ΗΠΑ Όταν οι άλλοι έψηναν αρνί εγώ άκουγα μουσική (ή Πάσχα 2015 στη Νέα Υόρκη)

[gelf]

Κεφάλαιο 6

Roosevelt Island, Γκρίνουιτς Βίλατζ,Terra Blues και Soho.

Βγήκαμε από το ξενοδοχείο και ταχύτατα φτάσαμε στο μετρό, όπου θα μας πήγαινε προς το εναέριο τραινάκι (ελβετικό τελεφερίκ) για Roosevelt Island. Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας είχαν επισημάνει ότι αυτή είναι η καλύτερη ώρα για να πάρεις το εναέριο τραινάκι. Κατεβήκαμε στη στάση Lexington Av. του μετρό και με χρήση της metrocard, πήραμε το εναέριο τραινάκι (tramway).

Η απόσταση αν και μικρή και χρονικά ολιγόλεπτη σου προσέφερε αξιόλογη θέα, η οποία αναβαθμιζόταν σε υπέροχη,

όταν έφτανες στο νησί και είχες απέναντι το Μανχάτταν με τα πρώτα φώτα να έχουν ήδη ανάψει.

H θέα, πάντως ήταν υπέροχη. Βγάλαμε και ωραίες φωτογραφίες.

Κάποια στιγμή, δυστυχώς, αφήσαμε το Roosevelt Island. Μπήκαμε στο σταθμό του tramway, επιστρέψαμε στο Μανχάτταν, στη συνέχεια κατεβήκαμε στο σταθμό του μετρό της Lexington Av., όπου σταματήσαμε να ακούσουμε ένα πολύ ταλαντούχο μουσικό.

Στη συνέχεια μπήκαμε στο μετρό και καταλήξαμε στο Γκρίνουιτς Βίλατζ. Κατά την άποψή μου η περιοχή αυτή είναι από τις ομορφότερες της Νέας Υόρκης. Κάναμε μια βόλτα στην περιοχή περνώντας από το bar white horse το οποίο ευρίσκεται επί της οδού Hudson. Στο bar αυτό ο μεγάλος ποιητής Dylan Thomas (1914 – 1953) είχε δηλώσει ότι:
«Σήμερα ήπια 18 ποτήρια σκέτο ουίσκι. Αυτό νομίζω είναι ρεκόρ.»
Αμέσως μετά λιποθύμισε. Την επόμενη ημέρα 9 Νοεμβρίου 1953, πέθανε.

Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς την πλατεία Ουάσινγκτον, περνώντας από την πλατεία Σέρινταν, την καρδιά του Βίλατζ, όπου επτά δρόμοι ενώνονταν, δημιουργώντας για τα δεδομένα του ορθολογικά σχεδιασμένου Μανχάτταν ένα λαβύρινθο.

Φτάνοντας στην πλατεία (ή πάρκο) Ουάσινγκτον, ακούσαμε μια υπαίθρια μπάντα και είδαμε τη μαρμάρινη αψίδα, στη βορινή πλευρά της πλατείας, η οποία κατασκευάστηκε το έτος 1895.

Η πλατεία Ουάσινγκτον είναι σήμερα από τους πιο ζωντανούς χώρους της πόλης, προφανώς λόγω και του πανεπιστημίου. Κάποτε ήταν έλος. Κατηφορίσαμε νότια έως την οδό Bleecker και επί τέλους Terra Blues και Bobby Radcliff trio.

Αφού ακούσαμε καταπληκτική μουσική blues, μετά το τέλος, κατηφορίσαμε προς Soho, για ένα ποτό σε ένα από τα πολλά μπαράκια.

Αργότερα κατεβήκαμε στον παραποτάμιο δρόμο πήραμε ένα ταξί, η ώρα ήταν περασμένες τρεις και ήπιαμε ένα τελευταίο ποτό σε ένα Irish bar, δίπλα στο ξενοδοχείο μας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[giannoula]

θα ήταν αδιακρισία να σε ρωτήσω ποιους καλλιτέχνες είδες;;;; Επειδή ακούμε jazz μουσική και έχουμε παρακολουθήσει και κάποιες συναυλίες στο εξωτερικό όπως και στη Ν.Υόρκη γι'αυτό το λόγο ρωτάω!

 

[gelf]

Προς giannoula.

Συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση αλλά έχω μπλέξει. Το Σάββατο τα χαράματα πετάω για Γερμανία και οι εκκρεμότητες τρέχουν.

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και για τις πληροφορίες πριν από το ταξίδι, Η ερώτησή σου προφανώς δεν είναι αδιάκριτη και οι καλλιτέχνες που είδα θα αναφέρονταν στη συνέχεια της ιστορίας. Επιγραμματικά τους αναφέρω και τώρα:

Roy Hargrove (Blue Note – τρομπετίστας)

Donald Harrison (Blue Note – σαξοφωνίστας)

Bobby Radcliff trio (Terra Blues)

Mary Bridget Davies με δεκαμελή μπάντα (blues φωνητικά - BB King club)

Arturo O’ Farrill με εικοσαμελή μπάντα (αφρολάτιν jazz - Birdland)

Δυστυχώς είχα μόνο πέντε νύχτες ελεύθερες, αφού μία αφιερώθηκε στο ΝΒΑ και στη συνέχεια στα μπαρ, η άλλη ήταν η πρώτη νύχτα που όταν φτάσαμε οι ορχήστρες είχαν τελειώσει, ενώ την τελευταία νύχτα θα ήμασταν οριακά. Έτσι έβγαλα δύο νύχτες στο Blue Note, και από μία στο ΒΒ Κing, Birdland και Terra Blues. Λόγω έλλειψης χρόνου δεν πήγα στο Iridium αλλά και σε άλλα club. Δεν πειράζει άλλη φορά. Πάντως στη συνέχεια (μετά τις 01.00) βρίσκαμε ωραία μπαράκια.

Μετά την παρένθεση αυτή ας συνεχίσω τη συνοπτική μου ιστορία.




Κεφάλαιο 2

Το ταξίδι, η άφιξη και οι πρώτες νυχτερινές βόλτες.

Ως συνήθως φτάσαμε καθυστερημένοι στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Προχωρήσαμε προς την πύλη επιβιβαστήκαμε στο Α 321 της Turkish Αirlines

το οποίο ξεκίνησε με 20λεπτη καθυστέρηση, την περισσότερη όμως τη μείωσε με τη διαδρομή και την απότομη προσγείωση στο αεροδρόμιο Ατατούρκ. Η ώρα αναμονής της πτήσης που είχα επιλέξει ήταν μικρή (περίπου 85 λεπτά) και επειδή το αεροπλάνο είχε και τη μικρή καθυστέρηση και δεν προσέγγισε σε φυσούνα (οπότε πήγαμε στο κτίριο του αεροδρομίου με λεωφορείο), έχασα πολύτιμη ώρα από το χρόνο τον οποίο προόριζα να την αράξω και να πιω τα ποτά μου στο υπέροχο lounge του Ατατούρκ. Επιβιβαστήκαμε τελευταίοι στο Α 330 της Turkish Αirlines.

Το αεροπλάνο απογειώθηκε εμπρόθεσμα

περνώντας πάνω από

Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Τσεχία, Γερμανία, Ολλανδία, Αγγλία, Ιρλανδία, συνέχισε το ταξίδι του πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό και στη συνέχεια περνώντας από τη Νέα Γη και το Χάλιφαξ του Καναδά, καθώς και από τη Βοστώνη των ΗΠΑ

προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης.

Το αεροπλάνο καθυστέρησε αρκετά (πάνω από μισή ώρα) στο αεροδρόμιο, μέχρι να προσεγγίσει σε φυσούνα, οπότε μέχρι να ολοκληρωθούν οι τυπικοί έλεγχοι εισόδου,

η ώρα είχε προχωρήσει αρκετά τείνοντας προς μεσάνυχτα.

Βγήκαμε γρήγορα έξω από το αεροδρόμιο και πήραμε άμεσα ταξί για το ξενοδοχείο μας.

Το ξενοδοχείο μας ήταν πολύ κοντά στην Times Square, οπότε κάναμε άμεσα check in, προμηθευτήκαμε χάρτη του Μανχάτταν και εξορμήσαμε στην πόλη. Παρ’ όλο ότι η ώρα ήταν προχωρημένη (μετά τις 01.30πμ) τα φώτα στην Times Square, στην 7η λεωφόρο, στην οδό Broadway, στην 8η λεωφόρο και στην 42η οδό, ήταν τέτοια τα οποία σου δημιουργούσαν την ανάγκη να φορέσεις γυαλιά ηλίου.

