Τρίτη εντύπωση: Η αγορά και η πόλη του Μπελέν(Belen). Πλησιάζοντας στην κεντρική αγορά της πόλης στο προάστιο Belen νοιώθεις την κοσμοσυρροή από τα τρίκυκλα τα μηχανάκια και τους πεζούς που κατευθύνονται προς τα εκεί. Ένα τεράστιο τμήμα της αγοράς σκεπασμένο και άλλο ένα τεράστιο με πάγκους στους δρόμους συνθέτουν μια εικόνα πρωτοφανή για τη ζωντάνια, το συνωστισμό και τα προιόντα της. Φρούτα εξωτικά , λαχανικά, άνθη, σπόρια, κρεμμύδια, σκόρδα, και ανάμεσα τους πάγκοι-πρόχειρα εστιατόρια, γυναίκες που μαγειρεύουν ή φτιάχνουν επιδέξια γλυκά και μαρένγκα, άλλες που φτιάχνουν τσιγάρα, πάγκοι με κρέατα , μπριζόλες φιλέτα και κοτόπουλα, κάμπιες που τρώγονται σαν εκλεκτοί μεζέδες ψάρια κάθε λογής από τον Αμαζόνιο σε σωρούς και όλα αυτά εκτεθειμένα σε κοινή θέα και στις περιχαρείς μύγες, απλωμένα πάνω στους πρόχειρους πάγκους των δρόμων χωρίς ψύξη ή προστασία, σου προκαλούν αποστροφή από το να τα αγοράσεις από τους κατά τα άλλα συμπαθέστατους και καλόκαρδους αυτούς ανθρώπους με τα σκαμμένα από τη ζωή πρόσωπα.
Βγήκαμε από την αγορά και κατευθυνθήκαμε πίσω από το λόφο. Χαμηλά στο επίπεδο του ποταμού απλώνεται η πόλη με το απίστευτο θέαμα των ξύλινων σπιτιών μέσα στο νερό. Πάνω από 10 χιλιάδες ψυχές ζουν εδώ. Τα σπίτια στηριγμένα σε ξύλινους πασσάλους μέσα στο νερό συνιστούν το σκηνικό μιας νερόπολης. Νοικιάζουμε μια βάρκα και γυρνάμε στους υδάτινους δρόμους της. Παιδιά ξεπροβάλουν τα κεφαλάκια τους από την ανοιχτή πόρτα της καλύβας τους, τα χαιρετάμε , μας ανταποδίδουν με χαμόγελο, γυναίκες πλένουν ρούχα στη λεκάνη με το νερό του ποταμού, άλλες τα πιάτα και τις κατσαρόλες τους. Μερικά σπίτια διαθέτουν και τουαλέτα σε επιπλέοντα σανίδια με τέσσερα όρθια πασσαλάκια και γύρω τους ένα κομμάτι νάυλον και αποχέτευση στο νερό της λίμνης.
Η πόλη σ΄ αυτή την κατάσταση λειτουργεί κανονικά. Υπάρχουν καλύβες- μπακάλικα, είδαμε βενζινάδικο, σχολείο, εκκλησία, συνεργείο επισκευής για τις βάρκες. Τα νερά έχουν βάθος 2-3 μέτρα το χειμώνα με τις πολλές βροχές και χαμηλώνουν πολύ ή και αποσύρονται από την περισσότερη περιοχή το καλοκαίρι. Εικόνες απίστευτες, ένοιωθα τυχερός που γνώρισα έστω για λίγο τέτοιες πρωτόγνωρες εμπειρίες, ένα τρόπο ζωής αδιανόητο για ένα Ευρωπαίο, άνθρωποι, σε απίστευτες συνθήκες διαβίωσης που όμως μας δέχονταν χαμογελαστοί, αξιοπρεπείς, χωρίς ζήλια ή φθόνο εμάς τους καλοντυμένους και καλοζωισμένους . Μου ήρθε στο νου την ώρα τούτη της περιήγησης το τετράστιχο του Παλαμά: «Στην εργατιά στη αγροτιά…». Εφυγα από την πόλη Belen με μια υπόσχεση προς αυτούς τους ανθρώπους πως θα τους κρατώ για πάντα στη σκέψη μου.
