travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.765
- Likes
- 14.581
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πρώτη μέρα Λισαβόνα
- Νησιά Faial και Pico - Βόλτες στο Faial
- Pico - Βόλτες σε βουνά και ακτές
- Pico και Faial
- Βόλτες στο νησί Faial
- Photos
- Terceira
- Βόλτες στην Terceira
- Sao Miguel
- Sao Miguel - από Miradouro σε Miradouro
- Sao Miguel: Sete Sidades, Mosteiros και Ferraria
- Απογευματινή βόλτα στη Λισαβόνα
- Belem - Επιστροφή
Νησιά Faial και Pico. Βόλτες στο Faial
Η πτήση μας ήταν για τις 8 το πρωί (από Λισαβόνα για Horta, Faial) αλλά έφυγε με 20 λεπτά καθυστέρηση. Επειδή είχαμε κάνει check in και δεν είχαμε πράγματα να παραδώσουμε, φύγαμε στις 6 από το ξενοδοχείο. Πάμε δίπλα στο σταθμό του μετρό Anjοs και τον βλέπουμε κλειδαμπαρωμένο. Ρωτάμε ένα περαστικό και μας λέει ότι το μετρό ξεκινά στις 06:30. Περίεργο αυτό, να ξεκινά τόσο αργά, έτσι ήταν όμως. Αναγκαστικά πήραμε ταξί, που με 15 ευρώ μας μετέφερε και τους πέντε. Όλες οι διαδικασίες στο αεροδρόμιο έγιναν γρήγορα και περιμέναμε κάνοντας βόλτες στα μαγαζιά. Όταν δεν έχεις να παραδώσεις βαλίτσα όλα γίνονται πολύ γρήγορα.
Να πω δυο λόγια για την απόφαση της επιλογής των νησιών που επισκεφθήκαμε. Εγώ ήξερα μόνο για το Sao Miguel. Πριν αρχίσω να ψάχνω για κάτι άλλο, ένας από την παρέα πρότεινε και την Tarceira. Νομίζω μετά είδα ότι έχει ενδιαφέρον και το Faial και το Pico. Έτσι μπήκαν κι αυτά. Λίγο πριν βγάλω τα εισιτήρια σκεφτόμασταν να το αφήσουμε για την άνοιξη το ταξίδι, που ο καιρός θα είναι λίγο καλύτερος και οι μέρες πιο μεγάλες. Αυτές οι υπαναχωρήσεις δεν άρεσαν στη Ντίνα και πίεσε ώστε να το αποφασίσουμε και να τελειώνουμε. Έτσι κι έγινε.
Φτάσαμε στο νησί Faial κάπου στις 11:00 το πρωί (πάνω από δυο ώρες η πτήση) και πήγαμε στο γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων που μας έδωσαν ένα σχετικά καινούργιο αυτοκίνητο μάρκας Nissan, Micra. Δεν ήταν πολύ γρήγορο, αλλά έπαιρνε ίσα-ίσα τα πράγματα που έχουμε και τα τρία άτομα στο πίσω μέρος των καθισμάτων. Όταν πας στα νησιά αυτά σε περίοδο που δεν έχει πολύ κόσμο, δεν είναι ανάγκη να έχεις νοικιάσει από πριν το όχημα. Ξέρουν τα γραφεία πότε έρχεται αεροπλάνο και περιμένουν πριν βγεις έξω και σου δίνουν πολύ καλές τιμές. Εμείς δεν το ξέραμε και τα είχαμε κλείσει από πριν.
Τέλος πάντων, χωρίς να είμαστε τελείως στριμωγμένοι ξεκινήσαμε τη βόλτα μας κάπου στις 12:00 το μεσημέρι. Πρώτα πήγαμε στο λιμάνι να δούμε για εισιτήρια, γιατί το βράδυ θα μέναμε στο νησί Πίκο που είναι απέναντι από το Faial. Βρίσκεται περίπου 10 χιλιόμετρα μακριά από το Faial και θα πηγαίναμε την ίδια μέρα με καράβι. Απλά δεν είχαμε αποφασίσει την ώρα και αυτό θα ήταν συνάρτηση του καιρού. Αν ο καιρός ήταν καλός θα μέναμε στο Faial για μερικές ώρες να δούμε κάποια σημεία του. Όμως ο καιρός ούτε καλός ήταν ούτε κακός. Τελικά αποφασίσαμε να μείνουμε σε αυτό το νησί μέχρι τις 5:15 το απόγευμα, που είχε αναχώρηση το τελευτάιο πλοίο για το νησί Pico. Βγάλαμε τα εισιτήρια για να είμαστε σίγουροι. Πέντε άτομα μαζί με το αυτοκίνητο πληρώσαμε περίπου 37 ευρώ.