Δυστυχώς ο χρόνος είναι αμείλικτος. Ρίχνω μια ματιά στο φωτεινό ρολόι

και η ώρα ήταν 02.27πμ. Συνεχίζουμε κάτω από τα φώτα του Broadway

μέχρι που βρίσκουμε ένα μπαράκι να ξεκουραστούμε και να δροσιστούμε με ένα κοκτέιλ μανχάτταν.

 

[Panos_65]

Ωραίες οι πρώτες φωτογραφίες!
Πολύ καλή επίσης και η "εικονογραφημένη" περιγραφή.

 

[giannoula]

Αχχχ.. Ωραία πράγματα Gelf!!! Με ταξίδεψες με τις φωτογραφίες σου και μέσω της jazz νοερά! Eιδικά το Birdland το είχα λατρέψει, εκεί είδαμε και τον Gary Peacock πολύ γνωστό κοντραμπασίστα! Εύχομαι να ξαναπάς γιατί ως λάτρης της ποιοτικής μουσικής οφείλεις μια επίσκεψη στο Iridium!

 

[echo2011]

Είμασταν και εμείς το Πάσχα στην Ν.Υ. και πολύ μου αρέσει που βλέπω και την δική σου εμπειρία! Ωραία φαίνεται η Times Square έτσι άδεια! Περιμένω την συνέχεια..

 

[jimp]

@gelf και μεις μουσική ακούγαμε όταν ψήναμε το αρνί, κλαρίνα μέχρι το απόγευμα και το βράδυ για να χαλαρώσουμε κάτι τέτοια ανάμεσα σε άλλα!
Περιμένουμε συνέχεια στη μουσική ιστορία.

 

[rena1988]

Αχ τι μου θύμισες τωρα!!! Εχει ενα μηνα που επέστρεψα και εμενα και γω πολυ κοντα στην times square! Τί ομορφη πολη! Πάντα τετοια !

 

[KIKI]

ωραίος !! Πάντα τέτοια !

 

[galoz]

@gelf και μεις μουσική ακούγαμε όταν ψήναμε το αρνί, κλαρίνα μέχρι το απόγευμα και το βράδυ για να χαλαρώσουμε κάτι τέτοια ανάμεσα σε άλλα!
Περιμένουμε συνέχεια στη μουσική ιστορία.

Τον απολαύσαμε στη Πράγα πριν από 3 χρόνια...

 

[Joanna29]

Ναι αυτή είναι η Νεα Υόρκη!!!!!!!! Μπραβο σου πραγματικα....Περιμένω την συνέχεια..

 

[gelf]

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια.


Κεφάλαιο 3

Μια μικρή ημερήσια βόλτα και το βράδυ επιτέλους BlueNote.

Αργήσαμε να κοιμηθούμε και όταν ξυπνήσαμε το πρωί είδαμε τη Νέα Υόρκη συννεφιασμένη.

Μετά από ένα σύντομο πρωινό στο ξενοδοχείο βγαίνουμε στους δρόμους. Περνώντας από την 8η λεωφόρο συναντάμε το κτίριο των New York Times.

Προχωρήσαμε προς τον πλησιέστερο σταθμό μετρό και αγοράσαμε από μία εβδομαδιαία metrocard (περίπου 30 USD). Η κάρτα αυτή έκανε την τέλεια απόσβεση αφού χρησιμοποιήθηκε πάρα πολύ κατά τη διάρκεια του 7ημέρου.

Στο σημείο αυτό ας επισημανθούν ορισμένα ζητήματα για τη ρυμοτομία και το κυκλοφοριακό του Manhattan. Όπως είναι γνωστό εκτός από το Lower Manhattan, το υπόλοιπο Manhattan διαθέτει μια ορθολογική ρυμοτομία με λεωφόρους (Avenue), σχεδιασμένες κατά μήκος, εκτεινόμενες δηλαδή στο μέγιστο μήκος από Νότο προς Βορά και αριθμούμενες από Ανατολή προς Δύση και οδούς (street), σχεδιασμένες κατά πλάτος, εκτεινόμενες από Ανατολή προς Δύση και αριθμούμενες από Νότο προς Βορά.