Οι επόμενες ξεναγήσεις στο Ικίτος άλλαξαν σκηνικό. Πήγαμε στο ζωολογικό πάρκο κυρίως για να δούμε τα ρόζ δελφίνια που ζούν στον Αμαζόνιο.. Ένα τέτοιο ζευγάρι μας είπαν ότι διατηρείται στο πάρκο. Όταν φτάσαμε εκεί μας πληροφόρησε ο φύλακας ότι το ένα δυστυχώς πέθανε. Το άλλο που είδαμε όμως δεν ήταν και τόσο ρόζ μάλλον γκριζο, που μου προκάλεσε οίκτο, ένα μοναδικό δελφίνι στη μοναξιά του μέσα σε μια μεγάλη δεξαμενή σίγουρα θα φύγει κι αυτό σύντομα. Ισως το πιο ενδιαφέρον ήταν τα δένδρα που περπατούν. Δένδρα με πολλές ρίζες έξω από το χώμα που σχηματίζουν ένα κώνο. Οι νέες ρίζες που βγάζει το δένδρο είναι λίγο πιο μακριά από τον κορμό του δένδρου , οι παλιές ξεραίνονται και έτσι ολόκληρο το δένδρο μετακινείται λίγο. Η επίσκεψη μας στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Φυσικών Πόρων ήταν πιο ενδιαφέρουσα.
Το Ιδρυμα έχει ως σκοπό τη διατήρηση του οικοσύστήματος του Αμαζονίου που κινδυνεύει από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Είδαμε ένα είδος μεγάλου ψαριού που κοντεύει να εξαφανιστεί από την υπεραλίευση. Οι βιολόγοι προσπαθούν να το πολλαπλασιάζουν και στη συνέχεια το ελευθερώνουν στο ποτάμι, παράλληλα με εκστρατείες ενημέρωσης των ψαράδων να μην το κυνηγούν. Αν και η οργάνωση του Ινστιτούτου είναι ακόμη φτωχική είναι μια καλή αρχή.
Με την επίσκεψη στο Ινστιτούτο τέλειωσε το ταξίδι στον Αμαζόνιο. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο αργά το βράδυ για την αεροπορική επιστροφή στη Λίμα. Χαιρετιστήκαμε με τη Μόνοικα τη δραστήρια και εγκάρδια φίλη με την υπόσχεση πως θα είμαστε σε επαφή ξέροντας πως ίσως δεν θα ξαναιδωθούμε . Εφυγα από το Ικίτος που μου χάρισε απίστευτες εκόνες και εμπειρίες όσο ελάχιστα μέρη στον κόσμο.
Βγήκαμε από την αγορά και κατευθυνθήκαμε πίσω από το λόφο. Χαμηλά στο επίπεδο του ποταμού απλώνεται η πόλη με το απίστευτο θέαμα των ξύλινων σπιτιών μέσα στο νερό. Πάνω από 10 χιλιάδες ψυχές ζουν εδώ. Τα σπίτια στηριγμένα σε ξύλινους πασσάλους μέσα στο νερό συνιστούν το σκηνικό μιας νερόπολης. Νοικιάζουμε μια βάρκα και γυρνάμε στους υδάτινους δρόμους της. Παιδιά ξεπροβάλουν τα κεφαλάκια τους από την ανοιχτή πόρτα της καλύβας τους, τα χαιρετάμε , μας ανταποδίδουν με χαμόγελο, γυναίκες πλένουν ρούχα στη λεκάνη με το νερό του ποταμού, άλλες τα πιάτα και τις κατσαρόλες τους. Μερικά σπίτια διαθέτουν και τουαλέτα σε επιπλέοντα σανίδια με τέσσερα όρθια πασσαλάκια και γύρω τους ένα κομμάτι νάυλον και αποχέτευση στο νερό της λίμνης.