Πρώτες εικόνες από το νησί:
Το πιο ενδιαφέρον που έχει στο νησί Faial είναι η Καλντέρα με το πορτογαλικό όνομα Caldeira. Ξέραμε ότι επειδή βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1.000 m έπρεπε ο καιρός να είναι καλός για να έχουμε ορατότητα. Αποφασίσαμε όμως να πάμε, αν και οι οιωνοί δεν ήταν καλοί. Πήγαμε λοιπόν και από τα 500 μέτρα και πάνω είχε μία σχετική ομίχλη. Παρόλα αυτά ανεβήκαμε στην Καλντέρα και απλά κάναμε μία πολύ μικρή διαδρομή και φύγαμε, αφού δεν φαινόταν σχεδόν τίποτα.
Κατόπιν, επειδή είχαμε πολύ χρόνο μέχρι την αναχώρηση του πλοίου, αρχίσαμε να βάζουμε στο GPS διάφορα μέρη που είχα σημειώσει ότι έχουν ενδιαφέρον για να τα δούμε. Πρώτα βάλαμε στο GPS να πάμε στα Capelinhos. Είναι ένα μέρος στο πιο δυτικό τμήμα του νησιού, το οποίο προήλθε από μία έκρηξη ηφαιστείου το 1957 και εμφανίστηκε εκεί ένας λόφος με πολύ όμορφα πετρώματα. Ο καιρός μπορεί να ήταν βροχερός, αλλά τα σταγονίδια δεν ήταν τόσο ενοχλητικά. Όμως φυσούσε πολύ δυνατός αέρας μέχρι σημείο να φοβόμαστε μήπως δεν θα μπορέσουμε να ταξιδέψουμε το απόγευμα για το άλλο νησί. Εκεί στα Capelinhos είχε και ένα πολύ όμορφο φάρο είχε μισοκαταστραφεί από την έκρηξη του ηφαιστείου αλλά ήταν όρθιος. Κάτω από αυτόν βρισκόταν ένα μουσείο, το οποίο δεν επισκεφθήκαμε γιατί είχε ακριβό εισιτήριο, δηλαδή στα 10 ευρώ.
Φύγαμε από κει και εννοείται ότι όπου βρίσκαμε ενδιαφέρον για φωτογράφιση σταματούσαμε και τραβούσαμε φωτογραφίες. Η επόμενη στάση ήταν για να δούμε την παραλία Praia Do Norte. Ήταν πολύ όμορφη, αλλά τι να το κάνεις με τέτοιο καιρό και τέτοια κύματα. Δεν μπορούσαμε ούτε να σταθούμε καλά-καλά για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Γι αυτό και από ψηλά είδαμε τη θέα της παραλίας και των βουνών που ήταν πίσω από αυτήν και αναχωρήσαμε για την επόμενη μας στάση.
Φυσικά όπου βλέπαμε την επιγραφή Miradouro, δηλαδή μέρος για να δεις κάτι αξιόλογο, εμείς σταματούσαμε και ό,τι μπορούσαμε λόγω του καιρού το βλέπαμε. Στον χάρτη που είχα φτιάξει ο επόμενος μεγάλος σταθμός ήταν το χωριό Ribeirinha. Εκεί είδαμε μία πολύ παλιά εκκλησία, μισοκατεστραμμένη όμως από τον σεισμό του 1978. Υπήρχε και ένας Φάρος και αυτός μισοκατεστραμμένος, αλλά για να πάμε εκεί είχε δύο χιλιόμετρα με πολύ κακό χωματόδρομο και έτσι δεν πήγαμε. Πήγαμε όμως στην παραλία του χωριού όπου είδαμε τα τεράστια κύματα και ένα πολύ όμορφο μέρος. Η ακτή ήταν με πέτρες και όχι αμμουδιά. Κάναμε κι εκεί μία μικρή βόλτα
Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στον επόμενο σταθμό μας που ήταν η Praia do Almoxarife. Ωραία καλοκαιρινή παραλία με θέα και μαγαζιά για να καθίσεις να πιεις κάτι ή να φας. Όμως το γνωστό: με αυτό τον καιρό δεν ήταν για να μείνουμε και πολύ.