Το Μανχάτταν κατά τις ώρες από 09.00 έως 20.00 συγκεντρώνει πολύ κόσμο. Δημιουργείται μεγάλο κυκλοφοριακό πρόβλημα κυρίως στις οδούς και πολύ λιγότερο στις λεωφόρους. Είναι προφανές ότι έτσι έχουν ρυθμίσει το οδικό κυκλοφοριακό τους σύστημα και κατά την άποψή μου η ρύθμιση αυτή είναι επιτυχής.

Λαμβάνοντας υπ’ όψη τα ως άνω το ταχύτερο μέσο μεταφοράς κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι το μετρό, στη συνέχεια το ταξί και τελευταίο το λεωφορείο. Κατά τη νύχτα είναι προτιμότερο το ταξί, λόγω μη ύπαρξης κυκλοφοριακού προβλήματος.

Έτσι εξηγείται η μεγάλη χρησιμότητα της metrocard όπου εκτός από την ταχύτητα στις μετακινήσεις σου προσφέρει και αδιάλειπτη είσοδο στο cult metroτης Νέας Υόρκης.

Πάντως μουσική άκουγες παντού και κυρίως στο cult metro.

Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο Άπερ Ουέστ Σάιντ και καταλήξαμε στο Lincoln Center το οποίο δημιουργήθηκε με την κατασκευή – μεταφορά της Μετροπόλιταν Όπερα Χάουζ και της Φιλαρμονικής κατά τη δεκαετία του 1950 για την αναζωογόνηση του τμήματος αυτού του δυτικού Μανχάτταν. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Ουέστ Σάιντ Στόρι του μεγάλου συνθέτη Λέοναρντ Μπερνστάιν διαδραματιζόταν στους πάλαι ποτέ φτωχικούς δρόμους αυτής της περιοχής.

Στη συνέχεια περπατώντας κατά μήκος της οδού Brodway (της μόνης οδού που διαφεύγει από τον κάνναβο),

κατευθυνόμενοι νότια και ελαφρώς ανατολικά φτάσαμε στην πλατεία Κολόμβου,

στο νοτιοδυτικό άκρο του Central Park. Μπήκαμε λίγο στο Central Park για να χαλαρώσουμε και να ξεκουραστούμε.

Στη συνέχεια, προχωρήσαμε πάλι κατά μήκος της οδού Brodway, έως την Times Square.

Είδαμε ακόμα και διαφημίσεις για ταξίδια στη γνώριμή μας πλέον Κίνα.

Κάναμε μία ακόμα στάση στο Hard Rock

όπου ξεκουραστήκαμε και δροσιστήκαμε με μερικές μπύρες.

Κάποια στιγμή βγήκαμε έξω στο υπερφωτισμένο Broadway.

Συνεχίσαμε τον περίπατο, οπότε παρατηρούμε μια νταλίκα σαν αυτές που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες.

Αφού εξερευνήσαμε το Midtown Manhattan, αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό. Επιλέξαμε το Strip House Midtown (44η οδός, μεταξύ 5ης και 6ης λεωφόρου), το οποίο την περίοδο αυτή θεωρείται ως ένα από τα κορυφαία steak της πόλης, σύμφωνα και με σχετικά δημοσιεύματα των New York Times.

Επέλεξα φιλέτο και δύο μπουκάλια Syrah από την Columbia valley μια καθαρά αμπελουργική περιοχή των ΗΠΑ.

Το φαγητό ήταν πράγματι καλό, αλλά το κρασί ήταν πανάκριβο, αφού το φθηνότερο μπουκάλι κόστιζε 120 $, ενώ το ακριβότερο κάποια χιλιάδες δολάρια.

Και επί τέλους έφτασε η ώρα που περίμενα. Blue Noteκαι Donald Harrison. Donald Harrison ο 55χρονος σαξοφωνίστας και θεωρούμενος ως the King της Nouveau Swing. Απίστευτη μουσική, εκπληκτικός συνδυασμός jazz, blues Νέας Ορλεάνης με άφρο στοιχεία και στοιχεία χορευτικής μουσικής. Μεγάλη απόλαυση να ακούς τη μπάντα αυτή.

Μετά τις 01.00 το πρωί κατηφορίσαμε προς Σόχο για ένα τελευταίο ποτό. Αργά μετά τις 03.00πμ, επιστρέφοντας με ταξί προς το ξενοδοχείο μας, σταματήσαμε δίπλα απ’ αυτό σε μία μπυραρία

για την ανακεφαλαίωση της ημέρας και τον προγραμματισμό της επόμενης.