Η πόλη σ΄ αυτή την κατάσταση λειτουργεί κανονικά. Υπάρχουν καλύβες- μπακάλικα, είδαμε βενζινάδικο, σχολείο, εκκλησία, συνεργείο επισκευής για τις βάρκες. Τα νερά έχουν βάθος 2-3 μέτρα το χειμώνα με τις πολλές βροχές και χαμηλώνουν πολύ ή και αποσύρονται από την περισσότερη περιοχή το καλοκαίρι. Εικόνες απίστευτες, ένοιωθα τυχερός που γνώρισα έστω για λίγο τέτοιες πρωτόγνωρες εμπειρίες, ένα τρόπο ζωής αδιανόητο για ένα Ευρωπαίο, άνθρωποι, σε απίστευτες συνθήκες διαβίωσης που όμως μας δέχονταν χαμογελαστοί, αξιοπρεπείς, χωρίς ζήλια ή φθόνο εμάς τους καλοντυμένους και καλοζωισμένους . Μου ήρθε στο νου την ώρα τούτη της περιήγησης το τετράστιχο του Παλαμά: «Στην εργατιά στη αγροτιά…». Εφυγα από την πόλη Belen με μια υπόσχεση προς αυτούς τους ανθρώπους πως θα τους κρατώ για πάντα στη σκέψη μου.
Οι επόμενες ξεναγήσεις στο Ικίτος άλλαξαν σκηνικό. Πήγαμε στο ζωολογικό πάρκο κυρίως για να δούμε τα ρόζ δελφίνια που ζούν στον Αμαζόνιο.. Ένα τέτοιο ζευγάρι μας είπαν ότι διατηρείται στο πάρκο. Όταν φτάσαμε εκεί μας πληροφόρησε ο φύλακας ότι το ένα δυστυχώς πέθανε. Το άλλο που είδαμε όμως δεν ήταν και τόσο ρόζ μάλλον γκριζο, που μου προκάλεσε οίκτο, ένα μοναδικό δελφίνι στη μοναξιά του μέσα σε μια μεγάλη δεξαμενή σίγουρα θα φύγει κι αυτό σύντομα. Ισως το πιο ενδιαφέρον ήταν τα δένδρα που περπατούν. Δένδρα με πολλές ρίζες έξω από το χώμα που σχηματίζουν ένα κώνο. Οι νέες ρίζες που βγάζει το δένδρο είναι λίγο πιο μακριά από τον κορμό του δένδρου , οι παλιές ξεραίνονται και έτσι ολόκληρο το δένδρο μετακινείται λίγο. Η επίσκεψη μας στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Φυσικών Πόρων ήταν πιο ενδιαφέρουσα.
Το Ιδρυμα έχει ως σκοπό τη διατήρηση του οικοσύστήματος του Αμαζονίου που κινδυνεύει από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Είδαμε ένα είδος μεγάλου ψαριού που κοντεύει να εξαφανιστεί από την υπεραλίευση. Οι βιολόγοι προσπαθούν να το πολλαπλασιάζουν και στη συνέχεια το ελευθερώνουν στο ποτάμι, παράλληλα με εκστρατείες ενημέρωσης των ψαράδων να μην το κυνηγούν. Αν και η οργάνωση του Ινστιτούτου είναι ακόμη φτωχική είναι μια καλή αρχή.
Με την επίσκεψη στο Ινστιτούτο τέλειωσε το ταξίδι στον Αμαζόνιο. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο αργά το βράδυ για την αεροπορική επιστροφή στη Λίμα. Χαιρετιστήκαμε με τη Μόνοικα τη δραστήρια και εγκάρδια φίλη με την υπόσχεση πως θα είμαστε σε επαφή ξέροντας πως ίσως δεν θα ξαναιδωθούμε . Εφυγα από το Ικίτος που μου χάρισε απίστευτες εκόνες και εμπειρίες όσο ελάχιστα μέρη στον κόσμο.
Last edited by a moderator:
Αν μπορείς πρόσθεσε και φωτογραφίες για να απολαύσουμε και μεις το ταξίδι σου 