Οι κλασικές εκκλησίες τους:
Επιστρέψαμε στην πρωτεύουσα του νησιού, τη Horta, όπου ήταν και το λιμάνι αναχώρησης. Είχαμε λίγο χρόνο ακόμα μέχρι να πάμε στο λιμάνι, οπότε κάναμε μία βόλτα στην προκυμαία με τα σκάφη, γιατί μεγάλα δεν υπήρχαν. Ήταν πολύ όμορφα για φωτογραφίες και για αναψυχή γενικότερα. Λίγο πριν τις 5:00 πήγαμε στο λιμάνι ενώ ο αέρας φύσαγε πάρα πολύ και αναρωτιόμασταν πόσο πολύ θα κουνάει το πλοίο.
Πολλά γκράφιτι στο λιμάνι:
Τα σχέδια με τις πέτρες απίθανα:
Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε ένα πολύ μικρό πλοίο, το οποίο χωρούσε μία δεκαριά αυτοκίνητα. Και ευτυχώς είχαμε βγάλει τα εισιτήρια. Γιατί πραγματικά μπορεί να μην μας έπαιρνε το καραβάκι Ξεκινήσαμε λοιπόν για το μικρό ταξίδι των 20 λεπτών. Η αλήθεια είναι ότι το πλοίο κουνούσε αλλά όχι τόσο πολύ όσο φοβόμασταν. Μία χαρά ήταν. Η βροχή είχε σταματήσει και δεν είχαμε πρόβλημα να βγούμε στο κατάστρωμα για να βλέπουμε. Έτσι πήγαμε απέναντι στην μικρή πόλη Μανταλένα του νησιού Pico.
Πλέον είχε βραδιάσει και αμέσως κατευθυνθήκαμε προς το διαμέρισμα το οποίο είχαμε νοικιάσει για να μείνουμε. Κάποια στιγμή επικοινωνήσαμε και με τον ιδιοκτήτη, γιατί δεν τον είδαμε ποτέ, οπότε μας εξήγησε πού θα βρούμε τα κλειδιά για να μπούμε στο σπίτι. Αυτό ήταν τεράστιο, με 6-7 κρεβατοκάμαρες.
Pink House το έλεγε:
Αφού τακτοποιηθήκαμε και η ώρα ήταν περίπου 7.00 βγήκαμε μία βόλτα για να βρούμε κάτι να φάμε, είτε σε εστιατόριο είτε σε σούπερ μάρκετ. Εστιατόριο δεν βρήκαμε ούτε για δείγμα ανοιχτό και σούπερ μάρκετ που βρήκαμε δεν είχε ούτε μία επιγραφή απ’ έξω. Καταλάβαμε ότι ήταν τέτοιο μαγαζί από τα πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα που ήταν απ’ έξω. Έτσι αναγκαστικά αγοράσαμε διάφορα φαγώσιμα, ήρθαμε στο διαμέρισμα για να φάμε. Δεν μαγειρέψαμε τίποτα αλλά μονάχα φάγαμε τυρί και σαλάμι που είχε αγοράσει ο καθένας με ψωμί φυσικά.
Είχε πολύ πλάκα που δεν μπορούσαμε να βάλουμε την ηλεκτρική κουζίνα να δουλέψει. Το πρόβλημα ήταν ότι είναι καινούργιου τύπου και δεν ξέραμε πως χρησιμοποιείται. Αφού φάγαμε, βρήκα τις οδηγίες λειτουργίας της κουζίνας και έτσι κατάφερα και την έβαλα μπρος. Η κουζίνα ήταν τύπου induction. Ευτυχώς που βρήκαμε τις οδηγίες και κάναμε δουλειά. Εγώ είχα αγοράσει κι ένα μπουκάλι κρασί και το ήπιαμε με τη Ντίνα. Οι άλλοι ήπιαν ένα άλλο μπουκάλι που είχε αφήσει ως δώρο ο ιδιοκτήτης.
Ένα μικρό πρόβλημα στο σπίτι αυτό ήταν ότι δεν είχε θέρμανση, αλλά ευτυχώς δεν έκανε τόσο πολύ κρύο. Η εξωτερική θερμοκρασία ήταν κάπου στους 14-15 βαθμούς, αλλά είχε πολλή υγρασία. Βάλαμε ό,τι παπλώματα βρήκαμε, και ήμασταν μία χαρά.
Η πτήση μας ήταν για τις 8 το πρωί (από Λισαβόνα για Horta, Faial) αλλά έφυγε με 20 λεπτά καθυστέρηση. Επειδή είχαμε κάνει check in και δεν είχαμε πράγματα να παραδώσουμε, φύγαμε στις 6 από το ξενοδοχείο. Πάμε δίπλα στο σταθμό του μετρό Anjοs και τον βλέπουμε κλειδαμπαρωμένο. Ρωτάμε ένα περαστικό και μας λέει ότι το μετρό ξεκινά στις 06:30. Περίεργο αυτό, να ξεκινά τόσο αργά, έτσι ήταν όμως. Αναγκαστικά πήραμε ταξί, που με 15 ευρώ μας μετέφερε και τους πέντε. Όλες οι διαδικασίες στο αεροδρόμιο έγιναν γρήγορα και περιμέναμε κάνοντας βόλτες στα μαγαζιά. Όταν δεν έχεις να παραδώσεις βαλίτσα όλα γίνονται πολύ γρήγορα.
Να πω δυο λόγια για την απόφαση της επιλογής των νησιών που επισκεφθήκαμε. Εγώ ήξερα μόνο για το Sao Miguel. Πριν αρχίσω να ψάχνω για κάτι άλλο, ένας από την παρέα πρότεινε και την Tarceira. Νομίζω μετά είδα ότι έχει ενδιαφέρον και το Faial και το Pico. Έτσι μπήκαν κι αυτά. Λίγο πριν βγάλω τα εισιτήρια σκεφτόμασταν να το αφήσουμε για την άνοιξη το ταξίδι, που ο καιρός θα είναι λίγο καλύτερος και οι μέρες πιο μεγάλες. Αυτές οι υπαναχωρήσεις δεν άρεσαν στη Ντίνα και πίεσε ώστε να το αποφασίσουμε και να τελειώνουμε. Έτσι κι έγινε.
Φτάσαμε στο νησί Faial κάπου στις 11:00 το πρωί (πάνω από δυο ώρες η πτήση) και πήγαμε στο γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων που μας έδωσαν ένα σχετικά καινούργιο αυτοκίνητο μάρκας Nissan, Micra. Δεν ήταν πολύ γρήγορο, αλλά έπαιρνε ίσα-ίσα τα πράγματα που έχουμε και τα τρία άτομα στο πίσω μέρος των καθισμάτων. Όταν πας στα νησιά αυτά σε περίοδο που δεν έχει πολύ κόσμο, δεν είναι ανάγκη να έχεις νοικιάσει από πριν το όχημα. Ξέρουν τα γραφεία πότε έρχεται αεροπλάνο και περιμένουν πριν βγεις έξω και σου δίνουν πολύ καλές τιμές. Εμείς δεν το ξέραμε και τα είχαμε κλείσει από πριν.
Τέλος πάντων, χωρίς να είμαστε τελείως στριμωγμένοι ξεκινήσαμε τη βόλτα μας κάπου στις 12:00 το μεσημέρι. Πρώτα πήγαμε στο λιμάνι να δούμε για εισιτήρια, γιατί το βράδυ θα μέναμε στο νησί Πίκο που είναι απέναντι από το Faial. Βρίσκεται περίπου 10 χιλιόμετρα μακριά από το Faial και θα πηγαίναμε την ίδια μέρα με καράβι. Απλά δεν είχαμε αποφασίσει την ώρα και αυτό θα ήταν συνάρτηση του καιρού. Αν ο καιρός ήταν καλός θα μέναμε στο Faial για μερικές ώρες να δούμε κάποια σημεία του. Όμως ο καιρός ούτε καλός ήταν ούτε κακός. Τελικά αποφασίσαμε να μείνουμε σε αυτό το νησί μέχρι τις 5:15 το απόγευμα, που είχε αναχώρηση το τελευτάιο πλοίο για το νησί Pico. Βγάλαμε τα εισιτήρια για να είμαστε σίγουροι. Πέντε άτομα μαζί με το αυτοκίνητο πληρώσαμε περίπου 37 ευρώ.
Πρώτες εικόνες από το νησί:
Το πιο ενδιαφέρον που έχει στο νησί Faial είναι η Καλντέρα με το πορτογαλικό όνομα Caldeira. Ξέραμε ότι επειδή βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1.000 m έπρεπε ο καιρός να είναι καλός για να έχουμε ορατότητα. Αποφασίσαμε όμως να πάμε, αν και οι οιωνοί δεν ήταν καλοί. Πήγαμε λοιπόν και από τα 500 μέτρα και πάνω είχε μία σχετική ομίχλη. Παρόλα αυτά ανεβήκαμε στην Καλντέρα και απλά κάναμε μία πολύ μικρή διαδρομή και φύγαμε, αφού δεν φαινόταν σχεδόν τίποτα.
Κατόπιν, επειδή είχαμε πολύ χρόνο μέχρι την αναχώρηση του πλοίου, αρχίσαμε να βάζουμε στο GPS διάφορα μέρη που είχα σημειώσει ότι έχουν ενδιαφέρον για να τα δούμε. Πρώτα βάλαμε στο GPS να πάμε στα Capelinhos. Είναι ένα μέρος στο πιο δυτικό τμήμα του νησιού, το οποίο προήλθε από μία έκρηξη ηφαιστείου το 1957 και εμφανίστηκε εκεί ένας λόφος με πολύ όμορφα πετρώματα. Ο καιρός μπορεί να ήταν βροχερός, αλλά τα σταγονίδια δεν ήταν τόσο ενοχλητικά. Όμως φυσούσε πολύ δυνατός αέρας μέχρι σημείο να φοβόμαστε μήπως δεν θα μπορέσουμε να ταξιδέψουμε το απόγευμα για το άλλο νησί. Εκεί στα Capelinhos είχε και ένα πολύ όμορφο φάρο είχε μισοκαταστραφεί από την έκρηξη του ηφαιστείου αλλά ήταν όρθιος. Κάτω από αυτόν βρισκόταν ένα μουσείο, το οποίο δεν επισκεφθήκαμε γιατί είχε ακριβό εισιτήριο, δηλαδή στα 10 ευρώ.
Φύγαμε από κει και εννοείται ότι όπου βρίσκαμε ενδιαφέρον για φωτογράφιση σταματούσαμε και τραβούσαμε φωτογραφίες. Η επόμενη στάση ήταν για να δούμε την παραλία Praia Do Norte. Ήταν πολύ όμορφη, αλλά τι να το κάνεις με τέτοιο καιρό και τέτοια κύματα. Δεν μπορούσαμε ούτε να σταθούμε καλά-καλά για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Γι αυτό και από ψηλά είδαμε τη θέα της παραλίας και των βουνών που ήταν πίσω από αυτήν και αναχωρήσαμε για την επόμενη μας στάση.
Φυσικά όπου βλέπαμε την επιγραφή Miradouro, δηλαδή μέρος για να δεις κάτι αξιόλογο, εμείς σταματούσαμε και ό,τι μπορούσαμε λόγω του καιρού το βλέπαμε. Στον χάρτη που είχα φτιάξει ο επόμενος μεγάλος σταθμός ήταν το χωριό Ribeirinha. Εκεί είδαμε μία πολύ παλιά εκκλησία, μισοκατεστραμμένη όμως από τον σεισμό του 1978. Υπήρχε και ένας Φάρος και αυτός μισοκατεστραμμένος, αλλά για να πάμε εκεί είχε δύο χιλιόμετρα με πολύ κακό χωματόδρομο και έτσι δεν πήγαμε. Πήγαμε όμως στην παραλία του χωριού όπου είδαμε τα τεράστια κύματα και ένα πολύ όμορφο μέρος. Η ακτή ήταν με πέτρες και όχι αμμουδιά. Κάναμε κι εκεί μία μικρή βόλτα
Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στον επόμενο σταθμό μας που ήταν η Praia do Almoxarife. Ωραία καλοκαιρινή παραλία με θέα και μαγαζιά για να καθίσεις να πιεις κάτι ή να φας. Όμως το γνωστό: με αυτό τον καιρό δεν ήταν για να μείνουμε και πολύ.
