέας Ορλεάνης με άφρο στοιχεία και στοιχεία χορευτικής μουσικής. Μεγάλη απόλαυση να ακούς τη μπάντα αυτή.
Μετά τις 01.00 το πρωί κατηφορίσαμε προς Σόχο για ένα τελευταίο ποτό. Αργά μετά τις 03.00πμ, επιστρέφοντας με ταξί προς το ξενοδοχείο μας, σταματήσαμε δίπλα απ’ αυτό σε μία μπυραρία
για την ανακεφαλαίωση της ημέρας και τον προγραμματισμό της επόμενης.
Μια μικρή ημερήσια βόλτα και το βράδυ επιτέλους BlueNote.
Αργήσαμε να κοιμηθούμε και όταν ξυπνήσαμε το πρωί είδαμε τη Νέα Υόρκησυννεφιασμένη.
Μετά από ένα σύντομο πρωινό στο ξενοδοχείο βγαίνουμε στους δρόμους. Περνώντας από την 8η λεωφόρο συναντάμε το κτίριο των New York Times.
Προχωρήσαμε προς τον πλησιέστερο σταθμό μετρό και αγοράσαμε από μία εβδομαδιαία metrocard (περίπου 30 USD). Η κάρτα αυτή έκανε την τέλεια απόσβεση αφού χρησιμοποιήθηκε πάρα πολύ κατά τη διάρκεια του 7ημέρου.
Στο σημείο αυτό ας επισημανθούν ορισμένα ζητήματα για τη ρυμοτομία και το κυκλοφοριακό του Manhattan. Όπως είναι γνωστό εκτός από το Lower Manhattan, το υπόλοιπο Manhattan διαθέτει μια ορθολογική ρυμοτομία με λεωφόρους (Avenue), σχεδιασμένες κατά μήκος, εκτεινόμενες δηλαδή στο μέγιστο μήκος από Νότο προς Βορά και αριθμούμενες από Ανατολή προς Δύση και οδούς (street), σχεδιασμένες κατά πλάτος, εκτεινόμενες από Ανατολή προς Δύση και αριθμούμενες από Νότο προς Βορά.
Το Μανχάτταν κατά τις ώρες από 09.00 έως 20.00 συγκεντρώνει πολύ κόσμο. Δημιουργείται μεγάλο κυκλοφοριακό πρόβλημα κυρίως στις οδούς και πολύ λιγότερο στις λεωφόρους. Είναι προφανές ότι έτσι έχουν ρυθμίσει το οδικό κυκλοφοριακό τους σύστημα και κατά την άποψή μου η ρύθμιση αυτή είναι επιτυχής.
Λαμβάνοντας υπ’ όψη τα ως άνω το ταχύτερο μέσο μεταφοράς κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι το μετρό, στη συνέχεια το ταξί και τελευταίο το λεωφορείο. Κατά τη νύχτα είναι προτιμότερο το ταξί, λόγω μη ύπαρξης κυκλοφοριακού προβλήματος.
Έτσι εξηγείται η μεγάλη χρησιμότητα της metrocard όπου εκτός από την ταχύτητα στις μετακινήσεις σου προσφέρει και αδιάλειπτη είσοδο στο cult metroτης Νέας Υόρκης.
Πάντως μουσική άκουγες παντού και κυρίως στο cult metro.
Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο Άπερ Ουέστ Σάιντ και καταλήξαμε στο Lincoln Center το οποίο δημιουργήθηκε με την κατασκευή – μεταφορά της Μετροπόλιταν Όπερα Χάουζ και της Φιλαρμονικής κατά τη δεκαετία του 1950 για την αναζωογόνηση του τμήματος αυτού του δυτικού Μανχάτταν. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Ουέστ Σάιντ Στόρι του μεγάλου συνθέτη Λέοναρντ Μπερνστάιν διαδραματιζόταν στους πάλαι ποτέ φτωχικούς δρόμους αυτής της περιοχής.
Στη συνέχεια περπατώντας κατά μήκος της οδού Brodway (της μόνης οδού που διαφεύγει από τον κάνναβο),
κατευθυνόμενοι νότια και ελαφρώς ανατολικά φτάσαμε στην πλατεία Κολόμβου,
στο νοτιοδυτικό άκρο του Central Park. Μπήκαμε λίγο στο Central Park για να χαλαρώσουμε και να ξεκουραστούμε.
Στη συνέχεια, προχωρήσαμε πάλι κατά μήκος της οδού Brodway, έως την Times Square.
Είδαμε ακόμα και διαφημίσεις για ταξίδια στη γνώριμή μας πλέον Κίνα.
Κάναμε μία ακόμα στάση στο Hard Rock
όπου ξεκουραστήκαμε και δροσιστήκαμε με μερικές μπύρες.
Κάποια στιγμή βγήκαμε έξω στο υπερφωτισμένο Broadway.
Συνεχίσαμε τον περίπατο, οπότε παρατηρούμε μια νταλίκα σαν αυτές που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες.
Αφού εξερευνήσαμε το Midtown Manhattan, αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό. Επιλέξαμε το Strip House Midtown (44η οδός, μεταξύ 5ης και 6ης λεωφόρου), το οποίο την περίοδο αυτή θεωρείται ως ένα από τα κορυφαία steak της πόλης, σύμφωνα και με σχετικά δημοσιεύματα των New York Times.
Επέλεξα φιλέτο και δύο μπουκάλια Syrah από την Columbia valley μια καθαρά αμπελουργική περιοχή των ΗΠΑ.
Το φαγητό ήταν πράγματι καλό, αλλά το κρασί ήταν πανάκριβο, αφού το φθηνότερο μπουκάλι κόστιζε 120 $, ενώ το ακριβότερο κάποια χιλιάδες δολάρια.
Και επί τέλους έφτασε η ώρα που περίμενα. Blue Noteκαι Donald Harrison. Donald Harrison ο 55χρονος σαξοφωνίστας και θεωρούμενος ως the King της Nouveau Swing. Απίστευτη μουσική, εκπληκτικός συνδυασμός jazz, blues Νέας Ορλεάνης με άφρο στοιχεία και στοιχεία χορευτικής μουσικής. Μεγάλη απόλαυση να ακούς τη μπάντα αυτή.
Μετά τις 01.00 το πρωί κατηφορίσαμε προς Σόχο για ένα τελευταίο ποτό. Αργά μετά τις 03.00πμ, επιστρέφοντας με ταξί προς το ξενοδοχείο μας, σταματήσαμε δίπλα απ’ αυτό σε μία μπυραρία
για την ανακεφαλαίωση της ημέρας και τον προγραμματισμό της επόμενης.
Last edited:
