Πορτογαλία Αζόρες: τέσσερα νησιά

[travelbreak]

Από την Terceira στο Sao Miguel

Το νησί Terceira είναι πολύ όμορφο και πίστευα ότι δύο μέρες που είχαμε δεν θα ήταν αρκετές. Όμως τελικά αποδείχτηκαν μία χαρά, κυρίως επειδή δεν μας πήρε χρόνο να δούμε τα σπήλαια, τα οποία ήταν κλειστά τις μέρες που θα βρισκόμασταν εμείς στο νησί. Δεν μου άρεσε τόσο πολύ όσο το Pico ή το Faial.

Από εκείνα που είχα σημειώσει για να δούμε, μας είχε μείνει μονάχα η πρωτεύουσα του νησιού, δηλαδή η Angra de Heroismo. Γι’ αυτό το πρωινό μας (πριν την μεσημεριανή αναχώρηση) ήταν αφιερωμένο σε αυτήν. Έτσι ξεκινήσαμε πηγαίνοντας στον καθεδρικό ναό. Μετά προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε το παλάτι και δεν τα καταφέραμε, αλλά μάλλον έτσι κι αλλιώς ήταν κλειστό, αφού γινόταν κάποια έργα στο δρόμο στον οποίο μπροστά βρισκόταν και ίσως γι’ αυτό να μην επιτρεπόταν η είσοδος σε τουρίστες.

Είχαμε δει διάφορες εκκλησίες, αλλά αυτό που πιο πολύ θέλαμε να πάμε ήταν στο Memoria a D. Pedro IV. Είναι μία σχετικά μεγάλη πυραμίδα, οβελίσκος, με μικρή βάση και μεγάλο ύψος και βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου, ακριβώς πάνω από τον υπέροχο κήπο Jardin Onque da Terceira. Το μνημείο το προσεγγίσαμε από την πάνω μεριά κάνοντας βόλτα στα υπέροχα στενά της πόλης και κατεβήκαμε από τον κήπο.

Η πόλη είναι προστατευόμενη από την Ουνέσκο και είναι όντως πολύ όμορφη με κύριο χαρακτηριστικό τα πολύχρωμα σπίτια και τα ασπρόμαυρα πεζοδρόμια με πολλούς σχεδιασμούς.

Μετά και από αυτές τις επισκέψεις πήραμε το αυτοκίνητο για να πάμε να δούμε ένα φρούριο, πιο μικρό από το πρώτο φρούριο που είχαμε δει, το Sao Sebastiao. Αυτό ήταν στην άλλη άκρη του λιμανιού. Όμως και αυτό το φρούριο, όπως και τα τούνελ της χθεσινής μέρας, ήταν κλειστό γιατί λέει θα πήγαινε το προσωπικό διακοπές. Θα άνοιγε την επόμενη μέρα, δηλαδή την πρώτη του μήνα.

Δεν μας πείραξε και φεύγοντας από την πόλη σταματήσαμε στην αρένα των ταυρομαχιών, που ήταν κλειστή, αλλά εμείς τραβήξαμε πολλές φωτογραφίες. Κυρίως ένα μνημείο με τρεις ταύρους που ήταν στο κέντρο μιας μικρής πλατείας. Δεν ξέρω από τι υλικό ήταν φτιαγμένοι.

Έχοντας πλήρη άποψη όχι μόνο για την πρωτεύουσα αλλά και για όλο το νησί, πήγαμε στο αεροδρόμιο για να αναχωρήσουμε με προορισμό το νησί Sao Miguel. Επειδή είχαμε λίγο χρόνο πήγαμε σε μία παραλία να κάτσουμε λίγο και να περάσει η ώρα για να μην περιμένουμε στο αεροδρόμιο.

Η πτήση μας ήταν στις 1:20 το μεσημέρι και παραδώσαμε το αυτοκίνητο περίπου μία ώρα πριν την αναχώρηση. Εννοείται ότι είχα κάνει check-in για όλους μας και γι’ αυτό δεν χρειαζόταν να πάμε πολύ νωρίτερα. Αφού δεν είχαμε και πράγματα να παραδώσουμε.

Sao Miguel, πρώτες βόλτες

Φτάνοντας στο καινούργιο για μας νησί των Αζορών, ο καιρός ήταν αρκετά κακός. Όχι ότι φύσαγε αλλά είχε αρκετή βροχή και συννεφιά. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να πάμε από την άλλη πλευρά του νησιού, παραλιακά, μήπως και ο καιρός ήταν καλύτερος σε χαμηλότερο υψόμετρο. Πήγαμε λοιπόν σε μία αμμουδιά που βρίσκεται σε ένα resort, κοντά στην κωμόπολη Santa Barbara. Βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του νησιού κάπου απέναντι από το αεροδρόμιο, δηλαδή ήταν σχετικά κοντά. Εκεί μας έπιασε μία δυνατή βροχή και φύγαμε άρον-άρον. Μέχρι να φτάσουμε στην κωμόπολη η βροχή είχε σταματήσει, αλλά μέχρι να παρκάρουμε είχε ξαναρχίσει. Αυτό παθαίνεις στις Αζόρες με τον καιρό.

Φύγαμε, και εκεί κοντά, σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχα καταρτίσει, υπήρχαν δύο σημεία ενδιαφέροντος: το πρώτο ήταν ο καταρράκτης Salto do Cabrito. Ήταν πολύ όμορφος και αρκετά ψηλός, αν και δεν είχε πολύ νερό. Είχε βέβαια συννεφιά και μία ψιλή βροχή. Όμως τον απολαύσαμε. Για να τον προσεγγίσουμε κατεβήκαμε μια μεγάλη κατηφόρα. Στην επιστροφή από το σημείο που παρκάραμε διαπιστώσαμε ότι το αυτοκίνητό μας, που ήταν ένα Citroen C3, δεν μπορούσε να ανέβει. Έτσι κατεβήκαμε οι τρεις από τους πέντε και πήγαμε με τα πόδια, μέχρι το σημείο που μπορούσε πλέον το αυτοκίνητο να προχωρήσει.

Επόμενη στάση ήταν η Caldeira Velha, η παλιά Καλντέρα δηλαδή. Περιμέναμε λοιπόν να δούμε μία Καλντέρα αλλά με τόση συννεφιά που είχε αυτή δε φαινόταν. Ευτυχώς που ξέραμε το όνομα και καταλαβαίναμε ότι όντως εκεί ήταν μία Καλντέρα. Όμως το μέρος ήταν πάρα πολύ όμορφο με πανύψηλα δέντρα και φτέρες. Εκεί είχε μικρές λιμνούλες που το νερό έβγαινε από τη γη ζεστό. Λίγο πιο κάτω σε δύο λιμνούλες, κάπως μεγαλύτερες με ζεστό νερό υπήρχε κόσμος ο οποίος έκανε το μπάνιο του καθιστός ή ξαπλωμένος στο νερό. Πιστεύω ότι ήταν θειούχο γιατί μύριζε και λίγο.

Πιο πάνω από αυτές υπήρχε μία άλλη μεγαλύτερη λίμνη, που έτρεχε το νερό από ένα καταρράχτη δύο τριών μέτρων. Όσοι από τους επισκέπτες δεν έβρισκαν θέση για μπάνιο στις πρώτες λίμνες, ανέβαιναν στην τελευταία, που ίσως δεν είχε και τόσο ζεστό νερό. Εκεί δεν είχε πολλούς, αλλά συνέχεια ανέβαιναν κι άλλοι. Φαντάζομαι τι γίνεται το καλοκαίρι. Την ώρα που φτάσαμε εκεί έβρεχε δυνατά, αλλά αργότερα σταμάτησε κάπως.

Η ώρα είχε πάει 5:00 το απόγευμα και αποφασίσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο μας, αφού ο καιρός ήταν τόσο κακός και άστατος. Το ξενοδοχείο βρισκόταν 10 περίπου χιλιόμετρα ανατολικά από την πρωτεύουσα του νησιού, την Πόντα Ντελγάδα. Είναι μικρό ξενοδοχείο και το πληρώνουμε και σχετικά φθηνά. Σίγουρα ήταν το φθηνότερο από όλα του ταξιδιού μας. Βρίσκεται στο παραλιακό χωριό Lagoa.

Χωρίς να ξεκουραστούμε σχεδόν καθόλου πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε για φαγητό. Δεν είχαμε διάθεση να πάμε στην πόλη. Εκεί κοντά είχε αρκετά εστιατόρια, όπως είδαμε στο internet, όμως αυτή την εποχή ήταν κλειστά. Προχωρώντας προς την Πόντα Ντελγάδα, είδαμε κοντά στην παραλία, και 4-5 χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο μας, μία μεγάλη ταβέρνα. Σταματήσαμε και φάγαμε. Δεν ήταν και τόσο φθηνά, αλλά εμείς έτσι κι αλλιώς στο εξωτερικό, ένα πιάτο παίρνουμε. Σπανίως παίρνουμε και κάτι για τη μέση. Εγώ με την Ντίνα δώσαμε 25 ευρώ, ενώ ήπιαμε μία μπύρα. Φάγαμε και οι δύο μαζί μία μεγάλη μοσχαρίσια μπριζόλα τύπου T-Bone. Ήταν πολύ νόστιμη, μόνο που η αλήθεια είναι πως δεν ήταν αρκετή για δύο άτομα, αλλά μόνο για ενάμιση.

Μετά από το φαγητό μας γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για τα σχετικά, δηλαδή γράψιμο ημερολόγιου, κρασάκι και ύπνο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• 14
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Hayate]

Και το σκεφτόμουν πότε θα γράψετε ιστορία μετα τις live φωτογραφιες.. Ευτυχώς δεν άργησε πολύ . Εννοείται θα γινει bookmark και αυτη και πιθανό ταξίδι για 2022..Περιμένω τη συνεχεια με ανυπομονησια.

 

[travelbreak]

και πιθανό ταξίδι για 2022..

Αν εννοείς για δικό μου ταξίδι, μήπως ξέρεις κάτι που δεν έχει ανακοινωθεί επισήμως;
Αν πάλι σκέφτεσαι να πας, είναι ευκαιρία.

 

[Hayate]

Αν εννοείς για δικό μου ταξίδι, μήπως ξέρεις κάτι που δεν έχει ανακοινωθεί επισήμως;
Αν πάλι σκέφτεσαι να πας, είναι ευκαιρία.
View attachment 382591

Όχι έχει λίγο καιρό το σκέφτομαι και μάλιστα θα ήθελα να πάω ας πούμε off season οπως και εσείς, κυρίως για hiking και μετα χαλάρωση. Παρατήρησα πάντως οτι οντως για εισητηρια πρέπει να το δεις ως δύο διαφορετικά ταξιδια, Αθήνα η Θεσσαλονίκη προς Λισαβόνα και μετά δεύτερο σκέλος προς τα νησιά. Όπως το ειδες επειδή υπάρχει περίπτωση, μεγάλη κιόλας, να γίνει solo το ταξίδι ειναι εφικτη άραγε η μετακίνηση μέσα στα νησιά χωρίς αυτοκίνητο? Μόνος αμαξι δεν νοικιάζω

 

[travelbreak]

Όχι έχει λίγο καιρό το σκέφτομαι και μάλιστα θα ήθελα να πάω ας πούμε off season οπως και εσείς, κυρίως για hiking και μετα χαλάρωση. Παρατήρησα πάντως οτι οντως για εισητηρια πρέπει να το δεις ως δύο διαφορετικά ταξιδια, Αθήνα η Θεσσαλονίκη προς Λισαβόνα και μετά δεύτερο σκέλος προς τα νησιά. Όπως το ειδες επειδή υπάρχει περίπτωση, μεγάλη κιόλας, να γίνει solo το ταξίδι ειναι εφικτη άραγε η μετακίνηση μέσα στα νησιά χωρίς αυτοκίνητο? Μόνος αμαξι δεν νοικιάζω

Ειδικά εκτός εποχής νομίζω ότι είναι δύσκολη η μετακίνηση χωρίς δικό σου αυτοκίνητο. Γενικά δεν είδαμε πούλμαν ή κάτι τέτοιο για ομαδικές μετακινήσεις. Μόνο στην Τερσέιρα είδαμε κόσμο από ένα κρουαζιερόπλοιο σε πούλμαν. Γενικά δεν είδαμε μέσα μεταφοράς, εκτός από το Sao Miguel, αλλά κι εκεί δε σου εγγυώμαι για έξω από τη Πόντα Ντελγάδα. Και αν υπήρχαν θα ήταν λίγα. Θέλει ψάξιμο. Μην πας και εγκλωβιστείς σε μια μικρή πόλη.
Κοίτα άδειους δρόμους:

 

[travelbreak]

Τρίτη, 23/11/2021, πρώτη μέρα στη Λισαβόνα

Στις 23 Νοεμβρίου, Τρίτη πρωί, ξεκινήσαμε με τη γνωστή παρέα. Εκτός από τις Αζόρες θέλαμε να μείνουμε και δυο-τρεις μέρες στην Λισαβόνα, για να δούμε τα πιο σημαντικά μέρη. Αν και αρχικά νόμιζα ότι είναι σχετικά πολλές για τη Λισαβόνα, εκτός εάν αποφασίζαμε να πάμε και λίγο έξω από την πρωτεύουσα της Πορτογαλίας, αποδείχτηκαν καλές. Τελικά όσες μέρες και να έχεις για ένα ταξίδι, κάτι θα βρεις να κάνεις. Αρκεί να κάνεις μια σωστή οργάνωση ανάλογα με τα ενδιαφέροντα της παρέας και τα μέρη ενδιαφέροντος που προσφέρονται.

Φτάσαμε λοιπόν στην Λισαβόνα με την Aegean Airlines στις 11:00 το πρωί της Τρίτης και αμέσως πήραμε το μετρό από το αεροδρόμιο, με τιμή εισιτηρίου στα 2 ευρώ και μετά από μισή ώρα το πολύ ήμασταν στην στάση Anjos, στην οποία κοντά βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Αφήσαμε τα πράγματα στα δωμάτια, αν και το δικό μας δεν ήταν ακόμα έτοιμο, και ξεκινήσαμε τις βόλτες στην πόλη της Λισαβόνας, οι οποίες τελείωσαν μετά από περίπου 6 ώρες. Μόνο ποδαρόδρομο είχαμε, χωρίς μέσα μεταφοράς. Καταλήξαμε πάλι στο ξενοδοχείο .

Το ξενοδοχείο μας είναι σχετικά κοντά στην παλιά πόλη και στο κέντρο, όπου κατηφορίζοντας την λεωφόρο που περνάει απ’ έξω, στα αριστερά μας υπήρχε μία γειτονιά όπου άκουγες κυρίως αραβικά και πακιστανικές γλώσσες. Και όμως ήταν πάρα πολύ όμορφα στο στενό με τα απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια και έξω από τα παράθυρα των μικρών πολυκατοικιών. Δεν είναι το κλασικό που ξέρουμε εδώ στη Λισαβόνα αλλά είναι κάτι τελείως ανατολίτικο. Όμως το χρώμα ήταν πολύ όμορφο.

Μπαίνοντας μετά προς το κέντρο της πόλης, σε μία πλατεία (Martim Moniz) διακρίναμε στα ανατολικά το Φρούριο του Αγίου Γεωργίου και αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε αμέσως, αφού η μέρα ήταν πολύ όμορφη και έτσι θα είχαμε καλή θέα στην πόλη. Όντως με εισιτήριο 10 ευρώ μπήκαμε μέσα στο φρούριο όπου κάναμε τις βόλτες μας για περισσότερο από μία ώρα, μέχρι να αρχίσουμε να κατηφορίζουμε προς τον ποταμό Τάγο της πόλης.

Εγώ προσωπικά ένιωθα πολύ όμορφα που περπατούσα σε αυτή την πόλη που την είχα επισκεφθεί με την Ντίνα μία φορά το 1984 όπου μείναμε τρεις βραδιές. Τότε κάναμε όμως και βόλτες με το τρένο εκτός πόλης. Πήγαμε στη Σίντρα. Εγώ δεν θυμόμουν τίποτα από όλα όσα είδαμε σήμερα ούτε καν θυμάμαι την περιοχή που μέναμε. Μόνο το μνημείο των Εξερευνητών θυμάμαι το οποίο είδαμε στην επιστροφή μας. Από το ημερολόγιο που κρατούσα κοίταξα και είδα ότι μέναμε σε ένα μικρό ξενοδοχείο σε μια κεντρική πλατεία. Όνομα δεν είχα γράψει. Πήγαμε μια μέρα που έβρεχε στην περιοχή του Μπελέμ και γράφω ότι ενθουσιάστηκα με όσα είδαμε. Γράφω επίσης ότι η πόλη ήταν αφημένη στην τύχη της, με αρκετή βρωμιά και καθόλου κτηριακή ανακαίνιση. Όλα έμοιαζαν ερειπωνόμενα. Τώρα τα πράγματα ήταν ακριβώς τα αντίθετα. Σημειώνω ότι το φρούριο του Αγίου Γεωργίου ήταν όλο χαλάσματα. Τώρα ήταν λες και χτίστηκε χτες.

Αφού κατηφορίσαμε, μετά το φρούριο, τις γειτονιές της Αλφάμα, τραβώντας φωτογραφίες σε στενάκια και τα τραμ με τα πολύ όμορφα χρώματα, φτάσαμε στον ποταμό Τάγο και στην πλατεία Εμπορίου.

Πλατεία Εμπορίου:

Για τους ποδοσφαιρόφιλους:

Κάναμε και εκεί τις βόλτες μας και ανηφορίσαμε προς τα πάνω για να καταλήξουμε μέσω μεγάλων λεωφόρων (Avenida da Liberdade) και πολύ όμορφων πλατειών (Restauradores, Rossio), στην περιοχή του ξενοδοχείου μας. Προηγουμένως περάσαμε και από τα ερείπια της Μονής Κάρμο, αλλά δεν μπήκαμε μέσα.

Μονή Κάρμο:

Ήταν πια αργά και ήμασταν κουρασμένοι και θέλαμε κάπου να φάμε. Οι υπόλοιποι της παρέας αρχικά ήθελαν να επιστρέψουμε προς τον ποταμό για να βρούμε εστιατόριο για φαγητό. Εγώ θεώρησα καλό να τους πω να γυρίσουμε προς το ξενοδοχείο και κάτι θα βρούμε για να φάμε. Όμως στη διαδρομή δεν βρήκαμε τίποτα ενδιαφέρον εκτός από τον Άραβα που ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας και φάγαμε κάποια σουβλάκια τα οποία βέβαια δεν ήταν και πολύ άσχημα. Όμως μου έκανε εντύπωση που ένα μεγάλο σουβλάκι, σχεδόν διπλάσιο από τα ελληνικά, έκανε 7 ευρώ.

Να συμπληρώσω ότι για να έρθουμε Πορτογαλία θέλαμε πιστοποιητικό εμβολιασμού αλλά και να έχουμε συμπληρώσει την φόρμα passenger locator card. Έκατσα στην Αθήνα και το έκανα και για τους πέντε. Όμως δε μας τα ζήτησαν πουθενά. Και το πιο περίεργο ήταν ότι στο αεροδρόμιο της Λισσαβόνας δεν έκαναν κανένα έλεγχο. Ούτε διαβατήριο ούτε τίποτα άλλο.

Ωραίος στολισμός:

 

[travelbreak]

Νησιά Faial και Pico. Βόλτες στο Faial

Η πτήση μας ήταν για τις 8 το πρωί (από Λισαβόνα για Horta, Faial) αλλά έφυγε με 20 λεπτά καθυστέρηση. Επειδή είχαμε κάνει check in και δεν είχαμε πράγματα να παραδώσουμε, φύγαμε στις 6 από το ξενοδοχείο. Πάμε δίπλα στο σταθμό του μετρό Anjοs και τον βλέπουμε κλειδαμπαρωμένο. Ρωτάμε ένα περαστικό και μας λέει ότι το μετρό ξεκινά στις 06:30. Περίεργο αυτό, να ξεκινά τόσο αργά, έτσι ήταν όμως. Αναγκαστικά πήραμε ταξί, που με 15 ευρώ μας μετέφερε και τους πέντε. Όλες οι διαδικασίες στο αεροδρόμιο έγιναν γρήγορα και περιμέναμε κάνοντας βόλτες στα μαγαζιά. Όταν δεν έχεις να παραδώσεις βαλίτσα όλα γίνονται πολύ γρήγορα.

Να πω δυο λόγια για την απόφαση της επιλογής των νησιών που επισκεφθήκαμε. Εγώ ήξερα μόνο για το Sao Miguel. Πριν αρχίσω να ψάχνω για κάτι άλλο, ένας από την παρέα πρότεινε και την Tarceira. Νομίζω μετά είδα ότι έχει ενδιαφέρον και το Faial και το Pico. Έτσι μπήκαν κι αυτά. Λίγο πριν βγάλω τα εισιτήρια σκεφτόμασταν να το αφήσουμε για την άνοιξη το ταξίδι, που ο καιρός θα είναι λίγο καλύτερος και οι μέρες πιο μεγάλες. Αυτές οι υπαναχωρήσεις δεν άρεσαν στη Ντίνα και πίεσε ώστε να το αποφασίσουμε και να τελειώνουμε. Έτσι κι έγινε.

Φτάσαμε στο νησί Faial κάπου στις 11:00 το πρωί (πάνω από δυο ώρες η πτήση) και πήγαμε στο γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων που μας έδωσαν ένα σχετικά καινούργιο αυτοκίνητο μάρκας Nissan, Micra. Δεν ήταν πολύ γρήγορο, αλλά έπαιρνε ίσα-ίσα τα πράγματα που έχουμε και τα τρία άτομα στο πίσω μέρος των καθισμάτων. Όταν πας στα νησιά αυτά σε περίοδο που δεν έχει πολύ κόσμο, δεν είναι ανάγκη να έχεις νοικιάσει από πριν το όχημα. Ξέρουν τα γραφεία πότε έρχεται αεροπλάνο και περιμένουν πριν βγεις έξω και σου δίνουν πολύ καλές τιμές. Εμείς δεν το ξέραμε και τα είχαμε κλείσει από πριν.

Τέλος πάντων, χωρίς να είμαστε τελείως στριμωγμένοι ξεκινήσαμε τη βόλτα μας κάπου στις 12:00 το μεσημέρι. Πρώτα πήγαμε στο λιμάνι να δούμε για εισιτήρια, γιατί το βράδυ θα μέναμε στο νησί Πίκο που είναι απέναντι από το Faial. Βρίσκεται περίπου 10 χιλιόμετρα μακριά από το Faial και θα πηγαίναμε την ίδια μέρα με καράβι. Απλά δεν είχαμε αποφασίσει την ώρα και αυτό θα ήταν συνάρτηση του καιρού. Αν ο καιρός ήταν καλός θα μέναμε στο Faial για μερικές ώρες να δούμε κάποια σημεία του. Όμως ο καιρός ούτε καλός ήταν ούτε κακός. Τελικά αποφασίσαμε να μείνουμε σε αυτό το νησί μέχρι τις 5:15 το απόγευμα, που είχε αναχώρηση το τελευτάιο πλοίο για το νησί Pico. Βγάλαμε τα εισιτήρια για να είμαστε σίγουροι. Πέντε άτομα μαζί με το αυτοκίνητο πληρώσαμε περίπου 37 ευρώ.

Πρώτες εικόνες από το νησί:

Το πιο ενδιαφέρον που έχει στο νησί Faial είναι η Καλντέρα με το πορτογαλικό όνομα Caldeira. Ξέραμε ότι επειδή βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1.000 m έπρεπε ο καιρός να είναι καλός για να έχουμε ορατότητα. Αποφασίσαμε όμως να πάμε, αν και οι οιωνοί δεν ήταν καλοί. Πήγαμε λοιπόν και από τα 500 μέτρα και πάνω είχε μία σχετική ομίχλη. Παρόλα αυτά ανεβήκαμε στην Καλντέρα και απλά κάναμε μία πολύ μικρή διαδρομή και φύγαμε, αφού δεν φαινόταν σχεδόν τίποτα.

Κατόπιν, επειδή είχαμε πολύ χρόνο μέχρι την αναχώρηση του πλοίου, αρχίσαμε να βάζουμε στο GPS διάφορα μέρη που είχα σημειώσει ότι έχουν ενδιαφέρον για να τα δούμε. Πρώτα βάλαμε στο GPS να πάμε στα Capelinhos. Είναι ένα μέρος στο πιο δυτικό τμήμα του νησιού, το οποίο προήλθε από μία έκρηξη ηφαιστείου το 1957 και εμφανίστηκε εκεί ένας λόφος με πολύ όμορφα πετρώματα. Ο καιρός μπορεί να ήταν βροχερός, αλλά τα σταγονίδια δεν ήταν τόσο ενοχλητικά. Όμως φυσούσε πολύ δυνατός αέρας μέχρι σημείο να φοβόμαστε μήπως δεν θα μπορέσουμε να ταξιδέψουμε το απόγευμα για το άλλο νησί. Εκεί στα Capelinhos είχε και ένα πολύ όμορφο φάρο είχε μισοκαταστραφεί από την έκρηξη του ηφαιστείου αλλά ήταν όρθιος. Κάτω από αυτόν βρισκόταν ένα μουσείο, το οποίο δεν επισκεφθήκαμε γιατί είχε ακριβό εισιτήριο, δηλαδή στα 10 ευρώ.

Φύγαμε από κει και εννοείται ότι όπου βρίσκαμε ενδιαφέρον για φωτογράφιση σταματούσαμε και τραβούσαμε φωτογραφίες. Η επόμενη στάση ήταν για να δούμε την παραλία Praia Do Norte. Ήταν πολύ όμορφη, αλλά τι να το κάνεις με τέτοιο καιρό και τέτοια κύματα. Δεν μπορούσαμε ούτε να σταθούμε καλά-καλά για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Γι αυτό και από ψηλά είδαμε τη θέα της παραλίας και των βουνών που ήταν πίσω από αυτήν και αναχωρήσαμε για την επόμενη μας στάση.

Φυσικά όπου βλέπαμε την επιγραφή Miradouro, δηλαδή μέρος για να δεις κάτι αξιόλογο, εμείς σταματούσαμε και ό,τι μπορούσαμε λόγω του καιρού το βλέπαμε. Στον χάρτη που είχα φτιάξει ο επόμενος μεγάλος σταθμός ήταν το χωριό Ribeirinha. Εκεί είδαμε μία πολύ παλιά εκκλησία, μισοκατεστραμμένη όμως από τον σεισμό του 1978. Υπήρχε και ένας Φάρος και αυτός μισοκατεστραμμένος, αλλά για να πάμε εκεί είχε δύο χιλιόμετρα με πολύ κακό χωματόδρομο και έτσι δεν πήγαμε. Πήγαμε όμως στην παραλία του χωριού όπου είδαμε τα τεράστια κύματα και ένα πολύ όμορφο μέρος. Η ακτή ήταν με πέτρες και όχι αμμουδιά. Κάναμε κι εκεί μία μικρή βόλτα

Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στον επόμενο σταθμό μας που ήταν η Praia do Almoxarife. Ωραία καλοκαιρινή παραλία με θέα και μαγαζιά για να καθίσεις να πιεις κάτι ή να φας. Όμως το γνωστό: με αυτό τον καιρό δεν ήταν για να μείνουμε και πολύ.

Οι κλασικές εκκλησίες τους:

Επιστρέψαμε στην πρωτεύουσα του νησιού, τη Horta, όπου ήταν και το λιμάνι αναχώρησης. Είχαμε λίγο χρόνο ακόμα μέχρι να πάμε στο λιμάνι, οπότε κάναμε μία βόλτα στην προκυμαία με τα σκάφη, γιατί μεγάλα δεν υπήρχαν. Ήταν πολύ όμορφα για φωτογραφίες και για αναψυχή γενικότερα. Λίγο πριν τις 5:00 πήγαμε στο λιμάνι ενώ ο αέρας φύσαγε πάρα πολύ και αναρωτιόμασταν πόσο πολύ θα κουνάει το πλοίο.

Πολλά γκράφιτι στο λιμάνι:

Τα σχέδια με τις πέτρες απίθανα:

Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε ένα πολύ μικρό πλοίο, το οποίο χωρούσε μία δεκαριά αυτοκίνητα. Και ευτυχώς είχαμε βγάλει τα εισιτήρια. Γιατί πραγματικά μπορεί να μην μας έπαιρνε το καραβάκι Ξεκινήσαμε λοιπόν για το μικρό ταξίδι των 20 λεπτών. Η αλήθεια είναι ότι το πλοίο κουνούσε αλλά όχι τόσο πολύ όσο φοβόμασταν. Μία χαρά ήταν. Η βροχή είχε σταματήσει και δεν είχαμε πρόβλημα να βγούμε στο κατάστρωμα για να βλέπουμε. Έτσι πήγαμε απέναντι στην μικρή πόλη Μανταλένα του νησιού Pico.

Πλέον είχε βραδιάσει και αμέσως κατευθυνθήκαμε προς το διαμέρισμα το οποίο είχαμε νοικιάσει για να μείνουμε. Κάποια στιγμή επικοινωνήσαμε και με τον ιδιοκτήτη, γιατί δεν τον είδαμε ποτέ, οπότε μας εξήγησε πού θα βρούμε τα κλειδιά για να μπούμε στο σπίτι. Αυτό ήταν τεράστιο, με 6-7 κρεβατοκάμαρες.
Pink House το έλεγε:

Αφού τακτοποιηθήκαμε και η ώρα ήταν περίπου 7.00 βγήκαμε μία βόλτα για να βρούμε κάτι να φάμε, είτε σε εστιατόριο είτε σε σούπερ μάρκετ. Εστιατόριο δεν βρήκαμε ούτε για δείγμα ανοιχτό και σούπερ μάρκετ που βρήκαμε δεν είχε ούτε μία επιγραφή απ’ έξω. Καταλάβαμε ότι ήταν τέτοιο μαγαζί από τα πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα που ήταν απ’ έξω. Έτσι αναγκαστικά αγοράσαμε διάφορα φαγώσιμα, ήρθαμε στο διαμέρισμα για να φάμε. Δεν μαγειρέψαμε τίποτα αλλά μονάχα φάγαμε τυρί και σαλάμι που είχε αγοράσει ο καθένας με ψωμί φυσικά.
Είχε πολύ πλάκα που δεν μπορούσαμε να βάλουμε την ηλεκτρική κουζίνα να δουλέψει. Το πρόβλημα ήταν ότι είναι καινούργιου τύπου και δεν ξέραμε πως χρησιμοποιείται. Αφού φάγαμε, βρήκα τις οδηγίες λειτουργίας της κουζίνας και έτσι κατάφερα και την έβαλα μπρος. Η κουζίνα ήταν τύπου induction. Ευτυχώς που βρήκαμε τις οδηγίες και κάναμε δουλειά. Εγώ είχα αγοράσει κι ένα μπουκάλι κρασί και το ήπιαμε με τη Ντίνα. Οι άλλοι ήπιαν ένα άλλο μπουκάλι που είχε αφήσει ως δώρο ο ιδιοκτήτης.

Ένα μικρό πρόβλημα στο σπίτι αυτό ήταν ότι δεν είχε θέρμανση, αλλά ευτυχώς δεν έκανε τόσο πολύ κρύο. Η εξωτερική θερμοκρασία ήταν κάπου στους 14-15 βαθμούς, αλλά είχε πολλή υγρασία. Βάλαμε ό,τι παπλώματα βρήκαμε, και ήμασταν μία χαρά.

 

[travelbreak]

Pico, Βόλτες σε βουνά και ακτές

Εδώ στις Αζόρες, ένα ταξίδι για να πάει καλά εξαρτάται κυρίως από τον καιρό. Δηλαδή από το αν θα βρέχει. Γιατί η βροχή εδώ είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο. Βέβαια, όταν κλείσαμε να έρθουμε Νοέμβριο μήνα, ξέραμε πολύ καλά τι θα αντιμετωπίσουμε. Σαφώς ο καιρός μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα και να μην μπορέσουμε να δούμε πολύ σημαντικά μέρη αυτών των νησιών, που πιθανόν γι αυτά να έχουμε έρθει. Ας πούμε στο Πίκο ήρθαμε για να δούμε κάποια πράγματα και ένα από τα πιο σημαντικά είναι η κορυφή του βουνού Pico. Όμως εάν ο καιρός είναι κακός αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Πολλοί είναι εκείνοι που έρχονται με σκοπό να ανέβουν μέχρι την κορυφή περπατώντας. Η διαδρομή είναι περίπου τρεις με τέσσερις ώρες και άλλο τόσο για να επιστρέψεις στο σημείο από όπου ξεκίνησες (Σπίτι Βουνού, κτήριο επισκεπτών). Σίγουρα εμείς δεν είχαμε τέτοιο σκοπό. Μόνο την κορφή θέλαμε να δούμε. Όχι πως θα ήταν πιο όμορφη από τον Ταΰγετο, ας πούμε, αλλά έτσι. Είναι σα να πας στην Ιαπωνία και να μη δεις το Φούτζι. Κι όμως πήγαμε και δεν το είδαμε.

Εμείς ξεκινήσαμε από το πρωί τις βόλτες στο νησί, όμως ο καιρός ήταν αρκετά κακός με αποτέλεσμα να αποφασίσουμε να μην προχωρήσουμε προς το βουνό Pico, αφού ήμασταν σίγουροι ότι δεν θα ήταν εφικτό να περπατήσουμε έστω και λίγο.

Είχα διαβάσει έναν οδηγό ενός ταξιδιώτη, ότι είναι πολύ ωραία να πάμε να δούμε έναν παλιό μύλο και κάποια χωράφια που εδώ χωρίζουν με πέτρινους τοίχους τις ιδιοκτησίες. Πιο πολύ το κάνουν για να προφυλάσσουν τα φυτά στα χωράφια από τον αέρα. Όλα βέβαια αυτά γίνονται με ηφαιστειακές πέτρες. Το μύλο τον είδαμε από μία απόσταση περίπου 100 μέτρων, όμως ήταν πολύ όμορφο να βλέπουμε εκεί κοντά αυτά τα χωράφια, τα οποία έχουν τοίχους ακόμα και σε πολύ μικρές αποστάσεις. Δηλαδή κυκλώνουν ένα χωραφάκι που μπορεί να μην ήτανε πάνω από 10 τετραγωνικά μέτρα. Σε άλλες περιπτώσεις και σε νησιά είδαμε η περίφραξη αυτή να περικλείει μεγάλα σχετικά χωράφια. Από εκατό, τετραγωνικά μέτρα μέχρι ένα στρέμμα.

Επόμενος κοντινός σταθμός ήταν τα τούνελ λάβας, τα μεγαλύτερα της Ευρώπης, με την ονομασία Gruta das Torres. Πήγαμε εκεί και η ώρα ήταν περίπου 9:00 το πρωί, αλλά δυστυχώς άνοιγαν στις 10:00. Ο καιρός εν τω μεταξύ ήταν πολύ βροχερός και κάθε τρεις και λίγο έριχνε βροχή. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε σε κάποια άλλα μέρη, που ήταν λίγο μακρύτερα, να δούμε τι γίνεται.

Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στα άλλα τούνελ λάβας με το όνομα Furna de Frei Matias. Όμως εκεί φάγαμε μία πολύ καλή έκπληξη: Δηλαδή όχι μόνο ήταν κλειστά, αλλά δεν βλέπαμε καν μία ταμπέλα η οποία να μας λέει κάτι για την είσοδο. Έτσι κι αλλιώς όμως ο καιρός ήταν εκείνη την ώρα πολύ βροχερός οπότε αποφασίσαμε να φύγουμε κι από εκεί. Περίπτωση να ανεβαίναμε προς το βουνό Πίκο, ακόμα και εκείνη την ώρα, δεν υπήρχε γιατί είχε ομίχλη και αποφασίσαμε να πάμε στην λίμνη Lagoa do Capitao. Βρίσκεται σε σχετικά μεγάλο υψόμετρο. Έκανε κρύο αλλά είχε και δυνατό αέρα με ψιλόβροχο.

Ήταν πολύ όμορφο το μέρος, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε μία μικρή βόλτα γύρω από τη λίμνη (μικρή ήταν) για να απολαύσουμε το τοπίο. Έτσι, μετά από 15 λεπτά στο μέρος αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε για να πάμε στην Ανατολική πλευρά του νησιού, όπου ελπίζαμε ο καιρός να είναι καλύτερος, αφού τα μέρη που θα επισκεπτόμασταν ήταν κοντά στη θάλασσα.

Κατεβήκαμε προς τις Βόρειες ακτές του νησιού και σχετικά ανατολικές και απολαύσαμε πολύ όμορφα μέρη με βραχώδεις ακτές και πολύ δυνατά κύματα. Ευτυχώς όμως χωρίς πλέον να έχουμε την απειλή της βροχής. Κάποιες στιγμές έπεφταν λίγες σταγόνες, αλλά δεν υπήρχε καν ανάγκη να κρατάμε ομπρέλα. Έτσι επισκεφθήκαμε τα σημεία που είχα σημειώσει στο χάρτη μου, αλλά και ακόμα περισσότερα, γιατί όπου βλέπαμε κάτι όμορφο σταματούσαμε και το βλέπαμε. Είχαμε χρόνο στη διάθεσή μας και είδαμε αρκετά παραλιακά μέρη στη Βόρεια και Ανατολική Ακτή που επισκεφθήκαμε και ήταν το Sao Roque do Pico και το Prainha de Baixo. Ειδικά το πρώτο μας άρεσε πάρα πολύ γιατί ήταν και μία πολύ όμορφη κωμόπολη.

Οι στάσεις που κάναμε στα μέρη αυτά μπορεί να ήταν από 10 μέχρι 30 λεπτά. Συνεχίσαμε και φτάσαμε στο ανατολικότερο μέρος του νησιού για να δούμε την πολύ όμορφη Manhenha.

Αλλά κυρίως το λιμανάκι Ponta da Ilha.

Επίσης είδαμε την Calheta de Nesquim που ήταν λίγο πιο δυτικά. Τώρα, για να πούμε την αλήθεια, όλες αυτές οι ακτές και τα χωριά μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους, αλλά το καθένα έχει τη δική του ομορφιά. Τώρα αν μου πεις πώς ήταν το ένα ή το άλλο, σίγουρα δεν τα θυμάμαι όλα ξεχωριστά . Όμως μερικά σίγουρα τα θυμάμαι, άσχετα αν δεν θυμάμαι και ακριβώς που είδα τις συγκεκριμένες εικόνες.

Η ώρα είχε προχωρήσει και βλέπαμε ότι ο καιρός θα βελτιωθεί, αν και ποτέ δεν ξέρεις. Εννοώ πότε θα εμφανιστούν σύννεφα και θα αρχίσει να βρέχει λίγο ή πολύ. Όμως αποφασίσαμε να μην πάμε προς τα δυτικά, πριν περάσουμε από κάποιες λίμνες που είναι πάνω στα βουνά της ανατολικής πλευράς του νησιού. Δεν ξέραμε τι θα βρούμε και ξεκινήσαμε να πάμε εκεί. Αρχικά βάλαμε στον πλοηγό την λίμνη Peixinho. Δεν τα υπολόγισα όμως και τόσο καλά, και αρχίσαμε και ανεβαίναμε πάνω στο βουνό ένα σχετικά άσχημο δρόμο. Το αυτοκίνητο είχε αρχίσει να ζορίζεται. Το καλό ήταν ότι η θεά ήταν καταπληκτική, μέχρι που άρχισαν να εμφανίζονται τα σύννεφα της ομίχλης.

Φτάσαμε στη λίμνη σε απόσταση 500 περίπου μέτρα, οπότε έπρεπε να περπατήσουμε γιατί ο δρόμος ήταν πολύ άσχημος για το όχημά μας. Όμως εκεί πάνω και φυσούσε και έβρεχε λίγο, και έτσι αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το δρόμο με το αυτοκίνητο, γιατί ήταν όπως είπα πολύ άσχημος. Και προς τα πίσω είχαμε δει πως ήταν κακός. Έτσι έβαλα στον πλοηγό έναν δρόμο που θα μας οδηγούσε στις νότιες ακτές της ανατολικής πλευράς του νησιού, ο οποίος όμως αποδείχθηκε πολύ κακός.

Ήταν απότομες αλλά με πολύ όμορφα χωριά. Περιττό να πω ότι το νησί Πίκο, όπως και το Faial που είχαμε δει λίγο, είναι καταπράσινο και σχεδόν παντού βόσκουν αγελάδες. Είδαμε και πολύ λίγες κατσίκες. Στις νότιες ακτές κάναμε πάλι πολλές στάσεις, αφού είχαν πολύ ενδιαφέρον. Έτσι μέχρι να φτάσουμε στην Μανταλένα, όπου βέβαια φτάσαμε την ώρα νύχτωνε, είδαμε τα χωριά Espaco Talassa και Sao Mateus.

 

[travelbreak]

Pico και από εκέι στο Faial

Η διαφορά ώρας από την Ελλάδα στις Αζόρες είναι τρεις ώρες.
Στο νησί εάν δεν ανέβεις πολύ ψηλά σε υψόμετρο, οι θερμοκρασίες κυμαίνονται από 15 μέχρι 20 βαθμούς Κελσίου. Πάνω στα βουνά είδαμε το θερμόμετρο του αυτοκινήτου να δείχνει και 9 βαθμούς, όμως εδώ το πρόβλημα δεν είναι οι θερμοκρασίες, αλλά ο αέρας και η βροχή.

Από το πρωί που σηκωθήκαμε στο Πίκο, κοιτάζαμε τον καιρό, να δούμε αν θα μπορέσουμε να κάνουμε κάποια πράγματα. Είχαμε σκοπό να δούμε δυο σπήλαια, αλλά ακόμα και το βουνό Pico, το οποίο λόγο συννεφιάς δεν είχαμε δει ακόμα. Επειδή τα σπήλαια άνοιγαν μετά τις 10:00 δεν βιαζόμασταν να φύγουμε. Ξεκινήσαμε λίγο μετά τις 8:00 να πάμε πρώτα στο βουνό να δούμε την τύχη μας. Οι αποστάσεις δεν είναι μεγάλες και έτσι πολύ γρήγορα φτάσαμε στο κέντρο υποδοχής, που βρίσκεται περίπου στα 1.300 μέτρα υψόμετρο. Άλλα 1.000 m πιο ψηλά είναι η κορυφή του βουνού (υψόμετρο 1351 μέτρα). Η θερμοκρασία εκεί ήταν 7 βαθμοί Κελσίου και ο αέρας σε έκανε να νομίζεις ότι είναι κάτω από το μηδέν. Μείναμε λίγο στο κέντρο επισκεπτών και είδαμε το περιβάλλον. Βέβαια η κορυφή του βουνού δεν φαινόταν καθόλου λόγω νέφωσης.

Η θέα προς τα κάτω ήταν όμως καλή:

Φαινόταν αρκετοί κρατήρες:

Λίγο αργότερα ξεκινήσαμε να πάμε στα σπήλαια και θα φτάναμε περίπου στις 10:00. Είπαμε να ξεκινήσουμε από το πιο μεγάλο σπήλαιο. Και καλά κάναμε γιατί ήταν και το μόνο επισκέψιμο, από όσο μπορέσαμε τουλάχιστον να καταλάβουμε. Ονομάζεται Gruta das Torres. Φτάσαμε εκεί την ώρα που άνοιγε και αποφασίσαμε να κάνουμε βόλτα στο τούνελ λάβας που υπάρχει εκεί. Δώσαμε 8 ευρώ και μας έκανε ξενάγηση μία κοπέλα, αποκλειστικά για μας, γιατί δεν είχε άλλους επισκέπτες. Ήταν όμορφα και μεγάλα τα σπήλαια λάβας. Ήταν λίγο διαφορετικά από εκείνα τα οποία είχαμε δει στα νησιά Γκαλαπάγκος. Και μιλάω στον πληθυντικό για τα σπήλαια, αφού έχει πολλές διακλαδώσεις.

Λίγο μαυρίλα οι φωτογραφίες:

Κατά τις 11:00 είχαμε τελειώσει και προσπαθήσαμε να πάμε, γυρνώντας πάλι προς το βουνό, να δούμε τα άλλα σπήλαια με την ονομασία Furna de Frei Matias. Δεν μπορέσαμε όμως και αυτή τη φορά να καταλάβουμε τι γίνεται εκεί. Ίσως η επίσκεψη γίνεται τελείως ιδιωτικά, αλλά επειδή βρίσκονται σε μεγάλο υψόμετρο ο αέρας και η βροχή μας εμπόδισαν να κάνουμε αυτή την επίσκεψη. Εκεί άλλωστε δεν υπήρχε κανένας άλλος άνθρωπος, γι’ αυτό αποφασίσαμε να δούμε την τύχη μας στις τρεις λίμνες, τις οποίες την προηγούμενη μέρα δεν είχαμε καταφέρει να δούμε, και λόγω του κακού καιρού αλλά και λόγω του κακού δρόμου. Τώρα προσπαθήσαμε να πάμε σε μία άλλη από αυτές τις τρεις, και να την προσεγγίσουμε από τα δυτικά. Αυτό δεν ήταν και πολύ δύσκολο, αλλά ο καιρός πάλι ήταν τόσο κακός (αν και δεν έβρεχε) αλλά η ομίχλη μας εμπόδιζε να δούμε το σίγουρα όμορφο μέρος. Ήταν η λίμνη Lagoa do Caiado.

Το ουράνιο τόξο το είδαμε πολλάκις, και μάλιστα διπλό:

Η ώρα περνούσα και έπρεπε να ήμασταν στην κωμόπολη Μανταλένα περίπου στις 2:30, αφού το πλοίο μας έφευγε για το νησί Faial στις 3:00. Έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο βόρειο τμήμα του νησιού και να επιστρέψουμε στην Μανταλένα από την βόρεια ακτή. Προς τα δυτικά (της βόρειας ακτής) ήταν κάποια μέρη τα οποία δεν είχαμε δει και περάσαμε κάνοντας μερικές στάσεις. Δεν είδαμε κάτι διαφορετικό από τα γνωστά μας, αν και βγάλαμε ωραίες φωτογραφίες.

Πολύ συχνά βλέπεις πισίνες για να κάνουν μπάνιο:

Φτάσαμε στην Μανταλένα και είχαμε μία ώρα καιρό για να κάνουμε βόλτα στη μικρή κωμόπολη, που ενώ είναι πολύ όμορφη είναι σχετικά μικρή και δεν έχει τόσο πολλά καταστήματα για ψώνια ή να καθίσει κάποιος. Ο καιρός πλέον ήταν πολύ ωραίος, παρότι φύσαγε. Τότε έγινε και το θαύμα: βλέπαμε την κορυφή του Pico να είναι πεντακάθαρη και την τραβούσαμε φωτογραφίες από κάθε σημείο. Έπαιζε λίγο και με τα σύννεφα, αλλά φαινόταν καθαρά.

Το πλοίο για τις μετακινήσεις μεταξύ των δυο νησιών:

Μπήκαμε στο πλοίο λίγο πριν τις τρεις. Για να μπεις ελέγχονται τα εισιτήρια, που είναι ονομαστικά και κοιτάνε και το διαβατήριο, αλλά χωρίς να ζητάνε άλλα πιστοποιητικά εμβολιασμού. Φτάσαμε στην Horta περίπου στις 4:00, και ενώ σκεφτόμασταν να πάμε αμέσως επάνω στην Καλντέρα, αποφασίσαμε να μην το κάνουμε. Είχε σύννεφα και έτσι κάναμε βόλτες εκεί κοντά στην πόλη. Είναι πολύ όμορφη και έχει πολλά μαγαζιά και καταστήματα. Σίγουρα είναι πολύ μεγαλύτερη από την Μανταλένα.

Πριν πάμε στο ξενοδοχείο όμως, αποφασίσαμε να πάρουμε τηλέφωνο την εταιρία ενοικίασης του αυτοκινήτου μας, γιατί είχε κάποιο πρόβλημα με τα φρένα. Μάλλον είχαν φαγωθεί τα τακάκια και έτσι έβρισκε το μέταλλο πάνω στον δίσκο κάνοντας ένα τρομερό θόρυβο όταν πατούσαμε το φρένο. Γι’ αυτό πήγαμε στο αεροδρόμιο και μας άλλαξαν το αυτοκίνητο αφού δεν μπορούσαν να αλλάξουν τα τακάκια επί τόπου. Το αυτοκίνητο που πήραμε είναι ακριβώς ίδιο με το προηγούμενο, δηλαδή είναι ένα Nissan Micra.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο που είναι πάρα πολύ όμορφο. Ουσιαστικά είναι τρία μεγάλα και πολυτελή διαμερίσματα, στην άκρη της πόλης. Πολύ καλά επιπλωμένα και εξοπλισμένα με πολύ καλό design. Χαίρεσαι να μένεις μέσα. Έχουμε θέα τον ωκεανό.

Στις 8:00 το βράδυ πήγαμε στην πόλη, γιατί το ξενοδοχείο βρίσκεται 1 - 2 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο και κάναμε βόλτα το βράδυ. Ήταν πολύ όμορφα με λίγο κόσμο μόνο σε μερικά μαγαζιά. Κάποιοι νέοι διασκέδαζαν και η πόλη μας άρεσε πάρα πολύ το βράδυ με το φωτισμό που είχε. Επιτέλους και μία βραδιά κοιμηθήκαμε αργά: κάπου στις 11:00 με 11:30.

 

[travelbreak]

Σάββατο 27/11/2021, Βόλτες στο νησί Faial

Η σημερινή μέρα ήταν από τις πιο ωραίες του ταξιδιού φωτογραφικά. Θα φανεί από τα επόμενα.

Όπως όλες αυτές τις τελευταίες μέρες, έτσι και σήμερα ξυπνήσαμε νωρίς: περίπου στις 5:00 το πρωί, παρότι είχαμε κοιμηθεί μετά τις 11:00 χθες το βράδυ. Όλο και κάτι βρίσκουμε να κάνουμε μέχρι να πάει η ώρα 8:00 και να αναχωρήσουμε με την παρέα μας. Καταρχάς σε αυτό το ξενοδοχείο έχουμε πρωινό. Όμως το πρωινό δεν είναι σε κάποιο κοινόχρηστο χώρο του ξενοδοχείου, αλλά το παίρνουμε μέσα στο δωμάτιό μας. Από νωρίς την προηγούμενη μέρα έχουν βάλει διαφορά πράγματα για να φάμε: ζαμπόν, τυρί, γάλα, πορτοκαλάδα, κάποια γλυκά με βάση το αλεύρι και κάτι άλλα μικροπράγματα. Εννοείται και καφέ και έχομε να ασχολιόμαστε με το να τρώμε, να πλένουμε μετά αυτά τα οποία έχουμε λερώσει και λοιπά.

H θέα από το δωμάτιό μας:

Όταν λίγο μετά τις 8:00 βρεθήκαμε και οι πέντε στο αυτοκίνητο διαπιστώσαμε ότι ο καιρός ήταν όπως είχε προβλεφτεί από την μετεωρολογική υπηρεσία: πολύ καλός. Σύννεφα ελάχιστα υπήρχαν στον ουρανό και γι’ αυτό αποφασίσαμε να ανέβουμε επάνω στην Καλντέρα για να τη δούμε πεντακάθαρη. Λίγο πριν τις 9:00 φτάσαμε εκεί πάνω. Επειδή ήταν πρωί έκανε αρκετό κρύο με αποτέλεσμα να ντυθούμε καλά και να κάνουμε βόλτα θαυμάζοντας την πεντακάθαρη καλντέρα, που απλωνόταν στο βάθος, αρκετά χαμηλά. Όμως ο ήλιος ήταν χαμηλά ακόμα και γι’ αυτό έπεφτε η σκιά μέσα στο εσωτερικό της καλντέρας, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να ευχαριστηθούμε το τοπίο και να βγάλουμε καλές φωτογραφίες. Έτσι αποφασίσαμε να μη μείνουμε περισσότερο από μισή ώρα και θα είχαμε χρόνο αργότερα το μεσημέρι να επιστρέφαμε με καλύτερες συνθήκες ορατότητας.

Το νησί έχει πολύ όμορφα δάση:

Έτσι πήραμε ένα δρόμο εσωτερικό του νησιού για να βρεθούμε στη βόρεια πλευρά του, την οποία βέβαια είχαμε επισκεφθεί δύο μέρες πριν όταν είχαμε φτάσει στο νησί με το αεροπλάνο. Τότε ο καιρός ήταν πολύ άσχημος και δεν είχαμε ευχαριστηθεί τις βόλτες. Γι’ αυτό τώρα σταματούσαμε πάλι τραβώντας φωτογραφίες σε μέρη λίγο πολύ γνωστά.

Είχαμε πάρει την κατεύθυνση προς τα Capelinhos. Λίγο πριν φτάσουμε είδαμε να εκτείνεται ένας μεγάλος λόφος με μαύρο χώμα, προφανώς από την έκρηξη του 1957.

Παρκάραμε το αυτοκίνητο και κατεβήκαμε με τα πόδια, αφού είδαμε μία ταμπέλα που έλεγε ότι η απόσταση μέχρι κάπου, χωρίς να γνωρίζουμε εμείς τις τοποθεσίες, ήταν 900 μέτρα. Προχωρήσαμε και οι πέντε κατά βούληση και ανεβήκαμε σε ένα ψηλό σημείο και αντικρίσαμε το υπέροχο θέαμα να πέφτουν οι μαύροι βράχοι μέσα στη θάλασσα από ένα ύψος περίπου 70 μέτρων μπροστά μας. Ήταν ο λόφος του ηφαιστείου που δημιούργησε ένα καινούργιο κομμάτι γης. Τα πετρώματα και όλο το περιβάλλον ήταν υπέροχο και εμείς πηγαίναμε από κορυφή σε κορυφή για να δούμε όλο και περισσότερο το θέαμα αυτό.

Προς την νότια πλευρά ήταν και ο παλιός Φάρος που είχε σκεπαστεί από την έκρηξη του νέου ηφαιστείου. Φυσικά τον είχαμε επισκεφτεί την προηγούμενη Τετάρτη. Σύντομα πήγαμε ξανά. Μείναμε αυτή τη φορά περισσότερο από την προηγούμενη και μας άρεσε πάρα πολύ.

Τελειώνοντας τις βόλτες είπαμε να πάμε πάλι στην Καλντέρα αφού ο ήλιος πια ήταν ψηλά. Έβαλα στο GPS τον προορισμό, αλλά μας πήγε από ένα δρόμο λίγο περίεργο. Συγκεκριμένα μας πήγε από τη νότια πλευρά και ο δρόμος δεν ήταν και τόσο καλός. Όμως ήταν άσφαλτος και όταν έφτανε εκεί, έκανε ένα με δύο χιλιόμετρα γύρω από την Καλντέρα, ίσως και περισσότερα. Απολαύσαμε πολύ καλύτερα το τοπίο με ήλιο και ήταν πεντακάθαρη η ατμόσφαιρα.
Εδώ πριν φτάσουμε:

Από εκεί φαινόταν και υπέροχα το νησί Πίκο:

Η Καλντέρα είναι το σημαντικότερο αξιοθέατο του νησιού. αφού το απολαύσαμε, συνεχίσαμε τις εξερευνήσεις μας. Δεν υπήρχε δρόμος για να πάμε από την πλευρά του κεντρικού δρόμου και επιστρέψαμε σχεδόν από τον ίδιο δρόμο. Σε κάποιο σημείο βέβαια κάναμε μία παράκαμψη για να πάμε προς την νότια πλευρά του νησιού και να δούμε διάφορα miradouro που δεν είχαμε δει. Η ιδέα ήταν πάρα πολύ καλή γιατί είδαμε πολύ όμορφα μέρη σε αυτό το νησί.

Πρώτα σταματήσαμε στο Castelo Branco. Είναι ένας πολύ μεγάλος βράχος κοντά στο αεροδρόμιο, τον οποίο είχαμε δει και όταν ερχόμασταν με το αεροπλάνο από την Λισαβόνα την Τετάρτη.

Επόμενες δυο στάσεις στην περιοχή Ponta Furada με υπέροχους βράχους στη θάλασσα και σπηλιές δημιουργημένες από τα μεγάλα κύματα. Πολλές από τις σπηλιές ήταν έτσι δημιουργημένες που είχαν δημιουργηθεί διαμπερείς τρύπες στους βράχους. Μας άρεσαν πάρα πολύ και τραβήξαμε πολλές φωτογραφίες πηγαίνοντας πάνω-κάτω για να βρούμε την καλύτερη θέα.

Μετά και από αυτή τη στάση είχε προχωρήσει η μέρα και πήγαμε στην πόλη της Horta, για να την δούμε καλύτερα, και κυρίως να φωτογραφίσουμε μερικές εκκλησίες, που είναι επιβλητικές, αλλά και δυο-τρεις πλατείες. Υπενθυμίζω ότι την είχαμε δει και την πρώτη μέρα που φτάσαμε στο νησί, λίγο πριν φύγουμε με το πλοίο για το νησί Pico.

Το βράδυ ξαναβγήκαμε και πήγαμε σε ένα σημείο σχετικά ψηλά, σε ένα άγαλμα της Παναγίας, για να δούμε την θέα. Μετά κατηφορίσαμε στην πόλη και κάναμε τη βόλτα στον παραλιακό δρόμο, που είχαμε κάνει και την προηγουμένη.

 

[travelbreak]

Αρχικά θα βάλω μερικές πανοραμικές φωτογραφίες που είχα στο κινητό μου και τις κατέβασα αργοπορημένα στο PC, στο οποίο κάνω τις αναρτήσεις μου με την αναλυτική ιστορία. Έτσι θα φανούν ορισμένα τοπία πιο καλά.
Αρχικά η Καλντέρα στο νησί Faial:

Η φύση των νησιών:

Η μικρή πόλη Horta στο Faial:

Στο Capelinhos, Faial:

 

[travelbreak]

Κυριακή 28/11/2021. Μετάβαση στην Terceira

Λίγο μετά τις 8:00 εγκαταλείψαμε το όμορφο διαμέρισμά μας και πήραμε το αυτοκίνητο για να κατευθυνθούμε ψηλά στο Σταυρό που είχαμε πάει την προηγούμενη βραδιά για να δούμε από ψηλά την πόλη. Ήταν πολύ όμορφα τώρα με το φως της μέρας, αφού βλέπαμε και την πίσω πλευρά του νησιού.

Μετά πήγαμε στο μεγάλο βράχο, σαν νησί, που εκτείνεται μπροστά στην πόλη, για να βγάλουμε και κάποιες φωτογραφίες. Τελειώσαμε την πρωινή μας βόλτα κάνοντας βόλτες στην πόλη και τραβώντας τις τελευταίες φωτογραφίες.

Κατόπιν πήγαμε στο αεροδρόμιο και αφήσαμε το αυτοκίνητο. Το αεροπλάνο ήταν ένα μικρό ελικοφόρο που δεν ήταν καθόλου γεμάτο, περίπου το 20%, ίσως και λιγότερο.

Μισή ώρα αργότερα προσγειωθήκαμε στο νησί Τerceira και πήγαμε χαρούμενοι να πάρουμε το αυτοκίνητο από το γραφείο ενοικιάσεως. Εκεί μου λένε ότι δεν έχω κάνει πληρωμή. Εγώ φυσικά επέμεινα ότι είχα πληρώσει την προκαταβολή, την οποία όμως αυτοί δεν έβλεπαν στον υπολογιστή τους. Να μην τα πολυλογώ, η πληρωμή ναι μεν είχε γίνει από μένα, αλλά τελικά δεν πήραμε αυτοκίνητο από αυτούς. Μας είχανε ζαλίσει δύο κοπέλες που ήταν στο γραφείο με κουβέντα και τηλέφωνα και φύγαμε και πήγαμε σε ένα άλλο δίπλα, και με 100 ευρώ νοικιάσαμε για δύο μέρες ένα Seat Ibiza. Είναι λίγο πιο ευρύχωρο από το Nissan Micra που είχαμε πριν και τελικά ήμασταν κατά τις 1:30 έτοιμοι να εξερευνήσουμε και αυτό το μικρό νησί.

Αρχικά στο GPS έβαλα ένα σπήλαιο το οποίο θεωρείται πάρα πολύ όμορφο. Είναι το Algar do Carvao. Πολύ σύντομα είχαμε φτάσει στο κέντρο του νησιού για να φάμε μία πολύ μεγάλη κρυάδα: το σπήλαιο είναι κλειστό και τις Κυριακές (που είχαμε πάει εμείς) και τις Δευτέρες και, τέλος πάντων, ανοίγει τέσσερις μέρες και σε ώρες που εμείς δεν μπορούσαμε σε όλη την παραμονή μας στο νησί να το δούμε. Είναι ανοιχτό από τις 2:30 το μεσημέρι μέχρι τις 5:00 το απόγευμα.

Φύγαμε για να πάμε στον επόμενο προορισμό μας που ήταν το Fumas Enxofre, που από το όνομα φαίνεται ότι είναι γεωθερμικό, με καπνούς να βγαίνουν από το έδαφος. Κάτι καπνοί οι οποίοι έβγαιναν από το έδαφος δεν είχαν πολύ ενδιαφέρον αλλά αυτό ήταν.

Από κει ξεκινήσαμε για να πάμε να δούμε το σπήλαιο Gruta do Natal. Και βέβαια δεν περιμέναμε να είναι ανοιχτό, όπως και το προηγούμενο. Πράγματι έτσι ήταν: και αυτό τις ίδιες μέρες και ώρες ήταν ανοιχτό. Έτσι σπήλαια σε αυτό το νησί δεν είδαμε, γι αυτό προχωρήσαμε να δούμε κάποιες λίμνες.

Η μόνη από αυτές που είχα στο πρόγραμμα ήταν η Lagoa das Patas, αλλά είχαμε καταλάβει ότι στα νησιά αυτά οι λίμνες δεν είναι το δυνατό τους σημείο, προς το παρόν! Δεν λέω, ήταν όμορφη, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Το χαρακτηριστικό της ήταν ότι είχε πολλές πάπιες μέσα στη λιμνούλα η οποία είχε μία διάμετρο 50 - 60 μέτρα. Είχε λίγους επισκέπτες που πήγαν εκεί για να κάνουν τη βόλτα τους. Βέβαια τα πολλά παγκάκια και τραπέζια ήταν άδεια, γιατί ο κόσμος τώρα το χειμώνα δεν βγαίνει εύκολα για να κάνει πικ-νικ.

Επόμενος προορισμός που μπήκε στο GPS ήταν η κορυφή του βουνού Serra de Santa Barbara. Η ανάβαση δεν ήταν και τόσο δύσκολη γιατί ο δρόμος ήταν σχετικά καλός και από κει ψηλά βλέπαμε γύρω-γύρω σχεδόν όλο το νησί. Ο καιρός ήταν σχετικά καλός και είχε μεν σύννεφα αλλά λίγα. Ήταν απόγευμα και έπρεπε να βιαστούμε για να δούμε κάποια άλλα σημεία που θέλαμε, μέχρι να πάμε στο ξενοδοχείο.

Στο GPS έβαλα το Miradouro da Ponta do Queimado. Ήταν ένα πολύ όμορφο σημείο στη θάλασσα. Είχε θέα πάνω σε γκρεμούς που ορθώνονταν πάνω από τη θάλασσα. Είχε και ένα κόκκινο φάρο. Τους είχαμε βαρεθεί λίγο αυτούς τους κόκκινους φάρους, αλλά και τους διακοσμητικούς μύλους.

Πήγαμε μετά για να δούμε τα Biscoitos. Αυτό το μέρος βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του νησιού και είναι πραγματικά πολύ όμορφο. Έχει εκεί ένα χωριό, στου οποίου την παραλία έχει αυτή τη στερεοποιημένη λάβα, που με αρκετή φαντασία μοιάζει με μπισκότο, εξ ου και το όνομα. Εκεί δημιουργούνται κάτι σαν λίμνες με βράχια από τη θάλασσα, δίπλα δηλαδή στο κύμα. Σε αυτές το νερό είναι ήρεμο και ο κόσμος μπορεί και κολυμπάει, γιατί είπαμε ότι συνήθως τα κύματα είναι μεγάλα. Αυτή την εποχή μονάχα δυο-τρεις κολυμβητές είδαμε και οι λιμνούλες αυτές δεν είναι και τόσο πολλές, δεν είναι παραπάνω από πέντε ή έξι. Εμείς δεν εξερευνήσαμε καλά την περιοχή από τη μία πλευρά, οπότε από την άλλη μπορεί να έχει και περισσότερες. Μας άρεσε πολύ και αποφασίσαμε να ξαναπάμε την άλλη μέρα, όπερ και εγένετο.

Απ' έξω το κύμα, καλά κρατούσε:

Μετά περάσαμε το νησί διαμέσου των βουνών του, τα οποία όμως ήταν από χαμηλά από αυτή την πλευρά. Πήγαμε στην πρωτεύουσα, που ονομάζεται Angra Do Eroismo. Φτάσαμε την ώρα που νύχτωνε και το ξενοδοχείο μας βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο της πόλης. Ήταν πάρα πολύ καλό με τέσσερα αστέρια. Το βράδυ φάγαμε στην πόλη.