Οι κλασικές εκκλησίες τους:
Επιστρέψαμε στην πρωτεύουσα του νησιού, τη Horta, όπου ήταν και το λιμάνι αναχώρησης. Είχαμε λίγο χρόνο ακόμα μέχρι να πάμε στο λιμάνι, οπότε κάναμε μία βόλτα στην προκυμαία με τα σκάφη, γιατί μεγάλα δεν υπήρχαν. Ήταν πολύ όμορφα για φωτογραφίες και για αναψυχή γενικότερα. Λίγο πριν τις 5:00 πήγαμε στο λιμάνι ενώ ο αέρας φύσαγε πάρα πολύ και αναρωτιόμασταν πόσο πολύ θα κουνάει το πλοίο.
Πολλά γκράφιτι στο λιμάνι:
Τα σχέδια με τις πέτρες απίθανα:
Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε ένα πολύ μικρό πλοίο, το οποίο χωρούσε μία δεκαριά αυτοκίνητα. Και ευτυχώς είχαμε βγάλει τα εισιτήρια. Γιατί πραγματικά μπορεί να μην μας έπαιρνε το καραβάκι Ξεκινήσαμε λοιπόν για το μικρό ταξίδι των 20 λεπτών. Η αλήθεια είναι ότι το πλοίο κουνούσε αλλά όχι τόσο πολύ όσο φοβόμασταν. Μία χαρά ήταν. Η βροχή είχε σταματήσει και δεν είχαμε πρόβλημα να βγούμε στο κατάστρωμα για να βλέπουμε. Έτσι πήγαμε απέναντι στην μικρή πόλη Μανταλένα του νησιού Pico.
Πλέον είχε βραδιάσει και αμέσως κατευθυνθήκαμε προς το διαμέρισμα το οποίο είχαμε νοικιάσει για να μείνουμε. Κάποια στιγμή επικοινωνήσαμε και με τον ιδιοκτήτη, γιατί δεν τον είδαμε ποτέ, οπότε μας εξήγησε πού θα βρούμε τα κλειδιά για να μπούμε στο σπίτι. Αυτό ήταν τεράστιο, με 6-7 κρεβατοκάμαρες.
Pink House το έλεγε:
Αφού τακτοποιηθήκαμε και η ώρα ήταν περίπου 7.00 βγήκαμε μία βόλτα για να βρούμε κάτι να φάμε, είτε σε εστιατόριο είτε σε σούπερ μάρκετ. Εστιατόριο δεν βρήκαμε ούτε για δείγμα ανοιχτό και σούπερ μάρκετ που βρήκαμε δεν είχε ούτε μία επιγραφή απ’ έξω. Καταλάβαμε ότι ήταν τέτοιο μαγαζί από τα πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα που ήταν απ’ έξω. Έτσι αναγκαστικά αγοράσαμε διάφορα φαγώσιμα, ήρθαμε στο διαμέρισμα για να φάμε. Δεν μαγειρέψαμε τίποτα αλλά μονάχα φάγαμε τυρί και σαλάμι που είχε αγοράσει ο καθένας με ψωμί φυσικά.
Είχε πολύ πλάκα που δεν μπορούσαμε να βάλουμε την ηλεκτρική κουζίνα να δουλέψει. Το πρόβλημα ήταν ότι είναι καινούργιου τύπου και δεν ξέραμε πως χρησιμοποιείται. Αφού φάγαμε, βρήκα τις οδηγίες λειτουργίας της κουζίνας και έτσι κατάφερα και την έβαλα μπρος. Η κουζίνα ήταν τύπου induction. Ευτυχώς που βρήκαμε τις οδηγίες και κάναμε δουλειά. Εγώ είχα αγοράσει κι ένα μπουκάλι κρασί και το ήπιαμε με τη Ντίνα. Οι άλλοι ήπιαν ένα άλλο μπουκάλι που είχε αφήσει ως δώρο ο ιδιοκτήτης.
Ένα μικρό πρόβλημα στο σπίτι αυτό ήταν ότι δεν είχε θέρμανση, αλλά ευτυχώς δεν έκανε τόσο πολύ κρύο. Η εξωτερική θερμοκρασία ήταν κάπου στους 14-15 βαθμούς, αλλά είχε πολλή υγρασία. Βάλαμε ό,τι παπλώματα βρήκαμε, και ήμασταν μία χαρά.